AO PP RÁSCANLLE AS MARCHAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O órdago do líder do PP en clave de confrontación,  instando a súa investidura sen condicións contra a ameaza dunhas terceiras eleccións, ademais dunha terxiversación interesada do procedemento  é unha reacción á desesperada á súa incapacidade  de lograr  a confianza do  Congreso para a súa investidura

Cando nun Estado como o noso  o saldo negativo das  contas públicas supera o valor da súa economía, non hai que ser ningún preclaro para presumir que o Goberno xerador de tal despropósito non é o apropiado para seguir conducindo a rendas do país, e se para maior abondamento contrastamos que durante o seu mandato a débeda creceu de forma ininterrompida ata superar o 100% do PIB, entón, ante este pésimo record mais que despacharse con indirectas  sobre o inoportuno  da  súa continuidade, o seu, é esixir  a substitución do Executivo de quenda, sobre todo cando a pesar de tan  nociva  tendencia, o PP como directo artífice  da súa formación, non repara  en proseguir co seu festival de falsidades e demagoxias  tentando vender un país  endebedado ata as cellas coma se tal lastre fóra en se mesmo todo un   triunfo.

É por iso  que  a pesar da  delirante euforia do séquito de Rajoy, a realidade avaliada  en xustos termos  veña a confirmar que o resultado dos seus catro anos de políticas de austeridade  foron a causa  dun  estrepitoso  fracaso  como vén  indicar a redución do crecemento e o emprego, a caída adicional das rendas das familias e o acrecentamento da pobreza e a desigualdade, é dicir, xusto a antítese do que precisaba o país.

E iso é así de evidente,  a pesar  do papel propagandístico  desempeñado polos establishments económicos, financeiros e mediáticos no  seu basto intento de publicitar unha realidade inversa coa maquinada intención  de favorecer como inevitable a continuidade  do Executivo conservador,  e por riba,  a prórroga  das políticas económicas, que á marxe de favorecer  os seus propios intereses, o impacto da súa repercusión  por tratarse  da reprodución dunha vía fracasada, mais alá que a solución de nada, convértese nunha recreación de mais do mesmo,  é dicir, nunha volta de porca ao recorte do gasto  e a mais austeridade.

Un agravamento  por tanto das políticas neoliberais  cuxa aplicación  estanos retrotraendo a niveis dos anos corenta no que a pobreza e miseria refírese, ata o extremo de converter a España  no país con maior desigualdade na repartición de ingresos de toda a Unión Europea.

Unha situación  de afundimento  que  esixe de inmediato a necesidade alternativa  dun goberno de progreso capaz de imprimir un  cambio de orientación da política económica con aplicación de medidas paliativas aos  problemas máis perentorios da maioría social, ao mesmo tempo de poñer andar ao país cara a unha senda de crecemento equilibrado e sustentable, sobre a base referente  da diversificación do modelo produtivo e a premisa  de lograr o fortalecemento do sector industrial e o aumento  do seu peso no PIB a par de mellorar a competitividade.

Cambio que por razóns obvias, en correspondencia co determinado pola maioría electoral e en recoñecemento  ao feito diferenciador de combater   a ditadura,  ten de ser encomendado a organizacións políticas de connotativo signo transformador, para así poder compaxinar a confluencia de afinidade   das forzas de esquerda cos nacionalistas vascos  e cataláns no marco dunha gran coalición de goberno capaz de relaxar as distintas sensibilidades dos actores e dar  preferencia á saúde económica, política e social do país como principal referente do interese xeral  e única  posibilidade  de poñer fin ás devastadoras consecuencias da políticas de corte neoliberal  ao tempo de conxugar con solvencia  os desafíos do presente e os retos do futuro.

Nada fai presaxiar que na actual conxuntura  o pacto entre  Cidadáns e o PP  para a investidura de Rajoy, teña un percorrido distinto ao ocasionado polos  efectos repercutidos da  súa propia inviabilidade,  pois ao fío dos feitos, difícil  van  ter ambos os herdeiros das dereitas que dominaron o aparello do estado ditatorial, como radicais defensores das contraproducentes políticas de austeridade, alcanzar anexións parlamentarias de referendo ao seu acordo  distintas ás súas propias, sen que tal errada eventualidade, presupoña de ningún xeito  validar o órdago do Presidente en funcións ameazando coa celebración de novos comicios, cando tal circunstancia o único que produce en primeiro termo é  a extinción  do seu tempo político e  con iso o   nomeamento dun candidato alternativo.

