PODEMOS, NA DISXUNTIVA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De manterse o enfrontamento larvado entre pablistas e errejonistas,   Podemos, de ser un   auténtico fenómeno político e alternativa de goberno  derivará cara á súa ruptura e declive.

Ninguén que se postule como estratego da   esquerda,  debe esquecer  que o tránsito do anterior réxime ditatorial á nova realidade política  lonxe de conducirse  vía  ruptura produciuse  seguindo o mecanismo dunha transición de apaño, onde non se reparou na incorporación  de infinidade  de destacados membros do referido  sistema  á nova realidade política,  aos depositarios  do  legado histórico franquista; colectivo que mais que constituírse como un partido de extrema dereita no marco do novo escenario,  na década dos noventa sen renuncia aos seus acenos de identidade optaron por integrarse  no PP, e así conformar  conxuntamente unha confluencia estratéxica e sen fisuras, unha aposta de conveniencia  coa   exclusiva finalidade de repartición do poder e rendemento  electoral.

 E así, mentres a dereita  a pesar da súa diversidade concentrábase  nun só partido, o PP;  a esquerda, non só  fraccionábase entre varias frontes, senón que no seu ofuscamento empeñouse en malgastar enerxías e recursos para repetir a dinámica  de sempre, é dicir, reproducir o eterno drama da súa desunión  e contender  entre si, evidenciando  a súa  incapacidade  en consolidar  un proxecto común que sortease  a inconveniencia da   fragmentación electoral

Mais difícil, exponse reconducir a actual traxectoria  dos socialistas de Ferrán, tendo en conta que desde 1982 cando Felipe González, como submiso mozo dos recados do capital faise coa  Presidencia do Goberno, ao ser o momento  que entra en escena un   PSOE  de novo cuño, guiado e monitorado polo poder financeiro, e tal circunstancia, presupón o abandono da  loita de clases como motor da súa acción política, que delata a súa deslocalización da  esquerdas, e por tanto condición de representación  nesa esfera, sendo por iso   que toda interpretación distinta non vaia mais alá dun  mero intento de desvirtuar a  percepción da realidade. pois dificilmente  pode ostentar condición de esquerdas unha organización que exerce o papel de gardián da ortodoxia neoliberal

A falsa esquerda só pode mirar cara á  dereita, como así  explicitou a través do golpe de estado  consumado recentemente no seu propio seo, coa única  finalidade de facilitar o goberno a Mariano Rajoy; para así  sen dar voz á súa militancia  cumprir a  decisión tomada con anterioridade polas  elites oligárquicas na súa estratexia  de obstaculizar a conformación dun goberno alternativo e de progreso coa participación de Podemos como esquerda real, unha arrevesada  determinación que o partido socialista  tenta  versionar agora como  unha decisión  atinada e inevitable.

Unha manobra  que a formación  morada debese  explotar ao máximo denunciando   os  daniños   efectos desta   artimaña no caladoiro electoral dos intrigantes, coa finalidade  de persuadir  aos  seus votantes dos desaconsellables efecto  da súa continuidade

Pero cando a cúpula de Podemos debese envorcar os seus esforzos en consolidarse   como alternativa real, e exercer  sen fisuras unha oposición responsable que lle reportase fiabilidade   e achandase o acceso  ao  poder político a medio prazo, resulta que contra todo prognóstico  é a súa  fractura interna quen  toma o papel protagonista aireada aos catro ventos  polos dous principais dirixentes da formación, constatando coas súas liortas  a existencia dunha  crise ideolóxica de difícil resolución  , e o que é  mais grave, a constatación de estar a incorrer  en idénticas prácticas que por inadecuadas foron tema de reprobación aos seus adversarios  políticos

Evidenciando co seu discurso e forma de proceder  notorias probas de inmaturidade, non só asimilábel á vella política, senón que mostran  o noviciado dun partido de aluvión cuxa repercusión na súa controversia de fondo está a provocar fisuras no seu propio seo e transmitiir desconfianza á cidadanía, ata o extremo, de verse obrigado a aplicarse  idéntica autocrítica que a esixida pola súa banda aos demais.

