AS PENSIÓNS EN FASE TERMINAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedi

Mais alá  de conxectura  e absurdos protagonismos políticos , tense de asumir  que sen a participación  activa  do colectivo empresarial  non existe posibilidade algunha de crear emprego,  como tampouco, garantía de continuidade do réxime de pensións

A alarma xerada pola paulatina descapitalización da Seguridade Social, por causa do desfasamento entre ingresos e gastos que motiva a carencia de cotización  como consecuencia do disparatado índice  de paro,  e o factor engadido  de estar a tirar do Fondo de Reserva -a chamada "hucha" das pensións- de forma continuada; son entre outros os dous aspectos mais relevantes que polo seu negativo impacto, veñen confirmar  que se a situación non varía, continuaremos circulando a toda velocidade cara ao desmantelamento do sistema público de pensións. Sendo  ese o fatal  desenlace de seguir o ritmo actual, é dicir, de continuar  colocando o xa exiguo  remanente do  Fondo  en débeda pública xenuína  de nulo rendemento, e prorrogando  o estancamento da xeración de emprego.

Pero entre ambos os aspectos cabe dicir que a sustentabilidade e suficiencia do sistema reside sobre maneira na creación de emprego, un labor de imposible consecución en tanto non se poña fin á mal denominada  "austeridade expansiva", e óptese alternativamente por políticas de crecemento efectivo e de transformación da nosa estrutura produtiva. Pois sen suavizar a rixidez das medidas que veñen aplicando,  todo intento de dinamizar o mercado laboral  será un feito baldío, tendo en conta que un estado de debilidade do crecemento económico como o presente, o resultado alcanzado non será outro que o ata agora obtido,  e cuxa plasmación   contra  todo alarde de optimismo, reflicte fielmente  os  2,6 millóns de ocupados menos que en 2008, unha taxa de paro superior  ao 21%  e a situación dun   30% da poboación incursa  en risco de pobreza e exclusión social.

Para  articular  solucións á situación  e saber  cara a onde nos diriximos hai que diagnosticar o problema,  remitíndonos á orixe  da crise financeira global na que seguimos sumidos, para  dar por sentado  que a súa  motivación  foi causada polos efectos da  posta en práctica  dunha doutrina política específica, que non foi outra que o dogma neoliberal, que como raizame do conflito ten de  resultar excluído como vía de solución. Por canto ao priorizar a consecución de beneficios sobre calquera outro aspecto  e subordinar a esta finalidade  a  creación  de emprego, é por iso que a súa aplicación conduza inevitablemente a consumación  dun  estado de precariedade do mercado laboral, onde ademais de non crearse emprego estable, o escasamente xerado  ademais de ser  de baixa calidade, é utilizado en substitución do existente en condicións de maior inseguridade  e reducida  remuneración.

Por iso é polo que sen poñer mesura ao radicalismo   dos  recortes e abandonar definitivamente  a austeridade, será infrutuoso todo intento de rebaixar o índice de desemprego  así como  os niveis de desigualdade,  como  inviable por tanto  a transformación da economía, e moito mais dificultoso,  se para maior complexidade  téntase lograr  tal finalidade sen contar coa  participación activa e comprometida do mundo empresarial, pois contra toda primacía  política, resultaría unha falacia viabilizar calquera intento de reactivación á marxe deste colectivo. Tendo en conta que  deixando a salvo a excepción do ámbito funcionarial, non é o político quen realmente crea emprego  por ser función atribuída aos  profesionais autónomos e resto  do mundo empresarial, quen como motores da dinamización da  actividade económica e a xeración de emprego teñen   conferida  función protagonista  no que a este ámbito compete.

Por iso é polo que por mais suplantación de competencias  que o Executivo se arrogue, os feitos  veñen demostrar  que  non é o  Consello de Ministros  o referente de xeración  de emprego,   senón as empresas e os  empresarios; pero para que  o papel dos axentes  empresariais poida levar a termo de forma efectiva, as medidas políticas de acompañamento teñen   de estar  dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos  de austeridade extrema   ou coa  obstrución  das  fontes de financiamento,  por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo  negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos  que ademais de disparar   o  índice de desemprego acrecentan a   volatilidade da  taxa de paro.

