A Constitución que non che contan

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante o agresivo embate involucionista do neoliberalismo, que ademais de afectar os dereitos fundamentais da sociedade civil atenta contra a soberanía nacional, sorprende  que neste caso, os custodios da Constitución decidan facer caso omiso renunciando a súa aplicación.

Vivimos unha situación de involución vertixinosa, patente no retroceso de liberdades e dereitos que estamos a soportar, como consecuencia do influxo dun “golpe de estado corporativo” que acuñase Naomi Klein, onde o capitalismo non regulado ao amparo do entreguismo político conseguiu desandar os pasos adiante que unha sociedade democrática e de dereito lograra dar tras a caída da ditadura franquista.

Un tránsito por tanto cara á regresión protagonizado por neoliberais de distinta pelame, que auxiliados por políticos de medio pelo lograron cambiar as tornas , e así, a pesar da súa conduta dolosa e indecente  durante a crise financeira da que ademais foron artífices, tentan agora saírse coa súa, non tan só aumentando o seu patrimonio e reducindo a mínimos o seu esforzo fiscal, senón forzando coa súa actitude insolidaria que o financiamento do Estado recaia cada vez máis notoriamente nas familias.

Así é como os grandes bancos con sinal de intocables que están a ser subsidiados polos cidadáns, co comportamento irresponsable e intolerable de autoridades políticas, económicas e financeiras, aproveitan tal circunstancia facendo que os multimillonarios beneficios por eles obtidos en tan especial contexto, para nada sexan gañados mediante a achega de fondos propios, que si utilizando como circulante indirecto de investimento o monto da condonación dunha débeda que para o seu rescate foi repercutida ilegalmente, e por tanto  inconstitucionalmente,  sobre a gran maioría dos contribuíntes.

 Esa realidade non é simplemente indicativa que gran parte da familia política de distinto signo está a soster e protexer baixo corda a unhas entidades financeiras fora de control, senón que ademais a súa actitude delata colaboracionismo permisivo con esquíva  vontade a participar como debesen facelo nas políticas de benestar e afrontan en xusta medida o pago de obrigacións tributarias, consumando con iso un sistema fiscal que mais que reducir a desigualdades acentúaas e suscítaas.

Nesta tesitura, todo vén indicar que cando é a patronal do mercantilismo quen impón as pautas, a democracia de mercado subxuga á das multitudes, os políticos a envainan e da tan socorrida legalidade constitucional nin os máis acérrimos gardiáns acórdanse.

Procreando así un basto simulacro, consistente en graduar a democracia ás circunstancias, deixándose levar pola conveniencia de axustar os valores sociais e ideolóxicos aos intereses mercantís, aínda cando, en si mesmo o feito de dar primacía ao modelo neoliberal dos mercados financeiros , non só supón rexeitar a validez da acción colectiva, senón tamén, a negación da política en si mesmo; o que xera unha realidade de comportamentos discorde que fan que se erosione a confianza dos cidadáns no seu goberno electo e que a suspicacia se faga extensiva tamén  sobre o resto dos membros dunha clase política avalista de tales procedementos.

 Pois cando os políticos que debesen defender o interese xeral deixan de facelo para secundar coa súa pasividade a involución que representa o recorte de dereitos e o retroceso de liberdades, pola súa conformidade cos feitos e non actuar disciplinariamente cando debesen en correspondencia co compromiso contraído cos seus electores, tal deserción convértelles en directos responsables da complexa situación que estamos a soportar, ao favorecer coa súa actitude cómplice que sexan directamente os mercados financeiros os que de facto e para as súas propia vantaxes quen conduce as rendas da gobernanza do país.

Por iso é polo que os movementos involucionistas do actual Goberno, que coa escusa da crise afectaron a tres alicerces básicos da nosa sociedade democrática como a sanidade, educación e servizos sociais, co paso do tempo ampliasen o seu horizonte a través de unha contrarreforma social de gran calado, que posta en marcha por idénticos protagonistas ampliará o alcance das restricións que se farán máis notorias en aspectos relacionados coas condicións materiais e os dereitos das persoas en liña a consumar o proceso hexemónico do neoliberalismo. Un dogma económico que a pesar de ser inservible como clave de solución, é recibido cos brazos abertos desde as filas do triunvirato constitucionalista que conforman o PP, PSOE e Ciudadanos.

