A CONTINUIDADE DO PP, UNHA HECATOMBE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O hipotético triunfo do PP nos comicios xerais do 20-D, mais que resolver a situación xerada por eles mesmos,  viría acentuar en maior escala a complexidade, impedindo  a culminación  do cambio necesario.

Á parte de estar a padecer unha situación de extrema  emerxencia que xa non é pouco,  este país ten outro problema engadido, tal é a cegueira  colectiva da súa cidadanía, que faille incapaz de percibir a realidade nos seus xustos termos, facilitando con iso ser presa  fácil  do encantamento publicitario do aparello propagandístico do Goberno, e proclive por tanto, a tragar co engano do oficialismo  na súa afirmación  de que  España vai ben, aínda que a evidencia dos datos e a realidade dos feitos  tiren por terra a certeza de tal conxectura.

Unha interesada distorsión que xoga a favor do PP  e da súa mensaxería de axitación electoral coa planificada   obstinación de convencernos    que se está  saír da crise; coma se en definitiva  fose certo ese enredo,  e realmente,  estivésemos en condicións  de afirmar  que a economía española vai vento en popa e a toda vela. Pois o evidente  é que lonxe  de superala, as medidas  aplicada  durante a lexislatura mais que favorecer  esta posibilidade  afastaron a súa  consecución, o que anula todo recoñecemento  de fiabilidade sobre a xestión levada a termo polo actual  Executivo; sendo por iso que o próximo 20-D en correspondencia, a cidadanía  mais que outorgarlle unha retribución electoral á súa nefasta función, debese darlle un voto de castigo por     o dano causado coas súas políticas   á maioría social do país, a non ser que  na súa mutación de identidade  haxa  quen estea disposto a celebrar  como propio que aos  directivos da banca e do Ibex 35 estea a irlles  de perlas.  

Por iso, cando a incapacidade para xestionar  a crise económica mais que forzar a supresión dos ineptos apunta en dirección á  súa reafirmación á marxe do descontento social cara ás súas políticas, a situación  vén indicar  que  o panorama electoral esta dominado  polo  voto económico, a través do cal se aproba ou suspende  a función política e non casualmente en razón ao o balance de resultados, senón, pola capacidade persuasiva dos medios do réxime  e a influencia do márketing publicitario na decisión dos votantes.  Poñendo de manifesto  que  a contenda política trasladouse no seu conxunto cara a un escenario  mediático onde a  utilización interesada e pouco ortodoxa  da economía conseguiu implantarse como factor manipulador   do   voto cidadan.

Esa argucia de deseño é a clave  da blindaxe que  fai posible  que sorprendentemente e contra todo prognóstico  o partido da corrupción, da desigualdade e os recortes de dereitos e liberdades.  siga encabezando todas as enquisas, máxime cando o verdadeiramente certo  é que non só estamos lonxe de superar a crise, senón que as fórmulas utilizadas  no transcurso  da  lexislatura agora rematada deixaron sen efecto toda alternativa de solución.   Sendo iso evidente por mais  xogos  malabares que introduza o PP coa finalidade de silenciar esa realidade    no seu desenfreo de continuar coqueteando coa fantasía, mentres no seu proceder característico  segue a facer caso omiso da realidade deixando que os problemas de fondo, lonxe de resolverse, agrávense aínda mais ata o extremo de aumentar  aínda mais as desigualdades  e incentivar con iso  a fractura social.

Por tanto, coa mirada posta nas eleccións xerais do 20 de decembro,  á vista do actuado,  resultaría totalmente contraproducente  o triunfo do PP  pola carga  de negativismo  da súa influencia institucional para a rexeneración democrática  e o relanzamento económico do país, tendo en conta que nin é recomendable nin existe escusa argumental para outorgar confianza electoral  a quen como partido ten no seu haber  o  mais degradante e escandaloso  expediente de corrupción de todos os tempos.  Nin  tampouco a quen  prometendo sacarnos do labirinto económico aproveitou a ocasión para conducirnos  cara aos camiños do neoliberalismo, e así, a través dunha explosiva combinación de austeridade máis reformas estruturais ademais de non facernos máis fortes empantanar coa súa pasividade a saída  da crise.

