UN MITÓMANO NA MONCLOA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Na súa comparecencia ante a Audiencia Nacional, Rajoy demostrou unha vez máis estar cómodo  coa mentira, renunciado  con tal actitude a modificar a súa conduta, e declinando  con iso, a erradicar a corrupción endémica do seu partido.

Que Rajoy mente máis que fala é un todo manifesto, ata o extremo  de chegar cos seus embustes ao nivel da “pseudología fantástica”, esa síndrome propia dos adictos a mentir de xeito compulsivo, a fabricar falsidades complexas e sistemáticas, que a diferenza da mentira ordinaria, teñen a súa orixe  en motivacións patolóxicas, facendo que, no  seu ego interno, as súas ilusións e paranoias acaben tomando rango de realidade, ata o extremo  de chegar ao  desvarío  de ser  el  mesmo quen as tome como certas

Tal extravío non tería maior  relevancia   se tan mitómano proceder fose da  colleita   dun  fulano calquera,  cousa distinta resulta cando o engano é autoría do propio Presidente do Goberno, porque terxiversar a verdade  ostentando  a condición  de máximo mandatario do Executivo, supera o límite do tolerábel, pois  ademais de constituír unha burla á cidadanía, é unha forma inadmisible de institucionalizar  a indecencia como norma de conduta no desempeño da actividade  política.

Pero que Mariano Rajoy méntenos  ademais de non  dicirnos  a verdade , non  é nada novo, pois o leva facendo  desde sempre, e iso é así, por máis que se lave as mans, que diga non saber  nada de nada ou que eluda  facerse responsable  do que veñan de facer os que están baixo as súas ordes.

Tendo en conta que no seu asiduo proceder  falsifica a cotío a realidade  cando nega a existencia  de financiamento irregular do partido que preside, do mesmo xeito que tamén falsea o evidente cando di   descoñecer que moitos dos destacados membros desa organización criminal  que dirixe,  non só  meteron aos  seus petos  o indebido, senón que asiduamente  exerceron de activistas da estafa , o desfalco, o suborno , a  evasión e o branqueo de capitais.

De quen fai trampas aos electores, mentindo  en campaña ao prometer   cousas que de antemán non pensa cumprir e chega mesmo ao  extremo  de utilizar  o embuste ata en sede parlamentaria; con semellante historial,  un  presidente do Goberno; que falseou a verdade por todos os eidos, desde á cidadanía  ata no Congreso dos Deputados, e ten ninguneado cos seus enganos aos medios de comunicación.

A conto de que, citado a declarar como testemuña no xuízo do caso Gürtel,  ía modificar  o seu impostor proceder ante un tribunal de xustiza.

O principal quefacer do líder do Partido Popular non é para nada gobernar o país, senón recrear a realidade para unha vez adaptada a seu antoxo, representala ante a cidadanía  no formato que máis lle convén, de tal modo que a pesar de exercer de asasino da verdade, ser capaz de manter  invariable a credulidade dos seus electores, para  dese modo,  lograr  que as máis grandes das súas mentiras  sigan tendo a aceptación dos seus crentes e non lle cause menoscabo nas urnas.

Como non podía ser doutra maneira, en idéntica  liña discorreu a traxectoria da súa intervención  na  testifical do pasado mércores, pois máis que    proporcionar información fidedigna sobre os delituosos feitos que deron eclosión ao caso Gürtell, e con iso  facilitar  ao tribunal todos  os  elementos de proba posibles. Por iso,  a pesar da implicación do seu partido na trama  e de ser  el o máximo mandatario do mesmo, non reparou en aducir como pretexto ás  súas repetidas  negativas  de resposta, o falso argumento de descoñecemento  da  xestión económica , é dicir,  non saber  nada de nada das contas  da  súa organización, argumentando no seu descargo,  que o seu posto  era  de carácter estritamente político.

