28 oct 2016

PODEMOS, NO CAMIÑO DO LIDERADO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


A rexeneración da vida  política será de todo punto  inverosímil  en tanto se impoña á democracia  os motíns oligárquicos  e sígase  outorgando fiabilidade  política aos gremialistas da mentira.


Quen como premisa sostemos  que a economía  debe ter a finalidade de servir ás persoas que nunca  función inversa, hai moito tempo que desertamos do ofuscamento que representa seguir outorgando  credibilidade  aos defensores do  modelo económico neoliberal, pois unha persoa nos seus cabais    baixo ningunha circunstancia pode confiar a solución á  grave situación  que padece o país, aos mesmos que en quenda de alternancia procrearon a hecatombe na que nos atopamos  sumidos.

Por tanto, quen desde a esfera política néganse a asumir  que o  neoliberalismo é en se mesmo  a revolución desatada polos  ricos  en defensa dos seus propios intereses, mal poden cumprir función opositora aos  principios doutrinarios que  o sosteñen, despois de exercer nos últimos trinta e nove anos como os seus  escoltas  e  acérrimos valedores das súas ganancias e privilexios.

E moito menos a erixirse  en defensores    das  vítimas, desa prole cada vez mais numerosa  que ten vetado  o dereito  para vivir dignamente  por carecer de medios económicos, desa perversa realidade  que politicamente  ten no PP e o PSOE aos causantes  de tan nocivos efectos, que por se mesmo e en consecuencia, invalídalles para afrontar función executiva na gobernabilidade do país.

Circunstancia perceptible con só constatar  o evidente  e cotexar   que tras o seu permanente  referendo  desde os anos 80 ata a reacción indignada do 15 M, entre ambos os partidos existiu plena uniformidade  e unha soa política  económica en perfecto encaixe co formato dun sistema bipartidista neoliberal, como pon de manifesto  a aplicación  de idéntico sustentáculo aínda cando utilizasen a estadía no poder  como camuflaxe, no seu planificado  xogo a ser diferentes e vender con iso sensación de pluralidade.

 Unha montaxe que vén abaixo cando os poderes económicos   que sufragan o exercicio político de ambas as formacións en compensación  á súa infame función defensora  dos  seus intereses e neutralizadora  da  contestación social, pásanse da raia forzando  a reforma do articulo 135 da Constitución, e establecen   con iso prioridade absoluta ao pago da débeda pública sobre calquera outra necesidade de gasto; tendo en conta que tal medida,  mais alá de traer consigo  políticas de extrema austeridade, recortes e involución social, nula utilidade achega en materia  de crecemento e xeración de emprego, como tampouco,  serve de receita  para baixar o volume da débeda nin o cumprimento  das  previsións de déficit.

Un pacto de intereses que sen consenso social de tipo algún e á marxe de consulta cidadá motivou a irremediable viaxe cara ao fin do bipartidismo como non podía ser doutra maneira, circunstancia sobrevinda  que  forzou a  reacción deses mesmos poderes  económicos que no seu intento de manter a primacía  forzan o agrupamento encuberto dos partidos que en todo momento funcionaron como axencias ao seu servizo, coa finalidade  de seguir garantindo en confluencia o dominio do poder Executivo e con iso o mantemento  da   súa xerarquía mais alá da formalidade democrática, nun novo ensaio  de recompoñer o un depauperado capitalismo en clave de continuidade.

A consumación dese obxectivo, é xusto o que hoxe os seus acólitos secundan directamente ou vía  abstención  no transcurso  da sesión de investidura  que celebra a Cámara Baixa,  seguindo  unha determinación  forxada  de antemán no contexto   dun gran consenso neoliberal, que mais alá do disidente simulacro  do    PSOE, situará a un abxecto Rajoy á fronte da Presidencia do Goberno, co expreso cometido  de adecuar a función do seu novo  Executivo,  non ao cumprimento de aspectos  de carácter  electoral, senón  a satisfacer o  imperativo  que para o trío neoliberal do Parlamento representa o conminatorio mandato dos mercados financeiros, de tal modo  que se garanta  a prórroga  das súas esixencias e que a orde política e económica mantéñase invariable.

