MOCIÓN DE CENSURA? SI,GRAZAS!

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Toda dureza contra a corrupción é insuficiente e toda inhibición inxustificable, non bastando con expresar  sentimentos de indignación, pois  a situación demanda  o compromiso dunha reacción cívica e ética, e un apoio acorde  aos políticos honestos  

No podio das principais preocupacións da cidadanía  están o paro e a corrupción,  pero mais alá de conformarse con manifestar o seu descontento a través de enquisas sociolóxicas, os electores debesen  profundar na  relación  entre ambos os aspectos, para así saber que os seus referentes de preocupación  gardan relación directa entre se mesmo e cunha  forma específica de facer política, que de ningún xeito se poderá corrixir sen mediar  un cambio  profundo e radical, tendo en conta que  se  a corrupción existe é porque a política beneficiouse dela,  e que en tanto  persista esa relación  de vantaxe, folga  dicir que toda proclamación enunciativa  de creación de emprego  será pura entelequia. 

Desde o comezo da crise o acumulado de mentiras sobre a situación  económica, a súa reactivación e a creación de emprego   tomou tal  magnitude que  fai  que a confianza nas nosas autoridades estea baixo mínimos, pois por mais  publicidade subliminar que malgasten sobre a  creación de emprego  o certo é  que despois de dez anos de aplicación do receitario  neoliberal  non se logrou  tan sequera volver ao momento de saída , é dicir, non se chegou nin  a recuperar  o emprego perdido durante o ciclo;  un todo sintomático que vén poñer de manifesto o fracaso  das  actuais políticas de aplicación, que   mais alá de conseguir solucionar esta secuela acrecenta a súa complexidade, ata a situación extrema  de facer   que o buraco do paro tráguese a miles de persoas que actualmente desempregadas nunca volverán traballar.

Pero mentres  esta circunstancia prodúcese  e a cidadanía perde un dereito detrás doutro, o que prolifera no país  é o  nivel de corrupción; a sucesión ganduxada de casos indignos que favorecidos polo libre albedrÍo da desvergonza, fan que teñamos unha democracia devaluada  pola carencia de escrúpulos  da peor ralea  política,  que non dubida  en propiciar  a perversión do sistema, posibilitando na súa impudicia que  se impida   a intervención  de xuíces honestos, ordénese  a  exclusión de fiscais  enérxicos ante o delito ou  que se outorguen   concesións  de indulto   a ladróns, corruptos. e corruptores.

Consumando así un Estado de Dereito "sui géneris" que atado de pés e mans,  ao funcionar ao ditado de intereses espurios, o seu contido  transfórmase en letra morta  que de ningún xeito pode garantir  os dereitos e liberdades fundamentais, e que en obrigada restitución  esixe dunha intervención correctora, pois de non facelo, a cobertura das súas garantías estará totalmente ausente, carencia que por se mesma provoca a indefensión dos cidadáns. e todo, pola  envilecida actitude dun poder político que lonxe de combater as malas artes dunha delincuencia institucionalizada non repara en constituírse en parte   intrínseca da mesma 

Referir ao respecto que cando os gobernantes  que teñen conferida a encoménda popular non só de respectar as leis senón de facelas cumprir, convértense en cómplices e sicarios da delincuencia, a mobilización popular na rúa  e a moción de censura  no Parlamento ten de ser  a pauta que teñen  de  seguir,  os que fartos de degradación  rexeitan  que unha   situación sen lei efectiva  consolídese como norma do país,  por ser  a súa utilización a única vía  coa que   poñer límite  a unha corrupción desbocada  cuxa alarma social ameaza con derivar  a quebra  irreversible, á vez de constituír  a súa aplicación a  demanda  do sector maioritario  da sociedade que de xeito permanente. comina a tomar medidas claras e decididas nesa dirección.

 Os  espiñentos  sucesos  de corrupción dos últimos días  e  as graves implicacións nos mesmos de membros do  Goberno  e do partido que  o sustenta , pola súa excepcional gravidade, son argumentos  sobrados  para dicir basta, e optar alternativamente por impedir dunha vez por todas que o imperio da indecencia siga dominando a función política; pois ante tal nivel de degradación institucional non se pode permitir de ningunha maneira que os corruptos  sigan ostentando o poder Executivo, sen que exista  outra fórmulación distinta á Moción de Censura para a consecución de tan xustificada  finalidade por  ser iso ademais dunha obrigación ética unha reinvindicada demanda social.

