AS UVAS DA AUSTERIDADE

A actual crise non tivo a súa orixe en motivos empresariais de actividades afectas á economía produtiva, como tampouco en causas de carácter laboral, senón en excesos  especulativos da elite neoliberal.

Hoxe ademais do último día do ano é San Silvestre, unha data especial no calendario pagán, tendo en conta que chegada  a media noite as bruxas reunidas en aquelarre bailan espidas ao redor dunha fogueira, dando renda solta no seu transcurso á culminación de toda clase de feitizos  e rituais máxicos.

Pero que ninguén tema á repercusión destas prácticas de superstición e encantamento, pois o verdadeiro perigo transmíteno os nigromantes da política, eses agoreiros de fantasías que tentan vender como satisfactorio o fin de ano mais aciago dos últimos tempos,  e sen dúbida,  o que nos depara o  peor dos prognóstico para o  ano o entrante.

Esta medianoite por tanto  máis que de badaladas de exaltación  do ano que deixamos atrás debese suplirse por toques  de rebato  se facemos caso  do investido en contratación pública no transcurso da anualidade, por canto, a súa miserenta contía condúcenos a cifras inferiores ao ano 2009;  un esborralle  que para nada  hai que atribuír á  interinidade dun ano do Goberno en funcións, senón aos constrinxidos axustes impostos desde a UE na dinámica da tan recorrente conciliación cos límites que nos teñen asignado para o cumprimento do  déficit.

Cuantiosa diminución  que afecta  maiormente á execución de infraestruturas estratéxicas de gran escala,  que como ocorre no caso do AVE, forzarán axustes de periodificación impropios, que ampliarán a temporalidade das súas previsións ao  postergar con iso a súa finalización e aburar  así os prexuízos  derivados por  a repercusión  dos seus efectos  en aspectos relativos  á reindustrialización e a reactivación económica como dos sectores produtivos do  país.

Referente extensivo  a todos os ámbitos da economía, cuxo resultado vén advertir  que por mais mensaxes encomiásticos que se proclamen desde as filas do Goberno e o seu partido, o certo é, que pechamos o ano sumidos nunha crise permanente e xeneralizada, que non é outra, que a mesma que iterativamente levamos a remolque desde a súa eclosión no xa lonxano 2008.

Situación  que se manterá no tempo, polo menos, mentres o sistema económico  siga controlado polos  lobbies financeiros que manteñen o pleno dominio na súa exclusiva repartición da riqueza, e en tanto,  a nova esquerda emerxente  da indignación e a miseria, non logre superar o noviciado,  e con iso,  exercer como  poder político  efectivo,  creando límites dentro do sistema  aos  actuais desvaríos financeiros do capital;  pois sobra dicir, que quen creou ou toleraron a reiterada prorroga  á situación de crise están totalmente descualificados para sacarnos dela.

É por iso, que de manter  vixente  o nefasto sistema  neoliberal facilitando que o dominio implacable dunha elite económica siga impoñéndose á maioría cidadá, as medidas económicas de aplicación lonxe de favorecer a melloría das condicións de vida en xeral e o marco de liberdades, producirán maior quebranto  nos niveis de benestar, un retroceso na distribución da riqueza  e unha acelerada desocupación laboral ; aspectos que polo seu lesivo impacto  máis que ser acordes á celebración  dun  fin de ano xeran alarma  social crecente, que por integridade e sobrevivencia, é obrigado dirimir con prontitude  afrontando a verdade de fronte por dura que esta resulte. 

Expoñente do  fracaso  cultivado pola doutrina neoliberal e  as súas políticas de recorte e austeridade,  é  sen dúbida  a evolución histórica da débeda pública do país,  que  situada na actualidade no 100,5% do PIB, aumenta perigosamente desde o 2014 a razón de 7,75millóns  por hora, unha contía que por desatinada ademais de atragantar as uvas ao máis pensado, vén confirmar que despediremos o ano en peor situación que o empezamos, corroborando con iso que as políticas empregadas ata a data resultaron totalmente contraproducentes, cando o noso país non necesitaba  máis recortes, senón abandonar definitivamente o neoliberalismo  para reducir o desemprego  e a desigualdade como  clave de transformación  da economía de forma solvente e efectiva.

Xa que logo, de seguir  teimudos  en manter as políticas económicas implementadas ao longo dos últimos anos como saída da crise, estarase a poñer de manifesto non aprender dos erros, ao incorrer na utilización do medicamento incorrecto como resultan ser  as actuais políticas de restrición en recortes salariais e os severos programas de austeridade, que como queda visto, non remediaron en nada a problemática  económica; tendo en conta que  coa  continuidade da súa aplicación , tan só acentuará a inestabilidade ao tempo de agravar aínda máis a conflitividade social; un caldo de cultivo inapropiado para crear as condicións adecuadas a unha reactivación efectiva e responsable cuxa solución pasa irremediablemente pola substitución alternativa de políticas de reactivación crecemento 

Vaia pois nesta data un brinde para que tal posibilidade fágase un feito

A OUTRA CARA DO NADAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

No  Nadal  o consumismo invádeo todo, tal é así, que a gran maioría  non dubida en sumarse ao desenfreo do agasallo, favorecendo con iso  que  o espírito das Festas  perda  a súa esencia solidaria  entre os envoltorios dunha obscena incontinencia

Si aquel neno nado en Belén viñese ao mundo  nos nosos días, é  máis que  seguro que  en razón aos tempos que corren  e aos contratempos  que estamos a vivir, a sacra familia ao completo, por desafiuzamento, sería desaloxada sen contemplacións  de tan afamado portal; aos tres reis teríanlles o camiño cominándolles  retornar a oriente  e ata o boi e a mula    que  formaban parte da escena daquel soado lugar serían comisados e postos a poxa do mellor ofertante. 

Pois hoxe en día, se a humildade deixou de estar de moda, moito máis o espírito de solidariedade, e así, quen para a súa desgraza padece o infortunio social, para maior sarcasmo, ten por premio de consolación o amargo aguinaldo do desarraigamento e a marxinación.

Sen tratar de subverter o  perturbado ambiente do Nadal, sendo consecuentes debésemos enfrontarnos coa realidade, evitando esconder  a súa cara oculta  tras a xolda dunha harmonía figurada.

