A ISIDORO XA NON LLE MOLA A PANA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando Pedro  Sánchez péchase en banda  na súa negativa  á investidura  de Rajoy e anuncia  a conformación  dun goberno de progreso con Podemos,  o sector mais reaccionario do PSOE  con Felipe  Gonzalez á fronte , ao marxe da militancia, deciden abrir a veda  ao  seu linchamento político  

Tráxicas consecuencias para  a orde constitucional e  a democracia  está a causar o golpe de estado  que ven sacudir os cimentos do PSOE, unha manobra de desestabilización  levada a termo polas forzas de choque  do  sector máis reaccionario do partido da rosa, as ordes  do todo poderoso  Felipe González  como   xeral  xefe  da asonada,  que a pesar de non  ostentar cargo executivo  de tipo algún no aparello do partido,  ninguén puxo freo aos seus excesos  nin  á súa clandestina intromisión, como  aos constantes cuestionamentos  dos órganos de dirección,  e tampouco, ás súas repugnantes prácticas  de xogo  sucio e á función  de infiltrado  da oligarquía no seo da organización socialista. 

Alzamento  levado a cabo non para corrixir a precariedade dos mais  desfavorecidos  como determina o credo  socialista,  senón  coa  única finalidade de impedir custe o que custe  a constitución dun goberno de progreso  alternativo  ao PP,  para facilitar así  a continuidade  das   políticas  de corte neoliberal   e acadr  con iso o seu verdadeiro obxectivo, que non é outro, que garantir a continuidade  ás dinámicas de austeridade    como norma  e regra  política.

 De todos os xeitos a    presente actitude do Isidoro doutros tempos  para nada debe xerar sorpresa na cidadanía, pois sabido é que  a súa volubilidad  e  cambios de rumbo balizan a súa traxectoria política,  como vén indicar   o xiro ideolóxico cando sendo  Secretario Xeral impuxo ao PSOE tras a celebración da súa XXVIII Congreso, onde se encargou de desterrar o marxismo da súa ideoloxía e configurar en suplencia  un partido de esquerda moderada.

Sen obviar   o seu  discurso  cambiante sobre a OTAN, que pasou dunha radical  negativa ao ingreso na alianza militar occidental  a promover da noite para a mañá  a convocatoria dun referendo onde se situou  como defensor a ultranzas    do voto afirmativo á permanencia. 

Decisións que en ningún caso atendían  a formulacións ou inquietudes da militancia socialista,  nin formaban parte das demandas características   dunha  formación   de esquerdas ; senón que xusto   como agora ocorre, ao tratarse    de asuntos     de difícil defensa e espiñenta xustificación desde unha percepción  xeral, resulta obvio   que a súa autoría intelectual lonxe de buscarse  no ámbito do progresismo político,  haxa de sondarse    na contorna  da oligarquía que resultan ser  os que de verdade ordenan e mandan, e así seguirá sendo  mentres personaxes como Felipe González exento do mais elemental  código ético, no canto de      facer da política un oficio  de decencia,  sitúanse favorecendo  a indisciplina  e  proliferación  de noxentas prácticas.

Se a iso sumamos  o estalido de infinidade de casos de corrupción destapados no transcurso  do seu desempeño da   Presidencia do Goberno,  e engadimos a iso o abominable  escándalo dos GAL que en sen mesmo  consistiu en aplicar  o terrorismo de Estado  con asumida complicidade   nunha guerra sucia sen precedentes , un crime contra  as  garantías constitucionais e o dereito internacional, determinante da escasa catadura  moral de quen a pesar do seu  fatal desenlace non reparou o mais mínimo en tentar  xustificar o indefendible manifestando para o efecto que a democracia se defendía tamén nos sumidoiros e nos desaugadoiros.

Deleznables testemuños que valeiros de rigor bótanlle abaixo  a  prefabricada aureola de gran  estadista  que artificiosamente adxudicáronlle   o sequito dos favorecidos, poñendo  ao descuberto  a súa verdadeira   identidade  que lle sitúa en equivalencia como  a maior fraude da Transición,  pois nula fiabilidade debe merecer quen demostrou non ter máis ideoloxía que a do seu propio ego e dos seus intereses.

Tendo de engadir a iso  como acento de maior  detracción da súa deostada integridade, o nexo sostido  con     a corrupción legal  institucionalizada  en formato de "portas xiratorias", que sumado á desmedida obsesión pola acumulación de riqueza,  fan que a súa proceder político sexa un todo cuestionable, para converterse   nun personaxe sinistro, nun individuo  sen valores  adicado ao exclusivo servizo da oligarquía e do gran capital.