Mal vai  o funcionamento de Podemos  cando a idea do duelo imponse ao debate fraterno,  e os seus máximos mandatarios suplen a vía do  dialogo persoal por agres insercións  en medios  e redes sociais que por ser a antítese do dialogo representan unha  actitude de controversia  que  pon de manifesto  a existencia  dunha  profunda división no seu seo, que ademais de non axudar para nada  ao arranxo dos graves problemas  que vive o país, acentúa o risco de división entre os dous sectores enfrontados  á vez de minguar afinidade simpatizante,  e por tanto, rebaixa no  substancial as expectativas  electorais  dos seus mellores tempos.

É por iso, polo que o partido  morado ven a celebrar  o seu terceiro aniversario sumido na súa propia miopía  e envolto nunha  aguda disputa, unha dinámica de confrontación   entre dous modelos contrapostos, que de non mediar  consenso previo e impoñerse a  sensatez, os acordos  congresuais de Vistalegre 2 tomarán formato de papel mollado, e o futuro da organización frontista terá os días contados 

E A POLÍTICA FÍXOSE OFICIO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Circunscribir a función política ao exclusivo ámbito da actuación institucional con deserción expresa á mobilización popular, é renunciar á esencia democrática e converter o seu labor en oficio.

A función política que pola súa relevancia debese estar desempeñada por persoas de probado talento, por representantes que fixasen  a solución dos problemas da sociedade como obxectivo preferente, polo xeral, está a ser exercida por quen na súa ambición tenden a apartarse de tal finalidade pensando máis na súa propia supervivencia que no ben común, sen  reparar o mais mínimo  en contravir as súas promesas electorais ou en facer o oposto do contido dos seus programas, unha actitude onde a exemplaridade, a ética e demais valores brillan pola súa ausencia, facilitando con iso cancha aberta á política  do oportunismo, o erro e o embuste.

Non sendo de estrañar por tanto que aos ollos da sociedade, a nefasta actuación sostida pola nosa clase política situásese durante meses consecutivos  como terceira preocupación nacional; polo menos isto é o que reflicte de forma iterativa o barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), dando a entender con iso  que nos tempos que corren a actividade política está desacreditada, e que os seus compoñentes,  mais que representar unha solución convertéronse nun dos nosos  maiores problemas; evidenciando  ademais a sondaxe a través do seu resultado,  o pernicioso efecto  entre o seu  escaso nivel de eficiencia e o auxe na mediocridade dos seus membros, un risco que facilita desde a inferioridade a tendencia á profesionalización da acción  política e con iso o  manexo clientelar da administración pública. 

O ascenso dos profesionais  da política faise cada día  mais prolífico, sendo abondoso o gremio dos "políticos de berce", desa confraría de militantes  que parecen ser nados na sede do seu partido,  sen ter no seu haber mais vínculo  laboral coñecido  que o mantido en exclusiva e de sempre coas súas  siglas de pertenza, ás que por tanto, defenden  en correspondencia  mais alá que o interese xeral, un factor de dependencia que induce por tanto   á desconfianza,  pois malamente pódeselle outorgar fiabilidade política  a quen trata de facer dela a súa actividade permanente  e a súa persistente fonte de ingresos; por canto dita determinación  é incompatible  co  exercicio de dar servizo á comunidade.

Susana Díaz e Patxi López como eternos asalariados institucionais, coa súa táctica en perpetuar  a súa continuidade na elite custe o que custe, son portada do catálogo dos salientados políticos profesionais e do seu hábito de conduta, que á marxe da súa pretendida condición distintiva temos  de uniformar  en comportamento   a teor  da idéntica cantilena ofrecendo   un cambio político en vantaxe do  conxunto da sociedade, cando o   testemuño da súa  función executiva  revela de xeito evidente que ambos  só tratan de enganar mediante un cambio de maquillaxe  para que en definitiva a cousa  siga igual.

