XORNADA DE REFLEXIÓN, A PRÓRROGA DO ABSURDO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Se como ata agora, as formacións políticas  que debesen  predicar co exemplo manteñen a reiterada dinámica de incumprir  os seus compromisos cos electores, ningún argumento pode  xustificar entón  o propósito da «xornada de reflexión».

Non é que a lei electoral de 1985, denomine de forma explícita o día anterior ás eleccións  como xornada de reflexión, pois tal etiqueta  é unha designación coloquial  á marxe do marco xurídico como formalismo definitorio  deste   vestixio da Transición de inútil vixencia  na actualidade, pois a tempo presente  a  comunicación política non é só cousa de mitins e medios de comunicación tradicionais, por canto tales formatos  de difusión víronssuperados pola mais avanzad a tecnoloxía da  era dixital.

Unha situación  que a pesar da súa notoria complexidade, ningunha  das forzas políticas   maioritarias tomou conciencia do alcance  dos seus efectos,  como pon de manifesto  a súa negativa  para adaptar a lei electoral ás novas tecnoloxías, cando no  2011 levou a cabo por última vez a reforma do réxime electoral (Loreg). Motivando  tal circunstancia,  que de partida, a nova lei perdese todo sentido efectivo ao  non incluír no  seu contexto o  cambio tecnolóxico, cuxa consecuencia prorrogou no tempo o anacronismo de manter a continuidade  das restricións primixenias mais propias dunha  democracia recentemente estreada, contra  a desregularizada operativa dun poder de difusión infinito como resulta ser internet.

É por iso que seguir outorgando á xornada de reflexión función crave no contexto do proceso electoral  cando nin tan sequera  deuse o primeiro paso  para enfrontarse ao asincronismo da era dixital, mais que un exercicio de consecuencia política son  ganas de magnificar o simbolismo do obsoleto  e negarse a evolucionar; un insólito  proceder que de xeito evidente  mantén en dúbida a eficiencia  da función adxudicada a este  día.

Pois máis que cumprir a función reguladora da calidade democrática que os seus defensores atribúenlle, a  verdadeira finalidade  que se persegue mantendo a  absurda prohibición de facer política durante 24 horas antes da xornada electoral, non é outra, que fixar na mente do elector   a mensaxe  do inmediato para así cortocircuitar o pretérito político  e a prexudicial influencia do mesmo no sentido do voto.

Risco  que optaron por evitar  en mutuo acordo os membros do bipartidismo,  sendo por iso que a estas alturas siga sen darse  un debate real sobre a necesidade de anular formalmente  leste veto electoral, cuxo carácter arcaico, inútil e sen sentido , facilita prácticas pouco ortodoxas na esfera   de certos segmentos do electorado, do mesmo xeito que pouco recomendables  interpretacións.

Non obstante  o demandado apagamento desta veda electoral  non ten de interpretarse como sinónimo de renuncia ao recomendable exercicio de reflexionar sobre a función política, senón ao feito de ter que facelo por decreto, ou levados  pola  incoherencia de unha Lei Electoral excedida polos acontecementos, porque se así procedésemos , ademais de incorrer nun contrasenso  estariamos  a sustentar  unha  inercia que mais pronto que tarde está abocada  a desaparecer.

Sendo por iso que  a xornada de reflexión, como  artificio  paternalista  do lexislador da Transición no seu propósito de protexer ao cidadán do asedio publicitario na véspera dos comicios, desde a súa orixe  deixase de cumprir o obxectivo  da súa finalidade  ao ser esta disciplina legal en se  mesma un completo contrasenso.

O é, porque o presunto   silencio político e mediático que escolta  a esa   reflexión recae integralmente nos  programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido non pasa de ser un mero referente de insolvencia, papel mollado que non serve absolutamente para nada, pois ao non existir unha regulación sobre os mesmos, calquera pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que se non o cumpre non en incorren en infracción legal, e moito menos, contraen responsabilidade de tipo algún.