Resultando inaudito  por iso que un personaxe en permanente conspiración como Felipe  González , aduza a estas alturas como argumentario  á  súa desabrida intromisión  a anecdótica xustificación  de sentirse enganado persoalmente  polo Secretario a Xeneral, cando  o certo foi  que a  acción de acoso e  derriba  estaba  anticipadamente planificada  coa idea  de forzar     a súa dimisión  e abortar  con iso  todo intento  da constitución  dun  goberno de progreso,  para así,  satisfacer unha vez mais intereses extra políticos outorgando  a gobernabilidade ao PP.

Con todo  o inesperado  fracaso en primeiro intento deste "estadista" e os seus acólitos evidenciou que de nada lles valeu contar para a ocasión co apoio das  elites económicas, mais ben ao revés , pois o  destape  da súa relación de alianza desatou o efecto oposto nas bases socialista que frustradas diante os feitos  ameaza  con reverter  a  orientación das dimisións  como a consumación dun cisma  que converterá ao PSOE nunha ferramenta política inservible.

REFLEXIONA QUE HOXE É O DÍA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

 

Poucas luces e excesivas  sombras  son a referencia  da  maioría dos programas electorais, que elaborados para non ser cumpridos, utilízanse en tempo de eleccións  ao só obxecto de acadar rendemento electoral.

Desde as primeiras eleccións xerais tras a morte de Franco ata os comicios galegos de mañá, celebráronse  a nivel de Estado  un total de 183  procesos electorais,  ou o que é o mesmo,  o país dedicou durante este período  un acumulado de medio ano a xornadas  de reflexión, é dicir a cumprir  coa veda electoral como hoxe ocorre, con esa tradición que  chegou da man da democracia coa  teórica finalidade  de protexer o voto dos  electores, pero que se na súa orixe puidese  ter fundamento argumental ,  na actualidade  converteuse nun completo  «sen sentido».

E iso entre outros aspectos polo  inicio da era dixital e  o auxe  que representan as  redes sociais que polo seu carácter  incontrolable fan  cuestionar a eficacia  desta prohibición  creando unha  situación anacrónica  que recomenda revisar a lexislación electoral.

Sobre todo cando é de sobras sabido  que esa limitación  non pasa de ser un eufemismo político, unha tregua  inútil,  tendo en conta que mais alá do imperativo legal   é difícil asumir  que alguén nos seus cabais reflexione pouco ou moito o sábado previo á cita coas urnas, cando os concorrentes ao proceso electoral, salvo excepcións,  mais que apelar á intelixencia dos  votantes, co seu anómalo proceder incítanlles  a cuestionar a fiabilidade das súas promesas  e por tanto a deducir  que  os seus ofrecementos non pasan de ser estériles estratexias de márketing   electoral, ineficaces  e de nula veracidade.

Aspecto que deixa sen materia de análise  á  cidadanía  para que esta poida  reflexionar coa debida solvencia, e motivo sobrado por tanto  para afirmar que  a tempo presente  e na actual situación, esta paréntese exótica de vinte e catro horas entre a campaña electoral e as votacións é un completo despropósito; non sendo esta a afirmación  unha invitación para devaluar  o marco legal senón unha simple apelación ao sentido común da  súa obrigada reforma.

Sendo recomendable en tanto esta non se produce proceder en consecuencia  mitigando o patrocinio rigorista a tal restrición  para envorcarse expresamente  no cumprimento do esencial, que pasa por cumprir coa  limpeza do proceso electoral para así   garantir con solvencia  o pronunciamiento da soberanía popular nas urnas

Pero ademais  da desvantaxe que representa  a influencia da era dixital  sobre a  xornada de reflexión como antesala do voto, hai outros aspectos   moito mais perniciosos para o mantemento da súa vixencia, e valla como referente   as sistemáticas mentiras electorais  que  sen ningunha dúbida debesen  ser tipificadas como delitos punibles, desde o punto e hora que coa  súa práctica   ademais de terxiversar a realidade   estase a xogarse coa vontade dos  votantes  nun claro  intento de acadar  a súa confianza nas urnas  por medio  de artificios e enganos . 

