FÁGASE A SÚA VONTADE

Contrastando os resultados electorais coa calamitosa situación que vive o país, sería unha irresponsabilidade  política das formacións alternantes, permitir  a continuidade  do PP á fronte do Goberno. 

Se certo é  que os resultados electorais  do 20 D depararon un ascenso significativo das forzas progresistas do país, tamén resulta evidente  que foron as  mesmas urnas as que deixaron vivo e coleando  aos valedores do neoliberalismo a pesar da súa condición promotora na  xeración da crise, da desigual repartición da mesma e da súa incapacidade  no establecemento de vías de solución. É por iso que todo balance electoral desde a esquerda, a tenor dos resultados, mais que exercicios de autocompracencia esixe   diagnosticar contradicións a efectos  de despexar  a incógnita e localizar o motivo polo que   unha  gran parte dos directos prexudicados pola situación, no canto de proceder acorde aos feitos inclináronse por revalidar co seu voto aos histrións  do neoliberalismo.   

Só poñendo luz a esa contradición  lograrase afrontar o desafío de confrontar o neoliberalismo con outras alternativas posibles, para establecer así unha forma  de loita coordinada capaz de  botar abaixo a súa actual  hexemonía, pois o crucial para o seu decaemento pasa por interromper o seu conduto ideolóxico como método  de reprobación á nula sustentabilidade  das súas medidas de austeridade,  que ao  non ser  solución de nada, de ningún xeito  funcionarán como resorte de impulsión do necesario  crecemento económico.  Por iso é polo que en adecuada    interpretación, o neoliberalismo, pola súa incapacidade  de resposta ten  de ser entendido    como o principal obstáculo para poñer remedio a  crise, e por tanto, nula confianza debe outorgárselle a quen politicamente exerce  función  en defensa  da  súa vixencia  e continuidade. 

É por iso que desde unha óptica de esquerdas, neste tempo post - electoral onde os pactos antóllanse  determinantes para a conformación de goberno, todo  expoñente  de neoliberalismo debe ser  impedimento  para  facilitar  a gobernabilidade; pois de ningún xeito  débese abrir acceso ao poder a quen en detrimento do Estado de Dereito  e escamoteo democrático sosteña o rol xogado ata agora  polas forzas do mercado, como tampouco, a quen siga outorgando patente de corso  a actividades aliñadas cos circuítos do poder corporativo e financeiro.  

Ten  de ser así, porque  a democracia non pode seguir sendo un  territorio hostil para o cidadán, e  de non cambiar as cousas  seguirá a selo  en tanto  se manteña o protagonismo dunha utopía tola que como o neoliberalismo é indicativo dunha dirección  pero non dun destino, sobre todo cando a clase política exerce a súa  empuxe contra o Estado e a favor do o escuro poder dos grupos de influencia.

A pesar dos seus  constantes  intentos de readaptación, ese neoliberalismo que  nunca se completa como proxecto, non deixou de ser a caricatura dun modelo global cuxo arrastre acumula un histórico de tres  décadas de fracasos, apócrifamente superados  polo respaldo prestado  polo segmento mais decadente da clase política, que situada   a favor da súa continuidade opúxose    a calquera  cambio de rumbo e a toda  solución alternativa  por sustentable que resultase. Tal foi así que levados pola súa tendencia   non puxeron reparo algún en instalar a  versión mais reaccionaria do neoliberalismo    na propia Constitución cuxa posta en práctica  deu oficialidade á liquidación do Estado do benestar , e con iso a entrada en escena de recortes sociais de todo tipo, e cancha aberta  a unhas  políticas  de austeridade conducentes  a máis recesión e máis paro, é dicir, a antítese das necesidades reais  do país. 

Non sendo de estrañar tal actitude na dereita neoliberal representada polo PP, ao poñer de manifesto co seu proceder   que a súa única patria é o diñeiro e que os seus amores cotizan no IBEX 35, e se algo falta por evidenciar  basta con visualizar para quen gobernan. Por iso é polo que á vista dos resultados do  20-D e desde un postulado  progresista, non exista o  mínimo argumento nin a mais remota  razón  a facilitar    co resultado alcanzado nas  urnas  que a formación  conservadora  poida afrontar   a conformación de goberno; pois á vista  dos feitos e desde unha posición vangardista a recomendación  é xusto a   contraria, e pasa, non só  por consumar a separación de poderes senón e moi especialmente por desaloxar do Executivo a quen como é o caso fixo abandono  das súas funcións  por conveniencia de intereses. 

Xa que logo, polo ben  do país hase de evitar por todos os medios  que o PP volva facerse co Goberno, emprendendo alternativamente unha  lexislatura de progreso, e esa aspiración  debe converterse en feito   porque a situación así o demanda e porque contra o absurdo da lista mais votada  débese antepoñer a lexitimidade  democrática que  outorga  a vontade da maioría electoral.  Un acordo de concorrencia que por efectividade,  o seu consenso debe pivotar  ao redor da reforma constitucional limitativa do  déficit, deixando sen efecto o cambio do artigo 135 como punto  de partida que facilite darlle un envorco á situación, máxime cando foron os electores en maioría quen o   ordenou e é a democracia quen obriga  acatar a súa vontade.

UN SÁBADO DE REFLEXIÓN

La insatisfacción  popular y la decisión de la mayoría  en poner  punto final al bipartidismo, hace que  la llamada a las urnas sea totalmente distinta  a  otros comicios. Un vaivén que viene a acentuar el carácter absurdo de la  jornada de reflexión

Aínda que para un día como hoxe a lei electoral de 1985 establece que non se pode facer propaganda política nin pedir o voto a partir das 00.00 horas do día anterior á votación, non é menos certo que o sobrentendido desta disciplina legal é en se mesma un completo despropósito. 

O é, porque tras o mais que  aparente  mutismo político e mediático da xornada de reflexión, o verdadeiro suxeito de ponderación  ten conexión cos programas electorais das forzas políticas concorrentes, cuxo contido na gran maioría dos casos son referentes de insolvencia, é dicir, papel mollado que non serve absolutamente para nada, pois ao non existir regulación de condición vinculante, calquera formación pode prometer o que se lle antolle porque os candidatos saben de antemán que co seu incumprimento  non incorren en infracción legal,  como tampouco, contraen responsabilidade de tipo algún, sendo boa mostra de tal apreciación a fraude histórica - electoral  do bipartidismo,

Por iso é polo que preservar  a véspera electoral a reflexionar sobre a  entelequia publicitaria que de forma reincidente é utilizada  durante a campaña electoral polas forzas políticas especializadas no engano, non pasa de ser un completo desvarío, e digo isto sendo respectuoso coas limitacións que para o día establece  o marco legal, pero tamén atribuíndome o dereito que me asiste  de reivindicar como propio o espírito  de trinta e oito anos atrás  coincidente coa celebración daquelas primeiras eleccións dunha recen nada democracia,  que si tiña verdade na alma, categoría e maior espírito participativo, contra o que durante os últimos tempos  non pasou de ser un xogo perverso no que sempre gañaron os mesmos  e a voz de moitos quedou sen expresión.

