20-D: PASAR FACTURA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só pasando factura electoral  ao  bipartidismo,  desde un goberno de novo  cuño, poderase poñer ás persoas e os seus dereitos en preferencia política.

Para afrontar politicamente  funcións de goberno, ademais de ter disposición  é preciso saber facelo, por iso é polo que   despois de     pasar revista á realidade   política,  non caiba outra que afirmar   que  os gobernos habidos desde  a Transición, nin estiveron á altura das circunstancias como tampouco demostraron suficiencia  executiva para conducir ao  país acorde ás necesidades da súa cidadanía.

Pero  tal circunstancia a ninguén debe estrañar, pois desde o primeiro momento  o   bipartidismo  xurdido do réxime do 78, lonxe de defender  a  vontade popular  como insignia,  cinguiuse a cumprir  o guión  establecido polas elites franquistas, que  en realidade  seguen sendo  os auténticos  mandatarios do país, acorde a unha  blindaxe de xerarquía  que descapitaliza   a  función do propio Parlamento  pola   nula   cota de poder que por vinculo de dependencia arrastran os partidos do oficialismo jnstituido,  facendo por iso que o PP e PSOE como directos implicados ademais de non ser a solución de nada , profunden no seu declive.  

É por iso que en España, o Estado de Dereito como consecuencia  da  súa propia xénese,á marxe dunha referencia testemuñal, non sexa o marco de convivencia apropiado, sendo por iso é polo que    a única solución  para quen aspira a un  cambio emancipador,  pasa obrigatoriamente por secundar electoralmente alternativas políticas de novo cuño, comprometidas  a poñer en marcha  unha revolución  democrática de longo alcance, que cancelando toda connotación orgánica co antigo réxime  promova  alternativamente  un proceso constituínte co que  exorcizar   a decadente  vida política,  para así conducirnos á lexitimación  dun modelo de relación  harmónica, por ser  esta a forma mais axeitada  de satisfacer os dereitos democráticos  e restituír  a ilusión a unha cidadanía  que perdeu toda confianza no sistema.

E mentres tal circunstancia non se corrixa, o noso, seguirá sendo  un réxime oligárquico,   que coa blindaxe das institucións do Estado e a cobertura dunhas regras de xogo preestablecidas,   non permitirá de ningún xeito  a supresión ou cuestionamento das contrapartidas e  privilexios  das que gozan os poderosos, nin posibilidade sequera  de propoñer algo mellor  ou distinto, pois  a Transición por mais valoración modélica que atribúaselle, o certo é, que en gran medida  os déficit do actual sistema político   obedecen en exclusiva  ao carácter  pactado e continuista  do propio proceso, tendo en conta que o mesmo limitouse a un acordo de intereses   entre elites, consumado ás costas da  poboación que  paradoxalmente foi revestido con rango de democracia.  

Só establecendo como obxectivo a loita  pola ruptura co réxime do 78 e a supresión das súas  políticas de austeridade, estarase no  camiño apropiado  para a apertura dunha etapa de loita  polo cambio social  co obxectivo de darlle un envorco ás  cousas de forma efectiva;pero  o éxito de tal finalidade ten de levar  parello a derrota electoral  do bipartidismo que alberga instrumentalmente   a continuidade do sistema,  como ferramenta da clase dominante  para garantir a súa primacía. 

Bipartidismo que na súa función de axitador    da crise  e das políticas de austeridade, na súa conxunción entre economía e política ,  é directo responsable de intensificar  o desasosego  social, que por desgaste político e presión dos seus opoñentes,  por primeira vez tras catro décadas,   dá mostras de esgotamento,   ou polo menos, de estar  en situación  especialmente  vulnerable.

Por iso é polo que  nesta contenda política resulte unha esixencia de primeira orde  articular un proceso constituínte  como mecanismo de profundización  na  reforma  da vida política, que ata agora non fixo mais que empezar  e cuxa continuidade é unha esixencia   de responsabilidade para  darlle ao país o cambio que a situación  require,  estando nas nosas  mans a  facultade  de afrontalo,   ou  na súa falta a renuncia para facelo , deixando vía libre ás  elites financeiras.  Decisión que da  nosa madurez depende, sabendo   que  nos xogamos todo nas próximas eleccións constituíntes.