Xa que logo, para reorientar as políticas de emprego é ineludible  un cambio de enfoque,     unha mudanza  de perspectiva que pasa por tomar   razón fidedigna da realidade, por asumir  que desde a aparición da  crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. Todo un estrago  na estrutura  produtiva, que  maiormente,    veu provocada polas sucesivas  medidas de austeridade impostas desde o Goberno coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible    finalidade  de postulados forneceu  o efecto contrario provocando unha parálise no  crecemento; arrevesada reacción, que ademais de socavar os alicerces do tecido produtivo  incrementou aínda máis o xa elevado nivel de desemprego

En razón a tales circunstancias, resulta  irrefutable concluír  afirmando que a complexidade da situación é consecuencia directa dunha maneira equívoca de concibir o desenvolvemento económico,  e que de persistir na tónica actual, a falta de solucións ademais de impedir a reactivación dará ao traste coa  continuidade  do actual sistema público de pensións.  

EUROPA: A CHAPUZA DO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Desde a súa instauración no seo da Unión, o neoliberalismo foi o dogma político e económico da todopoderosa elite social que conforma o gran capital e os sectores sociais e políticos, que servilmente, préstanlle o seu apoio en desvantaxe da maioría social

Coa vitoria de Donald Trump é indubidable que se inicia unha etapa de incerteza, polo menos iso é o deducible a teor do que o  presidente electo ten defendido durante toda a súa campaña con  incendiarios discursos, que denotan  a súa intención  de imprimir  un xiro radical á súa política de Estado como tamén á exterior, e todo, a pesar do paradoxo que representa o feito que este protagonista accede á Casa Branca sendo o máis prolífico prevaricador da historia política daquel país.

Medidas que sumadas á vitoria do Brexit no Reino Unido  veñen acentuar a alarma sobre o futuro e a gobernabilidade da propia Unión Europea, e todo en razón á afección repercutida sobre aspectos relativos á actual relación transatlántica, por canto as decisións avanzadas polo futuro mandatario entran a cuestionar a histórica relación entre ambos os bloques, tanto en materia de desafíos de seguridade e defensa mutua, dada a súa obxección á continuidade da OTAN, do mesmo xeito que  no referente ao tratado de libre comercio de investimentos (TTIP), rexeitado sen paliativos polo novo dignatario estadounidense.

Tendo de engadir a iso que o futuro inquilino do Despacho Oval como  produto orixinario  da ruptura social do neoliberalismo, por conta que lle ten, rexeita de plano  a súa aplicación, e por tanto, maniféstase contrario ao actual modelo político que rexe a gobernanza da UE, pois non en balde para súa vantaxe, o seu triunfo  electoral  é consecuencia  expresa dos erros de tan  caduco  sistema, que ao impedir  mellorar a calidade de vida dos electores  impulsoulles electoralmente cara a outra tendencia nas urnas, favorecendo como foi o  caso a quen como el, que soubo  aproveitar  este rexeitamento en vantaxe  propia.

É por iso  que ante a mudanza do modelo económico estadounidense e o triunfo previo do Brexit en UK , resulta absurdo que Bruxelas en vez  abrir debate  a unha alternativa de futuro, manteña a súa insistencia en dar continuidade  ao esquema neoliberal, a pesar da súa nula  efectividade  á hora de afrontar unha  crise, que non foi capaz de percibir  e moito menos soubo combater; e que os gobernos  dos estados membro na súa neglixencia, lonxe de proceder en liña de cambio, sustentan en invariable permanencia á marxe da tendencia conservadora ou socialdemócrata do executivo de quenda, prorrogando con iso a traumática afección a millóns de persoas no vello continente con maior repercusión nos países da conca do Mediterráneo, que ademais de sumirnos nunha crise interminable xera o empacho político de amplos estratos populares.

Ao parecer, a pesar do evidente da situación,  hai quen na súa cerrazón négase a asumir  que a vitoria contra prognóstico da dereita radical no país máis poderoso do mundo, causou  co seu impacto  o  fin  do  neoliberalismo como discurso hexemónico,  e con iso provocou a  caída  dun modelo económico caracterizado  por un aumento crecente nos índices de desigualdade e pobreza, que utilizando da meritocracia como  formato co que  suplantar á defensa dos dereitos laborais, facilita  que a riqueza xerada  lonxe de reverter  en beneficio do interese xeral, fágao en vantaxe e proveito das  elites  privilexiadas.

