EN ESPAÑA NON SE CREA EMPREGO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Contra toda adulteración estatística, resulta probado que dende o gregarismo político e a austeridade é totalmente imposible crear ou xerar emprego, e tan só dende o impulso de políticas de crecemento e a promoción empresarial poderase inverter a situación.

Aínda sendo o paro o drama que levanta a maior preocupación na cidadanía, o verdadeiro problema do mercado laboral non é tan só o descomunal índice de desemprego senón a súa imposible erradicación; por canto a situación persistirá mentres a estrutura do actual modelo produtivo mantéñase cimentada sobre as quebradizas ruínas do sistema anterior, cuxa falta de solidez xa foi no seu día o factor desencadeante da crise e causa polo tanto da presente situación.

O erro non pode ser mais grave, de aí que por mais mensaxes de optimismo que se fagan  circular en véspera electoral, o certo é, que ao desemprego non se lle ve o final nin se lle verá, polo menos mentres non se afronten solucións acordes coas reformas estruturais de reordenamento e diversificación dos sectores produtivos; unha materia pendente, que ademais da adversa influencia de factores de índole exóxeno, trae a remolque o lastre inducido que sobre a economía do país provocaron as aciagas medidas de corte neoliberal.

Para comprender e interpretar a situación é obrigado retrotraerse no tempo, traendo a colación a transformación sufrida dende o segundo terzo do século pasado polo noso modelo produtivo, no transcurso de dúas fases entrelazadas, cuxo inicio parte do afianzamento do neoliberalismo para completarse coa sinatura do Acordo de Adhesión á CEE, resultando que en ambos os dous casos os prexuízos repercutidos ao noso ámbito produtivo foron ostensibles, e así, ao tempo que a consolidación do credo neoliberal impoñía a desregulación do mercado laboral, de negativa influencia para o emprego, a incorporación de España ao foro europeo, traduciuse nunha desfeita de primeira magnitude polo desmantelamento que causou tal decisión en sectores estratéxicos da nosa estrutura produtiva e cuxos efectos persisten hoxe en día pasando a ser o factor causante de que a nosa economía siga xerando paro endémico.

De aí o fracaso que representou para o noso país o actual proxecto xeopolítico e económico europeo, pois conducido dende a súa orixe polos exclusivos intereses de Alemaña, mais que afrontarse no contexto dun marco de converxencia real, a integración realizouse a través dunha configuración forzada, habida conta que levouse a termo fusionando artificialmente países e empresas con sistemas produtivos e niveis de competitividade contrapostos; e o que é mais grave, impoñendo como concepción política a figura do neoliberalismo, que circunscrita á prehistoria do pensamento económico, empantanou aos países periféricos como España nunha crise de baixo crecemento e alto desemprego, como consecuencia das propias medidas de austeridade patrocinadas polo establishment neoliberal europeo e o FMI.

É por iso que todo anuncio de creación de emprego sobre a base do actual modelo económico e produtivo, máis que ter condición efectiva, forma parte interesada dun deseño electoral; pois a reactivación positiva do mercado laboral, esixiría como paso previo recobrar o pulso á economía, e tal obxectivo é imposible de acadar  mentres se insista en utilizar a austeridade como remedio, por ser probado que a súa aplicación provoca un efecto contrario para que se di pretender, dende o punto e hora que ao bloquear o crecemento se frea a recuperación económica para convertela en barreira infranqueable e principal obstáculo na redución da taxa de paro. Podendo dicirse polo tanto, contra optimismos infundados, que en España, a ningún efecto estase a crear emprego senón prorrateando as horas de traballo, unha cruel repartición da miseria da que para maior contrariedade seguen quedando excluídos máis alá dun cuarto da poboación activa.

Non é por xeración espontánea como xorde esta arrevesada situación, senón que a mesma, é resultado das contraproducentes políticas de uniformidade, que á marxe de toda singularidade xenuína, foron levadas a termo a través do pacto de alternancia mantido dende a transición polos sucesivos gobernos do bipartidismo, que desempeñadas en favor das grandes corporacións empresariais e financeiras, viñeron a referendar a hexemonía do neoliberalismo, e así nunha traxectoria enchida de erros, chegaron ao extremo de referendar a nivel da Unión que os países do Norte, amparados na súa primacía, activaran as súas propias políticas de austeridade ao tempo de obrigarnos a redobrar o noso esforzo; acentuando unha situación de desigualdade que á marxe doutros aspectos, en materia laboral, propiciou unha nova fase de desmantelamento empresarial e aumentou con iso de forma vertixinosa a taxa de desemprego.

