A Constitución veume a ver

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Actuar como custodio  da Constitución, sabendo que  o esencial  do seu fundamento foi imposto pola cúpula militar franquista  aos representantes da vontade popular, é unha conduta indefendíbel e  oposta  á integridade  dos  demócratas.

Da Constitución  como de Santa Bárbara -patroa dos dinamiteiros-, ninguén se acorda ata que trona, por iso é polo que agora cando  a  tormenta  do "procés do 1- O” retumba ao  sur dos Pireneos     os mais carpetovetónicos personaxes  da esfera política  española, decidan baixar do andel a fume de carozo  e sen desempoar o  volume da  Carta Magna,  coa finalidade de utilizala para escorrentar o que se aveciña,  e  así e como sempre desde a súa aprobación, aplicar   o contido  desa  norma escrita para o que lles  interesa e refugala  para o que non.

Un intento absurdo  de encerrar  unha realidade que hai tempo que xa non cabe é o seu texto,  ou o que é o mesmo, unha forma  pouco ortodoxa  de impoñer    a súa aplicación e a súa vixencia a pesar da súa trasnoitada  condición,  e sabendo ,  que o tantas veces invocado artigo segundo  sobre  a "indisoluble unidade da nación española", para nada   foi  froito do consenso que si  unha imposición exercida en 1977 aos constituíntes  pola  Xunta de Xefes de Estado Maior (JUJEM) que ordenaron a translación do contido literal que establecía para o efecto a  "Lei de Principios do Movemento Nacional" que rexía  naquel réxime franquista.

Chegado a este extremo e sabendo como agora sábese, que o artigo máis determinante do fundamento da   Constitución  foi imposto pola cúpula militar do anterior réxime  aos representantes da vontade popular; nin que dicir ten que tal circunstancia  fai que o seu  referendo perda toda carga  de lexitimidade    e que aquel vergoñento episodio de intromisión  poña en cuestión  o contido  desta    norma fundamental;  tendo en conta que a súa  articulación sobre unha cuestión tan esencial como a determinación nacional do Estado está sustentado en manobras antidemocráticas instigadas desde  a cúpula militar do franquismo  que por extensión  converten de facto  o seu contido nunha extensión encuberto da ditadura e da súa órbita.

Con todo,  o verdadeiramente  anacrónico deste episodio  non é que ocorrese, senón o tenaz empeño dos audaces constitucionalistas en esquecelo, pois falta o primeiro político aliñado na  traxectoria bipartidista que existindo argumentos sobrados  para proceder en consecuencia, fixese o mínimo xesto  por romper o seu silencio cómplice, e nun acto de valentía, negase autenticidade ao texto constitucional de referencia, especialmente cando é de sobras sabido que   tal  antidemocrático contido é o factor causante  da tensa situación política  que actualmente atravesa o país.

Por desgraza e mal que pese,  todo apunta  a deducir que son moitos os  figurantes de demócratas  que se resisten a  apagar  a luz do réxime anterior , pois como queda probado non está na súa vontade tratar en pé de igualdade aos diferentes pobos e nacións do estado, e moito menos, outorgarlles  capacidade de decidir, pois para  os oficialistas da transición non hai mais España que a súa, “a cañí”, a que traga con esa cuestionada  Constitución en toda a súa extensión e natureza; que non é outra  que a configurada polos temoneiros e acólitos do réxime do 78, que utilizando as vimbias  do franquismo  uniformaron a unidade  da  patria á seu antollo e interese, por iso é polo que a consulta instada polo pobo catalán sexa considerada desde a súa percepción doutrinal como  un acto de sedición  e de traizón  ao país.

Por tanto, contra o que arbitrariamente  quéresenos facer crer, o certo é  que a     Lei Fundamental, neo-franquista á que redactada manu militari, chamaron Constitución, presenta de raíz  un notorio  déficits de legalidade; non podendo ser doutro xeito por gardar no seu contido  relación  directa  coas leis  da ditadura  e ao mesmo tempo, ser notoria a    intimidación exercida polas “forzas vivas”  do antigo réxime  sobre o proceso constituínte, motivo suficiente para  cuestionar a legalidade desta  norma que realmente foi elaborada e aprobada baixo a presión  dunha ameaza permanente.

