24 M: COÑECER O PERCAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En razón ao estado de involución xeneralizada que padece o país, en vía de rexeneración, os comicios do 24 de maio, ademais de cumprir a súa propia finalidade electoral, terían de  funcionar como acicate propiciatorio para o cambio necesario.

Xa metidos en véspera electoral e estar ás portas os comicios, as xastrarías da política teñen a todos os seus modistos envorcados en cambiar o seu propio 'look', co propósito de seguir confundindo o electorado, vendéndolles como traxe á medida e do mellor pano o que resulta ser un prêt-à-porter de pacotilla, e iso polo seu desencontro coa realidade, ao non asumir que a mentira mais estúpida dun político é aquela coa que se engana a si mesmo no seu intento de enganar os demais; tendencia que acentúase cando como agora, a crise da democracia faise dona da situación, e ante tal acontecer, os cidadáns perden toda fe no facer político para instalarse na incredulidade, á vez de tomar  o control escénico  do país e  converterse  en expertos   coñecedores do  percal.

Sendo casualmente esa percepción, o factor concluínte para determinar que a función política no noso país atende á coexistencia dun mesturado distinto de neoloberalismo, corrupción, austeridade e nepotismo, que no seu conxunto por degradación, foi a causa directa do estado de podremia, ao que chegou a democracia española como consecuencia da miseria moral da súa clase política, que polo mal uso do seu rol dirixente, non dubidou en transgredir o mandato das urnas frustrando a vontade maioritaria dos electores ao utilizar o seu sufraxio no seu propio prexuízo, e polo tanto, en vantaxe efectiva de quen aproveitando a conxuntura tomou tallada do triunfo electoral sen tan sequera concorrer ás eleccións. 

Prerrogativa outorgada á burguesía financeira, quen a pesar da súa inimizade cara á democracia e o Estado de Derecho,tuvo no seu haber o papel determinante ao ostentar a xerarquía de tutela e control sobre o bipartidismo político.

É por iso que se os electores coñecesen debidamente o percal, saberían de antemán que o último desexo desa elite financeira sería que no país se dese unha rexeneración democrática, e por iso, a sabendas que as súas consideracións son ordenes para os seus subxugados políticos, á marxe da pura práctica de salvagarda testemuñal, o bipartidismo corrupto non será quen de rehabilitar o sistema en consonancia a unha realidade institucional asociada á rexeneración democrática que por hixiene esixe mais que nunca a degradante situación política que vive o país.

Imposibilidade propiciada pola anómala correlación de forzas na cúpula dirixente das organizacións políticas, onde o dominio dos desvergonzados impón a súa maioría adúltera e a confrontación ética remata por forzar o abandono á minoría decente, convertendo definitivamente o sistema de partidos en áreas de poder mais acordes ás colusións mafiosas e as tramas ocultas que expresivas dunha concepción democrática da política, sobre a que polo tanto, non caben discursos moralizantes, nin recorrentes tópicos sobre a súa rexeneración, nin, tampouco propoñer a inconsecuencia dunha lei de tránsito como terapia. 

Pois o verdadeiro problema reside no comportamento dunha clase política que nacida para servir ao Estado, o está a devorar gradualmente, e esa tendencia á voracidade que leva á profesionalización corporativa da política e subtrae progresivamente a participación cidadá, por se mesma, vén a confirmar que só dende as urnas seremos capaces de reverter a envolvente situación de deterioración.

De aí que nun país como o noso, que ule mais a podre que a Dinamarca de Hamlet, para erradicar tal pestilencia, e optimizar o nivel ambiental para dar cabida a unha democracia saneada, non queda outra que aniquilar o seu factor causante, cuxa motivación de sobras coñecida, ten na corrupción política o seu verdadeiro xenoma, e que polo tanto, escasa solución pode achegar a aplicación do marco legal, cando paradoxalmente, son os propios lexisladores os mais directos implicados e os casos Gurtel e EREs un exemplo práctico de tal afirmación.

