A DEMOCRACIA DO IBEX 35

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Serio perigo seguirá a correr   a democracia no noso país, en tanto se continúe transixindo a intromisión do IBEX 35 en funcións estritamente políticas.

Minutos antes da sinatura do pacto entre PSOE e C`s na Sala Constitucional do Congreso dos Deputados, os máximos responsables económicos  de ambas as formacións Jordi Sevilla e Luís Garicano respectivamente, entre sorrisos, felicitábanse mutuamente  pola formalización do devandito acordo. 

Acontecemento que non debese sorprender o mais mínimo a ningún analista político a teor das afirmacións realizadas en época preelectoral polo representante económico socialista ante  os mandamáis  do IBEX 35, precisando xa daquela que o seu partido traballaba máis coa mirada posta nun pacto post- electoral con Cidadáns que con Podemos, tendo de presumir idéntica tendencia ao cerebro económico  da formación laranxa  en razón  á relación de dependencia  mantido  con FEDEA,  o think tank das grandes empresas que conforman  a   tan selecta elite empresarial, non sendo de estrañar por tanto  que o acordo concite os aplausos e os parabéns da gran patronal, pois non en balde é ela a verdadeira forxadora intelectual do seu contido.

Por tanto a cidadanía ante a probabilidade dunhas novas  eleccións  debe saber  que  os acontecementos acaecidos nos últimos días lonxe de obedecer  a un desencontro conxuntural,  atenden  a un plan tramado moito  tempo atrás, preconcibido mesmo antes da celebración  dos   comicios do 20D, como consecuencia do intento  do PSOE en reconciliarse  cos grandes do IBEX a efecto de relaxar   o  descontento  mostrado por estes despois dos  pactos selados tras as municipais e autonómicas  que  facilitaron a conformación de gobernos  de coalición e progreso a través de pactos puntuais con Podemos,  e que a xuízo da patronal conduciu a unha "deriva radical" cuxa recondución cara á centralidade política élle esixida  en contrapartida   a favorecer o seu apoio á opción PSOE -Cidadáns, antes mesmo  que un Goberno do Partido Popular en minoría.

Dando por sentada  a fiabilidade do  ata aquí referido, e agregando a todo iso o calamitoso historial que acompaña as turbias  prácticas mercantís  das firmas  que conforman  "tan selecto  séquito empresarial", onde  mestúranse quebras e  rescates  bancarios con hábitos de corrupción    e a persistente rotación de portas xiratorias. Tal cúmulo  de despropósitos obriga  a denunciar, a  actitude desafiante mantida  polos membros  desta  oligarquía empresarial no seu empeño de impoñer ao seu antollo o goberno do país mediante manexos e malas artes, sen reparar o mais mínimo en utilizar  todas as  medidas ao seu alcance para a consecución de tal finalidade ata o extremo de arrogarse como propia   a representación da vontade popular. 

Pero se repudiable é a intromisión  dos poderes económicos e financeiros  no normal funcionamento democrático do país, mais censurable se cadra, é a actitude  de conivencia   da vella garda política coas principais empresas do IBEX 35   que por asentimento e deformación do sistema, convertéronse no verdadeiro núcleo duro do Poder de Estado,  ata o extremo,  de ter conferido  maior potestade  executiva   que a outorgada   polos electores aos seus representantes. Causa por tanto dos profundos desaxustes que caracterizan a disfuncionalidade  da  nosa democracia e  principal  impedimento   cara á  súa rexeneración, ao facultar que sexa  este grupo de interese quen dita  o curso dos acontecementos  a unha sociedade civil á quen outros na súa ambigüidade  política presumen  defender.

Sendo evidente  que a inxerencia e manipulación do IBEX  na función política,  ademais dunha actitude  intolerable que debe ser erradicada ipso facto,  é a causa   do galimatías suscitado no atípico  proceso de conformación de goberno, que por anteposición  de intereses propios sobre os xenerais  da cidadanía  e o indecente  gregarismo  dos cómplices políticos fai imposible  a súa consolidación, e iso  a pesar de contar  con todos os recursos á súa disposición e ter os medios de comunicación ao seu servizo.