Pois ben, dando por probado a certeza  do  exposto, e por tanto,  a directa conexión da Constitución coa lexislación  dun réxime  nado tras un levantamento militar insurxente e sanguento, non debe ser difícil  entender que cando  os membros do franquismo  empeñáronse en meter baza na   redacción do seu texto, para nada pensaban na cidadanía senón en lograr que a súa posterior  aplicación garantíselles o seu futuro colectivo, sen axitacións nin sobresaltos; e que mantendo  o seu status outorgáselles ademais de plena cobertura inmunidade e impunidade¸ sendo por tanto  que a súa legalidade  resulte insustentable e calquera narración  distinta  ou a súa catalogación modélica teña máis encadre cun conto de fadas  que coa realidade dos feitos.

É por iso que para  entender derívaa   da  “desconexión” independentista catalá  teñamos   de remitirnos  a idéntico argumentario, pois a raíz do  conflito obedece á túzara actitude dos que por anteposición da súa conveniencia  impuxeron esta Constitución  e seguen mandando nela , é dicir, os mesmos que tras a ilegalidade do  seu éxito de 78  mantén o súa cerrazón   a modificar un chisco do  seu contexto.

 Como así poñen de manifesto  os continuos mazazos xurídicos, que con inusitada celeridade,  a instancia    do oficialismo  constitucional, ditan desde a súa singular independencia  os   maxistrados  do  Tribunais Constitucional,  cuxo adverso efecto máis que tranquilizar o conflito  eleva  o sentimento nacionalista, e con iso,   a tensión  social e política; que en se mesma e guste que non,  vai ser   quen xere   unha viraxe  na situación para converterse  no factor determinante  da ruptura definitiva co franquismo  e de apertura a unha nova realidade constitucional

 

Chegou Don Mariano e mandou parar

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A actuación represiva  do goberno do PP para sufocar o estado de axitación que coas  súas ameazas e inmobilismo xerou  en Catalunya, por mais que  Rajoy utilice como argucia a mitificación da  Constitución e do Estado de Dereito, pola súa carga involutiva, non  debe  contar co apoio  de ningún  demócrata.

A Resolución 2625 (1970) da Asemblea Xeral  da ONU, sobre o dereito á libre determinación dos pobos, é sen dúbida unha norma democrática  incontestable, pois vén referir  que  todo pobo sometido contra a súa vontade para aceptar por imposición “político– xurídica”  un sistema que rexeita unha maioría da súa cidadanía ten total dereito a decidir o seu futuro, é dicir, a opoñerse ao sometemento de quen cuestiona a decisión soberana do seu pobo.

Preguntándose se tal precepto puidese ser de aplicación no caso catalán, non cabe a menor dubida afirmar  que  a realidade dos  feitos vén constatar  que o seu implícito   é  plenamente  adecuado  á complexa  realidade  na que está inmersa   a sociedade dese  ámbito territorial, pois a  motivación  da  tensión  existente, é consecuencia directa  dos excesos   do PP, un grupo político    de cuestionada moralidade,  como así  demostra  o feito de ser o  primeiro partido imputado   e incurso en delito penal, e cuxa disidencia  coa democracia  fai que todo o que toca corrómpase e que, ostentando  o poder do Estado como é  o caso,  a “legalidade española  sexa dubidosamente legal”

O recurso de inconstitucionalidade  que no 2006 interpuxo  o PP  contra o Estatuto de Autonomía catalán e que o Tribunal Constitucional fallou ao seu favor catro anos despois, foi sen dúbida  a causa  que desencadeou a actual  batalla que sostén na súa defensa  a nación catalá, unha loita que se radicalizou en maior medida  coa  chegada de Rajoy  no 2011 á Moncloa, porque sabido tiñan  os directos afectados que para os  dirixentes conservadores máis aló do que formalmente establecese  a Constitución no seu articulado, o único .nacionalismo  que tiña encaixe nos seus postulados ideolóxicos  non era ningún distinto  ao español.  