Pois a súa única finalidade tras o halo das súas demandas, é  lograr permanecer na política como actividade lucrativa  ata a xubilación, é dicir, garantir a todo custo  a súa permanencia in eternum nese foro,  asegurando un  proceso de ascenso  continuo ata alcanzar a maior relevancia sen necesidade de traballar noutra actividade allea.

Referente extrapolable  a un amplo sector da familia política  e motivo  da baixa reputación que envolve  á actual clase dirixente afectada nas últimas décadas por unha constante deterioración e cuxos efectos, acentúan a proclividade cara a políticos ignorantes ou corruptos, impedindo con iso que o desempeño da actividades sexa exercida por persoas honradas e profesionalmente competentes, o que contribúe a unha progresiva degradación da nosa clase política, cuxa repercusión  fai  que o noso país siga a ser unha inmensa esterqueira, e que a rexeneración democrática da súa vida pública siga amater a condición de materia pendente, sendo difícil  por iso  que unha colectividade íntegra, con criterio propio e altura  de miras poida seguir soportando por mais tempo este proceder.

De aí o perigo de non reaccionar de forma combativa contra a tendencia expansiva á profesionalización da política,   pois a súa masificación e o carácter acomodaticio dos seus integrantes fai que a burocratización  e a afanosa concentración  política dos seus afíns no foro das institucións, contribúa á deterioraciòn por esgotamento da conflitividade social e o efecto   que a súa repercusión xera  ao   facilitar que se perdan gran parte das conquistas sociais  que logradas en anos previos mantéñense  na actualidade.

Sendo por iso , que a cidadanía no seu conxunto, como responsable  última do  aldraxante espectáculo que veñen ofrecendo os membros da clase política proclives á súa profesionalización , pola repercusión  dos seus lesivos  efectos, estea obrigada a proceder en corrección, e de forma  deliberada e contumaz impedir  a proliferación de tal tendencia en aras a reconducir a situación e lograr así que a eficiencia, a honradez e a xestión pública impóñase  a a vergoñentas actitudes políticas

O CREPÚSCULO DOS MASS MEDIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando os medios de comunicación de masas  son empregados como armas de destrución informativa,  a súa condición  de portavoces da Opinión Pública deixa de selo  en razón  ao seu propio  desprestixio.

Expresar o que un pensa é simplemente facer o correcto, é dicir, manter  unha actitude  que nada ten que ver con dicir o que convén,  e moito menos, con recrear  a apetencia auditiva do interlocutor, pois en todo momento  o congruente  é proceder con coraxe e valentía á marxe da aceptación ou rexeitamento que a túa opinión xere nos demais, sendo procedente traer a colación respecto diso o considerando  de George Orwel no que  refería, que a liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere oír.  

Agora ben, deixando de lado a esfera das  ideas persoais, e situándonos  no ámbito  dos comunicadores de información, cae de caixón que o patrón de conduta non pode de ningún xeito manter analoxía  co anterior,  pois no  exercicio xornalístico  non cabe  ser cativo dun mesmo,  tendo en conta que  o desempeño desta  actividade  leva implícita a prospección dos  acontecementos,  para desde a obxectividade e o rigor ,lograr  discernir a verdade da mentira para unha vez resolta  esta premisa  de forma  enteiramente independente, sen   presións nin coaccións  exercer  libremente o xornalismo coa máxima fiabilidade posible.

Pero corren malos tempos para o disciplinado desempeño  de tal   actividade, e iso,   en razón a vínculos    de dependencia que representa o feito  que a   maioría do establishment mediático  e donos dos medios de comunicación  manteñen como obxectivo  o  control sistemático e efectivo da información, o que limita  a neutralidade  no labor da función  dos profesionais do gremio,   que por imperativo,  máis que instruír a verdade,  a súa actividade está  subordinada ao cumprimento  das  estratexias de comunicación corporativa ditadas por quen son   realmente os propietarios  do sistema,  daqueles  medios de difusión  que teñen establecido como   principal obxectivo escravizar e  conducir a opinión pública acorde ao deseño dos seus criterios.

