NEOLIBERALIZACIÓN E MUTACIÓN URBANÍSTICA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En tanto o neoliberalismo siga ostentando o control real do urbanismo e a planificación territorial, manterase a desregulación do sector, favorecendo con iso o monopolio capitalista en menoscabo do beneficio común, impedindo así, que o éxito acompañe aos gobernos de progreso.

A pesar que o estoupido da burbulla inmobiliaria deixou patente as desmesuradas previsións de crecemento urbanístico; pasados oito anos dende aquela eventualidade causada pola Lei do Solo de Aznar, e cuxo resultado en forma de cicatrices da crise seguese a percibir actualmente no cuantioso parque de vivendas sen vender, ou no seu caso, nos múltiples sectores residenciais paralizados ou inacabados; pois aínda así, os municipios en trámite de revisión do plan decántanse pola continuidade sen establecer corrección ningunha ás súas sobredimensionadas propostas de urbanización, non parecendo tomar lección do acaecido, nin entendendo ao parecer a función pública que debe cumprir o urbanismo como ferramenta de racionalización do solo. 

Sendo tal extremo o deducible, cando politicamente demostran non reparar en posicionarse a favor da irracionalidade territorial, que presupón, o feito de prestar lexitimación a aquilo que en boa praxe urbanística se debese combater.

Especialmente na actual conxuntura, ao afrontar a revisión ou redacción de toda figura de planeamento, o seu contido, en boa lóxica debera ter presente a identificación do escenario socio económico existente, ao igual que o axuste debido a criterios de racionalidade territorial e sociodemográficos, que de partida lonxe das prorrogadas pautas de aplicación, en clave espacial, orientan tendencia cara a dinámicas de "decrecemento" no contexto dunha orde urbana mais racional e reflexiva que defina novas lóxicas de planificación territorial, como única alternativa sensata aos inadecuados postulados do crecemento custe o que custe.

Medidas que debesen tomar carácter urxente se o que politicamente preténdese é propugnar un cambio de modelo urbanístico, en suplencia do expansionismo especulativo que ao abeiro de previsións sobredimensionadas e indebida cobertura legal do planeamento conduciunos ao actual desastre, como demostra, o feito do excedido crecemento residencial dos últimos anos de euforia do boom inmobiliario, ao xerar no seu desenfreo unha contía de vivendas construídas catro coma cinco veces superior ás necesarias para satisfacer a actual dinámica demográfica, sen que polo tanto, exista argumentación ningunha para seguir mantendo propostas de desenvolvemento urbano, que por descontextualizadas coa realidade entran en colisión cos criterios de equidade, cohesión social e sostibilidade que debe referendar a consecuente aplicación da teoría urbanística.

Por responsabilidade institucional corresponde ás corporacións locais como competentes en materia, darlle un xiro á planificación e a ordenación territorial, en prol de posibilitar o xurdimento dun urbanismo de novo cuño que baixo o liderado corporativo e a implantación de sistemas mais adecuados de participación cidadá, póidase establecer de forma eficiente un formato actualizado de como organizar a cidade, para así, revertendo as desigualdades espaciais existentes e neutralizando a influencia ideolóxica do neoliberalismo imperante, pechar definitivamente todo acceso ás apetencias e desexos duns axentes especulativos para os que o territorio é un simple soporte dende onde obter plusvalías derivadas da súa renda.

E iso ten de ser así, pois de non o facer, se o urbanismo como instrumento político continua supeditado á hexemonía neoliberal, por mais vontade renovadora que manifesten os gobernos de progreso, nada poderán facer en cumprimento dos seus compromisos electorais, se o discurso dominante en materia de ordenación territorial e urbanismo non se erradica e mantén a continuidade de ser xestionado dende o libre mercado deixando nun papel residual a función das administracións públicas, pois tal limitación impedirá asegurar a reversión ao interese publico das rendas xeradas polos procesos de urbanización; e xa que logo estarase ante unha detracción que obstaculizará o cumprimento dos obxectivos políticos previstos.

