CORRUPCIÓN Á PALESTRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A corrupción que infecta a actividade política e a esfera institucional,  chegou ata aquí   da man do réxime do 78, e como trazo característico dos partidos da transición non poderá ser superada  sen facer caer electoralmente aos membros deste séquito.

Representa en torno ao 18,5% do PIB, e a pesar que o seu soporte legal ten  sufrido modificacións  de calado por conciliación coas políticas de transparencia  e igualmente por suxeición ao dereito europeo, a contratación pública en España segue sendo o referente por antonomasia da corrupción,  iso polo menos é a noticia que promulgan a diario  os medios de información a través dos repetidos escándalos, Gurtel, Púnica, ERES, por citar algúns. 

Circunstancia  que pon de manifesto  que  unha cousa é  a adecuación   ao formulismo xurídico  e outra diametralmente oposta  as prácticas levadas a termo  nos procedementos de contratación. Sendo por iso que  a  descoordinación entre ambos os aspectos  é de tal calibre que toda coincidencia por inusitada débese entender  como unha atípica excepción que de ningún xeito o referente dunha regra de comportamento.

A repercusión  económica dos prexuízos ocasionados é de tal transcendencia que abonda con dicir  que a factura da corrupción na contratación pública supera con fartura  os 48.000 millóns de euros ,  unha contía que por descomunal vén evidenciar que se en substitución  á actual deriva impuxésese o rigor e a disciplina  nos procedementos de contratación,  non só lograríase a rexeneración do sistema, senón que tamén, corrixiríase dunha plumada  a tendencia  ao enfraquecimiento característico  das contas públicas. 

Debendo erradicarse como regra  xeral a mala praxe e as prácticas colusorias que caracterizan os procesos de licitación, e moi especialmente  as consistentes en utilizar a discrecionalidade  que se lle permite á Administración contratante recorrer abusivamente  á modalidade da «adxudicación directa», baixo  a formalidade do procedemento negociado; cuxa tramitación na práctica, tradúcese en convidar a tres empresas, dúas delas, "meros comparsas", e adxudicar, bastante caro, "ao elixido". Formato que de xeito evidente  impide a libre concorrencia ademais de transmutar a transparencia en opacidade.   

Valga como inusitado exemplo a excentricidade procedimental  do  ocorrido no coruñés concello de Fene, onde, a pesar da constancia de informes  negativos no expediente de contratación, refugando a participación  de contratistas da comarca,  o Goberno municipal optou por cursar  invitación para a execución dunha obra   a unha empresa contratista  radicada ao lonxe da Andalucía onubense, cuxa oferta curiosamente resultou ser a mais vantaxosa, o que a converteu   en adxudicataria   pero  nunca executora das obras, ao ser estas realizadas  en diferido,  en forma de efectiva  simulación a través da  singular modalidade de subcontratación total por empresa interposta con asentamento de localización na  comunidade galega ,e dicir, un esperpento contractual.

Sendo  feitos como o relatado, os que veñen acreditar   a existencia dun favoritismo institucionalizado   e a proliferación  dun  trato desigual, cuxas consecuencias fan que  cada día sexa maior o número de empresarios  que   por " xustificado receo"  opten   por renunciar a presentarse a concursos públicos. Decisión  que en moitos casos trae implícito o propio peche da actividade patronal,  e na mellor das situacións, un prexuízo xeneralizado ao conxunto das  Pemes gremiais  que por limitada participación  a este  tipo de procesos, e a repercusión á baixa  na  súa cota de mercado vense obrigadas pola situación   a aplicar medidas constrinxentes de reaxuste empresarial cuxas consecuencias prexudican nos substancial á economía e ao emprego. 

É por iso  que a ausencia dunha política coherente para a contratación pública en todos  os niveis da Administración, non só impide a rexeneración do mercado de licitación senón que a súa carencia facilita en maior medida a proliferación da corrupción. Feito que sumado á insuficiencia de medidas de control, acentúa  aínda mais a precariedade do sistema facilitando con iso  que os instruídos en malas  practicas amplíen o seu dominio  sobre   o mercado de contratación.

Ante este escenario e partindo da base   que non   hai peor inimigo da loita anticorrupción que a impunidade, en razón á súa condición crecente, hase de recoñecer que a pesar da expansión lexisladora  posta en práctica anos atrás para sancionar as prácticas corruptas na contratación pública, o certo é que  a súa aplicación  non produciu  de momento as fachendosas solucións que se auguraban  como pon de manifesto  a falta de resultados  á hora de previr e reprimir  esta clase de delitos.  

