A CORRUPCIÓN CHAMA AO ADIANTO ELECTORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante a desbordante propagación dos casos de corrupción, a situación esixe convocatoria de eleccións anticipadas, para con iso, dar entrada a unha representación política renovada que afronte con solvencia a obrigada rexeneración democrática.

Cando se perden as chaves nun sitio escuro, é unha estupidez intentar encontralas baixo un farol porque se vexa mellor, de aí que tomando semellanza de tal despropósito, caiba referir, que idéntica necidade infire pretender achar o futuro onde non existe porvir; o que levado a termos de realidade cotiá, equivalería a seguir reincidindo na insensatez de manter a confianza electoral, en quen, dende a súa política de espellismos intenta convencernos que hai luz de futuro ao final do túnel, cando tal refulxencia corresponde á dun tren desbocado  que nos vén de fronte, custa abaixo e sen freos.

Prácticas de fascinación e engano, que foron o facer habitual da liñaxe promotora da estafa do 78, quen dende aquela ata hoxe, ademais de poñer o país patas arriba, converteron a democracia nun bordel de corrupción no que a política tivo por única e exclusiva función a de exercer de proxeneta.

Por iso que despois de 36 anos de constante degradación, teñamos de adherir etiqueta de humor negro ao feito de ver como uns miserables con escano postúlanse para arranxar a corrupción, e iso por constituír tal simulacro un insólito exercicio de rexeneración ao ser os propios pervertidos os que auto - outórganse absolución; un todo inaudito, por canto os corruptos deberan  ter vetado todo acceso ao zafarrancho político que con toda urxencia e por hixiene democrática ten de afrontar este país.

Xa que logo, ao non haber cancha para mais ambigüidades, xeneralizar que a corrupción é parte intrínseca do poder político, por evidente, non só resulta xusto senón tamén conveniente, pois o certo é que dende o alumeamento da Transición a prostitución institucional leva décadas infectando politicamente a hexemonía intercambiable do PP e o PSOE, sen que ambos os dous contaxiados, en tan longo período fixesen o mais mínimo por lograr a súa erradicación, sendo iso unha realidade contrastable, que por se mesma dende a imparcialidade é imposible refutar e  vén a evidenciar que a descomunal carga de decadencia que padece o sistema lastra toda bagaxe política suprimindo validez a calquera ensaio rexenerador, xa que ademais de soar a reacción tardía, no seu caso, os remedios paliativos son mais lentos que os males suscitados.

O feito que a corrupción pasase a ser tamén o síntoma e non só o problema, provocou a coexistencia entre o endémico e o epidémico, de aí non só o seu enraizamento nas engrenaxes da política, senón igualmente a proliferación de casos aflorados nos últimos anos que ademais de suscitar un incremento da alarma social xeraron á vez un estado de indignación xeneralizada, e todo, como consecuencia da permisividade ou conivencia política dunha clase dirixente que cos seus comportamentos deshonestos permitiron a manipulación e alteración dos procedementos administrativos, distraendo así, o uso de recursos públicos en beneficio de intereses privados e dos seus propios, aínda a sabendas que coas súas turbias prácticas estaban a subtraer a calidade de vida e o benestar da cidadanía á par de reducir os niveis de desenvolvemento económico e social.

E cando os indicadores veñen a referendar que a corrupción é expresamente política. e que a súa repercusión afecta aos centros de decisión do poder, por tan negativa influencia, é recomendable que en evitación de transmisión inducida, toda orientación rexeneradora proveña de fontes alleas ao núcleo de contaxio, debendo ser as urnas nun adianto electoral os que por saúde democrática suplan en procedencia o forzado silencio que debe impoñérselle aos afectados órganos de decisión, cuxo alcance en repercusión a tempo presente, alcanza ao PP e PSOE pola súa condición involucrada e implícita en actos de corrupción.

Sendo a erosión do bipartidismo sumada á vertixinosa sucesión de escándalos de corrupción política, factores indicativos de ter chegado ao punto de non retorno, e xustificación abondo no seu caso para deixar sen efecto a actual folla de ruta en materia de rexeneración democrática.

E iso ten de  ser así, á vista do inadecuado protagonismo resolutivo que ostentan os que politicamente aparecen como corruptos ante a opinión pública, por ser tal dicotomía un contrasentido que obriga recondución; e esa non  ten de ser outra que pospoñer a toma de decisión sobre o particular en suxeición ao adianto das eleccións xerais, para unha vez celebradas e realizado o escrutinio  sexan os novos cargos electos con lexitimación renovada, quen afronten coa debida solvencia a elaboración e posta en practica dun novo marco normativo, que logo da expurga e expulsión dos implicados, restitúa á política a confianza perdida, pois suposto contrario a actual estrutura do poder político continuará a súa derruba progresiva.