Circunstancia, que fai forzoso que os novos gobernos locais en exercicio das súas atribucións e por responsabilidade política, teñan de afrontar sen dilación a revisión dos plans de ordenación urbanística, en adopción tanto aos novos criterios da estrutura xeral e orgánica do territorio e a clasificación do solo, por axuste  a unha nova realidade, como tamén, pola aparición de circunstancias sobrevidas de carácter demográfico e económico, que alteraron no substancial o contido das súas previsións deixando sen efecto a solvencia do seu contido, e moi especialmente, para atribuír novas pautas sobre a ordenación, a xestión e o control do plan resultante, que como parte efectiva da política pública debe recaer exclusivamente, en mans do poder político e a colaboración participativa do conxunto da  sociedade.

Non podemos confiar nas formulacións neoliberais causantes da actual conxuntura e da desregulación do urbanismo, e só dende a primacía política e o dominio da situación, estarase en condicións de aplicar as medidas axeitadas para paliar o prexuízo causado polo modelo anterior.

OS ADAÍS DA IMPOSTURA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Coa súa políticas de simulacro, o bipartidismo, nin ten intención de erradicar a corrupción, como tampouco, propósito ningún de rexenerar o sistema democrático, senón tirar partida do rendemento electoral.

Falando de corrupción, o sempre entrañable Pepe Mugica ex presidente de Uruguai, expresaba días atrás o seu parecer sobre o particular, afirmando que a erradicación da mesma  pasaba por evitar que os "paracaidistas " aterrasen na política, precisando ao respecto, que en primeiro termo correspondía aos propios  partidos impedir o acceso á función política a aqueles que polos seus actos se percibise que lles podía de mais a súa ambición pola riqueza que a súa posición pola defensa do interese xeral.

Sen diferir no substancial do exposto por tan insigne protagonista, o problema  tórnase mais complexo de resolver, cando como no caso de España, por condición extensiva o fenómeno sistematízase, xa que cando iso acontece, o conflito supera o alcance resolutivo dos partidos, toda vez, que infectados organicamente no seu foro interno, deixan de ser parte da solución para converterse en causantes do problema, chegando ao extremo que malia a existencia de leis para combater esta eiva, a implicación política e a súa influencia sobre o  poder xudicial fai que o marco legal de aplicación falle estrepitosamente tanto na súa aplicación como no seu cumprimento.

Por iso que mentres a realidade política exprese cos feitos que vivimos nun modelo de separación de poderes de freo e contrapeso, nada poderase facer contra a eliminación desta pandemia, por mais que o novo Código Penal permita teoricamente disolver partidos políticos connotados coa corrupción. Pois á marxe da formalidade da apertura de procedementos, na actual conxuntura, mais que variar, a situación manterá a súa continuidade en tanto a presenza política veña a interferir o desenvolvemento procesual coa utilización de artimañas legais de impedimento.

Iso seguirá a ser así, por mais camuflaxe que o PP e PSOE, reflictan nos seus respectivos programas electorais, toda vez que no pensamento dunha alta porcentaxe dos seus membros, a corrupción é percibida con total normalidade, ou o que é mais grave, como unha prerrogativa inherente ao feito de ter obtido electoralmente un cargo público.

Sendo por iso que con toda naturalidade non reparen o mais mínimo en suplir a demanda social pola adulteración da realidade, para así, despois de verse forzados a deixar atrás a negación dos problemas, seguir escapulindo a súa existencia tras o formato dunha lexislación inadecuada e a total ausencia de fiscalización, que conxuntamente, ademais de facer que as cousas manteñan a súa rutina, fan que non exista posibilidade ningunha de rexeneración, aínda cando coas súas argucias en reverter a situación intenten vender unha imaxe recíproca.

Razón sobrada, que confirma que ningún destes dous partidos son os axeitados  para liderar o procedemento de rehabilitación que o noso sistema político require, e non o son, porque nunha operación desta envergadura a confianza de labores non pode ser outorgada a grupos políticos de excedida servidume e connotados vínculos de clientelismo, como tampouco, a organizacións que albergaron nas súas filas a políticos de tres ao cuarto, precedidos de despistada moral e inobservante honradez. 