Por iso a estas alturas, é de confirmar  que non ten sentido algún  a aplicación de tal cautela, de aí que seguir destinando  a véspera electoral a matinar sobre  as mentiras e medias verdades difundidas polas forzas políticas  na súa publicidade  electoral non pasa de ser un completo desvarío, criterio que  manteño  sen excederme  un chisco  das limitacións que para esta xornada impón o marco legal. 

Ante semellante tesitura é obvio que a verdadeira reflexión está servida, situación que apelando ao sentido común debe dirixir a súa orientación  ao cambio de singradura política, pois só desde esa perspectiva poderase afrontar con solvencia a reforma electoral que a  situación esixe,  e temperar  entre tanto a aplicación rigorista da xornada  de reflexión  utilizando o expresamente  incuestionable do seu contido. 

Non sendo este afirmación unha incitación para bordear o marco legal, senón un emprazamento á sensatez para adecuar o seu contexto á realidade dos tempos e superar con iso o actual estado de ridiculez que a súa aplicación induce.

SE SE PODE, FÁGASE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante a eventualidade dun PSOE coaligado co PP e C's, ao conglomerado capitaneado por Podemos, non lle queda mais remedio que remover conciencias progresistas que o convertan en líder dos comicios, para desde esa posición  arrogarse a formación de goberno.

Cando os sempiternos protagonistas da vida política tentan burlar  a ameaza de cambio culpando a outros dos seus erros, non fan mais  que estar a asumir o seu propio fracaso, e con iso, advertirnos  da nula fiabilidade que debe outorgárselles, pois para que  así non fose, hai ben anos que debesen actuar vía emenda, mudando  a súa traxectoria e procedendo en consecuencia.  

É dicir,  comportándose  inversamente ao modus operandi seguido durante as tres últimas décadas desde a súa adscrición bipartidista, cando formando parte dos sucesivos Gobernos alentaron un modelo de crecemento insustentable, fundado nunha excedida construción e a especulación inmobiliaria, no desmantelamento  dun consolidado  tecido industrial con acompañamento dun aloucado proceso de privatizacións e unha frenética inserción na  globalización, cuxos efectos que non se fixeron esperar, acentuaron o risco de vulnerabilidade ante a crise económica e reduciron a mínimos  a capacidade  de reacción para a posta en marcha de políticas combinadas de recuperación e de creación de emprego.

Por iso que  chegados á complexa fase na que nos atopamos,  cando o actual  contexto o que require é outro modelo económico, ou o que é o mesmo un proxecto progresista para saír da crise; nula credibilidade debe  outorgarse  aos artífices de tal situación, por mais que  agora  en plena campaña electoral  opten por encubrir  toda  referencia  ao seu  facer pretérito,  e en transmutación, ofrézanse   ao electorado  como  adaíles   do  renacemento. 

Ao parecer  hai quen na súa obstinación   persiste no  imaxinario  de considerar  que as eleccións seguen a ser unha sorte de plebiscito entre o duplo PP - PSOE, de aí o  empeño de ambos en seguir postulándose  para a formación de goberno, sen considerar a efecto algún,  que fatidicamente foi a negativa repercusión das súas políticas quen  motivou o actual estado  de desfeita  que vive o país,  que por reacción social desencadeou dunha situación  inédita, onde o bipartidismo en caída libre  e abandonado do electorado facilitou o acceso  a outra realidade política no contexto dun escenario mais plural,  onde Podemos como forza emerxente tomou  a testemuña de substitución competindo con sólidas opcións como alternativa á formación de goberno. 

Non obstante o que debe saber o electorado, é  que ante  o eventual ascenso  da formación morada, que publicitan  as firmas demoscópicas como tamén a  última sondaxe do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), a reacción está servida  por parte de quen facendo caso omiso da  vontade das urnas  tentan  bloquear anticipadamente  a férrea oposición  de Podemos  ás políticas  de austeridade  e de corte neoliberal, abortando para o efecto  a mais mínima     probabilidade do seu acceso á gobernabilidade. 