O EFECTO BOLBORETA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só a través dun cambio a xeito do "efecto bolboreta" poderase subverter a actual situación política, e afrontar con iso, cambios radicais na política económica e social que nos conduzan a unha nova realidade de país.

Se aquel PSOE que fose apeado do poder no 2011 deixou ao país sumido nunha crise galopante, tres anos despois un PP alternante no Executivo, que en vésperas electorais postulouse como solución, non só non a foi, senón que superou de sobra o desvarío do seu antecesor ata o extremo de afundirnos no caos.

Esa é a única realidade por mais alardes de crecemento que invoque o presidente Rajoy, quen xa aos seus anos, de ter exercido o seu deber de representación correctamente e non como emisario da armazón financeira, debese saber que a métrica sobre a evolución da economía do Estado, para nada é fiable, cando o seu reflexo atende en exclusiva á bonanza das contas de resultados dos mercados especulativos, mentres que obstaculizando o encontro coa realidade, elúdese como é o caso, todo indicador relativo á mala situación dunha economía real en proceso de afundimento, á situación dun mercado laboral estancado no desemprego e a unha asfixia por estrangulamento que coloca en fase terminal ao estado do benestar.

Por iso ante a evidente adulteración da realidade, á vista dun escenario que non pode ser mais desolador, dende unha visión neutral da situación é obrigado referir, que para nada  pódese outorgar fiabilidade ás afirmacións do Xefe do Executivo ao proclamar que os síntomas de recuperación económica son un triunfo da austeridade, por ser tal afirmación ademais dun disparate, outra das "verdades incertas" da ortodoxia neoliberal, que paradoxalmente, dáse de fociños co feito verídico dunhas previsións mais fiables, que para mal de todos, veñen a indicar o retorno a unha a nova etapa de recesión que inducida pola ausencia de iniciativas de crecemento agudizará o actual colapso a nivel financeiro, económico, e social.

Previsións nada prometedoras que levan camiño de conducirnos a unha gran depresión, de persistir na actual dinámica e seguir concentrando a renda nos petos duns poucos acaparadores a custa do empobrecemento do resto da poboación, máxime se os artífices de acentuar aínda mais a brecha entre ricos e pobres, coinciden en ser os condutores que nos levaron cara ao caos, eses membros do PSOE e PP xornaleiros do capital, que tras tres décadas de opacidade seguen suspendendo en transparencia ao tempo de vivir alleos á realidade e ao sentir maioritario da sociedade.

Antagonismo, que vén a constatar, que no marco da actual conxuntura política, a desorde, nin ten prescrición coherente nin tampouco tratamento predictivo, e todo, porque eses políticos encargados de rexer os destinos do país non están polo labor de modificar a súa conduta, como tampouco, se someter ao obrigado proceso de rehabilitación que a situación require; unha cerrazón que chega ao estado de radicalización cando a presión social insta cambios de políticas, pois ao momento que isto acontece a reacción non se fai esperar, por ser cando as hostes do bipartidismo perden a compostura e mostran a súa mais agresiva hostilidade.

Anomalía normalizada que vén a desencadear o "efecto bolboreta" no contexto dun país que é fiel estampa da "teoría do caos"; un fenómeno que perde a súa proximidade coa imaxinación para formar parte do cálculo de probabilidades, e así indicar que a súa entrada en escena lonxe de producir evolución positiva ao sistema, neste caso, o efecto do aleteo da bolboreta mais que prodigar a estabilidade, virá a sementar o desconcerto e o pánico nas filas políticas do oficialismo dun bipartidismo periclitado nas súas capacidades, ao tempo de propiciar a descomposición do colapsado réxime da Transición, forzando igualmente a caída da envilecida casta dirixente.

Efectos que para mal da estirpe persistida no poder, traerá consigo vertixinosos cambios e aires renovados no  facer político, que devolverán a confianza e a esperanza perdida á cidadanía, mudando á vez, a correlación entre forzas políticas por variación na tendencia electoral.

Indicando ao respecto, que o motivo que propicia o referido cambio de ciclo político por decaemento da opulencia electoral dos que ata agora ostentaron o poder, hai que buscalo na corrupción extensiva que sen dor dos pecados nin propósito de emenda é o reflexo degradante dos seus propios actos, sumando a iso, o feito de ter secuestrada a política ao obxecto de excluíla do interese xeral e poñela a disposición de intereses espurios.

Actitudes que por excedidas, espertaron a réplica cidadá traendo consigo a posta en práctica de duplicidade de "efectos bolboreta", afianzados no fortalecemento da xustiza, a igualdade e a solidariedade, dotados de suficiente enerxía cinética para darlle un xiro diametral á situación e impoñer outro modelo de realidade política, cuxa consecución ten por broche final a mais que anunciada rebelión electoral.

