As entrañas da corrupción

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

As medidas de rexeneración que preconiza Ciudadanos contra a corrupción, na súa dinámica de disparidade, son de aplicación aos seus rivais políticos, pero non así aos membros do establishment empresarial patrocinadores das súas siglas, aos que apoiará aínda sendo parte implícita da trama corrupta 

A quen coñece os baixos mundos da contratación pública , sabe perfectamente que casos como a Gürtel ou os ERES que agora capitalizan a actualidade mediatica non son excepcións puntuais, nin como nos queren facer crer sucesos que se producen aisladamente, pois a corrupción percibida nos seus xustos terminos ha de entenderse como un problema xeneralizado e inherente do sistema, por canto sendo filla da ditadura foi preservada pola transición, a Constitución de 1978 e o modelo económico imperante. aspectos que favoreceron o seu mantemento e continuidade a un ritmo imparable e de constante acrecencia

É por iso que aquí non hai individualidades que vallan, pois o certo é que estamos ante un problema estrutural que só é posible erradicar dando un cambio radical ao sistema, xa que a corrupción en se mesma mais alá dunha cuestión de utilidade económica persoal dun político descarriado, é un todo sistémico, unha norma de aceptación xeneralizada, que o conxunto dos partidos políticos do regimen do 78 veñen utilizando de forma habitual como fonte de financiamento, para así,botando man do control institucional. en compensación primar ás empresas corruptoras con adxudicacións de contratos publicos vantaxosos.

Prácticas que xeran un sobrecusto neste mercado equivalente ao 4,6% do PIB e todo como consecuencia do saqueo público que xeran tales  prácticas e os anómalos e arbitrarios procedementos de licitación.

Por tanto, é evidente que estamos ante unha corrupción estrutural que non accidental, como indiscutible é que para existir corrupción política é imprescindible a intervención de dúas ou máis persoas, cuxa participación , polo menos, haberá de contar con corruptores e corrompidos; iso sí,  ambos corruptos.

Sendo por iso que neste país non se respectan de ningún xeito a regras do Estado de dereito, carencia que facilitou que o poder invisible do diñeiro ilegal fixésese dono da situación ata o extremo de institucionalizar a corrupción, e así, a pesar de ser unha constante a súa propagación, os emporcados pola sombra do delito, políticos e empresarios, mais que asumir a súa implicación nos feitos e en consecuencia aceptar o deber de desaparecer de escena, fan súa a práctica de negalo todo para manterse instalados no poder con uñas e dentes

A corrupción está metida ata a medula na democracia, porque nos últimos 35 anos socialistas e populares na súa alternancia, non só tolerárona senón que coas súas turbias prácticas fixeron que fose crecendo ata ocupar un lugar prominente na vida política. Consolidación que motivou que esteamos carentes de mecanismos de transparencia adecuados para loitar contra esta secuela, facendo que siga tendo carta de natureza o aproveitamento privado do público, no contexto dun sistema que favorece abertamente a impunidade dos corruptos.

Nesta cadea infecta, ademais dos políticos, ocupan un lugar de notoriedade a elite do mundo empresarial pola súa condición de instigadores e cómplices da corrupción.

Pesos pesados do Ibex 35 no ollo do furacán, pola súa implicación en subornos e amaños de adxudicacións de obra publica no contexto de manobras de infracción da legalidade, sen que a pesar dos repetidos escándalos se expurgasen responsabilidades producísense destitucións dos implicados nin investigacións internas sobre os seus actos.

E mentres os destacados membros do establishment empresarial fan uso de tales prácticas, Albert Rivera, o seu príncipe azul, negando as súas connotacións con esta trama corrupta, nun cínico exercicio de ocultación, silenciando a realidade, non dubida en disfrazar a Ciudadanos como adaíl da honradez e rexeneración política, é dicir, todo un expoñente de patronazgo, de relación de intercambio recíproco de favores entre dúas partes , o Ibex 35 e o seu partido..

A formación laranxa que en aparencia usa como baza a rexeneración a ruptura coa 'vella política', parece non estar polo labor de uniformar criterios en materia de corrupción, polo menos así se deduce da disparidade de trato que expón entre os procesados políticos e os de carácter empresarial, pois mentres que para os primeiros esixe a aplicación de medidas fulminantes exclúe de idéntica disciplina aos membros do establishment empresarial patrocinadores do seu partido, aínda cando como "vinculados á corrupción" debese impedírselles seguir accedendo a contratos públicos.

