CARA AO GOLPISMO ELECTORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só coa perda da maioría absoluta do PP nace a oportunidade de rexenerar a democracia e devolvela á cidadanía, obxectivo de inviable consecución, se a prevalencia das actuais taifas políticas segue impoñéndose á mais que necesaria unidade de actuación electoral.

Nunha democracia que se prece, un dos preceptos básicos que debe presidir o seu funcionamento, ten de ser, o feito de participar electoralmente en pé de igualdade conforme a idénticas regras e en equivalente concorrencia; garantías que para nada pódense asimilar ao ordenamento electoral vixente neste país, ao ser deliberadamente proxectado no transcurso da transición para favorecer en exclusiva a consolidación do actual modelo bipartidista e que en razón a tal propósito, o seu contido de marcado déficit democrático, foi pensado expresamente para erradicar ás minorías.

E así, se tal característica é factor dominante no contexto de todo tipo de comicios no implícito da actual Lei Orgánica de Réxime Electoral Xeral, no que a concellos se refire, cando van transcorridos trinta e seis anos dende as primeiras eleccións municipais, o devandito marco legal, lonxe de corrixir os seus aspectos mais restritivos, por interesado imperativo mantívose invariable a pesar de menoscabar coa súa aplicación o exercicio das liberdades políticas.

Hai temos como mostra tanxible, o escamoteo da capacidade de decisión dos cidadáns co mantemento das listas pechadas e bloqueadas, a continuidade da antítese democrática seguida para a repartición de concelleiros onde a aplicación do sistema D'Hondt imponse a todo intento de representación proporcional, ademais da perniciosa permanencia do limiar  do 5% dos votos emitidos para poder acadar representación, un límite, que non só desvirtúa o mandato electoral dun amplo sector de votantes, senón que fai que mais de tres millóns de cidadáns, por exclusión, queden fóra das institucións municipais. Factores todos eles, cuxa prorrogada vixencia  non axuda para nada a mellorar a confianza dos electores cara a uns representantes políticos que mais que promover corrección de tan inxusto sistema electoral, durante máis de tres décadas optaron por favorecerse da súa arbitraria aplicación.

De aí que agora, cando o goberno de Rajoy, nun insólito ataque de reformismo decide afrontar a toda présa unha revisión electoral para favorecer segundo di o goberno municipal, en modo ningún tan acelerada pretensión reformista pode ser considerada un acto de sinceridade, pois o certo é que as limitacións anteriores non só prevalecen no marco da súa proposta, senón que mesmo, ensanchan o alcance do seu carácter restritivo acentuando aínda mais a exclusión das minorías e facendo con iso mais notorio que nin os electores son iguais ante a lei, nin moito menos todo voto ten idéntico valor.

Por iso que tras esa mensaxe do PP expresiva de mellorar a transparencia e a calidade de goberno dos nosos municipios, á par de atribuír aos votantes un control máis directo sobre quen é o alcalde, xusto cando as sondaxes lle son totalmente desfavorables; o que verdadeiramente está a ocultar tras tanta présa e improvisación, é a súa malsá intención de cambiar unilateralmente as regras do xogo duns comicios locais a escasos meses da súa celebración, coa expresa finalidade de dificultar a formación de gobernos de coalición, para así poder regalarse a si mesmo como lista mais votada un bo puñado de alcaldías.

Polo tanto, cando a formación conservadora tira das malas artes facendo valer a maioría alcanzada nunhas eleccións xerais para conferirse prelación lexislativa a longo prazo, con tal manobra, está a manipular as regras do xogo democrático ao utilizar a vontade duns electores de onte para coartar a influencia cambiante dos votantes futuros, e deste xeito afianzar a súa permanencia no poder.

Manobra que resulta equívoco catalogar como "pucheirazo", pois a gravidade do seu alcance vai moito máis alá, por canto a verdadeira razón do cambio ten por única finalidade neutralizar o mais que seguro castigo nas urnas. E cando é o partido no poder quen ao abeiro da súa maioría parlamentaria impide o avance da competencia política optando unilateralmente por cambiar a lei, con tal actitude está a promover un acto de "golpismo electoral", que xustamente é o que vén disposto a impoñer en solitario o Partido Popular, exercendo a dualidade de árbitro e xogador ao mesmo tempo.