Por iso é polo que ante  estes comicios  os electores no seu encontro coas urnas mais que actuar a treo haxan de  tomar especial responsabilidade na adxudicación do seu voto, pois resulta evidente a necesidade dun cambio substancial na orientación política do país. Un cambio a positivo cara á participación activa, pois  folga xa de exercer  o papel de comparsa  dunhas   cifras macroeconómicas que non nos benefician en nada. O noso voto mais que funcionar en patrocinio alleo como vén ocorrendo ata agora ten de cambiar de labor en vantaxe do interese xeral,  aspecto que nunca se logrará votando ao PP como forza de dereitas    e oposta de xeito visceral   a tal  finalidade.

Sendo por iso que a transformación  debe estruturarse entre outros aspectos ao redor da modernización  do aparello produtivo, a estabilidade no emprego, a sustentabilidade nos  ingresos e hábitos de consumo, así como a igualdade de xénero e a democracia.   En definitiva, unha aposta  en dirección  radicalmente oposta á defendida desde sempre  polo conservadurismo característico do PP e moi especialmente polo Goberno presidido por Mariano Rajoy. 

Suposto contrario, a hecatombe do país está servida.

C´s: UN ESPERPENTO ELECTORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O feito de crer que unha organización política  como  C`s propulsada pola  mais alta alcurnia e representación  da aristocracia  económica  e empresarial , está na liña de defender o interese xeral, só pode ser asimilábel por incautos

Por mais excepcións que queiran trasladar ao electorado en véspera dos novos comicios, a realidade pon en evidencia  que na tramitación da crise  existiu plena avinza entre PSOE e PP sobre a aplicación das   políticas de austeridade, como pon de relevo  a coincidencia de ambas as formacións ao tentar  poñer solución á mesma empobrecendo aos traballadores, precarizando ás  clases medias coa exclusiva decisión  de beneficiar   ás grandes corporacións empresariais e o entramado financeiro.

Unha situación que por arbitraria permitiu deslindar socialmente entre intereses comúns e os do  inimigo, e delatar á vez,  que o bipartidismo  como brazo executor atravesa a peor crise  política da súa historia, ata o punto que despois de perder millóns de votos como consecuencia da súa actitude ante a crise, na actualidade, por unha cuestión de perda de confianza non son capaces  de volver a     a ilusionar  a ninguén. Nin por tanto, de gañar unhas eleccións por maioría absoluta, sen que  iso atenda  a unha cuestión de imaxe  como tampouco do carisma dos seus  líderes,  por tratarse  dun problema de rexeitamento   ideolóxico  xeneralizado  promovido polos movementos sociais e políticos nados e crecidos neste contexto, e que sosteñen, que non poderemos saír da crise estrutural  que padecemos  sen mediar renuncia expresa ao  neoliberalismo.

Ante a descapitalización de representatividade  dos  seus aliados políticos  PP e PSOE  e visto o   mapa que debuxa  o fin do bipartidismo, a reacción  da  oligarquía financeira ostenta o poder económico, no seu empeño de salvagardar  o control da situación,  decide mover ficha  e actuar de maneira coordinada cos instrumentos  ao seu alcance,  ao só obxecto  de manter a situación actual tal e como está, e evitar  con iso modificacións que poidan prexudicar ao poder oculto para garantir con iso  a continuidade dos seus privilexios e seguir aumentando as súas rendas particulares da maneira máis rápida e cuantiosa, aínda que o logro  de tal  deleznable obxectivo supoña o empobrecemento ou a explotación indiscriminada da maioría social, vendo no  neoliberalismo o formato máis eficaz para satisfacer tan degradante aspiración.

Unha operación de camuflaxe política  e amortización parella  do bipartidismo foi a decisión tomada  a través da    posta en práctica  dunha  operación maquinada coa intención  de prorrogar  en cuberto   a situación,  e  potenciar en substitución ao actual contexto   un formato   político  de maquillada renovación ante o electorado,  pero que  en todo momento, é referente  representativo  do neoliberalismo  político e continuidade por tanto do seu propio  credo ideolóxico.

