25 ago 2017

Corrupción en versión orixinal

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



Tras o formato  dunha aparente democracia, persiste  a directa relación entre o franquismo e a corrupción, que o réxime constitucional do 78  foi incapaz de erradicar, e desde  onde, o poder empresarial e financeiro controla unha boa parte do poder político,  e totalmente ao Partido Popular



Se en véspera de vacacións    en foro xudicial  o presidente Rajoy incorrendo  unha vez máis en impostura negaba ter  coñecemento sobre o financiamento ilegal do seu partido; a ninguén debe estrañar que un mes despois ante a inexactitude  do alí declarado véxase  obrigado  a iniciar o curso parlamentario emendando o alcance das súas declaracións, comparecendo para o efecto na sesión extraordinaria que a finais de agosto celebrará o Pleno do Congreso por determinación maioritaria   da Deputación Permanente.

Cando está máis que acreditado que o PP nos seus  trinta e tantos anos de andaina  incorreu de forma reiterada en prácticas políticas inadecuadas, non é de recibo  que o seu máximo mandatario despois de desempeñar con anterioridade   entre outros cargos, a función de director  e organizador  de campañas electorais, teña a desvergoña de aducir descoñecemento  sobre o desempeño das súas funcións e alegar non saber nada sobre o  financiamento ilegal do seu partido, como tampouco sobre a    reforma  integral con diñeiro  negro da súa residencia  política en Génova  13.  

Por mais prácticas  de desorientación que utilice,   o certo é   que no seo do PP  a transmisión entre corruptores e corruptos  durante o periplo  democrático é tan antiga como a historia do propio partido, pois a súa escasa vocación  democrática induciu desde sempre  a súa tendencia á dopaxe electoral, e con iso,  a superar  as limitacións do patrocinio público de financiamento político, un atranco superado coa  apertura ao financiamento privado, aínda sabendo  que a súa operativa era contraria ao  control dos mecanismos establecidos na lei, pero que a formación conservadora transixiu desde sempre  acolléndose  á súa fraqueza moral

Restar relevancia ao problema, ou como di Rajoy, devaluar a súa dimensión  aducindo  que se trata de asuntos  puntuais, é negar a evidencia  que a  corrupción sistémica  foi unha constante desde a aprobación da Constitución española de 1978, e que para maior complexidade como trazo básico da ditadura franquista, subsistiu invariable á dinámica conciliadora da transición, e por tanto, afunde as súas  raíces  naquela época, na cultura  empresarial daquel tempo e na xenética da  clase política de entón, da  que o PP é actualmente o seu  directo herdeiro  e receptor dos   malos hábitos daquela Administración pretérita.

Por iso é polo que a corrupción que exhala o PP non resulte nada novo, por ser a  reprodución actualizada daqueles tempos que con idéntico modus operandi e análogas prácticas  mantén invariable a súa finalidade, que non resulta ser outra que utilizar o poder político para “previo pago de peaxe” poñer  a súa organización ao servizo dos  intereses  das grandes empresas, favorecendo á vez  que os grupos   económicos de pompa aprópiense dos  recursos públicos, xa sexa  a través de pactos  lucrativos, exencións de impostos, concesión de subvencións,  ou  da  regalía a baixo custo  de empresas públicas rendibles, prácticas estraperlistas que para nada reverten en vantaxe  do interese público, pero como queda visto, si como activo e fonte  de financiamento  político.

É por iso  que o elevado nivel de corrupción e a súa lesiva influencia constitúe unha grave secuela para o funcionamento da nosa economía e un impedimento para  a súa recuperación; pois a dominante falta de ética no mundo dos negocios garda conexión directa cos escándalos protagonizados asiduamente por coñecidas  empresas e empresarios do país, que metidos ata as cellas no envurullo,  non reparan en seguir financiando  ilegalmente  a políticos sen entrañas e aos seus partidos,  á conta de lograr  en contrapartida seguir traficando co indebido  e mil excesos mais , é dicir, facendo  da fraude e o suborno  o seu código de actuación mercantil.