É por iso que chegado o momento crucial do 20 D,  toca tomar razón do que está en xogo nesta cita para aproveitar responsablemente  a celebración dos comicios  e  proceder electoralmente en consecuencia; e sendo radicalmente  realistas tomar partida electoral, para unha  vez asumido o feito da  ruptura  simbólica do réxime, impedir  co noso voto  a restauración do sistema; pois de non  manter activo este obxectivo, será imposible reverter a dereitización da función  política,  e frear  a recuperación do bipartidismo, posibilitando con iso  que   de novo o PP e PSOE sigan a ser  os dous partidos maioritarios de todo o espectro político español, situación que traería de seu graves consecuencias  e mesmo  a radicalización do neoliberalismo austericida.

Reflexivamente non  debemos  votar a quen nos engana,  tan só habemos de depositar a confianza  en xente  que tampouco o faga, en persoas honradas,  que sigan batallantes por cambiar as cousas mesmo  o día despois das eleccións.

ELÉCTRICAS E POLÍTICOS NA PALESTRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os prezos da enerxía eléctrica repercutidos aos consumidores non se corresponden para nada cos custo  de xeración, sendo obrigado por tanto,  afrontar os reaxustes debidos.

O excedido custo  da factura da electricidade e a súa marcada repercusión   tanto no ámbito doméstico   como  na actividade produtiva é sen dúbida   un dos factores que está a lastrar  en gran medida toda posibilidade  de reactivación  económica,   pois  non debemos distraer como feito real que desde que comezou a crise en 2008, o recibo da luz incrementouse un 63%. Subida equivalente ao dobre  que na Uníón Europea en idéntico período, co agravante que tal  aumento  é  coincidente no tempo cos  efectos das políticas de austeridade,  que  no mellor dos  casos, minguou substancialmente   a capacidade adquisitiva  dos fogares españois, ocasionando á vez unha nociva repercusión sobre a competitividade das empresas; circunstancia que a pesar dos seus efectos, non é impedimento  para facernos saber  que a luz  seguirá subindo.

  

A verdadeira orixe deste problema arrinca no ano 2003, cando coa privatización de Endesa consúmase  a chamada liberalización do sistema enerxético, pois desde entón,  o prezo da electricidade cuxo establecemento  ata ese momento  era  potestativo do Goberno, coa privatización do sector,  unha parte significativa  do seu importe  pasou a ser fixado en exclusiva  polos  novos titulares das compañías eléctricas.   Sendo este o punto de inflexión do que parte  o actual desastre, pois coa  situación creada, os donos privados  impuxeron como norma a obtención de beneficios sen límite de ambición,  e sen reparar o mais mínimo nas consecuencias  das súas decisións sobre  a sociedade, nin vacilar  tampouco en perturbar  o marco de ponderación    que ata aquel momento vinculaba a produción de enerxía eléctrica co resto do sistema produtivo.

A  cobiza empresarial foi quen facilitou que sen  o mínimo rigor os xerifaltes  do oligopolio apostasen por prácticas de sobreproducción,  decisión que implicou un sobre investimento no sistema eléctrico cuxo dimensionamento xerou unha  sobrecapacidade produtiva, que por desaxuste coa demanda mantívose inactivo por falta de utilidade. Un desaxuste que mais que mitigarse co tempo, pasou a agravarse como consecuencia  da intensa recesión económica que afecta o país  desde fai sete anos, que ocasionou o esborralle da actividade económica e a consecuente diminución do consumo enerxético; desequilibrio, que está detrás  do problema do sector , do disparatado encarecemento  da factura eléctrica e especialmente  do "déficit de tarifa", ese subterfuxio que conxuntamente  utilizan Goberno e compañías  para defender o sobreprezo repercutido na  factura  da     electricidade.

O estrambótico do devandito déficit, é que a súa auténtica causa  prodúcea o feito de manter parcialmente inactiva   a capacidade enerxética instalada por falta de demanda, e pretender  agora as compañías repercutir o adverso resultado dos seus erróneos investimentos, facendo que os usuarios e o Estado afrontemos como propio o custo de manter operativas unhas instalacións en desuso. Repercusión que de ningún xeito debe ser asumida nos termos previstos,  tendo en conta que por tratarse  dunha propiedade  privada han de ser os  titulares empresariais  quen  en responsabilidade  asuman como propia  as perdas do seu negocio, non sendo de recibo   tentar  derivar  a terceiros as nefastas consecuencias das súas propias decisións, cuxos resultados   de explotación  son fornecidos por eles mesmos  sen contraste de auditoría  que   referende  ou rebata as súas cifras.