Chegado a este punto procede matizar, que de orixe o propio texto constitucional facía incompatible harmonizar o neoliberalismo político co Estado social de dereito, sendo casualmente este impedimento o referente que propiciou a reforma constitucional exprés do 2011, que supuxo incorporar á mesma o excluído concepto ideolóxico neoliberal e conservador, co establecemento do teito de gasto en detrimento dos investimentos sociais e públicos en xeral.

O que a propio intento esqueceu o PP e o PSOE como artífices de tan aberrante reforma, foi explicarlle aos directos afectados a repercusión dos seus efectos desde entón, pois salvo derrogación, xa non caben pactos cos electores distintos aos establecidos nos termos fixados pola ortodoxia económica, ao obrigar na súa nova redacción que as únicas políticas posibles sexan exclusivamente as neoliberais, o que vén confirmar por tanto que a situación de precariedade social e económica lonxe de ser cíclica, será un todo permanente con temporalidade en clave de perpetuidade.

E aínda así, temos de manifestar que a democracia non está enferma, e á vez, darlle aclamacións á Constitución, para así gardar as aparencias e evitar ser encadrado no comprometido padrón de contestatarios apátridas Pero sendo consecuente co exposto, vai ser que non!

Outra ocasión frustrada

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Coa que está a caer,  é un erro  descomunal que o Goberno do PP refugue unha nova oportunidade para o consenso e descarte con iso  toda opción á reforma constitucional 

O ninguneo do PP ao PSOE negándose agora  a afrontar a reforma da Constitución que os populares aceptaran asumir  a cambio que  os socialista apoiasen  a aplicación do artigo 155 en Catalunya, só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen  acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia  xenuína dunha transición modélica cara á  democracia.

Sabendo  que a Constitución ademais de propiciar  a prolongación do réxime anterior, mantivo  por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo  ao PP e á súa órbita de acólitos en directos  beneficiarios, resulta obvia a negativa destes  a mudar o contido do soporte  que consagrou un  marco xurídico  que deu  prórroga ao franquismo baixo a camuflaxe  dun formato histórico distinto, pero non tan só polas vantaxes reportadas  senón tamén en razón   a afinidade  e  conexión  política co mesmo.

O réxime non  comezou no 78  senón que continuou no 78, e boa proba diso  , é que os Pais da Constitución foron catro franquistas, un socialista, un comunista e un nacionalista catalán; sendo fácil entender ao fío  de tal correlación política, porqué  incluíronse no seu texto códigos lexislativos do franquismo aos que exclusivamente fixeron  arranxo  de maquillaxe  para ser inseridos na lexislación "democrática", por iso é polo que en gran  medida o seu articulado veu dar continuidade  a legados e vestixios da ditadura, e iso non podía ter outro camiño  en razón á súa propia xénese , tendo en conta que as Cortes do 77 para nada foron constituíntes,  aínda cando paradoxalmente, aquel poder  constituído se declarara    a se mesmo constituínte

É por iso que para  o PP a Constitución do 78 mantén  plena vixencia, e por tanto, entenden innecesaria a reforma do seu texto, e sosteñen  esa postura  «inmobilista» porque o mantemento invariable do seu contido repórtalles, entre outras,  a vantaxe de manter  a maioría absoluta no Senado con só un terzo  dos votos, á vez  de permitirlles  aplicar recortes en dereitos sociais como tamén sustentar  o aforamento dos seus membros. e con iso,  posibilitar  que como ata agora vén sucedendo,  un grupo limitado de dirixentes políticos, maiormente adictos ás portas xiratorias e a corrupción sigan marcando unilateralmente o rumbo do país.

 Na actual conxuntura, cando máis evidente  faise  a necesidade dunha profunda reforma á Constitución, o rexeitamento do  PP impide afrontar de forma solvente tal labor, aínda cando  o contido da Carta Magna  non resulta efectiva para resolver  as necesidades actuais da maioría dos españois,  o que fai  necesario a súa substitución integral por un texto renovado; un contido adecuado aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado faga posible a modernización do sistema político e institucional, e demais aspectos que de forma efectiva   poñan remedio aos impedimentos e limitacións presentes.

