Badaladas, uvas e champaña

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A causa de que España téñase convertido nun país sen futuro, hai que buscala na primacía do neoliberalismo e na súa utilización da crise como resorte inductor das súas políticas restritivas

Deixamos atrás a onomástica dos santos inocentes, ese día do calendario que rememora a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a inocentes recen nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.

Unha efemérides que vinte séculos despois mantense en versión actualizada, aínda cando a xudiada é outra, pois agora o papel tiránico auspíciao o neoliberalismo inspirador do Tratado de Maastricht, unha inocentada de novo cuño consistente en crear unha unidade monetaria á marxe de toda uniformidade política, e cuxa posta en práctica, foi sen dúbida a causa do estado de colapso que actualmente sufrimos pola permisividade outorgada aos mercados financeiros, a quen, ademais de eximir de responsabilidade polos excesos cometidos outorgáronselles plenas atribucións para establecer normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que credenciais de autoridade e poder absoluto para impoñer disciplina de interese aos países endebedados co único propósito de satisfacer a súa desmedida cobiza.

Concesións que contaron para a súa instauración coa ignominiosa colaboración dos integrantes dunha clase política afín e os distintos gobernos de corte neoliberal, que voluntariamente, depuxeron os seus contraídos cos electores para desempeñar o papel de cómplices executores de recortes e demais medidas de austeridade, ao só efecto de favorecer o logro de tan perversa dinámica, aínda cando o seu verdadeiro labor debese virar en dirección inversa, esforzándose por establecer unha Europa distinta, aplicando unha nova estratexia de crecemento, retomando o control político da economía, establecendo a uniformidade continental das políticas impositivas, salariais e sociais e instaurando igualmente homoxeneidade de regras para repercutir o financiamento da débeda

 Mentres non se adopten medidas en tal dirección, máis que reconducir o proceso de integración europea, estarase a dar mostras de non aprender dos erros, sen intuír que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas de restrición en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas, tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo impropio,  para crear as condicións adecuadas cara a unha reactivación eficiente e responsable.

Téñase en conta que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para alcanzar unha resposta política á actual deterioración, sendo necesario proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das cada vez máis reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda de potencialidades pode converter o posible en inviable.

No caso específico do noso país, as referencias non poden ser mais decepcionantes pois desde que a metade do 2007 fixérase eclosionar a crise económica, o ascensor social deixou de funcionar para a xente nova; tal é así, que os nados na década dos oitenta pasaron a ser a primeira xeración que desde a posguerra chegan aos 30 anos con ingresos inferiores aos nados na década anterior.

Retroceso que afectando en maior medida á xente máis nova non deixou inmune ao resto de sectores sociais, que para propia desgraza puideron comprobar como a estrutura que apontoaba as súas vidas perdía solidez e viña abaixo, xerando multitude de prexuízos onde a estabilidade no emprego desaparecía, os ingresos estables deixaban de estar afianzados e o dereito á percepción de pensións públicas expúñase cada vez mais arrevesado

Unha marcha atrás nos niveis de benestar que máis que interpretarse como unha anomalía puntual, percibida nos seus xustos termos debe entenderse como a consecuencia real das prácticas do neoliberalismo, ou o que é o mesmo a supremacía da economía especulativa sobre a racionalidade política.

A complexidade da situación demanda desde a sensatez un exercicio de compromiso e reflexión sobre como cambiar as cousas en vía a afrontar a erradicación do neoliberalismo, e con iso, acometer o desafío de restaurar o contrato social entre xeracións; e moi especialmente, nestes días en que nos enchemos de boas intencións, para así substituír a túzara superstición de crer que por pura maxia de almanaque, o día de fin de ano despois das badaladas, as uvas e a champaña cancélase o pasado para empezar outra cousa, cando realmente non cabe Vida Nova sen crear as condicións de habitabilidade socio-económicas adecuadas.

 O feito de non facelo, ademais de constituír unha desvalorización da democracia, fará que as súas consecuencias resulten dramática para nós e as xeracións vindeiras.