Chegado a este punto, agora  a estratexia consiste en utilizar  ao C's  de Rivera como partido de cabeceira da patronal como  reclamo, para dar corpo á formalización dun pacto onde ninguén poida gobernar, argucia que non soubo percibir  o PSOE de Sánchez, polo menos  así dedúcese pola  súa desafortunada   forma de actuar, cando realmente  a finalidade do pacto subscrito era evitar que se unise con Podemos e demais forzas progresistas, tendo en conta que  neste suposto poderíase formar goberno por canto  a aritmética  de alianzas así o avalaba á par de situar  en xaque mate á dereita política.

Agora cando o desencontro impide vías de solución  e condúcenos a unhas novas eleccións que  por equivalencia de resultados forzarán pactar de novo, será cando  o IBEX saque produto  da súa actual estratexia  pois a deterioración de relación entre PSOE e Podemos  impedirá toda alianza entre ambos  facilitando con iso vía libre  para que sexa o PP- C's quen tome as rendas do país.

E  iso pinta con ser  así, salvo que empecemos  por situar  a cada quen no lugar  que lle corresponde e á  democracia por encima de todo

LEI DO SOLO, UN DESATINO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A recentemente aprobada Lei do Solo de Galicia, nace lastrada entre outros motivos pola falta de consenso e de aspectos de disfuncionalidade, que no  seu conxunto, xustifican a súa substitución  acorde a novas  pautas  de ordenación territorial.

A mediados de Marzo  entrará en vigor a nova Lei do Solo de Galicia despois que a semana pasada o pleno do Parlamento prestase aprobación ao seu contido;  un novo marco lexislativo  que nace lastrado de orixe por falta de consenso ao ser referendado en exclusiva  polo PP co rexeitamento de toda  a oposición política, que  de antemán, xa alerta   que deixará sen efecto o seu contido suposto caso de alcanzar nas próximas eleccións o goberno da Xunta.

Un dos propósitos establecidos no novo texto legal é  a implantación   de planeamento xenuíno  no 73 % dos municipios que non dispoñen do mesmo, é dicir, facer agora o non logrado tras  trece anos de vixencia da lei anterior,  despois de comprometer    que os 314 municipios da comunidade dispoñerían de plan urbanístico nun prazo  que expirou  en xaneiro do 2006, incumprimento xeneralizado  que coa norma na man fai que os 276 concellos  sen plan ou que non adaptaron o seu contido á lexislación do 2002 estean fora da lei. Motivo mais que sobrado para tomar lección dos erros e  evitar  converter de novo en utopía  o seu cumprimento.

Se así se fixese,  saberiamos que para a súa eficacia e permanencia no tempo,  a nova Lei do Solo habería de ser elaborada tras un debate serio e rigoroso que ademais de asegurar a pluralidade política contase coa participación  de asociacións, colectivos e restantes partes implícitas, e iso debese ser así  porque as leis para que o sexan deben de ser concibidas  en beneficio  da xente e non para vantaxe de quen as elabora.

Por iso é polo que cos antecedentes de acompañamento resulta un despropósito afirmar que o recentemente aprobado texto lexislativo nace con vocación de futuro e de permanencia, cando o certo é que a súa fonte de inspiración orienta deducir xusto o contrario, pois lonxe de optar pola consecución dun modelo territorial  sustentable e cohesionado en vantaxe  do interese xeral, o contido  do  seu contexto, reflicte inequivocamente  a súa afinidade coas pautas  de liberalización  e desregulamento dos anos 90, sendo por iso que a súa  aplicación non pode reportar resultado distinto aos da súa propia xénese, é dicir, o  adecuado a unha   lei diverxente , obsoleta e insustentable.