Sendo ante o esgotamento do modelo, cando as forzas afins ao neoliberalismo tenten paliar a súa caída, o momento apropiado para actuar en consecuencia, e desde  postulados de esquerda progresista tomar o control da situación ao tempo de neutralizar a intervención dos axentes da dereita populista, e coartar con iso todo intento de rendibilizar o descontento, pois só desde esa tesitura  poderase erradicar a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas propoñendo desde o interese xeral unha alternativa congruente, afrontando desde a consciencia  o  deseño dun  novo sistema, a medida das esixencias do século XXI., que contrariamente ao que agora ocorre funcione estimulando o consumo e promovendo o crecemento económico real.

Podendo confirmarse por tanto, que o futuro do neoliberalismo na Unión Europea ten establecida data de caducidade, aínda que para a consumación de cambio de proxecto é necesario mudar de forma radical  o escenario político que conforman a representación dos estados membros, pois sería un contrasenso que fosen os actuais defensores do sistema os que afrontasen a transición

En definitiva, calquera procedemento é apropiado  para articular  unha  solución  alternativa ao fracasado  modelo neoliberal, pero como punto de partida, o primeiro labor a afrontar pasa por crebar coa presunción de que o neoliberalismo é un réxime natural; utilizando  a tal fin a pedagoxía política como persuasión  para así poder desmontar didácticamente o absurdo arraigamento de tal teoría, á vez de argumentar o gravísimo e insalvable obstáculo que representa a continuidade da súa vixencia, pola inviabilidade de todo formulación  de "recuperación económica"  fundamentado na súa referencia doutrinal, pois todo intento nesa dirección antes que alcanzar o seu propósito, o previsible, é que tome formato de nova crise. 

TRUMP: XAQUE AO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

No seu furor electoral o elixido Presidente estadounidense decántase por acoutar no curto prazo á continuidade de neoliberalismo, un rexeitamento que tamén conta co respaldo do sector mais progresista do Partido Demócrata  liderado  por Bernie Sanders

Pódese argumentar o que se queira,  pero lendo a política  desde a economía,  a interpretación sobre o  desenlace dos últimos comicios en USA  para nada hai que atribuílo ao efecto inducido nos electores polas   fantochadas  ou  excentricidades  do candidato triunfador, pois a cousa excede o alcance dos  seus improperios e ata dos seus comentarios misóxinos.

A razón  do acontecido  hai  que circunscribila ao pánico  permanente  no que reside unha sociedade  en quebra  por causa das prácticas  dun anacrónico   neoliberalismo, que como  modelo económico imperante  non cesou de estender o descontento pola  protección prestada  desde o  oficialismo  político  que durante décadas tolerou  os abusos  e a voracidade do sector financeiro, quen  á marxe dos seus propios  intereses, a través dunhas  prácticas exentas de toda ortodoxia mercantil  demostrou a súa  total despreocupación  pola lesiva repercusión  dos seus efectos no  que a condicións  de vida das maioría social refírese.

Cando a clase política nada  das urnas, renuncia ao  deber de defensa dos seus electores para subordinarse  aos intereses económicos e ás directrices dos mercados,  o neoliberalismo, ou "fundamentalismo do libre mercado" toma función protagonista para derivar cara a un  capitalismo salvaxe que non ten mais obxectivo que a procura das máximas ganancias, sen que iso repercuta de ningún xeito na creación de emprego   nin no establecemento e a  distribución igualitaria da renda; podendo afirmarse por tanto  que o seu auxe mais  que permitir mellores niveis de benestar para unha maioría  da poboación condúcelles  a situacións de desigualdade , desemprego e pobreza.

Dito doutra maneira,  actualmente os homes e mulleres de países rendidos á doutrina neoliberal, á que os políticos adictos empéñense en converter  nunha especie de sentido común do noso tempo, viven expostos á ameaza económica laboral, social e ecolóxica do sistema, é dicir, subsisten  baixo a influencia do  temor, a ansiedade e o desasosego, unha circunstancia extrema que no sacrosanto occidente euro-norteamericano ante o bloqueo do futuro das súas xentes, e a desatención  prestada por unha "esquerda neoliberal" incapaz de comprender á sociedade  e por tanto sen talante  para transformala, fai que como causa de frustración   ábrase  a veda  política  a cazadores expertos en rendibilizar o descontento,  que foi xusto a dinámica seguida por Donald Trump na súa exitosa  ruta  á Casa Branca  , a pesar de manterse  disociado do establishment e ser  o seu discurso contrario ao consenso internacional das elites. do poder e do oficialismo financeiro.

