O PP e a peste neoliberal

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Contra o endurecemento das políticas de recortes e a supresión de dereitos e liberdades que baixo a batuta do neoliberalismo interpreta a sinfónica de Rajoy, a única ferramenta efectiva para neutralizar o alcance dos seus efectos colaterais pasa pola mobilización permanente da sociedade civil.

Cando a finais da década dos 70 nun arrebato de intrepidez desertaba da clandestinidade para despregar uns pósteres de emblemáticos antifascistas, non só estaba a reivindicar o recoñecemento á memoria daqueles loitadores senón que con tal proceder expresaba o dereito para manifestalo, a dicilo sen molestias e no contexto dun exercicio de oposición ao totalitarismo do réxime e como único atallo posible naquel complexo momento histórico de loitar pola liberdade de expresión, ao entender que sen conquistar ese obxectivo sería imposible desempeñar a liberdade de pensamento e por tanto lograr a instauración dunha democracia real e efectiva. 

Con todo, o que ocorreu naquel período, máis aló da edulcorada visión da transición modélica que nos venderon, foi o tránsito dunha ditadura consolidada cara a unha democracia efémera, de tal modo que ao non mediar ruptura, os poderes fácticos que instauraran e mantiveran durante corenta anos o réxime franquista, preservaron na nova etapa a súa continuidade no control do poder e do aparello do Estado, circunstancia que posibilitou que a reminiscencia pola ditadura e os seus hábitos mantivésese activa como tarefa da súa acción política.

 Así o revelan as mostras de involución que actualmente por inestabilidade política acenden todas as alarmas, para lembrarnos unha vez máis que a batalla pola liberdade de expresión nunca está definitivamente gañada, porque entre outros propósitos, a súa tarefa ademais de afianzar un marco de relación democrática debe evitar todo intento de regresión. 

Desde o constitucionalismo de boca para fóra a ofensiva desatada polo PP criminalizando a quen defende políticas contrarias ás súas, fai que no noso país defender o estado de dereito con maiúsculas tome a condición de exercicio de alto risco.

Aínda que tal extremo tampouco debe sorprender en demasía, pois resulta de sobras coñecido que neste país aos membros da dereita estórballe a democracia, resultando probada tal percepción ao actuar asiduamente como nostálxicos do franquismo sociolóxico, aos que non lles gusta o máis mínimo a xente nas rúas protestando e exercendo os seus dereitos, á que contrarrestan trastornando o marco de liberdades ao só obxecto de anular función opositora para poder así consumar a súa verdadeira finalidade que non é outra que prorrogar sen escollos a súa estancia no poder.

A perda de calidade democrática que actualmente arrasa o país leva camiño de conducirnos cara a unha radicalización do autoritarismo institucional e non tan só pola orixe franquista dos membros do actual Executivo, senón tamén polo factor engadido que representa a súa condición neoliberal; tendo en conta que esta ideoloxía en se mesma tende ao autoritarismo pola súa propia idiosincrasia, pois o obxectivo do poder financeiro que é realmente quen manexa os fíos do sistema tende a instaurar unha nova orde autoritaria orientada a distorsionar a vontade política da cidadanía, baleirar de esencia a democracia e servirse dos acólitos políticos en propio beneficio. 

O neoliberalismo desde a situación preferente que lle reporta o feito de controlar os medios de comunicación masiva desde onde manipular e falsear a realidade, o dominio de armazón económico financeiro e o manexo do Goberno, é quen desde a trastenda do poder está a marcar o guión da operativa levada a termo en materia de "recortes" de dereitos civís e liberdades, é dicir, o artífice efectivo da instauración do autoritarismo de novo cuño que maquillado para a ocasión tentan facer pasar por unha democracia real e integaradora. 

Por máis voltas que queiran darlle, o certo é que o neoliberalismo é totalmente incompatible coa democracia, e cos dereitos da cidadanía e oposto inclusive aos principios que presidiron a Transición. 