Por tanto, o testemuño do Presidente  ante  a Audiencia Nacional, ademais de cínico e impertinente, puxo de manifesto que tras o “invocado descoñecemento” que  a  testemuña utilizou para negar   resposta ás preguntas máis comprometidas, escóndese  o neglixente  proceder  do seu rexeitamento para pescudar o que estivo ocorrendo no seo do  seu partido durante moitos anos

Con todo, sorprendentemente    si parecía ter coñecemento exhaustivo   da descoñecida materia, para afirmar  a inexistencia  de financiamento ilegal  do partido que lidera, como para manifestar  con rotundidade ser absolutamente falso que os dirixentes  do partido cobrasen os sobresoldos en B feitos públicos nos papeis de Bárcenas, e  cuxa veracidade   quedou acreditada con anterioridade pola propia  xudicatura

De aí, que  se ás  contrastadas mentiras coas que tenta burlar  a corrupción estrutural do PP, engadimos a rutina de desencontros  que acompañan o seu proceder, é notorio que a solvencia de Rajoy, queda totalmente en dúbida e o seu  nivel de fiabilidade polos solos.

Caiba  relacionar como referentes de contraste apuntes  das súas declaracións preelectorais  e o confrontado resultado conseguido como consecuencia  da  súa posterior acción política,   resultando, que cando  afirmaba que  o rescate á banca, non nos custaría diñeiro, que non tocaría as pensións, que non habería copago, que non abarataría o despedimento, que non crearía un banco malo, que non subiría o IVE;  aspectos programáticos todos eles, cuxo evidente incumprimento desvela que Rajoy non só é un mitómano empedernido, senón que ri dos españois a mandíbula partida.

Xa que logo, mentiras encadeadas  que sumadas   á desvergonzada cleptomanía de infinidade  de membros  do seu partido, son razón sobrada  para forzar o seu desaloxo da Moncloa, e darlle así  unha  oportunidade á democracia

OS USUFRUCTUARIOS DO FRANQUISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Observante coa súa   condición  protectora e de  complicidade co antigo réxime, a extrema dereita española lonxe de actuar por libre, por coincidente afinidade,  continúa encapsulada no franquismo do  PP

O martes último, 18 de xullo, cumpríronse   81 anos do golpe militar que deu ao traste  coa II República Española e co Estado democrático e de dereito que esta instaurara.

Oito longas décadas  desde a orixe dunha atroz guerra civil e unha férrea ditadura ulterior,  en cuxo período, miles de persoas foron vilmente asasinadas e  os seus restos mortais xacendo en cunetas e fosas comúns; sen que a instauración do réxime do 78 modificase en nada  tan degradante situación, pois a inhibición das “institucións democráticas” en investigar as circunstancias  e  xulgar  aos autores  destes crimes foi ostensible, unha deprimente realidade  que impediu aos familiares  das vítimas poder enterralas dignamente.

Tal é así, que ao día de hoxe continúan impunes os xuíces  que arbitrariamente condenaron, aqueles que    exercendo cargo político  aprobárono  , como tamén, os que voluntariamente  foron membros  dos piquetes de execución daqueles asasinatos "legais"; e todo,  como consecuencia  dunha planificada obstrución por parte do aparello do Estado a calquera posibilidade de xulgar o franquismo e os seus excesos, ata o extremo que as vítimas ante    o desamparo,  non tiveron mais remedio  que recorrer en defensa dos seus dereitos a instancias internacionais.

 Pois a nova democracia española, máis que ser ese referente  modélico e exemplarizante que se nos conta, foi  resultado  do  simulacro empregado pola propia ditadura  tanto para maquillar a súa imaxe como para favorecer  o  tránsito cara á  consolidación  do silencio e esquecemento de todos aqueles que  sufriron e padeceron os ásperos  anos de represión franquista.

Neste contexto a ninguén nos seus cabais debe estrañar  que no transcurso  dos últimos anos , de forma reiterada, o noso país fose apercibido  por Nacións  Unidas polo seu belicoso  comportamento  para con con  os represaliados polo franquismo, pola xeneralizada impunidade e o  rexeitamento para reaccionar fronte tales atropelos.

Denuncias do foro internacional que non só foron  desatendidas, senón que España ademais de facer caso omiso,  reaccionou radicalizando as súas políticas en materia, eliminando a través de subterfuxios toda posibilidade  de desenvolvemento da lei de memoria histórica e de xustiza para as vítimas do franquismo, ademais de deixar sen efecto  o principio de xurisdición universal.