Por iso , que a ninguén se lle pase pola cabeza pensar que o sector eléctrico é un negocio ruinoso,  no que as elevadas  facturas abonadas polos consumidores non alcanzan a satisfacer  os custos de explotación,  facendo que  as compañías eléctricas sitúense  en perdas, ou no mellor dos casos,  que obteñan uns   beneficios  exiguos . Nada mais lonxe da realidade;  pois o certo é que mentres que  os consumidores  ven incrementar bimensualmente  o importe das súas facturas, a pesar da crise,  as contas de resultados das eléctricas seguen cifrando  en positivo, ata o punto,  que  as ganancias   das cinco principais compañías do sector elevan os seus  beneficios anuais, situándoos   actualmente entre os 8.000 e 10.000 millóns de euros;  e todo iso   dentro da mais absoluta falta de transparencia  á vez de facer seu un comportamento propio dun oligopolio, e poder así influír tanto na  fixación de prezos  como nas decisións políticas.

A situación esixe un cambio radical, pois despois de sete anos desde a liberalización do sector sen apenas control público do mesmo, o país chegou ao peor dos modelos posibles no trato da electricidade, ata o extremo  de lexislar  en materia  ao ditado do lobby enerxético, nun contexto  de deterioración que pon ao descuberto a confabulación dos dous partidos políticos que nos gobernaron ata a data amparando coas súas leis ás  grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia facían  pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades  ao tempo de entregarse á erótica  das  portas xiratorias,  como pon de manifesto a escandalosa nómina de fichaxes por parte das eléctrica de ex altos cargos, ex deputados e demais elementos relacionados co poder político. Un feito que  electoralmente resta toda fiabilidade ás siglas de procedencia, e recomenda en corrección, votar nos próximos comicios a partidos que aposten por dinámicas diametralmente opostas ou mesmo pola  nacionalización do sector.

20-D, UNHA DATA PARA O CAMBIO

Os comicios do  20-D son a ocasión para poñer fin ao neoloberalismo do PP, votando para iso, por opcións políticas  decididas a rescatar a democracia e dispostas  a restablecer os dereitos da  cidadanía.

A estas alturas deputados e senadores xa están  a facer  as súas maletas, pois non mais tarde do día 27 do mes en curso,   o Xefe do Estado sancionará o decreto de convocatoria dos novos comicios tras cuxa publicación oficial quedarán  disoltas ambas as Cámaras, poñendo así punto final á peor lexislatura   da historia democrática do país, onde un PP en maioría absoluta  veu demostrar que cando politicamente non se administra adecuadamente  a cota de poder, o quórum  alcanzado  lonxe  de funcionar  como  un resorte de estabilidade  actúa en sentido oposto xerando a máis fatal das inestabilidades.  

Por iso, tras catro anos de dominio absoluto  do partido no Goberno o período  lexislativo que conclúe  pasará á historia como o máis inútil, improductivo e estéril dos últimos  35 anos, e todo polo  empeño desta formación    en subverter  a democracia, ao utilizar fraudulentamente  a vontade das urnas  coa exclusiva finalidade  de impoñer  o  modelo político neoliberal como sistema, apoiando para o efecto  as prerrogativas do  capital privado por enriba dos intereses públicos e do conxunto da sociedade. Pretendendo dar amparo  argumental  a tal manobra con discursos  de cegue  como o conxeturado  fomento do crecemento e da produtividade ou a non menos aparente xeración de sinerxias beneficiosas para a maioría social, aínda que a evidencia poña de manifesto que  cando  a Biblia do Diñeiro suplanta á Constitución, o poder popular languidece  como consecuencia do patrocinio   político prestado  aos  poderes fácticos e a oligarquía financeira.

Nula credibilidade debe merecer por tanto as mensaxes electorais de quen non satisfeitos con secuestrar a democracia  e incentivar a desigualdade económica,   proseguen a súa perniciosa  deriva destruíndo a cohesión social e facendo que desapareza  todo síntoma de ecuanimidade,  ao instaurar  en substitución  un monopolio de oportunidades para reserva expresa  das elites podentes e a súa contorna  mais próxima. Consumando  con iso, unha dinámica de privilexios tendente  a acentuar  en maior medida a  concentración da riqueza en mans duns poucos, extremo,   que  afianzará  a consolidación  dun sistema económico excluínte,  cuxos efectos,  mais que auspiciar  solucións ao problema fornecerá o efecto contrario,  intensificando  as tensións  de convivencia   e incrementando así  o risco de ruptura social,  e todo como consecuencia dun conxunto de desatinadas políticas  que de ningún xeito serán a solución á crise, senón que farán  que esta agrávese aínda  máis.

