ESPAÑA CHEIRA QUE APESTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De non erradicar ao bipartidismo nos próximos comicios, a continuidade da incompetente e corrupta casta política, rematará por arruinar a ESPAÑA para varias xeracións.

En termos xerais a corrupción política é o peor xeito de utilizar o poder público de forma clandestina, coa finalidade posta na consecución a todo prezo de vantaxes espurias; é dicir, a corrupción é un fenómeno de relaxamento moral que por proveito exclusivo duns depravados personaxes, está a causar graves prexuízos non tan só a quen directamente padecen os seus efectos, senón tamén, ao ambiente social na que se desenvolve; coincidindo o maior apoxeo desta eiva co debilitamento crecente das institucións políticas.

Pois de feito, a corrupción non é nin máis nin menos que o produto final dunha situación degradada politicamente, cuxo decaemento reflicte a actual situación dunha aldraxada España, que máis que admitir remodelacións imposibles ou patéticas peticións de perdón, pola súa gravidade, esixe pasar de inmediato ao mais alá dunha acción directa, onde a desinfección e hixienización do sistema sexan o obxectivo perentorio de expurga, que poña punto final ao actual estado de degradación, e con iso, déase acceso a unha nova xeración de políticos que forxando ilusión e expectativas sexan capaces de satisfacer as inquietudes da sociedade, para así converter o actual estado de indignación no cambio positivo que o país evidentemente necesita.

Esixencia obrigada pola corrupción xeneralizada dos partidos políticos como o PP e o PSOE, que nacidos na probeta da transición, na actualidade, pola súa notoria vinculación con esta perversión, é imposible recobrar como opción política viable, dada a súa insolvencia para desempeñar democraticamente o poder público, e por iso, xustificación sobrada para situalos electoralmente á marxe dos ámbitos de representación.

Circunstancia que en vía de recondución, facilite alternativamente a entrada en escena a novas formacións políticas que a diferenza das xa referidas, libres de todo lastre e turbias dependencias, traian consigo novos proxectos de futuro capaces de afrontar e resolver os graves problemas da nosa sociedade, cumprindo coa súa función innovadora as necesidades básicas que demandan asiduamente a gran maioría dos gobernados.

Pero se percibimos o alcance da corrupción na súa verdadeira magnitude, como un conxunto de formas delituosas utilizadas por uns delincuentes políticos para apoderarse indebidamente do alleo mediante a violación da lei e o menoscabo dos dereitos colectivos, e se a iso engadimos como factor de contraste, as declaracións do presidente do Tribunal Supremo e do Consello Xeral do Poder Xudicial, Carlos Lesmes, advertindo que España non está preparada para loitar contra esta corrupción que nos asedia, sinalando a liña seguida, que o propio marco legal de aplicación, non dá resposta ás novas formas de criminalidade, ao non ser para nada o adecuado para combater aos grandes defraudadores por estar pensado para delitos menores, propios de "roubagaliñas".

Ante tal disxuntiva antóllase inverosímil poder erradicar a corrupción dende a formalidade xurídica do propio sistema, por canto, só poderíase rematar con ela se o castigo tivese forza disuasoria para evitar a súa práctica; pero na nosa realidade sociolóxica todo apunta a deducir que a corrupción está por enriba da lei e non polo defectuoso do sistema legal como resulta ser o caso, senón tamén, porque a norma xeral é que a maioría das leis fanse para beneficio dos poderosos que ante a lei teñen un plus de inocencia, que asemade vén a confirmar que en modo ningún a xustiza sexa igual para todos.

Cada vez é mais perceptible que os partidos políticos "tradicionais" convertéronse en organizacións proclives á práctica do delito, que utilizando a súa situación no poder, inflúen para estender a corrupción a todos os ámbitos da administración, coa agravante da súa incorporación ao circuíto da delincuencia organizada, sen que a pesar dos testemuños sobre as súas lesivas prácticas, os medios de loita ao alcance afrontasen aínda este fenómeno coa contundencia que require a gravidade dos seus actos.