Sempre dando a nota  e aparentando o que  non somos, ata raiar no ridículo de erixirse    en adaíles do cumprimento dos dereitos humanos en países como Venezuela, ao tempo de exercer como transgresores das nosas normas xurídicas máis esenciais.

Unha  estraña  forma de impartir  docencia política, dando leccións   aos demais, cando  temos un suspenso como mellor nota  no cumprimento das nosas obrigacións legais; cuestionable  credibilidade por tanto, a dun país que mantén  posicións co exterior contrapostas coas de aplicación  xenuína 

.

Que o PP como  dereita herdeira, familiar, social e ideolóxica, do franquismo, ostente o poder do Executivo, nada axuda  a corrixir  a actual situación de deterioración, pois os seus vínculos de dependencia lle coartan para promover a acción da xustiza  en razón á  impedimento que representa a súa condición  de protector  e cómplice do antigo réxime.

Sendo de constatar  que por máis aparencia  democrática  que tente proxectar o certo é que non é asimilábel coas formacións conservadoras  do resto da UE, tendo en conta que  a dereita española presidida  por Rajoy, polo seu facer,  correspóndese taxativamente coa ultradereita europea.

Por mais que se disfracen de liberais, a dereita deste país é  antidemocrática  e con veleidades fascistas, así o testifica  polo menos a súa  defensa pechada   daquel réxime de 1939, e a súa adhesión  á  corrupción , tan  sinónima do franquismo  como inseparable do mesmo ; outra das herdanza recibidas,   que por xeneralizada implicación  ademais de seguir beneficiando ao  mesmo conglomerado empresarial que  prosperou  á súa sombra, sexan  hoxe  quen  á súa antollo continúan manexando as rendas da economía e favorecendo a  proliferación de casos de corrupción  e degradación política

Estes que non outros  foron as achegas da Transición,    un cambio de aparencia e de modificación concernida dos malos  hábitos,   transitando  do descaro ao sixilo; para que  así, á continuidade na trasfega de maletíns , o pago  de comisións por obras e servizos públicos, é dicir, o que antes se definía  como roubo e espolio, pasara  a denominarse  como  enriquecemento ilícito, lavado de diñeiro, suborno ou tráfico de influencias;  e as mordidas e pringues dos políticos, por adecuación  semántica  trouxesen consigo  o obrigado acompañamento  da presunción de inocencia 

É imprescindible xa que logo,  para a saúde democrática do país,   que o conxunto das institucións  do Estado, en primeira instancia as xudiciais,  afronten  como propia o cumprimento da acción da xustiza,  para que dunha vez por todas  o  actual situación de degradación  teña os días contados

MEMORIA E DESMEMORIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

  As vítimas do terrorismo deben de ter idéntica consideración e recoñecemento,  para que así, tamén a historia  véxase dignificada coa memoria  e non pervertida pola desmemoria.

Non mais tomar posesión do Executivo, unha das primeiras  medidas que tomou  Mariano Rajoy foi revogar  de facto a  lei de memoria histórica do 2007 que entre outros aspectos prevía  axudas para a localización e digno enterramento dos represaliados da ditadura; utilizando como argucia para consumar  a súa finalidade,  excluír   de consignación    nos Orzamentos Xerais do Estado (PGE) partidas coas que afrontar a procura das vítimas da represión franquista.

Pechando  deste xeito todo  recoñecemento e reparación  aos 114000 desaparecidos durante  a  Guerra Civil  e  do seu réxime de tiranía, e todo, porque  a entender  do máximo mandatario do  PP,  “non é de sentido común  despois de tanto tempo seguir dándolle  voltas ao pasado”.

A actitude de desprezo cara ás vítimas do franquismo foi  a tónica xeral, desde que o partido conservador ostenta a Presidencia do Goberno,  pois  a pesar que o obxectivo da Lei é recoñecer e ampliar dereitos  a favor de quen padeceu persecución ou violencia por razóns políticas, o certo  foi que non satisfeito   con     non incluír  nin un euro nas contas anuais,  non dubido en alborozar publicamente do seu comportamento de sedición obstrucionista,  que ademais de vulnerar o propio marco lexislativo infrinxe de seu  as  determinacións  internacionais sobre o particular.

