29 dic 2018

Os deputados no economato

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia



Os políticos teñen conferidos un conxunto de privilexios alleos á demanda da súa función representativa, que lles reporta un status especial con blindaxe de seguridade ante os contratempos e reveses que si ten  que aturar estoicamente o resto da cidadanía.



Algo así como un economato é o que teñen á súa disposición as súas señorías na Carreira de San Jerónimo, xusto ao interior do Congreso dos Deputados, un establecemento no que os nosos representantes poden tirar de consumición a moito menor prezo que nos establecementos da contorna, mesmo inferior ao do seu propio custo. Vantaxosa prestación á que poden acollerse os beneficiarios porque aos  españois vía impostos repercútesenos o diferencial, ou o que é o mesmo, temos  de pagar relixiosamente 1.155.000 euros para que os deputados poidan seguir tomando canas de cervexa a menos de 1euro.

Algo máis do dobre que os 556.200 euros que os contribuíntes sufragaban xusto dez anos atrás, e por tanto, un incremento desproporcionado especialmente cando se produce no marco temporal dos peores exercicios da dobre recesión económica e no contexto dunha situación na que a gran maioría das familias víronse afectadas nos seus dereitos polas políticas de recortes e o radical austericidio.

Un servizo subvencionado ao que se engadimos as instalacións de iguais características radicadas nos Ministerios e o Senado, arroxa un cómputo anual de 8 millóns de Euros, e todo, para que os beneficiarios entre outras contraprestacións poidan champar un menú consistente en (dous pratos máis sobremesa e bebida) polo módico prezo de 3,40 euros.

Non hai dúbida que co paso do tempo os obxectivos cambiaron, e se nas súas orixes os economatos laborais creáronse perseguindo unha finalidade social determinada, tal era complementar o poder adquisitivo da retribución duns traballadores con escasos ingresos económicos, na súa nova modalidade a función é diametralmente oposta pois na actualidade están a utilizarse ingresos do Estado para subvencionar a bebida e comida duns deputados que cunha retribución superior aos 3500 euros/mes superan con fartura a media de ingresos dos españois do montón.

Agravio comparativo que xustifica de sobras suprimir este trato preferente, deixando en suspenso a irracional inxección de diñeiro público para que os deputados como o resto dos mortais paguen do seu peto os prezos de mercado pola prestación do servizo, porque neste país hai millóns de necesidades de maior calado e moito máis perentorias que esixen preferencia.

Resulta intolerable que mentres a repercusión das políticas de austeridade e recortes mantén baixo mínimos os niveis de prestación social, ese economato do Congreso dos Deputados sexa o bar máis barato de España á conta do peto dos cidadáns, que para sufragar a comida e bebida das súas señorías cústalles a nada desdeñable cifra de 4000 euros por deputado cada ano.

Pero as súas prerrogativas non quedan aí, tendo en conta que como especie protexida que son aínda cando se lles suprimiron dispensas que raiaban no obsceno, o trato de preferencia que ostentan segue diferindo no substancial do recibido polos seus representados, e así aínda cando as súas señorías están afiliados no Réxime Xeral da Seguridade Social como a maioría dos traballadores, a diferenza é que no seu caso, o abono das cotizacións corre integramente a cargo do Orzamento do Congreso en razón a un convenio especial subscrito co INSS polo Parlamento.

E sobre a base dun tratamento especial que lonxe de dignificar a política a demoniza, por canto a pervivencia e continuidade dos privilexios veñen a deslexitimar á propia institución, desde o punto e hora que exime aos parlamentarios do cumprimento das decisións que toman nas Cortes e que si afectan o resto da poboación, cando o seu debese ser predicar co exemplo.

Regalías que fan aflorar a dobre moral das súas señorías, e moi especialmente a daqueles deputados que reproban de plano o incremento do salario mínimo interprofesional ata os 900 euros polos prexuízos que ao seu entender entraña tal subida na economía do país, e con todo, na súa contradición non reparan en lexitimar a percepción dunha dieta tres veces superior (1800 euros mes), para sufragar o importe do seu aloxamento na vila e corte.

Pero as concesións non quedan exclusivamente en recompensas de índole económica, pois a maiores pola excepción que lles reporta a blindaxe da súa condición de aforados, teñen conferida preferencias xudiciais; de tal modo, que os deputados en supostos de procesamento teñen  de ser xulgados exclusivamente polo Tribunal Supremo.

Un tratamento diferenciado que causa suspicacias ao ser eles mesmos os que pactan a composición desta estancia xudicial.

Sendo por iso que teña de excluílos da miña felicitación de Nadal, que si fago extensiva aos bos e xenerosos.

Bo Nadal

15 dic 2018

O embarque a PODEMOS

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Ao perder a xustificación obxectiva que facilitou a constitución de en Marea, é inútil seguir gardando as aparencias cando máis aló da súa simulada convivencia harmónica o que percibe o electorado, non só non reporta en positivo senón que resta.