Evidencia tal apreciación,  o demoledor  balance social do proceso de implantación  das políticas neoliberais  que   vén delatar  que mais   dun terzo da poboación española está en risco de pobreza, é dicir,  que como consecuencia  de catro ano  sometidos   á austeridade característica do  Partido Popular,  ao redor de 13,8 millóns de cidadáns   atópanse en severo  risco de exclusión social, sendo significativo que en coincidente temporalidade   témonos  convertido no  segundo país europeo en desigualdade, sendo así que  os números  veñen reflectir  que o 10% da poboación con maiores ingresos do país gaña o equivalente á cuarta parte de toda a riqueza do Estado e 14 veces máis que o 10% máis pobre. Un contraste  revelador para os directos prexudicados e factor determinante para concluír  que quen exercen como  baluartes do neoliberalismo, dificilmente poden desempeñar labores de representación dos intereses da sociedade nin   a defensa  das súas garantías.

Tendo de engadir ao anterior como agravante   a escasa fiabilidade  que debe outorgárselle a quen tras un cuadrienio  de infrutuosa xestión, veña agora, a proclamar     como certo a falsidade    dunha  mais que  fantasiosa reactivación económica,  cando o cómputo das súas   resultas indica   que aspectos relevantes da realidade económica como o déficit ou o paro  manteñen idénticos parámetros aos existentes na  súa toma de posesión á fronte do Executivo. Sen que tal desencontro teña  de supoñer  sorpresa algunha, pois non en balde, non debemos esquecer   que a mala praxe política  de Rajoy  como máximo mandatario desa organización, non é nada novo, e  quen non reparou en estafar ao electorado para acceder ao poder   facendo uso da mentira, non debe  representar estrañeza algunha  que despídase de idéntico xeito.  

Pero  o certo é que nun país serio e preocupado por dar  solución ao seu futuro, o primeiro que ten de afrontar  é dignificar a súa calidade política,  un obxectivo esencial que pasa forzosamente  por retirar electoralmente todo marxe de confianza a quen dedicados á función política  non reparan en utilizar     a mentira compulsiva por práctica  funcional   ou a aqueles outros que antepoñen  a protección  dos poderes fácticos  sobre a defensa dos intereses fundamentais  da cidadanía.  Sendo por iso que como queira  que as  próximas eleccións xerais do 20 de decembro constitúen un momento histórico crucial para rescatar a democracia e poñer en valor a función política, non haxa  que desaproveitar como cidadáns a  oportunidade  de cernar co noso voto as políticas neoliberais que patrocina  o Partido Popular, porque os dereitos democráticos  non poden  seguir a ser  a reserva duns poucos, senón a  garantía esencial  do conxunto da  cidadanía.

O FICTICIO DA UNIDADE POPULAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Lonxe de invocacións ideolóxicas, o motivo de frustrarse  a  unidade popular da esquerda, radica no  endebedamento de EU, que por excedido impídelle comprometerse na  toma de decisións estratéxicas.

Esta semana como consecuencia do   divorcio disidente de Podemos    con EU,  ou viceversa, ademais de quedar  en evidencia a inmadrurez dirixente de ambas as formacións para impulsar conxuntamente unha candidatura electoral,   consumouse en gran medida  a  ruptura  definitiva   entre  a fachendosa  esquerda do noso país, e con iso , pechábase tamén toda posibilidade  de construír a  imprescindible  unidade popular coa que afrontar  cun mínimo de éxito a ofensiva contra un inimigo totalmente organizado e ao servizo do poder económico e financeiro . Tal determinación   a escasos dous meses e medio  da celebración das Eleccións Xerais, é unha complicación política , que ademais de impedir toda posibilidade de construción dunha alternativa  vitoriosa, trunca a ocasión a que os próximos comicios poidan ter conferido o necesario carácter Constituínte.

Todo apunta a deducir, que  no foro da esquerda a miopía  política limita percepción  á hora de desempeñar función dirixente, tal como  pon de manifesto  a súa evidente  incapacidade en adxudicar    preferencia  á  unidade  popular como obxectivo, e   única expresión efectiva  ao crecente totalitarismo do réxime  e das  cada vez mais excedidas  medidas políticas, policiais e xudiciais, que para impedir o cambio no noso país impuxeron os membros do  actual Executivo, co planificado   auxilio   da mass media e os poderes fácticos de control.  Debendo ser  tales ataques  ao interese xeral, razón mais  que suficiente  para confluír ao redor dun proxecto común,  onde a economía e as finanzas estean ao servizo do pobo, no canto de     exceptuar tan esencial  premisa  e optar como ven de ser,   polo mal exemplo  de facer caso omiso e desatendendo  esta demanda acabar fuxindo  en desbandada.

