PSOE: OS MANOBREIROS DA VELLA GARDA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ninguén prexudicou mais ao PSOE que a súa elite dirixente, os baróns das taifas territoriais, eses  membros vitalicios da vella garda que utilizando o mangoneo converteron o credo socialista  na moeda de cambio das súas comenencias.

A diferenza do que sucede  noutros países da nosa contorna, o papel que o Estado debía xogar na economía,  lonxe de atender    a posturas enfrontadas entre a dereita e a esquerda, adecuouse a un consenso de uniformidade eludindo  toda  pegada  distintiva  da teórica adscrición ideolóxica que en boa praxe  debese diferenciar   as políticas do PP e o   PSOE, e tal circunstancia deuse, porque o electorado de ambas as formacións nas súas expectativas dábase por satisfeito en termos de renda, de aí  a iteración  en substitución  dos Executivos do bipartidismo como igualmente a   reafirmación do neoliberalismo,   que visto sen espellismo   é evidente  que nada  veu favorecer os dereitos da cidadanía,  que si, a apontoar os mais esixentes intereses da nova orde  capitalista.

A expresión do fracasado modelo neoliberal  fíxose mais notorio   coa entrada en escena  da  crise financeira global do 2008,  pois  ademais de acentuar a disparidade  na distribución da riqueza, cernar  toda referencia ao benestar, elevar os  niveis de desemprego e o estancamento salarial, mais  que desatar   propósitos de emenda   fixo que o establishment  reafirmásese na súa aplicación, sen que a esquerda  partidista institucionalizada  que se atribúe o PSOE  reaccionase en consecuencia , pois a pesar  gravidade dos feitos optou por establecer  un tándem co PP, para  ao unísono   referendar os programas de recorte e austeridade impulsados pola Troika  que ademais de socavar o crecemento e a  situación fiscal do país agravaban  os seus niveis de pobreza e desigualdade.

Este proceder, pon de manifesto a dexeneración dirixente de unha    organización  que leva suplantando durante décadas  a función confiada socialmente ao progresismo político, pois coa súa deslealdade, proporcionando servizo aos dogmas neoliberais  veu  a favorecer  a proliferación  da diferenza de clases e facilitar  con iso  que  a elite podente coas súas manobras  de extorsión seguisen  tomando partida da situación e  facendo das súas co Estado de Dereito, e con iso, distanciándose social, económica, politicamente e xudicialmente  dun cada vez mais marxinado e empobrecido sector da poboación que desprotexido  politicamente converteuse en presa fácil dos seus captadores  o perder a defensa  e  o control do seu destino.

É por iso  que o socialismo  que di defender  o sector  oficialista do puño en rosa, polo seu antagónico proceder hai tempo que perdeu   toda aceno de identidade co seu ideario,  non sendo capaz    de superar as súas propias contradicións  como consecuencia  da súa claudicación aos intereses do capital financeiro e ter tomado  o neoliberalismo en adopción; un lastre  que lle subtrae alcance  para satisfacer as expectativas dun minguante   electorado histórico, descartándolle  en se mesmo para postularse en solitario como alternativa de goberno.

Toda  unha suma de factores que ilustran o impedimento   dun partido socialista en horas baixas  para recuperar a posición de liderado que ostentou anos atrás, pero que ao fío do exposto actualmente resulta un obxectivo totalmente  inalcanzable, tendo en conta que  a recuperación do socialismo pasa forzosamente pola superación do neoliberalismo e a mais absoluta desvinculación  política do mesmo.

Os axitadores   que en baño de multitudes promoveron  en IFEMA  a esperpéntica  posta de longo de Susana Díaz  como candidata do aparello, parecen querer esquecer que a crise do bipartidismo da que eles como dirixentes orgánicos son parte implícita,  desencadeouse como consecuencia do decaemento do sistema neoliberal , simbolizado pola  explosión da burbulla   do 2008,   en coincidente  desempeño da  Presidencia do Executivo do país  por parte do  PSOE, e por tanto, exercendo de  autores materiais  da aplicación  en primeiro  termo  das medidas coercitivas  que afectaron ao  recorte de liberdades    e dereitos sociais, así como á  dinamización das privatizacións,  ás subidas de impostos  e ao  incremento da austeridade .