 Un incomprensible proceder  que se mire por onde se queira, ademais dunha conduta vituperábel,  é  de xeito evidente un referendo de condescendencia  cara ao  réxime anterior, un apadriñamento   impropio de demócratas.

O que parece non querer entender  o xefe do  Gabinete ministerial,  é que o  manifesto abandono de funcións e o deliberado incumprimento dos deberes legais no que está a incorrer coa súa ímproba conduta, raia na obscenidade política,  pois ao  sustentar apostas  ideolóxicas que transgreden  a orde establecida, e ao  alimentar   a división entre vencedores e vencidos  está  a traer á discusión pública temas que se crían superados.

Unha situación que pola súa extrema gravidade non só pon en risco a convivencia pacífica, pois cando aos familiares  das vítimas  négaselles  o dereito para atopar aos seus desaparecidos para poder pechar o duelo, con tal  proceder,  non só estase  a conculcar un dereito  que lles asiste, senón que se está  a bloquear o máis básico funcionamento do  Estado de Dereito.

Esa conduta refractaria  a apoiar  as  vítimas republicanas, ten o seu porqué  no  mal inicio que tivo a democracia; no feito  de admitir pasar páxina  sen obrigar a expurga  das trasngresións  e atropelos  cometidas ao longo da ditadura, sendo iso  a  razón pola que  catro décadas despois da morte do ditador,  os caídos do bando contrario,  ademais  de esquecidos do Estado,  sigan vagando  na escuridade máis absoluta da noite dos tempos.

Trato diametralmente oposto ao outorgado  á reaccionaria  e involucionista  Fundación Francisco Franco,  para a que non se regatean fondos  públicos a pesar da perniciosa finalidade do seu obxectivo social, sen esquecer as non menos aberrantes  pensións vitalicias concedidas aos  aviadores fascistas  da Lexión Cóndor, pola súa actividade criminal, unha retribución que se mantén no  tempo e que actualmente  segue  pasando de pais  a fillos, aínda cando, a orixe da súa instauración   non foi outra que  a súa colaboración  co  alzamento franquista para masacrar aos defensores da orde constitucional da Segunda República durante a guerra civil.

Son estes feitos e a  manifesta  vocación franquista do goberno de Rajoy indicación suficiente  para percibir, que para eles, a pesar da evidencia que representan  as fosas comúns repartidas por toda a xeografía española, as  vítimas  da guerra civil non existen.

Iso polo menos  é a percepción  de quen   como o Partido popular enmarca  exclusivamente o terrorismo  no ámbito  de ETA e do 11M, excluíndo de tal catalogación   ao auténtico terrorismo de Estado que se prolongou durante 40 anos e ademais  de tinguir  de sangue a historia  do  país vulnerou  desde principio a fin a Declaración Universal de Dereitos Humanos.

Está visto que a  dereita española como legataria  social  e ideolóxica do franquismo, decidiu acudir no seu auxilio e  exercer a función  de cómplice dos excesos cometidos  polos seus  antecesores e afíns  políticos durante  a época fascista,  coa finalidade de tapar e escapulir responsabilidades nuns feitos  que apestan a culpabilidade.

Ese que non outro é o motivo   de dar carpetazo á Memoria histórica e de utilizar electoralmente unha versión adulterada  da loita antiterrorista  usando  como exclusivos protagonistas ás vítimas de ETA, que polo visto se atribúe como propios o PP.

Sen reparar que ser demócrata leva  ser antifranquista e opoñerse ao uso da forza no exercicio do poder, disxuntiva difícil de conciliar, por quen, como ocorre  co  partido da gaivota, despois de sete décadas seguen negándose    a condenar  o golpe de estado fascista do 18 de xullo..

Conflito  que en tanto  non se reconduza, agravará aínda máis a xa de por si  complexa  situación  política, e impedirá que o país poida avanzar  cara a unha verdadeira  reconciliación e  consolidación democrática.