Non é que os electores  de EEUU fosen abducidos polo «populismo» como interesadamente apuntan os cómplices da situación,  senón que o motivo que favoreceu o apoio maioritario a tan  extravagante candidato, ten  de localizarse no propio fracaso do sistema neoliberal, cuxa  mala praxe motivou que a cuantiosos milleiros  de estadounidenses o solo afundíseselles  baixo os pés  pola situación de marxinalidade  e desigualdade creada coas políticas aplicadas na última década, que  por indución, produciron como hipotético "mal menor",á súa vez, un baile ou  realiñamento  electoral dos afectados en xustificada reacción e como aposta  á complexidade e impasse da súa propio situación.

Sensibles avatares que un controvertido aspirante a presidente só houbo  de incorporar ao núcleo do seu discurso  e maquillar con pinceladas de patriotismo  ianqui para a ocasión, unha estratexia por tanto que ademais de reportarlle rédito electoral, fixo que a tan cuestionada política neoliberal perdese  fol nas urnas, e que o enfado dos votantes coa clase política tradicional e a súa oposición ao continuísmo das súas dinastías, facilitase que este polémico personaxe, inesperadamente, sen tan sequera  presentar un proxecto sólido e coherente de país  convertésese no presidente número 45 de EE.UU.

O único que  non resulta demagóxico nas súas formulacións, é o seu rexeitamento  para outorgar condición de éxito á era neoliberal, pois o certo é que o neoliberalismo  mais alá da interesada propaganda publicitaria, é unha ideoloxía  que está sobrevalorada e vén confirmar por se mesma que desde a súa implantación en 1980, mais que caracterizarse pola xeración de crecemento  económico e riqueza  funcionou  tan só en beneficio  dos intereses duns cantos,  que contra vento e marea seguen a defender radicalmente   a súa continuidade a pesar de ser o factor causante de fraudulentos escándalos mercantís, cuxo rescate, supuxo miles de millóns de repercusión ao erario público, ademais de ocasionar unha abundante  profusión  de intolerables traxedias humanas.

Un morto  por tanto, que  a pesar de estalo   desde  a crise económica do 2008, tanto os mass media  como  os bancos e os políticos afíns,   manteñen no  seu empeño de resucitar e de  facer crer  aos  cidadáns que os  miles de millóns empregados  na súa continuidade, o foron, por ser  a solución perfecta para lograr a estabilidade económica.

Esperemos xa que logo, que este arrebato electoral non se vexa afectado por adscrición ideolóxica e partidaria, para rematar    ao final tomando o itinerario do retorno  e volta  atrás  

UN GOBERNO LASTRADO POLO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais alá dos prexudiciais  efectos na esfera económica, o neoliberalismo  ten  o seu principal risco na súa  deriva cara a unha  crise política; pois se iso ocorre,  a afección que  restrinxa  o poder político tamén diminuirá a capacidade de reacción  de poder cambiar as cousas mediante sufraxio.  

Nunha das súas reflexións, o insigne Francisco Ayala refería que a  incompetencia é tanto máis daniña canto maior sexa o poder do incompetente; unha atinada conclusión se confrontamos o seu implícito  con nosa propia realidade,  tendo en conta que tal pensamento  vén referendar  que é aí onde radica   en gran medida a maioría dos nosos  males presentes, sendo indicativo igualmente,  que a     deficiente situación que vive o país obedece  a que o desempeño da función política, lonxe de recaer  na xente mais  competente como sería o  recomendable, posibilita  que a potestade   para escribir no BOE estea  conferida  aos mediocres, é dicir que   sexan os incompetentes  os que afrontan cargos como  deputado, director xeral e mesmo  ministro, a pesar da súa carencia de talento para desenvolver  con eficiencia  tales labores.