Un réxime aparentemente administrado   por unha clase política  decrépita,  que realmente foi manexado ata agora  acorde á  vontade   de poderosas tramas financeiras sen nome nin rostro de referencia, e dicir, unha pérfida situación que permitiu a suplantación do mandato popular e onde os candidatos lonxe de manter   a mensaxe dos seus respectivos programas, unha vez logrado o seu acceso ao poder, atribuíndose  o dereito para decidir en nome da cidadanía non dubidaron en utilizar os resultados da súa astucia  electoral en favor  de intereses espurios. E isto dito en voz alta como denuncia dun  modelo decadente, que de inmediato, debe ser substituído por algo mellor para evitar con iso  a súa continuidade  ao amparo de pantomimas e artificios, eludindo con iso o efecto chamada  ao voto irresponsable e irreflexivo

Sobrando por tanto argumentos para afirmar  que na longa viaxe desde a transición  a clase política que nos conduciu ata aquí, fíxoo, depositando a soberanía do Estado a prazo fixo  e sen intereses  en mans do capital, e tal entrega, por extensión, converteu en refén destes *marchantes   ao conxunto da sociedade, tal é así, que motivado pola crise deseñada por eles mesmos, a cidadanía ao completo, para satisfacer as súas esixidas apetencias, viuse forzada a unha sucesión de sacrificios que desde a renuncia a dereitos sociais e  prestacións públicas, , restou  calidade no  ensino do mesmo xeito que aos niveis da sanidade pública ao tempo de precarizar o emprego  facilitando o despedimento laboral, e todo isto, en razón á actitude entreguista  dunha clase política  mais encamiñada a satisfacer a voracidade dos mercados que en implementar    modelos económicos ao servizo da xente. 

Situación  expresiva conforme ata agora  a democracia representativa neste país foi puro simulacro como pon de relevo a súa falta de autenticidade, tal é así,  que despois  que o Estado interviñese en rescate da banca privada  con graves repercusións para o sector público  e o empobrecemento sistemático da poboación. Agora, sexan as mesmas entidades  financeiras rescatadas quen sen  resarcimento previo impoñan  a posta en práctica  de duros axustes económicos, que ademais de abusivos  e inmorais veñen acentuar   a  crise existente ao obrigar a adopción  de dolorosos  programas de axuste estrutural, forzando a posta en práctica  dunha  severa disciplina fiscal,  nun país,   onde a maioría social  sofre nas súas propias carnes un  proceso de descapitalización crecente e todo coa  colaboración  executora e aquiescencia dun poder político que por extenuado e inservible  anula toda  lexitimidade democrática, cuxo deterioración  vese incrementado de escala polo  empuxe da corrupción.

Ante tal deterioración a auténtica reflexión está servida,  debendo valer para librar con éxito unha batalla  de recuperación democrática  e de hexemonía política, de tal modo, que desde  unha nova orde  podamos vencer a forte resistencia imposta polos lobbys de poder e impoñer en substitución a xerarquía democrática como norma de conduta; pois só desde esa perspectiva seremos capaces  de alcanzar  os obxectivos previstos, porque de non ser así, sen adxudicar protagonismo á  primacía política, será a propia inercia  dos poderes fácticos quen nos devolva  ao momento  de partida. En todo caso, non será a restrición reflexiva   senón a liberdade de expresión  o punto de partida adecuado para tomar nas nosas mans  o futuro e darlle un envorco á situación. 

O VOTO ÚTIL, NON É AVALAR AO BIPARTIDISMO

Ante a xornada electoral que se aveciña, por sensatez,  temos que dar por sentado   que as garantías dos nosos  dereitos son  radicalmente   incompatibles con votar en clave bipartidista.  

Aínda cando como votantes negámonos a asumir responsabilidade dos fracasos  do goberno que votamos,  o certo é que somos culpables dos mesmos, maiormente cando incorremos en reincidencia.  

Pois non  habemos de esquecer, que  como electores  todos temos no noso haber  a titularidade  do  voto que é sen dúbida a arma mais poderosa da democracia  e o resorte fundamental co  que chegado o tempo das urnas podemos  sacudir  a nosa indignación mediante a súa  apropiada utilización, non sendo de recibo por tanto manifestar o descontento cara a quen ostenta  a gobernabilidade, e chegada a hora da verdade no canto de pasar  factura, seguir adxudicando o  voto aos capataces dese fedor olítico que desprende o bipartidismo que conforman PP-PSOE, tendo en conta que  co só feito  de renunciar a sancionar as malas praxes  convertémonos  en cómplices  da situación

O certo é que a democracia declinábel   na que está sumido o país vén precedida dunha longa historia cuxa decadencia parte   das orixes  da transición, que nada cos mellores agoiros mais que evolucionar cara a un réxime de liberdades e igualdade, veu perverter  a súa lexitimidade primixenia ata o extremo de abortar a súa finalidade, e iso,  mais que vir motivado polo deficiente  deseño do cambio de réxime ten  de imputárselle  ás audacias partidistas de quen  lonxe  de afrontar  unha  transformación profunda da sociedade optaron por degradar mais a democracia, para garantirse e repartirse  desde o bipartidismo  o poder institucional que lles converte nunha seria ameaza para o sistema e en nula alternativa de solución, pois contra todo prognóstico  foron os dous grandes partidos os promotores  de desregular  os mercados e de votar conxuntamente  os tratados que adxudicaban  definitivamente  plenos poderes  á elite económica.

Circunstancia extrema  que  nos últimos tempos, sumada á entrada en escena  da crise económica,  a gran recesión e ganduxada ás políticas de axustes e austeridade, provocaron un  empeoramento  da  situación do país  que desembocou nunha    crise sistémica do réxime,   facendo ostensible  que tras a extorsión  de dereitos e liberdades da maioría social enriquecíase a mancheas unha elite  autocrática con plenas atribucións executivas, que avalada politicamente polo  PP e PSOE converteron  a nosa democracia nun referente residual  da  soberanía popular por  transgresión dos límites do politicamente correcto. Complexidade que trouxo consigo  a descapitalización do voto  cidadán na súa verdadeira esencia, tendo en conta que  reducido ao testemuñalismo plebiscitario  a súa condición de dereito fundamental perdeu toda utilidade.  

De aí a imperiosa e urxente  necesidade de rescatar a autenticidade  democrática para así devolver a dignidade á política  e evitar con iso que o país  haxa de sumar ás súas complexidades unha mais que anunciada  crise electoral,  sendo obrigado en solución a transformación radical do sistema en suplencia  do caduco modelo bipartidista que dependente dos poderes económicos e lastrado pola corrupción exerce de salvagarda  da desapiadada  ideoloxía neoliberal, pois toda  solución á nefasta actitude dos dous grandes partidos pasa irremediablemente  por un retorno á política con maiúsculas en detrimento do mercantilismo e onde o rescate da cidadanía tome corpo de preferencia  facendo que a política dos homes impóñase á política das cousas.

