CACERÍA DE PATOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só utilizando as urnas como correctivo á corrupción  poderemos recuperar a lexitimidade democrática perdida, á vez de cambiar realmente as cousas expulsando  a inmundicia bipartidista do poder.

Agora  en formato de comandita  os membros do  bipartidismo repártense o protagonismo noutra trama de corrupción, polo menos isto é o que se desprende das  accións da fiscalía en relación coa operación Patos, ao instar no seu escrito a imputación de varios dos máximos dirixentes socialistas e populares da provincia pontevedresa, ademais de medio centenar de persoas entre as que se atopan significados empresarios relacionados con ambas as formacións, sendo reveladora a vinculación ao proceso  do recentemente elixido presidente da FEMP e alcalde de Vigo, Abel Caballero, como  do presidente do PP de Pontevedra, Rafel Louzán. 

Cabezas visibles  dunha trama  que polas súas connotacións co desenfreo, poñen de manifesto que en Galicia o PP e o PSOE conforman politicamente o  eixo do contubernio da  indecencia, non reparando por elo en dar renda solta aos seus excesos   e   á pillaxe  das institucións de representación.

Este novo  escándalo  para nada resulta un feito illado, por tratarse de algo habitual, dun  caso  mais  do extenso rexistro de anormalidades  que acompaña  a contratación pública, que tras a entrada  en declive do sector inmobiliario  tomou papel protagonista ata converterse  en referente  exclusivo dos repetidos escándalos de corrupción, e todo,  como consecuencia   da inadecuación de      un marco legal que contra toda lóxica  funcionou como resorte de impulso  na comisión do delito.  

Pois aínda que  a  Lei 30/2007, de 30 de outubro, de Contratos do Sector Público estaba chamada a mellorar a transparencia dos procedementos de licitación, o certo foi  que  a súa  manipulada aplicación xerou  a función oposta á prevista,  facendo do sistema  un todo inservible ao outorgar condición decisoria aos informes á carta que uns técnicos interconectados,  emitían   acorde á  tendencia   de discrecionalidade empregada en resolución por uns  políticos afastados de todo código de conduta.

Pero se a  xestación da nova Lei de Contratos do Sector Público, en tramitación, para a adecuación  ao ordenamento xurídico das Directivas europeas en materia  de contratación pública, podería ser a oportunidade para o cambio, a xulgar polo actuado,  todo apunta a deducir a continuidade   dos actuais  desenfreos, por canto  no seu implícito non se aborda o grave problema da corrupción coa ambición e profundidade que a situación require, pois aínda dedicando no novo marco legal  un artigo específico para a súa erradicación, a xeneralidade da súa redacción fai que o seu contido sexa un brinde ao sol, ao outorgar  sen concreción ao  poder político a potestade unilateral de adxudicación contractual.

Motivo polo  que a nova norma queda reducida a unha mera declaración de intencións, cando o seu, sería arbitrar medidas que impedisen   os actuais  conflitos de intereses  nos procedementos de licitación  entre  os membros do órgano de contratación e os licitadores, para o que sería necesario, introducir de maneira  transversal as cautelas oportunas que ademais  de evitar  a entrada en escena de prácticas desviadas do interese xeral,  garantisen  a igualdade de trato entre os concorrentes,  para  con iso, obxectivar os criterios de baremación e  adxudicación  dos concursos como método paliativo  ás estendidas prácticas de corrupción.

Se ademais do xa referido, engadimos  que nos últimos  vinte anos  aprobáronse un total de catro leis sobre contratación pública, á vez que no devandito período a corrupción política no canto de reducir  en escala   mantivo  unha tendencia  ascendente  que veu a perverter  o sistema democrático e debilitar  a confianza da sociedade nos  seus representantes; non ofrece dúbida   que  tal  circunstancia, é indicativa  que o gran culpable desta situación de desastre  ten por único referente,   a  hexemonía bipartidista ostentada polo  PSOE e o PP, sendo por elo que o único remedio ao actual estado de degradación pasa irremediablemente polo recambio político  e unha substitución xeracional, pois folga dicir  que  pola súa condición  de parte implícita, ambos os  partidos perderon toda autoridade para reconducir a situación, tendo en conta que  representan ser mais un obstáculo que a solución.

