26 may 2017

13X: A CORRUPCION A DEBATE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A moción de censura  canalizada por Podemos, que aínda non tendo o apoio parlamentario necesario para prosperar,  tanto preocupa aos voceiros do réxime; reporta en positivo, o favorable impacto que o seu efecto causa en todos  os espazos da vida social.

A moción de censura  é un mecanismo de control político que  ten establecido o noso ordenamento xurídico,  e que confire ao Parlamento a facultade de retirar a confianza ao Presidente  do Goberno, cando tras a súa investidura, pola existencia  de causas graves  sobrevindas, interrómpese o correcto funcionamento da democracia, e con iso, acentúase a deterioración da vida social, política ou económica. Xusto a situación suscitada polos repetidos escándalos de corrupción que teñen á formación  titular do Executivo como protagonista, e ante cuxo impacto resulta unha obrigación política  facer  uso desta importante ferramenta democrática, como exercicio de defensa da soberanía popular, como acto de responsabilidade institucional  e de salvagarda do Estado de Dereito.

Mais  xustificado   faise utilizar este resorte de reprobación,  canto máis se coñece a implicación cada día máis cuantiosa dos membros do grupo conservador  en contubernios  inmundos, en manobras ilícitas, máis propias de integrantes  do  hampa delituosa  que de axuste coa honorabilidade que debe rexer o desempeño da función política. Unha reprobable actitude que sumada a     os seus protagonizados episodios de obstrución ás investigacións xudiciais durante a instrución dos profusos casos nos que están  incursos e a promoción en ascenso de xuíces afíns;  fai que a   moción de censura tome  carácter de urxencia  e de obrigación ética fronte ao partido máis corrupto de Europa, que está a parasitar o Goberno e as institucións, poñendo en serio risco a estabilidade institucional  do país 

Un asunto demasiado serio como para que o presidente Rajoy  como directo afectado  e cabeza visible do PP,  reaccione irresponsablemente  con bromas  e ironías  ante  a moción que impulsada por Podemos,  ten  á súa persoa como  principal destinatario, nun momento,  que pese ao rexeitamento da fiscalía amiga  converterase  no  primeiro presidente do Goberno en exercicio que debe acudir a declarar como testemuña no xuízo da trama central do caso   Gürtel, protagonizada por xente da súa propia órbita. E cando por causa   das múltiples  tramas de corrupción  do seu partido    atopámonos nunha  situación  de emerxencia nacional,  nun nivel de excepcionalidade sen precedentes, quen ante situacións extremas recorre   á chanza como modo de expresión, nin que dicir ten,  que con tan burlesca actitude incrementa aínda   máis as motivacións  argumentais   de presentación  da censura.

Ese PP que con total desvergoña  utiliza a  recorrente ladaíña de proclamarse  defensor  da honradez  e finxe sentimentos  de vergoña  cada vez que un dos seus é sorprendido   en prácticas corruptas, ten demostrado coa súa ampla biografía delituosa ser a antítese da exemplaridade política, porque  a formación conservadora por mais que se camufle  de honorable é de xeito evidente  a  expresión por excelencia  da política envilecida, da política-lixo. Por iso é polo que ante  a moción de censura  tomar partido   por actitudes que favorezan o seu sostemento no goberno, non teña  xustificación de tipo algún, pois camiñar en sentido oposto á rexeneración  é dar xogo ao partido dos corruptos, e con iso,  pechar a `porta a calquera outra alternativa.

Obviar a perversión política extrema  na que estamos sumidos  tendo enfronte a un  partido-mafia  cuberto  de corrupción  ata o encéfalo,  dopado electoralmente con financiamento ilegal, que conta con 850 imputados sementados en 35 causas, e no canto de fixar como obxectivo apealo do poder,  encerellase en debates estériles  favorecendo a súa continuidade  é unha  actitude  de inmadureza política inxustificable, cuxo desenlace, prorroga no tempo o severo   castigo que padece un amplo sector de cidadáns  polas políticas de pau  e tenche teso aplicadas por estes corrompidos. Actitude decepcionante, pois mal imos  cando  os chamados  a cambiar as cousas, sen razón   aparente,  endosan ao pleno  da sociedade a continuidade das miserias da  corrupción, e con iso,  pospoñen para “mellor ocasión” o arranxo  do  futuro do   país.