Sendo razoable  afirmar  por tanto, que os  cambios operados na lexislación do solo de Galicia, non son de ningún xeito  a ferramenta  adecuada  para abordar os retos  de futuro en materia  de planeamento  municipal,  desde o punto e hora  que o artificialismo lexislativo de referencia  impide establecer pautas efectivas sobre a ordenación do territorio, a dirección cara a onde debe ir e como debe facerse. Inconclusas   incógnitas que imposibilitan cumprir o anunciado obxectivo de dotar a todos os concellos da comunidade da apropiada figura de planeamento,

Impedimento ao que se ha de engadir  a   imposibilidade financeira  da Xunta  á hora de sufragar os 51 millóns de euros de axudas   aos municipios para a redacción dos seus plans de ordenación, obrigación que toma formato de «compromiso virtual» a xulgar pola morosidade  que arrastra actualmente o goberno da comunidade, quen  contra o optimismo das súas previsións   leva dous anos sen conceder un só euro de axudas aos concellos para redactar os seus plans xenuínos o que dificilmente pode facer crible  o cumprimento  das estipulacións establecidas para o efecto  no novo marco  normativo.

Por iso, agora  cando a escaseza  de recursos municipais orixinados pola mínguaa  dos seus ingresos fiscais,  das transferencias do Estado e Comunidade Autónoma ou das restricións impostas pola Lei de estabilidade orzamentaria constrinxen  as posibilidades de déficit e endebedamento, cando  o urbanismo entre outras funcións  debese  ser  utilizado como fonte de financiamento institucional; xorde o inconveniente que  para  a súa plena efectividade é condición esencial  dispoñer dun marco lexislativo adecuado á situación e aos tempos, de tal modo,  que polas súas condicións e características  facilite   o establecemento  dun modelo urbano coherente. Extremo que de ningún xeito  pódese acadar coas limitacións e inconvenientes que  impón  a aplicación  da recentemente aprobada  Lei do Solo.

Instrumento que debendo ser imprescindible para poñer orde no planeamento urbanístico local, por disparidade de contidos e absoluta carencia de consenso, lonxe de resultar sustancial para harmonizar  a ordenación territorial do ámbito municipal  e propiciar o seu crecemento económico  resulta ser o maior dos obstáculos para a consecución de tal finalidade, e todo, pola súa total ausencia de racionalidade e o protagonismo outorgado no seu implícito á liberalización do solo acorde ao formato empregado nos mellores tempos de Aznar.

En suma, arbitrarios aspectos que no seu conxunto subtráenlle toda eficacia ao tempo de xustificar a súa suspensión  por desprotección territorial; unha situación que demanda reconducción  para así facilitar  a ordenación urbanística que precisan  tanto as  entidades locais  como  o conxunto deste país.

RAJOY, NON GRAZAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Non foi ao PP a quen a maioría  electoral  confiou a formación de Goberno, pois realmente, o  resultado das urnas veu proclamar a vontade de cambio, rexeitar o turnismo político  e referendar o sentir popular de confluencia  en progreso.

.

Resulta  totalmente  imposible abrir as páxinas da prensa, facer "zapping" en televisión, navegar  por internet   ou escoitar a radio  sen que nos atopemos con múltiples casos de corrupción, e sobre todo agora cando  ao unísono arrincan diversos xuízos sobre as tramas corruptas  e desfilan ante os tribunais  "distinguidos imputados", que para maior alarma social  son tan só unha parte exigua dos mais de 2000 incursos  nas   1700 causas  xudiciais abertas na actualidade. Escandaloso referente  cuxo resultado sitúa ao noso país no pelotón dos máis corruptos da UE  á vez de elevar  o custo  das prácticas ilícitas  en materia de contratación  pública  a 48.000 millóns de euros anuais, unha cantidade sideral  cuxa equivalencia vén roldar  o 4,5% do PIB. 

Tal situación  é indicativa da nula  vocación de servizo público  e da  total falta de confianza na democracia, de quen,     valéndose  do seu cargo aprópianse das institucións  coa única finalidade de anular o carácter servicial da Administración, para así, postergando o interese xeral dar cancha aberta á pervertida  dinámica do seu enriquecemento persoal. Prácticas que por inadecuadas alteran as regras de xogo  da contratación pública ao  socavar o   principio  de publicidade e concorrencia que debe presidir todo  procedemento de contratación  administrativa, rompendo así o marco de igualdade  cara a aquelas  empresas que  exercendo a actividade  mercantil de boa fe, como consecuencia de tales  prácticas vense seriamente prexudicadas nos seus lexítimos dereitos ou abocadas á desaparición. 