É por iso  que para os comicios do 20-D, os electores, previo a emitir  o seu voto deben ter presente  que foi ese mesmo  bipartidismo, cos seus  gobernos de maioría, os que obstruiron toda posibilidade  de acceso  a cambiar as cousas  en vantaxe  do interese xeral, non importándolles  que a lexitimidade cultivada nas urnas pérdase cando incumprindo os compromisos  óptase por gobernar para as elites en contra da cidadanía. Total actitude de desprezo por parte de quen afastado de todo código de conduta  non reparan en quebrantar os seus compromisos sen importarlles o mais mínimo que os directos afectados polas súas  indolencias véxanse obrigados a vivir  económica, política e socialmente ao límite das súas posibilidades.

Esa inobservancia das normas de conduta electoral converte a deslealdade da política do bipartidismo  nunha  perigosa arbitrariedade, que  utilizando  regras trucadas contrarias ao marco constitucional perpetúan a  vixencia dunha singular democracia de mercado na que descaradamente  sempre está asegurado o triunfo dos potentados. Argumento suficiente para declinar todo respaldo á súa continuidade, bastando con lembrar para maior énfase   que nos últimos anos, o PP e PSOE entendéronse á perfección  en cuestións craves dos mercados financeiros, ao  tempo de facer  caso omiso dos dereitos da cidadanía ; sendo por iso  que na próxima xornada electoral resulte improcedente votar a quen nos engana, debendo facelo por homes  e mulleres honestos e leais que manteñan invariable  as súas ganas de cambiar as cousas o día despois dos comicios .

SE VOTAS FAINO A CONCIENCIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O  próximo 20-D  bríndasenos  a oportunidade de poñer punto final ao bipartidismo, de lograr cambios substanciais  na maneira de facer política e alcanzar así unha democracia máis participativa, máis transparente e máis limpa. No teu voto está a clave.

Onte iniciouse a campaña do 20-D, uns comicios non exentos de alto risco de estancamento ao posibilitar   que  o bipartidismo que nos conduciu ao actual desastre   manteña a continuidade do seu protagonismo político. 

Probabilidade  que  non se remediará se os electores non toman lección debida destes últimos anos de sufrimento innecesario, de dramatismo xerado  pola perda de liberdades, os malos tratos sociais, os recortes,o desemprego,os desafiuzamentos, e a corrupción sistemática, e obviando esa realidade no canto de proceder en consecuencia pasando  factura electoral respecto diso, despois de mil enganos  optan por reincidir no erro  deixándose fascinar unha vez máis conferindo credibilidade ás mensaxes prefabricadas dos profesionais  da estafa política a pesar  que  só queren rabuñar votos, para unha vez alcanzado o seu obxectivo seguir gobernando ao seu antollo.

É por iso que antes de tomar encontro coas urnas,  sería recomendable que a cidadanía, previo a emitir  o seu voto chegase  á  convicción que  a situación esixe,  non transixindo de ningún xeito  a poñer o futuro da colectividade en mans dos cuestionados dirixentes dun sistema errado,  como tampouco en xurisdición de representantes    de siglas políticas connotadas coa corrupción.

Pois resulta de todo punto un despropósito   outorgar credibilidade a quen  debendo velar polo cumprimento das leis  non reparan en tomar  papel protagonista como infractores das mesmas, ao tempo de tirar da  desvergoña  impartindo  leccións de ética,  dando así un espectáculo de hipocrisía e falsidade cuxa repercusión foi en prexuízo do  seu facer político subtraéndolles toda credibilidade. Extremo  que xerou un escuro pano de fondo  nada vantaxoso para  á renovación,  que ven de situarnos no momento máis crítico da nosa historia democrática. 

Pero se ata agora  a complexidade radicaba exclusivamente  no perigo que supoñía  a continuidade   do neoliberalismo bipartidista auspiciado por quen  en mutuo acordo non dubidaron  en reformar o articulo 135 da Constitución, o certo é que ante o xurdimento  de forzas de empoderamento, a emancipación das clases populares e o serio perigo que tal circunstancia representaba para os seus intereses políticos e económicos, o rearmamento dos afectados non se fixo agardar.

Sendo así como en proceso de confabulación fráguase  un cambio para que todo siga igual, medida  que trouxo consigo a  eclosión de Ciudadanos (C's), unha formación de novo cuño  sintonizada en partitura e melodía co  Ibex- 35, pero que en síntese non deixa de ser  un partido de deseño adecuado ás múltiples formas que pode adoptar o neoliberalismo e a ductilidade dos poderes fácticos para granxearse  aliados políticos  que do mesmo xeito que o PP e PSOE exerzan entre outra finalidade como  defensores da liberación da economía e a redución do gasto público.

De feito na nova conformación  do escenario político, cando é ostensible a diminución de representación dos dous partidos alternantes desde a transición; á marxe de toda aparencia, a localización de C's hai que situala  na contorna pro -sistémica de quen como "prefabricado electoral" ten predestinado  de antemán o seu rédito nas urnas   á finalidadede favorecer  segundo proceda os resultados do bipartidismo, e con iso,  garantir a súa continuidade  á fronte do Executivo, pechando así o paso ás forzas do cambio, ou o que é o mesmo, ás formacións políticas comprometida lealmente en modificar a situación dun  réxime que esixe integra renovación. Podéndose afirmar por tanto, que votar  por cidadáns leva consigo a equivalencia  de estar a votar ao bipartidismo.

Tan só sacando de circulación a través das urnas a esas organizacións políticas creadas para conter o conflito social, estarase en condicións  de afrontar os problemas da  xente; pero para refacer o país temos  de ir mais alá, e asumir ademais  que non haberá mudanza posible sen  mediar unha nova correlación social, política e electoral. Tendo en conta que só cumpríndose esa premisa,  o goberno do cambio , estará en condicións de establecer con solvencia a súa folla de ruta e  desenvolver con éxito  a súa finalidade.

Dicir por tanto  que o 20-D brinda unha ocasión única para o cambio, cuxa consumación efectiva, alcance e profundidade vai depender en gran medida  do    que ocorra na esfera electoral, ou o que é o mesmo, da actitude dos votantes e o seu grao de conciencia e unanimidade   en querer  cambiar o protagonismo  político, a regras de xogo  e o modo de gobernar, como tamén, da posibilidade de confluencia dos movementos sociais e forzas cambiantes  á hora de conformar un  goberno de progreso desde onde relanzar a rexeneración democrática,  cambiar de modelo produtivo e facer que a igualdade de dereitos e de xénero  tome corpo de realidade. 

É por iso que na xornada electoral o importante non é votar, senón saber elixir con bo xuízo quen deben ser os axentes adecuados para ese cambio.

A CONTINUIDADE DO PP, UNHA HECATOMBE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O hipotético triunfo do PP nos comicios xerais do 20-D, mais que resolver a situación xerada por eles mesmos,  viría acentuar en maior escala a complexidade, impedindo  a culminación  do cambio necesario.

Á parte de estar a padecer unha situación de extrema  emerxencia que xa non é pouco,  este país ten outro problema engadido, tal é a cegueira  colectiva da súa cidadanía, que faille incapaz de percibir a realidade nos seus xustos termos, facilitando con iso ser presa  fácil  do encantamento publicitario do aparello propagandístico do Goberno, e proclive por tanto, a tragar co engano do oficialismo  na súa afirmación  de que  España vai ben, aínda que a evidencia dos datos e a realidade dos feitos  tiren por terra a certeza de tal conxectura.