Ao parecer  hai organizacións que seguen interpretando  a política en claves do pasado,  negándose a entender que estamos ante un escándalo público cuxa magnitude e impacto supera con fartura continxencias  precedentes, e que por tanto, ao  desbordar a tradicional  dinámica de partidos require novas actitudes máis acordes co cambio político  que coa desfasada restauración do réxime  que interesadamente  seguen a promulgar  os partidos decadentes. Pois debe ser a voz da rúa que non ningún aparello orgánico quen marque o ritmo  dos acontecementos políticos, e nesa liña, tense de entender  o  espírito da moción de censura  canalizada por Podemos,  por ser en esencia o seu contido  a voz da cidadanía, e a súa tramitación un xeito de franquear os lindes parlamentarios establecidos.


Por iso é, polo que  non existe argumentación que xustifique de ningún xeito  a negativa para referendar o contido desta moción de censura  que en clave de expurga ten por cardinal finalidade  erradicar  a corrupción  da actividade política, de tal  modo  que ademais de hixienizar a  función pública rexenérese  a democracia a través do impulso de novas expresións políticas. Resultando, que de non  proceder nesa liña,  este país seguirá capitalizando erros  con fracasos e maiores índices de corrupción para desgraza colectiva,  e facilitando con tal actitude o divertimento, a mofa e as   gargalladas de Rajoy e a súa banda  como o mais frustrante  toque de graza.




19 may 2017

O AUSTERO MONCLOVITA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



Aínda levando gravado o seu nome no  frontispicio da corrupción,  Rajoy, nin por asomos renuncia  á súa continuidade  como xefe do  Executivo, unha actitude de negación a asumir a súa responsabilidade política,  que xustifica mais que nunca a prestación  de apoio  á interposición  da  Moción de Censura en cernes.

Desde que no 2011 Rajoy fixésese inquilino da Moncloa, empezou un novo ciclo de ladaíña neoliberal, de asiduo  cuestionamento do sector público e do patrocinio  das  privatizacións  como solución alternativa; á vez, da posta en práctica de medidas de austeridade extrema   con adicional esixencia de recortes en sanidade, dependencia, educación e demais “dispendios ";  un conxunto  de drásticas medidas,  que de ningún xeito  frearon o saqueo das  arcas públicas por os membros do seu partido, forxadores dos cada vez mais numerosos casos de corrupción  que empantanan o funcionamento da  maquinaria xudicial, e sobre os que o Presidente lonxe de esixir   dimisións e cesamentos fulminantes, poñendo  o  listón onde mais convenlle, inclinouse por  invocar` a presunción de inocencia  como tácita protección de tan repugnantes  prácticas.
Paradoxal, verdade?

De aí,  que se por unha banda  no marco económico o resultado das políticas   expedidas  profundan máis no empobrecemento do noso país, nin que dicir ten  que da discutible actitude do Goberno e do comportamento  de certas institucións públicas, en especial da Fiscalía, o amparo do   Estado cara á corrupción  sexa un todo susceptible de ser inferido; proxectando ambos os aspectos unha situación  de degradación política e institucional sen precedentes, onde o Executivo   mente descaradamente á cidadanía cando manipulando a nosa realidade económica   píntannos sinais de reactivación onde  non  hai indicios reais  de recuperación, falsificando igualmente a realidade, ante a situación  dunha corrupción  convertida en pandemia, pretendendo empequenecer a súa dimensión utilizando o eufemismo dos casos puntuais e  os   cabos soltos como saída.
Sarcástico, non é certo?

Sobre o  poder político que representa  o PP e que teoricamente di defender os intereses da cidadanía,  cabe dicir,  que máis aló de escintileos publicitarios está o espello que reflicte outra realidade distinta, a dun partido de dobre linguaxe que lonxe de facer gala de integridade defendendoos seus compromisos co electorado, en vergoñenta xenuflexión, prioriza como obxectivo a salvagarda dos privilexios desa “superclase” que conforman, os patriotas de pacotilla , esa elite que  non querendo  asumir as consecuencias dos seus actos, forzan a implantación da “política de austeridade”, cuxa verdadeira función non é outra que  a de axustar   contas á  cidadanía; como así evidencia  o novo record dun endebedamento público desbocado contra unha débeda privada en camiño  contrario, a pesar de ser  esta no seu día o factor  causante e detonante  da crise.
Insólito, non é así?