Situación dominante, que co propósito de non inquietar á nosa  conciencia, desvanecemos  interesadamente tras grilandas e panxoliñas, mentres que á vez, nun exercicio de negación pechamos os ollos,  evitando  neste tempo sensitivo darlle unha oportunidade á reflexión sobre a realidade da  nosa contorna social.

Convertemos o Nadal nun entroido  no que disfrazamos as nosas miserias colectivas tras unha máscara de amabilidade finxida, participando con interesado antollo nunha comparsa de hipocrisía e simulación, cuxa luxuriosa finalidade  non é outra que ocultar  a esencia da nosa autenticidade, caracterizada   por unha  soberbia desmedida e unha cobiza insultante.

Por iso é polo que, a debilitada  solidez  da situación  fai  que as contradicións derruben a estrutura do simulacro,  sendo referente de tal  evidencia o feito de ver as  rúas de calquera cidade  cubertas dun ceo intermedio de iluminación e ornamentación do Nadal e mentres  ese malgaste prodígase  mais alá do racional, os representantes  institucionais en mínimos de consciencia  ocultan a outra realidade, a concernente aos  incontables  seres humanos  que marxinados e  orfos de Constitución, vense abocados á laceira e a durmir na  rúa todas as noites do ano.

Aínda que tal circunstancia aparente formar parte dun escenario surrealista, a crúa realidade demostra a súa veracidade, que delata o indecente intento de ocultar as estreitezas de quen,  situados no suburbio da marxinalidade como consecuencia do deixamento  político e da voracidade dos mercados,  atópanse sumidos no mais infame dos desamparos.

Esa é a outra realidade, a estampa que non queremos ver, ese ambiente ingrato que ocultamos con coñecemento de causa  tras unha prefabricada maxia do Nadal, utilizada como barricada para camuflar intencionadamente as perversións da nosa  consciencia eventual, cuxa fascinada miopía négase a percibir o lado amargo que supón tomar razón  do esaxerado crecemento desa inxente masa de excluídos sociais, de familias desposuídas do mais elemental, sen fogar estable nin dispoñibilidade  de medios de subsistencia, co   agravante de fundar as súas expectativas  no horizonte  dun   futuro incerto.

Con todo, desta atmosfera do Nadal contaminada de escarnio; á marxe da sucidade moral xa referida , no contexto da  inocencia, quen vive o lado mais amargo desta celebración, son os nenos e as nenas, eses tolos baixiños que esperan ilusionados un recoñecemento ao seu bo comportamento, e quen  en boa lóxica pola súa idade, nunca   entenderán porque se equivocaron os reis  e os seus xoguetes cobizados foron  a parar a casa dos seus veciños, mentres eles, houberon  de conformarse cos non  desexados.

Pero aínda que por entendemento non son capaces de establecer as causas, si capacidade de relacionar os feitos cos seus sentidos e emocións, e ese factor de sensibilidade, será determinantes para converter aquela aspiración non satisfeita, nun sinal, que desde a súa tenra  infancia influirá de maneira   determinante  na conformación da súa personalidade.

É evidente pois que aquela celebración  de orixe relixiosa foi desposuída do seu sentido orixinal, e da man do laicismo social en alianza cos mercantilistas de novo cuño, transformaron a súa esencia  nun mero referente vacacional con desmedida tendencia   consumista,  pero cando a crise como parto non desexado dos  mercados invadiu o circuíto social, ese renovado espírito do Nadal o único que logrou, foi  agravar a marxinación e acentuar as diferenzas sociais, concepto  que resulta ser a peaxe obrigada por circular a velocidade extrema pola autovía dun materialismo desmedido.

OBSOLESCENCIA URBANÍSTICA E AFÁN RECADATORIO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A pesar do seu desfasamento, a gran  maioría dos  Concellos manteñen activo o planeamento xenuino, coa exclusiva finalidad de asegurar o  nivel de recadación en concepto  de IBI.

A actual crise económica ademais de causar un forte impacto na cidadanía,  prexudicou igualmente ao segmento mais débil do tecido empresarial con autónomos e Pemes como referentes especialmente damnificados; impacto, do que tampouco se libraron os Concelloscomo parte mais feble  da administración pública, tendo en conta que a repercusión  dos seus efectos foi o detonante que fixo  estourar  a burbulla inmobiliaria que causou na esfera local unha forte convulsión como consecuencia  da notable redución das solicitudes de licenzas de obras para novas construcións, cancelación de convenios urbanísticos e outra serie de trámites polos que a Administración Local ingresaba inxentes recursos económicos nas arcas municipais con destino ao financiamento de actividades  de matiz non necesariamente urbanístico.

Tal foi  a repercusión dos seus efectos , que a recadación actual  relativa ao Imposto sobre construcións, instalacións e obras (ICIO) é inferior ao ingresado vinte anos atrás; aínda que para paliar tal desaxuste deuse entrada en escena á burbulla catastral, en formato compensatorio da picada da burbulla inmobiliaria, como así evidencia o feito que en idéntico período, o IBI, a través de revisións catastrais impropias, disparásese na súa tendencia alcista  mais alá do 235%, ata o extremo de alcanzar no seu cómputo recadatorio un porcentual superior  ao 30% do orzamento xeral dos municipios.

Unha desmedida e abusiva repercusión,  tendo en conta que desde que estalou a crise, o valor da vivenda mantivo unha constante depreciación, e con todo o IBI que grava a propiedade inmobiliaria, non deixou de engordar ano a ano, un anacrónico incremento que permitiu  elevar a presión fiscal aos inmobles urbanos e, polo tanto, aos cidadáns, e que para maior complexidade toma carácter dun  imposto case universal, xa que este é un país, onde ao redor do 80% dos fogares están conformados por unidades familiares propietarias de vivenda.

Esa tónica marcadamente recadatoria fai  que actualmente o urbanismo municipal atravese as súas horas máis baixas desde a transición e non tan só pola contracción  impelida  pola crise, senón especialmente, polo empeño en manter tan excedida  fiscalidade sobre un esgotado modelo territorial, cando a inexistente presión urbanística recomenda  xusto o contrario e o alcance do seu contido difire nos substancial de ser coherente coa reactivación económica como coa minguada capacidade de renda da  cidadanía.  