Pois á marxe do xa referido, se fose a súa intención a rexeneración democrática do sistema, que non blindar a  súa impunidade, debesen proceder en consecuencia e ter afrontado ao efecto a despolitización da Xustiza, como mostras de bo facer democrático e referente de probada de credibilidade.

É por iso que todo proceso de rexeneración enmarcado nos actuais termos haxa de ser interpretado como unha falacia mais do bipartidismo, pois por mais que ambos os dous actores se afanen agora en facernos crer na bondade das súas intencións, a estas alturas xa deberan saber que son os feitos, e non as palabras, os que teñen de demostrar a verdadeira intencionalidade, sobre todo, cando seus  modos de facer política non variaron o mais mínimo e contan no seu haber coa agravante de ser dirixidos polos artífices de ter orixinado e ocultado a corrupción.

Tras sete interminables anos de crise económica, sumado ao feito dunha desmesurada corrupción política, cando frustrados pola situación os cidadáns insatisfeitos empezan a mirar con receo á democracia representativa tal e como a coñecemos, a rexeneración democrática que demanda a situación, mais alá da rutineira e inútil cosmética bipartidistas, esixe sen dilación dun relevo que nos conduza cara a unha nova arquitectura político - institucional como fórmula de reaxuste da democracia participativa á nova realidade social.

Por tanto, o cambio que con urxencia precisa o noso sistema democrático, vai mais alá dos pequenos matices que en clave electoral barallan os que dende o bipartidismo, mais que erradicar disfuncionalidades buscan prorrogar a continuidade ao seu  vantaxoso xogo de alternancia no poder.

DEIXADE QUE RESPIRE A DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Para a súa efectividade, a rexeneración democrática ten de acadar o cambio das cousas mediante un exercicio de renovada alianza entre representantes e representados, de xeito, que frutifique en vantaxe do interese xeral.

A pesar de non dar saído do epicentro das turbulencias, hai quen na súa propensión á fantasía e ao engano político non dubida en afirmar que estamos a superar a crise, aínda cando, tal proclama contraponse a unha realidade oposta representada por un novo escenario social onde a precariedade faise dona da situación, como pon de manifesto o feito que mais dun terzo da cidadanía viva en estado de pobreza extrema, no contexto dunha tendencia que non só vaise manter senón que toma marcada traxectoria ascendente, que ademais de acentuar en maior medida as desigualdades, os seus efectos, de non se remediar cun cambio político de novo signo, condenará ao ostracismo a un amplo segmento da poboación que terá coartado de por vida toda expectativa de progreso na escala social.

É falso, que haxa síntoma ningún de recuperación, nin poderá habelo, mentres a súa promoción recaia en políticos obstinados en escapulir a súa implicación na xeración da crise, e en obxectar como descargo de responsabilidade a absurda abstracción de afirmar que esta é causa do propio réxime, cando o certo é que da súa orixe aínda iniciándose no sistema financeiro, a gran responsabilidade ten de adxudicárselle aos actores políticos, porque políticas foron as decisións de desregulación e liberalización incontrolada dos mercados ao igual que a admisión do seu dominio sobre o poder executivo e sobre as institucións reguladoras. Consecuencias que en termos económicos ademais de dilapidar ao completo a última década, tiveron efectos desvastadores na destrución do tecido produtivo e o emprego cuxa repercusión segue a manterse e pon de manifesto a nulidade do bipartidismo político como solución de futuro.

É por iso que cando como agora o poder financeiro impón a súa xerarquía sobre o poder político con consentida aceptación deste último, resulta indiscutible que sen a destrución do tan subordinado bipartidismo tórnase imposible a reconstrución da democracia, e por iso, inviable á súa vez o cambio que a situación require para detraer o poder que indebidamente ostenta a elite financeira; pois sen devolverlle o papel protagonista á democracia as cousas manterán o seu curso actual facendo inútil todo intento de reactivación económica e social, ao non ser posible en modo ningún alcanzar tal obxectivo en tanto se erradique definitivamente a "alternancia" bipartidista na Moncloa, e iso é así á marxe de todos os  discursos que en sentido contrario quéiranse emitir, toda vez que de ter actuado con rigor e sensatez política a situación do país sería mais propicia e diferente.