Perversións  de conduta  duns  poucos  que polo silencio cómplice  do resto, a opinión pública tende a uniformar e estender ao conxunto do estamento empresarial, ata o extremo   de converter tal sentimento nunha das  principais preocupacións sociais, pois cando  o desprezo da legalidade faise   dona da  situación a reacción de rexeitamento  xeneralízase sen diferenciar actitudes entre  os uns e os outros

Tal  percepción de  analoxía débese  á actitude de parcialidade   dos  dirixentes da patronal,  que situados no seu conxunto co sector proclive á  consecución de cota de negocio mediante a  utilización  de relacións e influencias  políticas, seguen favorecendo  a turbidez destas prácticas en prexuízo da actitude dos  empresarios honestos, que ademais de cumprir taxativamente coas  obrigacións estipuladas , xeran empregos e actúan en todo momento  con plena responsabilidade social.
Razón sobrada para que as   cousas non poidan seguir como están, e que obriga  a drástica medida de expurgar da contratación pública aos corruptores  que coa súa mala  praxe manteñen o dominio  da  estrutura empresarial; requirindo  a situación  idéntica limpa no  numeroso gremio de corruptos políticos, como única  fórmula  de reconducir  a actual deriva e propiciar a   necesaria   rexeneración.

Por iso é polo que en consecuencia   a comparecencia  de Rajoy,   deba ter por premisa  apearlle    da Presidencia do Goberno, pola súa implicación nos feitos e faltar   á verdade na súa declaración como testemuña ante a Audiencia Nacional, pois de seguir  contemporizando, sen tomar medidas acordes ao que a situación demanda, manténdolle no cargo,  será materialmente imposible reconducir  o país cara á  senda  do prestixio e á súa rehabilitación.


18 ago 2017

Fene, o naval no último banzo

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


Acceder ao cambio urbanístico do estaleiro de Fene permitindo o desenvolvemento de actividades alleas á construción naval,  é outorgar  validación  política  e institucional ao seu desmantelamento.

No intervalo transcorrido entre a metade da década dos 60 e principios dos anos  80, Fene, situado na banda sur da Ría de Ferrol   converteuse en punto de referencia industrial do país polo efecto inducido do «boom» da  construción  naval que prodigou un ostensible ascenso na  actividade de Astano, estaleiro da localidade que no transcurso  daquela época  construíu os maiores petroleiros do mundo botados desde as súas  bancadas; auténticos xigantes de aceiro cuxa fabricación chegou  a dar emprego a 6000 traballadores do propio persoal   e 4000 de empresas subcontratistas.

A transformación daquel estaleiro que nos anos corenta fabricaba pequenas barcas de madeira en referente  do sector siderúrxico, converteu ao concello de localización  en polo de atracción  migratoria  que produciu un  ritmo alcista de poboación pasando dun  crecemento demográfico do 2,43% anterior a este ciclo para incrementar a súa poboación nun  65% durante o período, que reportou un acumulado de 6.108  habitantes, dato sobresaliente  que  disparou a súa densidade demográfica ata alcanzar a  cifra de 516  habitantes por quilómetro cadrado.

O  acelerado proceso de industrialización motivou que o Concello  tivese que acomodar  o territorio  a aquela realidade, e  afrontar  para o efecto a redacción  dun Plan Xeral de Ordenación Urbanística acorde ao novo escenario. Un proceso levado a termo  polo último alcalde do franquismo  no transcurso do  primeiro quinquenio da década dos setenta, que a pesar de estar  fundamentado no  desenvolvismo  da época  e ser incompatible cos parámetros políticos da futura democracia, en liñas xerais, o seu contido, no que a deseño de ordenación refírese foi servíbel como patrón de revisión futura, que non así a consideración  das súas  previsións de crecemento, pois sobre o particular establecía que Fene tería 75.000 habitantes a un fixado horizonte de 1990.

Un excedido sobredimensionamento, que en menor escala  volveu repetir na revisión do PXOU de 1985,  pois a súa entrada en vigor en cadranza  co proceso de reconversión naval trastornou o contido das súas previsións  abrindo a súa repercusión vía ao  decrecemento demográfico, tendencia  que non  corrixiron tampouco as pautas urbanísticas  introducidas na  revisión  urbanística do 2002,  manténdose por iso un minguante índice anual  do 0,19%  que sitúa a poboación do municipio nos actuais 13.250 habitantes, un significativo descenso de residentes que como consecuencia da  deliberada miniaturizacióndas potencialidades do estaleiro, e o anacronismo  que representa  a infrautilización das instalacións da factoría, vén confirmar  que   de persistir  idéntica dinámica  a tendencia descendente de poboación resultará demoledora para o futuro da localidade.