A corrupción suma e segue

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; 

Asignar condición rexeneradora á nova Lei de Contratos do Sector Público cando resulta evidente a súa ineficacia contra a corrupción, é tirar da aparencia normativa coa finalidade de preservar a continuidade delituosa

Segundo exponse no seu preámbulo, o principal obxectivo da nova Lei 9/2017, do 8 de novembro, de Contratos do Sector Público que entrará en vigor o próximo 9 de marzo de 2018, é, “lograr unha maior transparencia na contratación pública”, establecendo ao efecto para a súa consecución medidas tales como a ampliación informativa no perfil do contratante (internet), a supresión do procedemento negociado sen publicidade por razón de contía , a inscrición no Rexistro de Contratos Públicos de toda adxudicación igual ou superior a cinco mil euros e a instauración dun novo procedemento “aberto simplificado” para contratos de escasa contía.

Considerando que a falta de transparencia e a corrupción van da man, toda medida que se estableza en liña a evitar que a opacidade na adopción de decisións faga saltar as sospeitas de favoritismo, corrupción ou arbitrariedade,  sempre resulta benvida.

 Referir non obstante que no contido do novo marco legal, curiosamente denótase un aspecto carencial relevante, tal é o feito de non previr as consecuencias derivadas do incumprimento das referidas obrigacións de transparencia; creando un baleiro normativo que de orixe resta rigor á súa aplicación, e por tanto, fai que de partida a infracción de controis sobre a corrupción, morosidade e a libre concorrencia ao non estar establecidas cláusulas específicas en materia punitiva, resulten canto menos de cuestionable cumprimento.

Lóxica dedución se consideramos que as restritivas e coercitivas medidas que acompañaron ao ata agora réxime de contratación , de ningún xeito lograron o obxectivo establecido, e iso paradoxalmente , por arrastrar idéntica limitación que a nova lei, pois o feito de non precisar estipulacións penais de impedimento, facilitou que políticos sen conciencia do cumprimento do deber optasen por idear mecanismos cos que burlar o marco legal, abrindo con iso vía libre á corrupción institucionalizada como pon de manifesto a actualidade xudicial con expoñentes tan degradantes como os ERE e Gürtel, onde dous expoñentes do constitucionalismo de escaparate como o PSOE e o PP fixeron que o país se atope actualmente varado na corrupción política e sen visos de reflotación.

Para tomar razón da deterioración que vive o país en materia de corrupción é obrigado ter presente que o historial delituoso en materia de contratación non se limita a casos illados senón a un agrupado de condutas perfectamente sistematizadas que veñen sendo utilizadas de forma iterativa desde a Transición, ao só obxecto de recadar porcentaxes económicas por adxudicacións de obra pública e dar cobertura con iso a un modelo de financiamento político en B, unha modalidade que a pesar da súa manifesta ilegalidade foi consolidándose no tempo amparada polos líderes e dirixentes dos partidos do réxime do 78 mediante a utilización de condutas non só corruptas senón marcadamente mafiosas, co agravante de estar camufladas dun halo de simulada legalidade.

Os directos responsables de conducirnos ao actual desastre, son os mesmos que aínda sabéndose causantes da situación a través dunha sibilina manobra tentan culpar ao pobo do que durante décadas foi o resultado da súa calamitosas xestión política ,e todo mediante a argucia de facer crer que os males do país eran consecuencia de vivir por encima das nosas posibilidades, cando o verdadeiro motivo de estar arrasadas as arcas públicas débese esencialmente ás súas ruinosas políticas de privatización das empresas públicas.

Vendidas todas elas moi por baixo do prezo real de mercado, ao que para maior lastre hase de engadir entre outros aspectos, os desmesurados incrementos patrimoniais dos políticos participantes, actualmente blindados tras converter o público na súa suculenta fonte de ingresos.

É por iso que tendo a tales personaxes como artífices, todo o que pode deparar a nova Lei de Contratos do Sector Público é máis do mesmo, pois mais alá dunha adecuación “ sui generis” ás Directivas europeas en materia de contratación, polo demais, lonxe de achegar solucións correctoras reproduce idénticos vicios que os do marco legal que vén a remplazar.