É habitual oír a expresión “leouse a de tirios e troianos” cando xorden desavinzas entre dous partidos ou embates entre prosélitos de opinións e intereses contrapostos.Cabe referir que a orixe desta locución parte da porfía que as cidades gregas de Tiro e Troia mantiñan polo control do mar Mediterráneo, é dicir un transfondo de marcado signo mareal como o que recentemente se “ leou” polo dominio de a en Marea galega, unha confrontación cuxa tensión leva camiño de converter en anécdota aquel encontrón entre os  enclaves gregos.

A desavinza no seu seo é de tal envergadura que pesar da súa temperá idade pódese augurar sen risco ao equívoco que en Marea nada segundo os seus proxenitores con vocación de ser o “novo suxeito político” galego; pasado o tempo lonxe de cumprir esta función está máis próxima á súa disolución que ao seu afianzamento, e iso, en razón ao artificioso da súa conformación que lonxe de reunir as condicións para converterse nun espazo común e plural tentan lograr a uniformidade á conta de suprimir a singularidade intrínseca dos membros que a conforman. 

E todo á marxe dun proceso participativo real, e o enmascaramento da súa condición característica como organización obscenamente vertical por tratarse dun ente opaco que utiliza como modus operandi o máis rebuscado segredo.

Dinámicas propiciadas por unha cúpula dirixente que a pesar da súa mediocridade, lonxe de estar guiada polo interese xeral, seus membros seguen a facer  da función política a súa solución de vida.

Foron os escindidos do BNG liderados por Beiras quen utilizando ANOVA como novo buque insignia iniciaron a súa nova travesía e marcaron o rumbo que conduciu á actual conformación do pantasmagórico partido instrumental, aínda cando a súa coalición con Esquerda Unida (AGE) xerou unha rebelión a bordo que forzou o desembarco dos díscolos identificados desde entón como CERNA, que en permanente desencontro coa esquerda de espectro estatal creou unha nova escisión que trouxo consigo como desenlace o fracaso publico daquela confluencia.


Pero por esas contradicións que nos depara a política resulta que os culpables da defenestración de (AGE), son agora quen concentra as súas enerxías no seo de En Marea, onde para maior complexidade os seus máis destacados membros son os que lle afinan a gaita ao melómano Villares e os que ata a data controlan a coordinadora.

Queda visto pois que no seo desta montaxe de intereses a congruencia é o de menos, por canto de partida a finalidade que se perseguiu foi a consolidación dun proxecto de ficción revestíndoo de aparencia real.


Non obstante as loitas intestinas non tiveron a estes sediciosos como únicos protagonistas, pois as refregas internas entre as distintas faccións foi a tónica que caracterizou desde a súa fundación a operativa funcional da organización, un ciclo de sucesivas e permanentes confrontacións que tivo o seu inicio naquela   elocuente disputa  onde Xosé Manuel Beiras rexeitaba as críticas vertidas contra a súa persoa pola súa protexida de outrora Yolanda Díaz á que en réplica acusaba de traizón.

E como colofón o bronco plenario de finais outubro, onde os insultos e conatos de pelexa foron a tónica xeral, conflitividade que se reproduciu ao comezo do proceso do 1 de decembro para a elección de novo Consello dás Mareas, cando por acceso ao censo "con engano" forzouse a suspensión do proceso electoral 'sine die' así como a xudicialización dos feitos, circunstancia que lonxe tender pontes de avinza acelera a confrontación cara á 'guerra civil' e a ruptura.


Un fatal desenlace que na súa torpeza política foi incapaz de advertir o flamante secretario xeral de Podemos Galicia, Antón Gómez-Reino quen sen prever as consecuencias deixándose levar pola súa proclive tendencia ou talvez pola súa condición cativa como fundador da Marea Atlántica con Ferreiro, entrou ao asalto de en Marea como elefante nunha cacharrería, a pesar que previamente a que tomase as rendas da organización , consultivamente, os inscritos decidiran por ampla maioría que toda alianza da formación morada tiña de conformarse no marco da coalición, unha decisión soberana das bases que por ser firme non precisa e disertacións sobre a súa vixencia, e implicitamente por disciplina legal vén desautorizar a participación da formación morada nas primarias do partido instrumental.

Unha determinación acorde ás regras de funcionamento de Podemos que estatutariamente non autoriza aos seus membros a dobre militancia política, aspecto que ao parecer a David Bruzos como cabeza de lista do sector crítico parece non preocuparlle o máis mínimo, como tampouco o feito do seu nomeamento a dedo. Toda unha mostra de incongruencia militante.



A iso hase de engadir que os tres alcaldes das Mareas, que no 2015 proclamábanse panca da «unidade popular», agora percibindo o desastre electoral que se lles aveciña é cando volven polos seus foros nun interesado intento de facerse co control de en Marea, utilizando a necesidade de vitalizar o marco de confluencia como argumentación, aínda cando á vista dos feitos máis aló de divisións, purgas ,conflitos e virulentas animosidades que nada vantaxoso pode reportar, e xusto iso o o que percibe un amplo sector do electorado

Á vista dos feitos a pregunta está servida.

As dimisións para cando?


14 dic 2018

PODEMOS, de mal a peor

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia

Ante o irreconciliable da situación e en evitación de maior deterioración, urxe que Podemos Galicia de por amortizada a súa actual política de alianzas e alternativamente reoriente a estratexia a seguir cara aos novos comicios.