Momento clave para erradicar definitivamente a pantasma dunhas novas eleccións, de forma que tomando a testemuña en atribución á situación creada, se procedera   a explorar sen exclusión, é dicir, facendo extensiva  a negociación con nacionalistas e independentistas    en aras a fraguar  un pacto de consenso entre forzas progresistas sobre a base  de superar cuantitativamente os  apoios parlamentarios acadados  polo tándem PP - Cidadáns, para deste xeito  coa plena lexitimidade  que outorga  o sumatorio da aritmética  electoral poder constituír  o goberno de cambio e progresista que a situación require. 

Oportunidade que suposto caso de ser desaproveitada, non só forzaría  a celebración dos terceiros comicios senón que ademais  induciría  graves  consecuencias electorais  nos forxadores  de tal  renuncia.

PODEMOS E VICEVERSA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A inclusión a contrarreloxo de Podemos no conglomerado de en Marea, mais que un proceso de fusión foi unha anexión forzada, que por responsable proceder con posterioridade á celebración dos comicios, en razón á conflitividade  causada, a súa continuidade ou cancelación debe ser determinada polo conxunto dos seus  adscritos.

O obsesivo apego á  xerarquía  que acompaña o comportamento dunha gran parte do elenco de "illuminatis do vanguardismo" político, é sen dúbida un dos obstáculos que dificulta a cohesión efectiva da esquerda e principal causa da permanente guerra civil desatada no seu seo, que ademais  da contraproducente repercusión electoral, para xúbilo da dereita, fai que se prodiguen desagradables  escenas de relación entre amplos sectores da súa diversidade  militante.

E todo a pesar  do revés  que supuxo  o  último trompazo nas urnas  que tirou   por terra  o optimismo  das expectativas creadas  no contexto dun suposto  marco de unidade, que pola súa propia natureza resultou ser  un todo ficticio, e iso,  como consecuencia de indisciplinas e rebeldías entre faccións rivais,  que puxo de manifesto  que o verdadeiro motivo  dos continuos fracasos en alcanzar  a meta prevista  foi a falta  de compás político, carencia, que facilitou  que  os chamados a facerse cargo desta encomenda, prestasen  maior interese en salvagardar a súa cota de poder  e o seu posto na lista electoral que en satisfacer a reivindicación e clamor popular  en esixencia social dunha  confluencia de esquerdas.  

Pero se tales condutas eran expresión característica da vella política,  capitaneada  desde a Transición  por uns  funestos dirixentes ,  non resulta asumible  que agora Podemos como motor alternativo da nova esquerda nada  da frustración que produciu a  degradada situación do sistema, despois de afianzarse no escenario político mediante a capitalización do voto de protesta e do descontento social, déixese  tentar pola  hipótese dunha ecuación de gobernabilidade,   e proceda  en revisión  dos  seus propios actos desdicindo  os postulados   que fundamentaron  a súa propia xénese. 

Tendo en conta que  a consecución da unidade  popular, non por necesaria admite ser alcanzada á conta de calquera prezo, e moito menos botando man de concesións involucionistas, pois todo pacto inobservante coa rexeneración democrática mais que facilitar saídas políticas de progreso  acentúan  a complexidade das problemáticas; especialmente, cando as claves  de adhesión veñen precedidas dun marcado signo negativo.

Con todo, a montaxe do  'quebracabezas' da unidade ten mais difícil encaixe cando como ocorre  en Galicia  son os  egos os que se fan donos  da situación   e os que  impoñen o pleno dominio, para así, en lugar  dunha  confluencia en pé de igualdade,  sen razón aparente,  instruír a absorción  forzada con imposición    de renuncia expresa a siglas  e identidade electoral, resultando  así que  en lugar  de darse un proceso de negociación  de igual a igual imponse  o criterio unilateral  dos representantes da vella política,  onde os seus protagonistas   atribúense  o  pleno control  con subtracción  inducida  do protagonismo  de adscrición. 