Sendo así como  fráguase  o meteórico ascenso de Albert Rivera e Cidadáns nove anos despois de que se fundase o partido, con  a finalidade  da súa utilización  como plataforma de relanzamento  do dogma neoliberal baixo do interesado patrocinio  do IBEX 35 , é dicir, da gran banca e as grandes empresas que dominan o país e cuxas prácticas  foron desastrosas para o benestar  e os intereses das clases populares do país,  e iso é así  de evidente  a pesar do  esforzo feito por C`s para que non se lle note as súas connotacións de patrocinio dunha elite disposta a non cambiar  nada  para que o establishment económico siga mantendo patente de corso.

Resultando  por tanto  unha improcedencia  a actitude  de quen  politicamente  se presta  a manobras  de manipulación e engano  con repercusión  electoral, como inadmisible é,  que nunha sociedade democrática  os poderes fácticos  inmíscanse  na función política mais alá do ámbito da súa competencia, pois quen tome como propias atribucións  que  non residen nas instancias democráticas definidas na Constitución, é obvio que ademais de alterar co seu anómalo proceder  a estabilidade democrática, está a impedir   perigosamente o normal  funcionamento do Estado de Dereito. ao tentar  satisfacer as súas turbias aspiracións mediante un cuestionable xogo de apetencias.

É por iso que os contrastados  vínculos de dependencia de Cidadáns con FEDEA, o lobby da patronal, converten  á formación de Albert Rivera  nunha  simple correa  de transmisión dos seus paladins , conferíndolle  por tanto   nulo nivel  de fiabilidade  electoral. Pois resultaría un anacronismo pensar  que unha organización impulsada polas empresas e bancos máis importantes do noso país e a mais alta alcurnia e representantes da aristocracia  económica  do panorama nacional,  manteñen a absurda pretensión de tentar convencernos  que o seu obxecto político ten por finalidade  a defensa do interese xeral.

Xa que logo,  para non seguir incorrendo no erro,  a xente debe  saber que o 20-D optando por esta opción política  estará a facilitar  que nos goberne a elite de IBEX 35 en favor  dos seus intereses económicos, renunciando  con tal decisión á defensa dos seus propios dereitos

UNHA CONSTITUCIÓN AXEITADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cambiar a obsoleta Constitución  por outra nova,  é unha necesidade tan imperiosa e urxente para  o futuro   do país,  como a necesidade de restablecer ou recompoñer lazos entre cidadanía e política, entre a sociedade e as súas institucións.

A pulsión separatista de Catalunya  é exclusiva consecuencia  da falta dun proxecto integrador  por parte dun  Estado que négase  a recoñecer a   singularidade característica desta comunidade histórica como nación diferenciada, e na súa discrepancia, opta pola intransixencia utilizando a  Constitución  de forma abusiva  e mesmo ameazante  para  así cernar   todo posibilidade integradora, dando persistencia con iso  á tradición absolutista española, onde os tic de autoritarismo  fanse patentes   e os hábitos democráticos cada vez mais escasos.

Reflexo que evidénciase coa  renuncia  a unha solución política e o protagonismo outorgado ao Tribunal Constitucional, cuxos maxistrados,  curiosamente  por vínculo  de designación manteñen connotación  tanto  co PP  como  co  PSOE, que   .ao cabo son os mesmos que axitando o alarmismo agrúpanse formateando un   Pacto de Estado, coa única determinación de xudicializar a vida política, nunha mala versión de como  defender a unidade da patria. Circunstancia  que investiu o labor da  propia  Constitución, que podendo ser  o mellor instrumento de solución ao problema   foi utilizado como molestia, ao non mediar  desde orixe   nin vontade  nin capacidade  de solución, e cando os problemas  arrástranse perpetuamente  as posicións radicalízanse e aflora o peor de cada casa.