Unha interesada distorsión que xoga a favor do PP  e da súa mensaxería de axitación electoral coa planificada   obstinación de convencernos    que se está  saír da crise; coma se en definitiva  fose certo ese enredo,  e realmente,  estivésemos en condicións  de afirmar  que a economía española vai vento en popa e a toda vela. Pois o evidente  é que lonxe  de superala, as medidas  aplicada  durante a lexislatura mais que favorecer  esta posibilidade  afastaron a súa  consecución, o que anula todo recoñecemento  de fiabilidade sobre a xestión levada a termo polo actual  Executivo; sendo por iso que o próximo 20-D en correspondencia, a cidadanía  mais que outorgarlle unha retribución electoral á súa nefasta función, debese darlle un voto de castigo por     o dano causado coas súas políticas   á maioría social do país, a non ser que  na súa mutación de identidade  haxa  quen estea disposto a celebrar  como propio que aos  directivos da banca e do Ibex 35 estea a irlles  de perlas.  

Por iso, cando a incapacidade para xestionar  a crise económica mais que forzar a supresión dos ineptos apunta en dirección á  súa reafirmación á marxe do descontento social cara ás súas políticas, a situación  vén indicar  que  o panorama electoral esta dominado  polo  voto económico, a través do cal se aproba ou suspende  a función política e non casualmente en razón ao o balance de resultados, senón, pola capacidade persuasiva dos medios do réxime  e a influencia do márketing publicitario na decisión dos votantes.  Poñendo de manifesto  que  a contenda política trasladouse no seu conxunto cara a un escenario  mediático onde a  utilización interesada e pouco ortodoxa  da economía conseguiu implantarse como factor manipulador   do   voto cidadan.

Esa argucia de deseño é a clave  da blindaxe que  fai posible  que sorprendentemente e contra todo prognóstico  o partido da corrupción, da desigualdade e os recortes de dereitos e liberdades.  siga encabezando todas as enquisas, máxime cando o verdadeiramente certo  é que non só estamos lonxe de superar a crise, senón que as fórmulas utilizadas  no transcurso  da  lexislatura agora rematada deixaron sen efecto toda alternativa de solución.   Sendo iso evidente por mais  xogos  malabares que introduza o PP coa finalidade de silenciar esa realidade    no seu desenfreo de continuar coqueteando coa fantasía, mentres no seu proceder característico  segue a facer caso omiso da realidade deixando que os problemas de fondo, lonxe de resolverse, agrávense aínda mais ata o extremo de aumentar  aínda mais as desigualdades  e incentivar con iso  a fractura social.

Por tanto, coa mirada posta nas eleccións xerais do 20 de decembro,  á vista do actuado,  resultaría totalmente contraproducente  o triunfo do PP  pola carga  de negativismo  da súa influencia institucional para a rexeneración democrática  e o relanzamento económico do país, tendo en conta que nin é recomendable nin existe escusa argumental para outorgar confianza electoral  a quen como partido ten no seu haber  o  mais degradante e escandaloso  expediente de corrupción de todos os tempos.  Nin  tampouco a quen  prometendo sacarnos do labirinto económico aproveitou a ocasión para conducirnos  cara aos camiños do neoliberalismo, e así, a través dunha explosiva combinación de austeridade máis reformas estruturais ademais de non facernos máis fortes empantanar coa súa pasividade a saída  da crise.

Por iso é polo que ante  estes comicios  os electores no seu encontro coas urnas mais que actuar a treo haxan de  tomar especial responsabilidade na adxudicación do seu voto, pois resulta evidente a necesidade dun cambio substancial na orientación política do país. Un cambio a positivo cara á participación activa, pois  folga xa de exercer  o papel de comparsa  dunhas   cifras macroeconómicas que non nos benefician en nada. O noso voto mais que funcionar en patrocinio alleo como vén ocorrendo ata agora ten de cambiar de labor en vantaxe do interese xeral,  aspecto que nunca se logrará votando ao PP como forza de dereitas    e oposta de xeito visceral   a tal  finalidade.

Sendo por iso que a transformación  debe estruturarse entre outros aspectos ao redor da modernización  do aparello produtivo, a estabilidade no emprego, a sustentabilidade nos  ingresos e hábitos de consumo, así como a igualdade de xénero e a democracia.   En definitiva, unha aposta  en dirección  radicalmente oposta á defendida desde sempre  polo conservadurismo característico do PP e moi especialmente polo Goberno presidido por Mariano Rajoy. 

Suposto contrario, a hecatombe do país está servida.

C´s: UN ESPERPENTO ELECTORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O feito de crer que unha organización política  como  C`s propulsada pola  mais alta alcurnia e representación  da aristocracia  económica  e empresarial , está na liña de defender o interese xeral, só pode ser asimilábel por incautos

Por mais excepcións que queiran trasladar ao electorado en véspera dos novos comicios, a realidade pon en evidencia  que na tramitación da crise  existiu plena avinza entre PSOE e PP sobre a aplicación das   políticas de austeridade, como pon de relevo  a coincidencia de ambas as formacións ao tentar  poñer solución á mesma empobrecendo aos traballadores, precarizando ás  clases medias coa exclusiva decisión  de beneficiar   ás grandes corporacións empresariais e o entramado financeiro.

Unha situación que por arbitraria permitiu deslindar socialmente entre intereses comúns e os do  inimigo, e delatar á vez,  que o bipartidismo  como brazo executor atravesa a peor crise  política da súa historia, ata o punto que despois de perder millóns de votos como consecuencia da súa actitude ante a crise, na actualidade, por unha cuestión de perda de confianza non son capaces  de volver a     a ilusionar  a ninguén. Nin por tanto, de gañar unhas eleccións por maioría absoluta, sen que  iso atenda  a unha cuestión de imaxe  como tampouco do carisma dos seus  líderes,  por tratarse  dun problema de rexeitamento   ideolóxico  xeneralizado  promovido polos movementos sociais e políticos nados e crecidos neste contexto, e que sosteñen, que non poderemos saír da crise estrutural  que padecemos  sen mediar renuncia expresa ao  neoliberalismo.

Ante a descapitalización de representatividade  dos  seus aliados políticos  PP e PSOE  e visto o   mapa que debuxa  o fin do bipartidismo, a reacción  da  oligarquía financeira ostenta o poder económico, no seu empeño de salvagardar  o control da situación,  decide mover ficha  e actuar de maneira coordinada cos instrumentos  ao seu alcance,  ao só obxecto  de manter a situación actual tal e como está, e evitar  con iso modificacións que poidan prexudicar ao poder oculto para garantir con iso  a continuidade dos seus privilexios e seguir aumentando as súas rendas particulares da maneira máis rápida e cuantiosa, aínda que o logro  de tal  deleznable obxectivo supoña o empobrecemento ou a explotación indiscriminada da maioría social, vendo no  neoliberalismo o formato máis eficaz para satisfacer tan degradante aspiración.

