FÁGASE A SÚA VONTADE

Contrastando os resultados electorais coa calamitosa situación que vive o país, sería unha irresponsabilidade  política das formacións alternantes, permitir  a continuidade  do PP á fronte do Goberno. 

Se certo é  que os resultados electorais  do 20 D depararon un ascenso significativo das forzas progresistas do país, tamén resulta evidente  que foron as  mesmas urnas as que deixaron vivo e coleando  aos valedores do neoliberalismo a pesar da súa condición promotora na  xeración da crise, da desigual repartición da mesma e da súa incapacidade  no establecemento de vías de solución. É por iso que todo balance electoral desde a esquerda, a tenor dos resultados, mais que exercicios de autocompracencia esixe   diagnosticar contradicións a efectos  de despexar  a incógnita e localizar o motivo polo que   unha  gran parte dos directos prexudicados pola situación, no canto de proceder acorde aos feitos inclináronse por revalidar co seu voto aos histrións  do neoliberalismo.   

Só poñendo luz a esa contradición  lograrase afrontar o desafío de confrontar o neoliberalismo con outras alternativas posibles, para establecer así unha forma  de loita coordinada capaz de  botar abaixo a súa actual  hexemonía, pois o crucial para o seu decaemento pasa por interromper o seu conduto ideolóxico como método  de reprobación á nula sustentabilidade  das súas medidas de austeridade,  que ao  non ser  solución de nada, de ningún xeito  funcionarán como resorte de impulsión do necesario  crecemento económico.  Por iso é polo que en adecuada    interpretación, o neoliberalismo, pola súa incapacidade  de resposta ten  de ser entendido    como o principal obstáculo para poñer remedio a  crise, e por tanto, nula confianza debe outorgárselle a quen politicamente exerce  función  en defensa  da  súa vixencia  e continuidade. 

É por iso que desde unha óptica de esquerdas, neste tempo post - electoral onde os pactos antóllanse  determinantes para a conformación de goberno, todo  expoñente  de neoliberalismo debe ser  impedimento  para  facilitar  a gobernabilidade; pois de ningún xeito  débese abrir acceso ao poder a quen en detrimento do Estado de Dereito  e escamoteo democrático sosteña o rol xogado ata agora  polas forzas do mercado, como tampouco, a quen siga outorgando patente de corso  a actividades aliñadas cos circuítos do poder corporativo e financeiro.  

Ten  de ser así, porque  a democracia non pode seguir sendo un  territorio hostil para o cidadán, e  de non cambiar as cousas  seguirá a selo  en tanto  se manteña o protagonismo dunha utopía tola que como o neoliberalismo é indicativo dunha dirección  pero non dun destino, sobre todo cando a clase política exerce a súa  empuxe contra o Estado e a favor do o escuro poder dos grupos de influencia.

A pesar dos seus  constantes  intentos de readaptación, ese neoliberalismo que  nunca se completa como proxecto, non deixou de ser a caricatura dun modelo global cuxo arrastre acumula un histórico de tres  décadas de fracasos, apócrifamente superados  polo respaldo prestado  polo segmento mais decadente da clase política, que situada   a favor da súa continuidade opúxose    a calquera  cambio de rumbo e a toda  solución alternativa  por sustentable que resultase. Tal foi así que levados pola súa tendencia   non puxeron reparo algún en instalar a  versión mais reaccionaria do neoliberalismo    na propia Constitución cuxa posta en práctica  deu oficialidade á liquidación do Estado do benestar , e con iso a entrada en escena de recortes sociais de todo tipo, e cancha aberta  a unhas  políticas  de austeridade conducentes  a máis recesión e máis paro, é dicir, a antítese das necesidades reais  do país. 