Sendo por iso que agora, sen que  caiba dilación, toque recuperar o tempo perdido e corrixir os erros levados a cabo ao amparo do urbanismo "desarrollista" de épocas pretéritas, afrontando para o efecto, un cambio de patrón urbanístico e de intervención territorial que pola súa condición resolutiva permita  o maior aproveitamento dos recursos do seu ámbito  e reduza á  mínima expresión os seus efectos  negativos, a través da posta en práctica  de políticas   sobre ordenación do solo que desde a transversalidade conteñan ingredientes participativos que permitan aflorar  novos modelos de xestión e unha dialéctica urbanística renovada; pois sen darse  esa premisa, folga dicir, que  toda retórica  sobre o cambio na función política, mais que facerse visible pasará a formar parte da esterilidade.

Cambios necesarios do escenario urbanístico, que demandan á súa vez a reforma en profundidade do sistema de financiamento das facendas  locais, tendo en conta  que  a mesma non debe pivotar en exclusiva sobre os actuais parámetros de aplicación territorial, por canto, o  axuste da delimitación do espazo urbano clasificado  á realidade do necesario, obriga a modificar os relatorios catastrais, cuxos valores, a tempo presente, como xa queda devandito superan os prezos de mercado como consecuencia da nociva repercusión que a crise inmobiliaria provocou entre a oferta e a demanda; unha circunstancia que inducirá  a corrección á baixa do correspondente  censo fiscal  en adecuación ao teito potencial do plan urbanístico resultante.

                                  

Nada xustifica a continuidade  desta anómala situación, resultando necesario por tanto, afrontar sen mais  demora alternativas de regulación correctora,  pois o urbanismo do século XXI ten de supoñer unha ruptura coa versión de planificación que deu orixe á explosión da burbulla inmobiliaria, tanto nos seus aspectos técnicos, xurídicos como financeiros; posto que  o maior obstáculo para a evolución municipal radica na continuidade do obsolescente modelo urbanístico e o excesivo peso da fiscalidade local sobre o mesmo.

E iso é así por razóns obvias, pois se a ordenación territorial continua mantendo o seu excedido dimensionamento e prosegue a incorrecta  repercusión  da  fiscalidade local sobre bolsas de solo chamadas a ser excluídas da delimitación so solo urbano, por mais vontade renovadora que manifesten os gobernos de progreso fracasarían no seu intento de cambiar as cousas, pois tal limitación impedirá asegurar a racionalización do planeamento  o que obstaculizará  o cumprimento de obxectivos  políticos de vangarda.

ELES SON OS POPULISTAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Quen se erixe en defensor das políticas publicas de austeridade, secundando  a versión mais radical das grandes corporacións neoliberais e exerce   como avalista  político  do desmantelamento do Estado do benestar, non ten conferida  atribución moral  para tachar de «populistas» aos seus adversario.

Cando os liberados da  cousa pública,  que  ao non estar á altura do cargo   debesen dimitir antes de volver ás  urnas, envórcanse en utilizar de forma reiterada o concepto"populismo", fano, sen importarlles o mais mínimo o  significado real de tal  termo, que si, en gardar disciplina  ao papel encomendado  polo establishment económico, político e mediático para crimenalizar toda opción política que desafíe os seus intereses, para así, aproveitando a conxuntura tomar  vantaxe da situación  e seguir  limitando  as opcións políticas da cidadanía ao trasnoitado bipartidismo; pois máis aló dese mal intencionado comodín de distracción  dos seus atropelos, o certo é, que non existe ningunha "ameaza populista" á espreita.

Se de forma  reiterada o goberno  de quenda incumpre as súas promesas nada máis tomar posesión, e para maior abondamento tampouco se facilita a chamada ás urnas da cidadanía  á hora de resolver as decisións maiúsculas do país como resultaron ser  os  rescates bancarios, as cesións de soberanía, as políticas de recortes ou os cambios constitucionais de onda repercusión  como o relativo ao do seu artigo 135 ; cando iso ocorre facendo que  o corte  de mangas sexa quen domina o escenario político  e en ningún caso imponse á mais elemental práctica democrática, a ninguén debe estrañar que a  frustración e perda de confianza motive que os tradicionais  partidos políticos teñan entrado   nunha crise da que dificilmente poderán recuperarse

           

Tal circunstancia  creou  o caldo de cultivo apropiado  que deu entrada en escena  a novos partidos que, desde a pluralidade ideolóxica, optaron  por romper o bipartidismo dando  maior protagonismo á sociedade civil e as minorías, sen que para tal reacción caiba a denominación de "populismo" pola carga de rexeneración   democrática que trae consigo a súa procedencia,  e porque na actual  situación, os membros do turnismo histórico  non poden xa atribuírse a defensa do interese xeral, por canto a  crise de lexitimidade que arrastran  ademais de representar un risco para a estabilidade  do propio sistema, resta total confianza no seu   artificioso  Goberno de confluencia  facendo que nada funcione correctamente.

Pero se certo é que o bipartidismo está máis que  morto, tampouco se pode  negar  que a gran coalición entre o PP e o PSOE  estea mais viva que nunca, e iso  como feito  verídico,  lonxe de conducirnos  cara á   segunda transición, para desgraza colectiva  recolócanos  na restauración da primeira, e dicir, facilita a continuidade do  modelo promocionado  polo séquito do  IBEX en liña a manter o seguidismo, o que impide pararlle   os pés ao neoliberalismo no seu brutal e salvaxe avance.

Para os actores do presente guión,  a súa singular  concepción  do    "populismo"  agrupa  a todo o diverxente do seu postulado e ao oposto á  ideoloxía neoliberal, por iso é polo que os decididos a incumprir o que prometen,  para derivar responsabilidades dos seus actos,  non reparan  en botar man  dos manuais máis acreditados da manipulación política e acorde aos  seus canons, nun exercicio de colmo da desvergoña non dubidan neste caso en converter      a Podemos na estrela da festa populista, divulgando interesadamente  infundíos nun intento de devaluar  a súa integridade  e a súa solvencia política.