Capaz de resolver asuntos relativos a un novo sistema electoral que supoña que o voto de cada persoa teña o mesmo peso e valor; de garantir  a protección dos dereitos sociais, como   a defensa da unidade de España na plurinacionalidade e o dereito para decidir (incluído referendo); do mesmo xeito que  reformar a xustiza para un poder xudicial con efectiva independencia e coas mans libres na  súa loita contra a corrupción.

Unha Constitución de novo cuño que contrariamente á do 78 debe estar  á altura do seu tempo político e social, unha reforma en síntese, que de resposta ao devir  da nosa realidade cotiá

Por  ser   unha necesidade perentoria , que  o PP teña  rexeitado  o acordado co PSOE e negue xusto despois de que se constituíse no Congreso a Comisión para a Avaliación e a Modernización do Estado Autonómico, toda posibilidade a reformar  a Lei Fundamental de 1978, é indicativo  que Rajoy e o seu séquito queren dar por resolto o debate antes de inicialo, fuxindo con iso  de toda  labor reformadora, e por tanto, indicando co seu  proceder a súa reafirmación no marco constitucional vixente, sobre o que  non dubidan  en proclamar de forma reiterada que "é a mellor garantía para alcanzar a Xustiza e a prosperidade de todos os españois". 

Un desmarque por tanto,  que volve ampliar  o  tempo de prórroga ao réxime franquista e pecha con iso baixo sete chaves    toda posibilidade ao consenso,  sen o cal, todo intento  de reforma constitucional  resulta un desvarío.

Por iso é polo que para prexuízo da maioría social, e da boa marcha do país   as cousas manteranse nun  estado  de tensión permanente  entre o vello que resiste e o novo que non acaba  de impoñerse 

E mentres tanto o Presidente Rajoy tentará facernos crer   que a economía vai  mellor que ben, para acabar   dicíndonos   que "un vaso é un vaso e un prato é un  prato".  

Crepúsculo constitucional

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O longo periplo de descapitalización democrática percorrido desde a "transición" e a repercusión dos seus efectos colaterais, impide afrontar toda vía de rexeneración sen mediar a derrogación da Constitución de 78, por ser esta contraproducente para a resolución  dos  grandes desafíos do país

Por mais que o réxime de 78  fixese crer  ao  independentismo que tiñan cabida  no  mesmo como calquera outro partido, o ocorrido  en Catalunya  nos últimos tempos  puxo de manifesto  que  tal crenza  era só un espellismo.

 A realidade dos feitos veu  demostrar que o seu encaixe no "estado de dereito" é un todo ficticio por  non ter cabida efectiva,  por canto, de nada vale  que lles deixen participar en "democracia",  cando os partidos do sistema,  os chamados constitucionalistas,  impídenlles  exercer os dereitos polos que o pobo lles ten  posto á fronte do Govern da Generalitat, privación  que representa unha dicotomía por canto  ao non respectar o dereito a decidir  que eles propugnan  para a súa nación,  é evidente que se lles está conculcando a súa propia finalidade política, que non é outra, que a consecución da independencia como país.

Non se pode aducir  exceder o marco legal,  tendo en conta que é indistinto o camiño que se elixa,  e valla  como exemplo de contraste  o  procedemento seguido  coa tramitación do soado plan Ibarretxe, quen lonxe de elixir  a unilateralidade como atallo, optou polo establecemento dunha folla de ruta  que utilizando as canles regradas constitucionalmente levou ao parlamento  español para a súa negociación  democrática, pero a resposta da maioría da cámara á súa demanda sobre o dereito a decidir do pobo vasco e á aspiración  lograr un Euskadi no mundo con voz propia, non foi outra  que  darlle coa porta da soberanía nacional en todos  os morros e facturalo de retorno  para  Ajuria Enea.

Ambas as  circunstancia son indicativas que  a actual Carta Magna pecha baixo sete chaves  toda posibilidade  a que as comunidades históricas incrustadas no  ámbito territorial do Estado, teñan posibilidade algunha de modificar o seu estatus e decidir  o seu futuro como democraticamente debese ter  estipulado, .

Iso é  así,  porque o seu propio contido foi redactado de tal  forma  que  nada  poida moverse  en relación   cos dereitos dos pobos, sendo  así establecido coa finalidade abortar desde o seu propio marco  toda tentativa   de soberanía si as circunstancias así  o demandan,  pois non debe ofrecer ningunha dúbida  que a efectos de organización territorial a sacralización da "unidade" e "indivisibilidade" de España así como a denegación  da plurinacionalidad seguen a ser  preceptos ríxidos e invariables  do seu contido.