Pedir en nome da austeridade  esforzos á poboación,  de renuncia  aos seus dereitos e avances  sociais, ao tempo de favorecer  coa súa aplicación  aos causantes da hecatombe, é un acto de delincuencia política,  ademais dun  mal exemplo  de conduta, que propicia a perda de valores  e o desarraigamento ético  e moral  dos seus autores ,  conducíndolles   a desviacións de conduta , e con iso ,a ser parte  implícita desa corrupción expansiva  que caracteriza o modus operandi do Partido Popular, que por iterativa  connotación e  constante peregrinar ante os tribunais de xustiza, sumado á condición de ser  o primeiro partido imputado na democracia,  motiva sobradamente a exclusión participativa dos seus dirixentes co seu Presidente á fronte,  en toda acción rexeneradora da vida pública do país, por ter convertido a  mesma no mais indecente dos bordeis.
 Axeitado, non crees?

A necesidade de sacar ao PP do goberno, ademais dunha obrigación ética,  é unha demanda social con referendo amplo e crecente, que en tanto  non se produza  prorrogará a estadía do  Presidente Rajoy na Moncloa,  e con iso,  a continuidade histórica dunha corrupción sistémica,  que a pesar das evidencias,  os membros  da  formación conservadora non só negan a súa existencia, senón que desde a condición de poder que lle confire  o feito de ostentar o control do Executivo,  tentan  sen reparar en códigos de conduta, en utilizar  todos o medios ao seu alcance  coa finalidade posta en lograr seu mais apremante obxectivo,  que non é outro,  que conseguir a desactivación  das institucións  craves no destape da corrupción   erixindo para o efecto un muro pantalla a través dunha trama político-xudicial-mediática como atranco impeditivo  do rastrexo   dos seus propios escándalos.
 Pérfido, ou non?

O monclovita  Rajoy que tira de sobredose de anestesia  para disipar a  corrupción e que recorre  á austeridade  ante unha  crise económica que afecta directamente o modelo produtivo, non é para nada o mandatario  que o país require, especialmente  tras a  onda de escándalos que afecta   a un amplo número de membros do seu partido como a el mesmo, e cuxas lesivas consecuencias excedendo o marco das nosas fronteiras golpean xa a nosa imaxe  no exterior, e que no seu conxunto, achegan  argumentos sobrados para esixir a súa dimisión.
 Motivos,  habelos hainos ¡

12 may 2017

FERROLTERRA: MENTIRA RUÍN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


O baile de prazos do AVE,  acumula sete calendarios e  un  atraso de doce anos, e a pesar que as erróneas previsións son da autoría  do  PP e do PSOE, agora, o culpable da dilación resulta ser Podemos pola  súa negativa a colaborar nun  novo  simulacro.

A proposta mixta sobre o AVE e demais infraestruturas galaicas  que en simulada  defensa do interese xeral referendaron  o pasado mércores no pleno da Cámara Alta os senadores do PP e o PSOE,  non pasa de ser unha parodia, outra simulación de aparente preocupación coa que seducir á cidadanía, desde o punto e hora  que no  implícito da devandita  moción  a totalidade dos asuntos a debate  foron  compromisos xa asumidos con anterioridade  polo Goberno, de aí, a nula eficacia  da iniciativa e o inútil da súa tramitación, non sendo de recibo en calquera caso, que os responsables da alteración de prazos  e condicións da construción  dunha  rede de Alta Velocidade que xa debese estar acabada con anterioridade, tenten camuflar  os seus incumprimentos, postulándose agora como resoltos defensores  da súa axilización.  

O que si debesen  explicar  os promotores  desta  reiteración parlamentaria   aos residentes do hiterland de Ferrolterra, é a  causa que  motivou  que do texto da súa proposta sobre o "modelo global de infraestruturas  de Galicia", caese, a inclusión inicial de melloramiento da liña ferroviaria Ferrol-A Coruña, unha exclusión arbitraria que ademais de motivar o rexeitamento de Podemos, vén  demostrar unha vez máis, que para as formacións que conformaron a longa singradura bipartidista, as prioridades infraestructurais que demanda o ámbito xeográfico da Galicia  setentrional, simplemente,  nin contan  nin existen.

Así revela o comprometido proceder duns políticos de pesebre,  que ao tempo de dedicar a súa función parlamentaria a repetir acordos xa tomados, non reparan en borrar da súa axenda de prioridades a situación de disfuncionalidade dunha rede ferroviaria  de proximidade, que como ocorre con a liña Ferrol-A Coruña, os seus 69 quilómetros de obsoleto e inapropiado itinerario, fan que os usuarios do servizo teñan  de empregar ata hora e media do seu tempo na viaxe. 