Fracaso motivado  polo empeño en establecer  novos tipos penais buscando soamente  o rédito político,  sen asumir  no esencial que a corrupción é a característica axial do sistema político do 78  e o seu trazo característico; que non haberá forma de combater , en tanto no conxunto de medidas  de aplicación non se regule a non prescrición dos delitos de corrupción do mesmo xeito que a incautación os bens  dos condenados como  os da súa contorna familiar e  a imposibilidade a beneficios penais sen a  restitución das cantidades subtraídas. 

En conclusión,   xusto o que non se contemplan  no marco lexislativo das actuais  medidas anticorrupción.

RESCATAR A DEMOCRACIA PARA A SÚA RECONSTRUCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A esperanza que a democracia recuperase en España, malogrouse como consecuencia  da censurable  actitude do PSOE, que contravindo a mais  natural das alianzas  decidiu a través dun ilícito electoral, entregar  a confianza outorgada polos  seus votantes  á defensa de intereses  fraudulentos.

Tras   o fracaso na  conformación do Goberno, é perceptible  que a maioría dos partidos políticos do arco parlamentario, salvo excepcións,  serven de forma abafadora  ás elites económicas en detrimento da cidadanía de a pé, e tal circunstancia, presupón   un decomiso do normal funcionamento democrático, cuxo impacto repercute de forma abafadora   en aspectos  económicos e de xustiza social, rotundos motivos que pola súa grave repercusión    esixen de inmediato dun envorco ao escenario político como única corrección. 

Poñendo en marcha  para o efecto, medidas paliativas  ante a  crecente  desafección democrática, coa orientación posta  en mudar  a relación de dereitos e obrigacións  entre os electores  e os seus representantes  como fórmula de reverter  a situación  e lograr con iso  un cambio na actual dinámica electoral ; de tal xeito que institucionalmente, na  gobernabilidade do país    prime o benestar da maioría sobre as  vantaxes dunha minoría adiñeirada, como remedio de erradicación  do malsán clima de aversión política que produce  a falta de confianza institucional.

As leis e normativas aplicadas nas  tres últimas década son expresivas  do incremento exponencial das desigualdades no seo do país, por iso é polo que en diante, polo contraproducente dos seus efectos non sexa conveniente   que sigan dirixindo o país gobernos de continuidade,  para evitar así que  os   intereses das elites económicas e financeiras marquen  a  acción de goberno e a  axenda política. 

Debendo recaer  tal responsabilidade en equipos  exentos de toda influencia  do poder económico, que por valentía e capacidade de xestión, sexan quen   de encarar un cambio político atendendo á voz  da maioría social e de afrontar de maneira decidida actuacións claras e contundentes contra a desigualdade e a corrupción crecente que  inocula unha tensión insoportable no conxunto da sociedade.

En tanto non se asuma desde unha perspectiva  electoral esta premisa,  seguiremos sendo reféns  da estulticia e a  supervivencia dun sistema tutelado desde o neoliberalismo, que a pesar de non  ser  a solución de nada, é defendido polos seus instigadores ao só efecto de impedir que prosperen os cambios necesarios para así dificultar  toda   mudanza  no funcionamento  dos  poderes públicos e o normal exercicio do Estado de Dereito

Un absurdo intento de non querer asumir  o fracaso dun modelo político e económico inservible  que a pesar da súa limitación, os atrapados no labirinto da súa propia  crise financeira,  non  dubidan  en seguir validando  e impoñendo  a súa vixencia como demostra o implícito do pacto de goberno formalizado  en primeira instancia  por Ciudadanos e o PSOE e aberto  no  seu espírito extensivo ás teses económicas do PP, non sendo de estrañar por tanto as mostras de indolencia e a anoxo crecente  dun amplo sector do electorado ante a actitude frustrante  de quen  agora  proceden opostamente  a cando en eleccións  con distinta mensaxe  adquirisen a condición de teóricos  representantes da cidadanía.