O fracaso está servido, pois á marxe de toda maquillaxe estatística e da pretendida baixada do paro que nos presentan, o certo é que na actualidade séguese a destruír máis emprego que o que se crea, non sendo polo tanto de recibo aceptar como alternativa de solución nin o continuísmo dos responsables políticos do desastre como tampouco o mantemento das falidas medidas de austeridade.

NA ESQUERDA, É OBRIGADA A COVERXENCIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O feito de non lograr nestas Xenerais unha confluencia de esquerdas, botaría a perder cunha oportunidade histórica para o cambio, que ademais de disuadir a participación electoral de potenciais votantes, actuaría como acicate do neoliberalismo e referendo á continuidade dos axustes e políticas de austeridade.

Que cada un somos reféns das nosas propias circunstancias, é algo que de orixe parece certo, pero que a realidade fai que teñamos que reconsiderar, pois á hora de avaliar o alcance das nosas circunstancias e exercer a opción de cambialas, nós mesmos renunciamos a iso; e optando pola súa colectivización deixámonos guiar pola inconsciencia, encomendándonos inxenuamente á fascinación das promesas políticas, chegando ao contrasentido de requirir solución das nosas adversidades aos propios promotores destas; outorgando así confianza a uns partidos políticos que perpetuados no escándalo e a corrupción non dubidaron en converter a democracia na mais grotesca das comparsas para deleite e satisfacción dos seus mais acérrimos detractores, impedindo con iso por manifesto antagonismo que o facer político do bipartidismo sexa resposta aos problemas da sociedade.

Pero a pesar da veracidade desta percepción, cando a resposta de quen colectivamente haberían de postularse como solución alternativa non debera facerse esperar, paradoxalmente é a inmadurez quen se impón como o exterioriza o desafortunado comportamento dos seus integrantes, mais proclives a afianzarse en cantonalismos estériles que ceder da súa cerrazón, para así xuntar esforzos tendentes á conformación dunha candidatura de acción conxunta, moi a diferenza do sucedido en épocas pretéritas co establecemento exemplificante da Fronte Popular, que actualmente, segue a ser a única e exclusiva fórmula capaz de poñer remedio as graves desigualdades sociais e asimetrías de toda orde a que nos conduciu a alianza de intereses do neoliberalismo globalizador.

É por iso que resulta desconcertante que cando a coincidencia é plena entre as partes á hora de postular a erradicación do modelo neoliberal como un todo incuestionable, sexan os ecos do silencio a resposta dominante no diálogo de xordos que manteñen os que por responsabilidade estarían obrigado a acadar en avinza un acordo de unidade electoral.

Actitude de total inmadurez, mais grave se cadra, cando esta vén a producirse ao tempo dunha notoria radicalización neoliberal no marco europeo, como quedou probado a través do golpe de graza dado ao país heleno, e cando á marxe de aparencias diverxentes, a nivel nacional, as cúpulas do PP e PSOE en tácita complicidade afrontan ao unísono unha segunda transición, que ampliando o marco de restricións e recortes aplicados anteriormente, vén a rebaixar a mínimos as liberdades e dereitos civís, ata o extremo, de modificar como é o caso, a lexislación electoral, e todo, no contexto dun novo proceso de agresión que ademais de seguir minguando cotas de benestar á cidadanía, é sen dúbida ningunha, outra volta de rosca á moi debilitada calidade democrática do país.

Custa crer por tanto que mentres isto acontece e sólidos valores féndense, coma se nada estivese a pasar, os lideres do antineoliberalismo e por extensión opositores ao bipartidismo e referentes da esquerda social, cando a gran coalición bipartita xa está a funcionar dende a modificación expresa do artigo 135 da Constitución e a reprodución da estafa do 78 é o seu outro grande obxectivo, lonxe de tomar escala do asunto e proceder en confluencia articulando unha fronte ampla de neutralización, os afectados parecen non quererse decatar a pesar da emerxencia da situación, e aínda cando, subxace un acoso político en cuberto, toda vez que ambos os dous partidos dinásticos. teñen fixada a laminación da esquerda como obxectivo a bater e tan só con esta intención xa debera ser razón mais que sobrada para consolidar a unidade de acción como resposta.

