29 may 2015

EN FENE, O VOTO NON FOI SECRETO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Por unha imprevisión xurídica, nesta eleccións municipais ao electorado de Fene conculcóuselle o segredo de voto en razón á repartición excluínte de material electoral a domicilio.

A nosa Constitución establece que o voto ten de ser libre, directo e secreto, pero o certo é que se cotexamos este dereito coa realidade e poñemos en contraste esta hipotética garantía constitucional co desenvolvemento efectivo dos comicios municipais celebrados no Concello de Fene, o lexislado convértese en papel mollado, pois nesta localidade no 80% dos casos a condición secreta do sufraxio resultou ser unha entelequia por conculcación de tal garantía, anomalía que foi posta en coñecemento da Xunta Electoral en demanda de corrección, ao só obxecto, de instar o cumprimento do dereito inalienable que ten conferido todo elector e evitar con iso que quen non teña vontade de facelo, sen tan sequera sabelo, estea a ser obrigado a votar a peito descuberto.

E iso ten de ser así  para quen asuma como demócrata que as votacións son unha expresión formal de preferencia, o único modelo que as persoas individuais teñen para influír na conformación dos gobernos, e que por iso, debe defenderse radicalmente o voto secreto como libre expresión da vontade dos electores; toda vez que ademais de ser un dereito que lles asiste como cidadáns, da limpeza do resultado das urnas depende en boa medida o benestar colectivo, e porque ademais, vulnerar o segredo do voto é quebrar a vontade do elector e transgredir polo tanto unha norma xurídica que é inherente ao concepto estrito do dereito electoral ao ser o carácter secreto do voto a máis relevante garantía do sufraxio democrático, e polo tanto, a vulneración do mesmo, consecuentemente, debe, ser sancionada administrativa ou penalmente, pola propia lexislación electoral ou, de modo alternativo, polo Código Penal.

Todo xorde como consecuencia dunha imprevisión xurídica, cando unha das candidaturas das seis concorrentes no municipio de Fene, ao ser a única que non repartiu domiciliariamente papeletas de votación, puido saber de antemán que todo elector que acudise ao colexio electoral traendo o sobre pechado dende a casa, votaba por opción distinta á súa propia, e esa circunstancia, representou unha grave anomalía electoral, e dende o punto e hora que o voto secreto é a garantía da libre decisión dos electores, ao poñer límite a esta como é o caso, ademais de estar a conculcar un dereito constitucional expúxose aos votantes do municipio a que a súa decisión non contase coa protección debida e puidese ser coñecida e involuntariamente fiscalizada por terceiros.

Este que non outro, foi o motivo de realizar denuncia pública desta anormalidade, pois resultaría unha indecencia política ocultar aos propios afectados a situación dos feitos e non lles advertir a existencia dun clandestino electoral; sendo esa a razón que induciu proceder en consecuencia e o motivo de poñer en coñecemento da Xunta Electoral tal eventualidade, para que o devandito organismo en exercicio das súas funcións procedese vía emenda en evitación de reprodución futura desta incidencia, pois un demócrata debe velar pola limpeza e transparencia do proceso electoral que pasa obrigatoriamente pola protección do libre exercicio do sufraxio e a esixencia do cumprimento estrito do segredo de voto.

Para maior abundancia, é de precisar que a calidade do sufraxio é factor determinante da esencia do sistema político, sendo por iso que para que o sistema sexa recoñecido como democrático é ineludible que o sufraxio ademais de universal, igual e directo teña de ser secreto. pois suposto contrario a deficiencia dos procesos electorais e a influencia ilegal sobre os electores, diminúe o contido democrático do voto, e por conseguinte acentúa a deslexitimación dos resultados electorais.