Ante a manifesta involución para a democracia que representa a mal chamada reforma do sistema electoral local que acuña unha dereita reaccionaria e recalcitrante, todo demócrata está obrigado a proceder en consecuencia, e para o efecto, superando cantonalismos políticos constituírse en fronte de oposición como punto de partida para a formación de candidaturas unitarias de confluencia, que por agrupación de sinerxías aborten as aspiración de quen a través de subterfuxios intenta manterse no poder sen ter a maioría social e de costas á vontade popular. 

Pois tan só dende a unidade de acción electoral lograrase frear toda regresión e blindar o futuro da democracia.

A CRISE CHÁMASE AUSTERIDADE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A crise non terá fin sen alterar electoralmente o equilibrio do poder político, pois non poderá ser resolta por quen seguen aplicando por toda fórmula as mesmas políticas que causaron a súa xénese.

Polo visto, a tendencia a contar mentiras utilizada por Rajoy non cesa en vacacións, mais ben ao contrario, o Presidente acentúa o seu instinto en adulterar a realidade dos feitos, e así, cando o realmente noticiable  durante o período de asueto foi terse disparado a débeda publica mais alá do billón de euros, o xefe do Executivo mais que ter presente esa alarmante realidade, afánase en mitigar politicamente tan desmesurado ascenso, de modo que en vez de asumir a súa paternidade nesta hecatombe, non se lle ocorre mellor idea que contrapoñer a iso a súa arbitraria versión sobre o repunte do PIB, chegando mesmo ao límite da autosatisfacción alardeando que tal rebrote é mostra indicativa de ter feito o correcto, á vez de afirmar que a tempo presente, España converteuse na locomotora económica de Europa.

Sabido é que o o Produto Interno Bruto (PIB), é o indicador máis utilizado para avaliar a actividade económica do país, pero coñecido tamén debe ser que só cando o crecemento se sitúa entre 2.5 e 3.5%, pode un facer gala de estar á fronte dunha economía saudable, de aí que xactarse do salto pírrico do 0,6% rexistrado no segundo trimestre resulte unha improcedencia, pois por rigor analítico tal referente ademais do seu carácter exiguo e fugaz, lonxe de atribuírselle signo de optimismo ten de ser valorado nos xustos termos que recomenda a negativa tendencia do descenso das exportacións e a continua suba das importacións, que ao tratarse de dúas variables clave da súa determinación fan que o tan cacarexado PIB de Rajoy sexa mais un espellismo efémero que o inicio dun crecemento sostido, toda vez que para que así fóra, o país precisa doutros estímulos económicos adicionais dos derivados deste tipo de indicador.

Á marxe da arenga de don Mariano á cidadanía e do seu anecdotario estatístico; analizando a última freada das economías máis poderosas de Europa, o único certo ante a actual conxuntura, é que os catro longos anos transcorridos dende a posta en práctica da estrita axenda da austeridade imposta pola troika (Comisión Europea, BCE, FMI) e auspiciada por Alemaña, son expresión abondo para confirmar o estrépito dun fracaso cuxo resultado fala por se só tras a realidade dun balance diametralmente oposto ás expectativas preconizadas polos seus artífices.

Situación que esixe a urxente supresión da súa vixencia e a posta en práctica de alternativas de crecemento como única solución efectiva para saír do actual atranco, viabilizar a recuperación da Eurozona e por extensión a do noso propio país, pois seguirá sendo unha imprudencia darlle continuidade ao patrón do neoliberalismo, toda vez que non a fará mais que acentuar o risco de involución económica, ao resultar mais que visto, que a maior austeridade, maior será tamén o incremento do déficit como da débeda pública e por conseguinte maior o risco de estrangulamento da actividade económica que irremediablemente precipitará o retorno cara a unha nova recesión como lóxica consecuencia da aplicación de políticas netamente austericidas e exentas de todo estímulo económico.

Por iso cando os feitos confirman que por terceira vez consecutiva en cinco anos, a economía europea circula en dirección inversa á anunciada recuperación do 2013 e tende a unha nova entrada en recesión, resulta canto menos inaudito o dispendio de optimismo dun eufórico Rajoy, capaz de percibir vantaxes na cara mais escura da economía ao tempo de pecharse en banda á posta en práctica de alternativas de efectiva reactivación.