Unha operación de camuflaxe política  e amortización parella  do bipartidismo foi a decisión tomada  a través da    posta en práctica  dunha  operación maquinada coa intención  de prorrogar  en cuberto   a situación,  e  potenciar en substitución ao actual contexto   un formato   político  de maquillada renovación ante o electorado,  pero que  en todo momento, é referente  representativo  do neoliberalismo  político e continuidade por tanto do seu propio  credo ideolóxico.

Sendo así como  fráguase  o meteórico ascenso de Albert Rivera e Cidadáns nove anos despois de que se fundase o partido, con  a finalidade  da súa utilización  como plataforma de relanzamento  do dogma neoliberal baixo do interesado patrocinio  do IBEX 35 , é dicir, da gran banca e as grandes empresas que dominan o país e cuxas prácticas  foron desastrosas para o benestar  e os intereses das clases populares do país,  e iso é así  de evidente  a pesar do  esforzo feito por C`s para que non se lle note as súas connotacións de patrocinio dunha elite disposta a non cambiar  nada  para que o establishment económico siga mantendo patente de corso.

Resultando  por tanto  unha improcedencia  a actitude  de quen  politicamente  se presta  a manobras  de manipulación e engano  con repercusión  electoral, como inadmisible é,  que nunha sociedade democrática  os poderes fácticos  inmíscanse  na función política mais alá do ámbito da súa competencia, pois quen tome como propias atribucións  que  non residen nas instancias democráticas definidas na Constitución, é obvio que ademais de alterar co seu anómalo proceder  a estabilidade democrática, está a impedir   perigosamente o normal  funcionamento do Estado de Dereito. ao tentar  satisfacer as súas turbias aspiracións mediante un cuestionable xogo de apetencias.

É por iso que os contrastados  vínculos de dependencia de Cidadáns con FEDEA, o lobby da patronal, converten  á formación de Albert Rivera  nunha  simple correa  de transmisión dos seus paladins , conferíndolle  por tanto   nulo nivel  de fiabilidade  electoral. Pois resultaría un anacronismo pensar  que unha organización impulsada polas empresas e bancos máis importantes do noso país e a mais alta alcurnia e representantes da aristocracia  económica  do panorama nacional,  manteñen a absurda pretensión de tentar convencernos  que o seu obxecto político ten por finalidade  a defensa do interese xeral.

Xa que logo,  para non seguir incorrendo no erro,  a xente debe  saber que o 20-D optando por esta opción política  estará a facilitar  que nos goberne a elite de IBEX 35 en favor  dos seus intereses económicos, renunciando  con tal decisión á defensa dos seus propios dereitos

UNHA CONSTITUCIÓN AXEITADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cambiar a obsoleta Constitución  por outra nova,  é unha necesidade tan imperiosa e urxente para  o futuro   do país,  como a necesidade de restablecer ou recompoñer lazos entre cidadanía e política, entre a sociedade e as súas institucións.

A pulsión separatista de Catalunya  é exclusiva consecuencia  da falta dun proxecto integrador  por parte dun  Estado que négase  a recoñecer a   singularidade característica desta comunidade histórica como nación diferenciada, e na súa discrepancia, opta pola intransixencia utilizando a  Constitución  de forma abusiva  e mesmo ameazante  para  así cernar   todo posibilidade integradora, dando persistencia con iso  á tradición absolutista española, onde os tic de autoritarismo  fanse patentes   e os hábitos democráticos cada vez mais escasos.

Reflexo que evidénciase coa  renuncia  a unha solución política e o protagonismo outorgado ao Tribunal Constitucional, cuxos maxistrados,  curiosamente  por vínculo  de designación manteñen connotación  tanto  co PP  como  co  PSOE, que   .ao cabo son os mesmos que axitando o alarmismo agrúpanse formateando un   Pacto de Estado, coa única determinación de xudicializar a vida política, nunha mala versión de como  defender a unidade da patria. Circunstancia  que investiu o labor da  propia  Constitución, que podendo ser  o mellor instrumento de solución ao problema   foi utilizado como molestia, ao non mediar  desde orixe   nin vontade  nin capacidade  de solución, e cando os problemas  arrástranse perpetuamente  as posicións radicalízanse e aflora o peor de cada casa.

Con todo, o verdadeiramente alarmante   é a desigualdade institucional no trato  conferido ao  articulado do marco constitucional, sendo así como  mentres que  a suposta inobservancia do artigo 155 é interpretada  desde o Executivo e a súa órbita como unha ameaza  ao estado de dereito e unha afronta ao unidade nacional, tal esixencia é cambiante á hora de requirir    idéntica disciplina no relativo ao cumprimento  de 23 artigos da Carta Magna, constantemente quebrantados, sen que haxa argumentos que  xustifiquen o seu incumprimento , nin fundamento  que ampare esta desigualdade, máxime, cando  son os  propios adaíles do  constitucionalismo quen non dubidan  en referendar practicas infractoras coa finalidade de impoñer políticas sociais diferentes ás  contidas  na oficialidade do seu implícito.

Síntoma expositivo   que fai  cada vez mais evidente  a dicotomía entre a Constitución formal e a real,  unha contraposición  que pon de manifesto  que en España  mais que existir unha democracia avanzada  é a partitocracia quen marca as pautas, facendo que o Estado  de Dereito sexa un todo intermitente, sen existencia  de síntomas  de estabilidade nin de continuidade; por iso é polo que a nosa Constitución cando refire no seu contido que a soberanía nacional reside no pobo, do cal emanan os poderes do Estado, tal referencia sexa meramente  testemuñal e totalmente diverxente coa realidade, pois se así fóra, o Estado tería de intervir    na economía a favor dos débiles, e dicir  de forma diametralmente oposta ao que está a facer nestes momentos, pois mais que nunca, está a intervirse na economía pero en favor da estrutura bancaria   e dos  poderes fácticos, que en por trato preferente outorgado pasaron   a ostentar o  verdadeiro control  Executivo  do país.   

Tendo de engadir a iso  que o actual réxime constitucional non é de ningún xeito un referente a idealizar, tendo en conta que o seu contido non atende a un  proceso constituínte  baseado na  participación  cidadá e na  soberanía popular, senón xusto o contrario,  ao ser  resultado   dun  pacto  de conveniencia entre  o aparello   franquista e as elites políticas do país para consumar  o  cambalache de reformar o sistema político sen cambiar o réxime franquista, sometendo a referendo  esa constitución  de referencia  cuxa finalidade foi transfigurar os principios do movemento nacional dando continuidade  a elementos estruturais da legalidade política anterior, do mesmo xeito que das persoas que representaban o poder económico e institucional provenientes  do  vello sistema franquista.

Non sendo de recibo por tanto  que con semellante xénese, preténdase seguir xustificando a tempo presente  a validez da  actual estrutura xurídica do Estado, mediante a  aplicación dun  instrumento que se algo non tivo en conta na súa elaboración foi  precisamente á cidadanía,  e tal carencia,  deixa baixo mínimos a escasa lexitimidade  da actual Constitución  dado o seu pernicioso efecto  de degradación  do  espazo institucional e por extensión a todo  o sistema democrático.