Neste ámbito de desencontros é probado que a opinión das bases difire no substancial do parecer que manteñen as cúpulas dos distintos partidos, polo que en boa lóxica, para sortear toda diverxencia, sería bo por efectividade e mesmo por saúde democrática, que os aparatos das organizacións desen a palabra á xente en participación de confluencia, sen reservar unha determinación de tal calibre á exclusiva resolución dos dirixentes políticos, pois esa alianza de esquerdas, para a súa lexitimación, ten de ser construída dende a concorrencia para que ninguén  veña a caer na tentación de furtar á xente o seu dereito a decidir.

Polo tanto, de non proceder en consecuencia e levar a bo porto a necesaria confluencia electoral para o cambio, do fracaso obtido, todos os intervenientes sen excepción serán os culpables, como cómplices á vez, de avalar coa súa neglixencia a continuidade do poder oligárquico e favorecer cos seus desencontros a permanencia do bipartidismo e todo o seu parapeto institucional, e polo tanto, os que por irresponsabilidade, previo á súa dimisión, haberán de render contas ante o electorado ao que terán que explicar os motivos de converter unha oportunidade histórica para a transformación social nunha ocasión perdida, e con iso, a continuidade no tempo dos axustes e as políticas de austeridade .

Xa que logo, cumpre darlle tempo ao tempo e oportunidade á reflexión.

O PARO PROVÉN DA AUSTERIDADE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

 O paro é inherente á austeridade como sistema económico, e polo tanto, todo intento de xerar emprego pasa irremediablemente por erradicar de antemán a continuidade do factor causante.

A inadecuada transformación socioeconómica sobrevida no noso país nos últimos tempos, foi sen dúbida o factor causante da profunda alteración do mercado de traballo, e motivo polo tanto da destrución masiva de emprego, que de forma desmedida disparou os índices de paro poñendo en evidencia os desaxustes estruturais da nosa economía e a total incapacidade do actual modelo produtivo para xerar os postos de traballo suficientes para dar cobertura de forma efectiva á demanda potencial do mercado laboral.

Alteración que afectou á anterior división do desemprego sen distingo da rama de actividade, nin do sector económico, nin grupo social; contribuíndo a incrementar de forma desmedida o nivel de marxinación de colectivos específicos como proclama a situación dos grupos de idade, representados polos maiores de cincuenta anos que anticipadamente foron expulsados do mercado na recta final da súa vida laboral, ao igual que o sector de xente mais nova, que sen éxito buscan desesperadamente un primeiro emprego que nunca chega.

Aspectos todos eles que perpetúan as altas e persistentes taxas de paro, que de non se reducir e prorrogarse no tempo, ameazan con disparar unha conflitividade contida e quebrar así a debilitada estabilidade dun sistema que se mantén artificiosamente, porque as familias dos afectados, en "consorcio de subsistencia", contribúen polo menos en parte, a redistribuír a exigua renda entre os membros da súa unidade que teñen traballo e aqueles outros que non o teñen; circunstancia que sen cuestionar a súa condición solidaria, oficializa a precariedade sen contribuír en modo ningún á resolución do problema, pois tras todo intento de relativizar a pobreza absoluta dos parados escóndese a malsá intención de desactivar a súa capacidade reivindicativa.

Para afrontar o problema do paro de forma solvente, o menos recomendable é seguir confiando a súa solución aos axentes da economía especulativa como ata agora veuse facendo, pois en boa lóxica, a primeira esixencia que débese asumir para crear emprego é tomar coñecemento preciso sobre que factores foron os causantes da súa destrución, analizando igualmente os motivos que fixeron que o noso nivel de paro sexa disparatadamente maior ao dos países do ámbito próximo como tamén porque a súa evolución tivo un comportamento perniciosamente distinto.

