EMPREGO: NIN ESTÁ NIN SE LLE AGARDA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Por mais alardes que proclame  Rajoy, o certo é que estamos máis preto dunha nova depresión que da tan pregoada recuperación, sendo reflexo de tal aserto, o fracaso da  súa política laboral a xulgar pola nula creación de emprego.

Como principal preocupación cidadá, que a é, o obxectivo de crear emprego e reducir o paro, en aparencia, converteuse no discurso electoral por antonomasia, aínda cando, os distintos ensaios políticos levados a termo na última década para poñer freo a esta eiva social resultasen un estrepitoso fracaso, e iso, en razón ao común denominador dunha contraproducente desregulación do marco de relacións laborais, que en se mesma xeneralizou a precariedade, tanto para os efectos de emprego coma a nivel salarial.

Adversos aspectos que mais que dinamizar e estabilizar a situación, non só dificultárona senón que derivaron no "efémero laboral", ata o extremo que a degradación das condicións laborais xeneralizou o subemprego como norma de contratación, eventualidade que engadida ao escaso peso da oferta, ademais de non satisfacer en modo ningún a progresiva demanda, fixeron que as súas secuelas influísen de forma perversa sobre o crecemento e acentuasen con iso a contracción económica, que resulta ser o peor dos aliados; pois para crear emprego é condición "sine qua non" que exista crecemento económico, porque sen garantir esta premisa, ningún mercado de traballo por flexible que estableza a súa regulación será capaz de lograr este labor.

Pero os que como o PP renden culto ao credo neoliberal, lonxe de apostar pola solidez dun crecemento robusto e sostible como soporte dunha economía consistente e competitiva, no seu porfiado empacho de austeridade, pregándose ao ditado dos mercados, optan polo establecemento de empregos de peor calidade, intentando para o efecto coarnos como axeitadas o despropósito das súas políticas en curso, aínda sendo unha quimera que a través da elasticidade inducida polo empeoramento das condicións laborais e salariais póidase lograr estabilidade no mercado de traballo, pois o certo é que co actual formato económico de aplicación, pola súa inconsistencia e escravizada dependencia, en repercusión, mais que propiciar o aumento dos índices de emprego veñen  a intensificar o afundimento do mercado laboral.

Por iso as cifras sitúannos á cabeza de Europa en niveis de precariedade, tal é así, que aínda con maior prestación salarial e garantindo maior cobertura de emprego, os países punteiros do noso ámbito próximo son mais competitivos, e non porque a súa clase traballadora sexa mais laboriosa, senón por ter seguido  políticas de planificación mais eficaces e coherentes, que lonxe de conducilos como no noso caso, en dirección á volatilidade do emprego, fixérono activando o seu capital humano, reordenando os sectores produtivos, axustando a formación á demanda e innovando na organización do traballo, é dicir, todo o contrario ás medidas levadas a termo no noso país, cuxo resumo limítase a un histórico de atípicas reformas laborais, cun resultado final que pon de manifesto que o maior dos problemas do desemprego radica no anómalo funcionamento do mercado laboral, e todo porque a inestabilidade no emprego, causa insuficiencias coartando con iso toda posibilidade de estabilización por estancamento da produtividade.

De aí que en primeiro termo, toda solución para o mantemento e a xeración de emprego teña de pasar forzosamente por un cambio sistémico, unha mutación ao completo da regulación laboral, que poña termo á negativa singularidade do actual mercado de traballo, reducindo a mínimos a modalidade de contratos temporais, e facendo que o despedimento mais que unha rutina sexa a última opción, para así dende unha realidade mais acorde, aplicar parámetros de flexibilidade e produtividade fundados na formación e especialización do capital humano que consoante a resultados adxudique estabilidade laboral e permita o crecemento salarial.

Aínda cando para impulsar outra política de creación de emprego, ao xa exposto, téñanse de engadir medidas complementarias de reactivación, destacando por preferentes, a habilitación de vías de financiamento alternativas á negativa bancaria en facilitar crédito á economía real, a fiscalización e control dos mercados enerxéticos e da utilización inflacionista dos seus prezos, ao igual que a posta en práctica dun sistema de fiscalidade que no ámbito empresarial garanta o principio de xeneralidade, equidade e progresividade.

