AS UVAS DA AUSTERIDADE

A actual crise non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral, senón en excesos  especulativos da elite neoliberal.

Hoxe ademais do último día do ano é San Silvestre, unha data especial no calendario pagán, tendo en conta que chegada  a media noite as bruxas reunidas en aquelarre bailan espidas ao redor dunha fogueira, dando renda solta no seu transcurso á culminación de toda clase de feitizos  e rituais máxicos.

Pero que ninguén tema á repercusión destas prácticas de superstición e encantamento, pois o verdadeiro perigo transmíteno os nigromantes da política, eses agoreiros de fantasías que tentan vender como satisfactorio o fin de ano mais aciago dos últimos tempos,  e sen dúbida,  o que nos depara o  peor dos prognóstico para o  ano o entrante.

Esta medianoite por tanto  máis que de badaladas de exaltación  do ano que deixamos atrás debese suplirse por toques  de rebato  se facemos caso  do investido en contratación pública no transcurso da anualidade, por canto, a súa miserenta contía condúcenos a cifras inferiores ao ano 2009;  un esborralle  que para nada  hai que atribuír á  interinidade dun ano do Goberno en funcións, senón aos constrinxidos axustes impostos desde a UE na dinámica da tan recorrente conciliación cos límites que nos teñen asignado para o cumprimento do  déficit.

Cuantiosa diminución  que afecta  maiormente á execución de infraestruturas estratéxicas de gran escala,  que como ocorre no caso do AVE, forzarán axustes de periodificación impropios, que ampliarán a temporalidade das súas previsións ao  postergar con iso a súa finalización e aburar  así os prexuízos  derivados por  a repercusión  dos seus efectos  en aspectos relativos  á reindustrialización e a reactivación económica como dos sectores produtivos do  país.

Referente extensivo  a todos os ámbitos da economía, cuxo resultado vén advertir  que por mais mensaxes encomiásticos que se proclamen desde as filas do Goberno e o seu partido, o certo é, que pechamos o ano sumidos nunha crise permanente e xeneralizada, que non é outra, que a mesma que iterativamente levamos a remolque desde a súa eclosión no xa lonxano 2008.

Situación  que se manterá no tempo, polo menos, mentres o sistema económico  siga controlado polos  lobbies financeiros que manteñen o pleno dominio na súa exclusiva repartición da riqueza, e en tanto,  a nova esquerda emerxente  da indignación e a miseria, non logre superar o noviciado,  e con iso,  exercer como  poder político  efectivo,  creando límites dentro do sistema  aos  actuais desvaríos financeiros do capital;  pois sobra dicir, que quen creou ou toleraron a reiterada prorroga  á situación de crise están totalmente descualificados para sacarnos dela.

É por iso, que de manter  vixente  o nefasto sistema  neoliberal facilitando que o dominio implacable dunha elite económica siga impoñéndose á maioría cidadá, as medidas económicas de aplicación lonxe de favorecer a melloría das condicións de vida en xeral e o marco de liberdades, producirán maior quebranto  nos niveis de benestar, un retroceso na distribución da riqueza  e unha acelerada desocupación laboral ; aspectos que polo seu lesivo impacto  máis que ser acordes á celebración  dun  fin de ano xeran alarma  social crecente, que por integridade e sobrevivencia, é obrigado dirimir con prontitude  afrontando a verdade de fronte por dura que esta resulte. 

Expoñente do  fracaso  cultivado pola doutrina neoliberal e  as súas políticas de recorte e austeridade,  é  sen dúbida  a evolución histórica da débeda pública do país,  que  situada na actualidade no 100,5% do PIB, aumenta perigosamente desde o 2014 a razón de 7,75millóns  por hora, unha contía que por desatinada ademais de atragantar as uvas ao máis pensado, vén confirmar que despediremos o ano en peor situación que o empezamos, corroborando con iso que as políticas empregadas ata a data resultaron totalmente contraproducentes, cando o noso país non necesitaba  máis recortes, senón abandonar definitivamente o neoliberalismo  para reducir o desemprego  e a desigualdade como  clave de transformación  da economía de forma solvente e efectiva.

