SEGUNDA OPORTUNIDADE DA ESQUERDA OU TERCEIRAS ELECCIÓNS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O procesamento xudicial do PP pecha definitivamente o acceso de Rajoy á investidura, e se tal impedimento non é remediado en emerxencia polas forzas políticas situadas na súa contra concertando un goberno de progreso, farase improbable impedir   por terceira vez consecutiva o encontro coas urnas

Cando a continencia verbal debese acompañar o proceder dos membros do PP ante o auto no que se procesa ao seu partido pola destrución dos discos duros dos computadores usados polo seu ex tesoureiro, a reacción lonxe de cinguirse a recorrer a súa desconformidade por conduto  regrado, foi saír en tromba para insinuar a existencia de graves  infraccións no auto do proceso penal. 

Sendo así como  mentres  a  ex presidenta do Parlamento   Celia Villalobos nun exceso oral non reparaba o mais mínimo en sementar dúbidas sobre a imparcialidade da xuíz do caso,  o propio ministro  de Xustiza en funcións, Rafael Catalá,  poñéndose estupendo e esquecéndose  do cargo que ocupa,  arremetía contra a maxistrada  cuestionando a súa decisión  ao manifestar publicamente que os feitos de borrado de probas incriminatorias   non  revisten  transcendencia penal.

Esta actitude de "desenfreo explícito" contra a acción da xustiza  pon de manifesto  as dúas sensibilidades dispares sustentadas polo PP en función a ser suxeito ou non de encausamento, un dobre formato de comportamento ante as decisións da xudicatura, cuxa posición, transita do ataque á esixencia  de cumprimento,  dependendo, se os efectos  da súa repercusión menoscaban a súa propia esfera de intereses ou só causan prexuízo en terceiros.

Inadmisíbel comportamento da formación azul, quen postulándose para Gobernar España, con esta nova causa é procesada por segunda vez pasando a converterse no primeiro partido político imputado da historia da democracia, co paradoxo engadido de verse obrigado a probar  o seu propio medicamento ao estrear  o novo Código Penal  que aprobara no seu día o Executivo de Rajoy introducindo referencia expresa de responsabilidades penais dos partidos  políticos por presuntos actos delituosos perpetrado no seu seo, como agora  resulta ser o presente  caso

Aínda cando o auto pode ser recorrido, a inmediata comparecencia  en sede parlamentaria do Presidente en funcións e máximo mandatario do PP,  é  un requisito de esixencia democrática cuxo cumprimento toma maior forza se cabe despois de ter aceptado  do Rey o encargo de formar goberno.

Pois resulta obvio que antes da  hipotética celebración do debate de investidura, nesta arrevesada situación,  o nominado, deba  dar  conta ao Parlamento das responsabilidades políticas que vai asumir en relación   á causa aberta ao partido  da  súa presidencia  por causa  do auto ditado pola titular do xulgado de instrución número 32 de Madrid, e en motivo á negativa influencia de tal eventualidade na conformación  dun novo Executivo; sendo que por iso non caiba a efecto algún manobras de subterfuxio institucional como as empregadas  de  forma reiterada  na  pasada lexislatura. 

Se a complexidade da situación xa estaba servida, o novo escándalo xerado polo procesamento do PP exerce como factor discordante  que  vén sumar maior escuridade  á investidura de Rajoy, ata o extremo que si para esquivar a celebración  de novos comicios barallábase como  saída á encrucillada o mal menor dun goberno en minoría da formación conservadora, como consecuencia da expresada continxencia  tal  formulación perdeu   toda base  argumental, tendo en conta que  o cuantitativo dos apoios ou abstencións necesarias para a súa consumación, polo acaecido, viuse alterado no substancial perdendo politicamente  toda probabilidade  de culminación, acentuándose deste xeito  a situación de barullo  e ingobernabilidade.

Por iso é polo que o  auto coñecido o pasado martes,  ao detonar en pleno proceso de formación de Goberno,  non só  obstaculiza a súa configuración, senón que descapitaliza ao Partido Popular de toda solvencia  para conducir o futuro do país, ademais de cuestionar a lexitimidade dos resultados acadados por esta formación nos últimos comicios ao devaluarse desde  entón  pola devandita causa, as características do perfil electoral que facilitaron a súa consecución.