Cabe dicir para maior abondamento que a totalidade dos compromisos  adquiridos  por Rajoy en materia de corrupción,  nunca os chegou a cumprir, sen que nin sequera, as variadas propostas de resolución que sobre rexeneración democrática foron aprobadas polo Congreso tivesen maior percorrido que o puramente testemuñal,  pois a pesar de comprometer  a súa posta en marcha, o certo foi que se quedaron en papel mollado; e se a iso  engadimos  as actitudes de rebeldía  por encubrimento e obstrución á xustiza , resulta obvio que os resultados da  súa comparecencia na nova comisión de investigación constituída en foro parlamentario con idéntico propósito, non depararán outra achega que a

reprodución de mais do mesmo. 

Por tanto, é  de precisar que o  único antídoto á corrupción endémica do PP, pasa pola súa desconexión hixiénica do poder e a consecuente recolocación na oposición para a súa rexeneración, sendo  a moción de censura construtiva a única  vía efectiva  para conseguir o  devandito tránsito,  que en consecuencia debe contar cos  apoios da totalidade  de quen teña  fixada  a   expurgación desta secuela  como obxectivo político perentorio, pois  toda actitude  de receo  a derrocar a corrupción  debe ser entendida sen mais paliativos  como un síntoma indicativo da súa protección en cuberto.

PP: XUSTIFICÁBEL ILEGALIZACIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A  corrupción  que volve situar  ao PP no ollo do furacán, pola alarma social do seu efecto e os prexuízos inducidos,debe ser o detonante  dun proceso de ilegalización que lle impida o desempeño da función política

Os últimos acontecementos en materia de corrupción, ademais de evidenciar a desbordada situación de perversión democrática que vive o país,   pola súa directa  connotación co   Partido Popular, veñen a detraer  toda solvencia ao  seu proxecto político,  e  á súa vez, despexan calquera  dúbida sobre a súa insistente  desvergoña en reivindicarse como única alternativa de Goberno , e iso, porque a implicación dos seus membros e a   contundencia das probas  son expositivas da existencia dun novo espolio de enriquecemento  ilícito duns    voitres sen escrúpulos,  que travestidos  de gaivota non reparan en sabotar ao  conxunto da  cidadanía, e iso é así,  por mais que tenten capear o temporal do escándalo abrindo o recorrente paraugas da presunción de inocencia.

Non hai dúbida  que desde a reiterada 'transición española', o grao de corrupción e degradación política  chegou   a tal extremo, que actualmente, as súas consecuencias  causan perniciosos efectos nun amplo espectro da sociedade, que a duras penas  subsiste  nunha situación de precariedade  'sen precedentes', e todo, porque as secuelas  colaterais do saqueo de fondos públicos causa  unha   diminución  na  calidade  democrática  e o Estado de dereito que  recrua  a  desigualdade,  que en maior medida, afecta aos segmentos mais dependentes da cidadanía  polo  mais directo impacto que tal depredación produce en aspectos relacionados coa  xeración de emprego, a prestación de servizos esenciais como  a educación , a sanidade  e demais aspectos enlazados  ao benestar social.

Esta secuela  que  o  barómetro do CIS sitúa  como a segunda preocupación dos españois, induce un custo repercutido á colectividade  próximo  aos   100.000 millóns de euros anuais,  unha cifra crecente  a xulgar pola  solapada tendencia cara a esta perversión, pois a pesar  que  a reforma lexislativa  do Código penal ampliou a casuística dos casos de corrupción e intensificou as penas, como tamén incluíu a responsabilidade penal das empresas; de nada vale o teórico perfeccionamento  do marco lexislativo,  cando no seu "cinismo"  o poder    Executivo que exhibe  unha posición de rexeitamento á corrupción para a galería, mais que prestar  a colaboración debida  á xustiza,  obstaculiza o exercicio da  súa acción ao non  dotala dos medios necesarios para o  eficaz desenvolvemento da súa función, amais dos mangoneos  e  inxerencias en todos os seus ámbitos. e moi especialmente na Fiscalía.

