ABRIR O CADEADO DO 78

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A cidadanía ten de caer na conta que o perigo non está en depositar a confianza en Podemos, senón en seguir outorgándolla aos que ademais de conducirnos á crise arrebátannos o futuro repercutíndonos os seus efectos.

Ao igual que cando a Pandora déuselle por abrir a caixa dos tronos, os males encerrados no seu interior dispersáronse polo orbe chegando a producir un cataclismo, agora ao parecer, cando dende Podemos, Pablo Iglesias avoga por un proceso constituínte para "abrir o cadeado do 78", os vixiantes do sistema afectados na súa continuidade política, son os que alertan do risco de liquidar a Transición, advertindo que toda transformación da orde establecida, ao igual que no referente mitolóxico que antecede, de levarse a termo, tamén nos conduciría á hecatombe.

É manifesto o interese dos que exercen como retribuídos políticos, en traer a colación o espírito da Transición na súa versión mais suxestiva, presentándoa como o pacífico paso que nos conducira da ditadura á democracia e nos abrise a porta á prosperidade e a unha prácida sociabilidade, pero tal relato é a antítese da realidade, pois á marxe do rexistro escrito da historia, o certo é, que por moito que agora invóquense as bondades do sistema, o seu implícito, vén a confirmar que aquela transición á democracia non foi outra cousa que a continuidade do franquismo sen ruptura e que a súa vixencia ademais de inapropiada, a evidencia vén a confirmar que é un todo inservible para satisfacer os grandes desafíos do presente; de aí o esixible dunha "segunda transición" que resolva definitivamente os problemas do país e poña fin á actual deriva involucionista.

Por mais que dende o bipartidismo e o establishment de persuasión mediática pregóese ata a saciedade que a Transición foi un proceso modélico, a verdade é, que tal afirmación dista moito de gardar axuste coa realidade, por canto o seu resultado ten por toda paráfrase o pouco ortodoxo afianzamento dunha democracia limitada e insuficiente, circunscrita no seu alcance á condición reducionista de limitar a participación cidadá ao mero encontro cuatrienal coas urnas, acoutando que a base electoral poida decidir, sen intermediación, sobre cuestións políticas da súa propia incumbencia, ao impedir o propio marco constitucional a posta en práctica de mecanismos de democracia directa, e todo polo interese da clase política dominante de converter a democracia no seu exclusivo monopolio e consolidar así un sistema participativo pensado ex professo no protagonismo dos partidos políticos, é dicir, todo un sinal expositivo do pouco democrática que é a democracia española.

Por se iso fose pouco, ao dito, tense que engadir como agravante de disfuncionalidade o absolutismo do poder económico e a subordinación a este do poder político, un aspecto de dependencia, determinante de ser os consorcios financeiros e a oligarquía económica os que impoñen a súa xerarquía auxiliados en todo momento por un emerxente cuarto poder, que representado polos grandes medios de comunicación non dubidan o mais mínimo na utilización da guerra mediática no ámbito dunha alianza estratéxica, coa finalidade, de manipular o control da sociedade ao só obxecto de neutralizar toda reacción discordante da opinión pública para así manter sen sobresaltos a continuidade dun modelo político corrupto  e un estándar económico fundado sobre uns desmesurados beneficios da casta gobernante.

Ante tan deprimente panorama, a ninguén debe pasarlle desapercibido que a credibilidade da acción do Estado encóntrese baixo mínimos, como, tampouco que se evidencie a descomposición do oficialismo político que conforma a parella bipartidista PP  PSOE, e moito menos, que o réxime sitúese na cota mais baixa da súa credibilidade dende o inicio da Transición; pois o evidente fala por se só, e en razón a iso resulta contrastable o abandono de toda responsabilidade dende o Executivo a asumir como propio o dereito cidadán a unha digna calidade de vida, como igualmente, o derrubamento dun bipartidismo decadente que perde toda hexemonía polo seu entreguismo aos poderes fácticos e  o seu divorcio e distanciamento coa sociedade, sendo ambos os dous aspectos o motivo que fai inservible o actuado e forza que toda solución de país haxa de pasar reflexivamente por suprimir da acción política toda práctica relacionada coa decadencia que acompaña ao actual modelo de Estado.

Os que exercendo o poder durante décadas, achegan agora por todo balance de resultados o correspondente a un país patas arriba, á parte de reflectir a súa negación política, poñen de manifesto as carencias funcionais do réxime do 78, e en consecuencia veñen a xustificar co seu fracaso de acción política o punto final ao "réxime" da Transición, e tacitamente, referendar a proposta de Podemos, que con bo criterio postula o líder desa formación, cuxo obxectivo crucial pasa pola apertura dun proceso constituínte para «abrir o cadeado» da Carta Magna de 1978 e romper cun réxime que se derruba por inútil e infecto, pois só levando a termo esta premisa será posible afrontar unha nova andaina con garantías de futuro.