Un completo paradoxo que a máis de deixar ao descuberto o verdadeiro obxectivo que guía a acción política do PP, delata a súa auténtica finalidade, que non é outra, que alterar enganosamente a realidade, e dende a mentira, repetir unha nova fraude electoral a través da posta en práctica de simulacións que favorezan a capitalización do seu patrimonio electoral, aínda que iso, sexa a custa de seguir causando graves prexuízos ao interese xeral do país e a uns confiados electores.

É obrigado polo tanto poñerse en garda e tomar conciencia efectiva que a austeridade é a auténtica crise, que non a solución a ela. E dende tal percepción asumir en consecuencia que en tanto non sexamos capaces de erradicar a súa continuidade, ao ser a raíz do problema, seguiremos sufrindo a repercusión dunhas consecuencias sociais e económicas catastróficas que nos terán prostrados nun calello sen saída, sen visos de solución, que só seremos capaces de lograr, cando decidamos electoralmente abandonar a súa perniciosa disciplina para recuperar a democracia.

O cambio é posible e pódese acadar, sempre e cando sexamos capaces de despoxarnos da camisa de forza da austeridade, sendo dabondo para iso deixar sen efecto o continuísmo político e poñer o futuro en mans dun novo recrutamento de homes e mulleres dispostos a imprimir pulo e tirar cara a adiante, e totalmente conscientes que para reconstruír o país, non queda outra, que darlle a volta do revés.

FENE: A ROLDA OESTE E ASTANO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Despexada a incógnita do trazado da Rolda Oeste de Fene  que en definitiva discorrerá polo interior da factoría Astano, resulta obrigada a reordenación  espacial do estaleiro con precisión  de usos e destinos, a través da  aplicación  dunha figura de planeamento urbanístico  que faga inviable toda  actividade fabril dentro do recinto, distinta ás de carácter naval ou complementarias a estas.

A lentitude da Administración  no exercicio das súas funcións,  fai que  en ocasións,  a resolución de asuntos de xustificada urxencia  cheguen  ao momento  final da súa tramitación viciados   de extemporaneidade como consecuencia da excedida  demora na culminación do seu procedemento, sendo boa mostra de tal eventualidade   a concreción definitiva do trazado da Rolda Oeste do  Concello de Fene; un viario de circunvalación municipal que incluído no Plan Sectorial dá  Rede Viaria comarcal da Axencia Galega de Infraestruturas,  a Xunta  de Galicia, non sen tempo e a pesar da urxencia, deixou resolto  esta primavera  despois de un atrófico periplo de 12   longos anos de relaxada  tramitación.

Coa precisión  do   trazado desta infraestrutura  de gran escala,  cuxos 900 metros iniciais discorren  agora   polo interior de Astano, queda resolta a indefinición que impediu  levar a termo  esta variante urbana con anterioridade, e cuxa  execución segue mantendo carácter perentorio, non tan só en razón ao ineludible desconxestionamento do tráfico urbano dunha saturada  rede viaria supra-municipal, senón tamén e  moi especialmente, polo valor engadido que a execución de tal infraestrutura  reportará ás instalacións do estaleiro ao ver  favorecidas as súas xa excelentes condicións  cunha conexión directa coa AP-9 (Autoestrada do Atlántico), un efectivo nexo de comunicación que virá incrementar as  potencialidades deste  enclave industrial.

Pero non todas son vantaxes, pois  mais alá do propio  ancho da  traza  viaria, establécese unha zona  de servidume  cuxa  repercusión espacial no ámbito do estaleiro alcanza os 135000 m2, deixando fóra  de ordenación instalacións e edificios existentes,  á vez  de limitar futuros aproveitamentos urbanísticos de actuais zonas ociosas. Unha desmedida  afección que por operativa funcional  e necesidades expansivas  da factoría, debese  restrinxir  esa área de influencia acorde a formulacións integradoras e  de maior coherencia. 