De aí que agora, lonxe de toda dúbida, as organizacións políticas PP e PSOE, artífices de converter ao país na actual ruína, non sexan para nada os indicados para dar o cambio de rumbo necesario, pois resulta mais que evidente que o bipartidismo existente, ademais de máximo responsable do actual estado de degradación, son a relación conexa do distanciamento existente entre representante e representado, á marxe que o seu carácter de duopolio no poder, delata a relación entre a corrupción política, a desestabilización económica e a total carencia de solucións á problemática.

Unha complexidade cuxa única resolución pasa irremediablemente por facer falar ás urnas.

NIN DEREITAS NIN ESQUERDAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Converter a indignación social en poder político, ten de ser a alternativa a seguir para substituír ao bipartidismo corrupto, e con iso, desbotar dunha vez por sempre o falso paradigma da Esquerda e a Dereita.

O que ata agora viña sendo de uso frecuente para posicionar formulacións e postular ideoloxías, na actualidade, aquela división de sensibilidades políticas xurdidas da revolución francesa e que chegara aos nosos días encadrando os idearios políticos como de Esquerda ou Dereita, entrou en extinción, dando paso a un novo ordenamento conceptual, cuxa diverxencia protagonista a conforman dunha parte os que veñen dispostos a cambiar a política para mellorala, e no extremo oposto, os que como ata agora apostan pola continuidade de que todo permaneza igual, para así seguir gozando de privilexios.

Dito isto, é obrigado referir que no contexto social en que nos movemos, tomando lección do noso último ciclo "democrático", dicir que representa un contrasentido manter vixente o espectro político de esquerdas e dereitas, cando o certo é, que os referentes de ambos os dous paradigmas foron a constante de alternancia no devir do país, e polo tanto, expresión manifesta que tanto a dereita da Gürtel coma a esquerda dos EREs, polos seus actos e sen distingos, son expresión de equivalencia nunha corrupción extensiva que con idéntico signo e análoga dimensión, o seu quebranto, foi factor desencadeante da crise, e causante de ter conducido a España cara ao desprestixio internacional, de motivar un desemprego masivo e ternos sumido na mais absoluta pobreza e inmersos na inxustiza.

A etiquetaxe ideolóxica de esquerda - dereita que xa nin respectan os mesmos partidos que a proclaman, entrou en caducidade, e todo, como consecuencia da súa propia disfuncionalidade, de aí que agora para eficaz resolución dos problemas do país, estes teñan de ser afrontados dende parámetros de renovación, desbotando o ofrecemento de opcións saldadas que xa resultasen adversas como alternativa ao cambio necesario; sen que ante tal disxuntiva caiba admitir o amedrentamento que sen dúbida utilizarán os gardiáns do sistema, ameazando dos perigos que entraña votar á marxe do actual encadre, ou o que é o mesmo, advertindo dos riscos que representa optar electoralmente por alternativas alleas ao bipartidismo.

Pero a pesar das exhortacións que promulguen, mais que nunca, a cidadanía está obrigada a tomar medida da realidade, para percibir que nun país como o noso, onde son os mercados quen impoñen o que ha de facer o goberno, e no que o suposto Executivo asume a plena satisfacción o papel de gregario, saber que tan denigrante actitude, entre outros contraproducentes efectos, induce que a democracia languideza, a política en sentido expreso desvalorícese e o resultante acoutamento das ideoloxías faga que por extinción sexa innecesaria manter a liña divisoria que no seu momento deslindaba a dicotomía entre dereita e esquerda.

Todo un galimatías que dexenerou nunha crise de valores, cuxos protagonistas non son outros que os dous partidos que en suplida alternancia tomaron control formal do Goberno, e que agora, intentan evadir responsabilidades tras manobras de continuidade, aparentando estar a facer cambios que necesita o país, ao só obxecto, de utilizar a dinámica da argucia para seguir estafando os seus tradicionais electores.

