PODEMOS EN CLAVE ESENCIAL

A xulgar de certas actitudes, hai quen se nega a entender    que a xente que en Podemos  exerce a función  política ,faio en gran medida polo mal uso que outros fixeron dela, e por tanto, o recoñecemento  da  súa integridade está dabondo  probado.  

Desde o neoliberalismo e os seus  satélites, todo o que soe a progresismo suscita unha reacción  ofensiva de primeira orde, e iso,    pola ameaza que para os seus intereses representa o  cambio de rumbo político así como a repercusión das súas consecuencias.

Sendo  tal circunstancia  o motivo que imposibilita  a conformación dun  goberno de progreso,   tendo en conta que ao candidato socialista  como nomeado proposto, pódelle mais  a proximidade neoliberal que domina ao PSOE que a idea de iniciar un proceso de cambio real, tanto do  modelo económico como do modelo de estado, de aí a intencionalidade  da campaña de persuasión e propaganda desatada contra Podemos polo establishment económico e financeiro, desde o histrionismo  de imputarlle ante  a cidadanía a continuidade en funcións do goberno de Rajoy.  

Para entender a situación nos seus xustos termos, mais que tomar razón da  aritmética das urna débese  ter presente  que fiel á súa alianza de intereses nas súas previsións de constitución  de goberno  a dirección socialista non barallou en momento algún  contar coa participación  de Podemos, nin por tanto,  garantir unha gobernabilidade progresista, como pon a descuberto   o dobre xogo e  o ninguneo  nas negociacións previas ao pacto de comenencia asinado con Ciudadanos. 

Posición patrocinada pola estructura financeiro-empresarial   no seu intento de manter invariable a súa  situación  de dominio   mediante unha  maquillaxe de aparencia   do Réxime do 78, que sen alterar funcionalmente  os seus principios esenciais, garanta a súa continuidade   para  evitar con iso a situación  antónima  de transformación radical do sistema e a repercusión nos seus intereses  dunha nova realidade modificada. Posición secundada polas baronías do PSOE, que por atavismo  cos  poderes fácticos manteñen a súa dinámica de engano  ignorando a gravidade da regresiva deríva á que están a conducir o futuro do país a través das  súas falacias neoliberais.

Por tanto tras o artificioso papel do candidato Sánchez, é  o poder financeiro quen en realidade  move os fíos  na formación do goberno  de coalición entre PSOE e Cidadáns ao tempo de forzar a incorporación do PP  para a súa consolidación, e todo, no seu intento de neutralizar  toda  alianza de progreso participada por Podemos  e resolver deste xeito   o seu maior temor, tal é a celebración de novos comicios  onde  esta formación a pesar das campañas  de acoso e derriba  e batidas de desprestixio mediático supérese así mesma, e en remontada electoral, mellorando  o seu resultado tome opción de goberno e desde alí poida poñer en marcha as súas políticas anti - axuste. Porque  se   algo veu a alterar  o partido liderado por Pablo Igrexas, foi sen dúbida mudar   a dinámica   desa democracia de conivencia  entre  elites.

Non se ten  de apuntar  por tanto cara a Podemos cando se trate de sinalar a quen co seu proceder fixeron que  non sexa posible un goberno de esquerdas e o impulso dun proceso constituínte, pois por mais reproches que  se aduzan, en ningún momento foi esta formación  responsable  dos impedimentos que abortaron  tal posibilidade.

Autoría  que ten de recaer   sobre quen tenta encubrir a través de artimañas    a súa nula vontade política de apostar por un goberno de esquerdas, ao  tempo de antepoñer  o seu compromiso co sistema capitalista a calquera outra consideración, como proba o vergoñento manexo con Ciudadanos, cuxo resultado impulsa idénticas  políticas de austeridade e recortes sociais que os  aplicados polo PP. Feito que vén confirmar que  foi o PSOE quen coas súas prácticas  estableceu un  pacto coa dereita, e por tanto,  quen politicamente  traizoou as aspiracións de cambio de millóns de cidadáns; e iso é así, por mais que de forma  esotérica tente sacudir  a súa implicación a través de virulentas campañas coa intención  de repercutir  en Podemos a  culpabilidade  das súas manobras e infundios.

É por iso que non se pode sucumbir  á presión dos socialistas na súa aspiración para forzar 'in extremis' a abstención de Podemos, por canto tal actitude mais que un comportamento de responsabilidade política habería de interpretarse  como un referendo de contrabando  político . Por iso é polo que o partido morado débase manterse invariable nos seus postulados, sinalando en todo caso  a súa plena dispoñibilidade e man tendida para establecer as negociacións procedentes previa reorientación do actuado, para así desde novas formulacións  facilitar á conformación  dun goberno de coalición progresista.

Non sendo asumible por tanto, que á negación  da  aritmética parlamentaria adxudíqueselle arbitrariamente  paternidade de eleccións anticipadas 

A DEMOCRACIA É COUSA DISTINTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A decadente situación  de orde social que estamos a padecer, ademais de evidenciar o fracaso e a degradación de principios  e valores democráticos, vén de constatar o crecente acoso e fustrigación despregada polos  mercados financeiros  co único propósito  de constrinxir  dereitos e liberdades.