Os elevados niveis de corrupción  son a causa  da perda de credibilidade manifestada pola cidadanía cara ás  institucións  e os dirixentes das mesmas, unha situación de desafección extrema que fai   que a sociedade deixe de sentir que vive nunha democracia e perda toda afinidade coas persoas que elixiu como os seus representantes. 

Disparidade que cada día faise mais notoria co descubrimento de novos escándalos como o protagonizado esta mesma semana polos concelleiros valencianos do PP e a investigación  por finanzas ilegais iniciada onte mesmo   pola Garda Civil na sede dos populares madrileños, que polo seu alcance,  á parte de escarnecer a eficacia  da lexislación  en materia de rexeneración democrática, evidencia a falta de interese no benestar dos  cidadáns por parte de quen a máis da súa directa implicación política nos casos de referencia,  insiste no   seu empeño por facerse coa Presidencia do Goberno,  mesmo despois de blindar aos seus  fronte á xudicatura.

Por tanto, este grave fenómeno convertido na segunda preocupación dos españois, terá imposible solución mentres a composición do Executivo estea conformado, polos de sempre,    polas mesmas persoas que nos conduciron á o actual desastre, pois toda solución  para a súa efectividade pasa por aplicar cambios de verdade e non de boca para fóra, poñendo   á fronte do país un equipo renovado,  nova sabía política  que pola súa integridade  e disciplina  fagan imposible o camiño aos moinantes sen escrúpulos  na súa dinámica de valerse  de trampas e atallos para a consecución dos seus turbios obxectivos.

Por este motivo e por hixiene democrática  a actividade institucional debe ter na lealdade  e a integridade  o seu referente de acompañamento, non sendo de recibo por tanto,  que os suxeitos connotados con casos de corrupción  teñan acceso ao desempeño de funcións  de representación institucional,  pois por boa praxe,  todo compromiso político coa xestión pública debe estar baseado no  principio de tolerancia cero para coa  corrupción, tendo en conta que a loita contra esta pandemia debe constituír  un elemento esencial na  forma de facer política.   Sendo  por iso que a loita contra a corrupción ten de ser  o obxectivo esencial da práctica política que terá de estar  fundamentada   no prestixio das persoas que se dedican á actividade pública e na exemplaridade da súa conduta.

Por iso é polo que  no actual escenario político  cun PP mergullado nun vórtice de casos de corrupción,  vinculados ao cobro de comisións pola adxudicación de obras públicas, a situación veña a confirmar unha vez máis   a existencia dunha rede de financiamento ilegal no seo do  partido da gaivota, cuxas consecuencias lastran aínda mais a basta aspiración de Mariano Rajoy na súa obstinación por lograr   a súa investidura, pois nesta conxuntura, toda alianza cos conservadores pola súa elevada toxicidade  condiciona de maneira determinante as opcións do PP para poder formar Goberno. 

Pasado máis dun mes desde os comicios e ante  a continuidade dun Goberno  en funcións, a situación, esixe con prontitude  poñer rumbo á   rexeneración democrática e a conformación dun goberno de progreso, que blinde constitucionalmente as institucións fronte ao buraco negro dunha  corrupción sistémica,  da que Mariano Rajoy por acción  ou omisión  ou por ambas as causas non deixa de ser unha parte implícita.

CORRUPTORES GORECIDOS NA PATRONAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

As asociacións empresariais  mais que amparar no seu seo  a actual caterva  de corruptores, debesen refugar toda  práctica restritiva da libre competencia para  asumir  sen paliativos a súa verdadeira finalidade.

Antes que o agora "imputado" por corrupción   Alfonso Rus, ex-presidente popular da Deputación de Valencia contase en billetes o transcendido importe  de 'dous millóns de pelas'  da súa  sonora  mordida, con anterioridade , á sombra do anonimato alguén  realizara   idéntica  operación  para cuantificar  a entrega do cifrado importe, pois resulta obvio  que todo momento a picada do corrompido atende ao  suborno   do corruptor. 

Estendida práctica  cuxos tentáculos invaden o  ámbito  patronal,  onde  por extensión proxectan unha ilustración de palpable deterioración e un cheiro  nauseabundo no asociacionismo empresarial,  unha ilustración  que lonxe de erradicarse no tempo  ampla  a súa dimensión mais alá do imaxinable como consecuencia da  súa acentuada  reprodución exponencial.  