Polo tanto o aseguramento do segredo na emisión do voto debe ser un requisito de obrigado cumprimento, e como queda dito a súa inobservancia, sancionada administrativa ou penalmente a través da lexislación electoral, tendo de engadir a iso que a liberdade de elección debe ser preservada non só a través do segredo do voto, senón tamén regulando aquelas prácticas electorais que inflúan negativamente no corpo electoral. Antollándose especialmente relevante neste caso, o factor de risco que representou para os votantes de Fene  a repartición excluínte de material electoral por delatar publicamente a súa tendencia nas urnas.

En razón a iso, resulta canto menos anacrónico que durante a xornada electoral algún dos candidatos concorrente aos comicios, negándose entender os xustos termos do exposto, nun estalido de irracionalidade, orquestrase unha campaña de axitación que por excedida e impropia houbo de tomar corpo de denuncia ante a Xunta Electoral, instando deste organismo a apertura do procedemento legal pertinente para o esclarecemento dos feitos e sanción dos mesmos por entender que acorde a disciplína legal os excesos de palabra e obras en materia electoral deben ter cumprida resposta.

En todo caso non eran esas as papeletas que debesen enviar á veciñanza do municipio, senón as que en boa lóxica debesen poñer transparencia á corrupción que conxuntamente ocultan baixo a alfombra da institución municipal.

VÉSPERA DE REFLESIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando as formacións políticas, non asumen en conciencia que o programa electoral que ofertan en campaña é un contrato de obrigado cumprimento ante os seus electores, ningunha xustificación ampara entón o propósito da «xornada de reflexión».
Aínda cando nun día como hoxe o artigo 53 da Lei Orgánica do Réxime Electoral Xeral (LOREG), prohibe difundir propaganda ou celebrar actos de campaña, non é menos certo que o sobreentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo contrasentido, e o é porque tras o suposto silencio político e mediático que ampara a xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de meditación recae integralmente nos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, papel mollado que non serve absolutamente para nada pois ao non existir unha regulación sobre estes, calquera pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que se non o cumpre non en incorren en infracción legal, e moito menos, contraen responsabilidade de tipo algún.

É por iso que actualmente destinar a véspera electoral para cavilar sobre mitos, mentiras e medias verdades difundidas polas forzas políticas durante a campaña electoral non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo observante coas limitacións que para o día impón o marco legal, pero tamén sen temor a que a xente pense mais alá do permitido e cando xa deixou de flotar no aire o olor doce de esperanza que trinta e seis anos atrás, en coincidente celebración con aquelas primeiras eleccións dunha recén nacida  democracia, que si tiña verdade na alma, avoengo e maior espírito participativo, contra o que agora é un xogo perverso no que sempre gañan os mesmos  e a voz de moitos queda sen expresión.

Un modelo caduco que tras a pantalla da clase política, manexan ao seu antollo poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, é dicir, unha perfidia de sistema que permite aos vencedores usufrutuar un suposto mandato popular e onde os candidatos, lonxe de descifrar a mensaxe dos seus respectivos programas, esfórzanse en axitar medos e exorcizar fantasmas, para unha vez alcanzados con malas artes os seus perversos obxectivos, atribuírse o dereito de decidir en nome da maioría, e isto dito en voz alta como descrición da auténtica realidade, a dun modelo decrépito que de inmediato debe ser substituído por algo mellor, deixando de manter a súa prórroga ao abeiro de pantomimas e artificios de abstracción.

É mais que evidente que na longa viaxe iniciada dende a transición, a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo en mans da Banca, e tal vínculo de dependencia, por extensión, converteu en refén dos mercados ao conxunto da sociedade, tal é así, que en razón a unha crise deseñada por eles mesmos a cidadanía ao completo, para contentar as súas esixidas apetencias, viuse exposta a unha serie de sacrificios, tendo que renunciar a dereitos sociais, a prestacións públicas, rebaixar a calidade do ensino dos seus fillos, véndose obrigados a minar a saúde pública e mesmo permitir que sexa máis doado despedilos, e todo isto, para non espertar a ira dos mercados que ao parecer resulta ser un conglomerado anónimo imposible de controlar.