O epicentro dos males do noso sistema está localizado no ámbito que conforma o tándem PP-PSOE, sen que neste caso, o concepto asociado de dereita e esquerda política mais que ser significativo de posturas ideolóxicas, sexa a nota discordante das contradicións que envolve a devandita conceptualización; pois en ambos os dous casos, exigua ou nula ideoloxía política pódeselle adxudicar a ningún dos dous partidos que veñen dando acubillo nas súas filas ao groso da corrupción do país, un inxustificado amparo que mais pronto que tarde rematará por dinamitar a unha e outra formación por manter no seu foro a uns cadros militantes que pola escuridade dos seus actos, evidencian ser amizades perigosas para a democracia.

Chegamos a tal punto de detrimento que a degradación superou todo límite tolerable, ata o extremo, que a situación política do país raia no dramático, e polo tanto, mais alá que activar unha vez mais o trillado procedemento de rexeneración democrática, o que demanda a situación á maior urxencia é un rescate político en toda regra, coa finalidade de paralizar viciadas frouxidades e orientar os obxectivos a conseguir que a acción do Estado sexa desempeñada en beneficio da sociedade; convertendo a indignación en cambio político e facendo que determinadas forzas minoritarias logren captar o voto descontento de Xénova e de Ferraz. 

E iso ten de ser así, contando co referendo da vontade popular á marxe do falso arquetipo da Esquerda e a Dereita, pois se en realidade preocúpanos o futuro,  temos  de evitar por todos os medios volver a repetir os erros do pasado.

NA POLÍTICA SI HAI EMPREGO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O peor lastre do  país, constitúeo, unha caste política que no canto de pugnar  por recuperar a prosperidade, aposta pola   ignominia de arruinar á cidadanía  ao só efecto de abeirar aos enchufados.

Añadir leyenda

Exceptuando os escasos referentes que fan gala de solvencia e honradez, se nos pregamos á realidade dos feitos, non queda mais remedio que adherirse aos que dende a censura sosteñen por corrente de opinión, que nos últimos tempos só se dedican á política profesional, aqueles que puxeron de manifesto non servir para outra cousa; sendo polo tanto esa prolífica mediocridade a principal causa da depreciación da auténtica función política, como tamén, a motivación de que esta deixase de ser unha actividade decente para converterse nunha factoría incesante de  desvergonzados.

Os que peiteamos canas e en correspondencia somos testemuñas da historia recente do noso país, no transcurso destes anos de "democracia", vimos transitar polo circuíto político a infinidade de personaxes de toda casta, se certo é que entre todos eles, contados son os casos que brillaron con intensidade abondo como para ser botados en falta, unha vez que deixaron de ser obxectivo dos focos das cámaras e fosen desatendidos pola caterva de sicofantas mediáticos que interesadamente maquillaban a súa inutilidade para difundila como mérito.

A diferenza no tempo, reflicte que mentres os antecesores políticos, unha vez perdida a súa estrela, retornaban á anterior actividade profesional, agora, os novos decaídos políticos, lonxe de volver ás súas antigas ocupacións, como a abstinencia do poder non se remedia con metadona, os mais afortunados, superan a porta xiratoria que os acomoda nos consellos de administración dunhas multinacionais favorecidas polo presuposto público, en tanto os menos distinguidos son colocados como satélites do poder en institucións periféricas, sen que o seu novo destino ou colocación veña recoñecido por méritos ao uso en calquera outra profesión.

A política tense convertido nunha pirámide clientelar a causa do descarreirado funcionamento do sistema bipartidista, que vén utilizando a función pública para satisfacer favores no seu ámbito intrínseco, enchufando a membros das súas organizacións, camarillas e falsos asesores en beneficio partidista, manipulando para iso de forma directa ou diferida, enormes recursos do Estado a través de prácticas de nepotismo á carta que a pesar da súa traza vituperábel, paradoxalmente, seguen destruíndo o sistema dende a legalidade, habida conta que contra todo prognóstico, tales manexos non constan tipificados como delito, sendo a devandita tolerancia, conxuntamente co feito de suplantar a democracia representativa pola actual ditadura dos mediocres, o gran perigo que ameaza con consolidar o desastre e conducirnos con iso a unha  desfeita de maior escala.