Por iso é polo que quen prognosticaba que coa  caída  do bipartidismo xurdiría a ocasión  para corrixir a deríva neoliberal, véxase agora empuxado a emendar  predición por canto os acontecementos  mais  que referendar tal previsión veñen advertir xusto o contrarío, tendo en conta que  a vella política  a pesar de modificar  o seu formato lonxe de desaparecer  continúa a súa andaina.

Tal circunstancia pinta un escenario parlamentario no que Podemos está chamado a exercer en solitario como oposición efectiva ante o triunvirato de avinza  neoliberal que en tácita converxencia conforman o PSOE,C`s e o PP no seu papel de incondicionais   afianzadores   de tal  ideario.

De aí, que ante o novo desafío a formación morada deba reformular a súa operativa funcional  no Parlamento  para fortalecer  de forma efectiva   o seu súbito liderado, do mesmo xeito que proceder en corrección imprimindo estabilidade  no seu propio seo en arraigamento de maior consistencia,   ao tempo de acentuar proxección e ampliación da súa base social como esixible formalidade  para potenciar a  influencia que lle habilite no curto prazo a desempeñar con plena solvencia  a gobernanza do país.

Despois do últimos acontecemento  políticos, a maioría  electoral  así o indica  e o futuro do país demándao 

21 oct 2016

CANIBALISMO POLÍTICO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


Mais que emendar erros,  recompoñer o bipartidismo é o obxectivo fixado polos causantes da  crise, nun adverso intento de impedir  o cambio cara a unha democracia social e económica que satisfaga  os intereses e demandas da maioría social.
O conflito desatado  no  seo do PSOE mais que unha disputa  pola  substitución de liderado é unha confrontación allea á súa concepción ideolóxica, que lonxe de buscar a funcionalidade e a  cohesión orgánica do  partido, líbrase coa única finalidade  de lograr o  control patrimonial do seu aparello, para así desde o servilismo cumprir  as  determinacións ditadas  polo establishment financeiro e a oligarquía do Estado a través dun deseñado plan  de fustrigación, elaborada  ao só obxecto de seguir mantendo as súas vantaxes  e paliar dese modo os prexuízos   que para os seus intereses  representa o golpe histórico causado polo esborralle do  bipartidismo e a perda da súa hexemonía

Un enfrontamento  por tanto,  que mais que dirimir discrepancias entre dous bandos ou correntes de opinión, coa intromisión  dos poderes fácticos e o asalto  do sector dirixente  mais reaccionario, abre as portas de par en par    ao  canibalismo  político, primando así ao mais corrompido das súas filas,  a quen,  exentos de toda ética e desposuídos do mínimo   código de conduta   tráelles sen coidado que  a  repercusión  das  súas manobras de acoso e derriba acaben por fracturar a estrutura  da   organización, e con iso, ademais de acentuar a crispación mande ao traste o futuro do partido. 

Sendo orientativo de tal tendencia  o resultado  de avaliación dunha primeira análise da situación, que vén indicar que a frustración creada co conflito  desatou  unha  espantada de tal magnitude que non só está a afectar  a un amplo sector dos seus cargos intermedios  e  militantes de base,  senón tamén e en maior medida   a unha  parte substancial  do seu electorado.

Un rumbo que en razón ao autoritarismo imposto polo novo núcleo dirixente e a repercusión  das súas medidas coercitivas contra os disidentes, derive cara a unha situación de inestabilidade permanente, que sumada a un desarraigamento social crecente, fará que á vez que  o conflito se agrave, acentúese o deslizamento cara a outras formacións políticas de cadros e simpatizantes como  da súa base electoral,   ata o extremo de descapitalizar a formación socialista  e reducila  á mínima expresión  para convertela  nun  mero   referente testemuñal.

Sobre o particular, hase de referir que a saída forzada  dun deostado Pedro Sánchez da cúpula do socialismo  prodúcese de forma traumática,  xusto no momento en que este decide abandonar o papel de teloneiro que lle tiñan  asignado  e lánzase   a desempeñar o papel de actor principal,  ao tempo de forzar a consumación dun  bloque progresista  sen limitacións nin impedimentos, co que estruturar de formar efectiva  a conformación  dunha alternativa de goberno.