Unha conduta de renuncia a dispoñer de liñas adaptadas á velocidade,  que  pon de manifesto a negativa posición de ambas as formacións políticascara a un modelo de transporte ferroviario máis sustentable, pechando así toda posibilidade  á  súa conversión efectiva en liña de proximidades, e iso é así de evidente, por máis que na súa dinámica de dobre xogo os seus pupilos nas corporacións locais dos concellos da  contorna   maniféstense en sentido oposto. 

É por iso, que por mais  utilización que fagan da mass media  para disfrazar con titulares  a realidade, este novo feito de marxinación,   é unha evidencia máis   da  falta de sensibilidade e manifesta  despreocupación pola  comarca de Ferrolterra de socialistas e populares, unha nova  actitude de deixamento que vén  acentuar a súa  situación periférica, ao descapitalizar aínda mais as prestacións do  seu ámbito espacial, e con iso, a reafirmación da súa condición terminal, unha problemática engadida que non fai mais que empeorar a xa moi complexa situación  que representa o feito de afectar  a un  marco xeográfico comunicado territorialmente por unha prestación  infraestructural de fin de traxecto, e por tanto,  exenta de continuidade. 

Un novo capítulo de indolencia, por parte, dos membros das mesma siglas políticas que se mantiveron pasivos e ausentes cando disfrazada de reconversión  desmantelábase o sector naval,  referente esencial do noso tecido produtivo; os mesmos, que transformaron  os seus ensaios de reindustrialización no mais negativo referente estatístico de todo o Estado, como poñen de relevo os adversos índices que arroxa a unidade comarcal no aspecto migratorio, demográfico  e de emprego, e que por contraproducentes sitúannos de xeito irreversíbel  no furgón de cola do país.

Pero se a iso engadimos a súa actitude de capitulación cando a comarca tivo a oportunidade de mudar a súa condición  periférica e converterse mediante o  nexo  de unión  entre a AP- 9 e o Corredor Litoral do a Transcantábrica, en área emisora e receptora dos tráficos  entre o Eixo Atlántico e Europa, e por tanto, en enclave estratéxico e de privilexiada condición de emprazamento que exercería como acicate do seu relanzamento económico. 

E sabendo que a pesar da  sobrada racionalidade territorial da formulación, aquela interconexión para  a zona, quedou abortada pola actitude de gregarismo político  mantido polos  mesmos grupos que agora no Senado tratan  de paliar os permanentes problemas de visibilidade na (A-8), a "autovía da néboa", ese espantallo infraestructural  de nula utilidade que sen mais argumento que satisfacer  ao "capo" de Vilalba. afundiu definitivamente  o futuro da comarca de Ferrol e o das  súas xentes.

Nula confianza por tanto,  deben  depositar as xentes   destas latitudes en quen  durante tres longas décadas non só demostraron ser incapaces de achegar solucións aos problemas que eles mesmos crearon, senón que ademais na súa desidia, seguen mantendo a  indefinición sobre  necesidades infraestructurais decisivas no ámbito do sector naval, como resulta ser a construción dun novo dique seco co que poder ampliar a actividade de reparacións a novas unidades de frota,  e acceder así, a un mercado  do que actualmente se esta excluído. 

Do mesmo xeito que afrontar a necesaria  corrección da excedida afección de servidume da Rolda Oeste no estaleiro de Fene,  que por necesidade da factoría  debe ser emendada acorde a formulacións  integradoras  e de maior coherencia territorial. 

Sen que ante tal desatino caiba o cinismo de tentar  repercutir a Podemos  os  resultados da súa propia ineptitude

5 may 2017

A XESTORA DO PSOE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



O 'portazo' dos socialistas á moción de censura  interposta  por Podemos  en pleno 'tsunami' da corrupción do PP, condúcelles  ao abismo político,  ao facilitar   co seu  irreflexivo rexeito  a inaceptable  tarefa de protectores  e salvavidas de Rajoy


A negativa resposta  do presidente  da Xestora   dun  fracturado Partido Socialista á formulación da moción de censura promovido  por Podemos era de esperar, pois hase de ter presente que o autor  da  misiva  de contestación non é outro  que o presidente   dunha Xestora  de dubidosa legalidade  estatutaria,  que foi constituída "manu militarí" polas baronías e ex dirixentes históricos do partido coa compracencia  das elites económicas e financeiras,  tras impedir ao sector  progresista a conformación dun goberno de vangarda, para deste xeito tras facerse co control do partido dar prórroga  ao neoliberalismo e facilitar con iso  a continuidade da dereita á fronte do goberno do país.