Xa que logo, de seguir  teimudos  en manter as políticas económicas implementadas ao longo dos últimos anos como saída da crise, estarase a poñer de manifesto non aprender dos erros, ao incorrer na utilización do medicamento incorrecto como resultan ser  as actuais políticas de restrición en recortes salariais e os severos programas de austeridade, que como queda visto, non remediaron en nada a problemática  económica; tendo en conta que  coa  continuidade da súa aplicación , tan só acentuará a inestabilidade ao tempo de agravar aínda máis a conflitividade social; un caldo de cultivo inapropiado para crear as condicións adecuadas a unha reactivación efectiva e responsable cuxa solución pasa irremediablemente pola substitución alternativa de políticas de reactivación crecemento 

Vaia pois nesta data un brinde para que tal posibilidade fágase un feito

A OUTRA CARA DO NADAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

No  Nadal  o consumismo invádeo todo, tal é así, que a gran maioría  non dubida en sumarse ao desenfreo do agasallo, favorecendo con iso  que  o espírito das Festas  perda  a súa esencia solidaria  entre os envoltorios dunha obscena incontinencia

Si aquel neno nado en Belén viñese ao mundo  nos nosos días, é  máis que  seguro que  en razón aos tempos que corren  e aos contratempos  que estamos a vivir, a sacra familia ao completo, por desafiuzamento, sería desaloxada sen contemplacións  de tan afamado portal; aos tres reis teríanlles o camiño cominándolles  retornar a oriente  e ata o boi e a mula    que  formaban parte da escena daquel soado lugar serían comisados e postos a poxa do mellor ofertante. 

Pois hoxe en día, se a humildade deixou de estar de moda, moito máis o espírito de solidariedade, e así, quen para a súa desgraza padece o infortunio social, para maior sarcasmo, ten por premio de consolación o amargo aguinaldo do desarraigamento e a marxinación.

Sen tratar de subverter o  perturbado ambiente do Nadal, sendo consecuentes debésemos enfrontarnos coa realidade, evitando esconder  a súa cara oculta  tras a xolda dunha harmonía figurada.

Situación dominante, que co propósito de non inquietar á nosa  conciencia, desvanecemos  interesadamente tras grilandas e panxoliñas, mentres que á vez, nun exercicio de negación pechamos os ollos,  evitando  neste tempo sensitivo darlle unha oportunidade á reflexión sobre a realidade da  nosa contorna social.

Convertemos o Nadal nun entroido  no que disfrazamos as nosas miserias colectivas tras unha máscara de amabilidade finxida, participando con interesado antollo nunha comparsa de hipocrisía e simulación, cuxa luxuriosa finalidade  non é outra que ocultar  a esencia da nosa autenticidade, caracterizada   por unha  soberbia desmedida e unha cobiza insultante.

Por iso é polo que, a debilitada  solidez  da situación  fai  que as contradicións derruben a estrutura do simulacro,  sendo referente de tal  evidencia o feito de ver as  rúas de calquera cidade  cubertas dun ceo intermedio de iluminación e ornamentación do Nadal e mentres  ese malgaste prodígase  mais alá do racional, os representantes  institucionais en mínimos de consciencia  ocultan a outra realidade, a concernente aos  incontables  seres humanos  que marxinados e  orfos de Constitución, vense abocados á laceira e a durmir na  rúa todas as noites do ano.

Aínda que tal circunstancia aparente formar parte dun escenario surrealista, a crúa realidade demostra a súa veracidade, que delata o indecente intento de ocultar as estreitezas de quen,  situados no suburbio da marxinalidade como consecuencia do deixamento  político e da voracidade dos mercados,  atópanse sumidos no mais infame dos desamparos.