O nulo sentido da democracia e a anteposición dos seus propios intereses e os dos seus partidos políticos sobre os da cidadanía, e a total despreocupación polo ben común, ponse de manifesto cando na súa política de drásticos recortes non entra nas súas previsións o recorte que máis necesita o país, que non é outro, que a expurga de 400000 enchufados políticos e a súa cuadrilla de parentes e achegados que colocados a dedo nas distintas administracións, polo seu carácter innecesario e prescindible, máis alá de engordar artificialmente a dimensión do aparato administrativo do Estado non achegan nada positivo ao conxunto da colectividade.

Eliminación que levada a termo, erradicaría o peor lastre imaxinable que sofre o país, ao limpar toda a morralla política, esa praga ineficiente que abarrota innecesariamente o sector público; logrando con iso sen mais traumas a terceiros, ademais de devolver as augas á súa canle, equilibrar as contas públicas á par de afrontar con total solvencia a redución dun galopante déficit público.

Resulta inadmisible seguir sostendo unha función pública sobredimensionar ou aplicando tímidos axustes de conveniencia para dar o pego, e así continuar proporcionando cobertura ás apetencias desa maraña de vividores políticos, cando ademais do prexuízo repercutido á sociedade no seu conxunto, as empresas como motores da economía e o emprego, moi ao seu pesar, vense obrigadas a sucumbir ante a aplicación dunha excedida presión fiscal, cuxa finalidade efectiva, reflicte non ser outra que satisfacer o gasto publico - político do pozo sen fondo desa administración paralela, tendo de  engadir a iso, os miles de entes e empresas públicas, que tomadas ao asalto pola horda política vén a situar a contía de enchufados no mais alá do imaxinable e na mais estrita opacidade.

A tal ver, despois de sete lustros de monopolizar a cousa publica, non debe existir a mínima dúbida en afirmar que a casta política é con moito o verdadeiro drama de España e que polo tanto, todo proceso de hixienización pasa ineludiblemente, por arrebatar o poder aos que fixeron do país o seu propio casal.

RESPONSABLES SUBSIDIARIOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os altos niveis de corrupción que sofre o país non se mitigan con inútiles iniciativas de rexeneración democrática, senón, obrigando aos partidos políticos a contraer responsabilidade subsidiaria do defraudado polos seus secuaces.

Malia que o Goberno de Mariano Rajoy insiste constantemente en transmitir todo o contrario, se nos remitimos ao contido do Barómetro que acaba de publicar o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), correspondente ao mes de setembro, chegaremos á conclusión que o seu implícito vén a indicar que a inmensa maioría da cidadanía farta de promesas incumpridas e de sacrificios estériles, xa non cre para nada nas mensaxes de recuperación económica que asiduamente son enviados con ánimo publicitario dende as filas do Executivo.

Así é que dous de cada tres enquisados, manifestan que non só perderon toda fe na melloría da situación, senón, que a frustración causada polas inadecuadas políticas aplicadas, estendeu o nivel de pesimismo, ata o extremo, de percibir os consultados que a devandita realidade mais que apuntar tendencia proclive á melloría, expresen que ao seu entender agravarase substancialmente de aquí a un ano vista; sendo polo tanto practicamente virtual o número de cidadáns que demoscópicamente consideran a situación económica como aceptable ou que no seu caso enxergan algunha posibilidade de reactivación.

Pero se os datos do futuro económico predinse borrascosos, idéntico prognóstico augura a cidadanía para o desemprego, que ao seu xuízo mantense como o principal problema de preocupación, e que a pesar dun exiguo descenso, segue ostentando a posición de máximos históricos; unha situación que persiste e proseguirá invariable en tanto que o Goberno siga suplantando cometidos e arrogándose atribucións en materia de creación de emprego, cando tal obxectivo non é para nada a súa tarefa, senón que a súa función debera cinguirse expresamente ao establecemento dun marco institucional favorable, capaz de estimular a  inversión produtiva e imprimir un cambio de rumbo á errónea dirección que tense levado a termo ata o de agora. 