Decisión  que acende as alarmas  entre os membros do sector do partido que seguen atados ao Réxime do 78 e cuxo obxectivo oposto a tal  finalidade está direccionado cara á  recomposición dun  bipartidismo  de corte inmovilista que free   a presión social polo cambio e faga prevalecer a través das "baronías"  de pertenza a súa autoridade de representación  política e institucional como norma de xerarquía.

E todo iso sen controverter de ningún xeito os compromisos de fondo co poder oligárquico e a súa estratexia de austeridade e de recortes sociais, é dicir, unha aposta pola continuidade que mais alá de pequenos  arranxos cosméticos e retóricos, peche acceso baixo sete chaves a calquera hipótese de cambio  real, unha circunstancia que vén indicar  que da man do actual núcleo dirixente o PSOE a efecto algún poderá postularse como dinamizador  do cambio progresista  que o país precisa e a sociedade require.

De aí que se Rajoy mantense incólume na Moncloa  non sexa porque a maioría da cidadanía outorgáselle o seu voto, pois non foi así, senón porque nunha nova  intromisión  política  Felipe González, xerando  un cisma  no seo do partido e  menoscabando  a vontade dos votantes  socialistas   impuxo  aos representantes da organización  a figura  da  abstención técnica que favorecese en primeiro termo a  investidura do candidato conservador co implícito compromiso   de favorecerlle a gobernabilidade sobre a base dun  pacto de unidade e  estabilidade bipartidista en corrección do curto percorrido e a debilidade dun goberno en minoría.

Esa entrega incondicional do seu patrimonio  electoral ao PP acatando  a esixencia dos mercados,  fai que sexa Unidos Podemos e confluencias os chamados a postularse como "única e verdadeira" oposición,  ante a expresa renuncia que implica a actitude subordinada e  colaboracionista  dun PSOE sumido nunha  crise interna sen precedentes e de difícil solución .

Unha situación de despezamento político  que por responsabilidade esixe esa substitución en liderado que debe ser exercido  coa debida  solvencia, para que o contido das súas iniciativas e propostas  superen a condición de meras denuncias.

Sendo sen dúbida, a mellor oportunidade de aprendizaxe e capacitación  cara a futuros  labores de goberno.    

14 oct 2016

O DELIRIO DUNHA ABSTENCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


Dicir que a corrupción non debe ser a barricada  que impida a abstención do PSOE na súa decisión de facilitar o goberno ao PP, ademais  dunha   desafortunada declaración, é unha actitude que denota un alto  índice  de desvergoña  política  entre os  autores intelectuais  de tal afirmación.

Variadas investigacións xudiciais  confirman sen ningún xénero  de dúbida  a existencia da caixa B do Partido Popular,  como tamén evidencian  que  desde 1990 esta organización utilizou en beneficio propio  diversas fontes de financiamento alleas ao circuíto económico legal, conseguindo   na maioría dos casos tal finalidade  mediante contratos adxudicados ilegalmente por Administracións  Públicas rexidas  por xente adscrita ás súas filas  e cuxa constatación  delata o seu nulo respecto   polas  regras democráticas, o que  fai cuestionar a lexitimidade  institucional  dos seus representantes,  e por tanto,  a absoluta ausencia de integridade dos membros que desempeñan papel de liderado na   súa cúpula dirixente.

Tal circunstancia indica que lonxe de atoparnos ante un escenario de carácter  conxuntural, o fenómeno  da corrupción é un todo estrutural que vai moito  mais alá dunha anómala relación entre  o diñeiro e a política.

Tendo de asumirse para o efecto   que estamos ante unha auténtica  trama de tipo mafioso, que utilizando os seus resortes de sedución  mediática e o seu dominio da economía   tentan facer crer que gobernan para todos, cando o certo da situación é completamente  oposto, como vén demostrar o feito  de consolidar un  sistema  de privilexios  onde unha minoría  socioeconómica e a súa órbita de subordinados  políticos dominan o aparello do Estado.

Verdadeira máquina corruptora  disposta ademais a impedir  de calquera xeito que se satisfagan as demandas democráticas da cidadanía, e por tanto, pechada en banda  a aceptar e asumir toda  decisión de fondo  plebiscitario.