Xa que só afondando nesta liña de análise poderase tomar coñecemento diferencial do problema e establecer así o tratamento axeitado que proporcione solucións definitivas para crear emprego, porque as outras "solucións", as aplicadas sobre o particular nos últimos anos polas forzas políticas sen distinción de siglas, mais que arranxar as duras cifras de desemprego foron proclamas interesadas, utilizadas en períodos de campaña co fin expreso de alcanzar réditos electorais, para unha vez acadados, omitir todo compromiso sobre o particular, e como acontece no caso do Executivo de Rajoy, deixar que o impulso do neoliberalismo e a austeridade impuxesen a voz cantante.

Non reparando o mais mínimo, en recoñecer que en materia de paro, despois de catro anos de lexislatura deixarán as cousas en bastante peor situación que como a encontraron, é dicir todo un enfoque institucionalista de percibir o paro como un subproduto non desexado aínda que de irremediable solución, pero tamén unha manifestación que por desafortunada ademais de facer dubidar da fiabilidade política do seu autor, representa un corte de mangas á tráxica situación de millóns de cidadáns que sen expectativas de futuro levan anos padecendo esta eiva.

As novas formas de funcionamento da economía, facendo que a economía especulativa impuxese a súa primacía sobre a economía real ata relegala ao ostracismo, por anacrónico comportamento, as súas consecuencias non se fixeron agardar e foron demoledoras, ata o punto de converter ao sector produtivo español nun enfermo crónico cos seus indicadores en números vermellos, e todo, como consecuencia do corte do crédito e a redución da demanda que por indución da crise ocasionou un proceso interminable de suspensións de pagamentos e quebras, forzando a desaparición dunha ampla fracción do tecido empresarial que provocou unha dilatada redución da actividade, facendo que variables como o emprego se derrubasen. e que para maior complexidade, o sector produtivo da economía como referente dinamizador do mercado laboral se vise substancialmente freado, e con iso, agravada aínda mais a xa de por si complexa problemática do paro.

A precaria situación que vive o país ademais de constatar o estrepitoso fracaso das políticas de austeridade, puxo de manifesto os seus efectos devastadores, non resultando polo tanto axeitado prorrogar por mais tempo a súa continuidade, que si, aplicar medidas acordes á nosa realidade, que necesariamente pasan por compaxinar políticas de crecemento con solucións de rescate e diversificación empresarial, que permitan tramitar melloría na solidez e comportamento do sistema produtivo, para así, poder avanzar dende a economía real cara á diversificación e xeración de emprego. 

Sendo imprescindible para iso, contar co cambio político de afinidade, por ser esta formulación a antítese da austeridade.

AUSTERIDADE: O FRACASO DA SOLUCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Con Alemaña desempeñando a función de xendarme político da austeridade e o neoliberalismo interpretando o papel protagonista, non só será o euro que estea en perigo senón tamén o futuro da propia Unión Europea.

Digamos que serve para validar no contexto da Unión o gran negocio de especulación financeira que ten instaurado a Káiser Merkel en maior ou menor detrimento do resto dos países membro, pero a austeridade por si soa, non é para nada a fórmula adecuada para saír da crise, e iso resulta así de evidente xa que a propia realidade da súa aplicación difire no substancial da teoría dos seus postulados, por mais que a chanceler na súa cerrazón rexeite o feito certo da súa disfuncionalidade e siga mantendo a imposición da súa vixencia ao igual que a negativa a aceptar un cambio de solución, e todo co único afán, de facer perseverar a supremacía e impoñer dese xeito que o resto dos seus socios europeos teñan de renunciar á súa idiosincrasia e  véxanse forzados a asumir como propias as pautas impostas dende o país teutón.

A narrativa sobre  Europa hase de escribir doutro xeito, por canto, despois dunha década de utilización continuada do receitario de selo alemán, a melloría resultante da austeridade en modo ningún deixouse notar, mais ben ao contrario, de seguir atrincheirados nas súas políticas e non reconducir a situación, os países da Unión no seu conxunto corren o risco de sumirse nunha crise existencial; por resultar un anacronismo tratar con disciplina prusiana o control do déficit e a débeda, ao tempo de relegar a un segundo plano a aplicación das necesarias medidas de crecemento e xeración de emprego. 

Desaxuste, co que dificilmente poderanse reducir os desequilibrios que dinse combater, sendo por iso que contra contra todo prognóstico oficialista, a austeridade, como receita de reactivación non funcionará mentres o sistema financeiro non actúe en clave de crecemento, e toda decisión oposta, por equivocada, non fará mais que agravar a situación ata o extremo de conducirnos a unha nova contracción.