Unha actitude  onde brilla pola súa ausencia  a   xenerosidade e responsabilidade que debese acompañar  un proceso de unidade  integrador  e sen exclusións  para dese modo harmonizar a estabilidade  no seu seo e evitar con iso  a repetición   das contraproducentes consecuencias electorais sufridas nos últimos comicios xerais  como consecuencia de levar a termo  unha confluencia  de modo  artificioso e á marxe   da  vontade militante.

É por iso que na  actual  tesitura cando  o clima de inestabilidade  e o enfrontamento son  a nota dominante  no seo da  aparente confluencia de en Marea, sen  aparcar o actual desapego e  rebaixar tensión en aras  a lograr  un cambio de actitude  na complexa relación existente, difícil exponse o obxectivo de construír unha vitoria electoral que facilite o acceso ao Goberno da Xunta, pois a persistencia  de desavinzas  ao único que nos pode conducir é ao derrotismo  e prexudicar  con iso  as expectativas  dun cambio real  cara ao progresismo.

Por iso é polo que a integración  ás alancadas  de Podemos  na nova  estrutura de en Marea consumado contra o acordo das súas bases, ao coincidir  no tempo coa  inminencia das eleccións autonómicas, resulte ser unha continxencia que sen  diminuír complexidade ao conflito,  si pode rebaixar temporalmente tensións  discordantes polo mutuo acordo entre as partes en poñer freo ás aspiracións do actual presidente, Alberto Núñez Feijóo, para revalidar o seu mandato.

Ocasión  que administrada de forma axeitada en vía  a conquistar    o  obxectivo previsto, atenuará a tensión existente  á vez de facilitar a creación de condicións de restitución da unidade perdida e con iso arraigar a confluencia política como aposta estratéxica da esquerda e o seu afianzamento hexemónico en Galicia.

Un primeiro paso cara á estabilidade que ademais da  revisión de postulados  require unha achega  de fraternidade colectiva, ou na súa falta desandar o camiño percorrido

MENOS MAL QUE NOS QUEDA PORTUGAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O futuro político de Galicia non modificará a súa configuración no substancial, se as organizacións  políticas e sociais  situadas no ámbito da  esquerda  real non logran confluír nunha  única candidatura  electoral.

Desde que o cambio político que entre 1975 e 1982 abrise a porta ao sistema de democracia representativa, desde aqueles albores da Transición o rumbo autoritario da estrutura de poder alterou nos substancial a finalidade establecida de orixe, e todo, porque a substitución institucional de acompañamento que debese estar rexido pola determinación da vontade   popular foi instruído  en función ao  imperativo  dos poderes fácticos do Estado e baixo a tutela da oligarquía económica.

Pero a intromisión involucionista deses  axentes e a repercusión da súa influencia foi posible  grazas en gran medida á  tolerante actitude  dos actores políticos de esquerda, que como representantes  dos sectores populares, puidérono ter impedido, se coa súa desunión non  destruísen como foi o caso  o soporte da súa fortaleza, e polo tanto, a súa capacidade de influencia, unha situación que derivou  cara a unha  descapitalización  progresiva que non puido conducir a outra saída  máis que á   evidente complexidade  desta «democracia incompleta».

Sendo así como o neoliberalismo  fíxose dono da situación ao facilitarlle que tomase a dianteira e as  rendas do poder real, circunstancia que por rigor obriga a desprazar o centro de gravidade das críticas  cara aos verdadeiros artífices, sobre todo, cando a pesar do prexuízo dos  seus efectos, a orixe do porqué mantén a súa secuencia e as forzas de esquerda hospedadas na súa obstinación non logran alcanzar  a  unidade de actuación, como tampouco, discernir a diverxencia entre os seus verdadeiros adversarios e os chamados a salvar diferenzas, de aí a súa  invariable actitude de gastar a pólvora en salvas e o seu  paradoxo de seguir repetindo  o peor de se mesmos.

