A SÚA MAXESTADE NO HEMICICLO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Obstinarse en dar prorroga á continuidade política defendendo  o inservible,  é un exercicio de frivolidade  que entraña   consecuencias   funestas, un risco que  ao parecer non avaliou a súa maxestade o Rei,  antes de manifestar    o seu apoio  no Hemiciclo  ao fracasado modelo da Transición.

Cada un conta a feira segundo vaille nela,   refrán que parece converterse  en norma  de aplicación mesmo chegado o caso de afrontar  a análise  dos  avatares históricos da  Transición, iso polo menos é o deducible  a xulgar  pola intervención de Felipe VI de Borbón no Congreso, na sesión celebrada o pasado mércores  na Cámara Baixa  para conmemorar o  40º aniversario do 15-J; é dicir, a celebración  de catro décadas desde  as primeiras eleccións democráticas. 

Tal  é así, que no  transcurso  do acto, o monarca na súa mensaxe aos asistentes mais  que referir a versión orixinal  deste período  da nosa historia recente,  optou  por explicar  o tránsito da ditadura á democracia desde a moi peculiar interpretación da casa real, ou o que é o mesmo, considerando esencialmente os seus efectos cara á monarquía, recorrendo para iso as pautas de fantasía,  que por deformación  da   realidade,   fixeron  que a singular interpretación do soberano  fose  contraposta de punta a cabo  coa  realidade dos feitos acaecidos nestes anos.

Mais que seguir  incorrendo  na autocompracencia,  pintando a Transición coma se fose  un paradigma, modélico e mesmo exportable, tras corenta anos de terxiversación vai sendo moita hora  de reescribir  a historia  nos seus xustos termos, para así, lonxe de enaltecer o proceso e conferirlle calidades de reconciliación, adxudicarlle  a súa máis adecuada  función  como a gran   estafa ás dúas Españas de Machado.

 Pois sobra dicir que no seu transcurso, mais alá  de abrirse vías ao cambio, impúxose a continuidade e a consolidación encuberto do modelo político anterior,  como vén significar o feito, que nunca, désese unha   ruptura explícita co réxime franquista, nin nada que se lle parecese, non sendo por tanto, de recibo que a pesar de ser  outra a realidade,  desde o oficialismo  o propio xefe  do  Estado  pretenda vendernos por certa  a adulterada haxiografía dunha simulada   transformación. 

De igual modo é canto menos  unha  falacia proclamar que a institución monárquica  é un referente de ponderación investido pola cidadanía, cando  o certo é que a instauración  da monarquía e a súa entronización   foi unha determinación exclusiva  do ditador, e por tanto, allea á vontade popular, non cabendo  por iso     recorrer ao  subterfuxio de utilizar o resultado do referendo   da Constitución do 78 como o seu argumento de lexitimación,  cando é de sobras sabido  que todo aquilo  transcorreu  asimilado  a un clima de coacción   sociopolítica,  carente de garantías  democráticas  e envolto  nun clima  de ameazas  e involución.

Aspectos que poñen de manifesto  que os tentáculos  do  “franquismo sociolóxico” seguiron marcando as pautas  e invadíndoo todo , confirmando con iso  que  a Transición na amplitude da súa extensión ,  tivo máis que ver con cuestións  de substitución xeracional  que  coa posta en valor   de medidas  éticas e políticas.

Sendo tal disensión,   razón sobrada para entender  que o fracaso das súas medidas,  e  a repercusión dos seus negativos efectos  foron  o  principal obstáculo   para  lograr  de forma efectiva  a implantación   e desenvolvemento  dun verdadeiro Estado de Dereito, limitacións,  que entre outras consecuencias tamén  impediron conciliar  adecuadamente  o controvertido conflito territorial  das identidades periféricas e provocaron  igualmente  que  as garantías de pluralismo e igualdade brillasen pola súa ausencia.