 Medidas  todas elas de acuñado sinal neoliberal, pero como queda exposto, asistidas  na súa aplicación polo sector mais reaccionario do partido, polos mesmos cómplices  que despois de facilitar  co seu proceder a  consumación das medidas mais prexudiciais para  o   interese xeral, agora nun arrebato de cinismo postúlanse como combatentes dos seus propios actos  ao tempo de negarse a recoñecer    que a repercusión da súa indolencia   é o factor causante da precaria  situación política  dun PSOE en declive  que sen  posibilidade algunha de remontada  electoral está abocado  á participación aliada de Podemos  como única opción  a ser  alternativa de goberno  fronte ao PP, e iso, por mais ampolas que tal alianza produza nos seu detractores

De aí que  neste  itinerario de turbulencias polo que deambula a cúpula do socialismo español  e o imprevisible desenlace que poida  deparar  o seu caos aparente, toda ruta de reconducción cara á súa rexeneración ética mais que estar conducida  polos  «patriotas» neoliberais de sempre, require de   cambios internos no seo da organización. que devolvan a soberanía ao afiliado de base, para volver situalo como partido de referencia ante a cidadanía, pois caso contrario o PSOE iniciará unha viaxe sen retorno cara a súa  pasokización

UNHA CORRUPCIÓN CON BOA SAÚDE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A corrupción non precisa de estériles comisións de investigación, o que require para  a súa erradicación, é maior severidade no seu marco legal,  e a  intervención decidida da xudicatura   á marxe de toda inxerencia  política.

Para que  se produza un caso  de corrupción  teñen de confluír necesariamente  dous elementos esenciais ; tal son, o corruptor que achega a pasta e o corrupto que a trinca, pois sen convir   este esquema básico  de concorrencia é imposible tal posibilidade, por iso é polo que sexa a oferta de contrapartida a  clave de consumación,  pois  sen a obtención e garantía  dun beneficio superior ao importe da mordida non é crible que un empresario entregue  comisións a un partido político para o seu financiamento,  e moito menos que por altruísmo fágao sen nada a cambio en concepto  de "donativos"   desinteresado.

Pero a pesar do inverosímil, tal  coartada convértese asiduamente   no  subterfuxio utilizado con farta frecuencia ao obxecto  poder eludir todo ligazón entre  a mordida desembolsada  e a  indebida adxudicación da obra  pública, coa finalidade de maquillar a ilegalidade  do procedemento contractual, por resultar obvio que os actos de corrupción non se estampan   en carta de pago, pero tamén  para que os empresarios implicados, a pesar da súa pertenza  á  trama e da súa función propulsora como corruptores sigan librándose xudicialmente de ser investigados  e mantéñanse  á marxe  de toda  implicación como resulta ser notorio

Trato  de inmunidade que acentúa a tendencia á deterioración mercantil,  posto que   o  70%  dos empresarios do gremio  ven como "habitual" o suborno e a corrupción no seu trato de relación coas  administracións públicas, consolidando esa tendencia a instauración  dun círculo vicioso onde as empresas que aspiran a ter baza no  mercado de contratación asumen   facelo acatando   de partida a mala praxe dun marco corrupto, é dicir, que para acceder ao mercado de contratación aceptan incorporarse ao circuíto mafioso que caracteriza a pervertida  relación entre  empresas e  membros políticos das administracións públicas; un  serio problema  que debe ser afrontado  de maneira integral dada a súa condición  de asunto  de Estado e o seu notorio interese social.

É por iso , que nunha España onde a    corrupción  adoptou diferentes caras, para a súa erradicación, o camiño  non  sexa constituír comisións de investigación parlamentaria  coa finalidade de redescubrir o que estamos fartos de saber,  ou mellor dito, de saber  máis do  mesmo sobre o que xa sabemos; sendo que  por tal complexidade e envergadura, a mellor loita contra a corrupción  ademais de promover   a revisión  integral da lexislación que rexe a  contratación pública  que   posibilita a súa consumación,  o obxectivo primordial  pase pola  inmediata despolitización  da Xustiza.