Sendo por iso que despois desta fracasada e efémera lexislatura, nada bo pódelle   deparar ao electorado a  celebración  dos novos  comicios, se os electores  non son  capaces   de reconducir  o sentido do seu voto e seguen deixándose  extasiar   pola dobre linguaxe   desas   organizacións políticas que ademais de embalsamar a crise non dubidan en utilizar a fraude democrática como norma de conduta, ao só obxecto, de tirar rendemento electoral para  a súa posterior capitalización en defensa  de intereses bastardos . 

Non existindo por tanto mais referente de fiabilidade a efectos electorais  que a de quen opta politicamente por rescatar  a democracia para a súa posterior reconstrución , pois suposto contrario, entregando  a confianza  á sedución  do neoliberalismo, non cabe a menor dúbida  que    faremos da incerteza a dona do noso destino. 

A pesar do seu fracaso, a  investidura  vén referendar  que cara  ás eleccións en cernes o  autoproclamado  triunvirato constitucionalista, PP-PSOE e Ciudadanos , despois da patente dereitización dos socialistas, conforman no seu conxunto un conglomerado de afinidade  co denominador común do neoliberalismo   como referente  e a compartida conformidade de encartarse ás esixencias dos mercados como sistema, sen que a finxida  disparidade  entre os seus membros a efectos electorais  presupoña   desavinzas insalvables para consolidar, esta vez  sen volta atrás, a  gran coalición postelectoral  que con toda naturalidade promulgan a cotío desde a súa uniformidade  executiva.

Iso fai  que  os electores ante os  novos comicios teñan de calibrar a súa tendencia  á hora de emitir o seu voto,  decantándose  ben sexa  polos  radicais defensores do neoliberalismo, ou optando alternativamente   pola fronte electoral que patrocinada por Podemos debe agrupar no seu foro  á totalidade das forzas de esquerda real, polarizando o progresismo electoral  e a vangarda política. 

Debendo ser conscientes, que de non saber gañar   esa batalla a guerra estará perdida.  

AS LIÑAS VERMELLAS DO PATRIOTISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

As "liñas vermellas" que os seus artífices prohiben traspasar,  son a  argucia coercitiva que  á marxe  da vontade  popular utilizan  os falsos patriotas e redomados constitucionalistas  como tapadeira, coa  finalidade de garantir que  todo siga igual. 

Aínda que todo o bolxevique resúltalles urticante, paradoxalmente a súa propensión polo vermello chega ata o desenfreo, iso si,  só  cando o guión dos seus intereses así o esixe, que é xusto  o momento en que tirando de brocha   gorda establecen  "liñas  vermellas" a eito ao só obxecto de obstaculizar  todo aquilo  que xogue na  contra do seu propio status. 

Estraña forma de entender a política   revestindo de tabú o que  en san  exercicio democrático  debese resolverse  a través das urnas.

Esa obstinación por ampliar  o marco do prohibido chega a extremos de rozar o   surrealismo, como ocorre,  cando  desde  a política utilízase de forma recorrente o constitucionalismo  e o patriotismo ao só  efecto de rebaixar   a mínimos  dereitos e liberdades.

Toda unha ironía, ao ver  como os paladíns  de tan teóricos valores, condescenden, cando é a economía  quen  determina en última instancia, pois cando isto ocorre  e son os mercados quen toma o mando, ese marco de esixencia  queda relegado ao ostracismo e excédese todo límite,  como poñen de relevo  as medidas levadas a termo desde ese mando  real que ademais de subtraer dereitos fundamentais, condúcese  coma referente  da degradación  social e moral  que  vive a Unión Europea con aquiescencia xeneralizada dunha clase  política abominada .

Sendo por iso  que mentres  o obxectivo  dos   partidos políticos  non mude de finalidade e póñanse  ao servizo da cidadanía,  nula xustificación  terá a súa existencia,   e ningún soporte   a continuidade duns adversos políticos, que en funcións  de liderado, en 30 anos, non foron quen  de facer nada positivo polo país e as súas xentes,   mais alá de reducir a mínimos a súa calidade democrática  con alardes  de patriotismo  verbalistas e  entoación de himnos  de vangloria enxalzando aos que a cotío atentan contra a nosa soberanía e sómennos no "austericidio".

Unha mostra mais  de degradación política, usando  a    estrutura institucional en detrimento do benestar colectivo, e así,  tras o fariseísmo do seu amor á patria   defender solapadamente  o poder dos grupos dominantes na esfera financeira e económica.