Non sendo de estrañar tal actitude na dereita neoliberal representada polo PP, ao poñer de manifesto co seu proceder   que a súa única patria é o diñeiro e que os seus amores cotizan no IBEX 35, e se algo falta por evidenciar  basta con visualizar para quen gobernan. Por iso é polo que á vista dos resultados do  20-D e desde un postulado  progresista, non exista o  mínimo argumento nin a mais remota  razón  a facilitar    co resultado alcanzado nas  urnas  que a formación  conservadora  poida afrontar   a conformación de goberno; pois á vista  dos feitos e desde unha posición vangardista a recomendación  é xusto a   contraria, e pasa, non só  por consumar a separación de poderes senón e moi especialmente por desaloxar do Executivo a quen como é o caso fixo abandono  das súas funcións  por conveniencia de intereses. 

Xa que logo, polo ben  do país hase de evitar por todos os medios  que o PP volva facerse co Goberno, emprendendo alternativamente unha  lexislatura de progreso, e esa aspiración  debe converterse en feito   porque a situación así o demanda e porque contra o absurdo da lista mais votada  débese antepoñer a lexitimidade  democrática que  outorga  a vontade da maioría electoral.  Un acordo de concorrencia que por efectividade,  o seu consenso debe pivotar  ao redor da reforma constitucional limitativa do  déficit, deixando sen efecto o cambio do artigo 135 como punto  de partida que facilite darlle un envorco á situación, máxime cando foron os electores en maioría quen o   ordenou e é a democracia quen obriga  acatar a súa vontade.

UN SÁBADO DE REFLEXIÓN

La insatisfacción  popular y la decisión de la mayoría  en poner  punto final al bipartidismo, hace que  la llamada a las urnas sea totalmente distinta  a  otros comicios. Un vaivén que viene a acentuar el carácter absurdo de la  jornada de reflexión

Aínda que para un día como hoxe a lei electoral de 1985 establece que non se pode facer propaganda política nin pedir o voto a partir das 00.00 horas do día anterior á votación, non é menos certo que o sobrentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo despropósito. 

O é, porque tras o mais que  aparente  mutismo político e mediático da xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de ponderación  ten conexión cos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, é dicir, papel mollado que non serve absolutamente para nada, pois ao non existir regulación de condición vinculante, calquera formación pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que co seu incumprimento  non incorren en infracción legal,  como tampouco, contraen responsabilidade de tipo algún, sendo boa mostra de tal apreciación a fraude histórica - electoral  do bipartidismo,

Por iso é polo que preservar  a véspera electoral a reflexionar sobre a  entelequia publicitaria que de forma reincidente é utilizada  durante a campaña electoral polas forzas políticas especializadas no engano, non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo respectuoso coas limitacións que para o día establece  o marco legal, pero tamén atribuíndome o dereito que me asiste  de reivindicar como propio o espírito  de trinta e oito anos atrás  coincidente coa celebración daquelas primeiras eleccións dunha recen nada democracia,  que si tiña verdade na alma, categoría e maior espírito participativo, contra o que durante os últimos tempos  non pasou de ser un xogo perverso no que sempre gañaron os mesmos  e a voz de moitos quedou sen expresión.

Un réxime aparentemente administrado   por unha clase política  decrépita,  que realmente foi manexado ata agora  acorde á  vontade   de poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, e dicir, unha pérfida situación que permitiu a suplantación do mandato popular e onde os candidatos lonxe de manter   a mensaxe dos seus respectivos programas, unha vez logrado o seu acceso ao poder, atribuíndose  o dereito para decidir en nome da cidadanía non dubidaron en utilizar os resultados da súa astucia  electoral en favor  de intereses espurios. E isto dito en voz alta como denuncia dun  modelo decadente, que de inmediato, debe ser substituído por algo mellor para evitar con iso  a súa continuidade  ao amparo de pantomimas e artificios, eludindo con iso o efecto chamada  ao voto irresponsable e irreflexivo

Sobrando por tanto argumentos para afirmar  que na longa viaxe desde a transición  a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo  e sen intereses  en mans do capital, e tal entrega, por extensión, converteu en refén destes *marchantes   ao conxunto da sociedade, tal é así, que motivado pola crise deseñada por eles mesmos, a cidadanía ao completo, para satisfacer as súas esixidas apetencias, viuse forzada a unha sucesión de sacrificios que desde a renuncia a dereitos sociais e  prestacións públicas, , restou  calidade no  ensino do mesmo xeito que aos niveis da sanidade pública ao tempo de precarizar o emprego  facilitando o despedimento laboral, e todo isto, en razón á actitude entreguista  dunha clase política  mais encamiñada a satisfacer a voracidade dos mercados que en implementar    modelos económicos ao servizo da xente. 