EMPREÑAR POLAS ORELLAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Dar credibilidade ao facer político do bipartidismo, é divorciase da obxectividade, e así, dar cancha aberta ao absurdo, ata acadar a excentricidade de empreñar polas orellas.

Contrariamente a toda manifestación estatística, empreñar polas orellas foi sen dúbida a modalidade de embarazo mais prolífica do país, coa peculiaridade engadida, que non só eran as femias as xestantes senón tamén os membros do xénero oposto, e a singularidade, que nesta dualidade fecunda, a preñez era concibida en exclusiva por exaculación política subliminal, para xerarse durante catro longos anos no encéfalo dos encintados ata chegar ao alumeamento, cuxa eclosión producíase no insólito quirófano que conformaba o constrinxido prisma dunha urna electoral.

Sendo así como dende a orixe da "Transición" e ata este tempo de desencanto, a credulidade dunha cidadanía proclive ao orgasmo político, facilitou a transformación do seu miolo en placenta embrionaria do voto electoral, que paradoxalmente, xusto celebrados os comicios e satisfeita a súa utilización para inclinar a balanza de resultados, era desbotado repetidamente tras cada plebiscito para converterse así no planificado aborto do día despois.   

                                                                                                                                 

Feitos que ademais de supoñer unha manipulación psicolóxica dos votantes, converteron cada proceso electoral no cuarto escuro da democracia, e ao cerebro do electorado, na caixa negra do facer político.

Por iso, cando chegada a hora da verdade eses mesmos electores viron afectados no esencial os seus dereitos fundamentais, a renuncia a toda servidume electoral tornouse nun todo ostensible, e o rexeitamento á continuada fecundación auricular tomou condición de contestatario radicalismo. 

Sendo casualmente no contexto do actual escenario político, onde a inmensa maioría dos outrora fertilizados polo sistema, agora afectados nos seus intereses polos problemas da recesión e as nefastas medidas dos dous gobernos que en alternancia xestionaron o país, quen, defraudados nos seus intereses, frustrados pola crecente desigualdade e anoxados pola interminable proliferación de casos de corrupción, decidiron rematar coa súa continuidade no simulacro de trinta e cinco anos de estabilidade para apostar abertamente polo cambio, e así, dar un xiro radical ao degradado panorama político español.

Así foi como a estabilidade que mantiña o bipartidismo PP - PSOE ao desencadearse a crise no 2007, cando entre ambos os dous partidos repartíanse o 77,1% do electorado, sete anos despois, cáesen ao reducir nun terzo a súa base electoral que hoxe en día suma no seu conxunto o 51,4% do total, nunha pronunciada tendencia a seguir caendo.

Expresión manifesta que revela a entrada en escena dun modelo de funcionamento contraposto ao actual, que ademais de poñer fin ao bipartidismo, sexa clave para o apoxeo doutras alternativas políticas mais acordes cunha nova realidade, e  á parte de dar acceso á implantación doutro estilo na relación electoral convértase en porta de entrada a unha forma distinta de facer política.

Sen conducirnos por esta dirección, resultará totalmente inviable erradicar as servidumes existentes e desenredar a redes clientelares nacidas conxuntamente no seo do bipartidismo corrupto, por ser esa traxectoria igualmente condición " sine qua non" para afrontar de forma efectiva o procedemento de rexeneración democrática que o sistema político necesita para facer que o país sexa capaz de rescatar o seu presente ao mesmo tempo que afrontar con plena solvencia o seu futuro. 

E iso ten  de ser así por exercicio de compromiso con nós mesmos, pero tamén, por actitude de responsabilidade en evitar ser copartícipes en silenciar as demandas cidadás, e sortear que por tácito comportamento, síganse outorgando inmerecidos privilexios a unha infame casta política, ao manter a continuidade á súa blindaxe de impunidade.

De aí que despois de trinta e cinco anos de ser enganados repetidamente polos membros do bipartidismo en toda campaña electoral, a estas alturas xa deberamos estar de volta da nula credibilidade que merecen os seus integrantes, e saber polo tanto, que no seu facer político, o importante, non é para nada o que digan, senón o que deixan de dicir, e nese sentido, rexeitar con contundencia as súas mentiras e enganos como forma de declinar a realidade.

Para tal efecto, dende todo punto de vista deberamos ter asumido, que a rexeneración do sistema ten de ser incompatible con toda conduta de mitomanía polo seu enganche patolóxico coa mentira, pero tamén, coa credulidade de quen por asunción prodiga a farsa, e en vez de facer oídos xordos ante a falsidade opta por outorgar certeza ao inaudito, ata chegar ao feito absurdo de empreñar polas orellas.