Si  xeralmente  o desenvolvemento dunha actividade industrial trae consigo  o impulso do proceso urbanizador e  a dinamización  do  crecemento, en Fene a reacción foi diametralmente oposta,  pois a  mutábilidade  e longa crise no naval, pola súa condición  de principal  sector produtivo, ademais de impedir a súa consolidación como industria de síntese,  xerou o efecto inverso ao  romper toda dialéctica entre o estaleiro  e o  urbanismo xenuino, , un baleiro que trouxo consigo   un forte impacto territorial de gravosa  repercusión para o  municipio e as súas xentes que  trastornou as súas previsións e contidos.

Por tanto, a pesar da existencia formal de plan urbanístico,  aquel “emerxente”  enclave naval dos anos 60  ao ser máis un suxeito político que tecnolóxico, nunca adecuou a súa función  fabril ás  previsións  establecidas   no  ordenamento municipal, como tampouco cumpriu función algunha de cohesión social  nin  de xerador de riqueza activa,  e moito menos,  a de creador  estable de emprego; por iso é polo que  os seus repetidos  fracasos como empresa  fixesen malograr á vez as revisións  urbanísticas de adecuación ; circunstancias     todas elas que converten  o actual Plan Xeral de Urbanismo  Municipal nun documento  obsoleto e  inservible.

Carencia que fai posible  que o  desempeño  da actual función da factoría  difira no substancial   da licenza de actividade outorgada no seu día, e todo, motivado en gran medida polo abandono de funcións da institución  municipal, ao non tomar o control urbanístico do estaleiro, e suspender por inadecuada a permisiva tipificación industrial xenérica de tácita  aplicación, que como queda visto facilita de forma irregular destinar  o recinto fabril a actividades alleas  ás propias do estaleiro; e iso a pesar da decisión contraria do Pleno  Municipal de xaneiro do 2009, que sobre o particular,  tomou a decisión vinculante de non autorizar o uso ou destino do solo industrial ocupado pola planta naval a fins  distintos aos estritamente vinculados á actividade  industrial de referencia.
Determinación sobre limitación de uso que igualmente ampliaba a súa extensión á  suspensión de licenzas en todo o  ámbito do estaleiro  para  actividades diverxentes coa construción naval no tocante a (licenzas de construción, parcelación, segregación, actividade, etc.), ao só obxecto  de cernar calquera  ocupación ou implantación allea a tal finalidade.

Fene  que desde o seu planeamento, optou de forma responsable polo deseño e a creación alternativa  dun novo enclave industrial,  para así, manter e revitalizar  a actividade industrial como modelo de futuro, debe ser tamén quen estableza urbanisticamente a ordenación actualizada  do estaleiro  para a súa efectiva  funcionalidade, sen encartarse de ningún xeito  a pretensións  diversificadoras..

 A Corporación ten a palabra




 

11 ago 2017

A 'turismofobia', nada que ver con descerebrados

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



A invasión masiva de turistas e o seu impacto, fixo estalar a 'turismofobia', unha manifestación de protesta  contra esta sobreexplotación  que  converte a pacientes  veciños en radicais   anti sistema.

Ao finado Manuel Fraga Iribarne sendo Ministro de Información e Turismo do Goberno  de Franco,  atribúeselle desempeñar unha función crave  no aperturismo turístico de España,  na súa conversión nunha  actividade económica - industrial,  así como no   establecemento do marco operativo  para a ordenación legal de funcionamento do sector, e naquel momento, a de ser tamén quen sentou as bases de explotación do coñecido modelo do  'sol e praia' español. 

Aspectos todos eles  que durante  os anos sesenta e setenta fixeron da  actividade turística  o eixo fundamental da “creación de riqueza e emprego”, polo menos así propagan os anais do franquismo; unha función  económica que non só mantivo o seu curso na transición,  senón que como consecuencia  da  Adhesión á Comunidade Europea, a reconversión industrial  de acompañamento acabou influíndo de forma nefastas no  noso devir futuro, pois ao inducir unha desindustrialización masiva  incentivou unha  tercerización desproporcionada da nosa estrutura produtiva, ata o extremo  de atomizar e masificar o volume do sector  turístico. 