Circunstancia que o Presidente Rajoy como exercente de oficio négase a asumir a pesar do fracaso colleitado e do malestar causado á poboación coas políticas de austeridade e demais atrocidades antisociais de aplicación, aínda cando non existe xustificación argumental para dar continuidade ao actual “Estado mínimo e de centralidade de mercado” que sustenta o tradicionalismo político a costa cernar en balde dereitos e liberdades á cidadanía. 

A era neoliberal resultou ser a do esgotamento da racionalidade, referencia expresa do politicamente inservible e argumentación sobrada para afrontar formas alternativas de Estado, de sistemas políticos e de representación política, que en dirección contraria ao ata agora percorrido establezan novas pautas de comportamento e de restitución os dereitos e liberdades transgredidas.

 Ese que non outro debe ser o obxectivo para cumprir e o compromiso de todo demócrata

Estou a falar de Fene

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Fene que chegou  ser referente mundial do sector naval , paradigma global de dinamismo industrial e do ascenso social sustentable, pasou do apoxeo ao declive, sen que tras catro décadas os artífices políticos do desastre fixesen o mínimo xesto en favor da súa reactivación efectiva.

Que o emprego, a poboación e a economía están intimamente ligados. é unha realidade que no concello de Fene coñecemos perfectamente desde moito tempo atrás, e iso como consecuencia dos dramáticos avatares sufridos polo municipio a principios da década dos 80 que derivaron na destrución do que foi ata entón o seu cardinal sector produtivo, e á vez arranque da súa evolución anterior.

Compre  referir que desde a década dos anos 60 do século pasado favorecido polo auxe do seu emerxente sector naval, o Concello, experimentou unha evolución demográfica alcista cuxa tendencia se mantivo durante un período de case vinte anos, e cuxa culminación, ten  de fixarse no ano 1986 por ser este o momento que duplicando case os habitantes de principios do período, a poboación municipal aproximouse aos 16000 habitantes.

 Un referente de esplendor sen parangón, que paradoxalmente, pasado o tempo transformouse en punto de inflexión e inicio do seu decaemento, como consecuencia da imposta reconversión da súa esencial actividade produtiva, que motivou desde o primeiro instante que o concello perdese un 14% do seu censo de poboación ata situarse nos seus actuais 13.110 habitantes, unha contía en clave descendente, e de partida, sen perspectivas de recuperación.

O desmantelamento do estaleiro Astano e os efectos colaterais inducidos,  fixo que aspectos como a mobilidade xeográfica dos seus excedentes e a masiva perda de emprego desatase unha persistente tendencia á baixa demográfica ata o extremo de levar o seu censo municipal a unha poboación inferior á existente corenta anos atrás.

Para maior complexidade, as previsións que barallan os máis reputados demógrafos máis que indicar un cambio de traxectoria en positivo son para botarse a tremer, tendo en conta que as mesmas veñen revelar que o peor aínda está por chegar; e a pesar de tan desalentadoras expectativas, o certo é que ante tal conxuntura ninguén fai nada por poñer remedio ao problema.

Tal é o deixamento, que nin se elaboran diagnósticos, nin se revisa o planeamento  xenuíno, e por tanto tampouco se aplican terapias para cambiar o rumbo da situación.

Aspectos indicativos do desinterese xeneralizado sobre o particular, e moi especialmente, da total despreocupación por establecer de forma responsable un gran pacto político e social dirixido a combater tan prexudicial fenómeno, e impedir con iso que a demora na toma de solucións converta a cuestión en irreversible.

 Se así non fóra, a diminución demográfica que está a causar no devir municipal a interminable crise industrial, de ningún xeito tería maiores efectos nin tan impactante significación estatística de mediar un mínimo de predisposición política para a súa resolución, pois Fene é máis que ningún outro, o concello do ámbito territorial galego que reúne as mellores condicións para a súa reactivación, polo menos iso indica o feito de ter un 5,5% da súa superficie total clasificada como solo industrial consolidado, con vantaxosa localización estratéxica como achega dinamizadora e optima condición para cumprir a función de enclave industrial de referencia.