Pero iso en Berlín non preocupa o mais mínimo, pois como queda dito, as políticas de austeridade que o goberno alemán presidido pola chanceler Ángela Merkel está a impoñer aos países periféricos da Eurozona  reporta  substanciosos  beneficios  tanto á banca coma ao propio Estado alemán, e iso polo pernicioso efecto repercutido na crise dos países subordinados, que afectados polas medidas de austeridade ven acentuado o seu índice de desconfianza ante os mercados; un efecto desestabilizador que ademais de disparar os intereses das súas respectivas débedas, contribúe a que o bono alemán convértase nun depósito seguro, e que en razón a iso, o fluxo de capitais cara ao seu sistema financeiro sexa preferente, coa agravante engadida que tal dominio estableceuse a custa de prexudicar a unha gran maioría dos países membro.

  

Dinámica de confrontación que non só causa os desequilibrios económicos anteditos, senón que tras as políticas de austeridade polo seu trasfondo de insolidariedade, enxérgase a destrución a pasos axigantados do moi debilitado marco de cohesión, acentuando con iso o efecto da súa principal repercusión, que non resulta ser outra que o cuestionamento da viabilidade da Unión Europea como tal, pois a idea da unidade necesita algo máis que retórica e boas intencións de permanecer xuntos, por canto a súa consecución non será factible se non se aplica a receita debida con que poñer punto final ás controvertidas desigualdades existentes, por depender diso a supervivencia ou o fracaso de Europa.

Por iso, contrariamente á recorrente tese xermánica, hase de insistir dicindo que a verdadeira orixe da actual situación económica no marco da Unión, ten a súa motivación no rescate masivo do sector financeiro, e non como indebidamente inténtase facer crer, ao afirmar, que obedece a un gasto excesivo por parte do sector público nos países do sur de Europa.

Toda unha interpretación nesgada da crise, realizada a propio intento coa mala intención de encadrar indebidamente as xentes do sur, tratándoos como uns desbaldidores que excedéronse en nivel vivindo por enriba das súas posibilidades, e que en razón a iso, agora están obrigados a redimir as súas demasías pregándose á penitencia da austeridade.

En razón a iso, cumpre finalizar confirmando que despois do seu longo período de aplicación, e á vista dos nefastos resultados obtidos, non queda outra que sentenciar que a austeridade fracasou estrepitosamente, por mais que a chanceler Merkel e demais lideres defensores da súa aplicación continúen negando esa realidade sobre unha teoría que está desacreditada dende moito tempo atrás, e cuxo desastre resulta total e absoluto como pon de manifesto o xeneralizado estancamento da inmensa maioría das economías da Unión Europea e moi especialmente a continuidade do desemprego como principal vítima do naufraxio.

Sendo obrigado erradicar a súa continuidade, que irremediablemente pasa por mudar nas urnas a representación política outorgando unha aposta polo cambio, que debe recaer en homes e mulleres de refresco, que alternativamente, opten pola senda dun crecemento inclusivo que favoreza a reactivación económica e o rescate da sociedade no seu conxunto. 

E todo, á marxe que o Rajoy de turno veña a falsificar a realidade contándonos a fantasía da versión contraria.

GRECIA E A XENREIRA DE RAJOY

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Quen como o PP, ten no seu haber a deslealdade de ser parte implícita da reforma expresa do artigo 135 da Constitución española, nula potestade pode ostentar para cuestionar a celebración do referendo grego.

O que aconteza en Grecia é algo que non nos debe preocupar o mais mínimo, iso polo menos é o parecer que  dedúcese se facemos caso das declaracións do presidente Rajoy, quen referíndose á crise grega, non dubidou en sentenciar que as políticas aplicadas polo seu goberno durante a actual lexislatura, impiden que en España poida pasar o que está a acontecer no país heleno, e todo, porque a entender da súa petulancia, con diferenza, o noso é un país serio que ten un Goberno serio; toda unha fatídica afirmación que ademais de ser incerta, por aleatoria, equivale a insinuar que o Executivo de Tsipras, ao seu entender dista moito de acadar a seriedade debida.