Situación  expresiva conforme ata agora  a democracia representativa neste país foi puro simulacro como pon de relevo a súa falta de autenticidade, tal é así,  que despois  que o Estado interviñese en rescate da banca privada  con graves repercusións para o sector público  e o empobrecemento sistemático da poboación. Agora, sexan as mesmas entidades  financeiras rescatadas quen sen  resarcimento previo impoñan  a posta en práctica  de duros axustes económicos, que ademais de abusivos  e inmorais veñen acentuar   a  crise existente ao obrigar a adopción  de dolorosos  programas de axuste estrutural, forzando a posta en práctica  dunha  severa disciplina fiscal,  nun país,   onde a maioría social  sofre nas súas propias carnes un  proceso de descapitalización crecente e todo coa  colaboración  executora e aquiescencia dun poder político que por extenuado e inservible  anula toda  lexitimidade democrática, cuxo deterioración  vese incrementado de escala polo  empuxe da corrupción.

Ante tal deterioración a auténtica reflexión está servida,  debendo valer para librar con éxito unha batalla  de recuperación democrática  e de hexemonía política, de tal modo, que desde  unha nova orde  podamos vencer a forte resistencia imposta polos lobbys de poder e impoñer en substitución a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só desde esa perspectiva seremos capaces  de alcanzar  os obxectivos previstos, porque de non ser así, sen adxudicar protagonismo á  primacía política, será a propia inercia  dos poderes fácticos quen nos devolva  ao momento  de partida. En todo caso, non será a restrición reflexiva   senón a liberdade de expresión  o punto de partida adecuado para tomar nas nosas mans  o futuro e darlle un envorco á situación. 

O VOTO ÚTIL, NON É AVALAR AO BIPARTIDISMO

Ante a xornada electoral que se aveciña, por sensatez,  temos que dar por sentado   que as garantías dos nosos  dereitos son  radicalmente   incompatibles con votar en clave bipartidista.  

Aínda cando como votantes negámonos a asumir responsabilidade dos fracasos  do goberno que votamos,  o certo é que somos culpables dos mesmos, maiormente cando incorremos en reincidencia.  

Pois non  habemos de esquecer, que  como electores  todos temos no noso haber  a titularidade  do  voto que é sen dúbida a arma mais poderosa da democracia  e o resorte fundamental co  que chegado o tempo das urnas podemos  sacudir  a nosa indignación mediante a súa  apropiada utilización, non sendo de recibo por tanto manifestar o descontento cara a quen ostenta  a gobernabilidade, e chegada a hora da verdade no canto de pasar  factura, seguir adxudicando o  voto aos capataces dese fedor olítico que desprende o bipartidismo que conforman PP-PSOE, tendo en conta que  co só feito  de renunciar a sancionar as malas praxes  convertémonos  en cómplices  da situación

O certo é que a democracia declinábel   na que está sumido o país vén precedida dunha longa historia cuxa decadencia parte   das orixes  da transición, que nada cos mellores agoiros mais que evolucionar cara a un réxime de liberdades e igualdade, veu perverter  a súa lexitimidade primixenia ata o extremo de abortar a súa finalidade, e iso,  mais que vir motivado polo deficiente  deseño do cambio de réxime ten  de imputárselle  ás audacias partidistas de quen  lonxe  de afrontar  unha  transformación profunda da sociedade optaron por degradar mais a democracia, para garantirse e repartirse  desde o bipartidismo  o poder institucional que lles converte nunha seria ameaza para o sistema e en nula alternativa de solución, pois contra todo prognóstico  foron os dous grandes partidos os promotores  de desregular  os mercados e de votar conxuntamente  os tratados que adxudicaban  definitivamente  plenos poderes  á elite económica.