É por iso polo que  a operación Patos que estes días axita  a actualidade política galega non teña  de ser  interpretada   en clave de excepcionalidade,  pois a súa casuística,  garda total coincidencia cos múltiples casos  de corrupción,   que conxuntamente, conforman o historial delituoso da nosa  clase política no contexto da  uniformidade bipartidista.  

Pois aínda cando certos medios  opten por acentuar  a corrupción política dos contrarios e minguar a dos seus afíns, o certo é que  a totalidade  dos escándalos de corrupción teñen idénticos autores e análogo patrón  de referencia, que non é outro, que a anómala adxudicación de contratos públicos a cambio de comisións ilícitas ,  e cuxa práctica  por infecta,  debe ter por resposta o desaloxo  do poder dos protagonistas de tan fraudulentas condutas, como antesala ao obrigado cambio político e por extensión á efectiva reforma lexislativa  que sen ambaxes esixe a situación.

CRISE MIGRATORIA E BASTARDÍA DE EUROPA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só repercutindo aos directos responsables  o custo real dos seus excesos, as crises que eles  xeran e que o pobo paga,  non só extinguirán en continuidade  senón que erradicarán  a súa existencia.

O problema   non se resolve con proclamas  de xenerosidade nin con profusións de benevolencia, pois    para a verdadeira solución do conflito  é imprescindible  suprimir as súas causas, coñecer de certo o  por que e de quen foxen os miles de refuxiados que deambulan polo vello continente.

Incógnitas  que unha vez despexadas  mudarían  a imaxe desa  Europa idílica e solidaria que se nos vende, por outra versión totalmente  adversa, tendo en conta que a  masiva migración destas xentes ,  non é nin mais nin menos , que o efecto bumerán  do  que Occidente  dedicouse a sementar nos seus países de orixe, e iso, pola súa implicación  na industria da guerra,  na venda  e subministración  de armamento   que  para que sexa negocio debe ser utilizado, sendo esa que non outra,    a causa  pola que a uns inocentes   en defensa  da súa subsistencia  non lles  quede mais  recurso que poñer pés cara á diáspora.

Por iso  que a  crise migratoria en Europa, por esperada,  non debese resultar  de ningún xeito  sorpresiva, como tampouco a  incapacidade  política en poñer remedio  á complexidade  da situación , máxime  , despois  do protagonismo e poder executivo outorgado  á industria armamentística,  que  co pretexto  de defender ao pobo sirio e promover a democracia no país, a propio intento, optaron  por solucionar a guerra con mais guerra,  aínda é  cando, o que encubrían tras a continuidade da confrontación bélica, non era lograr a estabilidade que dicían  pretender,  senón,  potenciar o  beneficio  dun impresionante complexo militar-industrial que necesita das guerras para o seu desenvolvemento e continuidade, e iso, sen preocuparlles  o mais mínimo a repercusión dos seus efectos,  aínda e cando as  consecuencias da violencia armada inducida  sexan  a razón que obrigan aos afectados  a pedir refuxio alén das súas fronteiras.

Se ademais da procedencia  europea  das armas utilizadas na contenda  Siria, as empresas subministradoras das mesmas teñen idéntico ámbito de radicación    e   fixeron o seu turbio negocio contando co  beneplácito   político da Unión Europea, é evidente que como responsables directos  da situación, calquera aparente apelación á solidariedade que manifesten  fronte á crise migratoria, tal actitude, debe ser entendida  como un referente de hipocrisía, por ser  a denominación mais liviá que debe adxudicárselle  a quen  despois de   intervir  na rexión  xerando o exterminio sistémico, agora, en alarde   de contrición, clamen ao ceo  pola traxedia deste éxodo, tentando tapar a realidade, para que ninguén  relacione a   actual hecatombe co cruento resultado dos seus propios excesos.

Por iso, é polo que    mentres  os causantes  de que centos de miles de familias abandonen co posto as súas terras e arrisquen  as súas vidas,  néganse a asumir toda responsabilidade  no  desastre,  e a Europa  dos aramados e as concertinas como cómplice político, con idéntico comportamento,  opta por mirar cara a outro lado non querendo  facer fronte a esta crise humanitaria con debates estériles   sobre a repartición de inmigrantes.