Non se lle  pode outorgar sinal    de exemplaridade  ao formato  político defendido desde a súa instauración    por quen agora ostenta   o  goberno  do país, pois non temos  de esquecer  que estamos a falar  do Partido Popular, dun partido  ao que escápaselle de entre os dedos a  democracia, ante  a súa contraditoria  actitude de manter  intacta a súa defensa do   franquismo, como así demostra o  feito que  durante o últimos corenta anos nunca condenase   polo seu nome aquela ditadura  asasina.

 

Outro  referente que testemuña  que o sistema  chegou a fin de percorrido maniféstao a utilización indebida que os políticos fan da Constitución e o seu empeño  para mantela  inalterable, a pesar que no  seu implícito, os dereitos fundamentais  perde enteiros día a día; un argumento mais  que demostra o fracaso do ata aquí actuado e indica  a necesidade  de acometer sen dilación unha reforma constitucional de amplo alcance, porque o que este país necesita é abrir unha nova etapa encamiñada a racionalizar  a forma de facer política  con actualización  e mellora da nosa arquitectura xurídico - institucional, e iso debe ser así, porque  nunha   democracia que se prece, a soberanía debe emanar do pobo que nunca  dunhas  institucións herdadas dun réxime ditatorial.

Pois a pesar de todo, o mércores pasado  o Xefe  do Estado na súa intervención  no Hemiciclo,  ao pasar  no bico dos pés sobre os aspectos máis controvertidos  da  realidade do país, converteu  a súa  mensaxe en panexírico da continuidade do sistema e de afianzamento do inservible. 

Estreiteza de miras da súa Maxestade  ao refugar a  oportunidade  que lle brindaba a ocasión, pechando con iso  toda  probabilidade  a suxerir institucionalmente a necesidade  de imprimir un  envorco á situación,  que utilizando  o seu protexido receitario   será imposible  conseguir.

A BANCA E O SEU RESCATE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ao sistema financeiro español, que coas súas prácticas especulativas provocou  unha crise económica sen precedentes, lonxe de eximírselle da devolución dos  fondos públicos investidos no seu rescate, debe  instárselle á  íntegra devolución  do seu importe.

Ao Partido Popular que  é moi dado a unxirse  como eficiente xestor do público,  a noticia publicada esta semana polo  Banco de España sobre o  rescate financeiro á banca, é indubidable, que ademais de deixalo en evidencia vén  cuestionar a efectividade da súa alardeada solvencia, pois se a tempo de efectuar a intervención do rescate das entidades financeiras,  o presidente Rajoy non dubidaba en manifestar que os fondos utilizados  para tal finalidade vía Unión Europea, terían de entenderse como  un “crédito  á banca que ía  pagar a propia banca”,  agora pasado o tempo, todo indica  que  as súas  proclamas  foron unha tomadura de pelo sen precedentes.

Esa polo menos é a conclusión deducible, a xulgar polo afirmado  no seu informe polo supervisor  do proceso, quen confirma  que o 80% do diñeiro investido en sanear ao sector financeiro, é dicir, polo menos 60.613 millóns de euros, por tácita condonación, pasarán a cifrar o importe dunha desorbitada factura impagada   que nunca  se reingresará  nas arcas do Estado; resultando por tanto que onde non había custo repercutido para os contribuíntes españois, agora os feitos veñen confirmar xusto o contrario, é dicir, que unha vez mais incúmprense os contraídos explicitados  e que serán os  administrados  quen “en definitiva” pagarán oito de cada dez euros inxectados no  rescate do sector bancario.

Tal proceder indica  a nula fiabilidade  que debe adxudicarse a un Goberno  que ademais de enganar  á cidadanía, non repara en estafala,  procreando un buraco multimillonario ao erario público, para así, utilizando  a custo cero  o diñeiro   de todos, rescatar a unhas    entidades financeiras  abocadas á bancarrota, e todo, en razón á neglixencia mercantil e mala praxe das súas cúpulas directivas, á repercusión  inducida  dos múltiples  escándalos de corrupción, á manifesta falta de control e fiscalización dos  órganos de supervisión, como tamén, á total incompetencia política na xestión da crise.