A implantación definitiva  da Rolda Oeste de Fene a pesar das súas incuestionables vantaxes, resultará  ser unha solución   incompleta se non leva parello a optimización espacial do ámbito de Astano  como enclave naval, e todo, desde a perspectiva da racionalización  e aproveitamento da factoría con expresión concreta  dos seus  usos,  a través da  redacción   vinculante dun Plan de Ordenación e Reforma Interior, expresivo do ámbito reservado para a construción naval propiamente dita   e o destinado  no seu caso á actividade de reparacións,   e todo iso, non tan só  por garantía  de cohesión espacial,  senón tamén para evitar, que unha vez extinguido o veto do naval a  planta puidese ser destinada a actividades  distintas das establecidas na finalidade prevista.

Para ese efecto, aínda que non parece expor dúbidas  a delimitación da zona destinada á fabricación de buques e dispositivos navais, maior grao de precisión esixe a definición  da área reservada ao sector de reparacións, pois ademais da incorporación das  actuais instalacións con anexión  de espazos ociosos, é necesario  a reordenación de tránsitos interiores, introducindo na planificación o emprazamento e  construción dun terceiro dique seco  intermedio aos dous  actuais,  cuxas características superen as limitacións existentes para garantir o aloxamento no seu interior  de megabuques de última xeración tipo Post-Panamax, a fin de completar unha oferta ilimitada no mercado  de reparacións. 

Dique seco de imprescindible execución  no marco dunha situación  xeográfica privilexiada, como única solución seria e  eficaz para ampliar a oferta e poder así prestar sen excepción servizos de mantemento e reparación ao conxunto de unidades de frota de todos os tráficos marítimos  que ben recalen en instalacións portuarias da ría, ou daqueloutros que  discorran pola ruta atlántica Norte-Sur.

Actuación que aínda representando un  investimento millonario, de partida  contaría  con condicións de rendibilidade probada, tendo de engadir a iso, que   ademais de proporcionar   un incremento do mercado laboral axudaría á reactivación da economía; por iso é polo que, se a administración titular non está en posición de investir neste proxecto, ou como Goberno impídello a aplicación dalgunha  extravagante directiva europea,  entón debe dar a explotación en réxime de concesión a unha empresa apropiada que ademais  de dispor de medios económicos  para sufragar a execución da nova infraestrutura  conte coa experiencia  debida en manexar con eficiencia o desenvolvemento da actividade. 

Pero en todo caso, calquera determinación sobre o particular, forzosamente pasa  por tomar o control urbanístico do estaleiro, deixando sen efecto por inadecuada a aplicación da vixente ordenación   xenérica, máxime cando a  inexistencia dunha ordenación detallada facilita destinar  o recinto a actividades alleas ao naval, correspondendo  á corporación de Fene impor as boa praxe urbanística, a non ser que os seus membros,  opten por seguir encartándose  ás imprevisibles decisións do Executivo que ostenta  o   Partido Popular.

O SECTOR NAVAL, EN DECLIVE BIPARTIDISTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A decadencia que no último terzo de século reduciu a mínimos o outrora boiante sector naval da Ria de Ferrol, tivo o seu factor desencadeante na actitude entreguista do bipartidismo político do PP e o PSOE, que mais que apostar pola defensa dos intereses xenuínos, optaron por asumir como propios os ditados da competencia europea, contribuíndo con iso o actual desastre comarcal.

Nun ámbito político onde moito se promete e pouco se cumpre, a ninguén debe sorprender que sexa o engano quen toma carta de protagonismo, e polo tanto, que todo propósito de solución sexa en se mesmo un referente de nula credibilidade.

Complexidade que agrava toda situación, máxime, cando o referente de maquinación máis que atender a unha excepción puntual é a rutina de trinta anos dunha historia interminable que ten por principal protagonista ao conxunto do sector naval, e os peores actores da repartición adxudicados aos estaleiros da Ría de Ferrol, que tras un deseñado proceso de desmantelamento e unha vertixinosa caída de actividade, de non mediar recondución, por mais esperanza que se queira enxergar ao abeiro da inminente extinción do veto que pesa sobre o sector, veranse abocados irremediablemente ao cuarto plan de axuste sectorial cuxa repercusión poñerá en serio perigo a continuidade e o futuro de ambas as dúas factorías.