Aspectos todos eles que no seu conxunto sitúannos nun delicado escenario,  que lonxe de favorecer a articulación de solucións  de futuro condúcennos á  paralización  e ao estancamento; impedimento que ten por única  solución  o borrón e conta nova mediante a recondución e axuste da situación ao novo contexto, por non ser nin serio nin recomendable depositar a confianza de gobernabilidade do país, a quen na súa  deriva non dubidou en converter ao seu propio  partido  no peor referente do facer político e da degradación institucional.

Por iso, á vista do novo escándalo xudicial e ao rexeitamento da gran maioría do resto do Parlamento, o  hipotético goberno en minoría do  PP mais que ser o mal menor, toma corpo de quimera, xerando con iso unha situación extrema  que se as forzas políticas situadas na súa contra non o remedian articulando  en emerxencia unha  alternativa de goberno, contrariamente ao recomendable, repetir as eleccións por terceira vez será totalmente irremediable.

MAL MENOR, UN GOBERNO EN MINORÍA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tras o 26-X a opción redúcese a decidir se temos un Goberno do PP ou se impide esta saída para  impulsar terceiras eleccións, sendo o mal menor, un goberno en minoría que chegado o caso, póidase forzar o seu cambio ou tomar a vía de eleccións  anticipadas

Ciudadanos - C's,mais alá da  aparencia  de ser un partido político de novo cuño, realmente é un produto manufacturado polo Banco de Sabadell coa exclusiva finalidade de neutralizar o meteórico ascenso  que acadara Podemos nos seus primeiros tempos, en aras  a capitalizar  cara ás súas siglas aos  electores   que desencantados pola mala praxe e  os escándalos  do PP  decidiran cambiar  a súa orientación política nas urnas, de tal modo que chegado o momento,  a través dunha manobra de deseño  poder reagrupar churras e merinas  mediante  a repartición de zonas de pasto no latifundio do poder. 

Esa é a versión orixinal, contraposta por tanto  coas  publicitarias proclamas dun  postizo dirixente que como Albert Rivera atribúe  que  a xénese da  súa  organización é  froito da indignación social xerada pola inoperancia e os avultados erros dos "vellos partidos".

Sendo por tanto que o seu liderado  é o primeiro artificio de todo este armazón de intereses como pon de manifesto a inconsistencia dos seus  actos   e  a continua alteración  dos seus criterios, actitudes  mais propias dun  pusilánime que dun político no que confiar. 

Carencia de rigor e contrastada  volubilidade  que vén delatar  a súa escasa fiabilidade , e o que é mais inquietante,   a súa pelame de cérbero e disciplinada voz do seu amo,  disposto a acatar  o mandato das súas ordes  á marxe do compromiso   contraído cos seus electores, e todo iso seducido  tras  a madura aparencia  do constitucionalismo  e de  responsabilidade institucional.

Pero ao parecer, aínda cando desde o primeiro momento  o obxectivo establecido coa creación desta andrómena política era consumar  un goberno de centro-dereita participado polo  propio  C's e o  PP, foi o PSOE quen  na súa miopía  non logrou discernir  tan planificada intención, como tampouco, soubo interpretar  en xustos termos o tropezóns que representou para esa finalidade os desfavorables  resultados electorais colleitados   poladereita o 20 -D.  

Pois se así non fóra, Sánchez non incorrería no erro  de darlle unha segunda oportunidade á composición dun goberno conservador,  facilitando   o seu anacrónico  pacto con Rivera, en cuxo ánimo, nunca estivo a intención de facilitar que o líder socialista accedese á Presidencia do Goberno,  que si,  a impedir por orde dos seus patrocinadores, toda probabilidade á conformación dun Executivo  de progreso  participado por Podemos; unha estratexia que se ten de recoñecer  logrou levar a termo en partida dobre,  ao impoñer  o veto do seu impedimento, e con iso, forzar uns novos comicios  que tras o fracaso colleitado modificasen a favor do centro - dereita a  correlación da composición  política como agrupadamente  así ocorreu nos comicios do 26-X.

Un contubernio que reportou en gran medida unha maior aproximación  a que Rajoy mantéñase como inquilino da  Moncloa, aínda que a  culminación de tal posibilidade dependerá case  en exclusiva  da capacidade do PP en lograr a abstención  dos seus verdadeiros aliados naturais  como son a antiga Convergència agora Partit Demòcrata Català e o PNV, para sortear con iso   o non  rotundo do   PSOE e conseguir así  os apoios suficientes para alcanzar a  investidura.