É por iso que deixarse engatusar electoralmente por Ciudadanos dando por certo a súa enganosa mensaxe de marketin, é reincidir no erro de brindarlle unha nova oportunidade ao neoliberalismo, e con iso, á diminución de gasto público, á continuidade das políticas de austeridade e á privatización dos servizos, é dicir, seguir a referendar o desmantelamento do Estado de Benestar.

As pensións na picota

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

O PP ten desatado un ataque directo contra o sistema pensións, na súa estratexia de derriba desta peza crave do estado de benestar, saqueando o Fondo de Reserva para taponar a fenda xerada pola dispensa do rescate bancario 

Non hai dúbida algunha que a crise do neoliberalismo danou de forma espiñenta o mercado laboral. como así veñen revelar os datos históricos ao constatar que os efectos de contracción do emprego e o inducido aumento do desemprego afastaron a moitas persoas en situación de inactividade, con repercusión mais notoria na esfera dos traballadores de maior idade, que convertidos en parados de longa duración víronse condenados a un desterro laboral sen retorno; resultando que a pesar de tan negativo impacto, na actualidade, os que foron incapaces de predicir aquela desfeita son os mesmos que agora están a pontificar en como darlle solución.

Tan impactante  prexuízo  debeuse  a que  o desaxuste entre a oferta e a demanda non  só acentuou a vulnerabilidade  dos  integrados neste perfil de idade, senón que anulou toda solución paliativa, e así, aínda cando o numero de empregos aumentou nos últimos tempos  en ao redor de medio millónde postos, o desemprego neste segmento laboral é maior que nunca, facendo que as súas  perspectivas de reinserción sigan estancadas en niveis moi baixos, e por tanto sen trazas de saída,  o que lles aboca irremediablemente  a abandonar  o mercado laboral.

Pero a prolongada viaxe pola ruta dun desemprego sen punto final, non só induciu perda ou diminución de ingresos e a definitiva interrupción da carreira laboral, senón que colateralmente, ao tratarse de traballadores próximos á idade de xubilación, a forzada e dilatada estadía nunha conxuntura de precariedade permanente, foi con moito, a peor das continxencias para o futuro da súa pensión, tendo en conta que a negativa repercusión dos seus efectos alcanzou a recortar o seu importe en mais dun 45% do que lle correspondería de non truncarse as súas expectativas polos efectos dunha mala praxe política.

Por canto,  sabido é que o tempo de interrupción   da actividade profesional   de calquera traballador, é unha temporalidade que a todo efecto está excluída oficialmente da  súa vida laboral,  pois o  contido da mesma só inclúe os períodos activos, e excepcionalmente  limitadas fraccións da súa permanencia no desemprego,  sendo  ese ciclo  agrupado o que conforma a efectos reais os seus anos de cotización  e establece o seu dereito   ou  non  a percibir unha pensión contributiva

É dicir, que as interrupcións de cotización aínda sendo alleas ao seu implícito, paradoxalmente, si son aplicables como penalización no cálculo da pensión, pois a pesar da incongruencia da súa utilización, as denominadas lagoas de cotización, contra toda racionalidade, si son utilizadas para determinar o importe neto de prestación por xubilación.

Isto vén significar que  se está  procedendo vía "estafa"  contra  os pensionistas que non puideron cotizar nos últimos anos, co agravante que os artífices de tan anacrónica medida   non son outros  que os propios políticos  que co seu indolente proceder foron  os  causantes da situación de precariedade    laboral  que sofre  o conxunto dos membros  do  sector produtivo e  moi especialmente os integrantes  deste colectivo de risco.

Tomando especial relevancia na actualidade  o  elevado número de afectados maiores de 55 anos que polo feito de non atopar traballo ou ter que cotizar de forma esporádica, como consecuencia do sometemento a tan arbitrario correctivo ven rebaixada a súa pensión a índices de miseria, a pesar de ter contribuido en moitos casos máis de 30 ó 35 anos á caixa da Seguridade Social.

É por iso, que por mais que se insista en atribuírlle obxectividade á regra, o certo é que a súa aplicación produce efectos aleatorios e verificada distorsión dos principios de proporcionalidade e contributividad ,tal é así, que na actual tesitura persoas con equivalencia de nivel, traballando os mesmos anos terán pensión diferente cando se xubilen, e iso pola negativa alteración que xeran as lagoas de cotización, cuxa repercusión pode inclusive ocasionar agravios comparativos mais significativos ao beneficiar a afiliados que aínda tendo menos anos cotizados non estivesen afectados por intervalos de cotización

O esperpéntico é, que despois dos malos tratos  inflixidos   a este colectivo de traballadores que se viron dobremente castigados polas crises dos últimos anos e por tanto afectados  na súa xubilación pola repercusión das referidas restricións,  sexa agora o PP quen a través dunha declaración de intencións maniféstese decidido a cambiar as tornas  flexibilizando o  escollemento dos anos que engloben o cálculo da Pensión de Xubilación, para que deixen de ser de inclusión forzosa os últimos  da vida laboral.