Mentres isto ocorre, os directos afectados na súa desesperación ven como os axitadores das súas desgrazas, os mesmos  que co seu intervencionismo mercantil  precipitaron   a inestabilidade na súa zona de orixe  forzando o seu desprazamento, agora cando na súa diáspora chegan á porta do Vello Continente,  non só négaselles o acollemento, senón que son recibidos con medidas  de malos tratos  e represión  ata límites extremos, sendo moi poucas as voces que se alcen contra esta canallada.

Europa ten  de colleitar o que  sementou no medio Oriente,  e en consonancia por patrón de humanidade, facerse cargo  en primeira instancia e subsidiariamente   desta  crise migratoria,  para posteriormente,   repercutir integramente os seus custos nos auténticos responsables da mesma, que non son outros que os  fabricantes e proveedores de armas que coa venda e subministración de efectivos  á zona  non só  estableceron un negocio ilícito á conta da vida dos civís, senón que por extensión foron os artífices deste  conflito migratorio con tinguiduras de holocausto.

Sendo por elo  que  para abordar  o problema con rigor non só temos  de facernos  cargo dos xentíos que chegan, senón tamén suprimir  o obsceno negocio dos depravados patróns das guerras.

Este conflito migratorio  ademais   dunha oportunidade para a reflexión, debese ser  a ocasión para mudar as exasperadas políticas da UE,  e variar para o efecto a estendida dinámica de repercutir na   cidadanía  os efectos  de quen toma por norma facer  das crises o seu gran negocio e do erario público a súa fonte de ingresos, eludindo en xustificación que o  problema é de todos, cando  o certo é que o pobo europeo como   directo  afectado, non é parte activa  das súas decisións, e  por tanto,    como resulta no presente caso, alleo totalmente á xeración do conflito e distante por tanto  das responsabilidades derivadas.

Aínda que para a consumación efectiva   de tal esixencia,   é requisito  indispensable promover  a eliminación electoral de quen suplantando a vontade  das urnas, exercen en contraposición  a función de adlátere dos lobbies empresariais, ou o que é o mesmo, dos promotores profesionais das crises.

REPUTACION BAIXO MÍNIMOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A  crise de lexitimidade  dirixente  das entidades de representación empresarial,  urxe unha expurga de rexeneración,  para así,  liberarse da  catividade política,  e devolverlle con iso ao sector a credibilidade perdida 

Atribuírse desde  o foro político competencias  sobre a  creación de emprego ao tempo de negar todo protagonismo ao sector empresarial como verdadeiro e único xerador do mesmo, é canto menos un despropósito e unha  insensatez, ademais dun exercicio de autoengano de quen alardean politicamente de ter     na redución do paro o seu principal obxectivo,  pois tal dinámica  pola  súa condición  artificiosa   converte   a súa política de emprego  nunha ferramenta ineficaz  e infrutuosa, tendo en conta que  con tan  incoherente actitude non só  non crean emprego, senón que  impiden que os  chamados a crealo  poidan pór en práctica as medidas  oportunas   para levalo a termo.

Pero toda adulteración de comportamento  ten o seu transfondo, e así, aínda cando o sector maioritario   dos  autónomos e as Pemes  manteñen unha actitude crítica  para coas actuais  medidas económicas e de emprego do Executivo,  a  alianza de intereses  entre o poder  político e a gran  patronal comandada polas empresas do IBEX 35, facilita  que este control e  politización da representación  empresarial neutralice toda disidencia , e  sexa  a CEOE quen ás ordenes dos poderosos, como elite empresarial e  á marxe  da opinión do segmento empresarial de menor escala, quen impoña en exclusiva na  súa propio beneficio as pautas políticas en materia económica e laboral.

É por iso, pola súa función de comparsa, que haxa  poucas cousas máis inútiles e perversas que  as asociacións empresariais e sectoriais, pois cando como representantesdos  principais  promotores  da creación e xeración de emprego debesen tomar partida de tal  condición, os seus mediatizados directivos, lonxe  de proceder  en recoñecemento de tal particularidade e esixir en consecuencia un trato acorde á mesma, optan por renunciar  a toda  prerrogativa   e seguir exercendo como correa de transmisióndo poder político en detrimento dos intereses do colectivo dos  seus asociados.