Pero ao parecer, o nacionalismo periférico segue non querendo  entender que a Constitución Española de 1978, é en se mesma a  última lei fundamental do franquismo adaptada a un formato de aparencia democrática, como así indica o feito que a súa redacción   recaese nuns relatores non elixidos polo pobo, senón designados  a dedo por un goberno da ditadura, por vellos carcamáns do franquismo, cuxa finalidade  non era outra que prorrogar  o gran latrocinio iniciado o 17 de xullo de 1936,  e que resultou ser a xénese, do actual e convulso  estado  de corrupción.

Obxectivo sintetizado no opúsculo constitucional,  propiciando que a situación pretérita quedase  atada e ben atada,  e con iso, consumásese a  consolidación do statu quo tardofranquista, en cuxa órbita a hostilidade  a todo embate secesionista  é manifesto  como así quedou probado no transcurso dos últimos acontecementos en Catalunya; por quen  mostra  a  mais radical negativa a adecuar  o seu contido  á pluralidade territorial do Estado.

É por iso que na actual tesitura  e a teor  da  conformación política do país, todo intento a exercer o dereito a decidir sobre aspectos  que afecten a cuestións atinentes coa autodeterminación e por extensión coa  soberanía nacional, folga dicir que será sufocado ata as últimas consecuencias  enarborando a Constitución  como bandeira,  aínda cando, a utilización disciplinaria  da  reliquia xurídica do 78 arrastra o lastre da  súa obsolescencia, tendo en conta que transcorridos 39 anos da súa aprobación,  o 75% da cidadanía ven as súas vidas e decisións fundamentais  suxeitas polas determinacións dunha  lei decrépita  que paradoxalmente nin sequera tiveron oportunidade de votar.

Na actual conxuntura sobra dicir por tanto  que unha reforma parcial do texto constitucional sería inútil e  irrelevante,  por canto, non  fornecería o efecto modificador da realidade , toda vez  que  non son parches o require a situación senón a completa derrogación da Constitución de 1978 e a súa substitución integral  por un texto renovado; un contido adecuado  aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, e equitativo que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado  poña remedio aos impedimentos  das limitacións presentes

.

Un paso imprescindible para lograr que España rompa dunha vez por todas  a súas ataduras co franquismo   e exerza como titular da súa soberanía, pois  caso contrario a tensión  institucional fara que o crepúsculo sexa irreversible.

Róubannos: A luz polas nubes

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Case o 60% da factura  eléctrica repercutida  aos consumidores, son impostos do Estado que nada teñen que ver cos custos de xeración nin co prezo real do servizo; un encarecemento indebido, que debe ser rebaixado detraendo a desmedida  carga impositiva  de aplicación

Tamén tes repercutido na factura, os pagos millonarios das eléctricas aos polítido das Portas Xiratoria

Que o prezo da luz subise un 7% no outubro máis caro dos últimos seis anos, pon de relevo  que aínda cando os  consumidores  son vítimas dun sistema de extorsión enerxética máis  enlazado coa especulación que coa xeración do servizo, o Goberno, lonxe de tomar cartas no asunto e reconducir a situación, opta pola  pasividade, mantendo en vigor un sistema tarifario fundado en compoñentes de volatilidade  que ademais de non ter nada que ver  cos custos reais de xeración do servizo, tampouco existe ningún fundamento lóxico que xustifique   os actuais niveis de repercusión ao cliente.

Pero a indolencia do Executivo neste asunto ten planificada intencionalidade, sobre a base  de dúas realidades concordadas , tal son o feito de facilitar que  sexan encuberto os monopolios enerxéticos  do IBEX os que  verdadeiramente lexislan sobre a materia, e a vantaxes que reporta  a excedida facturación eléctrica  á voracidade recadatoria do Estado, factores ambos que na súa conxunción, ademais inducir unha grave repercusión nos usuarios sitúannos como o país coa tarifa enerxética mais cara de toda a Unión Europea.