É por iso, que contra a opinión  oficialista, a posición mais sensata   sobre a constitución do 78, non é  facela prevalecer senón xusto o  contrario,  pois  á marxe do seu lastre orixinal, o certo é  que factores como, a hostilidade política, a corrupción , a crise económica e o debate territorial  entre outros,  esixen un cambio constitucional  vía  proceso constituínte participativo e democrático, que teña en conta os desexos do pobo soberano.

O VALOR DO VOTO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só logrando electoralmente  unha maioría política solvente e capacitada, estaremos en condicións de poñer  fin ao bipartidismo, abandonar a actual deriva  e endereitar o rumbo do país.

Durante os últimos  vinte anos aprobáronse un  total de catro leis sobre a contratación pública, é dicir, unha media de lei por cada cinco anos; non sendo para nada  tal proliferación lexislativa o sistema  mais apropiado para afianzar un modelo de contratación pública estable, capaz de arraigar  á demanda da gran  maioría de empresas concorrentes, fartas ata a saciedade de ter que tragar  coas  prácticas de parcialidade  política que acompañan os  procedementos de licitación    pública,  e do ninguneo que supón   asumir a aparente sensación   de transparencia  e   honradez  coa que  torpemente os actores políticos  tentan  disfrazar  as súas aciagas  prácticas.

Manexos, que  producen perversos efectos no mercado,  ao recaer usualmente  as adxudicacións, non no mellor  licitador,   senón, en favor de quen demostre    maior destreza en indesexables hábitos, sen considerar a efecto algún que tal proceder prexudica a competitividade e o emprego.

Pero o verdadeiramente  escandaloso,  é que as distintas  modificacións lexislativas habidas durante o período, lonxe de corrixir  disfuncionalidades acentuaron a súa proliferación,  como  pon de manifesto o ascenso   exponencial da corrupción en coincidencia  cos diversos  fitos lexislativos ;  por iso,  máis aló de boas  intencións e do rigor aparente,  as circunstancia son determinantes  da inexistencia de vontade real de cambio,  pois resulta probado  que  en ningún caso  coas reformas levadas a termo garantiuse    que os procedementos contractuais desenvolvésense coas garantías de transparencia debida  e a obrigada  paridade de trato entre  candidatos e licitadores en aras a impedir a simulación e a parcialidade

Suposto contrario as innovacións do marco legal  en materia de contratación  pública, debesen ter  introducido de forma  transversal, as fórmulas,  instrucións  e caucións precisas  que ademais de garantir a erradicación da corrupción, evitasen  desde  o dereito administrativo a entrada en escena  de rutinas desviadas  do  interese xeral.

Por tanto, sabendo  que a corrupción é un fenómeno  relacionado directamente  co modelo de administración do Estado, difícil solución expónsenos cando a loita contra a súa erradicación depende en primeiro termino  da acción de Goberno,  e o partido que ostenta tal xurisdición,  polas súas implicacións corruptas   non é o  referente máis axeitado  para librar  unha loita  de natureza estrutural pola democratización institucional e pola defensa dos recursos e intereses do sector público.

Pois resulta  desde todo punto de vista un  contrasenso,  aceptar a probabilidade rexenerativa dun Executivo,   cuxo partido como é o caso,  conta no seu haber  con centos de militantes  imputados en causas abertas contra a corrupción,  por non ser congruente a adopción de medidas políticas  contra esta secuela    por parte  de quen  lonxe de predicar co exemplo  fai  a vista  gorda  ou mira cara a outro lado  cando os directos procesados son militantes das  súas propias filas; tendo en conta que cando isto ocorre,  a corrupción convértese en regra  e  as leis son redactadas para que o seu acatamento  sexa imposible, deixando con iso  vía aberta  á excepción da súa aplicación, reservándoa tan só, para quen politicamente representan unha molestia aos  seus propios intereses partidistas.

É por iso, que cando os cambios estruturais  que debesen deixar sen efecto   o trato de favor e a corrupción  na contratación publica, non fornecen efecto,  a  falta de resultados convértese  en factor determinante para deducir    que  a obsolescencia programada do bipartidismo ten o seu ciclo esgotado; unha circunstancia extrema   que en evitación de males maiores  esixe sen dilación   un   relevo no  modelo  e o reinicio do novo sistema operativo, cuxo funcionamento  debe  xerar un cambio de rumbo no facer político e propiciar a vivificación institucional  que deixe  sen efecto  as condutas excedidas  de quen dedicouse durante anos  a obviar a legalidade en beneficio propio  e dos seus acólitos, sen reparar  o mais mínimo  na repercusión dos seus excesos na  deríva do  país, a pesar  que as chamadas á sensatez por parte dunha cidadanía  en constante  reivindicación  na  busca dun horizonte de honestidade e transparencia.

Por tanto, a pesar da camaleónica mensaxe emitida polos membros do bipartidismo coa finalidade  de transmitir unha imaxe  de sedución institucional asociada á rexeneración democrática, o certo  é, que tan simulada transformación, mais estética que ética ten escaso percorrido, sendo a forza dos feitos  quen  vén a evidenciar  que o bipartidismo corrupto de ningún xeito rexenerará o sistema,  pero a  repercusión da  súa continuidade ademais de acentuar o estado    de precariedade  prorrogará no tempo unha realidade insustentable. Situación de nula conveniencia para o futuro do país   e á que por responsabilidade     débese  poñer remedio  votando nos próximos comicios  por opcións alternativas de progreso, capaces de xerar por se mesmo o  cambio que por necesario  a situación esixe  e que tan só a grandeza e o valor do voto confiren.

20-D: PASAR FACTURA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só pasando factura electoral  ao  bipartidismo,  desde un goberno de novo  cuño, poderase poñer ás persoas e os seus dereitos en preferencia política.

Para afrontar politicamente  funcións de goberno, ademais de ter disposición  é preciso saber facelo, por iso é polo que   despois de     pasar revista á realidade   política,  non caiba outra que afirmar   que  os gobernos habidos desde  a Transición, nin estiveron á altura das circunstancias como tampouco demostraron suficiencia  executiva para conducir ao  país acorde ás necesidades da súa cidadanía.

Pero  tal circunstancia a ninguén debe estrañar, pois desde o primeiro momento  o   bipartidismo  xurdido do réxime do 78, lonxe de defender  a  vontade popular  como insignia,  cinguiuse a cumprir  o guión  establecido polas elites franquistas, que  en realidade  seguen sendo  os auténticos  mandatarios do país, acorde a unha  blindaxe de xerarquía  que descapitaliza   a  función do propio Parlamento  pola   nula   cota de poder que por vinculo de dependencia arrastran os partidos do oficialismo jnstituido,  facendo por iso que o PP e PSOE como directos implicados ademais de non ser a solución de nada , profunden no seu declive.  

É por iso que en España, o Estado de Dereito como consecuencia  da  súa propia xénese,á marxe dunha referencia testemuñal, non sexa o marco de convivencia apropiado, sendo por iso é polo que    a única solución  para quen aspira a un  cambio emancipador,  pasa obrigatoriamente por secundar electoralmente alternativas políticas de novo cuño, comprometidas  a poñer en marcha  unha revolución  democrática de longo alcance, que cancelando toda connotación orgánica co antigo réxime  promova  alternativamente  un proceso constituínte co que  exorcizar   a decadente  vida política,  para así conducirnos á lexitimación  dun modelo de relación  harmónica, por ser  esta a forma mais axeitada  de satisfacer os dereitos democráticos  e restituír  a ilusión a unha cidadanía  que perdeu toda confianza no sistema.