Como queda dito, esa realidade só corríxese a través dos estímulos que a situación require, pero nunca con prácticas de distorsión como as utilizadas polo Presidente Rajoy, que lonxe de recoñecer os seus erros e proceder vía consoante , empéñase en seguir manipulando a realidade, e ocultando que segundo a EPA, dende a súa toma de posesión ata a actualidade as cifras delatan sen nesgo, que lonxe dos éxitos que se arroga coa súa política laboral, a contundencia dos resultados pon de manifesto que durante ese período non se creou nin un só posto de traballo tal como ven de  referendar o feito que a taxa de paro acrecentara substancialmente na devandita temporalidade.

E cando isto é o que acontece, é obvio que o emprego, nin estea nin se lle agarde.

CORRUPCIÓN: A CARA B DA DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

No seu intento de non pagar nas urnas a custosa factura da súa corrupción, un PP acurralado, xoga ao despiste da artimaña, ao vender por certa a reactivación económica, que por ficticia, halle devolver  o seu rebote por efecto búmerang.

Por mais versións deformadas que quéirannos transmitir, o certo é que España, lonxe de conducirse a través da estabilidade dunha democracia, o está a facer a golpe de trompos e volantazos, efectuados, por uns pilotos suicidas que enfundados no  escafandro da súa escudería  política, decidiron converter ao país nun singular circuíto de confrontación, dispostos a quitar de circulación con todas as consecuencias a quen se interpoña na súa frenética carreira do todo vale, cuxo obxectivo final non é outro, que alcanzar a meta a calquera prezo e seguir mantendo así o podio da gobernabilidade, aínda cando toda recompensa de recoñecemento ao seu triunfo, mais que ter carácter de merecido galardón sexa a indecente tapadeira que vén a encubrir a dexenerada realidade dunha interminable orxía de corrupción.

Por iso que agora, cando é esta quen axexa, os guías da maquinación sen decaer na súa deriva infractora, en liña co seu reprensible proceder, intentan escapulir o vulto e negar con iso toda implicación transgresora.

Sendo xustamente esta actitude de cinismo e disimulo a utilizada polo Partido Popular, cando facendo unha lectura nesgada do escrito polo xuíz Pablo Ruz, nun intento de confundir o electorado, aducen que ao non presupoñer o seu contido unha declaración de condena, este, é expresivo exculpatorio da súa formación na trama Gürtel.

Un disparate sen paliativos, por canto da exactitude do citado escrito conclúese todo o contrario e pon ao descuberto que o "grupo conservador" está metido ata as cellas no asunto, tal como confirma a propia xudicatura ao obrigar a súa comparecencia nas actuacións en calidade de partícipe a título lucrativo, ou o que é o mesmo, ao deixar expresado á marxe de todo intento de evasión, que o partido da gaivota está implicado ao completo nesta trama de financiamento ilegal, como o determina a circunstancia do seu deber a comparecer na causa asistido de letrado e procurador, extremo que pola súa contundencia despexa toda dúbida de interpretación, deixando así sen efecto as falacias coas que o PP quere burlar a súa implicación e disfrazado de inocente esconder ante o electorado a súa ostensible participación nos feitos.

Resultando polo tanto unha tomadura de pelo, que tras as evidencias referendadas pola Fiscalía e a Avogacía do Estado considerando "acreditada" a existencia dunha caixa B para o financiamento ilegal do actual partido no Goberno ao igual que a súa implicación participativa a título lucrativo, o PP como directo aludido, en vez de asumir as consecuencias xurídicas e políticas derivadas de tal aserción, a pesar da existencia de testemuñas probatorias, nun exercicio de negación do evidente e do acantoamento da verdade, opte por fuxir de toda responsabilidade e proclamarse alleo ás graves acusacións que veñen a referendar a súa imputación.