Tal é así,  que mentres o goberno continúa  acentuando a precariedade  subxugando fiscal e burocráticamente a  Pemes e autónomos até  deixalos sen folgos, quen supostamente exercen de representantes  e din defender os seus  dereitos deciden  facer caso omiso, virar as costas e seguir  rendendo  sumisión ao Executivo de quenda.

Mentres esta actitude de dependencia mantéñase, e tan histriónicos dirixentes no canto de tomar cartas no asunto  sigan prestando apoio  ás políticas dun Goberno pechado baixo sete chaves á economía produtiva e ao  apartamento da economía real,   a situación non fará mais que agravarse provocando  polas  súas consecuencias, pola excedida presión fiscal e  a carencia de financiamento, que un ergueito  porcentaxe de autónomos e Pemes convértanse  anticipadamente en cadáveres  empresariais, antes inclusive de iniciar  a súa andaina emprendedora. 

Non existindo outra alternativa  para pór freo á situación  que  cambiar   o actual marco de relación, de tal xeito,    que  sexa  o propio Executivo  quen se poña ao servizo  das empresas que nunca ao revés, e iso, sobre a premisa  que sen a continuidade  empresarial, tanto a  creación de emprego  como  a garantía de futuro  será pura entelequia.

Mal vai o mundo empresarial mentres a súa cúpula dirixente compita en deslealdade co mais indecente  da clase política, mantendo   do mesmo xeito que esta, idénticas actitudes ante a corrupción,  silenciando así, a implicación na mesma  de destacados membros do gremio empresarial que por mala praxe  mercantil  e competencia desleal,  debesen ser suxeito de exclusión; pois  ante feitos de tan cuestionable conduta   e tan afastados da exemplaridade  non caben complicidades nin encubrimentos, correspondendo  ás  propias institucións afectadas , alzar a voz para á vez de denunciar publicamente o que está a ocorrer  e suxerir as medidas paliativas que corresponda aplicar. 

Vivimos un momento crítico institucional  e de liderado, e tal  circunstancia afecta especialmente ás organizacións  de representación empresarial  que  pasan na actualidade polo seu peor dos  momentos, ao estar sumidas nunha crise de representatividade sen parangón, e   todo, pola condición preferente outorgada  ás grandes empresas  en contraste  coa desatención  adxudicada  ás  perentorias necesidades de Pemes e autónomos, tendo de engadir a iso para maior complexidade,  a crise  de credibilidade propiciada pola actitude  dos respectivos cadro directivos , mais dedicados a exercer funcións de comparsa  a instancia dos  axitadores  da súa órbita política,   que a cumprir  co deber  de atender  as necesidades gremiais e sectoriais  das empresas e profesionais agrupados.

De aí a inminente  necesidade de recompor  a confianza rota  e  restituír a credibilidade perdida,  mediante  a incorporación de nova sabia dirixente,  que desde o afán de servizo e a preocupación polo colectivo, logre  dunha vez por todas darlle un envorco á situación, facendo  da rexeneración  ética o seu labor, e desde logo, evitando  mesturar empresarialmente intereses contrapostos.

A RECUPERACIÓN FICTICIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A pregoada recuperación económica, mais que un feito real é unha manobra de axitación e propaganda electoral, cuxa única finalidade, é a manipulación da opinión pública coa idea de facer crer á xente que a crise xa forma parte da historia.

A actual política económica do país é de "corte de cebola", é dicir, de botarse a chorar involuntariamente a bágoa viva, pois mentres o Executivo, intenta vendernos como marabilla o resultado da súa xestión económica coa data posta no calendario electoral, a realidade delata o desenfreo infernal dunha enorme débeda pública que non deixa de medrar, ameazando con colapsar totalmente o sistema por incapacidade real de afrontar o seu pagamento; unha evidencia, que despois dos comicios tocará recoñecer xa sendo demasiado tarde, e iso, como consecuencia da entrada en escena dunha mais que segura fase de recesión a nivel mundial, que no noso caso, xerará o afundimento do consumo interno, o derrubamento das exportacións xunto co declive turístico, sectores que como únicos referentes do teórico crecemento do noso PIB enviarán ao país a un crack inevitable.