O malestar xestado no 2008 pola crise económica, sumado á aplicación das posteriores políticas de austeridade en maio de 2010 fixo que un ano despois, un 15 de maio, na antesala dunhas eleccións autonómicas e locais, eclosionara o movemento dos indignados cuxos membros comezaron a encher as prazas de España para expresar o seu  anoxo pola grave situación que atravesaba o país e para promover á vez, un espírito rexenerador e de cambio.

Na súa reivindicación estaba crear unha democracia sen tutelas, afrontar unha transformación profunda das estruturas do Estado herdado do franquismo, por non representar de ningún xeito o sistema as inquietudes da poboación, senón intereses financeiros e empresariais entrelazados.

Para converter aquela indignación colectiva no cambio necesario é cando en xaneiro de 2014 constitúese Podemos como organización política, que mantendo a mobilización como dinámica de acción apostou abertamente por unha Segunda Transición, en aras a posibilitar a plenitude democrática e un cambio en profundidade da vía representativa, e todo iso no contexto do que se veu a definir como dereito a decidir, é dicir , utilizar a participación directa da cidadanía para definir as liñas de actuación, tanto na elección dos membros das súas candidaturas como na articulación da súa definición programática.

Obxectivos para os que desde a súa orixe postulouse abrir un proceso de diálogo con formacións afíns e movementos sociais ao obxecto de converxer “unidos” nun mesmo bloque electoral, en liña a construír pontes para que todo o descontento social concentrásese e conxuntamente puxésese en marcha con idéntica finalidade.

Con todo, desde entón pasado o tempo o seu facer político discorre por outros camiños moi distintos aos da súa xénese inspiradora , podendo dicirse que en Podemos, ademais de producirse unha esclerose, pola súa dinámica funcional débese afirmar que garda mais similitude coa ortodoxia esquerdista de tempos pretéritos que relación de afinidade co espírito do 15 - M   teórico referente da súa fundación.
Todo un expoñente de nova política atrapada por vellas prácticas.

E para maior complexidade, cando a cúpula de Podemos debese envorcar os seus esforzos en consolidarse como alternativa real, exercer sen fisuras unha oposición responsable e afrontar políticas de alianza que no seu conxunto reportáselle fiabilidade e achandase o acceso ao poder político a medio prazo, resulta que contra todo prognóstico é a conflitividade xerada na súa dinámica interna quen toma o papel protagonista, aireada aos catro ventos ao difundirse a existencia de liortas.

E así, o conflito desatado por Podemos en Galicia no seu intento de facerse co control de en Marea ( partido instrumental), ademais dun contrasenso político, é unha decisión que desacredita á cúpula da organización morada ante os seus inscritos, tendo en conta que oito meses atrás a inmensa maioría deles decantáronse consultivamente por utilizar a modalidade de coalición como formato de concorrencia electoral, que de xeito evidente resulta totalmente incompatible co desembarco que agora se decide unilateralmente facendo caso omiso da vontade soberana das bases.

Unha censurábel mostra de ninguneo político, que pon de relevo o noviciado dun partido de aluvión cuxa repercusión na súa controversia de fondo está a provocar fisuras no seu propio seo e transmitindo desconfianza á cidadanía.

Pero esa inxerencia apócrifa e as malas prácticas utilizadas polos seus membros no anómalo proceso de primarias de en Marea, ademais de paralizar a súa celebración ameaza coa escisión como desenlace; extremo que de producirse, pola súa intromisión e controvertida implicación afectará a Podemos e cuxas consecuencias serán demoledoras a efectos electorais, coa descapitalización engadida que induce o feito da fuga militante pola imposición de alianzas contra natura.

As actuais circunstancias indican que no seo do partido morado equivocouse quen non foi capaz de percibir que contrariamente a ningunha outra marca Podemos tiña en Galicia un electorado propio, conformado por un sector non politizado das clases medias e da clase obreira urbana, ao que non chegaba o resto da esquerda galega; un capital electoral arruinado cos desatinados armisticios ata o extremo de situar a súa afiliación na comunidade en mínimos históricos.

Un conflito de posturas irreconciliables que ameaza con acabar nos tribunais e que por tanto de non reaccionar con prontitude en dirección distinta ademais de seguir mermando a afinidade simpatizante, rebaixará a mínimos históricos as expectativas electorais.

Pero toda reorientación para que forneza efecto aos ollos da sociedade, debe comportar a desaparición do primeiro plano da escena política de quen desde o liderado co seu neglixente proceder levaron á organización ao actual desastre; pois sen a expurga previa dos responsables da hecatombe todo intento de recondución será pura simulación e os seus efectos por contraproducentes acentuarán en maior escala o seu nivel de deterioración.

A política do desemprego

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; Globedia


Hase cortar de raíz o sofisma institucional que interesadamente outorga aos políticos a creación de emprego por ser algo que non fixeron xamais; por canto, coas súas políticas tan só poden estimular ou entorpecer esa finalidade.