Sendo indiscutible por iso, que a democracia representativa neste país é pura entelequia, como pon de manifesto o feito dominante duns mercados financeiros que exercendo de especuladores sen escrúpulos convertéronse nos tenedores da inmensa débeda do Estado, para así, impoñer as regras de xogo ao o seu antollo, ao non existir nin vontade política para facerlles fronte nin ter collóns para pararlles os pés e inverter a situación, e facer posible que en lugar de cambiarnos a regras de xogo a nós llelas cambiasen a eles.

Unha situación por se mesma xa complexa, que alcanza niveis de máxima deterioración polo efecto expansivo da corrupción e a ruindade política.

Ante semellante tesitura é obvio que a verdadeira reflexión está servida, por canto, o cambio de modelo económico que a situación demanda, esixe igualmente un cambio político de primeira magnitude, e para ganduxar ambos os dous aspectos é imprescindible de partida afondar nesta dualidade, pois non resultaría axeitado afrontar un cambio de modelo produtivo sen librar unha batalla democrática para conseguir unha nova hexemonía política, que dende unha nova orde teña a fortaleza para vencer a forte resistencia dos lobbys de poder e impoña a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só dende esa perspectiva poderanse alcanzalos obxectivos previstos, porque suposto contrario, ante o baleiro de primacía política, é mais que seguro que as inercias dos poderes fácticos vólvannos empurrar cara ao punto de partida.

En todo caso temos de asumir como propio, que só os países que como expresión da vontade colectiva tomen nas súas mans o futuro, será capaces de levarlle o pulso á crise.

15 may 2015

A DEMOCRACIA VÉN ABAIXO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


Cando faise caso omiso das voces críticas que denuncian e alertan sobre as malas prácticas políticas, é xusto o momento en que a degradación democrática abre paso á instauración da demagoxia.

Nun artigo de opinión como o presente, o autor, adoita expresar o seu parecer sobre un tema cotián, intentando a través do implícito da súa columna convencer e atraer as simpatías do seu público lector, que xeralmente, mantén relación de fidelidade co columnista en razón ao seu estilo e ao seu enxeño, e todo, no contexto dun enlace de tendencias que de satisfacer aos destinatarios, estes, nunha actitude de correspondencia converten o autor no seu referente de opinión e especialmente no seu articulista preferido, e cando isto acontece e o lector ofrécelle o valioso regalo do seu tempo e a súa atención, en deferencia, o beneficiado debe devolver algo digno, e o mellor presente non ten de ser outro que facer gala expresiva da verdade e do rigor informativo.

Non en balde, para satisfacer ambas as dúas contrapartidas é condición " sine qua non" fundamentar a información que se difunda, e iso en periodismo non é posible sen dispoñer da verdade obxectiva dos feitos, veracidade, que debe incluír en todo caso o deber de contrastar as súas fontes, e só satisfeitos eses requisitos poderase difundir co debido rigor e a precisa solvencia a información de contidos acreditados; pois suposto contrario, córrese o risco de facilitar o acceso ás malas prácticas e á marxe de todo código deontolóxico poñer en circulación contidos de deficiente solvencia ou de dubidosa credibilidade, ou para maior complexidade, proceder de modo sibilino deixando en mans do lector a potestade aleatoria de filtrar ou confirmar a ratificación do seu contexto.

Este autor, observante co establecido no artigo 20 da Constitución sobre o dereito de difusión, tendo presente igualmente a ampla xurisprudencia do Tribunal Constitucional sobre o termo veracidade no contexto informativo e o seu carácter de obriga extensiva cara a todo suxeito que se dedique a difundir información. Por iso, aínda cando como xénero xornalístico os artigos de opinión son máis abertos á subxectividade, é disciplina deste columnista auto impoñerse o rigor normativo ata as súas últimas consecuencias e actuar de forma estritamente rigorosa e fidedigna, máxime cando o contido dos seus artigos polas súas características poida ter a consideración de materia sensible e o seu alcance poida arrastrar repercusións a terceiros.