É destacable o feito que cada día  os   medios de comunicación están en menos mans, un feito  que ademais de non ser saudable para a práctica xornalística tampouco  o é  para a democracia, tendo en conta que  a libre concorrencia  no negocio mediático  sen  limitación de incompatibilidades, favorece que a información e a liberdade de expresión estean subxugadas á manipulación dos intereses bastardos duns investidores que mais que albergar vocación cara á actividade utilizan o seu dominio como estrataxema para favorecer  a consecución do seu principal obxectivo , que non é outro que a consecución do control  total  do poder  político e económico.

A degradación  da situación é alarmante,  tendo  presente que os medios de comunicación de masas forman parte da vida cotiá da cidadanía e da súa relación co sistema político, por iso é polo que toda alteración que trastorne a esencia do xornalismo  como  busca e posterior difusión dos feitos, supón unha descapitalización  da súa función orixinal como garante da liberdade de expresión, de control ao goberno dos demais poderes establecidos;  circunstancia que por tanto,  debe ser concibida como un proceder involutivo que tense de combater por todos os medios, en razón ao negativo efecto da súa repercusión  na continuidade de expectativas da cidadanía e na pervivencia dos seus propios dereitos.

O xornalismo está sumido  na peor  encrucillada da súa historia, unha circunstancia  que sumada á falta  de credibilidade  e á ausencia do  sentido de oficio fai que a   profesión xornalística atravese un dos momentos máis críticos dos últimos tempos, causado todo iso, ademais de polos efectos da crise xeral, pola  perda de imparcialidade e a renuncia expresa á función profesional e o axuste en suplencia   aos cambios na liña informativa ditada  polos  intrusos propietarios dos medios, en liña a permutar  o código deontolóxico polo impropio procedemento de transcribir aventuradamente comunicados, declaracións e demais noticias sen medir o alcance  da  súa fiabilidade, outorgando   rango de feito certo aínda a risco    de estar a reproducir mentiras como vén delatando  o proceder cotián.

Resulta  reprobábel  a función de quen acomoda  a verdade informativa recollida na  rúa aos desexos  do medio de comunicación, por constituír  tal manobra unha das violacións máis humillantes para o  quefacer xornalístico, pero o verdadeiro descrédito profesional do gremio ten de adxudicarse  a quen ostenta a condición de estrelas mediáticas, eses persoeiros acuñados con distintivo de calidade na mass media a pesar de ter demostrado coas  súas prácticas circenses ser a antítese do xornalismo, por canto a falta de escrúpulos no seu proceder dá paso  ao acoso e o envilecemento que mesturado  co insulto e a provocación transforman o que debese ser unha digna profesión en lixo mediático, e aos seus protagonistas,  en esperpentos da súa propia estulticia.

Un fenómeno de deterioración profesional que resulta ser a orixe  e motivo  da total perda de crédito, e factor determinante da paulatina asfixia que sofre quen exerce de forma decentes  a  actividade  xornalística.
https://soundcloud.com/galdo-fonte/o-crepusculo-dos-mass-media

O PSOE DÁSE DE BRUZOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A  capacidade que se arrogan  os membros da  cúpula do PSOE para decidir, entra en colisión directa coa súa negativa para deixar oír a voz da  militancia, un  paradoxo  que ademais  de conferirlle nula  fiabilidade orgánica, vén situar ao partido ao  bordo da quebra

A secuencia intercalada de gobernos  socialdemócratas e de corte  neoliberal son o referente político  que caracteriza os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor  causante da  instauración   dunha   democracia de baixa intensidade, cuxa consecuencia  é o motivo polo  que   actualmente o país está sumido nun estado  de inflexión ética, política , económica, laboral  e territorial sen precedentes. 