Pois sobra dicir que a inxerencia do  poder político, no funzonamento do sistema xudicial polo seu carácter fiscalizador, ademais de condicionar a máis fundamental hixiene democrática, coa súa intromisión, dificulta que as institucións de xustiza actúen respecto diso coa dilixencia e independencia debida; deterioración que obedece á tendenciosa repartición utilizada  polos partidos políticos de sempre,   á hora de nomease aos membros do órgano de control e goberno de xuíces e maxistrados, quen ao ser designados   por vínculos de afinidade, actúan  máis como verdadeiros satélites dos intereses partidistas do seu nominador que como imparciais servidores públicos.

De idéntico xeito débese corrixir a función  dunha  xerarquizada fiscalía  cuxas reforzadas  atribucións  en substitución do xuíz instrutor, e a súa mais que  directa dependencia  do Executivo,  convértelle  en potencial obstáculo na resolución  das mais comprometidas  causas penais contra da corrupción política; tendo en conta que de non producirse os cambios que a situación esixe, a Xustiza influída polos compoñentes menos recomendable da política , por interesada  unanimidade, seguirán sendo o referente do envilecemento do noso sistema democrático.

Por iso é polo que o feito de decidir  no Congreso  investigar a caixa B do PP, pola súa inutilidade sexa gastar a pólvora en salvas, pois dificilmente  a comisión constituída para o efecto  logrará sacar en claro  aspectos descoñecidos  dos xa publicitados,  nin no mellor dos casos poñer en marcha medidas correctoras que non tropecen  de plano  co impedimento    xudicial xa referido.

A orientación ten de ser outra, pois o efectivo é levar a termo unha "verdadeira cruzada" anticorrupción,  establecendo ademais dos xa referidos cambios do sistema xudicial sen mangoneo  político  nin  impunidade,  un reaxuste en profundidade, a través de pautas políticas de transformación  e rexeneración efectiva da función pública, como demais  medidas paliativas , que entre outras  deben pasar  forzosamente pola  supresión total  dos aforamentos,  a  imprescriptibilidad dos delitos de corrupción, a incorporación á lexislación penal do enriquecemento ilícito e o  impedimento a beneficios  penais dos condenados que non  devolvesen  o  diñeiro subtraído. 

Co acompañamento da  suspensión   de concorrencia ao mercado de licitación  dos ata agora desapercibidos  e intocables empresarios corruptores  e a inclusión  en tipificación  penal  da falsidade deliberada  nos declarativos contables das  organizacións políticas, como única  forma de combater   este andazo

E mentres isto non aconteza, a corrupción seguirá gozando  de boa saúde

OBXECTIVO: AFUNDIR A PODEMOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os que de forma visceral  combaten  o proxecto de Podemos, fano como defensa da  ortodoxia neoliberal e dos seus propios intereses,  coa finalidade que  os mercados manden  sobre  o Goberno e consolidar con iso que o  impropio sexa o correcto

Tras unha  infancia de post guerra e  réxime  franquista,   xa de adulto, idénticos  actores políticos tentaron facerme  crer que  o camiño á democracia chamábase transición, e agora cando vou indo para vello  e o seu facer político conduciunos  a un noxo de país, ante o risco  de verse  desprazados por un verdadeiro  rival político, os seus membros,  buscan a eliminación do contrincante e  con iso, a  reafirmación da súa continuidade  no poder, utilizando  na ofensiva unha  planificada estratexia de confusión  consistente en empregar a artimaña de asimilar políticas populares co populismo.

Pola súa forma de facer política, de plantar batalla contra a    agresión neoliberal   resulta semánticamente incorrecto e politicamente improcedente  apuntar despectivamente cara a Podemos  como referente do  populismo, máxime se   os que  iso  indican son o PSOE e o PP, dúas   formacións que utilizando un discurso  saturado de prexuízos ideolóxicos e políticos tentan impedir  por todos os medios que un proxecto igualitario e  emancipador convértase na  forza alternativa do país.

E non só por razóns de probada  superioridade  política, senón tamén por maior arraigamento ético e ideolóxico en relación aos  seus detractores,  cuxa  fraxilidade de valores cívicos e  incumprimento  dos seus compromisos sociais demostran ser pouco de fiar, e vaia por diante  o seu  proceder como exemplo  de marcado signo populista, cando despois de declararse   electoralmente defensores  do Estado de Dereito proceden en abandono das súas funcións  tolerando a instauración da  mais que evidente ditadura dos poderes financeiros.