Con todo, o verdadeiramente alarmante   é a desigualdade institucional no trato  conferido ao  articulado do marco constitucional, sendo así como  mentres que  a suposta inobservancia do artigo 155 é interpretada  desde o Executivo e a súa órbita como unha ameaza  ao estado de dereito e unha afronta ao unidade nacional, tal esixencia é cambiante á hora de requirir    idéntica disciplina no relativo ao cumprimento  de 23 artigos da Carta Magna, constantemente quebrantados, sen que haxa argumentos que  xustifiquen o seu incumprimento , nin fundamento  que ampare esta desigualdade, máxime, cando  son os  propios adaíles do  constitucionalismo quen non dubidan  en referendar practicas infractoras coa finalidade de impoñer políticas sociais diferentes ás  contidas  na oficialidade do seu implícito.

Síntoma expositivo   que fai  cada vez mais evidente  a dicotomía entre a Constitución formal e a real,  unha contraposición  que pon de manifesto  que en España  mais que existir unha democracia avanzada  é a partitocracia quen marca as pautas, facendo que o Estado  de Dereito sexa un todo intermitente, sen existencia  de síntomas  de estabilidade nin de continuidade; por iso é polo que a nosa Constitución cando refire no seu contido que a soberanía nacional reside no pobo, do cal emanan os poderes do Estado, tal referencia sexa meramente  testemuñal e totalmente diverxente coa realidade, pois se así fóra, o Estado tería de intervir    na economía a favor dos débiles, e dicir  de forma diametralmente oposta ao que está a facer nestes momentos, pois mais que nunca, está a intervirse na economía pero en favor da estrutura bancaria   e dos  poderes fácticos, que en por trato preferente outorgado pasaron   a ostentar o  verdadeiro control  Executivo  do país.   

Tendo de engadir a iso  que o actual réxime constitucional non é de ningún xeito un referente a idealizar, tendo en conta que o seu contido non atende a un  proceso constituínte  baseado na  participación  cidadá e na  soberanía popular, senón xusto o contrario,  ao ser  resultado   dun  pacto  de conveniencia entre  o aparello   franquista e as elites políticas do país para consumar  o  cambalache de reformar o sistema político sen cambiar o réxime franquista, sometendo a referendo  esa constitución  de referencia  cuxa finalidade foi transfigurar os principios do movemento nacional dando continuidade  a elementos estruturais da legalidade política anterior, do mesmo xeito que das persoas que representaban o poder económico e institucional provenientes  do  vello sistema franquista.

Non sendo de recibo por tanto  que con semellante xénese, preténdase seguir xustificando a tempo presente  a validez da  actual estrutura xurídica do Estado, mediante a  aplicación dun  instrumento que se algo non tivo en conta na súa elaboración foi  precisamente á cidadanía,  e tal carencia,  deixa baixo mínimos a escasa lexitimidade  da actual Constitución  dado o seu pernicioso efecto  de degradación  do  espazo institucional e por extensión a todo  o sistema democrático.

É por iso, que contra a opinión  oficialista, a posición mais sensata   sobre a constitución do 78, non é  facela prevalecer senón xusto o  contrario,  pois  á marxe do seu lastre orixinal, o certo é  que factores como, a hostilidade política, a corrupción , a crise económica e o debate territorial  entre outros,  esixen un cambio constitucional  vía  proceso constituínte participativo e democrático, que teña en conta os desexos do pobo soberano.

O VALOR DO VOTO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só logrando electoralmente  unha maioría política solvente e capacitada, estaremos en condicións de poñer  fin ao bipartidismo, abandonar a actual deriva  e endereitar o rumbo do país.

Durante os últimos  vinte anos aprobáronse un  total de catro leis sobre a contratación pública, é dicir, unha media de lei por cada cinco anos; non sendo para nada  tal proliferación lexislativa o sistema  mais apropiado para afianzar un modelo de contratación pública estable, capaz de arraigar  á demanda da gran  maioría de empresas concorrentes, fartas ata a saciedade de ter que tragar  coas  prácticas de parcialidade  política que acompañan os  procedementos de licitación    pública,  e do ninguneo que supón   asumir a aparente sensación   de transparencia  e   honradez  coa que  torpemente os actores políticos  tentan  disfrazar  as súas aciagas  prácticas.

Manexos, que  producen perversos efectos no mercado,  ao recaer usualmente  as adxudicacións, non no mellor  licitador,   senón, en favor de quen demostre    maior destreza en indesexables hábitos, sen considerar a efecto algún que tal proceder prexudica a competitividade e o emprego.