Ao parecer  para este a gremio de "inmaculados" do  poder,   o populismo é unha  arma que lles serve para unha cousa e  xusto para a contraria, sendo por iso que utilizan a súa aplicación como lles convén  e sen coherencia de tipo algún, por iso é polo que  co seu uso e abuso   non só produzan confusión senón que en plano político recrua o   enfrontamento  e pecha acceso á vía do diálogo ; efectos secundarios  cuxa  repercusión non lles preocupa  o mais mínimo, tendo en conta que  a súa  auténtica finalidade non é harmonizar a vida política  senón   acentuar a confusión  metendo no mesmo saco  ás  forzas progresista  coa ultradereita máis reaccionaria e xenófoba, aos só efectos de elevar a certo a falacia que  os «extremos se tocan»  co único  propósito de tirar partida da confusión

É por iso que a  aplicación terminolóxica  do populismo   por parte da confraría neoliberal  trae consigo un transfondo manipulador e demagóxico, tal cal  evidencia  a finalidade  da súa propia  intención , o que equivale a confirmar que estamos ante   o epíteto que os profetas da apocalipse dos demais  utilizan   para ocultar as súas propia antiloxía,  pois ao   xulgar pola  súa acción política, nula  exculpación  pódeselle outorgar aos que coas súas prácticas  fanse acredores  do mais reprobable dos  populismos,  que non é outro  que o exercido a través de enganos desde  a cúpula do poder,   por un Goberno  que contravindo as súas promesas electorais, ademais  de perder toda  lexitimidade pola corrupción, é referente  do desemprego  e a desigualdade, como adaíl  dos recortes no estado do benestar e outros moitos

Non sendo por tanto de recibo que os artífices  de erosionar a reputación do país en motivo por centos de obxectivos particulares, que os verdadeiros  ideólogos do populismo teñan a desvergoña  adxudicar tan  nefasta condición á quen loita por un proxecto de país centrado nos dereitos humanos e únicos  defensores do interese xeral  

6D: NADA QUE CELEBRAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedi

Cando ademais de obsoleta, a  Constitución xa non se cumpre  e os poderes públicos non garanten os dereitos sociais que proclama, a situación  obriga  a súa adecuación á  realidade emerxente , que nunca , a cerimoniais de reafirmación  institucional. 

Da actual Lei de Leis, cóntasenos que foi redactada coa finalidade de facer dela a ferramenta de estruturación xurídica do Estado, un relato que difire no substancial da realidade, tendo en conta que o verdadeiro obxectivo da Constitución do 78 como filla bastarda da dictadura, foi a restauración da monarquía, ao tempo de manter intactas decisivas estruturas do franquismo co propósito de blindar como intocables ao sector financeiro e  a elite empresarial, como tamén  a impunidade  e o esquecemento  para os crimes do anterior  réxime.

E todo orquestrado desde o exclusivismo  dunhas  formacións  políticas concretas, con total exclusión participativa dunha  cidadanía á que non só situose á marxe de toda intervención, senón que mesmamente,  foi tratada  coma se dun colectivo perturbador tratárase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podéndose  producir por tanto outro resultado  que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que con todo, proporcionou favorables resultados nos  intereses  dos autores intelectuais da mesma, é dicir, dos  dous partidos políticos que en alternancia viñeron conformaro  avoengo do poder, a través de prácticas  constituíntes  pouco ortodoxas que deron ao traste  co principio fundamental que debe preservar  todo marco constitucional que se prece,  coando así no  seu contexto  unha versión adulterada e aleatoria  da separación de poderes, para desa forma , exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda e cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das  institucións e por derivación  na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas,  non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia representativa

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta  e inoperante, e por tanto,  razón sobrada  para refugala e afrontar un Novo Proceso Constituínte  que permita iniciar no país  unha etapa de auténtica democracia, máis aló do  esperpento que levamos padecendo  por imperativo da ralea política dominante, para así, desde un envorco á situación  poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso,   deixar sen efecto o trato preferente outorgado  aos intereses da elite económica, e desde esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular, culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance  e magnitude do cambio, senón especialmente,   polo diferente protagonismo que exercen  os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na  reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte  require da  súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles por tanto, decidir quen e como debe cambiar a Constitución, e todo  isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Por tanto, agora cando o próximo día 6 de decembro cúmprense  38anos  desde  a ratificación en referendo da  que fose norma suprema  do ordenamento xurídico do país, asumindo  que o paso do tempo  transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida algunha  tendo en conta que  a recondución da situación  pasa inexorablemente porque os cidadáns  optemos por tomar a  substitución xerárquica  en aras a cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos  ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte,   ou  asumimos  como ata agora   a  tutela de unha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.

Cando a precariedade xeneralizada e  o malestar colectivo da cidadanía deixa traslucir o derrube  do modelo de Estado, nin cabe  espazo para a continuidade  nin moito menos razón  argumental para seguir reproducindo  secuencia do inservible, e ao resultar obvio  que na actual  conxuntura a vixencia  da   Carta Magna  ten esgotado o seu percorrido, antóllase  obrigado arrincar sen dilación con ese auténtico proceso constituínte  que máis aló de adecuarse a composturas  e ambigüidades, debe cancelar  toda conexión co pasado para o efecto de articular sen dependencias nin restricións un procedemento  que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Pero para  acadar o devandito obxectivo, é necesario xerar a hexemonía social  necesaria, de tal modo, que o seu  desenvolvemento non quede exposto   á exclusiva determinación das mesmas organizacións  políticas que coa súa baixa  intensidade democrática e notoria  exclusión  cara á  participación cidadá,  foron as  artífices  de consumar  o despropósito que representa o vixente texto constitucional,  do que seguen a defender a súa idoneidade  só porque o poden pisala á seu  antollo e invocala a conveniencia .

Por iso é polo que en tanto non se consolide o formato dunha  nova legalidade, nada haberá que celebrar

AS PENSIÓNS EN FASE TERMINAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedi

Mais alá  de conxectura  e absurdos protagonismos políticos , tense de asumir  que sen a participación  activa  do colectivo empresarial  non existe posibilidade algunha de crear emprego,  como tampouco, garantía de continuidade do réxime de pensións

A alarma xerada pola paulatina descapitalización da Seguridade Social, por causa do desfasamento entre ingresos e gastos que motiva a carencia de cotización  como consecuencia do disparatado índice  de paro,  e o factor engadido  de estar a tirar do Fondo de Reserva -a chamada "hucha" das pensións- de forma continuada; son entre outros os dous aspectos mais relevantes que polo seu negativo impacto, veñen confirmar  que se a situación non varía, continuaremos circulando a toda velocidade cara ao desmantelamento do sistema público de pensións. Sendo  ese o fatal  desenlace de seguir o ritmo actual, é dicir, de continuar  colocando o xa exiguo  remanente do  Fondo  en débeda pública xenuína  de nulo rendemento, e prorrogando  o estancamento da xeración de emprego.