Esta actitude de anacrónica desunión entre as forzas de esquerda segue formando parte da orde do día de todo proceso electoral,  e abonda  como  contraste  o absurdo  xurdido en véspera das eleccións galegas como consecuencia  do nova división e cuxa repercusión vén tirar  por terra  as favorables  expectativas a un cambio transformador do executivo da Xunta.

Un síntoma  de deficiente proceder que por mais recondución que se tente  a última hora  , o seu carácter atentatorio  contra a esperanza dos electores incrementará o  efecto dos seus prexuízos,  ata o extremo,  de facer que  o alcance da  súa repercusión mediática inflúa sobre maneira  no signo negativo  do resultado dos comicios, de tal modo, que  se traduza noutra oportunidade  perdida,  tendo en conta que a incidencia  do  seu carácter irreflexivo botará   por terra toda probabilidade de cambio político.  

  

É por iso que o maior inimigo da esquerda en Galicia sexa a súa propia  diverxencia, a do papel protagonista  da vella política, a exercida polos partidos tradicionais, nacionalistas ou non, que a pesar da súa  probada  incapacidade en dar resposta ás novas demandas da cidadanía, empéñanse en monopolizar a función política, dificultando para iso  a través de extravagantes maleficios a acción da forza emerxente, que precedida doutra cultura política á marxe de cargos e privilexios,  aposta polo  cambio radical a través de solucións e respostas útiles acorde a un novo modelo de facer política; disparidade entre dúas versións diferenciadas que mais que complementarse entre se dificultan a súa  confluencia.

Esta desavinza parece que será  o principal impedimento para mudar o signo do actual Executivo galego; renunciando así a reproducir a boa praxe conseguida polos nosos asimilados  veciños do sur, que a pesar da diversidade de sensibilidades no contexto da esquerda, limando asperezas, contrariamente  ao que aquí ocorre demostraron ter alcance de miras e talla política ao lograr a través dun pacto tripartito facerse coas rendas do Goberno portugués.

Unha determinación que debese ser un exemplo para seguir pola  vantaxosa repercusión das súas progresistas medidas que ademais de poñer fin ás políticas de recortes e incrementar pensións e salarios, sitúa a xornada laboral nas 35 horas semanais, unhas entre outras das excepcionais medidas de lexislatura  que en se mesmo veñen deixar sen efecto  ao  ata agora vixente modelo neoliberal, sendo así, que ademais  de beneficiar aos mais desfavorecidos, a súa aplicación é sen dúbida un triunfo  de gran calado  político para a soberanía nacional do país veciño.

Con todo, o feito de combater con éxito as políticas de austeridade e a aplicación de medidas paliativas, como resulta ser o caso, só é posible se de antemán garántese a unidade dos partidos e movementos cidadáns  como condición ineludible.

Unha lección esencial  que en Galicia, á vista do panorama político,  as forzas de esquerda á marxe do seu distintivo  debesen asimilar ao unísono, sempre que  a finalidade da súa traxectoria, mais alá de supremacías e protagonismos absurdos correspóndase coa defensa do interese dos seus representados e o porvir da súa  terra.

DE "EN MAREA" A FORTE MARUSÍA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Nunha sociedade conformada por unha  maioría sociolóxica e electoral de esquerdas, o  fácil camiño  que conduce  cara á confluencia deixa de selo, cando a determinación  do itinerario a seguir establéceno  unilateralmente os expertos en desercións.

Se no conxunto da sociedade non hai unha auténtica vontade de cambio, dificilmente pódese modificar o anómalo funcionamento desta democracia  de baixa intensidade, que en gran medida domina o exercicio da actividade política convertendo ao Estado nun referente de indolencia e impudicia, como proba o feito da crecente e arraigada corrupción que contra o correctamente desexable é quen  impón a ruta do  contraproducente  itinerario institucional.

E cando  tan  confuso contexto  é avalado  por unha maioría electoral,  entón a situación tórnase mais complexa, pois o feito de referendar nas urnas  comportamentos  de baixa integridade, é en se mesmo unha renuncia expresa á gobernabilidade decente e ao espírito de dispoñer  dun Estado onde a cidadanía poida facer valer con solvencia  os seus dereitos fundamentais.