Ademán, que puidese ter  trazas de  verosimilitud   de non ser polas  reformas   do sistema público de pensións dos anos  2011 e 2013 do PSOE e o PP, que ademais  de inducir   considerables  recortes nas  pensións,  ao aplicarse  en paralelo   co reformado  articulo 135 da Constitución e  o  transfondo de  baleiramento  da hucha das pensións levado a termo polo executivo de Mariano Rajoy,  tal conxugación puxo  ao descuberto as verdadeiras intencións  do colectivo neoliberal  que non son outras que acentuar a  precarización  do sistema para así argumentar o seu  desmantelamento

Sendo obrigado como solución   reverter as referidas reformas  e devolver a orixe a contía  do  Fondo de Reserva indebidamente subtraída para o ilícito financiamento do controvertido rescate bancario

Os franquiados do 78

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Mentres o Goberno siga a ser unha franquía do neoliberalismo e en substitución o pragmatismo de Estado non tome as rendas do poder, toda referencia do Executivo á reactivación económica non pasará de ser propaganda en diferido dos mercados

Os frecuentes alardes utilizados polo Presidente Rajoy para difundir o que el define como boa marcha da economía, mais que plasmar a realidade da situación económica son a expresión triunfalista da súa nefasta xestión á fronte do Executivo, que nada ten que ver no substancial cos tan halagüeños resultado publicitados, pois non debe pasar desapercibido que tras a –eterna escusa – da crise non hai resurrección posible, por resultar inverosimil que o neoliberalismo como matriz  desencadeante da mesma poida ser á vez receita de solución.

Que tal probabilidade non é real, ten a súa confirmación en que a referida ideoloxía é sen ningún xénero de dúbida o factor causante de todos os nosos problemas, pois ademais de orixinar  a crise económica fixo extensiva a súa afección á esfera política, de modo que a súa repercusión reduciu a mínimos o poder de Estado e con iso toda probabilidade de cambiar as cousas a través das urnas, ao facultar que as grandes corporacións e os seus donos exercesen como administradores de facto do poder, e en tal condición tivesen atribución conferida para marcar as pautas e facer o que lles viñese en gana , pois ao domesticar aos seus acólitos políticos e convertelos en gregarios da súa causa, neutralizaron a función da democracia facendo da mesma unha representación teatral.

O dominio sobre a política deste sistema que beneficia a uns poucos a expensas da maioría, é de tal calibre que o poder real está a ser exercido na súa totalidade polos xerarcas dos mercados, sen que o Goberno que segue ostentando o poder formal teña capacidade algunha para contrarrestar a intromisión destes intrusos na cousa pública, nin tampouco o mínimo interese en facelo.

Feito que se fixo totalmente evidente tras a recente comparecencia ante a Comisión de Investigación da crise financeira do Congreso dos Deputados, onde os exministros de Economía Rodrigo Rato, Pedro Solbes e Elena Salgado a través das súas respectivas intervencións, a pesar da ambigüidade, ademais de recoñecer non ter actuado coa dilixencia debida, admitiron carencia de autoridade para impoñer a súa xerarquía, e con iso, que se viron relegados no desempeño da súa función polas dinámicas especulativas dos mercados financeiros.

As circunstancias non variaron en absoluto cun acólito dos mercados como de Guindos á fronte do Ministerio de Economía , quen ademais de prorrogar a dinámica de inxerencias, actuou ao ditado da elite financeira na elaboración do triunfalista balance de reactivación económica, ese libelo que aos catro ventos tenta agora promocionar o Presidente Rajoy, quen a pesar que a realidade dos feitos canta ao revés mantense nos seus trece tentando convencer á cidadanía da veracidade do seu contido, e de que os logros alí referidos son resultado do seu abnegado labor.