Ao Partido Popular estaloulle a Gürtel no peor dos momentos e con impactante percusión na súa estrutura política, ao quedar probado a través da Intervención do Estado o pagamento en negro das obras de reforma na súa sede da rúa Xénova, como tamén contrastado o uso de fondos provenientes desa caixa negra para o pagamento de sobresoldos da cúpula dirixente, gastos ordinarios do partido e para campañas electorais, e todo a pesar que as devanditas conclusións estivesen precedidas dunha total falta de colaboración coa xustiza, ata o extremo, de forzar que a Policía tivese que incautar a documentación requirida mediante rexistro realizado na súa sede central por mandato e orde xudicial.

Por iso, cando queda probado a existencia dunha rede de corrupción participada polo PP, non é de recibo que os seus mandatarios miren cara a outra parte evitando de forma sistemática toda responsabilidade no asunto, salvo, que ademais da súa lixeireza de trato para coa xustiza, a súa intención final teña por único propósito tomar por imbéciles á cidadanía.

É unha obviedade polo tanto afirmar que o PP non é alleo á trama corrupta da Gürtel por ser o seu mais directo referente, pois ademais da complicidade mantida polos seus homes de palla co goberno de Aznar, o histórico delituoso que alimentou a caixa B da corrupción, tivo por vencello clientelar, o ávido apoio dunhas administracións publicas que rexidas por políticos de idéntico signo, fixeron do marco de contratación un garito de chalaneo, sen a mínima observancia nin acatamento a disciplina legal, ata o extremo, que na maioría dos casos a retroactividade aleatoria das adxudicacións de licitación, de levarse a termo, destaparía en cada caso un novo escándalo institucional. 

Apuntando como agravante, a apoloxía de autoritarismo que supuxo a destitución ditada por Rajoy contra os inspectores de Facenda, que en exercicio das súas facultades escrutaban a participación do PP na tremoia ilícita.

De aí que afianzándose na rotundidade dos feitos, non quede outra que concluír confirmando que o que avistamos a flote neste piélago de impureza política, é tan só un referente minúsculo dun xigantesco iceberg de corrupción, que lonxe de ter por padriño ao anonimato, como queda visto, ten procedencia e protagonistas concretos.

ESPERTA DO TEU SONO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

É imposible a resurrección deste país sen a defunción do bipartidismo, e quen non queira asumir esta realidade, sempre pode apagar o espertador, pechar os ollos e seguir durmindo.

Se espísemos a España de imposturas, quedaría ao descuberto a flaccidez dunha democracia apócrifa e a mala traza dunha clase política frustratoria, que de non ter utilizado a mentira por sistema, endexamais tería chegado ao poder.

O hábito de mentir, polo seu carácter indigno e condición insidiosa causa mala reputación, en quen, tomándoa por práctica faina súa ata o extremo de transformala en parte implícita da súa conduta, a pesar que o castigo do embusteiro é non ser crido mesmo dicindo a verdade; conformando o non vai máis de tal demérito, a gran maioría da farándula política, que como profesionais da hipocrisía, aínda mentindo mais que falan, a súa linguaxe por enmascarada, está deseñada para conseguir que as súas falsías soen como verdades, sendo por iso que mesmo cando a mentira poboa a biografía da gran maioría da clase política, estes, mantéñanse nas súas trece e sigan utilizándoa sen discreción como moeda de cambio en todo proceso electoral.

Para os fabricantes de falsidades, a clave do poder para nada ten conexión coa eficiencia senón coa propaganda, e polo tanto, o seu obxectivo non é outro que lograr coas súas manipulacións e enganos rendibilizar que a mentira convértase nun consumo de masas e así subxugar doadamente a un electorado crédulo, coa única intención de enganalo, para ulteriormente, unha vez capitalizado o seu voto por subtracción, abandonalo á súa sorte e impoñer contraditoriamente unha diverxente axenda política, onde o recorte de liberdades e de dereitos, paradoxalmente, teñan por vítimas propiciatorias aos mesmos que por apoio hipnotizado e extraviado facilitáronlles o acceso ao poder, ao confiar de boa fe o seu voto, a uns demagogos políticos que lles conduciron ás urnas mediante a argucia de astutos estrataxemas e maquiavélicas mentiras.