Oferta de solo que facilita a instalación ou diversificación de novas actividades económicas, e con iso a reactivación municipal; pero se aínda así se mantén idéntica tónica, entón debe resultar obvio que non é a planificación territorial o que falla, senón que o mal do noso estancamento hai que buscalo exclusivamente na apatía institucional causada polo comportamento dunha clase política de minguada capacidade executiva e sen a mínima predisposición por reconquistar e vitalizar o tecido produtivo, a pesar dos pernicioso efectos que a súa indolencia induce no futuro do concello e das súas xentes.

Agora ben, en tanto se manteña infrautilizada e cativa a ampla bolsa de solo industrial ocioso de titularidade pública e as decisións políticas sigan a depender  dos mesmos de sempre, resultará imposible que Fene poida tirar rendibilidade das súas potencialidades endóxenas, por ser tales límites os obstáculos que impiden consumar unha reindustrialización acorde á demanda.

Xa que logo, de persistir nesta tónica folga dicir que será materialmente imposible xerar emprego,  e sen alcanzar este obxectivo por mais expectativas vantaxosas que se difundan, resultará totalmente inviable calquera intento de recuperación a nivel demográfico;  impedindo con iso toda probabilidade para que quen vive en Fene teñan garantía de futuro e poidan botar raíces na súa localidade.

Mal imos por iso, se ao xa referido engadimos a revolta desencadeada recentemente polos gregarios locais do PP e o PSOE, quen despois de ter actuado  como cómplices do proceso, agora de novo en comandita, tentan o asalto á Alcaldía vía Moción de Censura, coa única finalidade de facerse co poder municipal para desde alí neutralizar toda reivindicación orientada á reactivación industrial do Concello

Por iso, a expurga destes políticos municipais debe ser entendida como unha esixencia terminante…!!!!

De Guindos, ou a recompensa á austeridade

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A incorporación do ministro de Guindos á cúpula dirixente do Banco Central Europeo é reflexo da omnímoda hexemonía que exerce o poder financeiro sobre a economía, e da absoluta  incapacidade política para desempeñar o control democrático da mesma.

Glosada nos seus xustos termos a democracia española non pasa de ser unha denominación conceptual sen proxección nin alcance real, e todo porque en cadranza coa súa instauración, entrou en escena o neoliberalismo, que pola súa condición de realidade antagónica impediu desde o primeiro momento o funcionamento efectivo desta , por canto, os grupos de poder económico que o conforman, en propia vantaxe foron os que impuxeron as regras de xogo imposibilitando con iso que a acción política respondese á vontade e aos intereses da cidadanía.

Realidade que expresa con toda crueza a prescrición da función social da democracia como consecuencia do control crecente e preferente da actividade política por parte do establishment financeiro.

Boa mostra de tal percepción é a presentación da candidatura de Guindos para a vicepresidencia do BCE, pois con tal obxectivo o que o Presidente Rajoy vén renovar é a aposta do seu Executivo pola continuidade do neoliberalismo e o referendo ás directrices da Troika.

Ninguén mellor para afrontar tal labor que o candidato proposto, ao tratarse nin máis nin menos, que do ex director en España e Portugal do crebado banco de investimento Lehman Brothers, e por conseguinte, do máis acérrimo defensor o dogma neoliberal, como testifica a súa prusiana disciplina na aplicación das políticas de recortes, a regalía do rescate da banca ou o "milagre de recuperación económica" a base de acentuar a precariedade laboral, cuxas prácticas situaron a un terzo da cidadanía en risco de exclusión social a par de incrementar a desigualdade entre os máis ricos e os máis pobres

É por iso que a proposta de promocionar ao ministro de economía non debe causar maior sorpresa, por ser norma estendida que desde os centros de poder do neoliberalismo sitúense pezas da súa órbita na dirección executiva dos Estados e das súas institucións, tal é así que no marco do noso ámbito non só foi recompensado o agora postulado De Guindos coa máxima responsabilidade da economía do país.