Circunstancia extrema  que  nos últimos tempos, sumada á entrada en escena  da crise económica,  a gran recesión e ganduxada ás políticas de axustes e austeridade, provocaron un  empeoramento  da  situación do país  que desembocou nunha    crise sistémica do réxime,   facendo ostensible  que tras a extorsión  de dereitos e liberdades da maioría social enriquecíase a mancheas unha elite  autocrática con plenas atribucións executivas, que avalada politicamente polo  PP e PSOE converteron  a nosa democracia nun referente residual  da  soberanía popular por  transgresión dos límites do politicamente correcto. Complexidade que trouxo consigo  a descapitalización do voto  cidadán na súa verdadeira esencia, tendo en conta que  reducido ao testemuñalismo plebiscitario  a súa condición de dereito fundamental perdeu toda utilidade.  

De aí a imperiosa e urxente  necesidade de rescatar a autenticidade  democrática para así devolver a dignidade á política  e evitar con iso que o país  haxa de sumar ás súas complexidades unha mais que anunciada  crise electoral,  sendo obrigado en solución a transformación radical do sistema en suplencia  do caduco modelo bipartidista que dependente dos poderes económicos e lastrado pola corrupción exerce de salvagarda  da desapiadada  ideoloxía neoliberal, pois toda  solución á nefasta actitude dos dous grandes partidos pasa irremediablemente  por un retorno á política con maiúsculas en detrimento do mercantilismo e onde o rescate da cidadanía tome corpo de preferencia  facendo que a política dos homes impóñase á política das cousas.

É por iso  que para os comicios do 20-D, os electores, previo a emitir  o seu voto deben ter presente  que foi ese mesmo  bipartidismo, cos seus  gobernos de maioría, os que obstruiron toda posibilidade  de acceso  a cambiar as cousas  en vantaxe  do interese xeral, non importándolles  que a lexitimidade cultivada nas urnas pérdase cando incumprindo os compromisos  óptase por gobernar para as elites en contra da cidadanía. Total actitude de desprezo por parte de quen afastado de todo código de conduta  non reparan en quebrantar os seus compromisos sen importarlles o mais mínimo que os directos afectados polas súas  indolencias véxanse obrigados a vivir  económica, política e socialmente ao límite das súas posibilidades.

Esa inobservancia das normas de conduta electoral converte a deslealdade da política do bipartidismo  nunha  perigosa arbitrariedade, que  utilizando  regras trucadas contrarias ao marco constitucional perpetúan a  vixencia dunha singular democracia de mercado na que descaradamente  sempre está asegurado o triunfo dos potentados. Argumento suficiente para declinar todo respaldo á súa continuidade, bastando con lembrar para maior énfase   que nos últimos anos, o PP e PSOE entendéronse á perfección  en cuestións craves dos mercados financeiros, ao  tempo de facer  caso omiso dos dereitos da cidadanía ; sendo por iso  que na próxima xornada electoral resulte improcedente votar a quen nos engana, debendo facelo por homes  e mulleres honestos e leais que manteñan invariable  as súas ganas de cambiar as cousas o día despois dos comicios .

SE VOTAS FAINO A CONCIENCIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O  próximo 20-D  bríndasenos  a oportunidade de poñer punto final ao bipartidismo, de lograr cambios substanciais  na maneira de facer política e alcanzar así unha democracia máis participativa, máis transparente e máis limpa. No teu voto está a clave.

Onte iniciouse a campaña do 20-D, uns comicios non exentos de alto risco de estancamento ao posibilitar   que  o bipartidismo que nos conduciu ao actual desastre   manteña a continuidade do seu protagonismo político. 

Probabilidade  que  non se remediará se os electores non toman lección debida destes últimos anos de sufrimento innecesario, de dramatismo xerado  pola perda de liberdades, os malos tratos sociais, os recortes,o desemprego,os desafiuzamentos, e a corrupción sistemática, e obviando esa realidade no canto de proceder en consecuencia pasando  factura electoral respecto diso, despois de mil enganos  optan por reincidir no erro  deixándose fascinar unha vez máis conferindo credibilidade ás mensaxes prefabricadas dos profesionais  da estafa política a pesar  que  só queren rabuñar votos, para unha vez alcanzado o seu obxectivo seguir gobernando ao seu antollo.