Un cúmulo de despropósitos  dos que ninguén se fai responsable e  sobre os que ninguén  quere responder,  a pesar de equivaler o excesivo importe da evasión á  contía recadada anualmente  en concepto de IVE;  un desfalco que por mais que tenten escapulir  ten  responsables políticos concretos,  cuxa  dirección e identidade  apunta cara ao Presidente do  Goberno e demais membros do  seu Consello de Ministros  que acolléndose á  denominación  de - rescate bancario - como perversa expresión adicional de xustificación da fraude, non dubidaron en afrontar o risco e exercer  de presuntos autores materiais dunha malversación de caudais públicos.

Tendo en conta que o mero  feito que  o Banco de España  dea por perdido o importe das  multimillonarias axudas á banca, e  o Executivo de Rajoy asente co seu silencio, tal  actitude de transixencia, é expresivo da súa anuencia, e por tanto, de implícita renuncia a exercer o imperativo  político de recobrar  o diñeiro investido nos  rescates.

Cando o abandono para esixir  o reintegro de todas  as axudas públicas que recibiron as entidades financeiras entre 2009 e 2017,  coincide como resulta ser o caso, co feito que as firmas rescatadas repártense dividendos, entón, ao  conculcarse os dereitos dos  contribuíntes por repercusión instigada, advírtese  ás claras  unha  imaxe de sordidez e capitulación dun gremio de acólitos  políticos encartados aos designios da banca, á que polas súas prácticas temerarias e  para evitar que se afogase nos seus propios  excesos houbo que salvar endebedando á cidadanía; non sendo de recibo por tanto, que tras a súa orxía financeira, agora, sexan  eles quen  queden co noso diñeiro, e que nós  sen o cheirar,  teñamos que  cumprir o papel de fiduciarios  da súa débeda.

A mal denominada reestruturación bancaria xerou  unha avultada factura, que mais alá de eximila é obrigado esixir que o Goberno, poña en movemento  todos os mecanismos ao seu alcance  para recuperar integralmente o diñeiro prestado para a reflotación das entidades rescatadas, en liña á  racionalidade  de criterios seguidos   noutros  países do ámbito da  Unión, como veu de ocorrer en  Holanda e  Irlanda por exemplo.

Dando por certo  de partida que non pode haber alternativa sen devolución, por mais manipulación   estatística que se empregue para maquillar  a realidade, o certo é que  non existirá posibilidade  real  de reactivación, en tanto  que cada familia española, ademais de soportar a dureza dos recortes aplicados, teña  repercutido a mayores,  un lastre lapidario de 12830  euros en concepto de rescate bancario.

Nin que dicir ten que sen mediar  a existencia do actual  pacto  de conivencia entre a banca e a política, non existiría soporte de complicidade  para poder levar a termo o simulacro  do rescate bancario no  formato  que  foi consumado, e moito menos, poderíase  publicitar a operación como un éxito económico e elevar a mesma  a rango de referente  de consolidación e  saneamento do sector financeiro, cando a impostura de tales conclusións é un todo evidente.

Así,  por mais cosmética que utilicen, a realidade pinta xusto ao revés,  tal cal vén referendar  a multimillonaria e non satisfeita débeda do rescate, ao que haberá de engadírselle    a crecente  perda de confianza e diminución da carteira  de clientes  polas súas mais que censurables prácticas mercantís,  que sitúan ao sector, no peor momento  da súa reputación social.

Argumentos máis que suficientes para frear toda tentativa  de condonación, e razón  argumental sobrada para  esixir taxativamente a devolución  ata o último céntimo das  axudas públicas outorgadas.

O DESGOBERNO DOS HERDEIROS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O acentuado  atraso social do noso país, obedece ao excedido  poder acaparado  polo PP, que séndolle conferido ilexítimamente na Transición como herdeiros do franquismo, facilitoulles a utilización interesada do aparello do Estado; unha improcedente  prerrogativa  que urxe deixar sen efecto.

O pasado 15 de Xuño, xusto un  día despois do axitado debate da Moción de Censura, cumpríronse  40 anos  da celebración das primeiras eleccións que  tras a ditadura de Franco, daban  inicio á Transición e que teoricamente abrían paso a unha  nova etapa política que poñía fin a continuidade do antigo réxime.