Pois por idéntica norma, gran parte dos labores económicos do actual goberno do PP son desempeñados igualmente por xente que provén de axencias de cualificación ou grandes corporacións empresariais, que non son outras, que as mesmas que coas súas prácticas están a manobrar permanentemente coa única finalidade de socavar a estabilidade do país para así acrecentar os seus beneficios.

Tense de entender por tanto, que o desembarco de Guindos na cúpula do Banco Central Europeo (BCE) máis aló dun ascenso engadido á súa carreira profesional, é unha estratexia deseñada expresamente desde o establishment coa finalidade de reforzar o dominio neoliberal na entidade que xestiona a política monetaria da Unión Europea, e así desde esa institución autónoma, exenta de control democrático, seguir campando ás súas anchas e influíndo como ata agora na operativa política da UE, en liña a potenciar a primacía dos poderes económicos e financeiros en contra do desenvolvemento social dos pobos e así facer prevalecer que a austeridade soportada pola maioría uns sexa a opulencia deles mesmos.

O fracaso do modelo económico apadriñado polo neoliberalismo non só deu ao traste co Estado do Benestar senón que demostrou con fartura ser inservible como solución á crise da súa propia colleita, ata o extremo que a súa aplicación lonxe de achegar solucións está a conducir ao país a unha situación económica que non é sustentable nin económica nin políticamente; e iso ocorre porque  a maioría das institucións da UE, depreciando a defensa a cidadanía pasaron a representar en exclusiva os intereses dos grandes emporios empresariais.

Sendo especialmente significativa a actitude do Banco Central Europeo cuxas arrevesadas prácticas financeiras son unha expresión evidente de como o público está a servir esencialmente para satisfacer intereses privados.

Ao parecer hai quen non chegou a percibir que o neoliberalismo é andróxino e que a súa única patria é o diñeiro ; iso vén a conto a fin de interferir nas deslavazadas opinións manifestadas desde o foro político sobre o nomeamento do candidato De Guindos, e a disparidade entre os que diverxen da súa postulación aducindo motivacións de xénero, ou os que referendan a mesma por coincidencia da identidade patria, sen reparar que o problema non é o designado senón o que porfiadamente defende e representa .

Para entender a motivación do seu ascenso temos  de analizar o proceder dos seus valedores, para quen os intereses económicos prevalecen sobre a acción política sen que por tanto a lóxica especuladora do diñeiro teña fronteiras , e iso obedece ao mínimo rol que a política desempeña na gobernanza do Banco Central Europeo que na súa falta está controlado maioritariamente por un staff de marcada traxectoria neoliberal, e nesta tesitura De Guindos cumpre con todos os requisitos para desempeñar a función de substitución e garante da continuidade do sistema.

Todo este despropósito prodúcese con a escandalosa complicidade das formacións políticas PP e PSOE, pola súa renuncia expresa a exercer o control democrático da situación e poñer en mans do poder financeiro o futuro do país

A Hispania discordante

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Mentres o presidente Rajoy desde a uniformidade neoliberal, segue a velar  pola saúde dos poderes financeiros, o seu homónimo portugués, planta cara á austeridade obtendo coa súa políticas de crecemento un despegamento socio económico sen precedentes

Cando tras a crise o que necesitaba o país para a súa resurrección era a aplicación de estímulos económicos mediante o aumento de salarios e o incremento do gasto público, o goberno de Rajoy optou por empregar políticas de recortes e austeridade como receita de solución, e como non podía ser doutra maneira, o resultado que non se fixo esperar concluíu nun rotundo fracaso, causando cos efectos de a súa repercusión un enorme dano na nosa economía, e iso é así, por mais maquillaxe de resultados que se nos queira facer tragar

 A dirección seguida foi a indicada por ortodoxia neoliberal que guiou en todo momento a folla de ruta do Executivo do PP, que contra toda racionalidade responde expresamente a criterios políticos que non a preceptos monetarios ou económicos; e como queira que a doutrina neoliberal é a que domina as institucións de gobernanza do euro, e os seus defensores sosteñen que o noso atraso vén causado pola falta de competitividade, por uns salarios excesivos , e un desmedido estado de benestar, tentan remediar a situación aplicando o que eles denominan "reformas estruturais" cuxo contido atende expresamente ás esixencia do establishment europeo que elevou esta ideoloxía a categoría de dogma de obrigado cumprimento.