Esa é a outra realidade, a estampa que non queremos ver, ese ambiente ingrato que ocultamos con coñecemento de causa  tras unha prefabricada maxia do Nadal, utilizada como barricada para camuflar intencionadamente as perversións da nosa  consciencia eventual, cuxa fascinada miopía négase a percibir o lado amargo que supón tomar razón  do esaxerado crecemento desa inxente masa de excluídos sociais, de familias desposuídas do mais elemental, sen fogar estable nin dispoñibilidade  de medios de subsistencia, co   agravante de fundar as súas expectativas  no horizonte  dun   futuro incerto.

Con todo, desta atmosfera do Nadal contaminada de escarnio; á marxe da sucidade moral xa referida , no contexto da  inocencia, quen vive o lado mais amargo desta celebración, son os nenos e as nenas, eses tolos baixiños que esperan ilusionados un recoñecemento ao seu bo comportamento, e quen  en boa lóxica pola súa idade, nunca   entenderán porque se equivocaron os reis  e os seus xoguetes cobizados foron  a parar a casa dos seus veciños, mentres eles, houberon  de conformarse cos non  desexados.

Pero aínda que por entendemento non son capaces de establecer as causas, si capacidade de relacionar os feitos cos seus sentidos e emocións, e ese factor de sensibilidade, será determinantes para converter aquela aspiración non satisfeita, nun sinal, que desde a súa tenra  infancia influirá de maneira   determinante  na conformación da súa personalidade.

É evidente pois que aquela celebración  de orixe relixiosa foi desposuída do seu sentido orixinal, e da man do laicismo social en alianza cos mercantilistas de novo cuño, transformaron a súa esencia  nun mero referente vacacional con desmedida tendencia   consumista,  pero cando a crise como parto non desexado dos  mercados invadiu o circuíto social, ese renovado espírito do Nadal o único que logrou, foi  agravar a marxinación e acentuar as diferenzas sociais, concepto  que resulta ser a peaxe obrigada por circular a velocidade extrema pola autovía dun materialismo desmedido.

OBSOLESCENCIA URBANÍSTICA E AFÁN RECADATORIO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A pesar do seu desfasamento, a gran  maioría dos  Concellos manteñen activo o planeamento xenuino, coa exclusiva finalidad de asegurar o  nivel de recadación en concepto  de IBI.

A actual crise económica ademais de causar un forte impacto na cidadanía,  prexudicou igualmente ao segmento mais débil do tecido empresarial con autónomos e Pemes como referentes especialmente damnificados; impacto, do que tampouco se libraron os Concelloscomo parte mais feble  da administración pública, tendo en conta que a repercusión  dos seus efectos foi o detonante que fixo  estourar  a burbulla inmobiliaria que causou na esfera local unha forte convulsión como consecuencia  da notable redución das solicitudes de licenzas de obras para novas construcións, cancelación de convenios urbanísticos e outra serie de trámites polos que a Administración Local ingresaba inxentes recursos económicos nas arcas municipais con destino ao financiamento de actividades  de matiz non necesariamente urbanístico.

Tal foi  a repercusión dos seus efectos , que a recadación actual  relativa ao Imposto sobre construcións, instalacións e obras (ICIO) é inferior ao ingresado vinte anos atrás; aínda que para paliar tal desaxuste deuse entrada en escena á burbulla catastral, en formato compensatorio da picada da burbulla inmobiliaria, como así evidencia o feito que en idéntico período, o IBI, a través de revisións catastrais impropias, disparásese na súa tendencia alcista  mais alá do 235%, ata o extremo de alcanzar no seu cómputo recadatorio un porcentual superior  ao 30% do orzamento xeral dos municipios.

Unha desmedida e abusiva repercusión,  tendo en conta que desde que estalou a crise, o valor da vivenda mantivo unha constante depreciación, e con todo o IBI que grava a propiedade inmobiliaria, non deixou de engordar ano a ano, un anacrónico incremento que permitiu  elevar a presión fiscal aos inmobles urbanos e, polo tanto, aos cidadáns, e que para maior complexidade toma carácter dun  imposto case universal, xa que este é un país, onde ao redor do 80% dos fogares están conformados por unidades familiares propietarias de vivenda.