Pero que a xulgar polo estilo das políticas  de Goberno do Presidente  Rajoy,  como do extraviado proceder de infinidade  de membros  do PP e demais acenos identitarios da xente desa órbita,  todo vén confirmar  que a pesar do tempo transcorrido e dos aparentes flirteos  coa democracia, o protervo reflexo   do franquismo máis que estar extinto e ser  parte da historia segue mantendo plena actualidade. 

Aquel hipotético cambio  que nos conduciría  da Transición  á Democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse,  porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior,  que non afectou de ningún xeito  á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo  tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento seguido para a súa culminación.

Debendo terse por  presente para efectiva comprensión, que as pautas da Transición foron definidas e dirixidas en exclusiva por membros  da  maquinaria franquista, cuxos integrantes, en todo momento estableceron como condición imperativa para a súa tramitación o deber de asumir  unha  lei de punto final encuberto que impedise toda reacción á vulneración dos dereitos humanos durante a ditadura, tanto no referente a crimes perpetrados como sobre dereitos subtraidos, como así mesmo garantindo  a renuncia expresa a condenar o carácter totalitario dun réxime decrépito, aínda a sabendas  que  fose fraguado e rexido por empedernidos  golpistas.

Barreiras que marcaron  en se mesmo  as directivas  desa aparente   Transición, ás que a pesar da súa condición anacrónica, falseando a realidade os seus artífices adxudicáronlle  sinal de modélica, cando realmente fíxose favorecendo ás forzas ultra conservadoras, herdeiras do franquismo, quen ao tempo acreditaron  que nada cambiaría, coa finalidade,  de seguir mantendo o seu control unha vez logrado e seu “bautismo” e xa disfrazada de democracia.

En realidade con aquela parodia, para nada deuse a reconversión de franquistas a demócratas, que si, unha saída simulada á esixencia de cambio político do país instado desde o foro internacional, sucedendo que  o denominado  “franquismo sociolóxico de substitución”, tomou  a testemuña da vella garda, .mantendo  as súas formas e malos hábitos. Como veñen confirmar, os cada vez mais decadentes comportamentos e procedementos  promovidos en formato de corrupción  desde a filas  do PP como directos herdeiros.

Sendo o testemuño  dos feitos  quen  corrobora exactamente o que sucede  neste  país, e vén referendar  que  lonxe de gozar  de plenitude  democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, onde o actual Goberno conservador e o conxunto do establishment de acompañamento agrúpanse interesadamente na defensa concertada  do neofranquismo  como único modelo de organizar  a sociedade.

E todo, polas facilidades que a súa aberrante  aplicación reporta  á corrupción política  e a vantaxe que ao anticuado e reaccionario   capitalismo español prodúcelle a prolongación  da súa interminable secuencia.

O que aquí ocorreu desde o inicio da nunca consolidada Transición, foi que  os propios franquistas, estratexicamente, decidiron ofrecerse así mesmos unha alternativa democrática de gama baixa coa finalidade  de brindala á sociedade  en clave de reafirmación; coma se a mesma, fóra resultado da súa propia consecución, para que  así, sentíndose  protagonistas do proceso,  tras a súa planeada sedución aceptasen o post franquismo hoxe reconvertido a neoliberalismo como forma de goberno,para así,  acadar a renuncia explícita  ao dereito  de expresar plebiscitariamente a súa vontade .

Todo  un ensaio noxento  de como impoñer  a  pervivencia dunha ideoloxía ultra, destruíndo á vez  as bases sociais do progresismo coa anacrónica  colaboración dos seus propios cadros dirixentes.

O caos xerado  pola   crise  do 2007, e a incapacidade  mostrada para a súa recondución,  vén constatar  con mais fundamento se cabe o carácter inservible e expresamente  nocivo  do modelo político nado da Transición,  motivando con iso o seu obrigado recambio  á vista dunha  corrupción que lle asedia e do  carácter disfuncional de tal modelo para afrontar con éxito a complexa  e extrema  situación que sofre  o país.