Cando  por implicación  continuada  dos seus membros coa corrupción, un partido político  que como o PP  garda mais  analoxía coas prácticas  dunha  asociación para delinquir que  cos seus propios obxectivos estatutarios,  todo compromiso que  proclame  en pos da súa rehabilitación  ten de interpretarse  como    un puro simulacro, por resultar  materialmente imposible construír un cambio cara á rexeneración  coa participación  duns actores políticos que son directos  responsables da fractura do sistema,  da decadencia institucional e da  situación de degradación  que padece o país.

Aspectos todos eles que por ser derivación  de prácticas de corrupción constantes e reiteradas, e contar  á vez  co referendo cómplice  da  súa dirección , son argumento sobrado para emprender accións dirixidas  a solicitar  a actuación da xudicatura  instando  que promova  a declaración do PP como  formación ilícita de acordo co establecido  para o efecto  no Código Penal,  do mesmo xeito que a súa ilegalización  por mala praxe política e  total inobservancia das  determinacións  establecidas respecto diso  na  Lei de Partidos Políticos, e iso non só polas expostas  razóns  argumentais,   senón tamén,  por ser a  única fórmula de rexeneración   susceptible  de restituír a lexitimidade política   ao país   e  única solución  de restituír  aos electores  unha  democracia real e efectiva.

Sobran argumentos  xurídicos  para excluír  do escenario político á perniciosa  organización conservadora,  que comportándose durante anos  como unha empresa xerarquizada  e con exclusividade  na extorsión  económica, acumula no seu haber  expedientes delituosos sobrados para a súa ilegalización,  que  é xusto o que tería acontecido  de darse  tal circunstancia en calquera outro  dos estados que conforman  a  Europa  da Unión.

Por iso é polo que mentres  non se cumpra  esta fundada  esixencia   e con iso  alcáncese o final  do PP, a España enferma de corrupción non terá cura   e ademais de manter    a un  perturbador político  na  presidencia do Goberno,  a infamia dos corruptos continuará repercutindo impositivamente sobre unha  sufrida cidadanía o produto dos seus latrocinios  e o resultado  dos  seus cambalaches, prorrogando con iso unha situación política  que por inadmisible  non axudará en nada  ao desenvolvemento económico e social, como vén demostrar a  veracidade dos feitos  por mais versións de autocompracencia que  para a sedución  de inxenuos veñen de publicitar desde as súas filas.

Pois mais alá  de engordar contas correntes privadas, a súa lesiva repercusión  ademais  de obstaculizar capacidade para satisfacelas necesidades básicas dos  cidadáns,  ao desalentar  o investimento, limita aínda mais as  oportunidades para a xeración de emprego e a reactivación económica;  razóns que reforzan en maior medida   a inapelable  exclusión do PP e o seu séquito corrupto do escenario político  como determinación esencial  para a rexeneración da función  política. 

                                                                                                                                                                           

UN ´NON´ AOS ORZAMENTOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os  integrantes  da  "fábríca política do PP", pola súa comenencia e anteposición dos seus intereses á defensa dos electores, advirten da  feble fiabilidade que debe outorgárselles  en razón á  súa nula integridade e controvertido proceder

 Como todos os anteriores,  os Orzamentos Xerais do Estado (O.X.E.) para o 2017, de ningún xeito  reflicten a imaxe fiel do que necesita o país por conter maiormente  previsións adulteradas,  sofismas  que de ningún xeito se poderán cumprir; novas peripecias  que por iterativas non  deben  representar novidade algunha, por ser a tónica xeral das contas públicas  redactadas durante os anos  en que  Rajoy ostentou a Presidencia do Goberno, en cuxo transcurso, fíxose constante o incumprimento sistemático de todas as súas promesas e compromisos.

O proxecto  en tramitación está sustentado en idéntica    dirección e  mesma liña política  que os que lle precederon, e aínda que   mediáticamente  téntese vender  como o punto final  dos recortes e un referente do crecemento, o certo é que polo sustento da súa redacción neoliberal  o seu contido  máis que reverter a actual tendencia  ratifica  a súa continuidade, prorrogando  a situación deficitaria na  prestación dos servizos públicos básicos, as desigualdades sociais e a elevada taxa de desemprego;  unha proposta por tanto, afastada das políticas  de calado que a  situación require e que para nada favorecerá a instauración dun modelo produtivo eficiente nin a  potenciación efectiva da actividade dos autónomos e pemes como a dos sectores tradicionais da nosa economía.