Desafortunada actitude a do noso máximo mandatario, que ademais de dubidar da lexitimidade e a soberanía que lle asiste ao goberno de SYRIZA para convocar o referendo, coa súa intromisión e tendenciosas opinións vén a contravir a neutralidade que a situación require, e con iso perverter a natureza do proceso, cuxa verdadeira finalidade, non é outra que darlle a palabra ao pobo grego para que sexa este quen decida a través das urnas sobre o litixio entaboado a teor das esixencias leoninas das tecnocráticas institucións europeas e o FMI, é dicir da Troika, cuxo alcance ao colisionar co seu propio programa electoral, esixe en consecuencia, que o executivo heleno por resultarlle inasumible o seu cumprimento opte polo referendo popular, e esa determinación aínda que a Rajoy e a todo o séquito neoliberal lles aborte o seu embarazo austericida, democraticamente tal actitude é un referente de transparencia e en se mesmo un expoñente de rigor e seriedade.

Ese empeño de Rajoy en reivindicar a seriedade do PP, a do seu goberno e a súa propia, tratando aos demais de 'trangalleiros e afeccionados', non resulta ningunha novidade por ser práctica recorrente do seu facer político, unha actitude que acentúase en intensidade en vésperas electorais ou cando ve en perigo a prórroga da súa continuidade, e sirva como validación do dito a crono historia, traendo a colación actuacións da súa carreira política, como a sobrevida cando o petroleiro Prestige empezara a partirse en alta mar, e o noso protagonista nun intento de minimizar o desastre inclinouse por corromper a realidade, e actuando en papel de voceiro do Executivo, decidiu como autor intelectual, elevar a celebridade o solemne disparate dos "hilitos de plastilina en estiramento vertical". Todo un bautizo de mitomanía e orixe en cuberto da singular percepción da súa tan postulada síndrome de seriedade.

Dende aquel entón utilizou a mentira recuberta de aparente seriedade, unha dualidade antagónica que convertida en practica usual utilizou xa fose en funcións de goberno ou como oposición, e que non reparou o mais mínimo en empregar no seu asalto ao poder cando durante a campaña do 2011, como xefe da oposición, ocultando as súas verdadeiras intencións prometeu ao electorado o que sabía de antemán que non ía cumprir, para unha vez alcanzado o seu obxectivo e despois de asegurar en investidura que na política non existía herdanza a beneficio de inventario, deixar sen efecto tal afirmación para seguir repetindo en cada debate a ringleira da herdanza recibida dende a súa chegada á Moncloa, e todo para tapar a súa incapacidade como Presidente, e esconder dese xeito a súa nulidade na formulación alternativas distintas ás políticas de recortes e austeridade.

Neste caso, o incoherente por parte do presidente Rajoy é a súa carencia de uniformidade cando Grecia pasa a ser o referente de debate, pois se o Executivo do PP na recta final da súa lexislatura segue escudándose na transmisión herdada dos seus predecesores en evasión de responsabilidades, resulta cando menos inaudito que quen utiliza en beneficio propio a repercusión de sucesións políticas, arremeta contra un recén chegado Tsipras evitando recoñecer neste caso a "herdanza recibida" polo novo executivo heleno, cuxa responsabilidade recae paradoxalmente no seu colega Samaráns, líder de Nova Democracia, que resulta ser homónimo do PP naquel país, e que para maior complexidade, era a organización política que gobernaba nos anos en que Grecia enganou a Bruxelas escondendo as súas cifras reais de déficit público.

O referendo grego ao que o ex primeiro ministro do país cualificou como "un golpe de estado", lonxe de tan desequilibrada apreciación, ten  de ser interpretado nos seus xustos termos, que non son outros que os correspondentes a unha contenda entre os intereses contrapostos da democracia e o neoliberalismo, e cuxa oposición, internamente confórmao o bloque das forzas conservadoras do país, que ademais de estar absolutamente corrompidas e asociadas ao capital financeiro, exercen como defensoras das políticas de austeridade. Sendo os detractores externos as forzas afíns do resto do marco europeo que como o PP en España, son a representación da corrente asociada á tese neoliberal e en consecuencia posicionadas radicalmente a favor de manter nos seus termos a continuidade do actual modelo económico.