Para sortear a súa complexidade sistémica , a este país, non lle queda mais remedio  que  mudar a actual configuración política,  e paso seguido, proceder á substitución do seu Goberno con xente de renovada condición,  ao non ser de recibo e resultar extremadamente  pernicioso para o interese xeral, que sexan os herdeiros do réxime franquista en comandita cos membros dun capitalismo anémico,  os que para o seu proveito sigan a ostentar  o control  do Estado ao tempo de  ter cautivo o presente e o futuro da cidadanía.

Teñen a palabra Podemos eo  renovado  PSOE; pois deles depende  que a política gubernamental manteña a súa continuidade ou  tome outro carisma 

O SANTANDER, SAÍUSE COA SÚA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A nefasta xestión da dirección  do Banco Popular,  sumada á vista gorda  dos organismos reguladores, conduciu á entidade opus deista ao bordo da  quebra, o que supuxo,  unha regalía para o Banco de Santander,  e a ruína, duns pequenos investidores que ven  esfumados os seus aforros.

Despois do anterior desastre bancario, cando desde o propio Goberno  e demais autoridades competentes  como a CNMV e o Banco de España  insistiuse ata a saciedade  en proclamar aos catro ventos que superado aquela hecatombe  o negocio bancario estaría exento de todo  risco porque segundo eles quedaba estritamente regulado, os últimos acontecementos  habidos no sector, poñen de manifesto  a falsidade  publicitaria daquel  prognóstico, a trampa que acompañaba aquel anuncio.

Resultando agora perceptible que a quebra do Banco  Popular causará  un escándalo de idénticas  dimensións -senón maiores- que o ocasionado  no seu día coa  saída a Bolsa de Bankia, e iso é así, por mais que os directos responsables  do novo cataclismo bancario tenten quitar ferro ao asunto e  vestir  de éxito a expropiación e venda por unha cifra simbólica da entidade en quebra .

Situación por tanto que resulta ser un calco   dos casos precedentes, levada a termo  con idéntico modus operandi, por uns  xestores e grandes accionistas adscritos  ao  pelotazo, coa aquiescencia  do Goberno e a anuencia dos  organismos reguladores; unha manobra por conseguinte,  consumada baixo a directriz  de profesionais da  desvergonza, duns estafadores titulados,  que  disfrazados de xente honrada, operan á  marxe de toda  conduta  mercantil e co único obxectivo de trincar  diñeiro a mancheas,  sen  reparar  en delinquir para satisfacer tan censurable finalidade.

Chegando ao extremo  de crebar  outra  vez mais as economías familiares como xa o fixesen os seus antecesores en tales prácticas, mediante a repetida utilización  do engano e malas artes bancarias.

Neste novo escándalo do  gremio das finanzas, é un erro dar  por boa a versión oficial adxudicando  á compañía que preside Ana Patricia Botín  o papel  de salvador in extremis da entidade en quebra, pois de ningún xeito  pódese afirmar que a crise do Popular acabase  coa maquinada absorción polo Banco de Santander, toda vez que por mais eloxios que reciba a operación  do BCE e  o Ministerio de Economía español, a situación apunta a deducir   que lonxe de resolverse  o conflito agravouse 

Iso  polo menos é o que se desprende das anunciadas accións xudiciais que en defensa “duns esquilmados accionistas  minoritarios” emprenderán tanto  organizacións de consumidores como diferentes bufetes de avogados. 

O evidente, é que de novo  somos testemuñas dunha  extravagante maneira de acentuar a concentración no sector bancario, que por consumarse de forma completamente anómala esixe de partida, precisas e convincentes  explicacións por parte do  Goberno, como tamén, a supervisión indagatoria  da CNMV ante a  existencia dun mais que probable fraude  por parte do Popular,  na dinámica da súa operativa  de venda de bonos convertibles a particulares,  por ser  levada a termo sen a debida capacidade de emisión, sen facilitar aos investidores a información  necesaria para realizar a adquisición do seu produto bancario  e sen dispoñer de cobertura  das  garantías mercantís pertinentes.