Cando como agora  téntase  subordinar a democracia á dinámica  dos mercados, ademais de forzar a súa retracción estase a impedir  seu avance cara á consolidación do Estado de Dereito,  ao tempo de propiciar   as  condicións  para a involución, que é xusto  o que vén albiscarse actualmente coa inxustificable intromisión dos poderes económicos  no proceso de conformación de Goberno. Unha situación inquietante e mesmamente  intolerable, sobre todo,cando é ostensible a mala  praxe  de utilizar o mangoneo para deixar sen efecto  o veredicto  das urnas, poñendo así en cuestión  a soberanía popular   a través  do subterfuxio dun  consenso político de aparencia. 

Pero se  a intromisión do sistema financeiro no espazo reservado á  función  política é totalmente inaceptable, maior rexeitamento ten de  merecer  a permisividade outorgada desde o foro político a esta  inxerencia, desde o punto e hora que  tal  condescendencia é autorizada   por quen ostentando cargo  público non dubida en contravir os seus propios compromisos co electorado e poñerse ao servizo dos que  desde a órbita empresarial  polo turbio das seus  manecos convertéronse  nos principais  protagonistas  do escándalo. Polo menos iso evidencia  a súa función corruptiva no contubernio dunha corrupción extensiva que todo o invade, e que ademais de quebrantar  a democracia deslexitima por colusión o papel colaboracionistas  desa maioría política fronte aos cidadáns.

É por iso, que as medidas contra  a corrupción nunca terán efectividade na erradicación desta lacra en tanto sigan dirixíndose en exclusiva ao sector público e exclúase  ao sector privado da súa aplicación, aínda coñecendo   o seu comprometido  papel  como promotores de subornos  e do financiamento en gran  medida das  campañas políticas. Prácticas que a pesar do pouco ortodoxo da súa condición manteñen a súa vixencia  desde a Transición, xerando pola  súa natureza  unha sorte de acordos ocultos   respecto da administración e dirección dos entes estatais, é dicir, sobre  a repartición das institucións do Estado, cuxo prorrateo favorece desde sempre o dominio e  os intereses dos grandes grupos económicos en detrimento de  a soberanía popular, e iso,  como consecuencia do abandono de funcións e supeditación dos representantes políticos.

Esa atribuída  preponderancia faise   mais evidente se cadra cando tras a caída do bipartidismo, non asumindo que as cousas cambiaron, os manobreiros  de sempre persisten na súa adulterada obstinación de seguir impoñendo a súa indebida  primacía. Sendo xusto  esa pretensión o porqué das anacrónicas componendas  políticas   das últimas semanas e razón das desavinzas, como tamén,  a causa  do estancamento  dun país en precario  que circula sen rumbo conducido pola limitación que impón a situación dun  goberno en funcións; conxunto de acotacións    establecidas  coa única finalidade  de manter capturado ao Estado e garantir a través da  súa  catividade  o pleno dominio do mesmo, facilitando así que    lobby's empresariais desde a súa supremacía sigan  a  influír sinuosamente  na distorsión  do marco xurídico e o regulamentario da economía.

Cando isto acontece, a democracia enfróntase a un dilema do que a duras penas pode evadirse, porqué un sistema que coarta a súa propia razón  de ser dificilmente   pode satisfacer  os obxectivos da súa finalidade, sendo testemuño  de tal  contrasenso  a desvalorización que presupón o actual intento de consolidar contra natura un proceso de investidura  ao exclusivo  ditado dos mercados, ao tempo de negar implicitamente o mandato das urnas e rexeitar con iso os  contraídos electorais. Todo un  expoñente  do lastre dun pasado  autoritario e personalista  e dunha precariedade institucional cuxa transixencia  conduciu  á  actual situación  de degradación política, que  trouxo consigo a desigualdade, a inseguridade e redución de liberdades, unha suma de feitos que por si mesmo  veñen constatar    unha situación  de total  deslexitimación democrática.

Ao parecer neste país  as regras de funcionamento da economía neoliberal convertéronse na práctica nunha especie de superconstitución  que ademais de deixar sen efecto toda contraposición xurídica respecto da mesma,  coa  súa posta en práctica activáronse os sistemas coactivos suficientes  para facer cumprir as súas decisións logrando dese modo que os principios económicos impóñanse aos valores democráticos. Noutras palabras, dicir que estamos a asistir impasibles á substitución do mecanismo de decisión soberana sobre o principio dun  home un voto pola suplencia de decisións oligárquicas  adoptadas nos centros de poder económico, situación  que arrastra consigo a renuncia expresa  a decidir sobre a nosa política económica  acuñando por tácito consentimento que o control da actividade política pase definitivamente  a mans do diñeiro. 

Sendo por iso que mentres o poder  político non opte  por exercer  debidamente as súas competencias democráticas,  todo intento  de conformación  de goberno como a celebración de novos comicios mais que exercicios de lexitimidade  democrática non pasarán de ser pura  pantomima 

AO PSOE NEOLIBERAL, MELLOR NON.