Unha manobra de deseño  orquestrada  desde  o poder económico do IBEX,  sobre a converxencia   das   dúas forzas políticas maioritarias, cuxa estratexia  vai na liña de suplir a operativa  bipartidista do Réxime do 78, unificando  así, nun  mesmo fronte,  a socialdemocracia do PSOE  e o conservadurismo do PP alentando a suxestión da unidade nacional contra unha manida ameaza populista. Unha confluencia  que conta coa participación de Ciudadanos  quen asume  función protagonista e de liderado,  ao obxecto, de maquillar a operación  e facer crer  a existencia de cambios políticos  e de rexeneración democrática, ocultando tras desa aparencia, a evidente tendencia  neoliberal e conservadora dese  triunvirato de novo cuño  cuxa   verdadeira intención  en consumar a gran coalición faise  con exclusiva  intención  de dar   continuidade  ás actuais prácticas políticas.

Unha manobra na sombra cuxo alcance  non ten de pasar inadvertido aos  electores   progresistas,  que en evitación dun novo desengano deben saber de antemán ao seu encontro coas urnas, que como consecuencia desta alianza tripartita, politicamente o voto de progreso ten a Unidos Podemos-Confluencias como exclusivos receptores.
Resultando desde ese espírito unha improcedencia a súa adxudicación  a opcións políticas distintas polo  contraditorio obxectivo  da súa finalidade, e iso,  tratando  de satisfacer os desexos do electorado desde a percepción inequívoca de asimilar  o progresismo á conformación dun goberno de esquerdas.

De aí que na  competición partidista do 26-X, tras a renuncia do PSOE para facilitar e favorecer  a conformación dun goberno  progresista, a única probabilidade de que  tal oportunidade  prodúzase, pasa por envorcar as vontades de cambio cara a Unidos Podemos - Confluencias, para o efecto de superar  as  previsións  das propias enquisas ata tocar teito electoral,  e así transformarse  na candidatura mais votada. 

Existindo fundadas razóns para tentalo e argumentos sobrados para conseguilo.

FENE: A CONVENIENCIA DUN NOVO DIQUE SECO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Forzar  concreción  política sobre a construción dun novo dique seco no estaleiro de Fene, que complementario aos xa existentes  complete unha oferta ilimitada no mercado  de reparacións, debe  converterse nunha  esixencia electoral  da comarca   de Ferrolterra

Desde que en 1983 o Goberno socialista presidido  por Felipe González, de forma arbitraria   convertese ao estaleiro de Fene en moeda de cambio  para satisfacer as esixencias de reconversión industrial impostas para a entrada no Mercado Común, a emblemática factoría naval  deste municipio coruñés quedou excluída  do mercado convencional, e non en razón a limitacións funcionais senón pola maquinada determinación de supeditar sen pés nin cabeza o futuro desta factoría aos intereses doutros territorios  do Estado de maior afinidade política 

Un despropósito   que sostivo a súa  secuencia  durante 32 longos anos,  á marxe   da alternancia bipartidista e das políticas aplicadas  polos diferentes   gobernos  que durante o período desempeñaron sen distinción  o  PP e o PSOE,  falando por se só  o  fracaso dos seus efectos  tal cal reflicte  o actual balance de resultados, que  unha  vez superadas  as prohibicións impostas  por Europa ten por todo referente  como consecuencia do actuado, unha carteira de contratación baixo mínimos e a  drástica redución de seis  mil setecentos traballadores de plantilla e tres mil douscentos das  empresas auxiliares.

Estrepitoso fracaso que evidencia o nulo resultado  das denominadas  políticas de reindustrialización así como dos sucesivos plans de diversificación comarcal, que por falta dunha planificación coordinada e o seu elevado grao de improvisación,  non só non lograron acabar co monocultivo do sector naval senón que forneceron o efecto contrario restrinxindo  toda posibilidade  de recuperación do que sen dúbida, pola súa singularidade característica ostentaba a condición de ser o  principal e máis estratéxico estaleiro europeo.

Anomalía  que converteu a Fene  como concello de radicación   no referente do esperpento industrial por antonomasia, ante   o feito anacrónico  de ter unha factoría  infrautilizada en contraposición   á súa posición de liderado do paro galego.