Pois ben, satisfeitas estas precisións de conduta e aínda a sabendas que nunha localidade como Fene a arrogancia de certos grupos políticos fai que crean imprimido no seu ADN o monopolio da verdade coa agravante de catalogar toda denuncia contra os seus actos con etiqueta de falsidade.

Ante ese intento de dobregar o evidente amordazando toda  voz crítica, é cando mais entusiasmo debe poñer o difusor da información na reafirmación das súas denuncias, pois calar cando a única resposta é o ninguneo,  ademais de revalidar a perversión presupón incrementar o déficit da calidade democrática ao condescender cuns representantes municipais que a pesar do probado carácter delituoso dos feitos denunciados seguen sen reaccionar, e todo, mentres sarcasticamente metidos en campaña electoral, non reparen o mais mínimo en erixirse en referentes da transparencia e adaís da participación cidadá a pesar da súa probada implicación en temas graves e públicos, vinculados á corrupción

É por iso que na singularidade dun Fene atípico onde a pesar das fundadas e referendadas
denuncias, a opacidade mantén alianza estratéxica co silencio administrativo, coa velada finalidade de consumar ilegalmente a alienación e cesión gratuíta de bens patrimoniais desta entidade local no contexto dunha actuación inmoral e ilícita que compartida por acción ou omisión por tres das forzas políticas que conforman a corporación, ante a contundencia das probas documentais que referendan os feitos e a reiterada negativa á emenda; en razón a esta renuncia de funcións non só estase a causar un menoscabo ao patrimonio público, senón tamén facendo un dano inmenso á imaxe da institución e que ante a pertinaz rebeldía corporativa esixe sen dilación a intervención da xudicatura vía resarcimento e expurga de responsabilidades.

Pois de igual modo que ao articulista se lle esixe que independentemente do xénero que utilice para transmitir a súa denuncia, o deber de ter rigor na base da súa información, ao político denunciado tamén debe esixírselle o rendemento de contas ante a cidadanía, pois caso contrario, virase a referendar que o peor da corrupción non é só que sexan frecuentes os comportamentos delituosos senón que estes queden impunes, e o que é mais grave que a pesar de todo e como resulta ser o caso se autorice a concorrencia dos procesados no proceso electoral.

8 may 2015

AFIARLLE A FERRAMENTA AO VERDUGO

O sistema democrático funcionará correctamente cando os votantes deixen de comportarse como adeptos e fágano como cidadáns, pois só entón será cando os corruptos veranse forzados a desaparecer do escenario político.

A campaña electoral comezada onte, é a antesala duns comicios que marcan o acceso ao décimo cuadrienio das corporacións locais dende a transición, e que sen dúbida, verán alteradas no substancial a súa conformación política como consecuencia do crecente ascenso dos partidos emerxentes que ameazan con varrer literalmente do escenario local aos membros do bipartidismo, e iso, debido á contestación social dos que frustrados polos efectos da crise económica e da forma de afrontar a súa solución, séntense á marxe da política tradicional representada por PP - PSOE, e optan por buscar apoio en formacións ás que identifican como parte allea do circuíto político vinculado ao poder, ao percibir nestas un discurso próximo que asimilan como solución aos seus problemas.

Tendo de engadir a iso a extensa podremia incrustada no sistema político do país, como pon de manifesto a xeneralización de escándalos de corrupción de groso calibre, e de cuxa paternidade non se teñen de excluír os membros das corporacións locais, que en grao de multitude non só acentúan a degradación institucional dos entes locais senón que ademais de fagocitar ao bipartidismo, pola súa desmedida proliferación ameazan con minar a propia estrutura do sistema democrático.