Por tanto, a decepción destas negociacións, vén evidenciar  que na    conformación da unidade popular, folga a  participación en exclusiva  de lideres  mesiánicos  como tamén  a intervención de actores políticos revestidos de pedigrí,    pois  o protagonismo  nunha diversificada esquerda rupturista,  para nada debe quedar  a expensas da decisión unilateral de profesionais  da política, pola manifesta  carencia de neutralidade  que presupón a súa posición cara a tal  obxectivo, ante  o condicionante  de ver afectada a súa posición nas listas como consecuencia  do reaxuste que impoñerían as  novas cotas  de repartición  no  suposto caso  de consumarse  a confluencia electoral.  Sendo pola catividade  de tal circunstancia, que a causa  da ruptura de avinza, obedeza mais á cobiza persoal dos  gremialistas de quenda   que ao sentido da sensatez que debese  presidir en todo momento a responsabilidade  desta  acción  política.

Na peor das situacións que vive o país desde a restauración da democracia, mais  que nunca,  os directos afectados  no seu conxunto  albergaban esperanzas  de cambio, confiando  que esta vez  a madurez  impuxésese á  resignación dos eternos perdedores, mediante a confluencia da esquerda  nunha ampla  fronte electoral, e todo  iso, con posibilidades  mais que teóricas de postularse alternativamente  como opción de goberno. Pero esta semana sen motivo aparente,  fóra dos personalismos narcisistas, facendo o contrario do  que debesen facer, os chamados a cambiar as cousas, co  xiro  dado á   súa actitude, deixaron  de concentrarse no inimigo común  para sumirnos  en pleno proceso electoral  nun estado de enfrontamento total, facendo  que a idea dun goberno de coalición da esquerda téñase convertido  da noite para a mañá  nunha completa quimera.

Aínda asumindo o dereito que cada partido político  ten para concorrer  conxuntamente ou por separado ás eleccións xerais, en boa lóxica, afianzándose en formulacións progresistas, tal determinación non debe obviar o feito  que na actual conxuntura a nosa sociedade require avanzar  cara a solucións  efectivas aos problemas repercutidos na maioría social, e tal garantía,  pasa irremediablemente  pola conformación  dunha  forza política sólida  e de esquerdas, sen que iso, presupoña de ningún xeito a perda de identidade  de cada un dos partidos que a conforman. Alianza que ademais dun exercicio de responsabilidade política,  é factor determinante  para paliar o negativo impacto  das distorsións da  proporcionalidade  do vixente sistema electoral,   cuxa única solución  pasa irremediablemente  por concorrer aos comicios en réxime de coalición. 

Pero indo á versión real do desenlace, é escusado seguir insistindo na   necesidade de confluencia, tendo en conta que  nunca existiu  posibilidade  real de levala a cabo, e todo  polas  insalvables diferenzas de índole  económico que non político, entre o  sector da esquerda histórica de EU que  lastrada  polo endebedamento  opta por concorrer  en solitario aos comicios como  vía de financiamento publico, en contraposición  coa solvente situación económica de Podemos como esquerda emerxente  que libre de dependencias  opera en consecuencia afrontando sen complicacións unha aposta clara e sen medias tintas pola unidade popular. 

Con todo, para o gran segmento de electores predispostos a referendar unha fronte electoral de progreso, difícil vai resultar poñer  remedio a súa  frustración.

A LINGUAXE DA DIVERXENCIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O fracaso de converxencia electoral na esquerda, é unha irresponsabilidade colectiva,cuxa consecuencia traerá consigo o encadeamento ao  bipartidismo e o  afianzamento da  política neoliberal.

Os defensores do neoliberalismo  sosteñen que o seu sistema  nunca se equivoca, e que con todo,  sí é o  pobo quen o fai, unha máxima  do seu laboratorio ideolóxico que promulgan  con asiduidade  ao só obxecto de falsificar  a situación e impedir con iso a percepción do que    ocorre en realidade. Por iso que cando os  autores intelectuais de tal barbaridade  insisten  en culpabilizar da crise á cidadanía, aducindo ter  vivido por riba  das súas posibilidades, tal manifestación ademais dun grave disparate, é factor indicativo  da disfuncionalidade democrática do país, da distancia abismal  entre o poder popular  e a suplantación que fan  do mesmo quen politicamente burlando o mandato das urnas  entrégano  a libre  disposición  da oligarquía financeira internacional.