O comportamento   dos  membros  da  cúpula directiva  do denominado “banco da Igrexa” pola súa marcada connotación co ultracatólico ámbito do Opus Dei, dista moito de ser acorde na  traxectoria bancaria coa súa proclamada  espiritualidade,  iso polo menos, é o que evidencia  a baixada aos infernos  da entidade  e o implícito  da controvertida conduta mercantil para cos seus clientes, cuxos prexuízos inducidos son mais propios de gaioleiros que consecuentes coa integridade e honradez que debe presidir  esta actividade,  e moito mais, tratándose  de personaxes que alardean de adecuar  a súa práctica diaria cunha alaudada ortodoxia relixiosa.

Actitude en liña  coa mantida polos  instigadores do caos no que está sumido o ente financeiro, e de rebote, os seus mais   confiados clientes, e todo, despois de que en plena convulsión e ás portas da  hecatombe  os confabulados   membros da súa cúpula directiva, movesen ficha e  puxesen a bo recado os capitais dos accionistas maioritarios e os seus  propios, para así,  utilizando a mala fe repercutir o groso da súa deficiente xestión sobre o patrimonio dos  agora  estafados aforradores.

É por iso  que  a verdadeira traxedia do que foi o banco mais rendible de Europa, radica nos  pasos seguidos e os prexuízos derivados  da dinámica mantida   na  súa especulativa venda, tendo en conta que  tras o feito que o Banco de Santander  quedouse os depositantes a prezo de saldo, subxace outra  realidade oposta, a de miles de accionistas  burlados, que sorpresivamente da noite para a mañá, sen advertencia previa,   víronse desposuídos  dos  aforros de toda unha vida  sen marxe de manobra para reaccionar,  e todo como consecuencia dos manifestos malos tratos  do Banco  cara a este grupo de clientes, agora abocados irreversibelmente a constituírse en grupo de presión  para poñer en mans da xustiza o asunto e emprender as accións legais oportunas.

Pero ademais  do referido prexuízo  hai outro aspecto cuxa repercusión afecta ao conxunto   da sociedade, pois a pesar  que desde o Goberno valórase a operación  como unha boa saída polo feito de non utilizar fondos públicos, a realidade  pinta ao revés, tendo en conta que o multimillonario importe  que o Santander vai precisar  en ampliacións de capital  para satisfacer préstamos de dubidoso cobro do banco adquirido, tal operativa,  realizarase  mediante un acordo pactado  de exención fiscal, ou devandito noutras palabras, utilizando fondos públicos encuberto   para que deste xeito  non se faga tan notorio.

RAJOY, NA CORDA FROUXA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Pola súa inacción ante a corrupción e a avalancha de novos casos que involucran  a destacados membros  do seu partido, un Rajoy  sen  credibilidade para liderar o Goberno, acurralado e sen saída, escudriña  a súa mais que probable inhabilitación.

Tres décadas despois de ser    aprobada   a primeira lei de financiamento dos partidos políticos, a norma segue transixindo que as “fundacións políticas” perciban donativos provenientes do ámbito empresarial, aínda cando na maioría dos casos, a condición dos doadores coincida coa do contratista  que desempeña a súa actividade na  administración  pública.

Sendo tan sincrónica permisividade o subterfuxio que achanda o camiño á corrupción, e conduce a un partido  con responsabilidades de goberno como o PP, non só a estar  incurso en dopaxe  electoral, senón tamén, a ser acusado nos tribunais de financiarse ilegalmente.

Pasado o tempo e vista a  propagación exponencial desta gangrena, todo vén confirmar   que  no  propio contido  do marco legal  reside  a trampa; pois a pesar .de ser modificada  en tres ocasións durante a súa vixencia, o certo é  que  o conxunto de variacións habidas,  mais que incluír medidas coercitivas á propagación de actuacións corruptas, consistiron  en operacións de maquillaxe que tras unha transixida simulación mantivo   vía aberta á continuidade  da corrupción.