E COSPEDAL TOLEOU

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De seguir confiando o futuro do país nos de sempre, chegaremos ao máis temible dos desvaríos, que nos conducirá, a ter que rescatar ao poder público dos sumidoiros

Cando prescíndese  da verdade, a liberdade de expresión é tan só unha forma de camuflar a mentira para adulterar a realidade, sendo esta práctica de despiste a utilizada esta semana pola secretaria xeral do PP, María Dolores de Cospedal, quen a pesar de estar xudicialmente no ollo do furacán por unha suposta doazón opaca de 200.000 euros para a campaña do PP das autonómicas en Castela-A Mancha, non reparou en desbarrar ao seu antollo, ata chegar ao despropósito de afirmar para público coñecemento, que a sociedade é tan corrupta como os partidos políticos, engadindo para mais concreción, que o que sucede nas organizacións políticas en materia de corrupción non é un fenómeno intrínseco destas, senón a transmisión reflexa do que acontece no conxunto da sociedade.

É dicir, que a número dous do PP, xusto cando faise público o procesamento por corrupción de varios dos seus correlixionarios na comunidade de Valencia, en vez de tomar medidas disciplinarias e exemplificantes contra os procesados de ter financiado ilegalmente actividades electorais do seu propio partido, perde todo sentido da racionalidade, e nun arrebato de tolería , non se lle ocorre mellor idea que adxudicar á corrupción condición pandémica para estender así a súa afección á totalidade da cidadanía, que perplexa, négase a asumir como propios os desvaríos de Cospedal, visto que tal acusación ao igual que todo o relativo á crise, forma parte da súa estratexia de deseño político consistente en evadir responsabilidades botando a culpa ás vítimas, pois o certo é, que sen ter arte nin parte, son os cidadáns os que evidentemente mais caro pagan a corrupción.

Por máis que se intente implicar indebidamente a terceiros, a corrupción xeneralizada que vive o país é totalmente allea a comportamentos ou actitudes da cidadanía, pero de principio a fin, inherente ao sistema e resultante da maridaxe licenciosa entre política e negocios, cuxa deriva, fixo que o comportamento ético que debese referendar a limpeza e moralidade da función política fose substituída polo relativismo moral, xerando con iso unha relación de vasalaxe endémica, onde a democracia tomou formato de pura aparencia dando entrada no seu defecto a atípicas normas de funcionamento, que por viciadas, xeraron inexorablemente comportamentos corruptos en razón á discrecionalidade dos actos, e ao opaco trasfondo de inxentes cantidades de diñeiro como dinámica de acompañamento.

E así foi como dende que a principios dos 80, cando o caso Flick e as contratas de recollida de  lixos do Concello de Madrid marcasen o arranque da corrupción, transcorridos 35 anos, resultase que dende entón non deixase de reproducirse e crecer en dimensión, e iso, en razón a que a súa xénese arraigou en hábitos antidemocráticos e conducida pola oligarquía do franquismo sociolóxico seguiu dominando a actualidade como referente do capitalismo mais intransixente disposto a prescindir da democracia, pero casualmente, non así desa corrupción pola vantaxosa achega desta aos seus espurios intereses.

Unha situación que por anómala vese agora alterada, xusto cando a crise fai mudar a percepción social, política e económica do país, e a entrada en escena de Podemos vén de alterar a actual correlación de forzas dificultando a continuidade do sistema, ou o que é o mesmo, revelándose como un serio perigo para a sucesión do bipartidismo.

Resultando polo tanto un absurdo, que a agora Presidenta de Castela - A Mancha, opte por practicar cerimonias de confusión coa única finalidade de implicar á cidadanía en actos de corrupción, cando tan só pode adxudicárselle a condición de corrupto a quen tira proveito doloso dunha situación, en razón a  ostentar un cargo público ou por ter conferida relevancia social para lucrarse a través de artimañas, e ese conxunto de condicións características, para nada gardan correspondencia co común dos cidadáns pero o seu axuste debido co corrupto político que no actual estado de cousas é ao que hai que perseguir, porque contrariamente ao seu parecer, a corrupción non é patrimonio de todos, senón reserva exclusiva de quen se conduce como tal.