Circunstancia  descritiva  de incapacidade de ambos os integrantes do bipartidismo para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade, por canto, a contrastada  subordinación  do PP e o PSOE aos   círculos de poder económico, impediu toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

Unha actitude determinante para  situar o foco da sospeita  sobre .a totalidade  dos membros  desta  dual orbita política, que por abandono  de autoridade  e permisividade,  facilitaron  que o control do aparello  do Estado e  do Goberno  repartísenllo ao seu antollo entre os especuladores dos mercados e os lobbies financeiros; aspectos que ademais de acentuar a  deterioración  da  nosa lastrada democracia reduciu a mínimos  o  prestixio e a credibilidade da función política.

A abstención do PSOE que facilitou  a investidura de Rajoy e a axitada  deriva  que  tal decisión  xerou  no foro da esquerda socialdemócrata, evidencian a absurda predisposición do oficialismo do Partido  Socialista a paliar a caída electoral do conxunto do bipartidismo  a través dunha fusión estratéxica de conivencia coa  dereita política, para proceder en agrupamento, na súa dinámica  de seguir  achandando  o camiño aos mercados.

 Todo un referente de comportamento pactista  que ademais de imbrar a revisionismo ideolóxico, frustrou a confianza depositada polos seus electores, delatando con iso a súa  ostensible natureza  de ser un   partido descabezado e desnortado, que deixou de ter futuro polas actitudes da  súa propia ambigüidade política  e as  contradicións que lle conduciron á dicotomía   de reivindicar a  hexemonía  de esquerdas  ao tempo de manter avinza política  co PP e C`s, no seu afán  por versionar  un novo consenso en liña   co  que desde  a transición  conduciunos á convulsa situación que agora padecemos 

Cando o chamado   a poñerse   á fronte da transformación que o país require,   liderando para o efecto unha fronte ampla de esquerdas,  máis que proceder en consecuencia opera xusto á inversa  por renuncia  expresa dos compoñentes  da súa elite política, con tal  posición de continuísmo,  demostra  non  estar resolto a afrontar transformación algunha, xerando con iso unha inxustificada negativa  que sumada  ás  súas tensións e  contradicións internas  sitúan ao PSOE como organización  nunha actitude   de malabarismo  político, que ademais de agravar  a súa descapitalización lle subtrae toda solvencia como activo electoral.

 Esta anómala dinámica  fai que actualmente  desde a esquerda,  resulte  extremadamente complexo suscitar  unha  alternativa ao goberno conservador, especialmente cando o espazo da dereita móstrase  exento de toda conflitividade ao mostrar  unha imaxe pública  de madurez e estabilidade,  acorde  á disciplina prusiana dos seus cadros militantes; pero moito máis arrevesado antóllase tal labor,  sabendo de antemán que as disputas  no seo socialista son maiormente expresión  do sector mais reaccionario,   dunhas  baronías de posición proclive a un xiro á dereita en práctica consonancia cos  obxectivos da burguesía e do Ibex-35, e iso a pesar que  tal deriva  implique o abandono da base  social do partido.

Unha actitude de subordinación ao capitalismo, auspiciada desde as filas do socialismo  polo sector do partido  que como infiltrados non reparan  en avalar e poñer en práctica as demandas dos poderes fácticos e do neoliberalismo,  en liña a dar continuidade  ás políticas de recortes e austeridade, ao mantemento  da privatización dos servizos públicos, a restrición dos dereitos democráticos, así como a vixencia  das   reformas laborais e a precariedade laboral. Unha posición  de referendo dos  valedores  da política burguesa  que apadriña Felipe González coa concertada finalidade de afianzar a hexemonía do PP, aínda a sabendas que tal determinación conducirá á desaparición  do credo socialista e á extinción  da súa  propia  organización.

Ante tal continxencia  cabe referir que a condición cativa imposta  ao  PSOE polos seus xerifaltes e baronías territoriais, desatou no seu foro unha crise  irreversible  que lonxe de resolverse acelera a súa  desvalorización; un proceder  que por lesivo   convida aos seus votantes   a optar por outra opción electoral alternativa no contexto da esquerda  real.