Debendo en todo caso facilitar o liderado e o papel protagonista aos auténticos operadores da iniciativa empresarial, que non son outros, que os acreditados motores na creación de riqueza e emprego cuxo principal referente vén a recaer nos autónomos e as Pemes.

Pois resulta un todo evidente, que seguindo o actual modelo e as propostas levadas a termo pola clase política dominante, poderase enmascarar o problema; pero será completamente improbable que ao abeiro de tales medidas póidase reducir no mais mínimo a taxa de paro que rexistra a nosa economía.

Se todo o anterior ten efectos exasperantes, hai un aspecto neste último Barómetro do (CIS, que antóllase totalmente espiñento, tal é, o feito de ter subido máis a preocupación cidadá pola corrupción que polo paro, ao supoñer tal contraste unha expresión inequívoca que converte a España nun labirinto de complexidade, dado o fracaso demostrado polo Goberno na xestión do Estado, pois ao tempo de meter man dura aos dereitos fundamentais da cidadanía, non reparou o mais mínimo en seguir outorgando carta branca ao desenfreo político; e toda esa consolidación de disparidade formando parte dunha maraña de degradación,donde, como diría Frank Herbert, "a corrupción leva infinitos disfraces".

Por iso que fiar credibilidade ás enquisas do CIS, como centro demoscópico do Goberno, cando é farto sabido que despois do impecable traballo dos técnicos o seu contido é manipulado tendenciosamente polos cargos políticos dese instituto, resulta canto menos un exercicio de inxenuidade, máxime, cando tras a maquillaxe aplicada, os seus prognósticos non deixan de ser simples presaxios exentos de toda fiabilidade.

O seu sería concluír que a identidade real do país, mais alá de formulismos democráticos atende en exclusiva a un réxime de corrupción extensiva que amparada tacitamente por uns partidos políticos gangrenados, a súa repercusión, ademais de causar a catástrofe económica, xeneralizou o desemprego e creou desprotección total na cidadanía; co prexuízo engadido, que o dereito penal resulta arma insuficiente e insatisfactoria para combater eficazmente a súa erradicación.

Tráxicas derivacións que en modo ningún serán resoltas a través de enganosas pantomimas de rexeneración democrática, pois toda iniciativa correctora, o é tan só, ao acredita a súa plena eficacia. 

E cando a corrupción en vez dun delito pasa a ser a grande escusa de financiamento político, cando os niveis superiores e intermedios da administración están tomados por atracadores afíns e a universalización da deshonestidade alcanza directamente aos cargos políticos, chegado a este extremo, non hai mais remedio que obrigar que os partidos políticos sexan responsables subsidiarios das turbiedades e do diñeiro defraudado polos seus militantes e protexidos, desempeñando así función de sentinela que polo risco repercutido convértase na solución efectiva para extirpar esta pandemia.

CORRUPTOS CON PRECINTO CONSTITUCIONAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Neste país onde o bipartidismos forma parte consubstancial do problema, só levando a termo a imprescindible reforma constitucional daranse as condicións esixibles para erradicar a corrupción

Vivimos nun país onde as organizacións políticas directamente connotadas coa corrupción intentan agora dar leccións de honradez apelando ao cumprimento da lei de leis; unha extravagante función de suplantación pedagóxica que en reciprocidade co envilecemento político, obriga poñer de manifesto que tras a indigna dobrez da súa conduta, os profesionais da perversión, o único que pretenden co seu clamor pola xustiza e o estatuído, é redimir as súas propias miserias a través do cínico manoseo da Constitución, á que, coas súas accións corruptas viñeron pisando deforma continuada dende as orixes da súa instauración.