Por iso que agora, recén iniciado un novo ano plebiscitario, cando mais desfavorable resúltalles a concorrencia política e polo tanto mais adverso élles o escenario electoral, é tamén cando mais acentúan a súa persistencia en repetir con mais entusiasmo se cadra a fraude levada a termo en votacións pretéritas, sendo obriga polo tanto de todo demócrata ante tal risco, reaccionar en consecuencia para persuadir os electores e sacalos do contrasentido, evitando así que unha vez mais os mordomos da coacción sáianse coa súa, e logren que a democracia siga a perder enteiros como consecuencia do seu novo reintento en utilizar a mentira como arma electoral.

Os electores deben esixir o cumprimento político do seu dereito á verdade, vetando a través das urnas a quen disfrazados de demócratas aspiran a seguir desempeñando a función pública utilizando a mentira como práctica de conduta, pois vai sendo moita hora de rexenerar a esfera política, expulsando desta aos apóstolos da impostura, a aqueles que non reparando en insolencia, despois de evidenciar non ser a solución de nada, atrévense agora a prometer, o que despois de poder facer, non foron quen de acometer mentres ostentaron o poder executivo e desempeñaron funcións de Goberno.

Este país require estar liderado por xente decente, por homes e mulleres de primeiro nivel, e non, como vén sucedendo, por uns individuos de tres ao cuarto que incapaces de dedicarse profesionalmente a outros mesteres desembarcaron na política, non para utilizala como ferramenta de solución do interese xeral, senón para valerse dela como táboa de salvación e convertela en oficio de conveniencia para satisfacer as súas persoais ambicións.

Non resultando recomendable tampouco por factor de dependencia, que as rendas do país sexan conducidas por membros de grupos políticos salpicados de corrupción, ou se é o caso, por integrantes de organizacións políticas que ao bordo da ruína por acumulado dunha débeda descomunal, nunha aproximación ao totalitarismo, outorguen preferencia de trato á banca acredora do seu débito en detrimento dos dereitos inalienables da cidadanía.

É un total anacronismo ser dirixidos polos reprodutores do nepotismo, polos que non reparan en absurdas promesas de crear emprego sen ter empresa, á par de favorecer os seus acólitos facendo da Administración Pública a súa factoría de enchufismo e colocación, onde prohibindo o acceso ao común dos cidadáns, as portas xiratorias son a coaba interminable de amigos, pais, fillos, tíos e demais familia convertidos por favoritismo en funcionarios sen oposición. 

Por iso e moito mais, non podemos seguir outorgando fiabilidade a quen despois de ensimesmarnos no artificio de ser a oitava potencia mundial, relégannos nun santiamén a cumprir o papel de furgón de cola de Europa.

En resumo, é imposible a resurrección deste país sen a defunción do bipartidismo, e quen non queira asumir esta realidade, sempre pode apagar o espertador, pechar os ollos e seguir durmindo.

UN GROTESCO SAINETE BIPARTIDISTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os membros do bipartidismo veñen de achegar conxuntamente posicións ideolóxicas en torno ao credo neoliberal, coa finalidade de frear todo fenómeno de masas, e calquera outra acción política de emancipación.

Non é ningún desvarío afirmar que neste país o oficialismo político é unha farsa radical, pois cando pasan xa de trinta e cinco os anos que os membros do bipartito permutante disfrazaron a democracia de carnaval, esa falsificada mascarada sostida como formato funcional, para nada foi referente de autenticidade por mais que se agochase no disimulo dunha aparente seriedade.

Por iso á marxe de todo subterfuxio, dificilmente hai quen dende o oficialismo político poida alardear de ser animador de prácticas democráticas, cando o certo é que a partir daquela enganosa Transición a democracia brillou pola súa ausencia, ao ser os mercados que ninguén votou os que, arrogándose papel protagonista, coa anuencia dun bipartidismo corrupto, oposto á vontade dos electores, impuxo a súa primacía ata o extremo de converter aos axentes financeiros nos exclusivos e supremos mandatarios do país.