Un exercicio de cinismo e do todo vale, mediante  a utilización  da  literatura de ficción dos programas electorais como tapadeira , para atreverse así  a proferir  consignas  a propósito de estar  a falsificar a finalidade das súas intencións , desprezando  dese modo o principio de ética   como forma de facer política , unha práctica  que encobre unha turbia complexidade  e  un aberto desprezo  ás mínimas formas democráticas., onde a demagoxia envólveo todo para converter  en anécdota as eventualidades do proceso electoral.

Por iso é polo que os electores á vista dos feitos,   mais  que cinguir   a súa   reflexión  ao  formalismo das    estipulacións   da lei electoral de 1985. o sensato sería que o fixesen  co obxectivo posto en dignificar e rexenerar  a vida política,  evitando de antemán   ser presa de seducións  de fascinación política, xa que   as eleccións deben operar como mecanismo retrospectivo en protección  dos intereses da cidadanía, sendo por iso que  a súa actitude, mais que deixarse guiar por cantos de sirena,  debese consistir en compensar  ou sancionar aos candidatos nas urnas,  como única fórmula  de conferir solvencia á  función política sobre a base  de     un vínculo de efectividade  programática entre partidos e electores.

Non debendo esperarse por tanto síntomas de rexeneración se tal circunstancia non se produce, ou cando  os políticos obrigados a pagar custos electorais pola violación do seu mandato, a pesar de enganar  aos seus votantes  con relación ás políticas ofrecidas durante a campaña electoral, conseguen  eludir o castigo  e reafirmarse no poder mantendo  a súa continuidade.

Cando isto ocorre  como resulta ser o caso,    evidénciase que a cidadanía mais que estar educada no voto crítico padece colectivamente unha síndrome  de Estocolmo electoral, unha situación  tremendamente  complexa   que impulsa  a reflexionar  sobre tan anacrónica desviación de conduta  para  chegar a saber  en que pensa o votante, para conducirse  en dirección oposta á os seus propios intereses.

Contra o devandito, o día de hoxe si suscita  analizar  esa incógnita como  tamén alcanzar a  resolución debida, en razón á súa condición perentoria e toda vez que mañá  xa sería demasiado tarde.   

AVANTE, OU A MERCÉ DA CORRUPCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante a corrupción nin caben transformismo de simulación nin parapetos de acubillo, e cando a utilización de tales artificios aprópiase da situación  por acción ou omisión dos políticos obrigados a remediar tal conduta, por ética pública, estes deben ser desposuídos da súa encomenda.

 

No noso país o custo total da corrupción excede con fartura os 90.000 millóns de euros ao ano, unha descomunal cifra que repercutida per cápita nese prazo equivale a un importe superior a 500 euros  por cidadán,  o que en se mesmo  vén indicar   a excedida proporción deste  desenfreo político, que lonxe de corrixirse apunta xusto ao revés, polo menos así o indica o feito que cada mes descúbranse unha media de dez novos escándalos de corrupción que carrexa que cinco persoas sexan  detidas ao día por tal motivo, e causa determinante  polo que Rajoy pechou a súa última lexislatura completa  establecendo  cun total  de 7.140 detidos un novo record nos  niveis de corrupción.

Indicando todo iso  a nula  eficacia lexislativa do Executivo da súa presidencia  á hora de combater esta secuela e todo a pesar de contar cunha ampla maioría absoluta, que lle outorgaba de seu plenas facultades para reconducir o actual desenfreo  e darlle un envorco á  situación. 

Se a tal eventualidade engadimos, que a xudicatura confirmou probada o financiamento ilegal do PP desde practicamente o seu nacemento e agregamos  a iso, entre outros aspectos, o feito de verse  obrigado a pagar un cuarto de millón de euros na Audiencia Nacional polo lucro que obtivo da trama Gürtel, sería de todo punto temerario facilitar  a unha organización  con semellantes antecedentes que conformase Goberno  e mantivese as rendas do poder, pois un país cun mínimo de coraxe e sentido da rexeneración  de ningún xeito debe permitir que tal posibilidade  poida suceder.

De aí que por mais vontade de emenda  que proclamen,  resulte inadmisible desde todo punto de vista, secundar formulacións de rexeneración democrática que non veñan precedidos  da erradicación de todo  indicio   de dexeneración  política, e nesta relación de reciprocidade, é evidente que  o PP ten na súa contra o infranqueable impedimento da súa propia perversión. 