Cando o benestar da maioría da poboación non conta á hora de definir   o  patriotismo como concepto,   entón, hase de sospeitar que está a ser  utilizado  a propio intento para confundir os intereses xerais  en beneficio  dun  sector minoritario da poboación,  e tal circunstancia vén indicar que   a clase política de sempre , lonxe de defender unha comunidade xusta onde impere a igualdade de oportunidades, ten renunciado a todo código ético  apostando pola continuidade  de manterse  indiferente ante a crecente deterioración  social.

Para así mudar  o fundamento constitucional de referencia,  ao só obxecto  de que a soberanía nacional  deixe de residir no  pobo e que en substitución  sexan os grupos de presión  quen tome o mando efectivo  e as directrices de goberno como verdadeiro poder; actitude que polas súas connotacións   evidencia  que salvo concretas excepcións os nosos políticos por mais predicamento que proclamen. distan moito de ser patriotas, e iso é así porque o delata a súa conduta.

Mais que noutra actividade, na función política o grao de credibilidade é necesario que manteña  relación directa co resultado  dos   nosos propios actos,  que por aquilo da consecuencia, deben sustentar  coherencia entre o que dicimos e o  que facemos, para así, non incorrer no antagonismo    de pasar   a defender o que antes denunciábamos.

Se así se procedese, esas   "liñas vermellas" de impedimento e prurito partidista, mais alá de poñer  a súa énfase  como pedigrí  dun mal entendido constitucionalismo e  bandeira dunha ficticia   unidade de estado,  mais alá de tales citas, a dimensión do  seu alcance debese prohibir a insolente intromisión  dos mercados financeiros en cuestións soberanas de España,  e impedir do mesmo xeito as graves manobras conspirativas  contra a   coalición PSOE-PODEMOS-EU, pola  súa condición  de manipulación da vontade popular e directo atentado contra a  propia democracia.

Pero a xulgar polos feitos,  a verdadeira  finalidade  desas "liñas vermellas" pouco ou nada

teñen  que ver  cos fundamentos que sustentan o  Estado de Dereito,  pois a súa fixación  é un mero distintivo de contraste  e identificación  política  e feitas por tanto para ser transgredidas en función  á esixencia e conxuntura de cada momento.

Se a estabilidade fose outra,  non estariamos en risco  de ser vítimas dunha subversión de valores, e o marco constitucional  de referencia comportaríase  realmente como un referente de garantías, sen posibilitar como é o caso a súa conversión en papel mollado. 

Nin  por tanto  daría pé a traer    a colación a Óscar Wilde para confirmar que neste caso,  o patriotismo é a virtude dos depravados

PODEMOS DÉBESE AOS ELECTORES

Ten de ser o peso dos  resultados electorais  que  nunca  a presión dos mercados quen estableza  as alianzas de Goberno, é por iso  que Podemos  ante o rexeitamento do  PSOE e C's  a asumir  esta premisa, por afianzamento  democrático deba dar por resolta  toda vía de diálogo.

Cando un reside  nun municipio que ten un estaleiro para non facer barcos, acaba por estar curado de espantos, ser inmune ás ocorrencias  dos  políticos de sempre, e escéptico por tanto coas campañas mediáticas que estes utilizan ante o desafío contendente no  seu intento de malversar  a realidade, para así, lograr que fagamos oídos xordos a alternativas emerxentes e manipulando a palabra, conseguir que sigamos  acatando as súas pautas e mesmo comportándonos da maneira que eles queren. 

Todo  un intento de valerse da titularidade  do presebe mediático para seguir fartándonos coa indixesta falacia dos seus  40 anos de progreso  contra a realidade dunha desmedida regresión tanto en materia de dereitos como no relativo á  repartición da riqueza.

A estas alturas por tanto, despois dos    resultados colleitados  nas  últimas lexislaturas   onde o imperio das políticas  socioeconómicas de corte neoliberal marcou o decaemento no futuro de multitude de afectados, ninguén nos seus cabais  pode outorgar fiabilidade política a quen perversamente  e con enganos  conduciunos   ata a actual encrucillada, pola súa colaboración  no desenfreo dunha  salvaxe expansión capitalista. 

Por iso que ante este escenario de regresión democrática, por mais que cínicamente queiran facer ver á xente o seu propósito en xerar un  cambio político, o certo é que a súa única intención de enmenda   non vai mais alá  de maquillar a  a súa continuidade. 