Pero a deducir  da actual traxectoria, en materia de política industrial mais que aprender   do ocorrido evitando cometer  idénticos   erros, empeñámonos en tomar  análoga dirección á hora  de establecer previsións  de continuidade  no  segmento de negocio de reparacións,   actividade que á marxe dos avatares do  proceso de reconversión,  logrou non só saír indemne senón afianzar  un nicho de mercado e mesmo  alcanzar condición punteira a nivel mundial. 

Unha posición dominante que de non reaccionar con dilixencia pode non só verse debilitada senón convertida en testemuñal,  debido ao inadecuado  dimensionamento das súas instalacións en contraste ao novo escenario que se producirá coa apertura ao tráfico o próximo día 26 de xuño  das novas esclusas da terceira vía da  Canle de Panamá, por ser este o momento en que os post-Panamax, converteranse no novo estándar de barcos en detrimento  paulatino da frota convencional.

Sendo por iso, que ante esta nova realidade, mais que instalarse na ambigüidade da espera,  o seu sería  afrontar sen dilación  a elaboración dos estudos preliminares de viabilidade e de rendibilidade do proxecto de execución  dunha infraestrutura axustada á nova realidade de mercado, cuxa tipoloxía por maior funcionalidade debe corresponderse coa dun  dique seco;  que por garantía debe ir precedido dun   acordo político de consenso, ademais  do correspondente programa de actuación, como tamén  do plan económico financeiro de acompañamento e mesmo do establecemento de protocolos con socios estratéxicos e operadores.

E todo iso afianzado nas favorables expectativas de crecemento do tráfico marítimo mundial no contexto dun emerxente mercado de exportacións e importacións de mercadorías, tendo de engadir a iso a achega dunha inmellorable  posición xeográfica  no marco das rutas atlánticas, e o mais que previsible incremento da actividade marítima que elevará o incremento da actividade de reparacións no marco das novas unidades de frota, que coa implantación desta infraestrutura, poderían  acceder ao mercado do que actualmente están  excluídas.

Terceiro dique seco cuxo emprazamento por idoneidade e cohesión espacial debera localizarse  no contorno contiguo ao dique dous  da antiga Astano,  de tal xeito,  que a configuración da súa implantación, garantindo  o aloxamento ao seu interior  de megabuques de última xeración  non teña maior penetración na Ría que o agora existente, para con iso,  mitigar o impacto ao medio mariño  e facilitar igualmente  a conformación e ordenación dunha área concreta de reparacións,  que   ademais de agrupar as  instalacións vinculadas á actividade anexione os espazos  ociosos necesarios para favorecer  a racionalidade de tránsitos   interiores no recinto do redimensionado  enclave.

Sendo agora, en coincidencia coa  iniciada  campaña electoral,  o momento apropiado para instar das  formacións políticas  participantes nos comicios que concreten o seu compromiso  de referendo á execución desta infraestrutura marítima,  que de non afrontarse  coa oportuna celeridade ademais de agravar a precaria situación do estaleiro, abocaría  o futuro do  sector de reparacións  a un canellón sen saída.

A DISXUNTIVA DE POR QUEN VOTAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Despois da intromisión urdida polas  elites do neoliberalismo na malograda conformación de Goberno, o resultado dos novos comicios debe ser concluínte, facilitando sen inxerencia que a voz das urnas sexa quen  exerza o papel protagonista. 

Somos o segundo país mais desigual   da comunidade europea  e se as urnas non o remedian  imos camiño de prorrogar esa tendencia cara ao  declive total,  polo menos así pode ocorrer se no  fragor  da batalla electoral deixámonos embelecar  por quen agora se atribúen capacidade para sacarnos do labirinto despois de ter  no seu haber  a exclusiva responsabilidade de ser os causantes de conducirnos ata o mesmo. 

Sendo por iso que se os votantes renuncian a tomar patrón de sensatez  e déixanse conducir  polo hábito electoral  de votar aos de sempre, declinando  reflexionar sobre  os efectos repercutidos das súas  políticas en contraste coa oferta electoral dos seus contendentes, ademais de demostrar non ter tomado aprendixace  dos erros do pasado, estarán   a se manifestar  contrarios a corrixir a equívoca dirección  imposta  no tempo a través das  funestas políticas que nos conduciron á crítica situación na que se atopa o país.