Pero entre ambos os aspectos cabe dicir que a sustentabilidade e suficiencia do sistema reside sobre maneira na creación de emprego, un labor de imposible consecución en tanto non se poña fin á mal denominada  "austeridade expansiva", e óptese alternativamente por políticas de crecemento efectivo e de transformación da nosa estrutura produtiva. Pois sen suavizar a rixidez das medidas que veñen aplicando,  todo intento de dinamizar o mercado laboral  será un feito baldío, tendo en conta que un estado de debilidade do crecemento económico como o presente, o resultado alcanzado non será outro que o ata agora obtido,  e cuxa plasmación   contra  todo alarde de optimismo, reflicte fielmente  os  2,6 millóns de ocupados menos que en 2008, unha taxa de paro superior  ao 21%  e a situación dun   30% da poboación incursa  en risco de pobreza e exclusión social.

Para  articular  solucións á situación  e saber  cara a onde nos diriximos hai que diagnosticar o problema,  remitíndonos á orixe  da crise financeira global na que seguimos sumidos, para  dar por sentado  que a súa  motivación  foi causada polos efectos da  posta en práctica  dunha doutrina política específica, que non foi outra que o dogma neoliberal, que como raizame do conflito ten de  resultar excluído como vía de solución. Por canto ao priorizar a consecución de beneficios sobre calquera outro aspecto  e subordinar a esta finalidade  a  creación  de emprego, é por iso que a súa aplicación conduza inevitablemente a consumación  dun  estado de precariedade do mercado laboral, onde ademais de non crearse emprego estable, o escasamente xerado  ademais de ser  de baixa calidade, é utilizado en substitución do existente en condicións de maior inseguridade  e reducida  remuneración.

Por iso é polo que sen poñer mesura ao radicalismo   dos  recortes e abandonar definitivamente  a austeridade, será infrutuoso todo intento de rebaixar o índice de desemprego  así como  os niveis de desigualdade,  como  inviable por tanto  a transformación da economía, e moito mais dificultoso,  se para maior complexidade  téntase lograr  tal finalidade sen contar coa  participación activa e comprometida do mundo empresarial, pois contra toda primacía  política, resultaría unha falacia viabilizar calquera intento de reactivación á marxe deste colectivo. Tendo en conta que  deixando a salvo a excepción do ámbito funcionarial, non é o político quen realmente crea emprego  por ser función atribuída aos  profesionais autónomos e resto  do mundo empresarial, quen como motores da dinamización da  actividade económica e a xeración de emprego teñen   conferida  función protagonista  no que a este ámbito compete.

Por iso é polo que por mais suplantación de competencias  que o Executivo se arrogue, os feitos  veñen demostrar  que  non é o  Consello de Ministros  o referente de xeración  de emprego,   senón as empresas e os  empresarios; pero para que  o papel dos axentes  empresariais poida levar a termo de forma efectiva, as medidas políticas de acompañamento teñen   de estar  dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos  de austeridade extrema   ou coa  obstrución  das  fontes de financiamento,  por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo  negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos  que ademais de disparar   o  índice de desemprego acrecentan a   volatilidade da  taxa de paro.

Xa que logo, para reorientar as políticas de emprego é ineludible  un cambio de enfoque,     unha mudanza  de perspectiva que pasa por tomar   razón fidedigna da realidade, por asumir  que desde a aparición da  crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. Todo un estrago  na estrutura  produtiva, que  maiormente,    veu provocada polas sucesivas  medidas de austeridade impostas desde o Goberno coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible    finalidade  de postulados forneceu  o efecto contrario provocando unha parálise no  crecemento; arrevesada reacción, que ademais de socavar os alicerces do tecido produtivo  incrementou aínda máis o xa elevado nivel de desemprego

En razón a tales circunstancias, resulta  irrefutable concluír  afirmando que a complexidade da situación é consecuencia directa dunha maneira equívoca de concibir o desenvolvemento económico,  e que de persistir na tónica actual, a falta de solucións ademais de impedir a reactivación dará ao traste coa  continuidade  do actual sistema público de pensións.  

EUROPA: A CHAPUZA DO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Desde a súa instauración no seo da Unión, o neoliberalismo foi o dogma político e económico da todopoderosa elite social que conforma o gran capital e os sectores sociais e políticos, que servilmente, préstanlle o seu apoio en desvantaxe da maioría social

Coa vitoria de Donald Trump é indubidable que se inicia unha etapa de incerteza, polo menos iso é o deducible a teor do que o  presidente electo ten defendido durante toda a súa campaña con  incendiarios discursos, que denotan  a súa intención  de imprimir  un xiro radical á súa política de Estado como tamén á exterior, e todo, a pesar do paradoxo que representa o feito que este protagonista accede á Casa Branca sendo o máis prolífico prevaricador da historia política daquel país.

Medidas que sumadas á vitoria do Brexit no Reino Unido  veñen acentuar a alarma sobre o futuro e a gobernabilidade da propia Unión Europea, e todo en razón á afección repercutida sobre aspectos relativos á actual relación transatlántica, por canto as decisións avanzadas polo futuro mandatario entran a cuestionar a histórica relación entre ambos os bloques, tanto en materia de desafíos de seguridade e defensa mutua, dada a súa obxección á continuidade da OTAN, do mesmo xeito que  no referente ao tratado de libre comercio de investimentos (TTIP), rexeitado sen paliativos polo novo dignatario estadounidense.

Tendo de engadir a iso que o futuro inquilino do Despacho Oval como  produto orixinario  da ruptura social do neoliberalismo, por conta que lle ten, rexeita de plano  a súa aplicación, e por tanto, maniféstase contrario ao actual modelo político que rexe a gobernanza da UE, pois non en balde para súa vantaxe, o seu triunfo  electoral  é consecuencia  expresa dos erros de tan  caduco  sistema, que ao impedir  mellorar a calidade de vida dos electores  impulsoulles electoralmente cara a outra tendencia nas urnas, favorecendo como foi o  caso a quen como el, que soubo  aproveitar  este rexeitamento en vantaxe  propia.