E así, mentres os efectos prodíganse por todas as partes, os aparatos dos partidos do bipartidismo tocados polos escándalos, en vez de promover a expurga e expulsión dos imputados, deciden reafirmar no cargo a todo tipo de personaxes sinistros que completan o agrupado da corrupción, e que na maioría dos casos, pola súa condición de aforados dedícanse a promover tácticas dilatorias coa intención de atrasar o momento de sentarse no banco, ou no seu defecto, auspiciados na ausencia dunha lexislación clara intentan situar os procedementos no limbo xudicial.

Toda unha función acorde a protagonistas de baixos instintos, que na súa gran maioría por unha mal entendida presunción de inocencia, nunha afronta ao electorado repetirán nas listas no seu papel de candidatos.

Por iso que agora, coñecido o percal, resulta obvio que tras trinta e cinco anos de degradación democrática o país esixa con urxencia a posta en marcha dun proceso de rexeneración política, que debe ter nos próximos comicios o seu punto de arranque e no teu voto o impulso necesario para o cambio.

VENEZUELA: UNHA PANDEMIA GOLPISTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Se proclamámonos defensores dunha sociedade de dereitos e liberdades, mal podemos conferirlles fiabilidade a aqueles membros da clase política, que por lazos de submisión, teñen coartado todo compromiso coa Democracia e o Estado de Dereito.

O verdadeiro motivo polo que Venezuela converteuse en chibo expiatorio da feroz campaña mediática internacional e á súa vez en ameaza á seguridade nacional estadounidense, desbotando todo enredo argumental, hase  dicir que a auténtica razón de tan planificada agresión ten un trasfondo mais negro que o propio Presidente do país promotor da conxura, que como EEUU, unha vez máis, a través de ensaiadas manobras de desestabilización intenta demonizar a lexítima democracia venezolana ao só obxecto de xustificar a súa intervención no derrocamento do réxime bolivariano e lograr a través do furtivismo político o seu auténtico obxectivo.

Finalidade que non é outra que apropiarse ilicitamente do petróleo existente no subsolo do país caribeño, que polo seu volume, é de sobra a maior reserva de hidrocarburos do mundo, e, polo tanto bocado apetitoso para quen ten monopolizado o control da totalidade dos xacementos  dos países produtores, é dicir, o pleno dominio do mercado de carburantes, que coa salvidade iraniana ten a súa outra excepción en Venezuela, a cuxo goberno electo intentan por ese motivo derrubar financiando golpistas disfrazados de oposición, e impoñendo medidas de carestía alimentaria mediante o desabastecemento,  a o só efecto, de provocar a desestabilización interior excitando á cidadanía, facéndoa crer que viven no desastre a causa dos seus mandatarios coa malsá intención de que esta se rebele contra a orde constitucional.

Pero con todo, a teoría da conspiración faise mais ostensible ás primeiras de cambio, cando os mesmos artífices que astutamente se empeñan en vestir de ditadura e tiranía ao réxime venezolano, manteñen relacións de cordialidade con gobernos diametralmente opostos á linguaxe das urnas como Arabia Saudí ou China, sen que a pesar do seu carácter totalitario, teñan para con eles a mais mínima reprobación política.

Unha actitude de compracencia e complicidade co mais cru radicalismo ditatorial, que vén a delatar a falsidade dos postulados dialécticos utilizados polos promotores da confabulación para xustificar a súa obsesión antibolivariana e a súa nula preocupación pola democracia, que tan interesadamente veñen de utilizar  como escusa, ao só efecto de xustificar a súa intención agresora contra este país soberano, que polo feito de selo, ten conferido o pleno dereito a decidir o seu futuro sen admitir a mínima intromisión involutiva, , asistíndolle no seu caso, razóns sobradas para abortar sen contemplación  toda intento golpista e meter entre reixas  a quen mediante prácticas de sedición pretendan derrocar o ordenamento democrático establecido.