Esa tónica marcadamente recadatoria fai  que actualmente o urbanismo municipal atravese as súas horas máis baixas desde a transición e non tan só pola contracción  impelida  pola crise, senón especialmente, polo empeño en manter tan excedida  fiscalidade sobre un esgotado modelo territorial, cando a inexistente presión urbanística recomenda  xusto o contrario e o alcance do seu contido difire nos substancial de ser coherente coa reactivación económica como coa minguada capacidade de renda da  cidadanía.  

Sendo por iso que agora, sen que  caiba dilación, toque recuperar o tempo perdido e corrixir os erros levados a cabo ao amparo do urbanismo "desarrollista" de épocas pretéritas, afrontando para o efecto, un cambio de patrón urbanístico e de intervención territorial que pola súa condición resolutiva permita  o maior aproveitamento dos recursos do seu ámbito  e reduza á  mínima expresión os seus efectos  negativos, a través da posta en práctica  de políticas   sobre ordenación do solo que desde a transversalidade conteñan ingredientes participativos que permitan aflorar  novos modelos de xestión e unha dialéctica urbanística renovada; pois sen darse  esa premisa, folga dicir, que  toda retórica  sobre o cambio na función política, mais que facerse visible pasará a formar parte da esterilidade.

Cambios necesarios do escenario urbanístico, que demandan á súa vez a reforma en profundidade do sistema de financiamento das facendas  locais, tendo en conta  que  a mesma non debe pivotar en exclusiva sobre os actuais parámetros de aplicación territorial, por canto, o  axuste da delimitación do espazo urbano clasificado  á realidade do necesario, obriga a modificar os relatorios catastrais, cuxos valores, a tempo presente, como xa queda devandito superan os prezos de mercado como consecuencia da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda; unha circunstancia que inducirá  a corrección á baixa do correspondente  censo fiscal  en adecuación ao teito potencial do plan urbanístico resultante.

                                  

Nada xustifica a continuidade  desta anómala situación, resultando necesario por tanto, afrontar sen mais  demora alternativas de regulación correctora,  pois o urbanismo do século XXI ten de supoñer unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros; posto que  o maior obstáculo para a evolución municipal radica na continuidade do obsolescente modelo urbanístico e o excesivo peso da fiscalidade local sobre o mesmo.

E iso é así por razóns obvias, pois se a ordenación territorial continua mantendo o seu excedido dimensionamento e prosegue a incorrecta  repercusión  da  fiscalidade local sobre bolsas de solo chamadas a ser excluídas da delimitación so solo urbano, por mais vontade renovadora que manifesten os gobernos de progreso fracasarían no seu intento de cambiar as cousas, pois tal limitación impedirá asegurar a racionalización do planeamento  o que obstaculizará  o cumprimento de obxectivos  políticos de vangarda.

ELES SON OS POPULISTAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Quen se erixe en defensor das políticas publicas de austeridade, secundando  a versión mais radical das grandes corporacións neoliberais e exerce   como avalista  político  do desmantelamento do Estado do benestar, non ten conferida  atribución moral  para tachar de «populistas» aos seus adversario.

Cando os liberados da  cousa pública,  que  ao non estar á altura do cargo   debesen dimitir antes de volver ás  urnas, envórcanse en utilizar de forma reiterada o concepto"populismo", fano, sen importarlles o mais mínimo o  significado real de tal  termo, que si, en gardar disciplina  ao papel encomendado  polo establishment económico, político e mediático para crimenalizar toda opción política que desafíe os seus intereses, para así, aproveitando a conxuntura tomar  vantaxe da situación  e seguir  limitando  as opcións políticas da cidadanía ao trasnoitado bipartidismo; pois máis aló dese mal intencionado comodín de distracción  dos seus atropelos, o certo é, que non existe ningunha "ameaza populista" á espreita.