Entrada en escena dunha complexa situación que virá acompañada dun duro empeoramento ao restrinxir aínda mais o acceso ao crédito, cuxo efecto traducirase nun ascenso do índice de despedimentos como consecuencia da intensificación de peches empresariais, tendo a súa repercusión efectos brutais no desemprego, ata o extremo, de superar de sobra a cota psicolóxica dos 6 millóns de parados: e todo, no marco dun contexto de deflación onde o aumento das protestas e a conflitividade social en todos os sectores, será a tónica xeral, que ao igual que no 2007, a destempo, virá a recordarnos que a pregoada recuperación que agora difúndese mais que corresponderse coa realidade económica, viña a ser unha simple fumareda de despiste electoral.

Para ir á orixe deste proceder, é obrigado entrar a afondar na identidade dos seus protagonistas, é dicir, das formacións políticas que en proceso de sucesión rexeron os destinos do país dende 1982 ata a actualidade, e cuxo denominador común ademais da corrupción, é e segue a ser a historia negra que acompaña os números vermellos das súas respectivas contas de explotación, que por escandalosas, ademais de poñer en cuestión a súa idoneidade como xestores da economía do país, destapa o porque a gran banca como espléndida protectora das súas finanzas, da condonación das súas débedas e do tolerado non pagamento dos seus créditos, téñase convertido na auténtica dona da democracia, e por engadido na estrela do escenario económico e mandataria das políticas do país. 

De aí que eses partidos políticos por subordinación ao poder económico sexan parte do problema que non a solución, sendo por iso que lonxe de cumprir os labores que en boa lóxica debesen favorecer á cidadanía, préguense ás ordes emitidas pola elite económica que por tolerado deixamento incautouse do poder do Estado, sendo mostra diso o comportamento de gregarismo funcional, demostrado, por uns políticos de tres ao cuarto, que non dubidan o mais mínimo en adxudicar lexitimación ás teses da órbita do neoliberalismo, e tomando a macroeconomía por bandeira proclamar aos catro ventos o fortalecemento da saúde económica do país, cando só cabe falar de recuperación económica cando os seus síntomas e efectos son perceptibles a pé de rúa e a súa repercusión ten influxo social a nivel colectivo.

Resulta inútil polo tanto intentar negar o evidente, pois á marxe de toda ambigüidade, dende unha visión crítica pero circunscrita á realidade dos feitos, non cabe outra que confirmar, que a actual situación, é efecto directo da crise do propio modelo neoliberal, que por causa das medidas de desregulación, a cobiza do capital financeiro e a imposición pola Troika de medidas de axuste estrutural, os seus efectos acumulados trouxeron consigo un saldo negativo, onde ao estancamento do crecemento e á volatilidade financeira, é obrigado engadir, a desarticulación produtiva e unha situación de emprego precario e insuficiente; aspectos todos eles que xogaron tan só a favor das minorías privilexiadas pero totalmente en contra das maiorías excluídas, acernando cos seus efectos toda solución de futuro.

Por iso que a tan preconizada recuperación do Presidente Rajoy seguirá a ser un todo ficticio, mentres esta, siga postulándose tomando por patrón de referencia o credo neoliberal, e valla como referente de contraste, os novos datos do SEPE correspondentes ao mes de agosto onde o paro en cifras, sobe ao destruírse 134.000 postos de traballo no marco dunha tendencia do mercado laboral cara ao decrecemento económico no segundo semestre anual, o que representa un fracaso sen paliativos, como evidencia o mais que seguro feito de finalizar a lexislatura con maior numero de parados que á súa toma de posesión.

Circunstancias que no seu conxunto, poñen de manifesto a crise e esgotamento do modelo neoliberal ao igual que a ineficacia do bipartidismo como solución política, forzando en ambos os dous aspectos a súa erradicación como paso previo á instauración dun novo modelo económico e a posta en práctica dun formato político coherente coa solución que a situación require.