Este proceder  é unha  forma impropia  de culpar ás vítimas da situación creada  por quen dirixe o ofensiva socio económica contra a propia  cidadanía, contando coa colaboración,  dunha  clase dirixente  que prefire deixarse desposuír  do poder outorgado  nas urnas para exercer con dignidade o mandato dos electores.  Por iso é polo que  por mais confusións perturbadoras  que pretendan  engadir  e estratexias de adulteración  que tenten empregar, o certo é que  a actual  crise  só ten  un único relato  veraz,  por canto, xerouse en razón ás contradicións propias do funcionamento do sistema neoliberal, que circunscrito á  austeridade, como pensamento ideolóxico resulta desde todo punto de vista un dogma impermeable aos datos e aos feitos, anulando tal circunstancia por se mesma  a solvencia    dos  seus cómplices políticos.

Os efectos secundarios  de tal conxuntura, fan que o país  deixe de ser un ente soberano capaz de xestionar os seus recursos en pos do interese xeral, pois aínda cando os alternantes ao  poder  preséntanse ante o electorado  como dúas alternativas  politicamente  diferenciadas, a realidade,  é que tanto o PSOE como o PP van xestionar idéntico modelo  económico , é dicir, ambos os partidos políticos exercendo función  de goberno reproducirán  o dogma neoliberal que sen disparidade  teñen asumido como propio. Materialización levada a termo cando un e outro, a través dun pacto de Estado referendaron a reforma express do artigo 135 da Carta Magna, e con iso, fixeron que a ideoloxía neoliberal  tomase rango constitucional  deixando á vez en suspenso o escaso  articulado de carácter  social contido na  constitución do 78.

Pero a ninguén debe pasarlle desapercibido que aínda co decaemento do bipartidismo, o neoliberalismo  manteña a súa continuidade en escena  se a transferencia electoral  ou éxodo  do voto, auspicia o afianzamento de partidos     emerxentes como é o caso  de Cidadáns,  que como radical  defensor  do credo neoliberal  non só esta chamado a cumprir  a función de recambio  dun  decaído bipartidismo, senón que tamén,  chegado o caso, a exercer de aliado  circunstancial do mesmo, e sempre co obxectivo posto  na prórroga e continuidade do sistema. Mostra evidente  do resultado   dun  deseño a medida, articulado desde o lobby empresarial e demais  aristocracia económica nacional,  que  para salvagarda dos seus intereses apostan pola  promoción da formación laranxa, publicitando o seu discurso rexeneracionista da política ao tempo de manter a interrogante  da súa indefinición ideolóxica e silenciar ao tempo o seu  neoliberalismo feroz.

Pero en tanto isto sucede, cando a  reacción  opositora non se debese facer agardar,   o certo é, que mentres o neoliberalismo reármase políticamente a esquerda pola contra, fraccionada pola súa propia  crise de liderado e de vacilación  ideolóxica, sómese na hiperfragmentación dun debate de siglas que pecha toda posibilidade á formación da fronte electoral  de amplo espectro  que a situación esixe para combater eficazmente á ditadura dos mercados de patrocinio neoliberal . Unha confluencia por tanto cada vez mais enrocada e cuxa posibilidade faise mais difícil canto mais acúrtase  o espazo temporal  que dista para a celebración dos comicios, convertendo así o intento de concorrencia  nunha oportunidade perdida, e iso,   para satisfacción e tranquilidade  dos membros da  oligarquía financeira , que pola inmadurez dirixente   e  o afán protagonista  duns irresponsables políticos,  poden percibir,  como   unha vez mais  queda a salvo a continuidade  dos  seus privilexios.

O cisma está servido, pois lamentablemente a dous meses e medio das eleccións xerais a brecha entre os chamados  a converxer  fíxose mais grande que nunca pechando toda posibilidade de entendemento, provocando con iso, que o desvarío ideolóxico tome o control da situación,   e todo isto,  cando máis falta facía a consolidación  dunha fronte popular, que de forma audaz,  convertida en primeira forza política, fose a ferramenta a empregar pola esquerda para impoñer  o cambio socio económico  que a situación demanda, e que por desgraza.  haberá de esperar outra vez mais  a que renaza  a  sensatez política. 

E mentres isto ocorre, para  desgraza social, contra  toda mutación , a continuidade faise dona da situación  retomando o total  protagonismo.