Por iso é polo que  na actual tendencia, difícil ponse a evolución  de retos  morais, e por tanto, costa arriba  faise toda posibilidade de rexeneración do sistema, tendo en conta que a corrupción como parte intrínseca do mesmo, alentada polos avais outorgados e a división existente na "vangarda" política, fará todo o posible por impoñer a súa continuidade negándose a desaparecer,  fomentando con iso  un frustrante  fatalismo  que ameaza  con facer perder  a fe de loita entre os que exercendo como  belixerantes contra esta pandemia, extenuados polo desafío e o esgotamento das súas  loitas internas, acaben fracasando  no seu intento  deixando sen efecto  todo o esforzo realizado.

Unha situación que por insólita  reducirá a mínimos  a integridade do Estado, pechando con iso toda posibilidade  a que as cousas poidan mellorar, abrindo deste xeito  as portas de par en par aos poderes fácticos,  para que sen atranco algún, poidan  intensificar  o seu  actual dominio sobre a maioría política, e así, desde a supremacía da súa influencia seguir saqueando o país  no contexto da mais  absoluta impunidade. 

Sendo tan  alarmante conxuntura unha complexidade sen precedentes,  dada a grave incidencia dos seus prexuízos e a diminución que ao Estado de Dereito repercute a súa influencia  involucionista; efectos  que polo  transcendental do seu negativismo debesen ser referencia  crave de reflexión desde a percepción dunha  política progresista e de esquerdas.

Pero cando no contorno deste ámbito, mais que impoñerse  a sensatez, é o egocentrismo quen na súa obcecación obstaculiza devolver o protagonismo político á cidadanía e situar ás persoas no centro da actividade, con tal improcedencia, mais que robustecer a democracia no seu sentido estrito están a antepoñerse intereses espurios sobre os xenerais da cidadanía, impedindo  con iso que a sociedade opine e pronúnciese, relegando así a democracia a unha mera conta de votos pero non a telos en conta.

Reflexo deste anacronismo é o espectáculo esperpéntico co que ás portas dunhas eleccións autonómicas,  despáchanse as autoproclamadas elites  do progresismo galaico, reproducindo co seu novo desencontro  a mesma historia de sempre, a da eterna desunión dunha esquerda  eternamente sumida en loitas internas e dividida por aspectos de matiz, onde a fereza  do combate faise mais encarnizado se cabe  que os seus ataques á propia dereita, e motivo polo que  a pesar da súa rudeza política e a connotación coa corrupción o PP siga ostentando a gobernabilidade  do país.

Ao parecer entre os profesionais da axitación esquerdista ademais de total carencia de apromo fáltanlles luces e capacidade analítica, pois de non ser así, facilmente entrarían a entender   que todo enfrontamento  cainita,  o único que fai  é  restar peso electoral nos partidos  en conflito; unha actitude suicida  que anticipa  de partida  a derrota da disidencia ante a unidade  monolítica que a pesar da súa diversidade  mantén a dereita con disciplina prusiana.

Por iso que resulta inadmisible que cando a confluencia no seu estado inicial demostrou na súa avaliación de resultados  ser a ferramenta adecuada  no  seu conxunto para variar a actual situación  política e viabilizar a reconquista do goberno autonómico en mans do PP, que agora contra toda xustificación sexa a vaidade  dirixente e as ansia  de poder  quen desde o mais feble   das atribucións  e o mais absurdo dos protagonismos  force trastornar a relación de concorrencia  a pesar do alto  risco de ruptura que tal determinación induce.

De aí que o acontecido en Galicia entre as forzas de esquerda sexa a antítese do que desde a racionalidade política  debese suceder, por canto, as consecuencias  da  tensión creada polos promotores do actual galimatías, mais que favorecer a solución á problemática do sector social que din representar, por repercutida descapitalización electoral prexudicará a consumación de tal finalidade ao tempo de favorecer contra natura o fortalecemento das opcións conservadoras, e con iso, se a sensatez non o remedia a continuidade do PP á fronte do Goberno  da Xunta.

Antes que iso ocorra,  esperemos que se impoña o sentido común.