Nin que dicir ten que aos instigadores do atropelo élles totalmente indistinta a cor política do réxime que rexe os destinos de Venezuela, por canto a súa auténtica preocupación é lograr que o Goberno constituído non poña veto á súa intervención económica, nin á consecución de beneficios, nin ao seu modo de obtelos, e cando como é o caso, por impedimento político reciben a negativa por resposta, é entón cando en reacción os directos afectados pola denegación, feridos no seu intereses desatan o seu feroz ataque contra quen se opón á súa tan "nobre" intención.

Sendo comportamento reflexo de tal actitude, a ameazante advertencia do Presidente Obama, cuxa última finalidade, non é outra que instaurar a través de subterfuxios un goberno de monicreques que sortee o actual impedimento, facilitando así a consecución das súas espurias intencións, validando tal conclusión o histórico de invasións militares e conspiracións tácitas e expresas que caracterizan a turbia política exterior estadounidense.

Quizais sexa o gregarismo enfermizo que profesa o goberno español cara aos mandatarios do norte, o motivo, que a súa complicidade co golpismo venezolano resulte tan explícito como repugnante; sendo difícil entender a manida utilización de importunados tópicos e insistidas mentiras coa mala fe de adulterar a versión orixinal do fenómeno mais excepcional da historia democrática contemporánea, a correspondente a un país cuxo goberno mantense no poder ininterrompidamente despois de gañar limpamente as eleccións durante dezasete veces consecutivas.

Excepción que non parece satisfacer a uns mandatarios que como os nosos, vénlles de casta aceptar tan só a democracia cando gañan os que defenden os seus intereses, e optan por desfacerse dela no momento en que esta faga perigar os seus privilexios, en xusta correspondencia coa actitude que mantén a oposición venezolana. e que só a un fascista se lle ocorrería outorgarlle amparo.

Sendo por iso que a única ameaza que representa Venezuela para os picatostes da orde mundial, non é outra, que a súa exemplaridade democrática, que sumada ao seu papel de vangarda na defensa dos intereses da maioría dos países Latinoamericanos, converteu aquel país no inimigo a bater, por determinación expresa dos que ven no seu liderado un perigo que non están dispostos a tolerar por ser contrarios a que os designios da sociedade se conduzan tomando por patrón de referencia a Democracia e o Estado de Dereito.

RAJOY E TRES MILLÓNS DE EMPREGOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando os defensores da austeridade como Rajoy,  eríxense en redentores da creación de emprego, coa carga de cinismo que leva consigo tal proceder, poñen de manifesto, non só ter perdido toda ética política senón tamén a propia dignidade.

Mentres o Partido Popular do Presidente Rajoy chama crear emprego ao feito de repartir miseria, os auténticos promotores de tal finalidade, é dicir os autónomos e os xestores das Pemes, como consecuencia dos efectos da crise e especialmente da repercusión inducida polas incoherentes políticas de austeridade do actual Executivo, ou ben  víronse abocados á vía do concurso de acredores, ou no seu defecto remataron arruinados de por vida sen alternativa nin solución, como refire o feito que máis de 303.000 pequenas e medianas empresas e 302.116 traballadores autónomos tivesen que pechar as súas portas dende o inicio da crise; cesamento de actividade que ademais dos seus males intrínsecos provocou unha mingua na dimensión do tecido produtivo, cuxa repercusión agravou aínda mais o degradado mercado laboral e impediu en maior medida a reactivación e creación de emprego.

De aí a nula credibilidade que ten de adxudicárselle ao presidente do Goberno cando sen renunciar ás políticas de austeridade, en plena "cicloxénese electoral", en foro parlamentario márcase como obxectivo a creación de tres millóns de empregos para a próxima lexislatura, por ser tal proclamación unha promesa apócrifa, realizada ao só obxecto de pescar votos no caladoiro dunha maioría electoral que ten no desemprego a súa principal preocupación.