Unha situación  de anormalidade onde a corrupción converteuse no seu  modus vivendi  como así  apuntan  ante os tribunais, as probas, careos e declaracións dos procesados  na trama   Gürtel e demais competidores noutros procesos de  similar escándalo, que  veñen referendar  que o actual partido do Goberno utilizou   o poder do Estado  non só para saquear os  bens do común e facer ricos aos seus dirixentes,  senón tamén  para  sufragar  o importe das súas campañas políticas con cargo ao peto de toda a cidadanía.

Aspectos no seu conxunto contrarios á ética e a legalidade,  as súas prácticas   de latrocinio e espolio xeneralizado que creban a súa lexitimidade de representación, ao crear  unha  controvertida  situación  que lonxe  de propiciar   o relanzamento  da  súa candidatura á formación dun novo Executivo desautoriza  tal pretensión, esixindo na súa falta a apertura dunha nova etapa  onde a expurgación de responsabilidades  ademais do obrigado acompañamento de dimisións, en defensa da necesaria rexeneración democrática,   traia consigo a propia disolución legal  do Partido Popular como organización  política.

Arrogar a condición de representante maioritario da  vontade  popular cando se imbra a  corrupción, é unha astucia  coa que se tenta  revestir   de legalidade  a fraude que representa branquear mordidas  procedentes de turbias prácticas   coa  intención de distorsionar os procesos electorais.

Por iso é polo que os resultados  de tan  anómala  operativa non deban ter   alcance distinto ao  da súa verdadeira finalidade,  que non é outra,  que manipular as regras do xogo democrático  en vantaxe de rendemento  electoral, o que fai cuestionar  nese aspecto a  autoproclamada xerarquía  da formación conservadora e a súa  total falta de lexitimidade para atribuírse  primacía algunha na conformación de gobernó

Neste tempo que a xustiza  esta monopolizada  nas súas funcións   por un entrelazado  de procesos de corrupción , a urxencia  debe pivotar  ao redor da erradicación das prácticas de suborno  que caracterizan a dinámica deste  goberno depredador, aproveitando a tal fin  o  furor que xera a actualidade xudicial  de escándalo,  para desde o proselitismo   impartir  docencia política que xere  unha  reacción colectiva  cara a un cambio de tendencia  e arraigue nos electores a necesidade  de afastar    a pantasma doutros catro anos  de involución do Partido Popular.

Unha  iniciativa de curto percorrido  e abocada ao fracaso  se non é afrontada  de forma colectiva  polos membros das forzas progresistas;  e de imposible viabilidade  se  por parte dos membros da Xestora do  PSOE desisten de facer fronte ao inimigo. e no canto de afrontar    este reto  rexenerador  decántanse pola complicidade dunha abstención  de investidura, pois con tal determinación de renuncia  estarían a manifestar  a súa preferencia  por un goberno da Gürtel ante outro alternativo ou a unhas terceiras eleccións, e con iso, perpetuando as malas prácticas e a continuidade do PP que desde  a institucionalidade neoliberal non fixo mais  que afundirnos na miseria  e prodigar as prácticas de corrupción.


7 oct 2016

PSOE: A' VELLA GARDA' A POLO SEU

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



O impedimento das forzas de asalto ao PSOE para constituír un goberno de progreso favorecendo vía abstención a continuidade dun Executivo de PP,   ademais de consumar unha traizón ao seu electorado, perpetúa ao país nun estado de crise crónica  de graves consecuencias  para a maioría social.

Tras ser desafiuzado  Pedro Sánchez da sede de Ferraz , os membros  da  'vella garda' constituídos en axentes  de desaloxo, coa súa planificada revolta   non só quitaron  do medio ao díscolo secretario xeral,  senón que coa súa sublevada  actuación   consumaron  o verdadeiro obxectivo da súa finalidade,  tal foi,  impedir que se cumprisen as  medidas de cambio previstas  e a nova liña política do partido,  para   así, cortar de raíz  toda posibilidade cara a unha  traxectoria  rexeneradora ao só obxecto  de manter invariable  a continuidade das súas prerrogativas e a sucesión  dos seus   privilexios.