Pero o verdadeiramente  escandaloso,  é que as distintas  modificacións lexislativas habidas durante o período, lonxe de corrixir  disfuncionalidades acentuaron a súa proliferación,  como  pon de manifesto o ascenso   exponencial da corrupción en coincidencia  cos diversos  fitos lexislativos ;  por iso,  máis aló de boas  intencións e do rigor aparente,  as circunstancia son determinantes  da inexistencia de vontade real de cambio,  pois resulta probado  que  en ningún caso  coas reformas levadas a termo garantiuse    que os procedementos contractuais desenvolvésense coas garantías de transparencia debida  e a obrigada  paridade de trato entre  candidatos e licitadores en aras a impedir a simulación e a parcialidade

Suposto contrario as innovacións do marco legal  en materia de contratación  pública, debesen ter  introducido de forma  transversal, as fórmulas,  instrucións  e caucións precisas  que ademais de garantir a erradicación da corrupción, evitasen  desde  o dereito administrativo a entrada en escena  de rutinas desviadas  do  interese xeral.

Por tanto, sabendo  que a corrupción é un fenómeno  relacionado directamente  co modelo de administración do Estado, difícil solución expónsenos cando a loita contra a súa erradicación depende en primeiro termino  da acción de Goberno,  e o partido que ostenta tal xurisdición,  polas súas implicacións corruptas   non é o  referente máis axeitado  para librar  unha loita  de natureza estrutural pola democratización institucional e pola defensa dos recursos e intereses do sector público.

Pois resulta  desde todo punto de vista un  contrasenso,  aceptar a probabilidade rexenerativa dun Executivo,   cuxo partido como é o caso,  conta no seu haber  con centos de militantes  imputados en causas abertas contra a corrupción,  por non ser congruente a adopción de medidas políticas  contra esta secuela    por parte  de quen  lonxe de predicar co exemplo  fai  a vista  gorda  ou mira cara a outro lado  cando os directos procesados son militantes das  súas propias filas; tendo en conta que cando isto ocorre,  a corrupción convértese en regra  e  as leis son redactadas para que o seu acatamento  sexa imposible, deixando con iso  vía aberta  á excepción da súa aplicación, reservándoa tan só, para quen politicamente representan unha molestia aos  seus propios intereses partidistas.

É por iso, que cando os cambios estruturais  que debesen deixar sen efecto   o trato de favor e a corrupción  na contratación publica, non fornecen efecto,  a  falta de resultados convértese  en factor determinante para deducir    que  a obsolescencia programada do bipartidismo ten o seu ciclo esgotado; unha circunstancia extrema   que en evitación de males maiores  esixe sen dilación   un   relevo no  modelo  e o reinicio do novo sistema operativo, cuxo funcionamento  debe  xerar un cambio de rumbo no facer político e propiciar a vivificación institucional  que deixe  sen efecto  as condutas excedidas  de quen dedicouse durante anos  a obviar a legalidade en beneficio propio  e dos seus acólitos, sen reparar  o mais mínimo  na repercusión dos seus excesos na  deríva do  país, a pesar  que as chamadas á sensatez por parte dunha cidadanía  en constante  reivindicación  na  busca dun horizonte de honestidade e transparencia.

Por tanto, a pesar da camaleónica mensaxe emitida polos membros do bipartidismo coa finalidade  de transmitir unha imaxe  de sedución institucional asociada á rexeneración democrática, o certo  é, que tan simulada transformación, mais estética que ética ten escaso percorrido, sendo a forza dos feitos  quen  vén a evidenciar  que o bipartidismo corrupto de ningún xeito rexenerará o sistema,  pero a  repercusión da  súa continuidade ademais de acentuar o estado    de precariedade  prorrogará no tempo unha realidade insustentable. Situación de nula conveniencia para o futuro do país   e á que por responsabilidade     débese  poñer remedio  votando nos próximos comicios  por opcións alternativas de progreso, capaces de xerar por se mesmo o  cambio que por necesario  a situación esixe  e que tan só a grandeza e o valor do voto confiren.