Por tanto na actual tesitura resulta un anacronismo o só feito  de pensar  que os responsables da actual deriva  sexan politicamente  os chamados a reconducir a situación, pois a forza dos feitos vén demostrar que  o neoliberalismo das  últimas décadas  está totalmente esgotado, e que por tanto, empeñarse en manter a súa continuidade orixinará unha situación política altamente inestable á vista da  súa incapacidade  de promover ao mesmo tempo o crecemento económico e o desenvolvemento social. 

Extremo que de non corrixirse,  ameaza con trastornar o actual  madeirame  institucional  e producir con iso un cataclismo de primeira  orde, ante o feito mais que probable, que o descontento social converta   a situación nun  perigo potencial ata o límite de poñer  en cuestión a viabilidade do propio modelo de Estado.

Facer caso omiso desa probabilidade, cando as consecuencias do neoliberalismo conducíronnos cara a un  permanente fracaso,  é negar esa evidencia e  precipitar a propio intento o percorrido  cara a tal desenlace, co agravante  engadido,  de saber    que a súa aplicación  é o factor causante dunha  situación política e económica a todas luces insustentable. 

Labirinto que de ningún xeito  terá  saída co pacto PSOE-C's pois aínda sendo dous partidos distintos  teñen o denominador común  dun só IBEX verdadeiro   e como dogma de fe a conxunción da  súa analoxía  neoliberal.  

Unha amálgama que non sendo a solución de nada, revisten de positivismo coa intención de captar anexións de descoidados  inxenuos, ocultándolles desde a manipulación  que   o contido do seu pacto político, é mais do mesmo,  que non defende intereses distintos  aos do círculo da súa propia órbita, cos que comparten  débedas, políticas económicas  e submisión ás súas directrices, pois nestas lides non son as urnas nin o interese xeral quen   se impón  senón  as vantaxes dos que residen na cara oculta da  democracia e cuxas aspiracións por conveniencia  transformaron  en necesidades  do sistema.  

Se doutro xeito  fose e o PSOE non houbera  capitulado á presión dos mercados  acatando como propia a imposición  do pacto con Cidadáns, non se tería frustado  anticipadamente   a mais sólida alternativa dun goberno de progreso en alianza con Podemos  e demais forzas afíns; pero no guión deste  vodevil de conxuras  e enredos estaba escrito de antemán, antes mesmo das eleccións xerais e mais   alá do resultado que  ao partido morado deparásenlle, e todo coa meta posta  en impedir   que "tocase" cota de poder.

Unha consigna ditada desde o poder económico coa finalidade  de frustrar  o ascenso meteórico  do partido de Iglesias, para así,  en garantía dos   seus privilexios   manter invariable  a continuidade do sistema, e todo  coa colaboración de Albert Rivera  como  afillado político da trama  e a interesada  colaboración  da súas   brigadas mediáticas, dispostas a empregarse a fondo e  de forma belixerante socavar a través  do infundio  e malas artes, a integridade e  as virtudes    dos líderes da formación morada.

Arrevesada  confabulación que a teor da súa turbidez non só exime a Podemos de toda culpabilidade suposto caso que a súa deriva lévenos  a unha nova confrontación electoral, senón que mesmo  favorecería  a súa conta de resultados diante uns   novos comicios, pola súa condición de  único referente  fiable  disposto  a avanzar  polo camiño das reformas sociais profundas e igualitarias

AS ELECCIÓN DE CIUDADANOS

Como apéndice do conglomerado do IBEX35, Ciudadanos, non pasa de ser   unha disfunción democrática, que por gregarismo conxénito, está totalmente desautorizado para  cuestionar a integridade  e a función  política  de Podemos.

Que  C's é  un dispositivo político para mitigar a caída do bipartidismo é un todo evidente, como patente é  que a súa entrada na política nacional foi apadriñada desde o bastión do Ibex-35 ao obxecto da súa utilización  como garantía de prórroga do réxime do 78; é dicir, unha marca branca fabricada deliberadamente polo  bloque do poder económico, que como grupo de presión patrocinou o seu lanzamento coa exclusiva finalidade de utilizar esta montaxe política en vantaxe dos seus propios intereses,  marcando para o efecto  as pautas  para a conformación dun novo Goberno á vez  de esquivar que Podemos formase parte  dun   hipotético Executivo de progreso.