Non sendo de recibo, que os que teñen no seu haber o historial mais turbio da corrupción do país eríxanse agora en redentores, máxime cando resultan ser os mesmos que néganse a recoñecer as súas propias impudicias, as dun partido e un goberno que tocado polo escándalo mantén nos seus cargos a sinistros protagonistas, furtando aos xuíces a capacidade de impartir xustiza en determinados delitos, e entre outras anormalidades, permitindo todo tipo de subterfuxios para satisfacer o seu financiamento político. unhas actitudes que por inadecuadas converten a democracia que tanto custou lograr, nunha maldita pantomima.

Obviamente sobra dicir que non é Cospedal nin os seus, os apropiados para afrontar de modo ningún o cambio necesario que a situación require.

PEMES E AUTÓNOMOS NA ENCRUCILLADA

Toda recuperación pasa por vigorizar a pemes e autónomos, a través da transformación radical do sistema, que por efectivo, garanta o desempeño da súa actividade.

Que dende o 78 foron os grandes hólding empresariais os que marcaron a folla de ruta aos distintos gabinetes políticos que en alternancia aparentaron estar a dirixir o país, é unha realidade que por evidente non admite cuestionamento ningún, como igual de incontestable é, que dende o 2011 cando Rajoy instálase na Moncloa eses mesmos exercentes do poder na sombra, é dicir, os donos do Ibex 35, bateron todo récord ao incrementar nun 71% as súas respectivas fortunas, e iso en razón á benevolencia fiscal que gozan os membros desta elite empresarial ao estar suxeitos a unha tributación preferente, de tan só, un 6% dos seus beneficios, coa tolerancia engadida que non satisfeitos con este trato vantaxoso, o 94% destas firmas, burlaron as súas obrigas dedicándose a eludir impostos en paraísos fiscais, sendo a cantidade do evadido superior de sobra ao noso produto interior bruto (PIB).

Resultando paradoxal polo tanto, que mentres pechaban o exercicio do ano pasado cunhas ganancias acumuladas de 17.700 millóns de euros, a contía do peso laboral do selectivo grupo das 35 empresas máis poderosas do país, lonxe de manter tendencia alcista, reducíase nun 8,9%, situando así o seu xa exiguo teito potencial de emprego en 1,23 millóns de traballadores, sen que tal diminución afectase no mais mínimo ao movemento de rotación das porta xiratorias polas que os políticos en retirada acceden aos seus consellos de administración, exhibindo por todo currículo de cualificación o inventario duns servizos prestados á causa, para así facilitar que uns mangantes polo feito de non facer nada, en contraprestación, perciban uns emolumentos de escándalo.

  

En contraposición, a maioría da estrutura empresarial do país conformada por microempresas, pemes e autónomos que vocacionalmente exerceron de referentes xeradores de riqueza e actividade laboral, aínda sendo os chamados a sacarnos da crise, insólitamente, agora aparecen como os grandes marxinados da situación e todo como consecuencia dun feito concluínte, tal é, que a maioría das medidas aprobadas polo Executivo durante a actual lexislatura, pola súa tendencia proclive a devorar a economía real, mais que favorables para a estabilidade mercantil, resultaron un impedimento para a súa estabilidade e reactivación, e todo, porque esas políticas gobernamentais de aplicación tiveron por obxectivo preferente satisfacer aos lobbys das grandes corporacións, aínda que iso, implicase deixar á marxe aos que son os verdadeiros impulsores da dinamización e a creación de emprego.

E así, tal foron os resultados, que como consecuencia dun inadecuado ámbito político, normativo e administrativo, o tecido produtivo español cuxo 99,8% encadra a estes grupos da actividade empresarial, resultou ser o peor parado da crise, confirmando tal aserción o feito que ata a data se viron forzados a cesar a súa actividade 265000 pemes e 325000 autónomos, sen que a pesar de tal revés, este conglomerado perdese a súa función propulsora da economía e o emprego, como pon de manifesto en primeiro termo, o feito de seguir achegando actualmente o 65% do PIB nacional, e en segunda expresión, a realidade de estar a dar emprego a 9,02 millóns de persoas, que en índice porcentual, vén a representar ao 75% dos empregos efectivos do país.

Pero se tal realidade debese ser recoñecida e considerada, o certo é que en vez de obter a debida correspondencia reciben por toda resposta a falsidade política, e valla como contraste, a peripecia de enmascarar novas subas de impostos tras a aparencia dunha rebaixa fiscal, como de xeito  furtivo intentan coar agora adxudicando condición vantaxosa ás novas retencións no IRPF dos autónomos; un novo expoñente de impostura que delata unha vez máis a insolvencia das proclamas emitidas dende as filas do Goberno coa intención de facernos tragar coa falacia de indicios de recuperación.