Por iso é polo que contra a perspectiva dun goberno de progreso  que brindaban os resultados  dos anteriores comicios,  tal probabilidade  queda seriamente cuestionada  en razón á mais vantaxosa situación  do centro dereita  na  nova etapa  política, e agravada así mesmo por os síntomas de achegamento cara ao PP mostrados agora polos nacionalistas vascos e cataláns, cuxo cambio de tendencia fai que aquela oportunidade  de conformación  dunha maioría diferente, estea ao día de hoxe    severamente comprometida.

Sendo por iso que ante  a actual tesitura o mal menor debe fixarse en evitar  toda pretensión de confiar a solución do problema á absurda celebración dunhas terceiras eleccións,  debendo ser a aritmética dos resultados alcanzados  o  26-X a que deba ter a última palabra e a súa cuantificación parlamentaria  a que  incline a balanza cara á solución menos mala, aínda que  a fórmula para remediar  a complexidade derivada   teña  de pasar forzosamente por superar  a  investidura mediante  a modalidade  da  abstención e afrontar a gobernabilidade  do  país  en minoría.

Por ser esa que non outra a vontade manifestada polos cidadáns nas urnas, indicando que a dinámica do pacto convértase en referente  e pedra angular do facer político, deixando aberto en último termo  se as circunstancias así o esixen, a opción de inhabilitar ao goberno cunha moción de censura o no seu defecto. anticipando a convocatoria de novos comicios 

Modalidade  que  eleva as atribucións do Parlamento sobre o Executivo  e por tanto confire  maior  xurisdición  á oposición sobre a  acción de Goberno, e todo, no marco dun novo contexto  que ademais de propiciara rexeneración  do sistema  impide toda  intromisión da esfera política  por parte  de quen desde o poder económico exercen a confabulación e a intriga, e o procreo en propio interese de transxénicos políticos como ocorreu coa montaxe de Ciudadanos.

SER AUTÓNOMO E NON MORRER NO INTENTO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A obstinación  por reafirmarse  na austeridade, presupón  renunciar ás políticas de crecemento e rexeitar con iso á consolidación do sector de traballadores autónomos, prexudicando con esa precarización o desenvolvemento da súa función dinamizadora da economía e da xeración de emprego.

Aínda considerando as bonificacións  de cota  que para os novos autónomos estableceu o marco lexislativo da  Lei de Emprendemento,  o certo é que  as supostas  facilidades que se dan no  noso país para comezar a traballar por conta propia difiren nos substancial  das aplicadas como norma xeral  noutros  países da contorna  europea nos qu paradoxalmente existe un menor índice de desemprego  e unha maior renda  per cápita.

Circunstancia   que mais que alentar  a  modalidade  desta  alternativa  como solución de autoemprego, vén salientar a situación de desfavorable agravio comparativo que mantemos cos países da nosa contorna, e por tanto,  a situar  a España nun pésimo lugar para o emprendemento de actividades laboral, desde o punto e hora que os nosos autónomos son os que peores condicións teñen entre   a case  totalidade   dos membros da Unión.

Sendo aspectos  como as excedidascotizacións sociais ou o elevado das cargas tributarias, que emprender un negocio no ámbito do marco xeográfico de radicación, resulte unha tarefa moito mais complexa  que no  resto dos países da nosa órbita,  un escenario pouco alentador e a causa  pola que este colectivo de traballadores  que rolda unha taxa do 20% do total da poboación activa, a pesar do  seu elevado peso específico no conxunto da economía produtiva, sexa o sector que maior esforzo fiscal soporta e o que menos contraprestacións  e dereitos recoñecidos  recibe en compensación.

Esta prolongación de trato desigual no tempo crea nos afectados a sensación de ser cidadáns de segunda, véndose forzados a asumir  por iso, que o noso non é  un país favorable  para este gremio, tal cal vén referendar a realidade das cifras  que á marxe de artificios propagandísticos sitúanos na actualidade nun censo de 200.000 autónomos menos que  antes de estalar a crise económica no 2008, e todo,  no marco dunha tendencia descendente  do 9,2%, que non fai augurar nada bo, e moito menos  ao comprobar  que  ese rumbo empeora no substancial cando remitimos a análise ao segmento de autónomos  que conseguen xerar emprego; datos que por negativos delatan a progresiva debilidade do sector poñendo en cuestión a veracidade outorgada  á tan repetida  recuperación económica.