E que reconfortados  polo arroupe da sentenza  do TC,  máis aló que tender pontes de avinza en vía a tranquilizar a tensión , radicalizarían o seu discurso contra   o nacionalismo  catalán utilizando  maior  rixidez e ortodoxia, sendo   xustó o que ocorreu;  pois  desde   a transición,  a  dinámica do PP consistiu en avivar  o seu epistolario  e a acción política contra os membros deste colectivo,  coa intención expresa de anular ao nacionalismo periférico, sendo boa proba diso o seu chamamento á rebelión social na súa contra, ata o extremo,  de proclamar despectivamente aos catro ventos   que os seus membros eran "okupas" das institucións. 

Un desencontros tras outro, un  proceder sen pés nin cabeza, que mais que  lograr a  finalidade prevista forneceu o efecto contrario, pois  o certo é   que  o Partido Popular  auxiliado mediáticamente polos  medios de comunicación da súa órbita, coas súas prácticas de fustrigación     contra a realidade  nacional de Catalunya e os  reiterados ataques   á súa singularidade identitaria,  o único que logrou  foi tensar a situación,  e con iso, activar  o sentimento independentista, é dicir, conseguir que unha ampla maioría  da sociedade catalá  dese ás á súa pulsión nacionalista e non  desexen   pertencer de ningún xeito  a un país cuxo Goberno lonxe de aceptar  a súa singularidade  como poboo diferenciado, empéñase en impoñer  o sometemento e a disciplina da  trasnoitada  uniformidade  patria.

Por tanto o responsable do  estalido  de indignación que contra o Estado centralista e autoritario percorre as rúas de Catalunya, é exclusivamente   de Rajoy e o seu partido como responsables de desencadear coas súas   prácticas  franquistas   un  conflito que de ser conducido por vías de acordo e  relación democrática nunca se daría;  tensa situación por tanto,  causada pola negativa do PP a  recoñecer a plurinacionalidade do Estado español e con iso a súa oposición para afrontar unha reforma constitucional que fixese posible o perfeccionamento xurídico da  actual realidade territorial. 

Dúas limitacións  que obstaculizan un cambio de actitude  dos populares e impiden que o conflito poida resolverse  pola vía política e mantéñase por iso  a vergoñosa imaxe dunha democracia  de aparencia, que como queda visto é incapaz de antepoñer o diálogo á represión, a rebeldía e a insurrección; testemuño que de xeito evidente  cuestiona  a idoneidade negociadora do Presidente do Executivo e recomenda sexa unha comisión  do Congreso quen  en suplencia e previo establecemento de pautas  recupere «a cordura e o diálogo»  que vía avinza conduza á resolución do conflito e á expresión emocional das mobilizacións cidadás cuxa proxección exterior é totalmente desaconsellable

Por iso é polo que sería  unha irresponsabilidade  por parte das forzas que conforman o progresismo político do país, sumarse á  intervención represora que para aplacar o conflito está a aplicar   o Goberno de Rajoy tras o parapeto da mitificación interesada da  Constitución e do Estado de Dereito na súa versión  máis discutible; pois o que debe  de quedar  nidiamente  claro sobre o proceso catalán, é que  só é un conflito para quen coa súa mala praxe  creouno, é dicir, para quen como o PP fixo do seu inmobilismo político unha provocación permanente; si ben,  para  o resto das    forzas políticas e sociais, a  mobilización social en marcha  debe ser entendida como  unha oportunidade para redemocratizar España recoñecendo  o dereito de Catalunya a manifestar a súa relación co Estado español, así como  para eliminar dunha vez por sempre  as ata agora persistentes reminiscencias  do franquismo

  E o constitucionalismo de sainete, mellor  para dar cobertura a ese colectivo de corruptos e indecentes que se visten  de demócratas.