Por iso que  ninguén se equivoque  á hora de sacar conclusións sobre a investidura do 2016, pois mais que atender á dinámica electoral como sería o seu,   a súa configuración está a ser imposta utilizando a axenda oculta desta órbita empresarial coa exclusiva finalidade de seguir garantíndose como durante décadas o permanente trato de favor e que extraordinarios recursos (financeiros e materiais) sigan   desviándose  desde o Estado aos seus propios emporios. Agora, co prexuízo engadido de descapitalización democrática que supón o seu intento  de estender os tentáculos de autoridade ata  o poder  lexislativo para así satisfacer a súa pretensión  de anular toda lexitimidade  á linguaxe das urnas.

Con matriz de confabulación, a  montaxe de Cidadáns foi promovida polo  lobby do Ibex35 coa   exclusiva   finalidade   de canalizar  o descontento   da  clase media pola deriva  do país, ao tempo de cortarlle  o paso a Podemos. Sendo patrocinado  desde o primeiro momento polos seus artífices como o  subterfuxio  apropiado para preservar a fuga de votos  no difícil contexto que atravesaba o PP, para así a través dunha argucia  de deseño burlar o descontento electoral e reagrupar os votos en dispersión   mediante unha mais que planificada  alianza de goberno; xogada mestra se non fóra que o  optimismo das súas previsións  deuse de bruzos co inesperado  fracaso  nas urnas que tirou por terra as súas rocambolescas pretensións.

Tal circunstancia fixo  que os seus mentores houbesen de transmutar a formulación inicial e reprogramar o seu  sofisticado procreo, motivo polo que  Cidadáns como franquía da súa propia orixe, nun cambio de estratexia, mudase do aliado natural para coaligarse co PSOE tras o nomeamento do seu candidato á presidencia do Goberno, e todo,  coa intención de neutralizar calquera  deriva socialista cara a unha coalición co resto de forzas progresistas, sen renunciar de ningún xeito  a consumar coa súa mediación a congregación bipartidista onde os seus proxenitores do establishment económico e referentes do mais castizo capitalismo español seguen campando ás súas anchas, interferindo como é o caso  no proceso democrático e no desenvolvemento da  vida política.    

Por iso  cando o presidente de Cidadáns Albert Rivera, exerce como o  ventrílocuo que é, faio quitando o fala aos seus electores,  para  empregar sen impedimentos a  voz prestada do IBEX 35, a  desa elite empresarial que o apadriña, a mesma que sen concorrer ás eleccións non dubida o mais mínimo en tomar papel protagonista para  manobrar en favor dos seus intereses   e condicionar ao seu antollo a conformación dun Executivo do PSOE, presidido por Pedro Sánchez, co apoio de Cidadáns e participado polo PP sen Rajoy; tendo  de engadir a iso  a precisión expresa de veto  á participación en funcións de goberno tanto Pablo Iglesias como de calquera membro da equipa   de Podemos.  

E nese labirinto de inxerencias , onde a democracia cotiza á baixa,   tiña  de ser ao líder de Cidadáns a quen se lle   ocorrera a feliz idea de decantarse pola celebración de novos comicios antes de que Podemos chegue ao poder . Desafortunada declaración que pon de relevo a catadura dun  individuo ao que lle  poden mais as interesadas directrices  do seu patrocinador que a vontade dos electores; pois  a peripecia de rexeitar  a entrada do partido de Iglesias  nun Executivo e propiciar pola contra   a incorporación do PP,  equivale a poñer en cuestión a integridade  de quen    politicamente  se fixo así mesmo, desde a súa organización ata o seu financiamento, ao tempo de favorecer a función clandestina  de quen fixo das malas artes e a corrupción  a súa sinal    de identidade  política;  unha actitude que no seu contexto revela  o seu nulo código ético e a falta de fiabilidade  da formación que preside. 

Por tanto o motivo da convulsión política que vive o país e a obstrución na formación do Goberno, non se ten de atribuír de ningún xeito nin  aos electores nin  á aritmética  electoral por complexa que aparente,  pois  como queda visto  a verdadeira anomalía vén causada pola intromisión dos grupos de presión económicos na política, que se ser electos, exercen a súa lesiva influencia contravindo os principios mais fundamentais da democracia e do normal funcionamento da mesma. E mentres esta anomalía  non se erradique, por mais que  Cidadáns preconice, será indiferente que se celebren ou deixen de celebrarse novas eleccións,  pois a situación seguirá a ser a mesma