É por iso  que ante a mudanza do modelo económico estadounidense e o triunfo previo do Brexit en UK , resulta absurdo que Bruxelas en vez  abrir debate  a unha alternativa de futuro, manteña a súa insistencia en dar continuidade  ao esquema neoliberal, a pesar da súa nula  efectividade  á hora de afrontar unha  crise, que non foi capaz de percibir  e moito menos soubo combater; e que os gobernos  dos estados membro na súa neglixencia, lonxe de proceder en liña de cambio, sustentan en invariable permanencia á marxe da tendencia conservadora ou socialdemócrata do executivo de quenda, prorrogando con iso a traumática afección a millóns de persoas no vello continente con maior repercusión nos países da conca do Mediterráneo, que ademais de sumirnos nunha crise interminable xera o empacho político de amplos estratos populares.

Ao parecer, a pesar do evidente da situación,  hai quen na súa cerrazón négase a asumir  que a vitoria contra prognóstico da dereita radical no país máis poderoso do mundo, causou  co seu impacto  o  fin  do  neoliberalismo como discurso hexemónico,  e con iso provocou a  caída  dun modelo económico caracterizado  por un aumento crecente nos índices de desigualdade e pobreza, que utilizando da meritocracia como  formato co que  suplantar á defensa dos dereitos laborais, facilita  que a riqueza xerada  lonxe de reverter  en beneficio do interese xeral, fágao en vantaxe e proveito das  elites  privilexiadas.

Sendo ante o esgotamento do modelo, cando as forzas afins ao neoliberalismo tenten paliar a súa caída, o momento apropiado para actuar en consecuencia, e desde  postulados de esquerda progresista tomar o control da situación ao tempo de neutralizar a intervención dos axentes da dereita populista, e coartar con iso todo intento de rendibilizar o descontento, pois só desde esa tesitura  poderase erradicar a raíz ideolóxica de todos os nosos problemas propoñendo desde o interese xeral unha alternativa congruente, afrontando desde a consciencia  o  deseño dun  novo sistema, a medida das esixencias do século XXI., que contrariamente ao que agora ocorre funcione estimulando o consumo e promovendo o crecemento económico real.

Podendo confirmarse por tanto, que o futuro do neoliberalismo na Unión Europea ten establecida data de caducidade, aínda que para a consumación de cambio de proxecto é necesario mudar de forma radical  o escenario político que conforman a representación dos estados membros, pois sería un contrasenso que fosen os actuais defensores do sistema os que afrontasen a transición

En definitiva, calquera procedemento é apropiado  para articular  unha  solución  alternativa ao fracasado  modelo neoliberal, pero como punto de partida, o primeiro labor a afrontar pasa por crebar coa presunción de que o neoliberalismo é un réxime natural; utilizando  a tal fin a pedagoxía política como persuasión  para así poder desmontar didácticamente o absurdo arraigamento de tal teoría, á vez de argumentar o gravísimo e insalvable obstáculo que representa a continuidade da súa vixencia, pola inviabilidade de todo formulación  de "recuperación económica"  fundamentado na súa referencia doutrinal, pois todo intento nesa dirección antes que alcanzar o seu propósito, o previsible, é que tome formato de nova crise. 

TRUMP: XAQUE AO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

No seu furor electoral o elixido Presidente estadounidense decántase por acoutar no curto prazo á continuidade de neoliberalismo, un rexeitamento que tamén conta co respaldo do sector mais progresista do Partido Demócrata  liderado  por Bernie Sanders

Pódese argumentar o que se queira,  pero lendo a política  desde a economía,  a interpretación sobre o  desenlace dos últimos comicios en USA  para nada hai que atribuílo ao efecto inducido nos electores polas   fantochadas  ou  excentricidades  do candidato triunfador, pois a cousa excede o alcance dos  seus improperios e ata dos seus comentarios misóxinos.

A razón  do acontecido  hai  que circunscribila ao pánico  permanente  no que reside unha sociedade  en quebra  por causa das prácticas  dun anacrónico   neoliberalismo, que como  modelo económico imperante  non cesou de estender o descontento pola  protección prestada  desde o  oficialismo  político  que durante décadas tolerou  os abusos  e a voracidade do sector financeiro, quen  á marxe dos seus propios  intereses, a través dunhas  prácticas exentas de toda ortodoxia mercantil  demostrou a súa  total despreocupación  pola lesiva repercusión  dos seus efectos no  que a condicións  de vida das maioría social refírese.

Cando a clase política nada  das urnas, renuncia ao  deber de defensa dos seus electores para subordinarse  aos intereses económicos e ás directrices dos mercados,  o neoliberalismo, ou "fundamentalismo do libre mercado" toma función protagonista para derivar cara a un  capitalismo salvaxe que non ten mais obxectivo que a procura das máximas ganancias, sen que iso repercuta de ningún xeito na creación de emprego   nin no establecemento e a  distribución igualitaria da renda; podendo afirmarse por tanto  que o seu auxe mais  que permitir mellores niveis de benestar para unha maioría  da poboación condúcelles  a situacións de desigualdade , desemprego e pobreza.

Dito doutra maneira,  actualmente os homes e mulleres de países rendidos á doutrina neoliberal, á que os políticos adictos empéñense en converter  nunha especie de sentido común do noso tempo, viven expostos á ameaza económica laboral, social e ecolóxica do sistema, é dicir, subsisten  baixo a influencia do  temor, a ansiedade e o desasosego, unha circunstancia extrema que no sacrosanto occidente euro-norteamericano ante o bloqueo do futuro das súas xentes, e a desatención  prestada por unha "esquerda neoliberal" incapaz de comprender á sociedade  e por tanto sen talante  para transformala, fai que como causa de frustración   ábrase  a veda  política  a cazadores expertos en rendibilizar o descontento,  que foi xusto a dinámica seguida por Donald Trump na súa exitosa  ruta  á Casa Branca  , a pesar de manterse  disociado do establishment e ser  o seu discurso contrario ao consenso internacional das elites. do poder e do oficialismo financeiro.

Non é que os electores  de EEUU fosen abducidos polo «populismo» como interesadamente apuntan os cómplices da situación,  senón que o motivo que favoreceu o apoio maioritario a tan  extravagante candidato, ten  de localizarse no propio fracaso do sistema neoliberal, cuxa  mala praxe motivou que a cuantiosos milleiros  de estadounidenses o solo afundíseselles  baixo os pés  pola situación de marxinalidade  e desigualdade creada coas políticas aplicadas na última década, que  por indución, produciron como hipotético "mal menor",á súa vez, un baile ou  realiñamento  electoral dos afectados en xustificada reacción e como aposta  á complexidade e impasse da súa propio situación.