Circunstancia que  fai inviable  que a rehabilitación política poida vir da man da formación conservadora, e por tanto que tal expectativa tome visos de realidade, cando o certo é que estamos ante unha forza política que pon de manifesto asiduamente a súa negativa e renuncia  a loitar contra a corrupción no seo do seu propio partido, sendo por iso  que de ningún xeito  deba seguir ostentando atribucións  na gobernabilidade  do país. 

Representando tal inconveniente, argumento mais que sobrado para que os opositores á continuidade do PP, no seu conxunto, tomen responsabilidade da situación e en consecuencia, facendo da rexeneración democrática o común denominador escruten fórmulas que desde a cesión mutua e o esforzo de diálogo, aparcando vetos e maximalismos, poidan constituír un goberno alternativo reformista e renovador. de tal modo, que asumindo a singularidade plurinacional fixe en todo caso unha vía de solución ao grave conflito territorial que vivimos,  ao tempo de sentar  as bases  para  levar a termo  a mais que necesaria reforma constitucional, e todo iso en aras a lograr as anexións necesarias, como en razón  á  situación de excepcionalidade   do actual momento  político e evitación dos  prexuízos que ocasionaría  a celebración    duns terceiros comicios.

Desaproveitar a oportunidade que brinda a composición do actual escenario  parlamentario convertería á  totalidade dos cento oitenta  deputados que coa súa maioría impediron  a investidura de Rajoy,  en directos  responsables dos  prexuízos derivados polo  súa evasiva en constituírse como alternativa  de goberno e alentar  con así  unha situación  de aversión cidadá que por incremento da abstención facilitaría o risco  de crecemento do PP sen excluír a posibilidade de obter a maioría absoluta coa achega de Cidadáns, o que por alteración do mapa electoral impediría  non só  poñer remedio á  corrupción, senón tamén recuperar o noso maltreito Estado do Benestar, así como, eliminar das actuais tensións territoriais  entre o centro e a periferia.

Para evitar tal probabilidade  non basta con tentalo, senón que  ademais ten de conseguirse,  dando por certo como quedou visto que  a maioría non  quere saber nada de Rajoy nin do PP, e coñecendo de antemán contra coartadas prefabricadas que  o obstáculo para sortear tal finalidade  non reside no nacionalismo - independentismo periférico, senón que o único problema para que tal ocasión prospere represéntao o sector histórico do socialismo movido na sombra por Felipe González , quen no seu papel de novo rico ao servizo das grandes corporacións financeiras non dubida o mais mínimo en exercer presión política e mediática  no seu intento  de liquidar ao PSOE como forza alternativa á dereita, e iso co claro intento de abortar  toda credibilidade  de conformar en substitución unha opción de goberno  de progreso.

Por iso é polo que non quede outra que  proceder en consecuencia e restituír a moralidade pública  a través dunha ofensiva de acoso e derriba das  organizacións políticas inmersas ou tolerantes coa corrupción e os seus cooperantes, a través dun acordo de gobernabilidade  das forzas progresistas, previo á celebración dos comicios autonómicos do 25 S, de tal xeito que o seu impacto teña o seu efecto repercutido no resultado da urnas e na restitución efectiva  da  vida democrática 

GALICIA NA LIÑA DO CAMBIO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En razón á  desastrosa situación de crise política e institucional que vive a nosa comunidade, a tarefa de lograr o 25-S unha maioría parlamentaria de signo progresista  non debe ser cometido exclusivo  dos partidos do cambio, senón tamén unha asunción  colectiva  do conxunto da vangarda social. 

                 

Arrinca a campaña  co anticipo  da última enquisa preelectoral do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), cuxos datos veñen predicir que nos comicios  do 25-S a esquerda non logrará escanos suficientes para constituírse en alternativa ao PP, quen unha vez mais alzaríase coa maioría absoluta na comunidade; conclusión que non deixa de ser unha sondaxe mais de idéntica fiabilidade que as elaboradas por outros  medios demoscópicos, expertos todos eles  en crear profecías ou versionar  a realidade ao antoxo dos seus propietarios.

Non resultando de recibo en todo caso, que un organismo autónomo de carácter administrativo adscrito ao Ministerio da Presidencia como resulta ser o  CIS, sexa o único de similares características que en democracias con nivel de calidade máis alto que a nosa se dedica a inquirir e publicitar  a intención e a estimación de voto en eleccións,  é dicir,  a efectuar enquisas partidistas a cargo do orzamento de todos.