A pesar dos intentos de terxiversar a realidade o que xa non ofrece dúbida algunha, é que aínda tomando por asalto o poder político, a aplicación da ortodoxia neoliberal non serviu de nada para protexer a España fronte á crise, máis ben todo o contrario, abriu a porta ao completo para axilizar a súa chegada, ocasionando con seu impacto un desastre sen precedentes cuxas consecuencias a tempo presente mais que apuntar visos de reactivación,- á marxe de dislates estatísticos de conveniencia -, veñen indicar que para a gran maioría dos cidadáns, a situación económica mais que reportarlles síntomas de melloría empeorou as súas condicións de vida a pasos axigantados

E iso ocorre porque os promotores do receitario ultraliberal de aplicación, como mandatarios da situación son quen establecen as pautas e postulan que a economía debe interpretarse como exitosa cando reporte beneficios suculentos aos mercados, aínda cando, para a súa consecución haxan de anularse politicamente aspectos relacionados cunha correcta distribución da riqueza , e impedir á vez que a xente con desvantaxes no sistema poida dispoñer da protección debida para sortear as dificultades e dos medios necesarios para vivir dignamente.

Realidade que non se pode acalar por mais exclusión mediática que se queira facer das voces discordantes.

Por mais ardor que se empregue en eloxiar a súa eficacia, o que o modelo neoliberal puido dar de si, xa o deu, sen que da súa aplicación póidase concluír nada positivo, existindo na actualidade sinales indicativas que o modelo mais que rexurdir das súas cinzas fai crebar a súa estrutura, como pon de relevo factores tan significativos como a complexa situación da Débeda Pública situada en máximos históricos, cun endebedamento institucional xerado no transcurso da últíma década que excede con fartura dos 750.000 millóns de euros..

Tendo  de engadir a iso para maior despropósito, a incesante redución do investimento público, que pechou o último exercicio establecendo o mínimo histórico dos últimos 50 anos coa mais baixa proporción sobre o PIB do período, que sitúa a España como o país con menor índice de achega de toda Europa, sendo expresivo de tal complexidade a redución dun 38% en investimentos sanitarios, o 52% nas de carácter educativo e un 63% no tocante a actuacións infraestructurais .

Sen esquecer outro desenfreo, tal foi a xeración dun buraco no sistema de pensións de 100.000 millóns de euros que fai que a Seguridade Social quede sen patrimonio tras seis anos de déficit e que o resultado de o seu balance arroxe uns activos en negativo por importe de 176 millóns; delicada situación que de tratarse dunha empresa estariamos a certificar a súa quebra.

Iso resume a inutilidade do neoliberalismo, aínda que para os neoliberais de pedigree como Rajoy, tan controvertidos resultados son un síntoma de crecemento económico.

O secuestro da xustiza

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Insistir en dar visos de autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial, resulta un completo anacronismo, especialmente, cando os propios xuíces en adecuación ao seu nomeamento son apareados politicamente como conservadores ou progresistas.

Segundo refire a Constitución, o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, engadindo respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado.

Interpretado o contido tal cal consta na súa redacción, non parece ofrecer dúbida algunha a súa finalidade e labores con respecto a a formulación da separación de poderes, que posibilite que cada un dos tres poderes do Estado (executivo, lexislativo e xudicial) dispoña da necesaria independencia para poder garantir o control dos uns polos outros, de tal xeito, que imparcialmente o poder xudicial sen ataduras políticas, chegado o caso, poida defender á cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes.

Pero o que aquí está a ocorrer difire nos substancial de tal interpretación, pois como vén sendo usual os escasos aspectos positivos que os lexisladores constituíntes incorporaron á Carta Magna do 78, ao primeiro de vez foron modificados politicamente cara á peor das súas versións , e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; mentres blindaba toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial da etapa constitucional, establecía que os membros da cota restante, é dicir - os doce vocais xuíces- serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político, o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque o carácter totalitario da maioría dos nosos políticos nunca puido soportar a función dun poder xudicial independente nin o imperio da lei aplicada nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985. O que supuxo un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados.

A pesar da súa incoherencia, o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida reforma establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vogalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU, e EU.

 Por iso cando como consecuencia dunha odisea de trinta e tres anos de mangoneo e desvarío político, temos a España situada á cola dos países da Unión en independencia xudicial, co agravante engadido de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas no Parlamento para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito.

 Á vista dos repetidos incumprimentos e inobservancias, non cabe outra que aliñarse coas esixencias da administración europea pois as autoridades políticas duns Estado membros tales como o seu Parlamento ou o Poder Executivo, por salvagarda das garantías democráticas non deben participar a efecto algún en ningunha fase do proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Non sendo de recibo por hixiene xurídica que un poder político implicado na corrupción ata a medula confírase así mesmo atribucións e competencias para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial, non cabendo outra vía por rexeneración democrática que reconducir a orixe a situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, folga dicir que todo o relacionado coa xustiza seguirá a ser  pouco serio