Adversa conxuntura   que vén confirmar  o estrepitoso fracaso das  políticas utilizadas  polo PP no teórico impulso deste colectivo, ao centrar  o seu contido na exclusiva   aplicación do reclamo da bonificada tarifa plana, refugando a mais procedente alternativa de cotizar  por rendementos e liquidar impostos de forma anual; tendo de engadir a iso outros aspectos relevantes como  a falta de clientes e as dificultades para acceder á vía do crédito, cuxa carencia ten nas  súas  propias políticas de austeridade o maior dos atrancos   ademais do seu factor  causante. Sendo  por iso, que a prorroga do actual  modelo mais que resolver a situación deste colectivo transcendental  na economía do país, produza o efecto contrario ao deprimila  aínda mais.

Sendo por iso que sen abandonar as políticas de austeridade sexa imposible rescatar  aos autónomos dunha situación que por inadecuada, mais alá que desempeñar a función de dinamizadores  da economía, condúcelles a ter que asumir actitudes  de heroicidade no desempeño do seu labor, cando a clave da solución  mais que necesitar de improvisacións e anacronismos,  require  única e exclusivamente de solucións  políticas, fundadas na percepción do papel esencial deste colectivo para a economía do país e a necesidade aplicar medidas paliativas á súa reducida capacidade de reacción  polo maior prexuízo  que una prolongada crise repercute sobre  os que como eles, ven rebaixado  polos seus efectos o seu mermado músculo financeiro.

Non existindo probabilidade de reconducir a situación sen mediar un xiro na política económica do país, pois sen a posta en práctica de alternativas distintas, o complexo labirinto dos autónomos, dificilmente logrará a súa solución; avalando tal parecer o fracaso colleitado  durante os últimos anos, cando desde o ámbito político ao amparo do credo neoliberal as  medidas aplicadas como remedio a esta problemática,  non só non lograron o efecto esperado  senón que acentuaron  a súa complexidade, e todo, polo imperativo de dependencia da política económica estatal ás determinacións do marco europeo sobre austeridade, cuxa repercusión  botou  pola borda toda probabilidade de paliar os efectos da crise  coas medidas adecuadas ás necesidades deste colectivo.

Procedendo reafirmar por tanto, que mentres se manteñan as políticas de axustes e recortes, e a ausencia de crecemento siga dominando  a situación,  toda xestión do actual e futuro goberno, por mais optimismo que publiciten non fará mais que acentuar a deterioración dos autónomos , que ao ser en definitiva un dos motores de desenvolvemento económico e de xeración de emprego,  fará notar negativamente as consecuencias  da  súa repercusión, tanto no  ámbito xeral da   economía como na do mercado laboral.

A LÓXICA DUN VETO Á CORRUPCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Por riba  de astucias electorais, a gobernabilidade  do país debe estar vetada a quen ten no seu haber a institucionalización da corrupción como práctica política, sendo o voto das súas señorías quen en última instancia  decida rescatar  o Estado de Dereito ou manter acendida a luz verde   da súa degradación

A preocupación dos españois pola corrupción lonxe de corresponderse  coa condición  de problema apremante  que  o  CIS  lle atribuía nos seus últimos barómetros de opinión, mais  que unha apreciación solvente   resultou ser unha  confusión entre  percepción e realidade, distante con moito da condición atribuída  de ser o   segundo problema do país, tras  o paro, como tampouco, que a súa  mal interpretada denominación  reproduza a alarma   social nun de cada dous cidadáns.

Esa alomenos ten de ser a conclusión  que se debe deducir a teor dos resultados electorais do 26-X, tendo en conta que  o PP  a pesar de evidenciar o  papel protagonista na comisión de delitos de corrupción,  o certo foi  que lonxe de atopar neste  lastre o seu verdadeiro rival nas urnas,  non só non lle pasou factura senón que a pesar  que os ventos dos escándalos soprábanlle  en contra, un amplo segmento do  electorado  optou por referendar  ao partido de Rajoy  e afastar así  toda posibilidade de mudanza na Moncloa.