Se de forma  reiterada o goberno  de quenda incumpre as súas promesas nada máis tomar posesión, e para maior abondamento tampouco se facilita a chamada ás urnas da cidadanía  á hora de resolver as decisións maiúsculas do país como resultaron ser  os  rescates bancarios, as cesións de soberanía, as políticas de recortes ou os cambios constitucionais de onda repercusión  como o relativo ao do seu artigo 135 ; cando iso ocorre facendo que  o corte  de mangas sexa quen domina o escenario político  e en ningún caso imponse á mais elemental práctica democrática, a ninguén debe estrañar que a  frustración e perda de confianza motive que os tradicionais  partidos políticos teñan entrado   nunha crise da que dificilmente poderán recuperarse

           

Tal circunstancia  creou  o caldo de cultivo apropiado  que deu entrada en escena  a novos partidos que, desde a pluralidade ideolóxica, optaron  por romper o bipartidismo dando  maior protagonismo á sociedade civil e as minorías, sen que para tal reacción caiba a denominación de "populismo" pola carga de rexeneración   democrática que trae consigo a súa procedencia,  e porque na actual  situación, os membros do turnismo histórico  non poden xa atribuírse a defensa do interese xeral, por canto a  crise de lexitimidade que arrastran  ademais de representar un risco para a estabilidade  do propio sistema, resta total confianza no seu   artificioso  Goberno de confluencia  facendo que nada funcione correctamente.

Pero se certo é que o bipartidismo está máis que  morto, tampouco se pode  negar  que a gran coalición entre o PP e o PSOE  estea mais viva que nunca, e iso  como feito  verídico,  lonxe de conducirnos  cara á   segunda transición, para desgraza colectiva  recolócanos  na restauración da primeira, e dicir, facilita a continuidade do  modelo promocionado  polo séquito do  IBEX en liña a manter o seguidismo, o que impide pararlle   os pés ao neoliberalismo no seu brutal e salvaxe avance.

Para os actores do presente guión,  a súa singular  concepción  do    "populismo"  agrupa  a todo o diverxente do seu postulado e ao oposto á  ideoloxía neoliberal, por iso é polo que os decididos a incumprir o que prometen,  para derivar responsabilidades dos seus actos,  non reparan  en botar man  dos manuais máis acreditados da manipulación política e acorde aos  seus canons, nun exercicio de colmo da desvergoña non dubidan neste caso en converter      a Podemos na estrela da festa populista, divulgando interesadamente  infundíos nun intento de devaluar  a súa integridade  e a súa solvencia política.

Ao parecer  para este a gremio de "inmaculados" do  poder,   o populismo é unha  arma que lles serve para unha cousa e  xusto para a contraria, sendo por iso que utilizan a súa aplicación como lles convén  e sen coherencia de tipo algún, por iso é polo que  co seu uso e abuso   non só produzan confusión senón que en plano político recrua o   enfrontamento  e pecha acceso á vía do diálogo ; efectos secundarios  cuxa  repercusión non lles preocupa  o mais mínimo, tendo en conta que  a súa  auténtica finalidade non é harmonizar a vida política  senón   acentuar a confusión  metendo no mesmo saco  ás  forzas progresista  coa ultradereita máis reaccionaria e xenófoba, aos só efectos de elevar a certo a falacia que  os «extremos se tocan»  co único  propósito de tirar partida da confusión

É por iso que a  aplicación terminolóxica  do populismo   por parte da confraría neoliberal  trae consigo un transfondo manipulador e demagóxico, tal cal  evidencia  a finalidade  da súa propia  intención , o que equivale a confirmar que estamos ante   o epíteto que os profetas da apocalipse dos demais  utilizan   para ocultar as súas propia antiloxía,  pois ao   xulgar pola  súa acción política, nula  exculpación  pódeselle outorgar aos que coas súas prácticas  fanse acredores  do mais reprobable dos  populismos,  que non é outro  que o exercido a través de enganos desde  a cúpula do poder,   por un Goberno  que contravindo as súas promesas electorais, ademais  de perder toda  lexitimidade pola corrupción, é referente  do desemprego  e a desigualdade, como adaíl  dos recortes no estado do benestar e outros moitos

Non sendo por tanto de recibo que os artífices  de erosionar a reputación do país en motivo por centos de obxectivos particulares, que os verdadeiros  ideólogos do populismo teñan a desvergoña  adxudicar tan  nefasta condición á quen loita por un proxecto de país centrado nos dereitos humanos e únicos  defensores do interese xeral  

6D: NADA QUE CELEBRAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedi

Cando ademais de obsoleta, a  Constitución xa non se cumpre  e os poderes públicos non garanten os dereitos sociais que proclama, a situación  obriga  a súa adecuación á  realidade emerxente , que nunca , a cerimoniais de reafirmación  institucional. 