Sendo o colmo do despropósito a exclusión do seu contido daqueles contratos que teñan por obxecto servizos relacionados con campañas políticas, aínda cando os mesmos teñan financiamento público maioritario, un trato de favor que a converte nun documento de nula fiabilidade, nunha mera ilusión baleira de contido práctico, pois iso é o que ocorre cando como no caso presente trátanse de facer “leis” e “trampas” no mesmo texto. 

Unilateralidade enmascarada

A Constitución do 78 asimilada ao aparente auxe da transición, deixou de ser  intocable tras a unilateralidade política que rodeou a reforma do seu artigo 135, que en recondución, esixe un proceso constituínte que coloque os dereitos das persoas derriba  da cobiza dos mercados

A oposición do PP para cambiar a obsoleta Constitución do 78, aínda sabendo que por ser procreada no marco das cortes franquistas está contaxiada no seu contido pola lexislación xestada no seo do antigo réxime; testemuña que para eles, a pesar das arrevesadas connotacións con tempos pretéritos, mantén plena validez, e como acérrimos defensores da mesma farán o materialmente indicible por manter invariable a súa literalidade, salvo que a postulación de mutabilidade veña acuñada polos mercados financeiros cos que se conducen con aberta  flexibilidade.

Conduta que entra en colisión con outros enfoques diverxentes que aconsellan xusto o contrario e que demandan a súa adecuación á realidade dos novos tempos, partindo dun feito contundente, tal é que ao redor dun 65% das persoas que actualmente teñen dereito votar en España non lograron facelo cando en 1978 tivo lugar o referendo constitucional, é dicir, que ninguén dos que actualmente teñan cumprido 57 anos puideron exercer o dereito de sufraxio naquel plebiscito, polo mero feito de non alcanzar a idade regulamentaria para facelo.

Considerando que neste momento son 13 os millóns de persoas que superan dita idade dun total de 36,5 millóns que conforman o actual censo electoral, iso vén indicar que a tempo presente o respaldo efectivo de votantes que referendaron o referendo ha de situarse na cifra efectiva de 7,9 millóns, contía que en adecuación á realidade vén correr o veo para revelar que a Constitución do 78 tan só conta neste momento co referendo do 20% da poboación con dereito a voto, pois os nados despois do ano 60 non puideron facelo, o que indica que 28,6 millóns de cidadáns aínda estando suxeitos á súa disciplina, hase de constatar que non tiveron nin voz nin voto sobre mesma.

Feito que tira por terra a lexitimación esgrimida de forma iterativa desde os foros oficiais ao omitir  intencionadamente a influencia  do cambio xeracional coa intención de dar por certa a mentira e así seguir mantendo que o seu implícito está sustentado por unha maioría da poboación; cando a realidade dos feitos confirma que na actualidade hai menos persoas vivas que votaron a Carta Magna que aquelas que non conseguiron decidir sobre a mesma, e por tanto, argumentos sobrados para insuflar vida á “Constitución dos mortos”, a través dun novo proceso constituínte que contrariamente ao que agora ocorre, sitúe os dereitos das persoas por encima dos beneficios duns poucos.

 Un repaso crítico ao seu acatamento así o transluce, considerando que o cumprimento formalista do seu contexto enmárcase en  aspectos relacionados exclusivamente co ámbito institucional, como as Comunidades Autónomas, as Corporacións Locais, as Cortes Xerais, o Poder Xudicial, o Goberno e a Coroa.

 Non tendo de  pasar inadvertido que no relativo á esfera social, máis dunha vintena de artígos consagrados como dereitos inalienables da cidadanía, foron repetidamente incumpridos cando non vulnerados directamente, como así ocorre cos conectados co dereito á intimidade, a liberdade ideolóxica e relixiosa, o deber e dereito ao traballo, a seguridade social, a redistribución da renda, protección social , sanidade, cultura e moitos aspectos máis, cuxa inobservancia pon de manifesto que o seu quebrantamento continuado lonxe de garantir o cumprimento dos dereitos sociais, induce un demérito na dignidade das persoas que desacredita o seu contido.