Coñecido é que a oferta do mercado laboral non satisfai en absoluto á demanda, por canto os vaivéns da economía e as erróneas políticas de emprego non están a favorecer ao empresariado máis dinámico, é dicir, ás Pemes e autónomos que aínda xerando o 83% do emprego efectivo non reciben da administración pública o tratamento adecuado á hora de protexer a súa función como auténticos xeradores de emprego e riqueza. 
Pois tanto o pequeno emprendedor como a pequena empresa, por máis publicidade enganosa que se difunda, o certo é que para o desempeño da súa función non contan con ningunha facilidade efectiva a a hora de facer fronte ás cargas tributarias e impositivas nin as relativas á seguridade social. 

Con todo as políticas institucionais a quen se beneficiaron abertamente é ao conglomerado do IBEX 35, que conforman ese agrupado de macro empresas que na súa dinámica de deslocalización levan as súas instalacións fose do país, que son ademais as que máis fraude fiscal realizan e destacadas operadoras nos paraísos fiscais. 

Agravio comparativo e factor desencadenamento de que cada vez existan menos dinamizadores da economía produtiva e que por tanto redúzase en gran medida a función empregadora, ao non existir unha política responsable de potenciación da estrutura económica ligada á actividade das Pemes e os autónomosa a pesar da vantaxosa función inducida que reportan.

Por máis suplantación de competencias que se pretenda, os feitos demostran que non é o Consello de Ministros o referente de xeración de emprego, senón as empresas e os empresarios; pero para que o papel dos axentes empresariais poida levar a termo con éxito, as medidas políticas de acompañamento teñen que estar dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos de austeridade radical ou coa obstrución das fontes de financiamento, por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos que ademais de disparar o índice de desemprego acrecentan a volatilidade da taxa de paro. 

Para reorientar as políticas de emprego é ineludible un cambio de enfoque, un cambio de perspectiva que pasa por tomar nota fidedigna da realidade, por ter presente que desde a aparición da crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. 

Todo un estrago na estrutura produtiva,  que veu provocada maiormente polas sucesivas medidas de austeridade impostas desde o poder político coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible finalidade produciu o efecto contrario provocando unha parálise no crecemento; unha reacción que ademais de  socavar os alicerces do tecido produtivo  séguenos situando entren os  peores da clase ao dobrar en paro ao resto de Europa  

Toda medida política dirixida a paliar a crise para que forneza efecto ten de estar desvinculada do actual estándar de aplicación, que debe ser relevado por un novo modelo, cuxa implantación sen remedio algún, terá de axustarse estritamente á disciplina promotora da economía real.

Unha transición que de ningún xeito pode estar dirixida por quen é a cara oposta a tal tendencia, pois resultaría un anacronismo que os auténticos promotores da crise viñesen exercer agora como dinamizadores do cambio necesario.

 A clave de solución depende da fortaleza do tecido produtivo; e por tanto, son as empresas e a súa masa laboral os únicos resortes capaces de poñer en marcha  o crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a nova demagoxia dos políticos ofrecéndose como redentores dos males que ironicamente eles mesmos causaron ao poñer en práctica a "economía de casino", que sustentou a especulación financeira dos mercados e das entidades bancarias en detrimento de a economía produtiva, cuxos efectos fixeron que a destrución de emprego tomase idéntica sorte que o derrubamento empresarial. 

A situación esixe remedios integrais, é dicir, respostas sistémicas de crecemento, pois á marxe de anecdotarios como a inútil reforma laboral, débense aplicar fórmulas efectivas capaces de motivar a reactivación, e ese que non outro ten de ser o camiño para seguir, que de ningún xeito se poderá alcanzar de persistir o sistema neoliberal que por décadas exerceu unha concentración do poder económico nun reducido grupo de persoas, que utilizan ás institucións e aos seus representantes políticos, para facerse clandestinamente con excedidos beneficios  a conta de reprimir á cidadanía e manter a súa explotación. 

Un sistema imperante que por contraproducente debe ser substituído por un modelo económico acorde ás necesidades da sociedade do século XXI, en cuxa orientación a política como poder debe cinguirse a satisfacer as demandas do seu representados, pois de manter a súa utilización como influencia do poder económico, a conflitividade inducida polo descontento social sumada á desatención da estrutura produtiva fará que a entrada en recesión reavive de novo a crise





30 nov 2018

A xustiza na encrucillada

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Cando os propios xuíces son apareados politicamente como conservadores ou progresistas, insistir en outorgar autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial é un completo desvarío.

A motivación que envolve a renuncia do Xuíz Marchena a presidir o Poder Xudicial hai que buscala tras a descarada intromisión que exerce o poder político na súa hostilidade de anular a independencia dos Tribunais, unha inxerencia que desde a instauración en 1978 da Constitución española (CE), foi acentuando a súa presión ata constatar sen ningún xénero de dúbida que contra a versión oficial, o noso, é un modelo ficticio no que a separación de poderes refírese.

Pois a pesar que a Carta Magna establece que o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, e engade respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado, non deixando dubida algunha sobre a súa finalidade con respecto a a separación de poderes; o certo é que non dispón da necesaria independencia para garantir libremente o desempeño dos seus labores e poder actuar imparcialmente e sen ataduras políticas na defensa da cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes. 