Non foi ningún mandato electoral quen obrigou aos membros do bipartidismo a tomar decisións de goberno que contrarias ao interese xeral conducírannos ao actual atranco, por iso que é de pura lóxica deducir que a condición causal do bipartidismo coa situación, reflicte a existencia dunha dobre linguaxe política, a derivada por unha parte da relación cos votantes durante o proceso electoral, e a resultante por outra, do cumprimento dun tratado oculto, cuxa repercusión por pacto implícito coa elite económica, en primeiro termo subtraeunos as ferramentas de produtividade para logo atraparnos nunha emboscada financeira irreversible, e todo en cobertura de estabilidade por unha descomunal débeda financeira que arrastran as arruinadas organizacións políticas da trama bipartidista (PP- PSOE) e que as propias entidades de crédito satisfán tomando favor en renda mediante as cuestionadas decisións políticas. Débeda, que no suposto de que estas organizacións fosen empresas lles colocaría en situación de quebra, e de ser familia, desafiuzadas.

Un débito multimillonario de ambos os dous partidos cos bancos, que paradoxalmente nun alarde de dispendio seguiu crecendo a pasos axigantados, mesmo en plena restrición do crédito, dando que falar por sorprendente, o exiguo tipo de xuro que as entidades financeiras aplicaron aos partidos en cuestión, non esquecendo tampouco que ata a aprobación da Lei Orgánica de financiamento político, os bancos si condonaron débedas millonarias a ambos os dous partidos; un trato de favor que ademais de representar unha obscenidade, fai de todo punto inadmisible imaxinar a inexistencia de contrapartidas políticas compensatorias. Sendo pola súa situación de quebra técnica, as súas connotacións de dependencia sumado á turbiedade da conduta de ambas as dúas organizacións, que tal comportamento desaconselle a súa continuidade alternante á fronte do goberno do Estado.

Na actual tesitura, patrocinando a continuidade política destas formacións poderase perpetuar o estado de degradación, pero en modo algún lograrase poñer punto final ao caduco e inservible réxime do 78, impedindo con iso a entrada en escena doutra forma de facer política máis aberta e participativa, ao igual que máis transparente e responsable; sendo hora polo tanto de imprimir un cambio de rumbo, de levar a termo sen dilación un programa de rexeneración democrática que lonxe da cosmética da aparencia chegue ao fondo da cuestión e que por fiabilidade, require ser liderado por forzas emerxentes que politicamente nada teñan que ver cos partidos colonizados polo poder, para así lograr saír do afogo bipartidista e deixar que respire a democracia e con ela a sociedade.

E PODEMOS BOTOU A ANDAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O espazo que politicamente ocupa  Podemos na actualidade, tivo libre disposición ata o seu desembarco no escenario político, e tal circunstancia revístelle de autoridade para conducir a confluencia electoral con organizacións e movementos análogos.

En tanto a democracia sexa incapaz de estender a súa influencia sobre o poder económico, a súa función seguirá a manter un carácter testemuñal, é dicir, adaptado á súa propia xénese, aquela que acuñada na transición, os seus artífices, mais que revestila de lexitimidade, o único que fixeron foi subrogala aos intereses de vellas e novas oligarquías, depositando para o efecto o poder omnímodo do Estado na elite económica, e todo iso, perpetrado baixo o disfrace dunha aparente democracia, que sen sela, contou co referendo do PP-PSOE, que conxurados  na custodia dos intereses do gran poder, agora forzando a prórroga de tal anomalía non dubidan en abortar o proceso constituínte que formulan no seu conxunto os movementos sociais e os partidos de esquerda no seu intento de reverter o estado de supresión de dereitos e liberdades que afecta á gran maioría da sociedade civil.