  

Unha actitude que por inadecuada  dificultará a entrada en escena ao cambio necesario, facilitando así coa súa cómplice conduta que persista  o estado  de deterioración  e  que lonxe  de toda mudanza as cousas  manteñan a súa continuidade.

Tomando pulso á realidade, é fácil constatar  que o fracaso do credo neoliberal  no noso país e a repercusión  das súas políticas de austeridade   impediron   articular unha saída á actual situación de estancamento económico e recesión, por iso é polo que favorecer electoralmente  a consumación deste  gran despropósito ademais dunha dinámica perigosa para garantía do interese xeral, presupón, referendar como conveniente   a insensatez  de asumir  que este formato de capitalismo salvaxe  resulta ser a solución  que nos sacará do abismo ao que paradoxalmente a súa propia mecánica   arrastrounos.

Todo un cúmulo de despropósitos  que pola súa adversa influencia   obstaculizan   o establecemento de políticas  de crecemento,  motivo que por frustrante  recomenda cara ás próximas eleccións xerais,  alterar a actual tendencia  e  referendar nas urnas a quen contra o continuísmo do demostradamente inservible   aposten  por propostas alternativas de política económica coas que configurar unha  estratexia de cambio.

Un novo estándar de funcionamento,  que  ademais  de poñer fin á dinámica de recortes extensivos habilite  a implementación  de reformas estruturais coas que  sentar as bases dun novo modelo produtivo, pois en boa lóxica, o que España necesita  é abandonar definitivamente o pernicioso austericidio para así poder posibilitar con éxito a transformación efectiva  da súa economía  en liña a reducir o desemprego e a desigualdade. 

Xa que logo, sabendo que os  promotores da reforma do artigo 135 da Constitución coa súa nefasta decisión priorizaron o pago da débeda pública sobre calquera outra rúbrica orzamentaria, e que con tal proceder, limitaron toda  posibilidade de levar a cabo políticas económicas alternativas, ten de resultar obvio, que  a verdadeira finalidade daquela extravagante medida  non foi outra que avalar a doutrina neoliberal ata as súas últimas consecuencias e a xustificación xurídica dos recortes acometidos  desde entón contra o Estado social.

De aí   a existencia de argumentación  sobrada  para desposuír de fiabilidade     ao PP e PSOE como artífices de tan turbia manobra, tanto polo inducido efecto da súa desfeita como polo desleal proceder  cara á cidadanía; factores que desaconsellan  todo  apoio electoral a ambas as formacións polos  seus probados vínculos de dependencia  co dogma neoliberal  e a súa condición cativa cara ao mesmo,   que lles coarta levar a termo as políticas de crecemento que a situación esixe  como única  solución para saír da estacada.

Por tanto, afianzándonos  en que o paradigma económico  da austeridade expansiva, aplicada nos  últimos anos perdeu toda a súa relevancia teórica e empírica resultando altamente prexudicial para a boa marcha da economía, á hora de decidir o noso voto, mais que facelo atendendo a escintileos mediáticos debésemos fixalo en atención  á  solvencia e claridade entre os  programas das forzas concorrentes, pois persistir outorgando  a condición de voto útil  ao que prorroga a continuidade á política neoliberal,  nin favorece a resolución do problema  como tampouco facilita o obrigado cambio de rumbo. que a situación demanda.

Partindo  que o voto marca a ruptura ou a continuidade da situación,  para reconducir o futuro do país, en todo caso, o apoio electoral debe ser outorgado a quen sen ambigüidade ofreza  un programa económico  alternativo á situación do actual  fracaso, que  conteña directivas fiables sobre a diversificación dos sectores produtivos, medidas para incrementar tanto o emprego, como as oportunidades educativas e o investimento público ademais dunha reforma  fiscal progresiva  e poña punto final ás políticas  de austeridade.