O que aquí está a pasar diverxe no substancial de tan primordial obxectivo pois o espírito primixenio establecido na Constitución foi modificado politicamente cara á peor das súas versións, e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; blindando toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial mantiña invariable tal criterio, é dicir , que os doce vocais xuíces serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político; o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque co seu carácter totalitario a maioría dos nosos políticos negáronse a asumir a función dun poder xudicial independente e a aplicación do imperio da lei nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985 para controlar politicamente á Xustiza; ata o extremo que o entón Vicepresidente Alfonso Guerra, proclamou aquilo de “ Montesquieu morreu”, en clara alusión á inexistencia real de separación dos tres poderes en España.

Aquela manobra representou por tanto un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados; unha manobra cuxa finalidade non era outra que o control político de todos os poderes do Estado, e por tanto un aval á corrupción do sistema que tal decisión trouxo consigo.

A pesar da irrupción política  o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida  reforma, establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vocalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU e contra todo prognóstico PODEMOS que viña a cambiar as cousas  pero que ao final tamén se sumou ao contubernio.
Por iso é polo que tras trinta e tres anos de mangoneo e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito. ao resultar obvio que por salvagarda das garantías democráticas o seu Parlamento e o Poder Executivo non deben participar a efecto algún no proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Interferencia que raia na obscenidad cando os que se confiren atribucións para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial son uns partidos políticos implicados na corrupción ata as cellas; xustificación máis que sobrada para esixir a recondución a orixe da situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados.

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, téñase porseguro que non cesará a deterioración da xustiza

23 nov 2018

Primarias e liortas instestinas

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Tras a aparencia democrática das primarias subxace outra realidade contraposta, tal é o control do aparello do partido e a purga de disidentes, sen sopesar 
prexuízos que a conflitividade desatada inducirá  nos resultados electorais

O enredado ambiente, o permanente estado de perturbación e o desnorte persistido da clase política, máis que favorecer un cambio en positivo en utilidade do futuro do país, fai que a súa inercia propicie que o estancamento se faga dono da situación, e cando isto ocorre, os políticos deixan de estar á altura da circunstancias, para ser o liderado dos mediocres o que marca a pauta, xerando con iso unha situación carencial que obstaculiza a implantación de alternativas de solución e propicia a desvalorización na calidade democrática 

O alarmante desta deterioración, é que xorde cando a totalidade das formacións políticas que conforman o arco parlamentario fan gala de democracia interna que xustifican alardeando de utilizar as primarias, esa palabra cargada de connotacións positivas, sinónima de dar a oportunidade á súa militancia na elección dos seus dirixentes, cargos de representación e participar na determinación da liña política como demais decisións do partido. 

Iso así exposto resulta ideal, pero esquecémonos que os partidos políticos son estruturas piramidales, nas que o líder ostenta, plenas atribucións e o supremo poder, e tal circunstancia induce por uniformidade xerárquica a que as organizacións saian mais divididas tras celebración do ciclo de primarias, pois tras o mesmo imponse a disciplina prusiana onde os cadros pechan filas en torno ao líder, facendo proliferar a mediocres e oportunistas e complicando a mecánica participativa interna de quen resultaron derrotados no proceso,  desde o oficialismo resultante máis que como compañeiros de proxecto sexan  tratados con fustrigación. 

Pero a máis de incrementar o enfrontamento no seo da organización, desde o punto e hora que a consecución de apoios ás candidaturas atende a divisións dentro da mesma , nada garante que o vencedor dunhas eleccións de réxime interno como as primarias sexa o aspirante máis adecuado para granxearse o voto da cidadanía nuns comicios de rango institucional. Chegado a este extremo, resultaría que a pesar dos malos resultados que puidesen depararlle as urnas a súa continuidade mais que cuestionada  estaría garantida pola blindaxe que lle reporta a súa condición de líder da organización e o factor engadido da dilución da responsabilidade política, que por iso das primarias recaería nun ente etéreo chamado militancia.

Se ata a implantación desta fórmula, a totalidade dos candidatos aos comicios eran cooptados pola cúpula do seu partido co descrédito que á calidade democrática representaba aquela modalidade que impedía toda posibilidade de renovar as elites políticas, a utilización alternativa do sistema de primarias non variou no substancial a situación, pois mais alá dun extraordinario éxito propagandístico, a súa aplicación foi unha medida que ao non existir nos partidos mecanismos de fiscalización dos candidatos, desatou loitas de poder no seo dos mesmos que en nada veu favorecer á democracia nin á rexeneración política

Na maioría dos casos, tras a aparencia dese referente democrático que supostamente ten por finalidade favorecer a emerxencia de líderes e novos cadros, subxace outra realidade oposta , tal é impoñer desde a cúpula dominante un modelo de primarias que facilite o control do aparello do partido, anulando para a súa consecución a pluralidade diverxente e chegando ao extremo de agudizar a confrontación entre faccións sen avaliar as consecuencias derivadas, cuxa dimensión e impacto poden ter un efecto demoledor para o partido, pois o electorado é dado a castigar nas urnas a aqueles partidos sumidos en conflitividade, loitas internas e escisións

Tal desvarío obedece á baixa calidade democrática dos partidos políticos no seu funcionamento interno, cuxa repercusión ademais de obstaculizar a renovación das súas políticas e ideas, impídelle á oposición interna  aportar alternativas, pois contrariamente ás aparencias, o certo é que os partidos políticos intrínsecamente non son xenuinamente democráticos por canto o autoritarismo é práctica xeneralizada. 
Extravío que non só afecta en exclusiva aos partidos tradicionais, senón tamén os que dicían vir cambiar as cousas. 