Orixinando con iso que a cidadanía non haxa de fiarse nin un ápice dunhas organizacións políticas, que como as xa referidas, en vez de poñer en práctica medidas exemplares e exemplificantes, levando ante o xuíz aos seus militantes corruptos, opten por facer a vista gorda, tolerando contra todo código ético que persista a decadencia e a deterioración como consecuencia da inclusión dos inculpados nas súas propias candidaturas electorais.

Pero curiosamente, canto mais apesta a corrupción e mais palpable faise o descontento cidadán contra os malos hábitos do bipartidismo, e cando mais acentúase a necesidade de abrir as ventás para que entre aire limpo nas institucións facendo que reluza a transparencia, acontece, que xusto en coincidencia con tal conxuntura é cando o barómetro do CIS, pasándose de "sal e pementa coa cociña da súa sondaxe", publicita uns resultados inversos á realidade, que por arbitrarios, están mais a ton cun exercicio de adulteración demoscópica que acordes á expresión exteriorizada por uns enquisados, que maioritariamente, fartos de degradación téñense decantado sen ambaxes pola renovación e o cambio.

Resultando polo tanto un anacronismo que mentres a maioría do electorado toma parte en poñer punto final ao continuísmo político, apostando alternativamente por xente de refresco, para que homes e mulleres con novos hábitos democráticos entren nas institucións e póñanas ao servizo da maioría social, o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), aproveite a proximidade electoral para consumar unha fraude demoscópica, e así, terxiversando a libre expresión dos cidadáns en favor do PP e o PSOE, non dubiden en chegar ao antagonismo de converter as vítimas da situación voluntarios afiadores da ferramenta dos seus verdugos.

Votar por partidos políticos que amparan candidaturas participadas por corruptos, ademais de avalar a impunidade dos implicados contradí a idea que as eleccións funcionan como un sistema de rendición de contas, pois a falta de castigo ademais de converterse nunha promoción dos procesados presupón de facto que a aceptación dos corruptos se asente na sociedade, e polo tanto neste momento a corrupción alcanzase a metástase total.

Podendo ser boa mostra de contraste de degradación institucional, a concorrencia corrupta que prodúcese no Concello de Fene, onde tres forzas políticas da corporación, en alianza delituosa, secundaron conxuntamente por acción ou omisión, prácticas ilícitas, ao admitir que bens de titularidade publica incluídos no Inventario de Bens e Inmobles Municipal, a pesar de tal vínculo e dependencia, teñan ao día de hoxe condición de dobre pertenza e exclusivo uso e desfrute extramunicipal, ao estar clandestinamente o seu aproveitamento en mans de terceiros.

Sen obviar, o idéntico destino asignado a solos cedidos temporalmente por Navantía ao Concello para utilización finalista, que suxeitos a devolución por extinción, contra todo prognóstico e sen ostentan titularidade de tipo algún, paradoxalmente seguiron idéntico destino.

Ante esta mala praxe no exercicio da función pública, se a corrupción política fose considerada un asunto central en relación coa calidade da democracia, sobra dicir que os responsables dos feitos referidos terían as portas pechadas á concorrencia electoral, e por conseguinte, mais que presentarse agora ante a cidadanía, o procedente sería que comparecesen ante a Fiscalía.

1 may 2015

FENE, ADAÍL DO DESEMPREGO

Cando a economía tradicional xa non é suficiente como solución ao paro, faise obrigado abordar outro modelo, promovendo actividades económicas locais que estimulen a calidade de vida e a sustentabilidad.

Ao igual, que a gran maioría das entidades locais do noso ámbito territorial, o Concello de Fene vai de mal en peor, como o corrobora a realidade da súa negativa situación, onde, a gran maioría das súas xentes sobreviven mal que ben a xulgar pola calamitosa complexidade dunha contravida conxuntura, que para desgracia colectiva vén a referendar o negativo aval da oficialidade estatística como reflexo incuestionable dunha degradante realidade.