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A situación creada co proceso de investidura, alerta  que  de non consumarse a converxencia  entre movementos sociais, asociacións e esquerda política como réplica á ideoloxía neoliberal, a división  será  o maior  impedimento para o cambio.

Visto o debate de investidura, quen teña en mente abrir  paso a un novo tempo político desde a esquerda, ten de asumir que tal labor  é de imposible consecución  en tanto o PSOE leve a voz cantante de tal iniciativa, pois   aínda resultando  o menos malo dos dous partidos hexemónicos que alternaronno poder desde 1982, en ningún momento actuou en liña de crebar  a estrutura e a cultura institucional herdada do franquismo; máis ben ao contrario, optou non só  por manter a súa prórroga senón que  introduciu á vez  no  ADN do partido o  mais radical neolibarismo. 

Tal é así, que  despois de ostentar durante vinte anos funciones de goberno, a pesar do suposto carácter  socialista, non só demostrou non ter  coraxe para  amansar ao capitalismo, senón que  medorento da  súa xerarquía someteuse en todo momento aos ditados dos mercados e demais  poderes financeiros, sen reparar o mais mínimo no prexuízo repercutido da súa actitude cara aos intereses de quen supostamente representaban. 

Enrevesado proceder cuxo último  referente foi a reforma exprés  da Constitución, que levada a termo ás costas da cidadanía puxo de manifesto  que de ningún xeito o  PSOE sirve para canalizar as aspiracións  da   esquerda  e agora  menos que nunca,  sen que haxa rexeneración posible distinta á  súa reconstitución  desde outras coordenadas.

Posibilidade de emenda   que  antóllase cada día  mais difícil de alcanzar á vista da súa reafirmación na  traxectoria mantida  nos últimos anos sobre temas fundamentais que a teor do prexuízo repercutido  no interese xeral  e a deríva da súa actual  dirección no  que a alianzas  de gobernabilidade refírese, desaconsella  para todos os efectos  valerse dese partido para ningún obxectivo de esquerdas. 

Pois polo   seu facer político   perdeu toda credibilidade  ata o extremo de deixar  de crer en si mesmo, unha controvertida  situación que pon de manifesto  que   o feito   militante de ningún xeito   adxudica etiqueta socialista, por iso é polo que aínda que pretendan facernos crer que si o son, a súa política económica en favor da oligarquía financeira e empresarial é indicativa  que o seu teórico progresismo  quedou supeditado á lóxica neoliberal por mais discursos de aparencia  que veñan utilizar   coa finalidade de seducir  ao electorado. Argumento sobrado para afirmar que polo seu proceder, a tempo presente  o PSOE deixou de ser o referente da esquerda.

É mais que evidente  que por gradual deterioración o modelo que dominou  a escena política desde1977 conduciu ao país a una depreciación institucional sen precedentes,  sen que tal circunstancia fixera  reformular aos directos responsables  do desastre un  cambio de rumbo no seu facer político     como pon de relevo a teimuda actitude  do PSOE, que en tarefa de formación de goberno mais que retomar o seu ideario e optar por cambiar as regras de xogo, aposta pola continuidade que representa  seguir aplicando como solución as políticas causantes de tan anómala  situación,   co  agravante engadido que presupón a súa renuncia á conformación  de   toda alternativa de progreso, unha decisión  que por se mesma acaba por frustrar a unidade da esquerda,  e pechar baixo sete chaves  toda probabilidade  á conformación dun goberno para o cambio.

Xa que logo, quen desde a esquerda queira dar pasos en positivo cara a un novo tempo político,  máis aló de deixarse levar  por artificios mediáticos e versións adulteradas,  ten de saber de antemán  que o PSOE  é alleo a ese ámbito  de significación  ideolóxica, pois á hora da verdade a súa práctica política  é reflexo do fundamentalismo   neoliberal e de acatamento ao mandato  dos mercados, formulacións diametralmente opostas aos postulados pola esquerda real  e progresista, mais proclive a implementar un  cambio de modelo que salvagardando  o marco de liberdades  propicie maiores cotas de prosperidade desde dinámicas de crecemento,  e sempre, tendo presente o cumprimento do mandato electoral. 

Por iso agora mais que nunca, por dignidade  democrática  as verdadeiras forzas de esquerda nun exercicio de responsabilidade  deben limar asperezas para  unha vez alcanzada a  confluencia traballar polo cambio político, sobre a premisa  de gardar respecto á  vontade dos electores. Pois nunha  democracia que se prece a función política  non pode desempeñarse  relegando a un segundo plano á cidadanía na toma de decisións, e moito menos, burlando a soberanía popular  conferindo exclusiva facultade de arbitraxe a quen teña atribuída a condición de militante, e iso ten  de ser así , para  poder  corrixir  a actual deriva  e impedir  desde a maioría progresista a investidura  de quen a través de subterfuxios e cambalaches  tenta converter  o neoliberalismo no seu programa de goberno. 

Con todo,  tal obxectivo  será  de imposible consecución  en tanto  a madurez política  non se faga dona da situación,  e mentres os nove millóns de votos que capitaliza a  esquerda real no seu conxunto,   sigan malgastándose    na absurda dispersión  de diferentes candidaturas.