Resulta un desatino  que a defensa dos  dereitos dunha sociedade indignada e crítica e que a aposta por un  cambio cara a un modelo máis social e democrático poida ser  constitutivo  de censura  política por parte  de quen renunciou  expresamente ao deber  de satisfacer os dereitos constitucionais da cidadanía; por iso é polo que  a  funesta  denominación de populista  adxudicado á formación morada  polos  exercentes dun degradante bipartidismo non teña soporte de sustentabilidade , en razón á total   carencia de fundamento, e polo  feito de ser  eles quen  cos seus actos  demostraron ata  a saciedade  ser os auténticos populistas  do escenario  político, e iso é así  por mais manipulación interesada que utilice   o  poder liberal-conservador e o seu potente  aparello mediático.

Os asiduos ao  oficialismo político e  por tanto defensores do establishment, debesen dar por sentado, que por mais campañas de acoso e derriba que utilicen, e por mais despectivo emprego que fagan  do populismo como arma arreboladiza,o ascenso electoral de Podemos manterá a súa tendencia ascendente en tanto consecuente co seu ideario  e a complexa situación do país,  as súas xentes manteñan o seu  enfoque dicotómico respecto das elites, e en correspondencia,  reafírmense  na  súa dinámica de cambio político cara a un modelo máis social e democrático, diametralmente oposto ao insoportable  formato  de democracia neoliberal  dominante

Resultando  de todo punto hipócrita que  quen  por probada falta  de dilixencia e  total ausencia de fortaleza moral facilitaron  noso embarque   nunha  crise global da que son incapaces de sacarnos,  agora, na súa negación como responsables  políticos da mesma,  teñan a ousadía  de tentar silenciar a honestidade e cuestionar opcións alternativas  de quen  sen ter arte nin parte no desastre  establece  vía de solución nun contexto de racionalidade  e sensatez económica e social, unha actitude carente de toda xustificación e que polo seu transfondo  desacredítalles   por se mesmos.

Na actual conxuntura  de degradación, por mais fanatismo de reafirmación que proclamen en defensa do seu credo ,  non se albisca ningún sinal indicativo que recomende apontoar o  dogma neoliberal como continuidade  do noso  futuro económico;  desaconsellable resolución  que se fai mais  patente  se avaliamos  os  prexuízos  causados  coa súa aplicación  na calidade de vida e benestar  da poboación  e de forma máis excedida   nos sectores  das clases populares  que expostos a maior risco   padecen con mais virulencia   a repercusión  dos seus efectos

Advertir  por tanto ,    que  a pesar de     os ataques furibundos contra  o formato político que representa  Podemos,  a maioría dos  "mass media" co seu  mínimo interese en cuestionar  a  continuidade do sistema e a súa carencia de valentía     en informar     que por encima da propia Constitución son os poderes económicos os que  impoñen aos gobernos as políticas que deben aplicar; silenciando esa realidade    está a impedirse  o degolo dun réxime é manexado en propio beneficio por tramas  corruptas da   oligarquía financeira e empresarial

 Unha  complexa situación que persistirá  no tempo  mentres o contendente para bater sexa Podemos, e  sigamos  outorgando credibilidade  informativa  ás  estrelas do xornalismo ao servizo idéntico   poder económico. que quen manexa os fíos da situación

EUROPA, DÚAS VELOCIDADES E MARCHA ATRÁS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En tanto a función  política engúrrese ao credo neoliberal e á  dinámica  especulativa dos mercados financeiros´, será imposible cohesionar  un   proxecto europeo de progreso

Como aperitivo  ao cume de Roma do  próximo 25 de marzo ,  esta semana en Versalles a instancia do presidente francés celebrouse unha mini cume informal á que a asistiron  os líderes de Alemaña,  Italia e España, resultando que   no transcurso da mesma, Rajoy  non dubidou  en situarse sen ambaxes favorable á Europa das dúas velocidades, é dicir,  apostando  porque o noso país poida avanzar mais rapidamente sen que o estancamento doutros países membros represente unha rémora.

Posicionamento  que vén ser   xusto o contrario ao que el mesmo sostiña en vésperas das eleccións  que no 2011 conducíronlle á Moncloa, cando sobre o particular, declarábase contrario a redeseñar Europa e a súa política  económica para evitar segundo as súas declaracións  a conformación  dun  núcleo duro de países fortes que fosen a velocidade distinta do resto.