Por iso é polo que os escándalos de corrupción que chapuzan á patronal non fan máis que repetirse e propagarse,  e iso, porque  esas entidades lonxe de desenvolver    o labor da súa auténtica finalidade en defensa da libre competencia e en pé de igualdade, desde a manipulación, os seus dirixentes   en alianza co mais indecente da clase política, utilizando as malas artes e  o silencio cómplice, transformaron  estas plataformas de representación en auténticas tramas de corrupción, en redes clientelares   onde o xogo sucio e  a adulteración das  regras do mercado, converteron   a perversidade en norma de conduta  e o  compadreo  en exclusivo referente para  gañar concursos e concesións públicas. 

Comportamento ruín e repugnante que á marxe  de todo código deontolóxico é amparado polas  cúpulas directivas destas organizacións, primando corporativamente a falta de escrúpulos  en detrimento de  quen no extremo oposto, desde a sensatez,   fan  da función empresarial un exercicio de honestidade; e todo, a pesar da competencia desleal dos seus efectos  e  sabendo que o  procedemento  utilizado para  a ilegal adxudicación de contratos públicos está fundado  en esquemas viciados  e prácticas corruptas fronteirizas co   delituoso, aínda cando, a fustrigación recaia  só  nos políticos corruptos   mentres  estes corruptores    da órbita empresarial  seguen gozando de total impunidade. 

Tal é así,  que a pesar de ser  público a inxección  pola súa parte de mafiosas comisións ao circuíto da corrupción   ningún  dos implicados teña ingresado aínda en prisión. 

Pérfida situación que dando carta de natureza á arbitrariedade e ao favoritismo vén delatar o escaso respecto  que manifestaron desde sempre neste país os compoñentes   do ámbito empresarial pola liberdade económica, e a súa propensión para utilizar o diñeiro dos contribuíntes en beneficio  dos seus  turbios intereses, unha  tendencia degradante  da que hai que excluír aos   pequenos empresarios por improcedente,  para conferir  a titularidade de tales prácticas aos  señores do euro, quen  non reparan en utilizar  o canibalismo mercantil  do todo vale coa finalidade de acrecentar  o seu poder custe o que custe.  

Un desatino  que garda relación directa  coa compracencia que este país mantivo historicamente coa corrupción e cuxa continuidade non variará nadiña de nada  en tanto non nos dotemos de leis implacables  capaces de deixar  sen efecto as prácticas  inmundas destes  mercenarios.

Por tanto nesta tesitura, resulta un despropósito pretender acabar coa corrupción  mediante a simple fustrigación dos  corruptos,   ao ser totalmente imprescindible  para a súa erradicación  efectiva  acabar igualmente cos corruptores, pois hase de ter  presente  que son precisamente  os membros  da trama empresarial  adictos a componendas  quen suborna aos corruptos , xa sexa  de forma legal, ilegalmente ou de ambas as formas á vez, situación  que nos induce  a escapar da trampa discursiva de utilizar  a rexeneración democrática en abstracto como formulación de solución. 

Por iso, desde o punto e hora que o actual modelo de Estado  foi creado e vertebrado adxudicando  prerrogativas a empresarios e banqueiros, non queda mais remedio  que mudar a situación a través dun cambio que transfira  o  control democrático á maioría popular, toda vez que só desde  ese novo esquema  poderase loitar con éxito contra  a corrupción, os corruptos e os seus corruptores.

Pois se como ata agora téntase poñer remedio  á situación   afundindo tan só a carreira do político corrupto ao tempo de manter  inmaculada a do empresario corruptor, con tal actitude por contraposta, mais que lograr a rexeneración do sistema estarase a elevar por afianzamento  os niveis de corrupción.

Só desde a renovación  dirixente, o compromiso  de responsabilidade e  a acción conxunta das  patronais  empresariais e os  partidos políticos,  con contundencia interventora  e coordinado proceder, poderase poñer punto final ao actual desmoronamento da honorabilidade,  vía  expurga e limpeza  das organizacións de pertenza con expulsión implícita  e inhabilitación  funcional  de quen por despisten  de moralidade tomen a desviación de conduta como norma de comportamento.