E mentres tal circunstancia non se corrixa, o noso, seguirá sendo  un réxime oligárquico,   que coa blindaxe das institucións do Estado e a cobertura dunhas regras de xogo preestablecidas,   non permitirá de ningún xeito  a supresión ou cuestionamento das contrapartidas e  privilexios  das que gozan os poderosos, nin posibilidade sequera  de propoñer algo mellor  ou distinto, pois  a Transición por mais valoración modélica que atribúaselle, o certo é, que en gran medida  os déficit do actual sistema político   obedecen en exclusiva  ao carácter  pactado e continuista  do propio proceso, tendo en conta que o mesmo limitouse a un acordo de intereses   entre elites, consumado ás costas da  poboación que  paradoxalmente foi revestido con rango de democracia.  

Só establecendo como obxectivo a loita  pola ruptura co réxime do 78 e a supresión das súas  políticas de austeridade, estarase no  camiño apropiado  para a apertura dunha etapa de loita  polo cambio social  co obxectivo de darlle un envorco ás  cousas de forma efectiva;pero  o éxito de tal finalidade ten de levar  parello a derrota electoral  do bipartidismo que alberga instrumentalmente   a continuidade do sistema,  como ferramenta da clase dominante  para garantir a súa primacía. 

Bipartidismo que na súa función de axitador    da crise  e das políticas de austeridade, na súa conxunción entre economía e política ,  é directo responsable de intensificar  o desasosego  social, que por desgaste político e presión dos seus opoñentes,  por primeira vez tras catro décadas,   dá mostras de esgotamento,   ou polo menos, de estar  en situación  especialmente  vulnerable.

Por iso é polo que  nesta contenda política resulte unha esixencia de primeira orde  articular un proceso constituínte  como mecanismo de profundización  na  reforma  da vida política, que ata agora non fixo mais que empezar  e cuxa continuidade é unha esixencia   de responsabilidade para  darlle ao país o cambio que a situación  require,  estando nas nosas  mans a  facultade  de afrontalo,   ou  na súa falta a renuncia para facelo , deixando vía libre ás  elites financeiras.  Decisión que da  nosa madurez depende, sabendo   que  nos xogamos todo nas próximas eleccións constituíntes.

É por iso que chegado o momento crucial do 20 D,  toca tomar razón do que está en xogo nesta cita para aproveitar responsablemente  a celebración dos comicios  e  proceder electoralmente en consecuencia; e sendo radicalmente  realistas tomar partida electoral, para unha  vez asumido o feito da  ruptura  simbólica do réxime, impedir  co noso voto  a restauración do sistema; pois de non  manter activo este obxectivo, será imposible reverter a dereitización da función  política,  e frear  a recuperación do bipartidismo, posibilitando con iso  que   de novo o PP e PSOE sigan a ser  os dous partidos maioritarios de todo o espectro político español, situación que traería de seu graves consecuencias  e mesmo  a radicalización do neoliberalismo austericida.

Reflexivamente non  debemos  votar a quen nos engana,  tan só habemos de depositar a confianza  en xente  que tampouco o faga, en persoas honradas,  que sigan batallantes por cambiar as cousas mesmo  o día despois das eleccións.

ELÉCTRICAS E POLÍTICOS NA PALESTRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os prezos da enerxía eléctrica repercutidos aos consumidores non se corresponden para nada cos custo  de xeración, sendo obrigado por tanto,  afrontar os reaxustes debidos.

O excedido custo  da factura da electricidade e a súa marcada repercusión   tanto no ámbito doméstico   como  na actividade produtiva é sen dúbida   un dos factores que está a lastrar  en gran medida toda posibilidade  de reactivación  económica,   pois  non debemos distraer como feito real que desde que comezou a crise en 2008, o recibo da luz incrementouse un 63%. Subida equivalente ao dobre  que na Uníón Europea en idéntico período, co agravante que tal  aumento  é  coincidente no tempo cos  efectos das políticas de austeridade,  que  no mellor dos  casos, minguou substancialmente   a capacidade adquisitiva  dos fogares españois, ocasionando á vez unha nociva repercusión sobre a competitividade das empresas; circunstancia que a pesar dos seus efectos, non é impedimento  para facernos saber  que a luz  seguirá subindo.

  

A verdadeira orixe deste problema arrinca no ano 2003, cando coa privatización de Endesa consúmase  a chamada liberalización do sistema enerxético, pois desde entón,  o prezo da electricidade cuxo establecemento  ata ese momento  era  potestativo do Goberno, coa privatización do sector,  unha parte significativa  do seu importe  pasou a ser fixado en exclusiva  polos  novos titulares das compañías eléctricas.   Sendo este o punto de inflexión do que parte  o actual desastre, pois coa  situación creada, os donos privados  impuxeron como norma a obtención de beneficios sen límite de ambición,  e sen reparar o mais mínimo nas consecuencias  das súas decisións sobre  a sociedade, nin vacilar  tampouco en perturbar  o marco de ponderación    que ata aquel momento vinculaba a produción de enerxía eléctrica co resto do sistema produtivo.

A  cobiza empresarial foi quen facilitou que sen  o mínimo rigor os xerifaltes  do oligopolio apostasen por prácticas de sobreproducción,  decisión que implicou un sobre investimento no sistema eléctrico cuxo dimensionamento xerou unha  sobrecapacidade produtiva, que por desaxuste coa demanda mantívose inactivo por falta de utilidade. Un desaxuste que mais que mitigarse co tempo, pasou a agravarse como consecuencia  da intensa recesión económica que afecta o país  desde fai sete anos, que ocasionou o esborralle da actividade económica e a consecuente diminución do consumo enerxético; desequilibrio, que está detrás  do problema do sector , do disparatado encarecemento  da factura eléctrica e especialmente  do "déficit de tarifa", ese subterfuxio que conxuntamente  utilizan Goberno e compañías  para defender o sobreprezo repercutido na  factura  da     electricidade.

O estrambótico do devandito déficit, é que a súa auténtica causa  prodúcea o feito de manter parcialmente inactiva   a capacidade enerxética instalada por falta de demanda, e pretender  agora as compañías repercutir o adverso resultado dos seus erróneos investimentos, facendo que os usuarios e o Estado afrontemos como propio o custo de manter operativas unhas instalacións en desuso. Repercusión que de ningún xeito debe ser asumida nos termos previstos,  tendo en conta que por tratarse  dunha propiedade  privada han de ser os  titulares empresariais  quen  en responsabilidade  asuman como propia  as perdas do seu negocio, non sendo de recibo   tentar  derivar  a terceiros as nefastas consecuencias das súas propias decisións, cuxos resultados   de explotación  son fornecidos por eles mesmos  sen contraste de auditoría  que   referende  ou rebata as súas cifras.