Democracia restrinxida que é necesario reverter para que a operativa dos partidos políticos cambie de rumbo, e como instrumentos de representación cumpran a súa verdadeira finalidade

 É por iso que sen levar a termo un proceso de rexeneración e democratización interna das formacións políticas como paso previo á celebración das súas primarias, o resultado alcanzado virá revestido de insolvencia e ilexitimidade






16 nov 2018

A banca hipoteca a xustiza

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Sen tombar o “réxime do 78”, e eliminar con iso  os privilexios  que ostenta a súa estrutura  de poder,  será  materialmente  imposible  evitar que os escándalos  xudiciais manteñan  a súa  continuidade e sucesión



O imposto das hipotecas que provocou o recente terremoto no Supremo non é nada novo, tendo en conta que a súa aplicación nos actuais termos leva en vigor a friorenta de 23 anos, ao ser en 1995 cando a través dun regulamento determinouse que era o cliente quen debía sufragar o importe dos Actos Xurídicos Documentados ( AXD), ao adxudicarlle contra toda lóxica a condición de “suxeito pasivo” deste tributo; é dicir, que desde aquel momento ata a actualidade a efectos legais, foi o cliente o obrigado a facerse cargo do seu pago.


Sorpresivamente pasadas dúas décadas desde a posta en práctica de tan atípica repercusión, o pasado 18 de outubro o Supremo nun xiro sen precedentes altera a norma establecida ao ditar agora que o rexistro dunha vivenda que se vai a hipotecar pola súa condición de feito gravado impositivamente é de responsabilidade exclusiva das entidades bancarias , tendo en conta que con iso están a outorgar en definitiva garantías de que recuperarán o seu diñeiro ou o inmoble.

Pero este sinal de evolución durou un abrir e pechar de ollos, pois se o xoves desde a xudicatura dicíasenos que en contra do que viña sucedendo o devandito imposto tería que ser custeado polo banco como prestamista, o venres deixan en suspenso o seu contido aducindo que o van a pensar un pouco máis pola “enorme repercusión económica e social. 

Unha absurda evasiva cuxa finalidade non era outra que facilitar a posta en escena dun simulacro orquestrado desde a cúpula do Tribunal, ao só obxecto de forzar a celebración dun Pleno desde onde botar abaixo a sentenza da Sección Segunda da Sala que puxera en xaque ao armazón financeiro do país, aínda sen darse os requisitos para a avocación plenaria e a pesar que as regras de xogo impedían modificar sentenzas firmes, dada a súa condición de cousa xulgada.

 Un complexo e turbulento proceso que non só deixou en evidencia a independencia do poder xudicial fronte ao poder da banca, senón que produciu unha situación de desconfianza e inseguridade xurídica na sociedade.

Todo vén constatar que os feitos acaecidos non obedecen a unha eventualidade senón que foron ideados de antemán seguindo un guión preestablecido, por máis que unha vez consumado o complot o Presidente Carlos Lesmes nun intento de evadir responsabilidades nos feitos anunciase publicamente en rolda de prensa que a culpa de todo tíñaa o lexislador, pola penumbra e imprecisión que envolve o marco legal.

Un desvario argumental, que paradoxalmente contrasta co silencio que mantivo en relación coa sobreactuación do seu colega na maxistratura. Diaz– Picazo, cuxo voto a favor da banca foi determinante para lograr que as cousas volvesen quedar como estaban, aínda cando a súa abstención era obrigada en razón á súa participación como docente no Colexio Universitario de Estudos Financeiros ( Cunef), propiedade da Asociación Española de Banca ( AEB), é dicir, nin mais nin menos que a patronal bancaria.

Con este novo despropósito, queda demostrado unha vez máis que a doutrina xudicial imperante non é o garantismo senón a regresividad, e iso é así, pola manifesta imposibilidade de conformar unha xustiza progresista no marco do réxime do 78, tendo en conta que a ideoloxía da propia Constitución inspiradora como a da súa lexislación de desenvolvemento é na maioría dos seus aspectos regresiva e conservadora. 

Non podendo ser doutra forma; por canto o texto redactado no transcurso do proceso constituínte estivo dominado en todo momento polo sector reformista do franquismo e vixiado polos poderes fácticos do vello réxime, impedimento sobrado para excluír dos seus implícito contidos de signo progresista. 

Tal característica induciu que no devandito contexto España garde na actualidade máis analoxía cun Estado autoritario que democrático, circunstancia que favoreceu a continuidade de hábitos de tempos pretéritos, o que impediu de partida a consolidación unha xustiza de vangarda.

Un obstáculo permanente que no caso presente facilita que a aberración xurídica convértase en norma de conduta, prexudicando os dereitos cidadáns en beneficio dos poderes políticos e económicos. 