A referida  deriva débese fundamentalmente  a que o edificio constitucional do 78 foi construído sen cimentación democrática, circunstancia que induciu unha insuficiencia de solidez estrutural que facilitou a súa debilitación diante a a bomba de reloxería que representou a reforma constitucional do artigo 135, que á marxe da opinión da cidadanía foi imposta parlamentariamente vía urxencia en modalidade de unilateralidade compartida  e consumada a unísono polo PP e o PSOE.

Facilitando a entrada en escena de políticas xa ensaiadas con anterioridade noutras latitudes, cuxa finalidade non foi outra que a constitucionalización da política económica neoliberal de constatables consecuencias anti-sociais e anti-democráticas, un modelo tan sumamente pechado que ademais de restrinxir severamente as marxes de actuación dos parlamentos pechou o paso a toda alternativa de políticas de signo oposto

Unha servil contra reforma constitucional , marcadamente adversa cando non suicida, da que a pesar de todo o Presidente Rajoy segue exercendo de pregoeiro, aínda cando desde a aprobación da súa posta en práctica 

non forneceu efecto algún  nos intentos de reactivar e reorientar o sistema produtivo, nin tampouco como xerador significativo de emprego, e que para maior complexidade ocasionou un impacto mais demoledor no noso país pola súa condición xeopolítica como periferia da eurozona.

Unha contradición mais dos autoproclamados constitucionalistas, pois ao antepoñer a unilateralidade relegando a utilización do plebiscito, puxeron  de manifesto o seu curto percorrido democrático invalidando por inconsecuentes as reprobacións que eles mesmos dirixen a cotío cara ao unilateralismo nacionalista.

Invasión ruso - venezolana

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tras a surrealista e infumable conexión do 'procés' cos hackers ruso -venezolanos, o PP autenticando tal argallada tenta exaltar o “patrioteirismo” para disipar con iso o seu procesamento penal, á vez de perverter a seguridade nacional e mutilar así dereitos fundamentais e calidade democrática.

Tanto Mariano Rajoy como os membros do seu gabinete ministerial e moi especialmente a vicepresidenta, Soraya Sáenz de Santamaría como xefa máxima dos espías, días atrás daban a voz de alarma ante as "inxerencias" rusas e venezolanas no referendo do 1 de outubro e a posterior aplicación do artigo 155 da Constitución en Catalunya, no contexto dunha guerra cibernética desatada contra o goberno español con exprésaa determinación de seguir influíndo e manter activo o ' procès'.

Estrambótica conxectura á que tentan dar visos de realidade aducindo a difusión a través da redes sociais, de mensaxes manipuladas en apoio das teses independentistas, coa finalidade de influír perniciosamente na forma de pensar dun amplo sector da poboación catalá, co propósito de favorecer as teses preconizadas desde as filas do nacionalismo.

 É dicir, que a teor do que sosteñen os membros do Executivo do PP, despréndese que os piratas informáticos moscovitas e caraqueños  non só foron capaces de propulsar ao movemento independentista en Cataluña, senón que están en condicións de facilitar igualmente o triunfo electoral do bloque secesionista nos comicios do 21 D.

De aí o seu empeño en dar visos de realidade á tese da existencia duns hackers ruso-venezolanos que actúan coa finalidade de romper España, e iso, a pesar da ausencia de toda proba que o sustente, o que vén delatar que a súa intención non é outra que crear artificiosamente a fantasía dun inimigo invisible obstinado en destruír a democracia española, tecendo para ese efecto unha rede de fábula coa que tapar realidades incómodas das que paradoxalmente son eles mesmos quen desempeña o papel protagonista.

 Montaxe de nula credibilidade, máxime considerando polo desmentido da unidade da UE, ( European External Action Service East Stratcom Task Force) encargada de escrutar a propaganda rusa, e informar respecto diso non ter detectado no desempeño da súa actividade investigadora nin unha soa mostra de inxerencia na crise catalá.