É por iso que antes de tomar encontro coas urnas,  sería recomendable que a cidadanía, previo a emitir  o seu voto chegase  á  convicción que  a situación esixe,  non transixindo de ningún xeito  a poñer o futuro da colectividade en mans dos cuestionados dirixentes dun sistema errado,  como tampouco en xurisdición de representantes    de siglas políticas connotadas coa corrupción.

Pois resulta de todo punto un despropósito   outorgar credibilidade a quen  debendo velar polo cumprimento das leis  non reparan en tomar  papel protagonista como infractores das mesmas, ao tempo de tirar da  desvergoña  impartindo  leccións de ética,  dando así un espectáculo de hipocrisía e falsidade cuxa repercusión foi en prexuízo do  seu facer político subtraéndolles toda credibilidade. Extremo  que xerou un escuro pano de fondo  nada vantaxoso para  á renovación,  que ven de situarnos no momento máis crítico da nosa historia democrática. 

Pero se ata agora  a complexidade radicaba exclusivamente  no perigo que supoñía  a continuidade   do neoliberalismo bipartidista auspiciado por quen  en mutuo acordo non dubidaron  en reformar o articulo 135 da Constitución, o certo é que ante o xurdimento  de forzas de empoderamento, a emancipación das clases populares e o serio perigo que tal circunstancia representaba para os seus intereses políticos e económicos, o rearmamento dos afectados non se fixo agardar.

Sendo así como en proceso de confabulación fráguase  un cambio para que todo siga igual, medida  que trouxo consigo a  eclosión de Ciudadanos (C's), unha formación de novo cuño  sintonizada en partitura e melodía co  Ibex- 35, pero que en síntese non deixa de ser  un partido de deseño adecuado ás múltiples formas que pode adoptar o neoliberalismo e a ductilidade dos poderes fácticos para granxearse  aliados políticos  que do mesmo xeito que o PP e PSOE exerzan entre outra finalidade como  defensores da liberación da economía e a redución do gasto público.

De feito na nova conformación  do escenario político, cando é ostensible a diminución de representación dos dous partidos alternantes desde a transición; á marxe de toda aparencia, a localización de C's hai que situala  na contorna pro -sistémica de quen como "prefabricado electoral" ten predestinado  de antemán o seu rédito nas urnas   á finalidadede favorecer  segundo proceda os resultados do bipartidismo, e con iso,  garantir a súa continuidade  á fronte do Executivo, pechando así o paso ás forzas do cambio, ou o que é o mesmo, ás formacións políticas comprometida lealmente en modificar a situación dun  réxime que esixe integra renovación. Podéndose afirmar por tanto, que votar  por cidadáns leva consigo a equivalencia  de estar a votar ao bipartidismo.

Tan só sacando de circulación a través das urnas a esas organizacións políticas creadas para conter o conflito social, estarase en condicións  de afrontar os problemas da  xente; pero para refacer o país temos  de ir mais alá, e asumir ademais  que non haberá mudanza posible sen  mediar unha nova correlación social, política e electoral. Tendo en conta que só cumpríndose esa premisa,  o goberno do cambio , estará en condicións de establecer con solvencia a súa folla de ruta e  desenvolver con éxito  a súa finalidade.

Dicir por tanto  que o 20-D brinda unha ocasión única para o cambio, cuxa consumación efectiva, alcance e profundidade vai depender en gran medida  do    que ocorra na esfera electoral, ou o que é o mesmo, da actitude dos votantes e o seu grao de conciencia e unanimidade   en querer  cambiar o protagonismo  político, a regras de xogo  e o modo de gobernar, como tamén, da posibilidade de confluencia dos movementos sociais e forzas cambiantes  á hora de conformar un  goberno de progreso desde onde relanzar a rexeneración democrática,  cambiar de modelo produtivo e facer que a igualdade de dereitos e de xénero  tome corpo de realidade. 

É por iso que na xornada electoral o importante non é votar, senón saber elixir con bo xuízo quen deben ser os axentes adecuados para ese cambio.