Carencias que teñen na  crise a coartada  por excelencia  para xustificar un proxecto  de Orzamentos  que  mais que  «pensado para as persoas» está redactado en exclusiva  preferencia  dos mercados; e iso é así, pola nula capacidade do  Executivo  para intervir na economía, como consecuencia   do condicionante de pertenza á UE e á Eurozona, e o agravante  de ter transferido  a maioría dos instrumentos e competencias desta índole económica  ao sector privado.
 Establishment que mais alá dos compoñentes  da  "fábrica política do PP" é quen   na práctica move os fíos  fixando ao   seu antollo e proveito    as pautas económicas do país, fóra da  política fiscal  que  curiosamente  é a única materia que segue  mantendo atribución do Estado,  aínda que , limitada na súa aplicación  pola determinación  dos  propios mercados no que a grandes fortunas refírese, como asemade    polo  condicionante  do non menos estrafalario Pacto de Estabilidade e Crecemento da UE., en razón ao obxectivo da súa finalidade.

Nada distinto por tanto a teor  dos desastrosos resultados acadados polo  actual Presidente no transcurso dos  seus anos de goberno,   falando por se só como paradigma,  o feito  constatable   da falta de reintegro   dos 51.300 millóns de euros  inxectados de forma directa  no ano 2009 en concepto real  de rescate  do sector financeiro, tendo en conta que o incumprimento da súa  devolución despois de oito longos anos, contrasta  coa desvergoña  dos  beneficiarios da  utilización  dese diñeiro público repartindo substanciosos dividendos, dun teórico  "préstamo" que unha vez saneadas as entidades  díxose devolverían,  pero que  todo vén  indicar que pola  propia transixencia dun PP en minoría  e a   permisividade dun sector maioritario do parlamento,  a esixencia do  seu reembolso queda en suspenso  e por conseguinte o seu importe tórnase irrecuperable.

Un atraco  auxiliado políticamente, cuxa  repercusión   ten de percibirse   como  unha volta de porca á  presión fiscal soportada polos  contribuíntes, e de escamoteo  ás  medidas de revitalización  do tecido produtivo  e ao a xeración  de emprego; un  lesivo resultado  que ademais de prorrogar os efectos da crise, evidencia a quen está a favorecer os membros da    "fábrica  política do PP",  resultando notorio  que a permisividade de tal  proceder   ademais  da  presunta condición delituosa  tira  por terra  toda solvencia do contido do  proxecto de orzamentos. ao non  consignar como ingresos o devandito importe.

E mentres isto ocorre e consúmase o escándalo, o Goberno de Rajoy presenta uns Orzamentos para o  2017 en clave de continuidade,  incluíndo novos recortes sociais  e demais aspectos restritivos que contrariamente ao optimismo expresado polos seus redactores, o certo é  que o seu contido   non favorecen en absoluto o crecemento nin a xeración de emprego, mais ben ao contrario, son reveladores do canellón sen saída no que sumiron  ao país,  como así expresa,  o feito  de xustificar a súa aprobación  na contrapartida   de poder  outorgar un préstamo para o pago das  pensións, e todo, como consecuencia de ter  dilapidado  con anterioridade o cuantioso  fondo de reserva existente   e verse agora na tesitura  de afrontar  como único recurso  o a utilización da emisión  de débeda .

Resultando xa o colmo da falacia, que despois de proclamar como creación de emprego  durante anos, a fórmula de utilizar   o  prorrateo de menos horas entre mais demandantes, a base  de acentuar a precariedade e a restrición salarial; véñannos agora  dando por certo  no texto orzamentario como emenda   do actuado, a redución en 3 anos do 90% do emprego temporal, é dicir , comprometendo unha vez mais o que saben de antemán  que coa aplicación das súas políticas son  incapaces  de cumprir

Cúmulo de despropósitos todos eles,  expresivos do anacronismo xeral do contido duns Orzamentos que por inadecuados,  debesen ser rexeitados pola  Cámara e  devoltos ao Goberno  para  a súa corrección e  reformulación