Estratexia aplicada con premeditada finalidade, sen caer na conta que difícil acollida pode ter o discurso de mentiras, de quen, interesadamente intenta esconder que dende a súa chegada ao poder, co mantemento de idénticas políticas o paro non fixo mais que crecer, como evidencia o balance da realidade estatística, que en decembro de 2011 estampaba  un saldo de 17,1 millóns de afiliados á Seguridade Social e cuxo último dato a febreiro de 2015 reducía esa contía ata os 16,5 millóns, diferenza, que ademais de resultar unha expresión da inviabilidade da súa proposición, é mostra do pouco fiable facer político de quen empéñase en prorrogar a súa arraigada pretensión de enganar á cidadanía.

Por iso, se ata agora a recuperación económica era a gran falacia do PP, coa saída a escena de Rajoy anunciando tan cuantiosa creación de empregos, o grupo conservador entra no antagonismo político de enfrontarse ás súas contradicións ao ser o propio Goberno, quen, contravindo o antedito recoñecía con anterioridade que no mellor casos manteríase o índice do 15% de desemprego estrutural.

Pero á marxe de disquisicións, o certo é que tras ese difundido anuncio agóchase unha atribución clandestina, pois salvo na esfera pública, non é función nin deste goberno nin de ningún outro afrontar como propia a creación de emprego, senón, habilitar as políticas oportunas que xeren as condicións de confianza apropiadas, para que así, dende unha situación de afianzamento as empresas e empresarios poidan promover con éxito a produción de riqueza e impulsar a creación de emprego.

Un marco de confianza que en modo ningún se logrará mentres manteñan vixencia as actuais políticas do Executivo de Rajoy, toda vez que por consecuencia lóxica, cando a austeridade roza a neurose é imposible que funcione nin que poida funcionar ao exercer como lousa do crecemento, e cuxos efectos, destrúen os alicerces  da estrutura produtiva e do tecido empresarial, impedindo así aplicar en serio políticas directas de recuperación e creación de emprego, e iso é así, por mais que a axitación mediática afecta ao Goberno, en pleno maremágnum electoral intente camuflar esa realidade, ocultando, que non haberá solución cabal para satisfacer a demanda do mercado laboral en tanto prevalezan no primeiro plano as contraproducentes políticas de austeridade.

Ante esa tesitura, ao colectivo empresarial afectado nos seus intereses e á cidadanía detraída dos seus dereitos, en consecuencia, non lles queda outra que resolver a disxuntiva pola vía electoral, optando nos próximos comicios por outorgar a confianza nas urnas aos representantes da maioría progresista, para así poder derrogar a actual adscrición do país ao neoliberalismo económico e ter a posibilidade de darlle un xiro á situación política coa instauración de medidas de crecemento que fagan posible a diversificación empresarial, a consolidación da estrutura produtiva, e con iso a xeración de emprego estable, ao igual que a restitución dos bens e dereitos públicos indebidamente subtraídos.

Pois suposto contrario, de non o remediar, seremos responsables que durante outros catro anos os directos culpables políticos e as involucradas elites económicas, sigan conducíndonos polos seus foros cara a un austericidio que ademais de manter ao país en permanente estado de deterioración seguirá provocando  na súa estrutura o pernicioso impacto do seu efecto desolador.

RAJOY NON É A SOLUCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O Presidente dun país ten de exercer en todo momento como o seu máximo valedor, e cando ese requisito político incúmprense nunca éo por razóns de Estado, senón por inaceptables intereses espurios, que en correspondencia, por saúde democrática esixe substitución.

Os intereses económicos nunha man e a democracia na outra, esa foi a pauta seguida por quen desoíndo os consellos do FMI e da Comunidade Europea desbotou a aplicación da austeridade optando alternativamente por abrir de par en par as portas ao crecemento, sendo así como despois de deixar atrás a hecatombe bancaria, en só catro anos foron capaces de recuperar o terreo perdido situando ao país no bo camiño, cunha exigua taxa de paro do 3,6%, e unha expansión do Produto Interior Bruto (PIB) do 3,3%, cifra que por se mesma supera de sobra o triplo que a dos estados da zona euro.