Sensibles avatares que un controvertido aspirante a presidente só houbo  de incorporar ao núcleo do seu discurso  e maquillar con pinceladas de patriotismo  ianqui para a ocasión, unha estratexia por tanto que ademais de reportarlle rédito electoral, fixo que a tan cuestionada política neoliberal perdese  fol nas urnas, e que o enfado dos votantes coa clase política tradicional e a súa oposición ao continuísmo das súas dinastías, facilitase que este polémico personaxe, inesperadamente, sen tan sequera  presentar un proxecto sólido e coherente de país  convertésese no presidente número 45 de EE.UU.

O único que  non resulta demagóxico nas súas formulacións, é o seu rexeitamento  para outorgar condición de éxito á era neoliberal, pois o certo é que o neoliberalismo  mais alá da interesada propaganda publicitaria, é unha ideoloxía  que está sobrevalorada e vén confirmar por se mesma que desde a súa implantación en 1980, mais que caracterizarse pola xeración de crecemento  económico e riqueza  funcionou  tan só en beneficio  dos intereses duns cantos,  que contra vento e marea seguen a defender radicalmente   a súa continuidade a pesar de ser o factor causante de fraudulentos escándalos mercantís, cuxo rescate, supuxo miles de millóns de repercusión ao erario público, ademais de ocasionar unha abundante  profusión  de intolerables traxedias humanas.

Un morto  por tanto, que  a pesar de estalo   desde  a crise económica do 2008, tanto os mass media  como  os bancos e os políticos afíns,   manteñen no  seu empeño de resucitar e de  facer crer  aos  cidadáns que os  miles de millóns empregados  na súa continuidade, o foron, por ser  a solución perfecta para lograr a estabilidade económica.

Esperemos xa que logo, que este arrebato electoral non se vexa afectado por adscrición ideolóxica e partidaria, para rematar    ao final tomando o itinerario do retorno  e volta  atrás  

UN GOBERNO LASTRADO POLO NEOLIBERALISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais alá dos prexudiciais  efectos na esfera económica, o neoliberalismo  ten  o seu principal risco na súa  deriva cara a unha  crise política; pois se iso ocorre,  a afección que  restrinxa  o poder político tamén diminuirá a capacidade de reacción  de poder cambiar as cousas mediante sufraxio.  

Nunha das súas reflexións, o insigne Francisco Ayala refería que a  incompetencia é tanto máis daniña canto maior sexa o poder do incompetente; unha atinada conclusión se confrontamos o seu implícito  con nosa propia realidade,  tendo en conta que tal pensamento  vén referendar  que é aí onde radica   en gran medida a maioría dos nosos  males presentes, sendo indicativo igualmente,  que a     deficiente situación que vive o país obedece  a que o desempeño da función política, lonxe de recaer  na xente mais  competente como sería o  recomendable, posibilita  que a potestade   para escribir no BOE estea  conferida  aos mediocres, é dicir que   sexan os incompetentes  os que afrontan cargos como  deputado, director xeral e mesmo  ministro, a pesar da súa carencia de talento para desenvolver  con eficiencia  tales labores.

E iso ocorre,  porque para  o exercicio  da función  política contrariamente ao que sucede na  actividade produtiva, non é necesario dar resultados nin reportar beneficios como tampouco asumir  responsabilidade derivada da súa neglixencia ou incapacidade ,  pois  nesta  "autocracia de ineptos", a culpa do que sae mal sempre resulta  allea á decisión  dos seus  autores, e o  efecto  das súas  secuelas é indebidamente repercutido na cidadanía .

A dinámica seguida  por estes secuaces da  política  durante  as tres últimas décadas, á marxe de siglas e da quenda  alternante  garda estrita correspondencia  co neoliberalismo imperante desde os anos 80, cuxa  estratexia  pasa  por crear problemas  para  logo ofertar  solucións, e así desde un prefabricado mal menor,  forzar a aceptación de decisións   impopulares;  unha argucia  cuxa auténtica finalidade  é  facer retroceder os dereitos sociais e consumar  o despezamento  dos servizos públicos, cumprindo deste xeito  as determinacións  decididas pola elite política  e económica  en favorable vantaxe dos seus intereses.

Ante o evidente desta realidade, tense  de entender  que  a composición do novo Executivo de Rajoy  é en se mesmo un referendo á continuidade do neoliberalismo e do réxime do 78, sen que por tanto na intención  do recentemente nomeado  Goberno exista intención algunha en cambiar  as cousas en dirección distinta á seguida polos seus antecesores, e moito menos postular ruptura coa  subsistencia  do  sistema.

Non existindo por iso desde un posicionamento de esquerdas  e anti-neoliberal, o mínimo motivo para o optimismo, tendo en conta que  o nomeamento dos novos ministros non ten mais alcance que  un lavado de cara, ao tratarse dunha manobra de despiste utilizada coa finalidade  de desmobilizar á sociedade, e mentres duren os seus efectos,  facilitar a osixenación  dun sistema económico insustentable  que no seu propio beneficio  manexa  a oligarquía financeira - empresarial coa intervención auxiliadora  do  tándem que conforma a socialdemocracia  e a dereita  na súa  coincidente  defensa e promoción  das políticas neoliberais.

Aspecto este último revelador, que evidencia que tanto  o PSOE como  o PP e o C`s forman no seu conxunto  parte  implícita da estrutura neoliberal dominante, o que lles converte en defensores  do sistema que nos explota, e por tanto,  inhabilítalles a exercer  función algunha como representantes dos opostos  intereses dunha  sociedade que  pola súa propia pervivencia  pretende a súa  eliminación, pois  a ninguén nos seus cabais ocorreríaselle  como cidadán outorgar a defensa dos seus dereitos a uns políticos que mostran  plena docilidade  e condescendencia co  IBEX 35  e o resto  do capital financeiro, e que coa súa actitude colaboracionista demostran non  estar dispostos a cambiarán no mais mínimo  a actual estrutura do Estado, nin por iso  posibilitar a construción alternativa doutro modelo de país.

É por iso que o novo Goberno de Concentración nacido do  acordo  que facilitou a investidura do seu Presidente e que agora arrinca a súa andaina, teña por referente  de singularidade  a continuidade do  neoliberalismo e o retroceso social, e iso, porque a súa  conformación  mais que obedecer ao reflexo da determinación democrática das urnas, levouse a termo capitulando   ante  a presión inducida polos propios mercados financeiros, e tal circunstancia, fixo  que fosen estes os que impuxesen as  pautas,  unha condición que obviamente fixeron valer coa implantación da mais radical versión do credo neoliberal., cuxa esixencia por desmedida ademais de acentuar  aínda   máis a polarización social, deu ao traste coas xa diminuídas estruturas xurídicas do benestar social.