Co agravante que  o  factor de dependencia  orgánica e, polo tanto, política que xera o feito de ser o goberno o que designa á persoa que preside este organismo, faga albergar  serias sospeita que o seu uso  estratéxico poida ser utilizado no posible por parte do Executivo para o seu emprego a conveniencia, excluíndo de tal  receo  a honestidade profesional dos funcionarios  da devandita institución.

Risco xerado polo desempeño dunha actividade descontextualizada das funcións que en boa lóxica debese  cumprir este centro de investigación, e que en todo caso,  terían de quedar  circunscritas ao fortalecemento da  investigación sociolóxica de calidade, que nunca  como é o caso, a confeccionar  barómetros de estimación empregando parámetros analíticos  de normalidade a unha situación electoral inédita como resulta ser o  caso dos comicios galegos. 

Non é necesario profundar en enquisas,  para saber que desde os albores da autonomía ata  fai ben pouco  a posibilidade  de mudar   a  presidencia da Xunta    de Galicia tornábase un  intento de difícil consecución  sen  confluír en obxectivos  a representación electoral  das forzas de esquerda, non representando tal requisito xustificación argumental para circunscribir á  xeneralidade da  sociedade galega no conservadurismo do  ámbito políticos das  dereitas. 

Nin moito menos, pois nunca foi a cidadanía  como  base electoral o problema que impediu conformar unha alternativa sólida  ao Partido Popular. 

.

Pois a motivación e extensión no tempo de tal   impedimento hase de buscar   na  actitude política mantida entre contendentes, para así entender   que mentres os conservadores agrupáronse desde sempre ao redor da  unidade de actuación, tirando rendemento electoral  dunha disciplinada estabilidade, contrariamente, os opositores no seu antagonismo dedicaron a súa función  para incentivar divisións, a purgas nas súas propias organizacións e a prodigar  disputas internas  de poder, conducíndose  con tal comportamento cara a unha situación  de permanente  conflitividade que anulou toda posibilidade de facer a mínima concesión á imaxinación política, dificultando con iso poder ofrecer ao electorado de forma solvente e crible   o esquema doutra Galicia  posible.

Pero hai aspectos emerxentes  no último lustro que modifican  no substancial o  cadro fixo daquela controvertida realidade, sendo o 15M a insignia  do cambio político e referente vertebrador e conglutinate  dunha nova noción do sentimento progresista, ao que tense de engadir a repercusión do declive bipartidista, ao igual,  que  o pernicioso  influxo  do neoliberalismo, agregando a iso o efecto dunha corrupción crecente  que sumado ao adverso balance  do executivo de Feijóo en aspectos atinentes a dereitos e garantías básicas da cidadanía, orienta a predicir unha mudanza na tendencia electoral que  mais alá de simulacros e  de pompas mediáticas distancia ao PP desa maioría absoluta que por parte do CIS  vénselle a prognosticar

.

Sobre o particular, dicir, que a  pesar de prescindir da súa propia identidade e concorrer como en Marea,  a achega de Podemos como forza de estrea nos comicios autonómicos será determinante á hora de mobilizar á cidadanía  e acrecentar o rédito electoral en  favor da plataforma  de confluencia, para así garantir o cómputo de votos  necesarios cos  que lograr despois do 25-S  a conformación dun tripartito de esquerdas, que refundindo a diversidade de sensibilidades nun proxecto común teña atribuída  lexitimidade democrática para  afrontar un cambio de rumbo e conducir  á nosa  comunidade cara a camiños acordes á demanda da maioría social.

Sendo en todo caso necesario para afianzar tal finalidade agrupar sinerxias, comprometendo a tal fin a resolta  participación dos sectores sociais de vangarda.

A BANDEIRA DO CONSTITUCIONALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Utilizar o constitucionalismo restritivo para colocar fóra de xogo  a quen defende a diversidade  plurinacional  do país, ademais  dun recorte de espazo   aos adversarios políticos, é unha manobra de neutralización dos contendentes á formación de goberno.