E iso ocorre,  porque para  o exercicio  da función  política contrariamente ao que sucede na  actividade produtiva, non é necesario dar resultados nin reportar beneficios como tampouco asumir  responsabilidade derivada da súa neglixencia ou incapacidade ,  pois  nesta  "autocracia de ineptos", a culpa do que sae mal sempre resulta  allea á decisión  dos seus  autores, e o  efecto  das súas  secuelas é indebidamente repercutido na cidadanía .

A dinámica seguida  por estes secuaces da  política  durante  as tres últimas décadas, á marxe de siglas e da quenda  alternante  garda estrita correspondencia  co neoliberalismo imperante desde os anos 80, cuxa  estratexia  pasa  por crear problemas  para  logo ofertar  solucións, e así desde un prefabricado mal menor,  forzar a aceptación de decisións   impopulares;  unha argucia  cuxa auténtica finalidade  é  facer retroceder os dereitos sociais e consumar  o despezamento  dos servizos públicos, cumprindo deste xeito  as determinacións  decididas pola elite política  e económica  en favorable vantaxe dos seus intereses.

Ante o evidente desta realidade, tense  de entender  que  a composición do novo Executivo de Rajoy  é en se mesmo un referendo á continuidade do neoliberalismo e do réxime do 78, sen que por tanto na intención  do recentemente nomeado  Goberno exista intención algunha en cambiar  as cousas en dirección distinta á seguida polos seus antecesores, e moito menos postular ruptura coa  subsistencia  do  sistema.

Non existindo por iso desde un posicionamento de esquerdas  e anti-neoliberal, o mínimo motivo para o optimismo, tendo en conta que  o nomeamento dos novos ministros non ten mais alcance que  un lavado de cara, ao tratarse dunha manobra de despiste utilizada coa finalidade  de desmobilizar á sociedade, e mentres duren os seus efectos,  facilitar a osixenación  dun sistema económico insustentable  que no seu propio beneficio  manexa  a oligarquía financeira - empresarial coa intervención auxiliadora  do  tándem que conforma a socialdemocracia  e a dereita  na súa  coincidente  defensa e promoción  das políticas neoliberais.

Aspecto este último revelador, que evidencia que tanto  o PSOE como  o PP e o C`s forman no seu conxunto  parte  implícita da estrutura neoliberal dominante, o que lles converte en defensores  do sistema que nos explota, e por tanto,  inhabilítalles a exercer  función algunha como representantes dos opostos  intereses dunha  sociedade que  pola súa propia pervivencia  pretende a súa  eliminación, pois  a ninguén nos seus cabais ocorreríaselle  como cidadán outorgar a defensa dos seus dereitos a uns políticos que mostran  plena docilidade  e condescendencia co  IBEX 35  e o resto  do capital financeiro, e que coa súa actitude colaboracionista demostran non  estar dispostos a cambiarán no mais mínimo  a actual estrutura do Estado, nin por iso  posibilitar a construción alternativa doutro modelo de país.

É por iso que o novo Goberno de Concentración nacido do  acordo  que facilitou a investidura do seu Presidente e que agora arrinca a súa andaina, teña por referente  de singularidade  a continuidade do  neoliberalismo e o retroceso social, e iso, porque a súa  conformación  mais que obedecer ao reflexo da determinación democrática das urnas, levouse a termo capitulando   ante  a presión inducida polos propios mercados financeiros, e tal circunstancia, fixo  que fosen estes os que impuxesen as  pautas,  unha condición que obviamente fixeron valer coa implantación da mais radical versión do credo neoliberal., cuxa esixencia por desmedida ademais de acentuar  aínda   máis a polarización social, deu ao traste coas xa diminuídas estruturas xurídicas do benestar social.

De aí, que tras o seu longo período de vixencia  haxa contrastadas razóns  para sentenciar  que as políticas neoliberais aplicadas no noso país, non satisfixeron  para nada  a finalidade prevista, pois nin produciron un crecemento sustentable, nin unha distribución equitativa da  riqueza como tampouco  a conformación  dunha sociedade mais xusta e igualitaria,  senón xusto todo o contrario, o que fai aventurar de antemán  a propensión ao fracaso  que acompaña ao flamante Executivo, do mesmo xeito que  o alcance dun curto percorrido. 

Claro que sempre queda a posibilidade  de seguir mareando a perdiz, repetindo unha vez mais a extravagancia  de continuar  creando problemas  para  logo ofertar  solucións que nunca se chegan a producir