Iso será así porque a sorte xa está botada, toda vez que tal decisión foi considerada e asumida polos membros do bipartito, en aceptación consensuada por esixencia imposta a esta dualidade política polos mais influentes membros do club europeo, en contrapartida a referendar a nosa integración no marco da Unión.

Admisión, que dito sexa de paso supuxo a destrución de boa parte do tecido produtivo industrial, no contexto dun atrapallado proceso de desindustrialización, cuxa repercusión, levou implícito o cesamento paulatino da actividade de construción naval ata o seu total declive, que como consecuencia daquela desastrosa negociación, despois de mil avatares e un forzado tránsito en dirección contraria, debátese actualmente na conxuntura dunha eclipse total.

É por iso que resulta dunha insolencia sen precedentes que os directos colaboradores das limitacións impostas ao sector, a sabendas das prohibicións aceptadas no seu día, teñan a ousadía de solicitar resolución da Comisión Europea sobre a viabilidade da construción do dique flotante, cando politicamente como parte implícita eran coñecedores de antemán do carácter negativo de toda resolución sobre o particular.

Unha censurable manobra, cuxa finalidade, non foi outra que evadir responsabilidades e poder así proseguir sen consecuencias a asistida repetición do engano electoral ao que nos teñen habituados tras a ambigüidade inculpatoria de despistar a súa perversidade no soporte que propicia a distancia de Bruxelas, ou na conexa práctica das non menos repetidas cerimonias de confusión.

Con todo, no tan levado e traído asunto do dique flotante, sen demérito ningún, hase de deducir que o seu matiz de relevancia non deixa de ser unha simple anécdota en contraste coa enraizada insolvencia política dos distintos gobernos alternantes, que en suma, foron a verdadeira raíz do problema como pon de manifesto toda falta de alternativa na eventualidade de tres longas décadas de incesante deterioración do sector, que desvela así mesmo a falta de eficiencia dunha clase política que contra todo prognóstico dedicouse a validar cos seus actos os prexuízos dunha leonina lexislación comunitaria que favorable aos intereses doutros estados membros, fixeron que as crises continuadas do sector naval na bisbarra fosen causa e efecto da disfuncionalidad bipartidista, por canto, nese esquema, toda condición de alternancia mais que funcionar como unha oportunidade para o cambio, operou en exclusiva como garantía dun basto intercambio de intereses políticos e partidistas.

Por conseguinte, os que en sucesión de gobernabilidade dispuxeron de sobradas oportunidades para darlle un xiro á situación, e no transcurso da época en vez de proceder en consecuencia optaron por consumar a total deterioración da actividade, empregando medidas que ademais de non garantir a supervivencia das factorías, fixeron inviable toda posibilidade de recuperación; de aí que en correspondencia coa súa manifesta deslealdade, o desafío a formular non ten de consistir en esixirlles o que non queren asumir, senón en promover vía electoral o decaemento da súa primacía política, pois só coa erradicación do bipartidismo daranse as condicións indispensables para que faga efecto un cambio a positivo no contexto deste sector estratéxico.  

Xa que logo, toda solución aos grandes problemas do sector, pasan irremediablemente por un radical cambio de rumbo onde non ten cabida o simulacro, como tampouco, os protagonistas da historia do fracaso poden seguir exercendo como interlocutores do futuro, pois neste novo ciclo alternativo ao bipartidismo, a renovación ten de ser a clave que permita de forma eficaz emendar a actual situación de deterioración como paso previo á apertura de negociacións conducentes a corrixir as arbitrarias restricións impostas por Europa a este sector.

A XUVENTUDE NA ENCRUCILLADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Nunha sociedade na que prima a demanda do sector financeiro sobre a economía social, particularmente, os mozos como esperanza futura do país, afectados polos prexuízos dun desemprego estrutural e a total ausencia de medidas paliativas, se politicamente non se remedia, están chamados a converterse nunha "xeración perdida".