Do mesmo xeito que ocorre coa  economía,  é probado que o espírito garantista  e social da Constitución esta incautado  pola oligarquía económico-financeira, ata  o extremo  de poder afirmar sen ambaxes que nos achamos   ante  unha usurpación do noso foro fundamental, cuxa repercusión, fai inoperativos  os mecanismos de control e  as instancias fiscalizadoras do sistema constitucional. Convertendo así á propia Carta Magna nun sen sentido de vantaxes totalmente impropias dunha democracia real e  cuxa influencia fai inviable  que os teóricos dereitos da cidadanía póidanse facer realidade, transformando por iso en certo o dito, que unha Constitución sen cidadáns que a manteñan viva non é máis que  papel mollado

Resultando  preocupante  por tanto que mentres que  tal eventualidade domina o noso escenario político e ao tempo de incumprirse reiteradamente os artigos do marco constitucional relativos aos dereitos e liberdades no ámbito da cidadanía, a dereita política responsable de tal  quebrantamento, representada polo PP e C's, con total descaro  non dubidan  en utilizar  a Constitución  como arma arreboladiza contradicindo o espírito da súa propia finalidade, para así a pesar de manter unha posicióndiscordante e verse forzada como foi o caso a aceptar  de mala gana o contido aprobado no referendo de 1978, proclamarse agora como o mais  fervente  dos  seus paladíns. 

Xerando  con tal  proceder  un   falso constitucionalismo,  cuxa  única finalidade  lonxe de garantir  o cumprimento  dos seus dereitos inherentes, é utilizar o subliminar do seu concepto  como fórmula   de dominio parlamentario, coa única intención   de monopolizar a súa aplicación    en vantaxe    dos seus propios intereses políticos no seu tortuoso percorrido cara ao      asalto  do poder.

Unha gran impostura  coa excluínte intención de situar    a determinados partidos  á marxe dun  mal entendido orde democrática  , ou o que é o mesmo, fóra do campo dos partidos constitucionalistas, ao só obxecto  de consagrarse en exclusiva como referentes do  bo funcionamento do sistema, tratando con iso  minar  o  prestixio e recortar espazos aos seus adversarios.

Debesen reflexionar e   ter asumido que o feito de reafirmarse  na utilización interesada  do marco constitucional non axuda en nada  a corrixir  os prexuízos territoriais do país nin   a modernizar a xestión do Estado, tal é así, que de non vetar o recoñecemento da súa realidade plurinacional e o dereito para decidir como foi o caso,  púidose constituír Goberno sen necesidade de celebrar segundos comicios; unha negativa que de persistir en reincidencia conduciranos irremediablemente a un terceiro encontro coas urnas.

Facéndose por tanto  necesario  darlle un envorco  á situación  para asumir  de partida as diferenzas e singularidades nacionais con todas as súas consecuencias,  e con iso,  renunciar expresamente  á continuidade  do actual modelo  de estado   baseado no unitarismo identitario que ademais de contraproducente  e xerador de tensións políticas é algo que polo  seu desaxuste coa realidade xa debese  formar parte  da nosa  historia.

As formacións autoproclamadas constitucionalistas que  tentan manter un statu quo baseado na desigualdade, non debesen pasar por alto que a democracia non outorga patente de corso,  e que a expresión  do poder cidadán a través do voto nas urnas  ten idéntico valor  sen  distingos nin discriminacións, sendo por tanto  que a condición de cargo  político non teña atribuído graos de relevancia en consonancia  a niveis de aceptación da   Constitución,  que devandito sexa de paso, neste caso, só inclúe  a indisoluble unidade da Nación Española, a innegable vocación europeísta e o compromiso cunha política antiterrorista.

Que non así a cuestión crucial da mesma, é dicir, o  sistema de dereitos e de liberdades, cuxa   salvagarda nas súas vertentes individuais e colectivas, civís e sociais, foi asumida integralmente por Podemos e as súas confluencias do mesmo xeito que por EU, que a través da súa acción política, demostraron ser moito mais constitucionalistas que quen defendendo intereses espurios  se arrogan  tal condición .

Por iso é polo que tras o feito de establecer  un linde  entre os constitucionalistas  e os que non o son,  exista `a perversa  intención  de excluír do escenario político  a quen rexeite a indisoluble unidade de España, como tamén  a aqueles outros que cuestionando a estruturación territorial do Estado e asumindo a súa realidade plurinacional decidan  postularse  en favor  do dereito para decidir, e todo coa  planificada intención  de restrinxir  toda posibilidade   a explorar    unha alternativa de goberno  que participado  polas  forzas nacionalistas e independentistas  permita desenvolver un proxecto político con maioría suficiente capaz de recompoñer  a situación na que nos atopamos  e evitar con iso   o inútil enredo dun novo proceso electoral.

A aritmética electoral  dá para iso, só falta deixar funcionar  á democracia 

.