Tal circunstancia por se mesma, é indicativa que a cidadanía no seu hipotético descoñecemento vinculou mais a corrupción  ao uso partidista de tal  fenómeno que á verdadeira dimensión do seu alcance; motivo que impediu espertar neles o  receo suficiente como para considerar a transcendencia do  asunto  entre os problemas máis urxentes do país, e moito menos para situar o seu impacto social ao nivel doutros temas de máxima preocupación como resulta ser o paro.  

Pois se a apreciación cidadá sobre a devandita  materia  fose axustada  á súa verdadeira magnitude, o correspondente sería  que a vontade popular mais que primar ao partido mais corrupto como foi o caso, pasáralle factura aos seus excesos inclinando a balanza electoral cara ao  extremo oposto, e cando tal translación  non se produce, todo apunta a indicar que a baixa preocupación que suscitan as  prácticas corruptas na  cidadanía, atende mais que nada á carencia de discusión pública sobre tan complexos manexos  que ademais de impedir o seu control e a súa redución, motiva afrontar a loita contra esta secuela coa seriedade  debida.

Outra hipótese para considerar, é,  que  a suposta inconsciencia dos electores  que co seu voto propiciaron  o relanzamento do PP sexa totalmente apócrifa, e que o verdadeiramente certo  sexa que os autores de tal proceder optasen   por apoiar  a  corrupción  de forma consciente e deliberada, porque  a pesar do seu arrastre  de impureza, quizais este colectivo  de controvertidos  electores manteñan  no seu proceder  idéntico nivel de ética e calcado código de conduta que o utilizado polos gremialista da maldade que durante décadas  de forma continuada  converteron  ao país coas súas turbias prácticas nun  reduto de corrupción de alta densidade; unha contrastada situación que por clara e patente ninguén pode zafarse dela  aducindo inxenuidade.

É por iso que non sempre a  indignación que suscita a corrupción vén acompañada da redención  de contas nas urnas, e iso pola mala pedagoxía da nosa cultura política e  a repercusión mediática da liña editorial duns medios de comunicación cada día mais politizados que acorde  a criterios preestablecidos conducen a noticia a propio interese facendo que as denuncias sobre corrupción sexan demoledoras ou perdan toda credibilidade  en función  a criterios de afinidade ou disparidade política. 

Manipulación informativa cuxa verdadeira finalidade estivo orientada  a reducir a mínimos ou desincentivar o impacto do castigo electoral, ou no seu caso, reverter a tendencia  da opinión pública; arroupando con tenacidade extrema  aos partidos de cabeceira  para así poder neutralizar informativamente  as acusacións  sobre  toda connotación  con intereses espurios que puidesen ocasionarlle prexuízo nas urnas.

Por iso é polo que cando  500 políticos do PP constan como  imputados   pola súa presunta implicación en casos de corrupción e as causas sucédense de modo permanente, e cando  á vista dos feitos o normal sería que a indignación social fixésese dona da situación en esixencia de cambios que puxesen límite a tan excedidos comportamentos, o certo é que aínda que a corrupción vese como un problema para o país, a situación lonxe de rexenerarse, mediante manobras de camuflaxe mediática condúcese de mal a peor como demostra a situación duns políticos corruptos mantendo intacta a súa popularidade mentres o merecido castigo nas urnas é  reemplazado nos comicios polo contrasesno dunha recompensa  electoral.

O todo vale  da  adulteración democrática non debe ser aceptado como un paso correcto, pois mais alá  de calquera  manobra electoralista o verdadeiro desafío que se debe marcar este país,  é afianzar o Estado de dereito como pedra angular do exercicio do bo  goberno e de rexeneración da vida pública, e ese labor debe ser  afrontado por xente integra,  que nunca, por quen  institucionalizou a corrupción  coas súas prácticas políticas.  

RECONDUCIÓN PODEMITA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais que acusar as empresas demoscópicas  do retroceso  electoral, o seu sería reencontrarse  coa ponderación para  sinalar como  causa efectiva de tal efecto, tanto o feito de renunciar  á  propia identidade política como o coqueteo sustitutorio coa moderación

Recorrer á argucia da fraude electoral como atenuante do inesperado  resultado da xornada do 26-X, a máis dun disparate é un síntoma de inmaturidade política, un intento pouco ortodoxo de restar  fiabilidade aos resultados do escrutinio, sobre todo cando tal estrataxema emprégase para evadir  responsabilidade dos erros cometidos  polas "cabezas pensantes" da  organización frontista á hora de render contas  da súa deficiente formulación de campaña electoral.