Da actual Lei de Leis, cóntasenos que foi redactada coa finalidade de facer dela a ferramenta de estruturación xurídica do Estado, un relato que difire no substancial da realidade, tendo en conta que o verdadeiro obxectivo da Constitución do 78 como filla bastarda da dictadura, foi a restauración da monarquía, ao tempo de manter intactas decisivas estruturas do franquismo co propósito de blindar como intocables ao sector financeiro e  a elite empresarial, como tamén  a impunidade  e o esquecemento  para os crimes do anterior  réxime.

E todo orquestrado desde o exclusivismo  dunhas  formacións  políticas concretas, con total exclusión participativa dunha  cidadanía á que non só situose á marxe de toda intervención, senón que mesmamente,  foi tratada  coma se dun colectivo perturbador tratárase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podéndose  producir por tanto outro resultado  que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que con todo, proporcionou favorables resultados nos  intereses  dos autores intelectuais da mesma, é dicir, dos  dous partidos políticos que en alternancia viñeron conformaro  avoengo do poder, a través de prácticas  constituíntes  pouco ortodoxas que deron ao traste  co principio fundamental que debe preservar  todo marco constitucional que se prece,  coando así no  seu contexto  unha versión adulterada e aleatoria  da separación de poderes, para desa forma , exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda e cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das  institucións e por derivación  na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas,  non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia representativa

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta  e inoperante, e por tanto,  razón sobrada  para refugala e afrontar un Novo Proceso Constituínte  que permita iniciar no país  unha etapa de auténtica democracia, máis aló do  esperpento que levamos padecendo  por imperativo da ralea política dominante, para así, desde un envorco á situación  poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso,   deixar sen efecto o trato preferente outorgado  aos intereses da elite económica, e desde esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular, culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance  e magnitude do cambio, senón especialmente,   polo diferente protagonismo que exercen  os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na  reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte  require da  súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles por tanto, decidir quen e como debe cambiar a Constitución, e todo  isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Por tanto, agora cando o próximo día 6 de decembro cúmprense  38anos  desde  a ratificación en referendo da  que fose norma suprema  do ordenamento xurídico do país, asumindo  que o paso do tempo  transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida algunha  tendo en conta que  a recondución da situación  pasa inexorablemente porque os cidadáns  optemos por tomar a  substitución xerárquica  en aras a cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos  ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte,   ou  asumimos  como ata agora   a  tutela de unha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.

Cando a precariedade xeneralizada e  o malestar colectivo da cidadanía deixa traslucir o derrube  do modelo de Estado, nin cabe  espazo para a continuidade  nin moito menos razón  argumental para seguir reproducindo  secuencia do inservible, e ao resultar obvio  que na actual  conxuntura a vixencia  da   Carta Magna  ten esgotado o seu percorrido, antóllase  obrigado arrincar sen dilación con ese auténtico proceso constituínte  que máis aló de adecuarse a composturas  e ambigüidades, debe cancelar  toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias nin restricións un procedemento  que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Pero para  acadar o devandito obxectivo, é necesario xerar a hexemonía social  necesaria, de tal modo, que o seu  desenvolvemento non quede exposto   á exclusiva determinación das mesmas organizacións  políticas que coa súa baixa  intensidade democrática e notoria  exclusión  cara á  participación cidadá,  foron as  artífices  de consumar  o despropósito que representa o vixente texto constitucional,  do que seguen a defender a súa idoneidade  só porque o poden pisala á seu  antollo e invocala a conveniencia .

Por iso é polo que en tanto non se consolide o formato dunha  nova legalidade, nada haberá que celebrar