Por iso, a pesar de  terse erixido en enérxicos defensores do magno documento de 1978, o certo é, que tras a aparencia dos que agora utilizan a Carta Magna como arma arreboladiza, está a deslexitimación infecta duns profesionais da corrupción política que a través das súas prácticas delituosas non só dedicáronse a vulnerar de forma sistemática o propio marco constitucional que hoxe din defender, senón que chegaron ao extremo de perverter o funcionamento do propio Estado ao desnaturalizar a súa finalidade xenuína de servir ao ben común, en proveito e vantaxe exclusiva dos seus propios intereses, ata o punto de forzar a mutación, que supón substituír a democracia que nos deramos na transición. pola consolidación dunha estendida cleptocracia, onde auspiciado polo bipartidismo, o latrocinio e a malversación convertéronse no referente político por antonomasia.

De aí que actualmente, cando a toque de consigna son eles mesmos os que disciplinadamente intentan impoñer dende a súa despistada moralidade o deber de cumprir a Lei e o previsto na Constitución, chegado a este punto, mais que darse por informados e acatar as súas instrucións, xorde como axeitada a ocasión para dar renda solta ao noso deber cidadán, que non é outro, que devolver a oración por pasiva, exhortando a estes transgresores revestidos de autoridade que teñen de ser eles e non a cidadanía, quen en primeiro termo, salden a súa débeda coa xustiza predicando co exemplo; rendendo contas ao efecto dos seus sucesivos escándalos de corrupción, que pon ao descuberto un país de políticos impunes, e de sobrados delincuentes que fortificados nas altas institucións, seguen gozando de completas prerrogativas.

Debendo entenderse polo tanto que son os múltiples casos de corrupción que inundan os informativos audiovisuais e as páxinas dos rotativos, a principal razón que se invoca para xustificar a progresiva desafección dos cidadáns cara aos partidos e os políticos involucrados; non remediándose tal aversión con interesadas proclamas de adestramento sobre unha Constitución superada, cando o auténtico revulsivo pasaría por arraigar na sociedade a cultura da legalidade a través de medidas exemplificantes, onde prioritariamente, a primeira medida de rexeneración democrática tería de consistir en meter no cárcere á ampla variedade de corruptos que actualmente seguen campando ás súas anchas, exercendo as súas prácticas delituosas á vez de persistir na súa escalada de degradación da vida institucional.

En consecuencia, unha Constitución que é utilizada con obstinación como instancia xurídica para impedir expresar a vontade aos que reclaman o dereito a decidir sobre o seu propio destino, polos mesmos políticos que ao unísono dedícanse a esquivar a parte mais controvertida do seu propio articulado, sendo tal desencontro, argumentación abondo para entender que o entusiasmo de 36 anos atrás tornouse en desconfianza e que dous terzos da poboación segundo enquisa do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), ven como papel mollado os 169 artigos do seu contido, ademais de declararse insatisfeitos coa súa aplicación. 

Contestación popular que ten de conducir a unha reforma constitucional, pois toda medida de rexeneración de mellora da calidade da democracia, para que faga efecto, demanda o perfeccionamento substancial desta máxima lei.

Sendo ao mesmo tempo a corrupción e a inmundicia moral que nos asfixía, aspectos, que

reforza a mais non poder a urxente celeridade en afrontar a mais que necesaria transformación da Carta Magna, pois o excedido grao de degradación que alcanzou a corrupción política, pon de manifesto que o actual marco constitucional non é en modo ningún ferramenta abondo para poñer remedio a unhas secuelas cuxo custo social repercutido está cifrado en 40.000 millóns de euros anuais, repercusión que ademais de obstaculizar a saída da crise, impide a xeración de emprego, orixina ineficiencias na economía e degrada a nosa imaxe no exterior ao tempo de desvalorizar aínda mais o nivel dunha xa socavada calidade democrática.

Graves resultados, cuxa solución  de ningún xeito a cidadanía directamente  prexudicada, deba poñer en mans  dunha clase política que carga ás súas costas   coa responsabilidade de tres longas décadas de hipercorrupción.