Falta de probas que foi utilizada no Consello de Europa pola alta representante para a Política Exterior Europea, para rexeitar de plano as presuntas inxerencias e deixar sen efecto a aspiración do goberno español no seu intento de facer copartícipe aos países membro da Unión da súa fantasiosa e insólita invención.

O que verdadeiramente se persegue coa maquinada teoría dos hackers rusos e a pista venezolana é colgarlles a ambos o sambenito de ameazar a unidade de España, cun dobre propósito; dunha parte, utilizar tal suposto como veraz para así propiciar a cruzada orquestrada e relegar con iso a un segundo plano a violenta e desmedida intervención policial do 1O, que por mandato do Executivo do PP cebouse de forma brutal coa cidadanía e lograr así escabullir en propia vantaxe tan degradantes feitos do ámbito da actualidade.

E doutra parte, utilizar o artificio que eles mesmos crearon como base argumental para demonizar o activismo dixital e deste xeito, esgrimindo a ciberseguridad como tapadeira, lograr vía libre para que o Goberno poida regular ao seu antollo a liberdade de expresión na rede e con iso silenciar as voces disidentes, cernando toda posibilidade que a cidadanía poida seguir utilizando as plataformas sociais como vía libre de expresión e de defensa dos seus dereitos sen impedimentos  esóxenos.

Para así facerse co control do sistema coa interesada colaboración dos medios de información masivos aliados a intereses corporativos e elites financeiras, tendo en conta que tras a súa camuflaxe de aparencia, o verdadeiro plan do PP ten por premisa descapitalizar as redes sociais para contrarrestar todo aquilo que conduza á reactivación da democracia, o acceso ao coñecemento, a loita contra a corrupción, e a preservación das conquistas sociais en reflexo e correspondencia aos postulados do seu credo neoliberal como partido.

Toda un expoñente de prohibicións que veñen indicar que circulamos a toda velocidade e sen freos cara á consumación dun estado policial cuxa repercusión reducirá a mínimos o marco de liberdades , propiciando con iso que calquera comportamento, acción ou opinión que difira do constitucionalismo de pantalla, sexa conceptuado como malicioso, aludindo a falsificadas razóns de seguridade nacional, para así poder escatimar dereitos á protesta e intimidar aos protagonistas con total facilidade.

O estrambótico desta montaxe e a súa carencia de fiabilidade, contrasta co turbio proceder do seu guionista, que non é outro que o PP , é dicir, o partido que por primeira vez en España ha de sentar no banco por estar incurso nunha causa penal por escándalos relacionados con 20 anos de financiamento ilegal que lle enmarcan en permanente situación de dopaxe

Un espiñento proceder que por se mesmo ademais de invalidarlle para a función pública quítalle toda solvencia á súa facer político detrayendo totalmente a súa credibilidade; e iso é así, porque o seu capital electoral está viciado e contaminado ata a medula pola nociva repercusión dunha corrupción iterativa

6D: Reminiscencia franquista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Inversamente ao que se proclama desde a oficialidade, a constitución de 1978, non foi para nada unha apertura á vía democrática, senón a continuidade do réxime franquista, de aí o endémico impedimento cara á súa variabilidade. 

Un ano máis, o próximo 6 de decembro conmemórase con toda solemnidade o aniversario da Constitución do 78, sen que a pesar da súa obsolescencia no transcurso dos seus 39 anos de vixencia o PP e o PSOE que en alternancia conduciron  a gobernanza do país, afrontasen un novo proceso constituínte que se antolla tan necesario para a saúde democrática como o aire que respiramos. 

Unha nova redacción de arriba abaixo, que non só inclúa preceptos que dean resposta ao conflitivo asunto do modelo territorial, senón que así mesmo integren no seu contido o recoñecemento e a solución das novas realidades que xurdiron en España nas  últimas catro décadas.