Por iso é polo que  actualmente a estrutura do noso  tecido produtivo caracterícese por un elevado peso do sector servizos con acentuada  supremacía do turismo,  contra unha baixa presenza do sector industrial, un acentuado desaxuste na diversificación sectorial nada favorable para  lograr a  compensación entre esferas económicas de distinto signo, que en boa lóxica debesen conformar a nosa estrutura produtiva.

Ante este escenario, parasitar na continuidade  dos  feitos,   asumindo  o rol de vítimas da desindustrialización e non  facer nada por conducir  o   centro de gravidade cara a outra lóxica produtiva, non resulta ser o camiño  indicado para impulsar medidas correctoras a este modelo claramente insustentable, e moito menos, a maneira máis acertada para establecer alternativamente enfoques dinámicos e de estratexia de país coa premisa  de orientar    a  recuperación do  sector industrial como única solución inductora  de calidade e estabilidade  á precariedade e temporalidade dominante
.
Manterse  na absurda dinámica  de ganduxar   o funcionamento  da nosa  economía aos avatares da  actividade  turística, é cando menos un  desacerto ademais dunha obstinación política, por resultar de sobras sabido, que mais dun terzo das actuais pernoctación de estranxeiros no país obedecen a tensións xeopolíticas ou terroristas dos principais países competidores; por tanto, froito dun auxe conxuntural  que desencadeará  unha burbulla a curto prazo  en coincidencia coa máis que probable  estabilización no ámbito territorial    dos destinos rivais, unha circunstancia  que devolverá  os indicadores  de crecemento  a outra realidade  distinta fronte ao dobre díxito da estatística actual.

A actividade turística  que desempeñada na racionalidade e planificación  dun ámbito sectorial diversificado  reportaría vantaxes á economía do país, deixa de facelo  cando os acontecementos exceden as previsións, pois cando isto ocorre, a expansión desmesurada dos niveis  de afluencia máis que carrexar melloras provoca prexuízos, creando por “efecto  invasión”  un escenario de conflitividade socio-ambiental, tendo en conta que  a masificación sen control e  o “monocultivo” turístico,  fóra dos pingües  beneficios que reporta  ás  multinacionais  de ramo, é dicir, aos tour operadores posuidores  de avións, axencias de viaxes e hoteis, polo demais,  produce  de forma xeneralizada  quebrantamentos de distinta índole   en amplos  sectores da sociedade.

Unha mostra de reacción a tan nociva influencia é a denominada   'turismofobia' unha actitude de réplica  protagonizada maiormente  pola  xeneralidade  dunha  veciñanza que ve afectado por saturación turística  a súa contorna física   de residencia, duns afectados  que  pola mera  defensa dos seus dereitos  o  Presidente  Rajoy tacha de descerebrados; unha descualificación propia de quen se decanta  por que sexa o mercado quen interveña en exclusiva  sobre asuntos que competen ao conxunto da cidadanía. Ou o que é o mesmo, por quen desde  o seu neoliberalismo político sitúa en segundo  plano a protección da natureza, a sustentabilidade, o equilibrio territorial, o emprego de calidade e o benestar comunitario abrindo   barra libre aos exceso dun turismo de baixa calidade.

É por iso  que o  preconizado auxe  que se lle confire á actividade turística a efectos de rendibilidade, sexa máis ficticio que efectivo,  pois cando o seu incremento cuantitativo trae como resultas a intensificación do malestar dun amplo sector da cidadanía que ve ameazada a súa habitabilidade, cando  ademais de aproveitarse  dos investimentos  infraestructurais  colectivos  non  reporta retornos económicos  de goce da cidade e cando os  fondos de investimento  especulativos  acaparan centenares de pisos para a súa transformación  en aloxamentos turísticos que menoscaban co seu impacto as formas de vida tradicionais dos barrios concernidos  e , en última instancia, o  baleiramento da cidade

Nada positivo pódese dicir por tanto da actual actividade turística, como tampouco nada hai que  censurar á 'turismofobia' emerxente; pero si moito que reprochar a quen propaga a utilización desmedida   do turismo como táboa de salvación  do  seu fracaso político.