Rexeneración posible nun país como Islandia, que ao non formar parte da Unión foi allea á súa disciplina, e soberana polo tanto para deseñar o futuro acorde ás súas necesidades e intereses, sendo o mais eficiente referente de tal decisión, o vantaxoso balance de resultados acadado en tan curto período, que en contraste coas negativas resultas obtidas polos estados membro en idéntica temporalidade, poñen de manifesto o estrepitoso fracaso ante a crise que supuxo a contraproducente austeridade ecuménica prescrita por Berlín, que mais que impulsar as entusiastas expectativas dos seus defensores, non fixo mais que potenciar o desastre ao promover o estancamento xeneralizado da economía e o incremento descontrolado da débeda pública.

Pero cando esta realidade debese ser xustificación abondo para deixar en suspenso as draconianas medidas de austeridade e darlle unha oportunidade ás políticas de crecemento, acontece que nesta España nosa, uns subordinados representantes co seu Presidente á fronte, nun exercicio de escamoteo democrático á marxe dos dereitos e intereses dos seus representados, proseguen a súa rutina mimética de asumir como propias as directrices impostas dende Berlín a través dunhas institucións non elixidas democraticamente que como a Comisión Europea, o Banco Central Europeo e o FMI, tomaron por asalto a Unión, utilizando o foro europeo en beneficio das grandes fortunas e as corporacións financeiras.

Triunvirato que á par exerce como aliado de Alemaña e explícito executor das súas medidas da austeridade, a pesar da súa inservible función para propiciar o crecemento, ao ser mais que unha receita económica unha estratexia política, cuxa verdadeira finalidade reside en manter a prórroga ao "enorme negocio da débeda", para así, seguir favorecendo os auténticos beneficiarios, que non son outros, que os bancos e multinacionais alemás, e todo iso a custa de levar aos países periféricos á máis completa prostración, afectados, entre os que anacronicamente España é parte repercutida e que en razón a esa tesitura, tan só dende a loita e a desconformidade será posible erradicar o cambio político.

Aínda cando a aplicación dos programas de austeridade equivalen ao tratamento que pretende curar a enfermidade matando ao paciente, a pesar do evidente de tal analoxía, no noso país, contra todo prognóstico séguese subestimando o alcance dos seus prexuízos, iso alomenos é o deducible a xulgar pola férrea defensa que sobre tales políticas segue a manter o noso presidente, un Rajoy que a pesar que o alcance da súa aplicación só conseguiu paralizar o crecemento e seu marco de esixencias resultou cada día mais insostible, en vez de reconducir posturas optando alternativamente pola senda do crecemento inclusivo, decide exercer de renegado e así manter o seu nefasto papel como grande aliado das esixencias de Merkel contra os países do sur, entre cuxos afectados, paradoxalmente, atópase o seu propio Estado.

Neste maio electoral cúmprense cinco anos da chegada das receitas de austeridade a España, e o certo é que dende aquel acordo do cumio europeo da súa posta en práctica, a pesar da rixidez das súas medidas, que xunto ao incremento da presión fiscal guillotinou o gasto público no contexto dunha dinámica extensiva de recortes que frearon actividade e suprimiron o estado de benestar, en síntese, cabe referir que o quinquenio péchase marcado pola deterioración económica, que partindo do anacronismo duns bancos rescatados co sacrificio repercutido aos contribuíntes, conclúe o seu balance, superando o incremento de dous millóns de parados e situando a débeda pública mais alá do billón de euros, sen lograr rebaixar en modo ningún o déficit público, engadindo a iso o empeoramento xeneralizado dos principais indicadores económicos que en se mesmo son a advertencia mais contundente do fracaso dunha austeridade que non fixo máis que potenciar o desastre.

Se a draconiana austeridade que preconiza Rajoy tivese sido eficaz, despois de cinco anos a realidade do país debera ser outra, distinta e vantaxosa, pero o certo é que a súa aplicación non só resultou socialmente devastadora e economicamente desastrosa, senón tamén unha decisión política descerebrada, que electoralmente demanda recondución en prol de establecer políticas de estímulo e crecemento. 

Pero o certo é que para afrontar con éxito esta nova andaina sobran todos os que están.