De aí, que tras o seu longo período de vixencia  haxa contrastadas razóns  para sentenciar  que as políticas neoliberais aplicadas no noso país, non satisfixeron  para nada  a finalidade prevista, pois nin produciron un crecemento sustentable, nin unha distribución equitativa da  riqueza como tampouco  a conformación  dunha sociedade mais xusta e igualitaria,  senón xusto todo o contrario, o que fai aventurar de antemán  a propensión ao fracaso  que acompaña ao flamante Executivo, do mesmo xeito que  o alcance dun curto percorrido. 

Claro que sempre queda a posibilidade  de seguir mareando a perdiz, repetindo unha vez mais a extravagancia  de continuar  creando problemas  para  logo ofertar  solucións que nunca se chegan a producir 

PODEMOS, NO CAMIÑO DO LIDERADO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A rexeneración da vida  política será de todo punto  inverosímil  en tanto se impoña á democracia  os motíns oligárquicos  e sígase  outorgando fiabilidade  política aos gremialistas da mentira.

Quen como premisa sostemos  que a economía  debe ter a finalidade de servir ás persoas que nunca  función inversa, hai moito tempo que desertamos do ofuscamento que representa seguir outorgando  credibilidade  aos defensores do  modelo económico neoliberal, pois unha persoa nos seus cabais    baixo ningunha circunstancia pode confiar a solución á  grave situación  que padece o país, aos mesmos que en quenda de alternancia procrearon a hecatombe na que nos atopamos  sumidos.

Por tanto, quen desde a esfera política néganse a asumir  que o  neoliberalismo é en se mesmo  a revolución desatada polos  ricos  en defensa dos seus propios intereses, mal poden cumprir función opositora aos  principios doutrinarios que  o sosteñen, despois de exercer nos últimos trinta e nove anos como os seus  escoltas  e  acérrimos valedores das súas ganancias e privilexios.

E moito menos a erixirse  en defensores    das  vítimas, desa prole cada vez mais numerosa  que ten vetado  o dereito  para vivir dignamente  por carecer de medios económicos, desa perversa realidade  que politicamente  ten no PP e o PSOE aos causantes  de tan nocivos efectos, que por se mesmo e en consecuencia, invalídalles para afrontar función executiva na gobernabilidade do país.

Circunstancia perceptible con só constatar  o evidente  e cotexar   que tras o seu permanente  referendo  desde os anos 80 ata a reacción indignada do 15 M, entre ambos os partidos existiu plena uniformidade  e unha soa política  económica en perfecto encaixe co formato dun sistema bipartidista neoliberal, como pon de manifesto  a aplicación  de idéntico sustentáculo aínda cando utilizasen a estadía no poder  como camuflaxe, no seu planificado  xogo a ser diferentes e vender con iso sensación de pluralidade.

 Unha montaxe que vén abaixo cando os poderes económicos   que sufragan o exercicio político de ambas as formacións en compensación  á súa infame función defensora  dos  seus intereses e neutralizadora  da  contestación social, pásanse da raia forzando  a reforma do articulo 135 da Constitución, e establecen   con iso prioridade absoluta ao pago da débeda pública sobre calquera outra necesidade de gasto; tendo en conta que tal medida,  mais alá de traer consigo  políticas de extrema austeridade, recortes e involución social, nula utilidade achega en materia  de crecemento e xeración de emprego, como tampouco,  serve de receita  para baixar o volume da débeda nin o cumprimento  das  previsións de déficit.

Un pacto de intereses que sen consenso social de tipo algún e á marxe de consulta cidadá motivou a irremediable viaxe cara ao fin do bipartidismo como non podía ser doutra maneira, circunstancia sobrevinda  que  forzou a  reacción deses mesmos poderes  económicos que no seu intento de manter a primacía  forzan o agrupamento encuberto dos partidos que en todo momento funcionaron como axencias ao seu servizo, coa finalidade  de seguir garantindo en confluencia o dominio do poder Executivo e con iso o mantemento  da   súa xerarquía mais alá da formalidade democrática, nun novo ensaio  de recompoñer o un depauperado capitalismo en clave de continuidade.

A consumación dese obxectivo, é xusto o que hoxe os seus acólitos secundan directamente ou vía  abstención  no transcurso  da sesión de investidura  que celebra a Cámara Baixa,  seguindo  unha determinación  forxada  de antemán no contexto   dun gran consenso neoliberal, que mais alá do disidente simulacro  do    PSOE, situará a un abxecto Rajoy á fronte da Presidencia do Goberno, co expreso cometido  de adecuar a función do seu novo  Executivo,  non ao cumprimento de aspectos  de carácter  electoral, senón  a satisfacer o  imperativo  que para o trío neoliberal do Parlamento representa o conminatorio mandato dos mercados financeiros, de tal modo  que se garanta  a prórroga  das súas esixencias e que a orde política e económica mantéñase invariable.

Por iso é polo que quen prognosticaba que coa  caída  do bipartidismo xurdiría a ocasión  para corrixir a deríva neoliberal, véxase agora empuxado a emendar  predición por canto os acontecementos  mais  que referendar tal previsión veñen advertir xusto o contrarío, tendo en conta que  a vella política  a pesar de modificar  o seu formato lonxe de desaparecer  continúa a súa andaina.

Tal circunstancia pinta un escenario parlamentario no que Podemos está chamado a exercer en solitario como oposición efectiva ante o triunvirato de avinza  neoliberal que en tácita converxencia conforman o PSOE,C`s e o PP no seu papel de incondicionais   afianzadores   de tal  ideario.

De aí, que ante o novo desafío a formación morada deba reformular a súa operativa funcional  no Parlamento  para fortalecer  de forma efectiva   o seu súbito liderado, do mesmo xeito que proceder en corrección imprimindo estabilidade  no seu propio seo en arraigamento de maior consistencia,   ao tempo de acentuar proxección e ampliación da súa base social como esixible formalidade  para potenciar a  influencia que lle habilite no curto prazo a desempeñar con plena solvencia  a gobernanza do país.

Despois do últimos acontecemento  políticos, a maioría  electoral  así o indica  e o futuro do país demándao