Polo tanto, nin que dicir ten, que o bipartidismo como forma de turnismo político é unha seria ameaza para a democracia real, e éo, porque o bipartidismo significa alternancia, que nunca alternativa, e as súas políticas enfócanse nunha soa e única dirección, tal é así, que aínda cando os seus integrantes preséntanse como dous bandos encontrados e teoricamente antagónicos, chegada a hora da verdade, ambos os dous sen diferenza, reaccionan ao unísono como un bloque excluínte contra os críticos ao Réxime do 78, hostilizando a través de artificiosas etiquetas de desestabilización a quen en demanda de pluralidade intentan eliminar a continuidade do seu vantaxoso xogo de maiorías

Estratexia de acoso e derrubamento, que ao mesmo tempo vén favorecida por unha Lei Electoral concibida e deseñada especialmente para blindar a ampliación da secuencia bipartidista, e evitar así que as forzas transformadoras poidan acceder ao poder e levar a termo as súas pretensións de cambio; aspectos que contra todo prognóstico non son percibidos na súa xusta medida polos mais directos afectados, os que a pesar do risco dos seus efectos, parecen estar mais ensimesmados no mantemento de diferenzas que fan imposible a unidade, que en alixeirar tensións e con vontade política establecer un proxecto unitario, sen caer na conta que só dende a unidade popular e a confluencia pódense gañar as eleccións.

É por iso que se os aspirantes a corrixir a situación, en vez de instalarse no desencontro optasen por exercer a reflexión, doadamente chegarían á conclusión do esencial que resulta a conformación dunha fronte electoral, toda vez que a súa falta de consumación, ademais dunha irresponsabilidade histórica, equivalería a tirar pola borda a oportunidade que brindan as consecuencias derivadas da actual conxuntura, cun bipartidismo nas súas horas máis baixas, que lastrado polos efectos da súa propia crise económica, á marxe doutras repercusións, fai que conflúan neste momento electoral as condicións óptimas para levar a cabo a transformación do actual sistema.

En todo caso, non debemos despistar que tras os seus 30 anos de incuestionable raizame, o actual grao de hostilidade popular cara ao sistema bipartidista non responde tanto ao cuestionamento político dos seus membros, coma ao feito que supuxo facer recaer sobre a estrutura social a repercusión da crise económica do 2008; unha decisión que ao afectar en boa medida ao estado do benestar xerou unha replica en cadea en concordancia cos directos efectos da súa repercusión na cidadanía, unha situación circunstancial pero que en modo ningún pode ser interpretada como unha desavinza a perpetuidade, senón que polo seu carácter de eventualidade é unha coincidencia política irrepetible, unha ocasión única, que electoralmente  tómase ou déixase, pero que non brinda unha segunda oportunidade, pois non temos  de esquecer que no seu comportamento a masa electoral contra toda lóxica perdoa cousas que nunca debese dispensar.

Por iso urxe poñerse as pilas e máis alá de especulacións teóricas sobre modelos de converxencia, afrontar con sensatez a harmonización da unidade, que en todo caso, por bo facer e recoñecida penetración social debe estar conducida por quen como Podemos, dende a mobilización cidadá foi capaz de capitalizar a receptividade electoral, facer cambalear a estrutura do bipartidismo, e transformarse contra prognóstico en referente potencial como nova opción de goberno; incuestionable liderado que convérteo en referente aglutinador e polo tanto en eixe sobre o que debe pivotar a concorrencia electoral e o impulso do proceso constituínte, sen desbotar por iso a integración dos que en confluencia préstense decididos á conformación en pé de igualdade dunha fronte ampla, e todo o demais debe pasar a formar parte do anecdotario.

Dando por sentada esta premisa, o debate xa debe ser outro, pois resulta un absurdo seguir mantendo polémicas estériles sobre o inverosímil; máximo cando tal actitude só conduce a distraer o relevante, e mentres para maior complexidade, os dous inimigos a bater PP e PSOE, toman dianteira electoral, e auxiliados polo CIS ( Centro de Investigacións Sociolóxicas) a través do seu último barómetro de opinión, magnifica o incrible proclamando contra todo prognóstico que o bipartidismo ten iniciada a remontada.