Unha contraproducente dinámica que de ningún xeito se soluciona con oportunistas desmarques políticos como o utilizado por Pedro Sánchez tirando de  modificación normativa vía real decreto, e moito menos cando por desidia política está empantanada a transposición da directiva hipotecaria europea á lexislación nacional; unha Lei que chamada a protexer aos consumidores dos abusos hipotecarios leva dous anos de atraso a pesar do risco de sufrir unha forte multa, e que de terse resolto en tempo e forma evitaría ter chegado ao despropósito actual.

A solución debida pasa por liquidar o réxime do 78 con articulación de substitución alternativa, pois suposto contrario de manterse a súa vixencia, a xustiza garantista seguirá a ser unha quimera e a democracia unha aparencia. 

9 nov 2018

Neoliberalismo: Parapeto ultra



 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Mentres falar de democracia equivalla a oficializar a superioridade dos máis poderosos, o ascenso da ultradereita farase imparable, e non decaerá, en tanto manteñamos o modelo neoliberal como sistema de desenvolvemento político, económico e social.

O núcleo ontolóxico do neoliberalismo é antagónico por natureza coa democracia, por canto, a súa propagación viral é diametralmente oposta á idea dunha sociedade igualitaria, pero tal diverxencia non é nada novo senón reflexo dunha eterna confrontación, pois lonxe da aparente sincronía debemos ter presente que a clase capitalista segue proclamando na actualidade que o sufraxio universal mais alá de ser un dereito inalienábel é unha ameaza que facilita que a maioría democrática poida abolir os seus privilexios.

Se durante a cuarta e quinta década posteriores á postguerra accederon de mala gana a redistribuír a riqueza no contexto do estado de benestar e a regulación do proceso económico por parte do Estado, dando aparencia de igualdade, estabilidade e un mellor nivel de vida para a cidadanía , co estalido controlado da crise do 2008 a tirantez fíxose notoria pola repercusión dos seus efectos que produciron unha diminución na rendibilidade do capital do mesmo xeito que a caída en picado da taxa de crecemento.

Circunstancia que aproveitaron non só para forzar o desmantelamento gradual daquel estado de benestar senón tamén para instaurar a precariedade en todo o relacionado coa esfera económica laboral, ben fose a través da xeración de inestabilidade no emprego ou mediante a redución salarial, restricións auxiliadas estratexicamente pola imposición de políticas de detención do crecemento e intensificación da desigualdade, e todo, coa expresa determinación de minar a democracia e evitar así que a vía electoral puidese influír nas decisións fundamentais da vida económica.

É dicir, cando a incidencia da crise pola súa condición de fracaso debese derivar nunha moderación posneoliberal, contra todo prognóstico, o que aquí realmente estase consumando é un proceso de radicalización do neoliberalismo e iso facilitado pola cobertura prestada por unhas forzas políticas afíns que ostentando a función de Goberno mais que dar prioridade ás persoas transixiron con esta minoría.

Sendo mostra de tal dicotomía a conversión dunha crise de débeda privada, xerada polo propio bloque oligárquico neoliberal, nunha crise de débeda soberana, cuxo montante sen xustificación algunha terminou sendo repercutido sobre a totalidade dos contribuíntes, e cando isto ocorre e é a cidadanía quen ten de asumir como propia a cuantiosa factura orixinada pola mala praxe dos especuladores financeiros, tal anomalía é indicativa do desprestixio político e por conseguinte da débil saúde democrática que padece o país.

Asistimos sen inmutarnos a unha subxugación en toda regra do mal chamado Estado de Dereito, mentres os directos responsables de tal coerción non decaen no seu empeño de validar o anómalo adxudicándolle clave de normalidade, utilizando os resortes propagandísticos ao seu alcance a través da mass medía especializada en fabricar e difundir o discurso do poder oligárquico; un prosélito mensaxe cuxa divulgación ten por finalidade facer crer que non pode haber outra lóxica política distinta do neoliberalismo e que as políticas de austeridade son incuestionables.

Coa fractura do consenso social a reacción dos gobernos de corte neoliberal, amparados politicamente polos teóricos representantes da cidadanía, lonxe de articular medidas paliativas que favorecesen un cambio de rumbo, non fixeron mais que manter a continuidade do sistema e ante a mobilización social  decantáronse pola aplicación de reformas coercitivas do Código penal e o endurecemento da represión; xerando con iso unha frustración colectiva na sociedade.

Este empeño en manter a aplicación das políticas neoliberais ademais de perpetuar o inservible, crea un sentimento de abandono e frustración nun amplo sector da poboación que marxinado polos seus efectos e desatendidos polas institucións políticas, na súa orfandade convértense en referentes de conquista dunha emerxente extrema dereita que sen complexos á hora de levantar a voz faise receptora das iras de moitos sectores marxinados e afastados de toda solución. 

Pois sabido é que a extrema dereita prospera sumando ás súas filas ás vítimas do neoliberalismo, ás que lles promete volver a un pasado idealizado de orde e prosperidade, é dicir, que o auxe da ultra dereita é consecuencia directa das políticas de austeridade e do afundimento dos principios de democracia, xustiza social e solidariedade, e en tanto non cambiemos de modelo o éxito da dereita radical estará garantido. 