Chegados a este escenario, cabe  lembrar  que na  factura da luz, existen cinco conceptos principais, tal son, a  potencia contratada, a enerxía consumida, o imposto  especial da electricidade (IEE), aluguer de equipos de medida - control e o IVE. Pois ben, contra toda  lóxica fiscal o Estado non só  aplica o apuntado  imposto (IEE). senón que sobre o mesmo carga un IVE repercutido do 21%, é dicir,  obriga aos usuarios  do servizo a soportar  a dualidade de pagar  un imposto sobre un imposto, algo inaudito  que non só  dispara o importe da súa factura,  senón que dista moito de ser acorde coa legalidade  á vista da iteración recadatoria.

A avaricia  facendística do Goberno e o seu afán recadatorio convértenlle  no principal interesado  en manter os prezos da luz en continua tendencia  á alza , circunstancia que é aproveitada  polas compañías eléctricas para facer o seu agosto  e engordar así a súa   conta de resultados; por iso é polo que a excedida fiscalidade aplicada polo   Estado ao servizo sexa o principal factor causante do elevado prezo da electricidade en España, e por tanto motivo que fai  que o importe  da factura da  luz dispárese ata volverse insustentable. Dicir respecto diso   que   a repercusión por fiscalidade inducida é un atraco a man armada por parte da Administración, tendo en conta que   por cada 100 euros pagados nunha factura  59,6 euros van parar ás arcas públicas en concepto de impostos repercutidos.

E mentres este saqueo consúmase,  o ministro de Enerxía, Álvaro Nadal xoga a despistar a realidade  aducindo  que no noso país  a electricidade é cara e o será máis nos próximos días, semanas e  mesmo meses, de persistir a seca   e a falta de vento; cando é  farto sabido que o actuado polo Goberno atende a un deseño  político preconcibido, cuxa obxectivo  é dar  unha volta de porca contra os intereses do país, ao só obxecto, de corresponder  cos   financiadores do  seu partido político, que non son outros, que os  promotores das portas xiratorias , pois do que se trata, é salvar ás compañías eléctricas á conta de afundir a miles de empresas e millóns de consumidores de igual modo que se fixo coa banca, e iso é así, por mais que a cerimonia de confusión continúe instalada nas disposicións reglamentarias circunscritas  ao sector eléctrico.

A orixe do problema arrinca no ano 2003, cando coa privatización de Endesa consúmase  a chamada liberalización do sistema enerxético, pois desde entón,  o prezo da electricidade cuxo establecemento  ata ese momento  era  potestativo do Goberno, coa privatización do sector,  unha parte significativa  do seu importe  pasou a ser fixado en exclusiva  polos  novos titulares das compañías eléctricas.   Sendo este o punto de inflexión do que parte  o actual desastre, pois coa situación  creada, os novos donos  impuxeron como norma a  obtención de beneficios sen límite de ambición,  e sen reparar o mais mínimo nas consecuencias  das súas decisións sobre  a sociedade, nin vacilar  tampouco en perturbar  o marco de ponderación    que ata aquel momento vinculaba a produción de enerxía eléctrica co resto do sistema produtivo.

A cobiza desmedida  foi quen facilitou que sen  o mínimo rigor os xerifaltes  do oligopolio apostasen por prácticas de sobreproducción,  decisión que implicou unha sobre investimento no sistema eléctrico cuxo dimensionamento xerou unha  sobrecapacidade produtiva, que por desaxuste coa demanda mantívose inactivo por falta de utilidade. Un desaxuste que mais que mitigarse, co tempo, pasou a agravarse como consecuencia  da intensa recesión económica que afecta o país  desde fai nove anos, que ocasionou  o esborrálle da actividade económica e a consecuente diminución do consumo enerxético; desequilibrio, que está detrás  do problema do sector , do disparatado encarecemento  da factura eléctrica e especialmente  do "déficit de tarifa", ese subterfuxio que conxuntamente  utilizan Goberno e compañías  para defender o sobreprezo repercutido na factura  da   electricidade.

Déficit, cuxa causa  prodúcea o feito de manter parcialmente inactiva   a capacidade enerxética instalada por falta de demanda,  pretendendo   agora as compañías repercutir o adverso resultado dos seus erróneos investimentos, facendo que os usuarios afrontemos como propio o custo de manter operativas unhas instalacións en desuso.

A situación esixe un cambio radical, pois desde a liberalización do sector sen apenas control público, o país chegou ao peor dos modelos en materia eléctrica, ata o extremo  de lexislar  ao ditado do lobby enerxético, nun contexto  de deterioración que pon de manifesto  que o Goberno coas súas leis está a amparar ás  grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia fai pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades