Badaladas, uvas e champaña

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A causa de que España téñase convertido nun país sen futuro, hai que buscala na primacía do neoliberalismo e na súa utilización da crise como resorte inductor das súas políticas restritivas

Deixamos atrás a onomástica dos santos inocentes, ese día do calendario que rememora a sinistra decisión de Herodes, aquel tirano que para afianzar o seu reinado exterminou a inocentes recen nacidos coa intención de acabar co Mesías como anunciado rei dos xudeus.

Unha efemérides que vinte séculos despois mantense en versión actualizada, aínda cando a xudiada é outra, pois agora o papel tiránico auspíciao o neoliberalismo inspirador do Tratado de Maastricht, unha inocentada de novo cuño consistente en crear unha unidade monetaria á marxe de toda uniformidade política, e cuxa posta en práctica, foi sen dúbida a causa do estado de colapso que actualmente sufrimos pola permisividade outorgada aos mercados financeiros, a quen, ademais de eximir de responsabilidade polos excesos cometidos outorgáronselles plenas atribucións para establecer normas en materia de política económica, do mesmo xeito, que credenciais de autoridade e poder absoluto para impoñer disciplina de interese aos países endebedados co único propósito de satisfacer a súa desmedida cobiza.

Concesións que contaron para a súa instauración coa ignominiosa colaboración dos integrantes dunha clase política afín e os distintos gobernos de corte neoliberal, que voluntariamente, depuxeron os seus contraídos cos electores para desempeñar o papel de cómplices executores de recortes e demais medidas de austeridade, ao só efecto de favorecer o logro de tan perversa dinámica, aínda cando o seu verdadeiro labor debese virar en dirección inversa, esforzándose por establecer unha Europa distinta, aplicando unha nova estratexia de crecemento, retomando o control político da economía, establecendo a uniformidade continental das políticas impositivas, salariais e sociais e instaurando igualmente homoxeneidade de regras para repercutir o financiamento da débeda

 Mentres non se adopten medidas en tal dirección, máis que reconducir o proceso de integración europea, estarase a dar mostras de non aprender dos erros, sen intuír que coa utilización do medicamento incorrecto como as actuais políticas de restrición en recortes salariais e severos programas de austeridade, para nada remediaranse os problemas económicos; pois con tales medidas, tan só acentuarase a inestabilidade agravando a conflitividade social. Caldo de cultivo impropio,  para crear as condicións adecuadas cara a unha reactivación eficiente e responsable.

Téñase en conta que a actual crise económica non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral. Con todo, ambos os aspectos son claves para alcanzar unha resposta política á actual deterioración, sendo necesario proceder coa maior celeridade para lograr o aproveitamento das cada vez máis reducidas sinerxías, suposto contrario o risco de perda de potencialidades pode converter o posible en inviable.

No caso específico do noso país, as referencias non poden ser mais decepcionantes pois desde que a metade do 2007 fixérase eclosionar a crise económica, o ascensor social deixou de funcionar para a xente nova; tal é así, que os nados na década dos oitenta pasaron a ser a primeira xeración que desde a posguerra chegan aos 30 anos con ingresos inferiores aos nados na década anterior.

Retroceso que afectando en maior medida á xente máis nova non deixou inmune ao resto de sectores sociais, que para propia desgraza puideron comprobar como a estrutura que apontoaba as súas vidas perdía solidez e viña abaixo, xerando multitude de prexuízos onde a estabilidade no emprego desaparecía, os ingresos estables deixaban de estar afianzados e o dereito á percepción de pensións públicas expúñase cada vez mais arrevesado

Unha marcha atrás nos niveis de benestar que máis que interpretarse como unha anomalía puntual, percibida nos seus xustos termos debe entenderse como a consecuencia real das prácticas do neoliberalismo, ou o que é o mesmo a supremacía da economía especulativa sobre a racionalidade política.

A complexidade da situación demanda desde a sensatez un exercicio de compromiso e reflexión sobre como cambiar as cousas en vía a afrontar a erradicación do neoliberalismo, e con iso, acometer o desafío de restaurar o contrato social entre xeracións; e moi especialmente, nestes días en que nos enchemos de boas intencións, para así substituír a túzara superstición de crer que por pura maxia de almanaque, o día de fin de ano despois das badaladas, as uvas e a champaña cancélase o pasado para empezar outra cousa, cando realmente non cabe Vida Nova sen crear as condicións de habitabilidade socio-económicas adecuadas.

 O feito de non facelo, ademais de constituír unha desvalorización da democracia, fará que as súas consecuencias resulten dramática para nós e as xeracións vindeiras.

A corrupción suma e segue

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; 

Asignar condición rexeneradora á nova Lei de Contratos do Sector Público cando resulta evidente a súa ineficacia contra a corrupción, é tirar da aparencia normativa coa finalidade de preservar a continuidade delituosa

Segundo exponse no seu preámbulo, o principal obxectivo da nova Lei 9/2017, do 8 de novembro, de Contratos do Sector Público que entrará en vigor o próximo 9 de marzo de 2018, é, “lograr unha maior transparencia na contratación pública”, establecendo ao efecto para a súa consecución medidas tales como a ampliación informativa no perfil do contratante (internet), a supresión do procedemento negociado sen publicidade por razón de contía , a inscrición no Rexistro de Contratos Públicos de toda adxudicación igual ou superior a cinco mil euros e a instauración dun novo procedemento “aberto simplificado” para contratos de escasa contía.

Considerando que a falta de transparencia e a corrupción van da man, toda medida que se estableza en liña a evitar que a opacidade na adopción de decisións faga saltar as sospeitas de favoritismo, corrupción ou arbitrariedade,  sempre resulta benvida.

 Referir non obstante que no contido do novo marco legal, curiosamente denótase un aspecto carencial relevante, tal é o feito de non previr as consecuencias derivadas do incumprimento das referidas obrigacións de transparencia; creando un baleiro normativo que de orixe resta rigor á súa aplicación, e por tanto, fai que de partida a infracción de controis sobre a corrupción, morosidade e a libre concorrencia ao non estar establecidas cláusulas específicas en materia punitiva, resulten canto menos de cuestionable cumprimento.

Lóxica dedución se consideramos que as restritivas e coercitivas medidas que acompañaron ao ata agora réxime de contratación , de ningún xeito lograron o obxectivo establecido, e iso paradoxalmente , por arrastrar idéntica limitación que a nova lei, pois o feito de non precisar estipulacións penais de impedimento, facilitou que políticos sen conciencia do cumprimento do deber optasen por idear mecanismos cos que burlar o marco legal, abrindo con iso vía libre á corrupción institucionalizada como pon de manifesto a actualidade xudicial con expoñentes tan degradantes como os ERE e Gürtel, onde dous expoñentes do constitucionalismo de escaparate como o PSOE e o PP fixeron que o país se atope actualmente varado na corrupción política e sen visos de reflotación.

Para tomar razón da deterioración que vive o país en materia de corrupción é obrigado ter presente que o historial delituoso en materia de contratación non se limita a casos illados senón a un agrupado de condutas perfectamente sistematizadas que veñen sendo utilizadas de forma iterativa desde a Transición, ao só obxecto de recadar porcentaxes económicas por adxudicacións de obra pública e dar cobertura con iso a un modelo de financiamento político en B, unha modalidade que a pesar da súa manifesta ilegalidade foi consolidándose no tempo amparada polos líderes e dirixentes dos partidos do réxime do 78 mediante a utilización de condutas non só corruptas senón marcadamente mafiosas, co agravante de estar camufladas dun halo de simulada legalidade.

Os directos responsables de conducirnos ao actual desastre, son os mesmos que aínda sabéndose causantes da situación a través dunha sibilina manobra tentan culpar ao pobo do que durante décadas foi o resultado da súa calamitosas xestión política ,e todo mediante a argucia de facer crer que os males do país eran consecuencia de vivir por encima das nosas posibilidades, cando o verdadeiro motivo de estar arrasadas as arcas públicas débese esencialmente ás súas ruinosas políticas de privatización das empresas públicas.

Vendidas todas elas moi por baixo do prezo real de mercado, ao que para maior lastre hase de engadir entre outros aspectos, os desmesurados incrementos patrimoniais dos políticos participantes, actualmente blindados tras converter o público na súa suculenta fonte de ingresos.

É por iso que tendo a tales personaxes como artífices, todo o que pode deparar a nova Lei de Contratos do Sector Público é máis do mesmo, pois mais alá dunha adecuación “ sui generis” ás Directivas europeas en materia de contratación, polo demais, lonxe de achegar solucións correctoras reproduce idénticos vicios que os do marco legal que vén a remplazar.

Sendo o colmo do despropósito a exclusión do seu contido daqueles contratos que teñan por obxecto servizos relacionados con campañas políticas, aínda cando os mesmos teñan financiamento público maioritario, un trato de favor que a converte nun documento de nula fiabilidade, nunha mera ilusión baleira de contido práctico, pois iso é o que ocorre cando como no caso presente trátanse de facer “leis” e “trampas” no mesmo texto. 

Unilateralidade enmascarada

A Constitución do 78 asimilada ao aparente auxe da transición, deixou de ser  intocable tras a unilateralidade política que rodeou a reforma do seu artigo 135, que en recondución, esixe un proceso constituínte que coloque os dereitos das persoas derriba  da cobiza dos mercados

A oposición do PP para cambiar a obsoleta Constitución do 78, aínda sabendo que por ser procreada no marco das cortes franquistas está contaxiada no seu contido pola lexislación xestada no seo do antigo réxime; testemuña que para eles, a pesar das arrevesadas connotacións con tempos pretéritos, mantén plena validez, e como acérrimos defensores da mesma farán o materialmente indicible por manter invariable a súa literalidade, salvo que a postulación de mutabilidade veña acuñada polos mercados financeiros cos que se conducen con aberta  flexibilidade.

Conduta que entra en colisión con outros enfoques diverxentes que aconsellan xusto o contrario e que demandan a súa adecuación á realidade dos novos tempos, partindo dun feito contundente, tal é que ao redor dun 65% das persoas que actualmente teñen dereito votar en España non lograron facelo cando en 1978 tivo lugar o referendo constitucional, é dicir, que ninguén dos que actualmente teñan cumprido 57 anos puideron exercer o dereito de sufraxio naquel plebiscito, polo mero feito de non alcanzar a idade regulamentaria para facelo.

Considerando que neste momento son 13 os millóns de persoas que superan dita idade dun total de 36,5 millóns que conforman o actual censo electoral, iso vén indicar que a tempo presente o respaldo efectivo de votantes que referendaron o referendo ha de situarse na cifra efectiva de 7,9 millóns, contía que en adecuación á realidade vén correr o veo para revelar que a Constitución do 78 tan só conta neste momento co referendo do 20% da poboación con dereito a voto, pois os nados despois do ano 60 non puideron facelo, o que indica que 28,6 millóns de cidadáns aínda estando suxeitos á súa disciplina, hase de constatar que non tiveron nin voz nin voto sobre mesma.

Feito que tira por terra a lexitimación esgrimida de forma iterativa desde os foros oficiais ao omitir  intencionadamente a influencia  do cambio xeracional coa intención de dar por certa a mentira e así seguir mantendo que o seu implícito está sustentado por unha maioría da poboación; cando a realidade dos feitos confirma que na actualidade hai menos persoas vivas que votaron a Carta Magna que aquelas que non conseguiron decidir sobre a mesma, e por tanto, argumentos sobrados para insuflar vida á “Constitución dos mortos”, a través dun novo proceso constituínte que contrariamente ao que agora ocorre, sitúe os dereitos das persoas por encima dos beneficios duns poucos.

 Un repaso crítico ao seu acatamento así o transluce, considerando que o cumprimento formalista do seu contexto enmárcase en  aspectos relacionados exclusivamente co ámbito institucional, como as Comunidades Autónomas, as Corporacións Locais, as Cortes Xerais, o Poder Xudicial, o Goberno e a Coroa.

 Non tendo de  pasar inadvertido que no relativo á esfera social, máis dunha vintena de artígos consagrados como dereitos inalienables da cidadanía, foron repetidamente incumpridos cando non vulnerados directamente, como así ocorre cos conectados co dereito á intimidade, a liberdade ideolóxica e relixiosa, o deber e dereito ao traballo, a seguridade social, a redistribución da renda, protección social , sanidade, cultura e moitos aspectos máis, cuxa inobservancia pon de manifesto que o seu quebrantamento continuado lonxe de garantir o cumprimento dos dereitos sociais, induce un demérito na dignidade das persoas que desacredita o seu contido.

A referida  deriva débese fundamentalmente  a que o edificio constitucional do 78 foi construído sen cimentación democrática, circunstancia que induciu unha insuficiencia de solidez estrutural que facilitou a súa debilitación diante a a bomba de reloxería que representou a reforma constitucional do artigo 135, que á marxe da opinión da cidadanía foi imposta parlamentariamente vía urxencia en modalidade de unilateralidade compartida  e consumada a unísono polo PP e o PSOE.

Facilitando a entrada en escena de políticas xa ensaiadas con anterioridade noutras latitudes, cuxa finalidade non foi outra que a constitucionalización da política económica neoliberal de constatables consecuencias anti-sociais e anti-democráticas, un modelo tan sumamente pechado que ademais de restrinxir severamente as marxes de actuación dos parlamentos pechou o paso a toda alternativa de políticas de signo oposto

Unha servil contra reforma constitucional , marcadamente adversa cando non suicida, da que a pesar de todo o Presidente Rajoy segue exercendo de pregoeiro, aínda cando desde a aprobación da súa posta en práctica 

non forneceu efecto algún  nos intentos de reactivar e reorientar o sistema produtivo, nin tampouco como xerador significativo de emprego, e que para maior complexidade ocasionou un impacto mais demoledor no noso país pola súa condición xeopolítica como periferia da eurozona.

Unha contradición mais dos autoproclamados constitucionalistas, pois ao antepoñer a unilateralidade relegando a utilización do plebiscito, puxeron  de manifesto o seu curto percorrido democrático invalidando por inconsecuentes as reprobacións que eles mesmos dirixen a cotío cara ao unilateralismo nacionalista.

Invasión ruso - venezolana

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tras a surrealista e infumable conexión do 'procés' cos hackers ruso -venezolanos, o PP autenticando tal argallada tenta exaltar o “patrioteirismo” para disipar con iso o seu procesamento penal, á vez de perverter a seguridade nacional e mutilar así dereitos fundamentais e calidade democrática.

Tanto Mariano Rajoy como os membros do seu gabinete ministerial e moi especialmente a vicepresidenta, Soraya Sáenz de Santamaría como xefa máxima dos espías, días atrás daban a voz de alarma ante as "inxerencias" rusas e venezolanas no referendo do 1 de outubro e a posterior aplicación do artigo 155 da Constitución en Catalunya, no contexto dunha guerra cibernética desatada contra o goberno español con exprésaa determinación de seguir influíndo e manter activo o ' procès'.

Estrambótica conxectura á que tentan dar visos de realidade aducindo a difusión a través da redes sociais, de mensaxes manipuladas en apoio das teses independentistas, coa finalidade de influír perniciosamente na forma de pensar dun amplo sector da poboación catalá, co propósito de favorecer as teses preconizadas desde as filas do nacionalismo.

 É dicir, que a teor do que sosteñen os membros do Executivo do PP, despréndese que os piratas informáticos moscovitas e caraqueños  non só foron capaces de propulsar ao movemento independentista en Cataluña, senón que están en condicións de facilitar igualmente o triunfo electoral do bloque secesionista nos comicios do 21 D.

De aí o seu empeño en dar visos de realidade á tese da existencia duns hackers ruso-venezolanos que actúan coa finalidade de romper España, e iso, a pesar da ausencia de toda proba que o sustente, o que vén delatar que a súa intención non é outra que crear artificiosamente a fantasía dun inimigo invisible obstinado en destruír a democracia española, tecendo para ese efecto unha rede de fábula coa que tapar realidades incómodas das que paradoxalmente son eles mesmos quen desempeña o papel protagonista.

 Montaxe de nula credibilidade, máxime considerando polo desmentido da unidade da UE, ( European External Action Service East Stratcom Task Force) encargada de escrutar a propaganda rusa, e informar respecto diso non ter detectado no desempeño da súa actividade investigadora nin unha soa mostra de inxerencia na crise catalá.

Falta de probas que foi utilizada no Consello de Europa pola alta representante para a Política Exterior Europea, para rexeitar de plano as presuntas inxerencias e deixar sen efecto a aspiración do goberno español no seu intento de facer copartícipe aos países membro da Unión da súa fantasiosa e insólita invención.

O que verdadeiramente se persegue coa maquinada teoría dos hackers rusos e a pista venezolana é colgarlles a ambos o sambenito de ameazar a unidade de España, cun dobre propósito; dunha parte, utilizar tal suposto como veraz para así propiciar a cruzada orquestrada e relegar con iso a un segundo plano a violenta e desmedida intervención policial do 1O, que por mandato do Executivo do PP cebouse de forma brutal coa cidadanía e lograr así escabullir en propia vantaxe tan degradantes feitos do ámbito da actualidade.

E doutra parte, utilizar o artificio que eles mesmos crearon como base argumental para demonizar o activismo dixital e deste xeito, esgrimindo a ciberseguridad como tapadeira, lograr vía libre para que o Goberno poida regular ao seu antollo a liberdade de expresión na rede e con iso silenciar as voces disidentes, cernando toda posibilidade que a cidadanía poida seguir utilizando as plataformas sociais como vía libre de expresión e de defensa dos seus dereitos sen impedimentos  esóxenos.

Para así facerse co control do sistema coa interesada colaboración dos medios de información masivos aliados a intereses corporativos e elites financeiras, tendo en conta que tras a súa camuflaxe de aparencia, o verdadeiro plan do PP ten por premisa descapitalizar as redes sociais para contrarrestar todo aquilo que conduza á reactivación da democracia, o acceso ao coñecemento, a loita contra a corrupción, e a preservación das conquistas sociais en reflexo e correspondencia aos postulados do seu credo neoliberal como partido.

Toda un expoñente de prohibicións que veñen indicar que circulamos a toda velocidade e sen freos cara á consumación dun estado policial cuxa repercusión reducirá a mínimos o marco de liberdades , propiciando con iso que calquera comportamento, acción ou opinión que difira do constitucionalismo de pantalla, sexa conceptuado como malicioso, aludindo a falsificadas razóns de seguridade nacional, para así poder escatimar dereitos á protesta e intimidar aos protagonistas con total facilidade.

O estrambótico desta montaxe e a súa carencia de fiabilidade, contrasta co turbio proceder do seu guionista, que non é outro que o PP , é dicir, o partido que por primeira vez en España ha de sentar no banco por estar incurso nunha causa penal por escándalos relacionados con 20 anos de financiamento ilegal que lle enmarcan en permanente situación de dopaxe

Un espiñento proceder que por se mesmo ademais de invalidarlle para a función pública quítalle toda solvencia á súa facer político detrayendo totalmente a súa credibilidade; e iso é así, porque o seu capital electoral está viciado e contaminado ata a medula pola nociva repercusión dunha corrupción iterativa

6D: Reminiscencia franquista

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Inversamente ao que se proclama desde a oficialidade, a constitución de 1978, non foi para nada unha apertura á vía democrática, senón a continuidade do réxime franquista, de aí o endémico impedimento cara á súa variabilidade. 

Un ano máis, o próximo 6 de decembro conmemórase con toda solemnidade o aniversario da Constitución do 78, sen que a pesar da súa obsolescencia no transcurso dos seus 39 anos de vixencia o PP e o PSOE que en alternancia conduciron  a gobernanza do país, afrontasen un novo proceso constituínte que se antolla tan necesario para a saúde democrática como o aire que respiramos. 

Unha nova redacción de arriba abaixo, que non só inclúa preceptos que dean resposta ao conflitivo asunto do modelo territorial, senón que así mesmo integren no seu contido o recoñecemento e a solución das novas realidades que xurdiron en España nas  últimas catro décadas.

Aínda así e a pesar da súa evidente falta de vontade reformista os autoproclamados constitucionalistas, ao achegarse o aniversario da Carta Magna adoitan dar a aparencia contraria, exteriorizando para a ocasión a súa predisposición para cambiala; unha proclamación de aparencia que pasado o día de celebración declinan por completo para incorporar de novo o asunto á axenda das recorrentes tarefas que sempre quedan por resolver, e todo, porque freando a reforma da Constitución alcanzan a súa verdadeira finalidade, que non é outra que satisfacer o seu sentido patrimonialista da política e con iso cumprir o seu principal obxectivo, tal é, perpetuarse no poder. 

Pero sobre o particular existe un trasfondo de maior calado, pois o rexeitamento para tocar a Constitución ten directas connotacións coa súa propia xénese , desde o punto e hora que a súa aprobación en 1978 máis que ser a expresión da transición modélica á democracia que se nos conta, realmente foi a continuación e prolongación do antigo réxime que baixo a forma política do parlamentarismo herdou todo o substancial do franquismo, co único propósito de lavar a cara ao réxime ditatorial e así aparentar unha nova lexitimidade ante a opinión pública que facilitase a definitiva integración do Estado español no sistema internacional, e máis concretamente posibilitase a súa incorporación na Comunidade Europea. 

Con tal simulacro, ademais de oficializar a primacía da dereita, abriuse interesadamente a integración de forzas políticas ata entón clandestinas, sen que tal apertura mudase cambios substanciais no sistema, debido esencialmente a que a constitución de 1978 impediu radicalmente a intervención da sociedade civil nos procesos de resolución política, que do mesmo xeito que durante o franquismo, mantívose en mans da mesma minoría dirixente contando coa permisividade dos cooptados membros que anteriormente fosen oposición ao réxime. 

E iso foi así porqué na súa maioría os relatores da súa redacción non os elixiu o pobo senón que viñeron impostos desde as filas do franquismo onde previamente fixeron  carreira política, sendo por iso que o labor que tiñan programado de antemán non era outro distinto a garantir que a orde constituída prevalecese coa asumida subordinación dos integrantes que ata entón agrupábanse na chamada oposición ao franquismo. 

Se así non fose e resultase que coa constitución do 78 se  instaurou certamente unha orde política non continuista co franquismo, entón alguén debese explicar porque a súa elite segue capitaneando o país e dominando os altos estamentos do poder establecido; máxime, cando todo vén corroborar que o soporte xurídico á devandita secuencia non é outro que o marco constitucional de referencia. 

Incógnita que non ten máis resposta que asumir que o actual réxime constitucional en vixencia non é outra cousa máis que a metamorfose do réxime franquista nun contexto histórico diferente, que como tal permitiu que o sistema subsistise mantendo as súas relacións de explotación e autocracia, ao mesmo tempo de perpetuar por substitución xeracional a continuación xerárquica das familias que integran a elite dominante e que seguen a manter nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

 Por iso é polo que en cumprida reciprocidade cada 6 de decembro aproveitan a festividade do día para vestirse de gala e celebrar con pompa e boato a liturxia constitucional que máis aló do contexto da súa oficialidade, segue sendo a representación real e efectiva da pervivencia do franquismo a través da Constitución de 1978, por máis que os oficiantes do santoral constitucional neguen o evidente e tenten revestila como referente de esplendor e prosperidade. 

En tan arrevesada conxuntura , cunha Carta Magna anacrónica e cativa, un Congreso e un Senado instituidos polas Cortes de Franco, os representantes do poder de Estado connotados co antigo réxime no contexto dun sistema concibido especialmente para a Restauración da Monarquía e invalidado por tanto para solucionar os graves problemas da cidadanía.

Ante tamaño despropósito, sobra dicir que toda iniciativa dirixida á apertura dun proceso constituínte ou cara á revisión integral da mesma, por derivación dos seus  propios extravíos sexa un obxectivo de imposible consecución.

Por tanto quen exerza de demócrata, o día 6 de decembro, sendo consecuente nada ten que enaltecer

A Constitución que non che contan

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante o agresivo embate involucionista do neoliberalismo, que ademais de afectar os dereitos fundamentais da sociedade civil atenta contra a soberanía nacional, sorprende  que neste caso, os custodios da Constitución decidan facer caso omiso renunciando a súa aplicación.

Vivimos unha situación de involución vertixinosa, patente no retroceso de liberdades e dereitos que estamos a soportar, como consecuencia do influxo dun “golpe de estado corporativo” que acuñase Naomi Klein, onde o capitalismo non regulado ao amparo do entreguismo político conseguiu desandar os pasos adiante que unha sociedade democrática e de dereito lograra dar tras a caída da ditadura franquista.

Un tránsito por tanto cara á regresión protagonizado por neoliberais de distinta pelame, que auxiliados por políticos de medio pelo lograron cambiar as tornas , e así, a pesar da súa conduta dolosa e indecente  durante a crise financeira da que ademais foron artífices, tentan agora saírse coa súa, non tan só aumentando o seu patrimonio e reducindo a mínimos o seu esforzo fiscal, senón forzando coa súa actitude insolidaria que o financiamento do Estado recaia cada vez máis notoriamente nas familias.

Así é como os grandes bancos con sinal de intocables que están a ser subsidiados polos cidadáns, co comportamento irresponsable e intolerable de autoridades políticas, económicas e financeiras, aproveitan tal circunstancia facendo que os multimillonarios beneficios por eles obtidos en tan especial contexto, para nada sexan gañados mediante a achega de fondos propios, que si utilizando como circulante indirecto de investimento o monto da condonación dunha débeda que para o seu rescate foi repercutida ilegalmente, e por tanto  inconstitucionalmente,  sobre a gran maioría dos contribuíntes.

 Esa realidade non é simplemente indicativa que gran parte da familia política de distinto signo está a soster e protexer baixo corda a unhas entidades financeiras fora de control, senón que ademais a súa actitude delata colaboracionismo permisivo con esquíva  vontade a participar como debesen facelo nas políticas de benestar e afrontan en xusta medida o pago de obrigacións tributarias, consumando con iso un sistema fiscal que mais que reducir a desigualdades acentúaas e suscítaas.

Nesta tesitura, todo vén indicar que cando é a patronal do mercantilismo quen impón as pautas, a democracia de mercado subxuga á das multitudes, os políticos a envainan e da tan socorrida legalidade constitucional nin os máis acérrimos gardiáns acórdanse.

Procreando así un basto simulacro, consistente en graduar a democracia ás circunstancias, deixándose levar pola conveniencia de axustar os valores sociais e ideolóxicos aos intereses mercantís, aínda cando, en si mesmo o feito de dar primacía ao modelo neoliberal dos mercados financeiros , non só supón rexeitar a validez da acción colectiva, senón tamén, a negación da política en si mesmo; o que xera unha realidade de comportamentos discorde que fan que se erosione a confianza dos cidadáns no seu goberno electo e que a suspicacia se faga extensiva tamén  sobre o resto dos membros dunha clase política avalista de tales procedementos.

 Pois cando os políticos que debesen defender o interese xeral deixan de facelo para secundar coa súa pasividade a involución que representa o recorte de dereitos e o retroceso de liberdades, pola súa conformidade cos feitos e non actuar disciplinariamente cando debesen en correspondencia co compromiso contraído cos seus electores, tal deserción convértelles en directos responsables da complexa situación que estamos a soportar, ao favorecer coa súa actitude cómplice que sexan directamente os mercados financeiros os que de facto e para as súas propia vantaxes quen conduce as rendas da gobernanza do país.

Por iso é polo que os movementos involucionistas do actual Goberno, que coa escusa da crise afectaron a tres alicerces básicos da nosa sociedade democrática como a sanidade, educación e servizos sociais, co paso do tempo ampliasen o seu horizonte a través de unha contrarreforma social de gran calado, que posta en marcha por idénticos protagonistas ampliará o alcance das restricións que se farán máis notorias en aspectos relacionados coas condicións materiais e os dereitos das persoas en liña a consumar o proceso hexemónico do neoliberalismo. Un dogma económico que a pesar de ser inservible como clave de solución, é recibido cos brazos abertos desde as filas do triunvirato constitucionalista que conforman o PP, PSOE e Ciudadanos.

Chegado a este punto procede matizar, que de orixe o propio texto constitucional facía incompatible harmonizar o neoliberalismo político co Estado social de dereito, sendo casualmente este impedimento o referente que propiciou a reforma constitucional exprés do 2011, que supuxo incorporar á mesma o excluído concepto ideolóxico neoliberal e conservador, co establecemento do teito de gasto en detrimento dos investimentos sociais e públicos en xeral.

O que a propio intento esqueceu o PP e o PSOE como artífices de tan aberrante reforma, foi explicarlle aos directos afectados a repercusión dos seus efectos desde entón, pois salvo derrogación, xa non caben pactos cos electores distintos aos establecidos nos termos fixados pola ortodoxia económica, ao obrigar na súa nova redacción que as únicas políticas posibles sexan exclusivamente as neoliberais, o que vén confirmar por tanto que a situación de precariedade social e económica lonxe de ser cíclica, será un todo permanente con temporalidade en clave de perpetuidade.

E aínda así, temos de manifestar que a democracia non está enferma, e á vez, darlle aclamacións á Constitución, para así gardar as aparencias e evitar ser encadrado no comprometido padrón de contestatarios apátridas Pero sendo consecuente co exposto, vai ser que non!

Outra ocasión frustrada

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Coa que está a caer,  é un erro  descomunal que o Goberno do PP refugue unha nova oportunidade para o consenso e descarte con iso  toda opción á reforma constitucional 

O ninguneo do PP ao PSOE negándose agora  a afrontar a reforma da Constitución que os populares aceptaran asumir  a cambio que  os socialista apoiasen  a aplicación do artigo 155 en Catalunya, só pode sorprender aos politicamente incautos, a quen  acepta o discurso que describe a Constitución de 1978 como a referencia  xenuína dunha transición modélica cara á  democracia.

Sabendo  que a Constitución ademais de propiciar  a prolongación do réxime anterior, mantivo  por substitución xeracional a continuidade da súa elite dirixente convertendo  ao PP e á súa órbita de acólitos en directos  beneficiarios, resulta obvia a negativa destes  a mudar o contido do soporte  que consagrou un  marco xurídico  que deu  prórroga ao franquismo baixo a camuflaxe  dun formato histórico distinto, pero non tan só polas vantaxes reportadas  senón tamén en razón   a afinidade  e  conexión  política co mesmo.

O réxime non  comezou no 78  senón que continuou no 78, e boa proba diso  , é que os Pais da Constitución foron catro franquistas, un socialista, un comunista e un nacionalista catalán; sendo fácil entender ao fío  de tal correlación política, porqué  incluíronse no seu texto códigos lexislativos do franquismo aos que exclusivamente fixeron  arranxo  de maquillaxe  para ser inseridos na lexislación "democrática", por iso é polo que en gran  medida o seu articulado veu dar continuidade  a legados e vestixios da ditadura, e iso non podía ter outro camiño  en razón á súa propia xénese , tendo en conta que as Cortes do 77 para nada foron constituíntes,  aínda cando paradoxalmente, aquel poder  constituído se declarara    a se mesmo constituínte

É por iso que para  o PP a Constitución do 78 mantén  plena vixencia, e por tanto, entenden innecesaria a reforma do seu texto, e sosteñen  esa postura  «inmobilista» porque o mantemento invariable do seu contido repórtalles, entre outras,  a vantaxe de manter  a maioría absoluta no Senado con só un terzo  dos votos, á vez  de permitirlles  aplicar recortes en dereitos sociais como tamén sustentar  o aforamento dos seus membros. e con iso,  posibilitar  que como ata agora vén sucedendo,  un grupo limitado de dirixentes políticos, maiormente adictos ás portas xiratorias e a corrupción sigan marcando unilateralmente o rumbo do país.

 Na actual conxuntura, cando máis evidente  faise  a necesidade dunha profunda reforma á Constitución, o rexeitamento do  PP impide afrontar de forma solvente tal labor, aínda cando  o contido da Carta Magna  non resulta efectiva para resolver  as necesidades actuais da maioría dos españois,  o que fai  necesario a súa substitución integral por un texto renovado; un contido adecuado aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado faga posible a modernización do sistema político e institucional, e demais aspectos que de forma efectiva   poñan remedio aos impedimentos e limitacións presentes.

Capaz de resolver asuntos relativos a un novo sistema electoral que supoña que o voto de cada persoa teña o mesmo peso e valor; de garantir  a protección dos dereitos sociais, como   a defensa da unidade de España na plurinacionalidade e o dereito para decidir (incluído referendo); do mesmo xeito que  reformar a xustiza para un poder xudicial con efectiva independencia e coas mans libres na  súa loita contra a corrupción.

Unha Constitución de novo cuño que contrariamente á do 78 debe estar  á altura do seu tempo político e social, unha reforma en síntese, que de resposta ao devir  da nosa realidade cotiá

Por  ser   unha necesidade perentoria , que  o PP teña  rexeitado  o acordado co PSOE e negue xusto despois de que se constituíse no Congreso a Comisión para a Avaliación e a Modernización do Estado Autonómico, toda posibilidade a reformar  a Lei Fundamental de 1978, é indicativo  que Rajoy e o seu séquito queren dar por resolto o debate antes de inicialo, fuxindo con iso  de toda  labor reformadora, e por tanto, indicando co seu  proceder a súa reafirmación no marco constitucional vixente, sobre o que  non dubidan  en proclamar de forma reiterada que "é a mellor garantía para alcanzar a Xustiza e a prosperidade de todos os españois". 

Un desmarque por tanto,  que volve ampliar  o  tempo de prórroga ao réxime franquista e pecha con iso baixo sete chaves    toda posibilidade ao consenso,  sen o cal, todo intento  de reforma constitucional  resulta un desvarío.

Por iso é polo que para prexuízo da maioría social, e da boa marcha do país   as cousas manteranse nun  estado  de tensión permanente  entre o vello que resiste e o novo que non acaba  de impoñerse 

E mentres tanto o Presidente Rajoy tentará facernos crer   que a economía vai  mellor que ben, para acabar   dicíndonos   que "un vaso é un vaso e un prato é un  prato".  

Crepúsculo constitucional

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O longo periplo de descapitalización democrática percorrido desde a "transición" e a repercusión dos seus efectos colaterais, impide afrontar toda vía de rexeneración sen mediar a derrogación da Constitución de 78, por ser esta contraproducente para a resolución  dos  grandes desafíos do país

Por mais que o réxime de 78  fixese crer  ao  independentismo que tiñan cabida  no  mesmo como calquera outro partido, o ocorrido  en Catalunya  nos últimos tempos  puxo de manifesto  que  tal crenza  era só un espellismo.

 A realidade dos feitos veu  demostrar que o seu encaixe no "estado de dereito" é un todo ficticio por  non ter cabida efectiva,  por canto, de nada vale  que lles deixen participar en "democracia",  cando os partidos do sistema,  os chamados constitucionalistas,  impídenlles  exercer os dereitos polos que o pobo lles ten  posto á fronte do Govern da Generalitat, privación  que representa unha dicotomía por canto  ao non respectar o dereito a decidir  que eles propugnan  para a súa nación,  é evidente que se lles está conculcando a súa propia finalidade política, que non é outra, que a consecución da independencia como país.

Non se pode aducir  exceder o marco legal,  tendo en conta que é indistinto o camiño que se elixa,  e valla  como exemplo de contraste  o  procedemento seguido  coa tramitación do soado plan Ibarretxe, quen lonxe de elixir  a unilateralidade como atallo, optou polo establecemento dunha folla de ruta  que utilizando as canles regradas constitucionalmente levou ao parlamento  español para a súa negociación  democrática, pero a resposta da maioría da cámara á súa demanda sobre o dereito a decidir do pobo vasco e á aspiración  lograr un Euskadi no mundo con voz propia, non foi outra  que  darlle coa porta da soberanía nacional en todos  os morros e facturalo de retorno  para  Ajuria Enea.

Ambas as  circunstancia son indicativas que  a actual Carta Magna pecha baixo sete chaves  toda posibilidade  a que as comunidades históricas incrustadas no  ámbito territorial do Estado, teñan posibilidade algunha de modificar o seu estatus e decidir  o seu futuro como democraticamente debese ter  estipulado, .

Iso é  así,  porque o seu propio contido foi redactado de tal  forma  que  nada  poida moverse  en relación   cos dereitos dos pobos, sendo  así establecido coa finalidade abortar desde o seu propio marco  toda tentativa   de soberanía si as circunstancias así  o demandan,  pois non debe ofrecer ningunha dúbida  que a efectos de organización territorial a sacralización da "unidade" e "indivisibilidade" de España así como a denegación  da plurinacionalidad seguen a ser  preceptos ríxidos e invariables  do seu contido.

Pero ao parecer, o nacionalismo periférico segue non querendo  entender que a Constitución Española de 1978, é en se mesma a  última lei fundamental do franquismo adaptada a un formato de aparencia democrática, como así indica o feito que a súa redacción   recaese nuns relatores non elixidos polo pobo, senón designados  a dedo por un goberno da ditadura, por vellos carcamáns do franquismo, cuxa finalidade  non era outra que prorrogar  o gran latrocinio iniciado o 17 de xullo de 1936,  e que resultou ser a xénese, do actual e convulso  estado  de corrupción.

Obxectivo sintetizado no opúsculo constitucional,  propiciando que a situación pretérita quedase  atada e ben atada,  e con iso, consumásese a  consolidación do statu quo tardofranquista, en cuxa órbita a hostilidade  a todo embate secesionista  é manifesto  como así quedou probado no transcurso dos últimos acontecementos en Catalunya; por quen  mostra  a  mais radical negativa a adecuar  o seu contido  á pluralidade territorial do Estado.

É por iso que na actual tesitura  e a teor  da  conformación política do país, todo intento a exercer o dereito a decidir sobre aspectos  que afecten a cuestións atinentes coa autodeterminación e por extensión coa  soberanía nacional, folga dicir que será sufocado ata as últimas consecuencias  enarborando a Constitución  como bandeira,  aínda cando, a utilización disciplinaria  da  reliquia xurídica do 78 arrastra o lastre da  súa obsolescencia, tendo en conta que transcorridos 39 anos da súa aprobación,  o 75% da cidadanía ven as súas vidas e decisións fundamentais  suxeitas polas determinacións dunha  lei decrépita  que paradoxalmente nin sequera tiveron oportunidade de votar.

Na actual conxuntura sobra dicir por tanto  que unha reforma parcial do texto constitucional sería inútil e  irrelevante,  por canto, non  fornecería o efecto modificador da realidade , toda vez  que  non son parches o require a situación senón a completa derrogación da Constitución de 1978 e a súa substitución integral  por un texto renovado; un contido adecuado  aos tempos que corren, capaz de afianzar a instauración dun sistema democrático en positivo, e equitativo que ademais de establecer as directivas para a organización territorial do Estado  poña remedio aos impedimentos  das limitacións presentes

.

Un paso imprescindible para lograr que España rompa dunha vez por todas  a súas ataduras co franquismo   e exerza como titular da súa soberanía, pois  caso contrario a tensión  institucional fara que o crepúsculo sexa irreversible.