Aínda así e a pesar da súa evidente falta de vontade reformista os autoproclamados constitucionalistas, ao achegarse o aniversario da Carta Magna adoitan dar a aparencia contraria, exteriorizando para a ocasión a súa predisposición para cambiala; unha proclamación de aparencia que pasado o día de celebración declinan por completo para incorporar de novo o asunto á axenda das recorrentes tarefas que sempre quedan por resolver, e todo, porque freando a reforma da Constitución alcanzan a súa verdadeira finalidade, que non é outra que satisfacer o seu sentido patrimonialista da política e con iso cumprir o seu principal obxectivo, tal é, perpetuarse no poder. 

Pero sobre o particular existe un trasfondo de maior calado, pois o rexeitamento para tocar a Constitución ten directas connotacións coa súa propia xénese , desde o punto e hora que a súa aprobación en 1978 máis que ser a expresión da transición modélica á democracia que se nos conta, realmente foi a continuación e prolongación do antigo réxime que baixo a forma política do parlamentarismo herdou todo o substancial do franquismo, co único propósito de lavar a cara ao réxime ditatorial e así aparentar unha nova lexitimidade ante a opinión pública que facilitase a definitiva integración do Estado español no sistema internacional, e máis concretamente posibilitase a súa incorporación na Comunidade Europea. 

Con tal simulacro, ademais de oficializar a primacía da dereita, abriuse interesadamente a integración de forzas políticas ata entón clandestinas, sen que tal apertura mudase cambios substanciais no sistema, debido esencialmente a que a constitución de 1978 impediu radicalmente a intervención da sociedade civil nos procesos de resolución política, que do mesmo xeito que durante o franquismo, mantívose en mans da mesma minoría dirixente contando coa permisividade dos cooptados membros que anteriormente fosen oposición ao réxime. 

E iso foi así porqué na súa maioría os relatores da súa redacción non os elixiu o pobo senón que viñeron impostos desde as filas do franquismo onde previamente fixeron  carreira política, sendo por iso que o labor que tiñan programado de antemán non era outro distinto a garantir que a orde constituída prevalecese coa asumida subordinación dos integrantes que ata entón agrupábanse na chamada oposición ao franquismo. 

Se así non fose e resultase que coa constitución do 78 se  instaurou certamente unha orde política non continuista co franquismo, entón alguén debese explicar porque a súa elite segue capitaneando o país e dominando os altos estamentos do poder establecido; máxime, cando todo vén corroborar que o soporte xurídico á devandita secuencia non é outro que o marco constitucional de referencia. 

Incógnita que non ten máis resposta que asumir que o actual réxime constitucional en vixencia non é outra cousa máis que a metamorfose do réxime franquista nun contexto histórico diferente, que como tal permitiu que o sistema subsistise mantendo as súas relacións de explotación e autocracia, ao mesmo tempo de perpetuar por substitución xeracional a continuación xerárquica das familias que integran a elite dominante e que seguen a manter nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

 Por iso é polo que en cumprida reciprocidade cada 6 de decembro aproveitan a festividade do día para vestirse de gala e celebrar con pompa e boato a liturxia constitucional que máis aló do contexto da súa oficialidade, segue sendo a representación real e efectiva da pervivencia do franquismo a través da Constitución de 1978, por máis que os oficiantes do santoral constitucional neguen o evidente e tenten revestila como referente de esplendor e prosperidade. 

En tan arrevesada conxuntura , cunha Carta Magna anacrónica e cativa, un Congreso e un Senado instituidos polas Cortes de Franco, os representantes do poder de Estado connotados co antigo réxime no contexto dun sistema concibido especialmente para a Restauración da Monarquía e invalidado por tanto para solucionar os graves problemas da cidadanía.

Ante tamaño despropósito, sobra dicir que toda iniciativa dirixida á apertura dun proceso constituínte ou cara á revisión integral da mesma, por derivación dos seus  propios extravíos sexa un obxectivo de imposible consecución.

Por tanto quen exerza de demócrata, o día 6 de decembro, sendo consecuente nada ten que enaltecer