Mentres miles de mozos de acreditada cualificación, ante a falta de saída profesional non lles queda outra que tomar a equipaxe e emprender o camiño da emigración, en tanto isto acontece no país, o inaudito é, que os mais radicais teóricos do neoliberalismo ao referirse ao xeneralizado problema do desemprego xuvenil aduzan como principal explicación, que a razón do desproporcionado índice de paro neste segmento do mercado laboral obedece en exclusiva á falta de formación das persoas que están desempregadas; todo un disparate descomunal, que chega ao colmo da estupidez cando idénticos teorizantes optan por avultar a barrabasada afirmando que infinidade de postos de traballo están a quedar desertos por falta de candidatos con capacidade adecuada para afrontar a actividade.

É dicir, polo visto e a xulgar por tal parecer, a causa do elevado desemprego xuvenil obedece mais á falta de formación dos demandantes que á escaseza de oferta do mercado de traballo, que dito noutras palabras equivale a deducir que a prole dos axitadores da confusión, intenta estender a idea que neste ámbito laboral o incremento do paro é culpa exclusiva dos propios parados.

Excentricidade, que paradoxalmente diverxe no substancial con toda análise rigorosa sobre a situación real do mercado laboral, poñendo de relevo en todo caso, que o colectivo mais afectado pola crise correspóndese co sector mais xove da poboación, e que a verdadeira razón do atrapallado incremento do índice do paro repercutido, lonxe de ter a súa orixe na pretendida falta de formación, está manifestamente vinculado coa excedida diminución que se produciu no conxunto da actividade económica, que ademais da recesión, se viu prexudicialmente afectada polas políticas de austeridade aplicadas polo Goberno, cuxa nociva repercusión freou todo estímulo económico que disparou o desemprego ata cifras límite como consecuencia da absoluta falta de investimento, pois tal decisión á parte de destruír en boa medida o tecido empresarial existente, polo seu negativo efecto, tamén impediu a produción e xeración de novos postos de traballo.

Evidencia, que en modo ningún pode ser desmontada e moito menos recorrendo a formulacións afastadas de toda realidade. confirmando tal parecer o feito de saber que os mínimos postos de traballo creados no último bienio foron empregos de baixa cualificación, paradoxalmente desempeñados por mozos con mais elevado nivel que o que requirían a esixencia profesional dos traballos a realizar.

Polo tanto, cando o perfil dos mozos expatriados con probada capacitación bota un saldo de 120.000 prexudicados durante o transcurso da lexislatura do PP, non é de recibo que o Executivo conservador utilice tan contraproducente resultado para seguir oficiando a súa esperpéntica cerimonia de confusión coa malsá intención de pór en cuestión  os niveis de idoneidade do sector afectado, para así, mentres o éxodo da fuga de cerebros intensifícase, utilizar as cifras desta emigración forzada no seu propio interese político, ao subtraer aos desterrados do cómputo da poboación activa resolvendo esta impresentable realidade a través dunha virtual manipulación estatística onde enganosamente logran que a taxa de paro baixe ao 53,1%, a custa de facer desaparecer do escenario laboral á totalidade deste colectivo de proscritos.

Polo tanto, cando a situación chegou a tinguiduras dramáticas cun desemprego xuvenil marcando record, urxe afrontar o asunto cun mínimo de responsabilidade política, excluíndo para|a o efecto a utilización de xustificacións absurdas, para asumir dunha vez por sempre que as causas estruturais do desorbitado paro xuvenil non hai que buscalas na falta de formación, pois nun país cun considerable nivel de sobretitulación mais que aducir carencias formativas onde non as hai, o seu sería tirar partido das potencialidades efectivas para unha vez precisadas, poder inverter o desfasado patrón económico a través de políticas de crecemento e a restructuración do obsoleto modelo produtivo acorde ao aproveitamento e capitalización das sinerxías resultantes en prol de facilitar o desenvolvemento da actividade empresarial e con iso o emprego.

Se ante a arrepiante realidade que supón que un de cada dous mozos non teñan posto de traballo, o Executivo conservador non fai súa esa realidade e en vez de implementar ámbitos políticos propicios para o desenvolvemento da actividade empresarial e a esixida modificación do sistema produtivo, empéñase en seguir freando o crecemento e dando continuidade ás súas inactivas políticas de emprego, é mais que evidente que o paro soportado por esta xeración rexeitada polos mesmos mercados que apadriñan a austeridade, seguirá a súa tónica ascendente ata converter aos seus afectados nunha xeración perdida.