Pero visto o visto todo vén indicar que lonxe de proceder en corrección os políticos cómplices da situación mantendo a súa traxectoria de revisionism encartaranse á teoría de Hayek, defensor a ultranzas do neoliberalismo, e mais que cambiar as cousas en positivo, asumirán abolir a democracia para rescatar ao capitalismo.

2 nov 2018

O PP camiño da involución

 PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Coa súa estratexia de axitar e crispar a vida política, Pablo Casado renova o vínculo de relación que o seu grupo ten  establecido co autoritarismo e o franquismo, volvendo con iso a situar ao PP no radicalismo ultra, á marxe do diálogo e afastado do  parlamentarismo democrático. 

A argucia que unha década atrás utilizou o agora deposto Rajoy na súa oposición ao Goberno de Zapatero é a que agora resucita Casado como novo dirixente do PP no seu intento de desgastar a Pedro Sánchez, contando nesta ocasión coa participación asociada de Rivera, líder de Ciudadanos.

Unha artimaña consistente en prender mecha á crispación traendo a colación asuntos marcadamente sensibles como a situación económica e moi especialmente os feitos relacionados coa problemática territorial catalá , para así desde unha versión falseada da realidade tentar tirar rendibilidade mediante a descapitalización do novo Executivo e a desvalorización dos grupos políticos que facilitaron a Moción de Censura. 

O que ocorre, é que a diferenza de entón a mensaxe do PP perdeu toda credibilidade no electorado, pois ademais da súa probada implicación na corrupción evidenciou que a súa práctica política é contraditoria coa idea que predica; ata o extremo que a súa función operativa obedece en exclusiva ao ditado das institucións internacionais e ás ordes que en beneficio da súa conta de resultados emiten os grandes centros de investimento.

 Excluíndo dos seus labores toda acción dirixida a favorecer ao conxunto da sociedade ou que contribuísen a que o noso país fose mellor, máis ben ao contrario, o impacto causado coas fórmulas aplicadas nos seus seis anos de goberno o único que xeraron foi acentuar a deterioración e empeorar a situación, máis aló do seu intento en disfrazar o resultado de crecemento e reactivación.

Por iso é polo que a artimaña de mirar de esguello ao estáblismen invocando a súa aceptación e ao mesmo tempo proclamar aos catro ventos o amor á Patria, pola súa carga de incoherencia e falsidade resta toda credibilidade ao protagonista de tal despropósito ; do mesmo xeito que tampouco é de recibo que a estas alturas desde unha repentina conciencia descubran que tras a chegada do novo inquilino á Moncloa a situación económica política e social está sumida no caos, cando só uns meses atrás sendo o seu grupo político o que gobernaba manifestaban xusto o contrario.

Na súa ofensiva de acoso e derriba para acabar con Sánchez a campaña deseñada para o efecto polo novo líder do PP, pola súa condición de despropósito máis que fornecer o efecto que persegue producirá xusto o resultado inverso, pois o feito de devaluar a actual política económica do novo Executivo cando é farto sabido que os socialistas están a gobernar cos orzamentos elaborados e aprobados polo seu propio partido, tal contrasenso pintando un panorama irrecoñecible e falso fará que o grupo conservador dilapide a escasa credibilidade que lle resta e esborrállese na intención de voto, como así vén indicar a última enquisa do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS) que non só confirma a caída en picado da intención do voto do PP, senón que ademais presenta a Pablo Casado como un radical sen votos.

Para prever o que pode deparar o facer político do novo PP non debemos despistar a marcada influencia que o ex presidente Aznar exerce sobre a súa rexuvenecida cúpula dirixente, e entender moi especialmente que o triunfo de Casado no Congreso do PP supuxo unha volta de porca da organización conservadora cara á dereita e a estratexia do populismo identitario.

Avalando tal tendencia o apoio explícito prestado á súa candidatura por movementos da sociedade civil de identificado perfil extremista, como Hazte  Oír, así como dos ultraliberales do Club de los  Viernes, é dicir referentes do conservadurismo mais recalcítrante e de emprazamento ideolóxico na extrema dereita.

Non sendo de estrañar por tanto que no seu desenfreo exerza a diario de pregoeiro de totalitarismo e no seu extravío estableza como obxectivo preferente facer unha oposición sen cuartel contra os socialistas e aliados conxunturais, sen reparar na utilización do discurso ultra, na confrontación política ou en incendiar coa crispación o Congreso.

Unha oposición envilecida dun líder de pouca montar que utilizando un estilo pouco ortodoxo sen moderación emprega a hipérbole para recuperar o poder perdido a través dunha política de derrapaxe continuada que o único que reporta é acentuar a disensión social que ademais de resta credibilidade a a súa persoa fai que o ata agora bastión conservador perda toda conexión coa moderación e polo seu radicalismo tire pola borda o seu capital electoral.

En resumo, coas súas prácticas de guerracivilismo o máximo mandatario do PP pon de manifesto que a reconciliación do 78 deixa de formar parte do seu proxecto político, que substitúe pola súa decisión unilateral de aliarse co totalitarismo e a autocracia.

Circunstancia que fai acender as alarmas do sistema, pois de impoñerse a súa auspiciada involución, alto risco é de agardar na  estabilidade democrática do país