Por iso , que a ninguén se lle pase pola cabeza pensar que o sector eléctrico é un negocio ruinoso,  no que as elevadas  facturas abonadas polos consumidores non alcanzan a satisfacer  os custos de explotación,  facendo que  as compañías eléctricas sitúense  en perdas, ou no mellor dos casos,  que obteñan uns   beneficios  exiguos . Nada mais lonxe da realidade;  pois o certo é que mentres que  os consumidores  ven incrementar bimensualmente  o importe das súas facturas, a pesar da crise,  as contas de resultados das eléctricas seguen cifrando  en positivo, ata o punto,  que  as ganancias   das cinco principais compañías do sector elevan os seus  beneficios anuais, situándoos   actualmente entre os 8.000 e 10.000 millóns de euros;  e todo iso   dentro da mais absoluta falta de transparencia  á vez de facer seu un comportamento propio dun oligopolio, e poder así influír tanto na  fixación de prezos  como nas decisións políticas.

A situación esixe un cambio radical, pois despois de sete anos desde a liberalización do sector sen apenas control público do mesmo, o país chegou ao peor dos modelos posibles no trato da electricidade, ata o extremo  de lexislar  en materia  ao ditado do lobby enerxético, nun contexto  de deterioración que pon ao descuberto a confabulación dos dous partidos políticos que nos gobernaron ata a data amparando coas súas leis ás  grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia facían  pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades  ao tempo de entregarse á erótica  das  portas xiratorias,  como pon de manifesto a escandalosa nómina de fichaxes por parte das eléctrica de ex altos cargos, ex deputados e demais elementos relacionados co poder político. Un feito que  electoralmente resta toda fiabilidade ás siglas de procedencia, e recomenda en corrección, votar nos próximos comicios a partidos que aposten por dinámicas diametralmente opostas ou mesmo pola  nacionalización do sector.

20-D, UNHA DATA PARA O CAMBIO

Os comicios do  20-D son a ocasión para poñer fin ao neoloberalismo do PP, votando para iso, por opcións políticas  decididas a rescatar a democracia e dispostas  a restablecer os dereitos da  cidadanía.

A estas alturas deputados e senadores xa están  a facer  as súas maletas, pois non mais tarde do día 27 do mes en curso,   o Xefe do Estado sancionará o decreto de convocatoria dos novos comicios tras cuxa publicación oficial quedarán  disoltas ambas as Cámaras, poñendo así punto final á peor lexislatura   da historia democrática do país, onde un PP en maioría absoluta  veu demostrar que cando politicamente non se administra adecuadamente  a cota de poder, o quórum  alcanzado  lonxe  de funcionar  como  un resorte de estabilidade  actúa en sentido oposto xerando a máis fatal das inestabilidades.  

Por iso, tras catro anos de dominio absoluto  do partido no Goberno o período  lexislativo que conclúe  pasará á historia como o máis inútil, improductivo e estéril dos últimos  35 anos, e todo polo  empeño desta formación    en subverter  a democracia, ao utilizar fraudulentamente  a vontade das urnas  coa exclusiva finalidade  de impoñer  o  modelo político neoliberal como sistema, apoiando para o efecto  as prerrogativas do  capital privado por enriba dos intereses públicos e do conxunto da sociedade. Pretendendo dar amparo  argumental  a tal manobra con discursos  de cegue  como o conxeturado  fomento do crecemento e da produtividade ou a non menos aparente xeración de sinerxias beneficiosas para a maioría social, aínda que a evidencia poña de manifesto que  cando  a Biblia do Diñeiro suplanta á Constitución, o poder popular languidece  como consecuencia do patrocinio   político prestado  aos  poderes fácticos e a oligarquía financeira.

Nula credibilidade debe merecer por tanto as mensaxes electorais de quen non satisfeitos con secuestrar a democracia  e incentivar a desigualdade económica,   proseguen a súa perniciosa  deriva destruíndo a cohesión social e facendo que desapareza  todo síntoma de ecuanimidade,  ao instaurar  en substitución  un monopolio de oportunidades para reserva expresa  das elites podentes e a súa contorna  mais próxima. Consumando  con iso, unha dinámica de privilexios tendente  a acentuar  en maior medida a  concentración da riqueza en mans duns poucos, extremo,   que  afianzará  a consolidación  dun sistema económico excluínte,  cuxos efectos,  mais que auspiciar  solucións ao problema fornecerá o efecto contrario,  intensificando  as tensións  de convivencia   e incrementando así  o risco de ruptura social,  e todo como consecuencia dun conxunto de desatinadas políticas  que de ningún xeito serán a solución á crise, senón que farán  que esta agrávese aínda  máis.

Evidencia tal apreciación,  o demoledor  balance social do proceso de implantación  das políticas neoliberais  que   vén delatar  que mais   dun terzo da poboación española está en risco de pobreza, é dicir,  que como consecuencia  de catro ano  sometidos   á austeridade característica do  Partido Popular,  ao redor de 13,8 millóns de cidadáns   atópanse en severo  risco de exclusión social, sendo significativo que en coincidente temporalidade   témonos  convertido no  segundo país europeo en desigualdade, sendo así que  os números  veñen reflectir  que o 10% da poboación con maiores ingresos do país gaña o equivalente á cuarta parte de toda a riqueza do Estado e 14 veces máis que o 10% máis pobre. Un contraste  revelador para os directos prexudicados e factor determinante para concluír  que quen exercen como  baluartes do neoliberalismo, dificilmente poden desempeñar labores de representación dos intereses da sociedade nin   a defensa  das súas garantías.

Tendo de engadir ao anterior como agravante   a escasa fiabilidade  que debe outorgárselle a quen tras un cuadrienio  de infrutuosa xestión, veña agora, a proclamar     como certo a falsidade    dunha  mais que  fantasiosa reactivación económica,  cando o cómputo das súas   resultas indica   que aspectos relevantes da realidade económica como o déficit ou o paro  manteñen idénticos parámetros aos existentes na  súa toma de posesión á fronte do Executivo. Sen que tal desencontro teña  de supoñer  sorpresa algunha, pois non en balde, non debemos esquecer   que a mala praxe política  de Rajoy  como máximo mandatario desa organización, non é nada novo, e  quen non reparou en estafar ao electorado para acceder ao poder   facendo uso da mentira, non debe  representar estrañeza algunha  que despídase de idéntico xeito.  

Pero  o certo é que nun país serio e preocupado por dar  solución ao seu futuro, o primeiro que ten de afrontar  é dignificar a súa calidade política,  un obxectivo esencial que pasa forzosamente  por retirar electoralmente todo marxe de confianza a quen dedicados á función política  non reparan en utilizar     a mentira compulsiva por práctica  funcional   ou a aqueles outros que antepoñen  a protección  dos poderes fácticos  sobre a defensa dos intereses fundamentais  da cidadanía.  Sendo por iso que como queira  que as  próximas eleccións xerais do 20 de decembro constitúen un momento histórico crucial para rescatar a democracia e poñer en valor a función política, non haxa  que desaproveitar como cidadáns a  oportunidade  de cernar co noso voto as políticas neoliberais que patrocina  o Partido Popular, porque os dereitos democráticos  non poden  seguir a ser  a reserva duns poucos, senón a  garantía esencial  do conxunto da  cidadanía.