E así, se non fose suficiente factura o revés que comportou a aplicación dos sucesivos procesos de reconversión no estaleiro que fose a columna vertebral da súa economía e principal sector produtivo; as súas consecuencias, ademais de ocasionar o desmantelamento da actividade produciron a destrución de 5700 postos de traballo, contía, á que debe agregarse o paro de última xeración, é dicir, o xurdido da crise do 2007, cuxo censo de inactividade alcanza actualmente os 1487 desempregados, e iso a pesar do adelgazamento demográfico, que consecuencia da mobilidade derivada da inexistencia de oferta laboral, provocou unha diminución de poboación de 727 habitantes no transcurso de período, é dicir, un 5,36% da súa poboación, que forzou que os directos afectados houbesen de buscar solución de futuro camiño da emigración.

E mentres o cómputo global elévase a 7914 postos de traballo amortizados, acontece, que a política de emprego do Concello (salvo os escandalosos casos de nepotismo) brilla pola súa ausencia. Tal é así que os escasos empregos creáronse en sectores produtivos moi dependentes da demanda interna como resulta ser o comercio e o sector servizos, que provocou unha forte segmentación do mercado laboral en postos de traballo afectados maiormente pola temporalidade, a condición de precariedade e asociados a unha baixa cualificación.

Esta precariedade das condicións laborais, desgraciadamente moi xeneralizada no noso ámbito municipal, mantén o seu efecto no conxunto da poboación laboral demandante de emprego, que actualmente, alcanza un 27,8% de índice de paro, unha porcentaxe que dispárase ata o 57,4%, cando os afectados correspóndense co segmento da poboación mais novo, facendo que os repercutidos véxanse imposibilitados a garantir o seu presente e obviamente mutilados para establecer a mínima planificación do seu futuro.

Modelo que ten a súa orixe nun sistema económico pensado no exclusivo beneficio dos mercados financeiros, e todo, a custa do prexuízo e a desatención político - institucional dun amplo colectivo de persoas desempregadas, sen ingresos nin posibilidade de xerar dereitos para garantir prestación da súa protección futura.

E este que non outro é o panorama que reflicte a perversa realidade socio - laboral de Fene como Concello, e todo, a pesar de non faltar promesas electorais de toda índole ao longo dos últimos trinta e cinco anos.

Non hai dúbida algunha que a administración local pola súa proximidade aos cidadáns é a que mellor coñece as necesidades dos seus administrados, e a que en primeira instancia, está chamada a asumir o papel protagonista no imprescindible proceso de cohesión social, promovendo para o efecto as políticas necesarias e asumindo como propios os servizos destinados á súa consecución e mantemento, pois non en balde a situación así demándao, dando por sentado que no ámbito municipal os problemas das persoas deben estar no centro da decisión política.

Por iso, cara aos comicios do 24 de maio, partindo da premisa que a economía debe estar ao servizo das persoas e o emprego ao servizo do desenvolvemento persoal e o ben común; en Fene, onde o paro reside no 61% dos seus fogares, a solución electoral non está en apostar pola continuidade, en seguir depositando a confianza nos defensores da Lei 27/2013, mal chamada de 'Racionalización e Sustentabilidade dá Administración Local', porque se algo caracteriza a esta Lei é precisamente a súa irracionalidade e a súa nula sustentabilidade se referímonos  a persoas, pois o seu verdadeiro obxectivo é tratar de baleirar de competencias municipais materias de primeira magnitude como resulta ser o emprego.

Impedimento que a nivel local recomenda posicionarse a favor de alternativas polo cambio, apoiando aos que de forma decidida aposten polo recobro e a potenciación das competencias municipais, para que así, dende a convicción que a auténtica recuperación será a que recupere as persoas, afronten un Plan Municipal de emprego e desenvolvemento económico integral, participado e viable con obxecto de diversificar o modelo produtivo, promover, impulsar e conseguir emprego estable e de calidade a través dunha economía baseada en criterios éticos, tecnolóxicos, de responsabilidade ambiental e estabilidade, como única solución para poder  sacar a Fene e a súa xente  do actual contratempo