Unha  actitude por tanto  completamente pervertida, máis propia doutras partidos que de quen toma para si o  facho  da rexeneración política.

O acentuado esborralle do partido morado nas urnas sobre a base das  súas  expectativas   de crecemento, vén indicar  que desde o conglomerado político   de Podemos non se conduciu a política de alianzas de forma debida  como tampouco se levou a   campaña electoral polo   camiño correcto .

Como mostra diso falan  os efectos   da precipitada alianza   con EU, que á vista da   aritmética electoral é fácil deducir que funcionou xusto de forma  contraria á esperada, tendo en conta que lonxe de actuar como sinerxia electoral   capitalizando o sumatorio dos resultados  acadados por ambas as formacións  nos anteriores comicios, produciu  o efecto oposto devaluando de forma relevante   a contía  das súas  optimistas estimacións, e todo porque o aparente   de tal confluencia aínda contando co referendo das súas respectivas bases, non satisfixo ao parecer a unha parte substancial  dos  votantes de ambas as formacións como evidencia  o notorio descenso dos índices  de participación.  

Abstención, que ademais do prexuízo directo repercutido, fixo que o arrevesado efecto  da Lei Electoral disparase a adxudicación de escanos  a favor do  Partido Popular como forza mais votada.

Con todo, maior prexuízo produciu nos resultados da formación morada  a estratexia do fracasado sorpasso, aquel empeño  estéril de atrapar ao histórico votante socialista tomando como propio para iso  formulacións de excedida  moderación,  que pola súa desmaña, non tiveron  a  aceptación esperada  nos destinatarios, pero si o efecto oposto no  núcleo duro dos votantes de Podemos, que frustrados polo  cambio de actitude e o seu tránsito socialdemócrata, optaron esta vez por deixar na estacada a quen fose nos anteriores comicios o seu referente electoral.

No esencial, a repercusión de ambos  os aspectos foi quen motivou o incremento dunha excedida abstención da  que Podemos levou a peor parte, e iso é así   contra a pretensión de quen absurdamente  tenta agora escapulir a súa responsabilidade no actuado   apuntando na súa descargo  por facer  das  empresas demoscópicas en cabeza de turco  a quen acusar de inflar intencionadamente as enquisas no mesmo porcentaxe de desmobilización dun electorado e mobilización  doutro. Obviando adrede que o contido das súas propias enquisas internas reflectían idénticas estimacións .

Con todo,  o recoñecemento dos  erros tácticos debe ser utilizado como clave  para a emenda, pero de ningún xeito debe sementar idea de fracaso, pois a pesar do conxuntural revés, non se debe obviar que a consecución de 71 deputados en dous procesos electorais consecutivos, atribúe a Unión Podemos e Confluencias capacidade  probada para exercer como agrupación  política alternativa e única forza con capacidade efectiva  para representar os intereses da maioría.

Obxectivo que demanda unha acción coordinada, pero non só como reacción aos resultados obtidos, senón que  o imprevisto avance do PP obriga a imprimir celeridade a un cambio de estratexia dirixida a dar mais cancha á militancia e simpatizantes da organización frontista  para con iso tomar maior implicación  coa problemática  social  e intensificar  a mobilización popular.

 Única configuración para manter a  continuidade electoral e construír desde  converxencia  de abaixo a arriba, unha auténtica unidade popular como formato de recuperación do proxecto de rebeldía que debe seguir definindo a súa identidade colectiva.

Sobre o particular  cabe referir, que como única corrente  política  oposta  ás teses do neoliberalismo e á súa políticas  de austeridade,  as consecuencias do seu revés electoral deixan  sen efecto  a posta en  práctica   do conxunto de políticas económicas e sociais dirixidas entre outros aspectos para erradicar o desemprego e a precariedade laboral, á sustentabilidade  e transformación  do modelo produtivo e a combater a desigualdade das persoas afectadas pola crise.  

Medidas  todas elas que pola  súa imperiosa necesidade poñerán a proba a fortaleza reivindicativa e capacidade de mobilización  de Podemos e as súas confluencias, como tamén o seu poder  de rescate electoral