Nun país onde política e financeiramente non se aplica igualdade de trato aos axentes que desempeñan a actividade empresarial, os excluídos, chámense Pemes e autónomos, verán lastrado a súa capacidade operativa en razón inversa ás concesións outorgadas aos agraciados, que non son outros que a xa referidas empresas do IBEX 35, sendo os desequilibrios xerados por tal discriminación a principal causa na disfuncionalidade dos afectados; téndose  de engadir a iso os prexuízos por indefensión, causados pola deserción dunhas asociacións empresariais que creadas para defender a libre empresa, optaron por abandonar o seu labor, con renuncia expresa a exercer toda acción reivindicativa e converterse así en plataformas inútiles a teor do seu papel dependente como correas de transmisión de intereses políticos.

Situación atípica cuxa corrección política non pasa en modo ningún por un cambio de siglas ou de caras que defendan idéntico modelo, senón, por unha transformación radical do sistema que restableza a economía real como referente e a actividade produtiva como obxectivo, e devolva a autónomos e pemes o seu papel protagonista, pois sen eles, toda aparencia de melloría será puro desvarío.

6D: A CONSTITUCIÓN INCONEXA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

  

Cando a actual Constitución non se cumpre, nin os poderes públicos garanten os dereitos que proclama, a dúbida é saber entón que carallo hase celebrar o día 6 de decembro.

Se de orixe toda Lei de Leis elabórase coa finalidade de convertela na ferramenta de estruturación xurídica do Estado, este ademais de competente, ten de estar preparado e adaptado debidamente, e para que isto aconteza é imprescindible contar co parecer dos cidadáns que conforman o groso da sociedade, atendendo igualmente á súa diversidade, a súa singularidade e todo o circundante coa súa propia idiosincrasia; aspectos que en modo ningún foron considerados á hora de confeccionar a Constitución de 1978, que precisamente, redactouse dende o exclusivismo das formacións políticas, por e para elas mesmas, con total exclusión participativa dunha cidadanía que sendo utilizada politicamente cando interesa, neste caso, non só situóuselle á marxe de toda intervención senón que mesmamente foi tratada coma se dun colectivo perturbador se tratase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podendo producirse polo tanto outro resultado que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que non obstante, proporcionou favorables resultados nos intereses dos autores intelectuais desta, é dicir, dos dous partidos políticos que en alternancia viñeron a conformar a liñaxe do poder, a través de prácticas constituíntes pouco ortodoxas que botaron a perder co principio fundamental que debe preservar todo marco constitucional que se prece, coando así no seu poder exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das institucións e por derivación na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas, non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia.

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta e inoperante, e polo tanto, razón sobrada para desbotala e afrontar un Novo Proceso Constituínte que permita iniciar no país unha etapa de auténtica democracia, á marxe do esperpento que levamos padecendo por imperativo da casta política, para así, dende un  envorcamento á situación poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso, deixar sen efecto o trato preferente outorgado aos intereses da elite económica de filiación franquista, e dende esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance e magnitude do cambio, senón, especialmente polo diferente protagonismo que exercen os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte require da súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles polo tanto, decidir a quen e como debe cambiar a Constitución, e todo isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Xa que logo, agora cando cúmprense 36 anos dende a ratificación en referendo da que fose norma suprema do ordenamento xurídico do país, asumindo que o paso do tempo transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida ningunha toda vez que a recondución da situación pasa inexorablemente porque os cidadáns optemos por tomar o relevo xerárquico en prol de cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte, ou asumimos como ata agora a tutela dunha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.

Polo tanto, cando o malestar cidadán deixa translucir a derruba do modelo de Estado, nin cabe espazo para o despiste nin moito menos marxe para reprodución de erros, tendo de concluírse que na actual conxuntura a Carta Magna vixente ten esgotado o seu percorrido, sendo obrigado arrancar ipso facto con ese auténtico proceso constituínte que máis alá de adecuarse a composturas ou xiros constitucionais, cancele toda conexión co pasado ao efecto de articular sen dependencias un procedemento que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Sendo necesario para alcanzar o obxectivo previsto, xerar a hexemonía social conveniente sen que a lexitimidade do referido proceso constituínte poida radicar no poder político implantado en razón á súa baixa intensidade democrática, á súa tendencia bipartidista e á súa notoria exclusión cara á participación cidadá, resultando recomendable en boa lóxica, mais que celebrar o día da Constitución, aprender dos erros e da experiencia daquel decembro do 78.