As restricións introducidas  que teoricamente afectaban ao  financiamento  dos partidos políticos, non foron extensivas nin de aplicación ás  súas fundacións,  quen en función diferida e como tapadeira  son actualmente as receptoras de mordidas compensatorias  da irregular adxudicación de obras e servizos das administracións públicas, e por tanto, a físgoa empregada  para o financiamento ilegal, que salvo Podemos, utilizan  con maior ou menor intensidade   o resto das formacións políticas.

Mais que estar resolto, o sistema legal de financiamento dos partidos políticos segue sendo unha materia pendente, unha caudalosa    fonte  de escándalos  que  ademais de causar  involución e perversión,  posibilita que  unha  ralea política de extraviada  moralidade sitúese  por encima das institucións, ocasionando con iso que  as decisións adoptadas por estas, proveñan de inferencias antepostas convidas  polo partido que as  goberna en comandita  con  quen sufraga  ilegalmente os custos de funcionamento da súa organización política, en contrapartida, a tratos de vantaxes  e protección dos seus  intereses, aínda sendo os mesmos, diametralmente  opostos aos xenerais da cidadanía.

Prácticas condescendidas tácitamente polo PP, pero que do mesmo xeito que son rexeitadas en bloque  polo  conxunto da sociedade , son vistas  con suspicacia   por parte do   Consello  de Europa,  quen a través dun demoledor informe en relación  á transparencia no financiamento dos nosos partidos políticos, incrimina  ás  autoridades do país, non mostrar    interese real e efectivo  en darlle   un cambio de rumbo á situación; e se ao exposto engadimos  o resultado do índice de percepción da corrupción por parte  da cidadanía, cae de caixón que ao noso país  váiselle de talla a etiqueta de estado social e democrático de dereito que ten atribuido.

Aínda cando os partidos políticos son os principais instrumentos para que a  democracia fágase patente, non é menos certo que para representar e defender os valores que enarbora  a Constitución, debe ser condición sine qua non  que os seus membros sexan exemplo  de honradez  e integridade, pois, non resulta  de recibo manter á fronte do poder a representantes que teñan baixo si o indicio de sospeita da corrupción, nin a organizacións cuxos intereses se revelaron  opostos á defensa do ben común.

 De aí a urxente necesidade  de endurecer o contido  do  marco legal  como único remedio  de poñer límite  a unha  situación de trinta   anos de deterioración continuada, pois cando  a  represión penal por cuestionable antóllase insuficiente, o seu é fomentar a prevención efectiva, que pasa  por truncar a utilización das institucións  e os seus medios en propio beneficio; promovendo para o efecto chegado o caso,  un proceso de ilegalización que prohiba terminantemente  ao partido implicado o desempeño  da función política e obrigue a súa disolución.

A actividade política é sen ningunha dúbida un dos aspectos máis fundamentais da vida das persoas, pola súa directa relación  coa  totalidade das particularidades que conforman a súa realidade cotiá , unha función por tanto  que polo  seu elevado nivel de responsabilidade  non pode  deixarse a mercé de corrompidos  nin tampouco en mans  de persoas   sen escrúpulos,  e que pola súa relevancia, máis que favorecer actitudes de pasotismo,  esixe educar á xente para que conscientemente implíquese no  quefacer dos seus representantes  e levanten a voz  ante condutas de corrupción, pois sobra dicir que da estabilidade  política do país depende a da propia cidadanía.

Unha chamada á responsabilidade en actitude contraposta  á mantida por Rajoy,  quen estando  á fronte  da  súa formación política  e do propio Executivo, agora ven dicir non darse conta  do que   estaba a ocorrer na súa contorna, mentres os subordinados ao seu cargo saqueaban as arcas públicas, branqueaban diñeiro a esportas , amañaban contratos  ou levaban millonarias comisións; delitos cometidos a pesar da súa directa obrigación  de velar que non ocorresen, e que por tanto, ao non proceder coa debida dilixencia permitindo a súa consumación, o seu, máis que citalo a declarar como testemuña esixe a súa total  inhabilitación  para o  desempeño de cargo público.