Negar que o estancamento económico de España vén dado pola falta de demanda e atribuír que os males son causa da excesiva intervención pública na economía, é un desvarío anacrónico, un desbarre propio de secuaces do ultraliberalismo, os mesmos que interesadamente ocultan agora que foron eles coas mesmas políticas quen marcou o rumbo do país durante os últimos trinta e cinco anos, e por tanto, os directos responsables do seu naufraxio. Non sendo de recibo  que coa utilización de idéntico método e doutrina postúlense de novo como redentores do problema.

A persistencia do neoliberalismo da man de Rajoy fixo que durante o seu mandato superásese con fartura o peor dos escenarios, ao ser cando por vez primeira na historia, o endebedamento público rompeu a barreira do 100% do PIB, circunstancia que nos levou ao extremo de facer que o Estado para financiarse houbese de endebedarse en maior medida que a riqueza xerada pola economía nun ano. e todo, pola repercusión que supuxo na nosa economía a decisión de rescatar o capital financeiro contra os intereses da maioría, unha medida que por desatinada levou a situar a nosa débeda pública na descomunal cifra de 1,31 billóns de euros, ou o que é o mesmos 30000 euros ás costas de cada habitante.Todo un síntoma de deslealdade patria e de agrandamento da desigualdade.

 Con todo o que levan preconizado en favor da causa os defensores do neoliberalismo asumindo ademais a política de austeridade como propia, o certo é que a realidade dos feitos veu  a confirmar que nin coa aplicación de severos axustes fiscais, nin co control das contas publicas e a inflación, a economía do país mostrou síntoma algún de reactivación. Nulo resultado que non deixa dúbida á súa condición de fracaso e esixe á vez a entrada en escena dun modelo inclusivo como solución alternativa, e liña co actuado no veciño Portugal e cuxas resultas falan positivamente por se mesmas.

A alianza lusitana das forzas progresistas e de esquerdas foi capaz de demostrar con feitos que o neoliberalismo que someteu ao seu país a unha brutal terapia de austeridade foi unha completa falacia, que non forneceu solución algunha no seu longo período de aplicación, en tanto, coas políticas de crecemento impulsadas desde o bloque do actual Goberno oposto a tal ortodoxia económica, a metade de lexislatura logrou entre outros éxitos , reducir á metade o déficit fiscal, á vez de elevar os salarios e as pensións a empregados e xubilados, e rebaixar cuantiosamente o desemprego ata un 9,4% nun marco de estabilidade ,é dicir, xusto o oposto ao que está a ocorrer en España coas políticas de austeridade do PP.

A recuperación económica de Portugal polo vantaxoso dos seus resultados é un precedente que está a crear resquemores no foro da Troika, cuxos membros observan con preocupación a evolución da política progresista lusa, moi especialmente polo seu "efecto dominó" cara a outros países da Unión, por canto coa súa propagación non só perdería forza de autoridade os estrategos financeiros que moven actualmente ao seu antollo os fíos da economía global senón moi especialmente polo risco que a súa conversión en referente faga saltar en cachizas o modelo neoliberal, e por riba o gran negocio que a súa vixencia achégalles.

De todos os xeitos a reprodución do que esta ocorrendo politicamente en terras lusas pode resultar un todo testemuñal se a esquerda socialdemócrata aliñada actualmente co neoliberalismo, non rompe amarras e opta pola representación da maioría social; pero aínda así, se en paralelo as forzas de esquerda na súa diversidade non son capaces de establecer acordos mais alá da discrepancia e crear un marco de lealdade na súa acción política, todo intento de conformar un goberno progresista e de esquerda á portuguesa será materialmente imposible.

Desenlace que fará inviable afrontar políticas para o benestar dos cidadáns, e que por tanto, perpetuará a continuidade do neoliberalismo