De aí a nula fiabilidade que debe outorgárselle aos membros do acoplado bipartidista; ao facer político duns representantes, que como os líderes rexentes do PP e PSOE, converteron o dereito a elixir nunha práctica desvalorizada, ocasionando que os electores pasasen de ser o referente democrático a estafados polos seus repetidos incumprimentos e deliberados enganos, e iso, a xulgar pola súa ostensible tendencia a contravir o contido dos seus programas electorais, que escritos en papel mollado foron pensados en todo caso e de antemán coa única finalidade de ser transgredidos ao día seguinte de alcanzar o triunfo electoral, co propósito establecido no contexto dunha miserable manobra de artificio político.

O uso e abuso das malas artes políticas, é dicir, a súa pérfida praxe, fixo que a asidua tolerancia da que os electores fixeron gala durante anos perdese toda continuidade, para dar paso á severidade inducida por unha frustración xeneralizada, mutación que causou que a fórmula empregada dende a Transición extraviase toda efectividade, e que en razón a iso, tanto a alternancia política entre os dous grandes partidos coma a súa continuidade estea actualmente ao bordo do abismo.

Chegando ao extremo que o protagonismo do PP e PSOE que en outrora dominaba de forma abafadora o escenario político, actualmente desgastados  polas impopulares respostas á crise e os casos de corrupción, sitúense nas súas horas mais baixas, e que en razón á súa erosionada credibilidade os compoñentes do bipartidismo pasen a xogar o seu futuro nos próximos comicios electorais co risco mais que evidente que as desercións no seu electorado por transvasamento cara a outras opcións políticas mais fiables sexa o referente de inflexión cara ao seu ocaso político.

Actuando como desencadeante deste declive o seu propio gregarismo político, que por arrastre de complicidade impídelles escoitar a voz da rúa, ao igual que exercer como lexítimos valedores da vontade soberana dos electores ao admitir sen réplica as interferencias antidemocráticas exercidas por eses poderes fácticos, aos que préganse, sen atreverse en modo ningún a desafiar as súas concernidas prioridades, e todo iso, a pesar das catastróficas consecuencias e lesivas repercusións que o seu alcance provoca nos intereses xerais da cidadanía.

Esta realidade coa súa carga de dramatismo, pon de manifesto a escasa fiabilidade que debe outorgárselle aos políticos e voceiros bipartidistas, pois coas súas prácticas de perversión ademais de estar a ofrecer un espectáculo bochornoso, mais que demostrar interese pola cousa pública poñen de manifesto a súa exclusiva propensión cara á continuidade dos seus privilexios, así como, a defensa extrema de intereses espurios.

O actual modelo bipartidista na súa conformación reúne ás dúas caras da mesma moeda, de aí que aínda cando o PP e PSOE se esforzan por acentuar distintivos de diferenciación, o certo é que son coincidentes no esencial, por canto, ambos os dous concordan en exercer como tapadeira política daqueles que concentran o poder económico, sendo por iso o seu exercicio unha rémora do cambio, ou o que é o mesmo, unha forma de cambiar para que todo siga igual, é dicir, toda unha práctica que ademais de coartar a participación e deliberación dos cidadáns nos asuntos públicos, fai que a ideoloxía imperante sexa a dos poderes económicos, e que en razón a iso, a súa aplicación práctica mais que o reflexo dunha democracia real teña por equivalencia a representación dun grotesco sainete bipartidista.

Miseria ideolóxica, que forza desbotar ao bipartidismo como alternativa en todo proceso electoral, pois a rexeneración do sistema pasa pola radicalización democrática.

ALEGATO, SALVAR A DEMOCRACIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Impulsados á calor do cansazo da crise e as súas políticas de austeridade, Syriza e Podemos, ademais de ser o rompedeiro dos mercados e dos seus acólitos, son tamén a clave vital para afrontar con éxito o cambio necesario.

Nesta Europa dos mercados, a reacción ameazante dos membros da Troika ante a decisión maioritaria do parlamento grego de adiantar as eleccións, xusto cando o favorito para gañar os comicios é a formación política Syriza, pon de relevo o menosprezo mostrado cara á cidadanía helena e a falta de respecto ás regras democráticas daquel país, por parte de quen resulta ser a Trindade do Capitalismo europeo, é dicir, o referente dos tres entes distintos que conforman un só Capital verdadeiro, dígase, FMI, BCE e CE.