Para poder  a entender   a pérfida conduta  desta tropa de insidiosos,   basta con saber que estamos a nos referir a uns individuos que tomaron  a política como solución profesional, ata o extremo de poder confirmar sen ambaxes  que  'a vida  laboral' de todos eles  cabe en media cuartilla, ou o que é o mesmo, que cada un dos conxurados nesta trama conspiratoria   superan  o cuarto de século dedicados en exclusiva   á función política, e valla como exemplo unha referencia  co propio presidente da recentemente constituída Comisión Xestora,  Javier Fernández, que tras vinte e cinco anos encadeando cargos do PSOE cando vai camiño dos sesenta e oito  xa podería  xubilarse a pesar de cotizar   tan só  seis anos  no desenvolvemento da súa función laboral. Curriculum que por similitude  da súa equivalencia  é extensible á case totalidade do resto da comitiva  dos  vividores que  promoveron o  complot.

É por iso que o grave no derrocamento  do ex número uno do socialismo  non sexa en se mesmo a súa   caída como  referente de xerarquía,  senón o triunfo do sector parasitario  do partido  polo implícito  mantemento do  status individual  dos seus membros,  tendo en conta que a súa cobertura, mais alá que satisfacerse coa conformación dun goberno alternativo resólvese outorgando  unha  abstención técnica a Rajoy e de implícita  transixencia   de gobernabilidade para que nada cambie  e todo siga igual.

Unha actitude propia  de quen  levan toda a súa vida encostados  ao poder, sen mais  idea que seguir utilizando a política  como plataforma de lanzamento    para perpetuar unha vida de luxos e privilexios; e iso aínda que tan censurabél comportamento  agrande  cada día máis, a brecha  que lles separa da sociedade e dos cidadáns  polo contrasenso que representa  que uns políticos teoricamente de esquerdas, convértanse pola súa avaricia, nos abanderados  das reformas neoliberais mais agresivas  e en socorristas  dunha dereita corrupta  e incursa  en escándalos  e procesamentos xudiciais.

Demostrado con iso que  a nula fiabilidade  que ten de outorgárselles a quen coas súas demoníacas  prácticas  demostran non ter escrúpulos  ao  ser capaces  de desprenderse de principios e ideoloxía, con tal de recibir a cambio o resultado  das súas habituais  compensacións.

É por iso que a irrupción da 'vella garda' na emblemática sede  da rúa Ferraz, non ten de ser entendida  de ningún xeito como o inicio da estabilización e rexeneración da formación  socialista que tan interesadamente  proclaman os asaltantes, senón que en adecuación á realidade  haberá  de percibirse como unha desapiadada loita de poder, unha guerra fratricida entre inmovilistas e progresistas,  cuxas lesivas consecuencias  inducirán un efecto  contraproducente  convertendo a controvertida sedición en punto de partida  da estrepitosa decadencia  e caída do PSOE, cuxas consecuencias farán  que nos próximo comicios a formación  do puño en rosa  quede relegada nesta hecatombe a un papel testemuñal.
  
Declive    favorecido en primeiro  termo pola deslealdade de Felipe  González, a quen non lle bastou  con exercer  de máximo  instigador da insurrección  perpetrada contra Pedro Sánchez, senón que na súa traizón,  non dubidou o mais mínimo en comportarse como un vulgar corre ve e dille,  trasladando anticipadamente a Rajoy  información  do golpe que preparaba  na sombra para poñer fin de forma gradual  ao liderado do Secretario Xeral, á vez de delatar     que consumado o derrocamento, o PSOE situaríase a favor da  abstención  que facilitaría ao PP a formación de Goberno. 

Un comportamento  que ademais de poñer ao descuberto a súa nula catadura moral, tira por terra a integridade dun partido  que non repara en traficar    co voto dos electores socialistas para finalidade distinta á comprometida; e todo, polas turbias manobras  de conspiración patrocinada desde dentro  por quen en interesada atribución á súa condición militante, dedícanse a descapitalizar as súas propias siglas  co  único e exclusivo propósito de asegurar   as súas inxustificadas  vantaxes e prebendas.

Por iso, é polo que ante esta rebelión antidemocrática a reversión a tan fatal desenlace  teña soamente por solución   unha acción coordinada das súas bases militantes, de tal modo  que acorde ao marco estatutario promovan por conduto regulado  a convocatoria dun Congreso Federal extraordinario,  onde poder  cambiar a quenda dos acontecemento e a  elección en primarias dun novo líder.para

De non facelo así, a abstención  terá  efecto de extremaunción   un  PSOE con respiración asistida  e agonizante