Pero ao parecer a fochanca que atravesa o  proxecto comunitario  como consecuencia maiormente do desenlace xerado polo  Brexit do Reino Unido, fai que xusto cando  a UE está  ameazada de descomposición , España que houbo de acceder ao club pola porta de atrás , asumindo o desmantelamento da súa industria  e un continuo  trato  marxinal, agora curiosamente apadriñada polos mesmos  que de outrora subordinábannos coa súa  hostilidade  e hoxe personifican o núcleo duro do neoliberalismo, sexa empolicada artificiosamente en xerarquía ao cuarto lugar  da Europa  dos vinte e oito menos un,  á vez que  sen  motivo aparente  o Presidente do país, nunha estraña metamorfose, pase a renegar do que defendía sete anos atrás.

Contrariamente ao exposto, o que non resulta  ficticio  é o outro cuarto lugar, o que ostentamos de verdade como  país máis desigual da Unión, ránking que outorgan con dramatismo real  os tres millóns de cidadáns  que mal viven  en situación de privación material severa, unha  alarmante realidade cuxo nivel ascendente  demostra a nula vontade política de protexer aos máis vulnerables, e a tendencia proclive a dar continuidade a políticas  de corte neoliberal que beneficia aos que máis teñen en prexuízo  da  maioría social e que vén demostrar  que a auténtica  finalidade dirixente  segue avaliándose  exclusivamente  en termos  de balances  económicos que nunca en cotas efectivas de benestar.

Mentres siga agrandándose  a brecha  entre o norte, e o sur de Europa como vén ocorrendo no últimos oito  anos de crise económica, e  en razón a iso, os países periféricos  por razóns inducidas manteñan cifras  dun excedido desemprego á vez que a deterioración  dos ingresos dos seus traballadores  convértese  na  tónica dominante e  a situación de recesión  periférica   en factor característico; nesta complexa tesitura  que vén fortalecer   a hexemonía alemá e intensificar a colisión de intereses entre membros; que un país excluído á forza como o noso entre por conveniencia de terceiros a conformar a foto fixa do núcleo duro da Europa das dúas velocidades e sitúese en defensa de “solucións  á carta”, ademais de representar  un completo despropósito pola súa nula contribución ao país,  é unha actitude enfermiza que politicamente evidencia notorios síntomas de vaidade.   

Nunha España  que pola  inducida conxuntura da   austeridade e a Troika mantense   en situación  de constante   marcha atrás, entrar a asumir como propio  a  formulación das dúas velocidades  é unha actitude  de total  incoherencia, tendo en conta que para a modulación e recondución  do seu futuro, enfocada nos seus xustos termos, noso país, máis que  precisar  de velocidade,  o que require é un cambio de rumbo  pois a dirección seguida desde o seu ingreso na Unión  foi totalmente  contraproducente  e marcadamente adverso cando o  establecemento político do neoliberalismo no marco da Unión fíxose máis  ostensible.

A nova  Europa a dúas velocidades que realmente postula  o eixo franco - alemán e na que España a través de Rajoy exerce de comparsa, ademais de manter a disciplina orzamentaria, os recortes e a  austeridade provocará que dos datos que esconden a división europea fáganse  máis perceptibles,  pois a pesar de exporse  como un antídoto  institucional para os efectos do Brexit e unha vía de saída da crise económica, en realidade, hase de entender   que a verdadeira finalidade  da súa aplicación é lograr de forma sofisticada  colonizar aos países máis pobres e menos desenvolvidos da Unión  polos máis ricos, acentuando  distingos entre as economías das rexións máis prósperas e as máis atrasadas. entre  países acredores e  debedores,  entre o Norte e o Sur.

Por iso é polo que por mais mensaxería de manipulación que se publicite, a aplicación da dobre velocidade   ao  ser procesos que avanzan a distinto ritmo perden toda condición  de obxectivo  común, e xa que logo,  a súa  posta en práctica  escenifica a desfeita dunha Europa fracturada e fracasada que coa súa renuncia para defender  un proxecto unificado, facilita que  como ata agora que  sexan  os  mercados quen   redefina as relacións de poder entre os estados e as elites europeas