O ideario inspirador do  socialismo nada ten que ver  co  que actualmente preconizan os  raptores do partido, esa tropa de acérrimos   defensores  da ortodoxia económica neoliberal, que a través da súa manobra de secuestro,  lonxe de actuar como  a esquerda social identitaria das siglas que din representar e proceder en consecuencia como combatentes das desigualdades e da fractura social, optan por malversar a matriz  ideolóxica da organización,  decantándose  co seu proceder por unha  radical defensa   da austeridade  expansiva, unha actitude  que por discordante   delata a carga de falsidade    dun  progresismo  de aparencia  que pon de manifesto  a súa  deserción das teses  socialistas.

Desviacionismo  xa imperante cando Pedro Sánchez postulouse en primeira  instancia como candidato á presidencia do goberno, como deixou patente a actitude do sector mais reaccionario do aparello do PSOE ao impoñer o establecemento  dun  tándem  neoliberal con Cidadáns  e con iso  a renuncia expresa á constitución dun goberno de progreso e de esquerdas, unha deriva  que Podemos, por ética política, respecto  aos seus electores e ser  oposto aos seus postulados,   houbo de vetar en consecuencia, sen que por tanto, caiban  reproches de tipo algún ao  integro proceder da  formación morada. 

E moito menos  se os autores da censura son quen encobre a outra cara da realidade,  silenciando interesadamente que cando  o candidato  negociaba un cambio de rumbo e de acompañamento político para afrontar con éxito  un segundo intento á presidencia do Goberno conciliando  formulacións progresistas, non foi   Podemos quen interferiu no seu intento, senón que quen abortou a súa  iniciativa  foron os autores da capitulación socialista, os agora   representados polo confabulador Presidente dunha Xestora de substitución  tras o apuñalamento colectivo do Secretario Xeral, por un líder interino  que despois de intervir como activista  na  'noite dos coitelos longos' que se viviu en Ferraz, agora ten a hipócrita  desvergoña de recriminar  a Pablo igrexas,  e equiparar   a súa invitación á  moción de censura  co seu   regreso á escena do crime.

É por iso que os seus militantes e electores deben  saber  que a adulteración ideolóxica da socialdemocracia que representa o PSOE,  é en gran medida consecuencia  da aceptación no seu momento da denominada  'terceira vía', e con iso,  a súa anexión ás políticas neoliberais;  unha errónea determinación que supuxo a súa renuncia  a cumprir o papel reformador e restrinxente dun  capitalismo excedido,  facendo que na actualidade non manteña diferenzas substanciais  coas  posicións económicas sustentadas  polo PP.

 Situándose así nun  marco de afinidade  que lle  converte  na opción B  da engrenaxe financeira;  unha complicada  situación de decaemento  que conducida por unha dirección de nula integridade política e ausente de toda ética, fai que a tempo presente  a formación socialista  estea tan perdida como corrompida, e sexa por iso, o principal obstáculo para articular un cambio de progreso na gobernabilidade do país

De aí  que a negativa  do PSOE a establecer vías de diálogo  sobre a moción de censura postulada por Podemos, é unha controvertida actitude que por mais escusas que aduzan desde as filas socialistas non obedece de ningún xeito  co sentir maioritario da súa militancia, que si, co  imperativo das elites dominantes e dos líderes de opinión; circunstancia  que fai que a súa posición non teña mais  interpretación que a de encubrimento e complicidade  coa  depravada corrupción do PP  así como  de renuncia  á integridade política e de abdicación  á recuperación dos dereitos perdidos.

O que vén indicar que a socialdemocracia española entregada á insignificancia ideolóxica e sumida na degradación,   chegou  ao final do seu percorrido político para seguir  os pasos dos seus homónimos franceses.


 A conxura  do neoliberalismo converxente  (PSOE, PP e C's),  para frear   a   mais que xustificada moción de censura, nun momento en que o cancro da corrupción fixo metástase, mais que facer decaer a iniciativa, produce o efecto inverso  potenciando a  reafirmación dos seus postulados e  impulsando ademais da súa tramitación vía Parlamento a externalización  do debate na rúa, para facer participe á cidadanía  dunha moción expositiva dun proxecto de país radicalmente   oposto aos de raíz  ideolóxica neoliberal,  que son a causa xeneralizada dos nosos problemas, e as súas perigosas consecuencias, orixe dos nosos males  ao   propugnar o uso das crises para impoñer políticas impopulares aproveitando o desconcerto da xente , coa participación dunha  esquerda de aparencia , representada como é o caso,  por un decadente e fragmentado  Partido Socialista.