Indicación axeitada, ao ser eles os que despois de tomar por asalto o estado de dereito, atrévense a entrar de cheo na campaña electoral facéndose parte activa desta, mediante prácticas de extorsión e advertencias coercitivas, destinadas a deixar sen efecto a liberdade electoral e coaccionar así o voto dos electores gregos en prol a satisfacer con iso os seus disolutos intereses.

Noutras palabras, ante a mais que segura posibilidade que a formación liderada por Alexis Tsipras  alcance o goberno heleno e estableza para o efecto medidas alternativas ás inaceptables e ruinosas políticas neoliberais, os directos afectados por tal posibilidade, trementes de pánico ao ver ameazados o seu vantaxoso negocio, deciden pasar á acción directa desatando unha intensa campaña de descrédito contra este movemento progresista, ao só obxecto de abortar o seu acceso ao poder e evitar con iso a posta en práctica do seu comprometido proxecto de rescate cidadán.

Non reparando en impoñer a súa confabulación á marxe de todo código ético a pesar de ser inversa ao mais elemental respecto democrático, e así, ao igual que no seu día, sen mediar proceso electoral colocaron á fronte do Goberno ao tecnócrata do séquito Lukas Papadimos para aplicar con disciplina prusiana o plan de rescate, agora, é a mesma vangarda involutiva da austeridade quen con idéntica finalidade acentúa a asfixia da sociedade grega a través dunha nova odisea de golpismo financeiro.

Con todo, quen verdadeiramente é a compositora da partitura do concerto que a Troika vén a interpretar en Grecia e no resto dos países periféricos do sur, non é outra, que a chanceler Angela Merkel e a súa garda pretoriana do Bundesbank, quen despois de lograr elevar o tope de gasto a precepto constitucional, agora intenta por todos os medios facer do dogma neoliberal unha lei fundamental.

Sendo tal aspiración a razón da súa obstinación en seguir burlando a realidade e proclamar como éxito o fracaso das políticas de austeridade, que en modo ningún foron a solución do país, como pon de manifesto o único feito veraz, tal é, que apenas o un por cento dos diñeiros do 'rescate' entrasen no circuíto da economía real, mentres curiosamente, o 96 por cento do montante global serviu para rescatar bancos franceses e alemáns, e o resto, para apuntalar paradoxalmente a estrutura dos propios axentes financeiros desencadeantes da crise.

De aí que os actuais ataques a Syriza, por parte do emparellado de axitación que forma a Troika e a prensa internacional de negocios, non deban ser interpretados, ex profeso, como un fenómeno illado coincidente con este proceso electoral concreto, pois o certo é que tal estratexia é a utilizada coordinadamente polos profetas das desgracias, por aqueles que néganse a asumir que a democracia é unha norma absoluta incompatible con calquera formalidade, e por iso, intentan destruír toda alternativa atemorizando dunha parte ao electorado á vez de propagar estratexicamente o engano, a través da falsidade de ter rematado a crise e empezado a recuperación; e todo, coa maliciosa intención de suspender a democracia e impoñer alternativamente un cambio de réxime, onde xa non sexan os cidadáns quen deban determinar as cousas como electores, senón os mercados financeiros e os especuladores.

En todo caso, a presión á que está sometida actualmente a poboación de Grecia e Syriza en particular como formación política, por censurable que resulte, non debe ser percibida como algo inesperado ou excepcional no ámbito da Unión, pois tales prácticas teñen idéntico formato de uniformidade no espazo político dos países 'PIGS' do sur de Europa, sendo proba diso a súa repercusión inducida en España. En cuxo caso, como consecuencia do derrubamento do bipartidismo como paladín dos mercados, estes, reaccionan mecanicamente, e así, xusto no momento en que Podemos como formación de novo cuño encabeza a enquisas de intención de voto, desatan con anticipada antelación electoral pero con idéntica virulencia que no caso grego a reacción. de quen en primacía dos seus intereses, tamén aquí arróganse autoridade para destruír a democracia.

Con todo, ten de ser obxectivo de madureza non entrar á provocación desestabilizadora do neoliberalismo, optando alternativamente por rescatar a través das urnas o que merece ser salvado, é dicir, a democracia.