ÉRAMOS POUCOS E CHEGOU O TTIP

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Intentar instaurar o TTIP, seguindo a dirección oposta a todo aquilo polo que xeracións enteiras loitaron durante décadas, é pretender que o sistema económico pase a funcionar definitivamente á marxe de todo control democrático.

Por se acaso non fose suficiente coas armas utilizadas polo neoliberalismo desregulador no seu ánimo de controlar a economía, as grandes multinacionais reforzan agora o seu arsenal de combate instaurando ao efecto un novo Tratado Europa - EE.UU. de Libre Comercio, (Transatlantic Trade and Investment Partnership- TTIP), que revestido de total opacidade, mais alá que funcionar como unha norma de relación comercial á vella usanza, fai que esta nova figura lonxe dunha regra de conduta de comercio sexa un instrumento demoledor, un sinal ben visible da capitulación do poder político, que de forma inédita, exerce o papel de contrapoder, marcando así por todo obxectivo, garantir as excedidas ambicións dos inversores sobre os dereitos esenciais da cidadanía.

Por iso, a pesar do mutismo e a confidencialidade que rodea as negociacións a porta pechada entre Washington e Bruxelas, a súa celebración no hermetismo, é expresión dabondo para tomar razón do alto risco que representa un Tratado destas características e a lesiva repercusión dos seus efectos para coa poboación, o medioambiente e a economía; apuntando os feitos a deducir que as vontades políticas parezan estar compradas de antemán, e iso, a xulgar pola ausencia de todo espírito critico e a manifesta permisividade en depositar maior concentración de poder nas mans das elites financeiras de ambos lados do Atlántico, aínda cando, tal outorgamento arrastre consigo a complexidade de deixar o futuro dos países afectados e o porvir das súas xentes a expensas da parcial decisión das grandes empresas transnacionais.

Toda unha amalgama de cuestións críticas, cuxos prexuízos agravarán en maior medida os seus efectos nos países que como o noso están expostos a mais alto risco, en razón á debilidade intrínseca que induce a súa propia adscrición periférica no contexto do actual marco da Unión.

Circunstancia que pon de manifesto a falacia que acompaña as supostas virtudes que reporta o TTIP, cando interesadamente é vendido á cidadanía como receita infalible para mellora do crecemento económico e a creación de emprego, aínda sabendo que o que verdadeiramente esconde a filosofía deste acordo comercial son simples promesas infundadas, que de ningún xeito, atenden a satisfacer expectativas distintas das puramente restritivas, que ademais de garantir ás corporacións promotoras máis dereitos que ás persoas, favorezan igualmente reformar o mercado laboral e a políticas social a favor dos intereses destas firmas transnacionais, aínda que iso veña a  representar unha seria ameaza para a saúde da democracia e do propio Estado de Dereito.

Xa que logo, hase de afirmar en consecuencia que o único certo nesta odisea, é, que os verdadeiros efectos da aplicación do TTIP, virán danar severamente a capacidade dos países afectados na súa loita contra a crise financeira e económica, extremo que pon de manifesto que o seu implícito para nada resulta ser a solución aos nosos problemas, pero si o marco de oportunidade que gratuitamente bríndaselle ás grandes multinacionais favorecendo a  súa tendencia ao exterminio das empresas locais competidoras, grazas á vantaxe engadida que repórtalles a excepcionalidade dunha situación preferente no contexto da economía de escala.

Pero malia o involutivo dunha situación na que o poder lexislativo e xudicial pasa ao control dos promotores deste tratado de conveniencia, á vez que o Estado convértese definitivamente no monicreque ao que moven os fíos as mesmas multinacionais e os especuladores financeiros; cando a reacción política a semellante afronta non se debese facer esperar, sorprendentemente, unha gran parte dos hipotéticos representantes da cidadanía pertencentes ás formacións PP, PSOE, UPyD e CIU, esquecendo que a soberanía reside na cidadanía, sitúanse ao unísono a favor tan desatinado concerto ao tempo de dedicarse a ocultar de xeito deliberado toda información sobre o particular, nun claro intento de negar a existencia do problema e desposuír  con iso aos cidadáns o dereito a decidir sobre o mesmo.

É por iso que a situación específica de España caso de chegar a aprobarse o Tratado nos

términos previstos, considerando entre outras causas, a escaseza da súa estrutura produtiva e a limitación do seu grado de desenvolvemento, contra toda hipótese positiva, os prexuízos económicos e sociais inducidos á súa cidadanía causarían un notable impacto negativo, superior con fartura ao repercutido no seu caso á gran maioría dos seus homólogos na Unión.

Por iso tense de erradicar a actual tendencia á confusión, ese empeño en seguir vendo beneficios onde non os hai mentres ignóranse os riscos efectivos, pasando alternativamente a informar á poboación para unha vez tomado coñecemento, democráticamente, sexan eles quen decidan.