25 jul 2014

MENTEN MÁIS QUE FALAN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando da noite para a mañá veste  gobernado por unha cuadrilla de mitómanos, mais que outorgar  crenza  ás súas palabras, entra na túa obriga como  cidadán   ter control exhaustivo da situación, mantendo  a todo  efecto unha actitude  crítica ante o seu proceder e os seus feitos.

Que Rajoy e os membros do seu gabinete menten mais que falan é un todo evidente, ata o extremo de chegar cos seus embustes ao nivel da "pseudoloxía fantástica", esa síndrome propia dos que son propensos a mentir compulsivamente e fabricar falsidades complexas e sistemáticas, que a diferenza da mentira ordinaria ten a súa orixe en motivacións patolóxicas, facendo que, no seu ego interno, as súas fantasías acaben tomando rango de realidade ata chegar ao desvarío de crerllas eles mesmos.

E isto debe ser así, pois caso contrario ningún membro do Goberno nos seus cabais atreveríase a soltar o disparate de afirmar estar na liña de crear emprego estable, cando a pesar dos esforzos propagandísticos a realidade dos feitos fala en linguaxe diametralmente oposta, e así, despois dun lustro do estalido da crise mais que percibirse síntomas de reactivación, o verdadeiramente certo é que a destrución do tecido produtivo segue un ritmo imparable como poñen de manifesto as 180 empresas que cada día botan peche á súa actividade.

Negativa tendencia que a tempo presente non cabe evadir tras a recorrente xustificación da herdanza recibida, pois reivindicando a verdade, o certo é que foi Rajoy quen despois de prometer electoralmente crear emprego, agora, pasado o ecuador do seu mandato e incapaz de satisfacer o seu compromiso, intenta presentar como un éxito o que segue sendo o seu peor balance imaxinable, onde a pesar das vantaxes do compoñente estacional segue mantendo un saldo no seu haber de 1250000 postos de traballo destruídos, tendo de engadir a iso un incremento de 622000 parados como tamén os 150000 fogares máis en situación de emerxencia extrema por total carencia de ingresos, sen obviar o impoñente dato do 53,1% de paro xuvenil nin tampouco o 1100000 desempregados de longa duración.

Tendo  de concluír dicindo que non é que se crease emprego ningún, senón que a suposta mellora estatística é simple e directa consecuencia da diminución da poboación activa, que por efecto do desanimo ou motivo de emigración, reduciu o censo da (EPA) en 232.000 persoas, é dicir, que por mais optimismo que interesadamente se malgaste, tense de afirmar que durante o que vai de lexislatura o PP, non só non conseguiu crear emprego estable, senón que tense incrementado a súa destrución e acentuado a precariedade, sen que a través das súas políticas sectoriais e a bazofia de reforma laboral, se albisquen verdadeiras expectativas de reverter a situación.

Por iso mais que manterse nas súas trece, o executivo conservador debería intentar reencontrarse coa realidade e decaer no seu empeño de facer calar na cidadanía o gancho electoral de que a crise tocou á súa fin e que a recuperación xa a temos aquí, pois malia o desmedido esforzo propagandístico realizado polo Goberno de Rajoy para divulgar como éxito a súa camuflada mentira, o verdadeiro é, que a crise teñen fol para anaco e que non haberá mellora ningunha na economía do país, polo menos, mentres subsista a obstinación de intentar saír desta aplicando por toda solución drásticas medidas de axuste ligadas a políticas de radical austeridade, toda vez que dando continuidade a tal cuestionada conxugación de factores mais que alcanzar solución ningunha, fatalmente, prorrogarase a continuidade no ámbito da recesión.

De aí que substituír a carencia de resultados reais en materia de xeración de emprego pola estratexia mediática de publicitar paliativamente "titulares - trampa" de economía positiva, haberá de percibirse como unha actitude de clara manipulación ao delatar tal conduta unha actitude de perversa intencionalidade tendente a seguir terxiversando a realidade dende a propia mitomanía política, que ao mesmo tempo revela unha conduta de total indiferenza coa situación, mentres o futuro dos demandantes de emprego vaise polo sumidoiro.

Cando é farto sabido que todo proceso de crecemento conta co acompañamento do emprego ao igual que a situación de recesión leva implícita a suba do paro, resulta imposible de asumir os augurios dos profetas da recuperación no seu intento de facernos tragar coa teoría do "emprego sen crecemento", por tratarse dun suposto enfrontado coa crua realidade dunha secuencia interminable de EREs e peches de empresas, que día a día sen parar, precipitan a miles de persoas a seguir incrementando o drama do paro, e mentres a realidade dos feitos se siga expresando con tan dramatismo non cabe outorgar fiabilidade ningunha para coas cifras e previsións achegadas polo Goberno da Nación, pois ademais de ser unha falsificación sen paliativos, é a maquillaxe de aparencia electoral para falsear a realidade e facer crer aos electores que os malos tempos xa son parte do pasado. 

E dicir, a tarxeta de presentación dos que viven instalados no engano e a mentira.

18 jul 2014

COMBATER CON DESTREZA AO BIPARTIDISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Despois de frustrar a confianza dos electores e ter  levado ao país a unha situación extrema, por pura lóxica, non teñen de  ser os membros do bipartidismo   os interesados en devolverlle a democracia aos seus lexítimos propietarios.

Mal vai o país cando as desvergonzas convertéronse no referente por excelencia do facer político, sendo suficiente para acreditar tal afirmación, dedicar tan só un mínimo de atención ás prácticas dos "profesionais" da cousa pública, para poder comprobar con que desenvoltura son capaces de disfrazar a realidade, ata alcanzar a dicotomía de acumular un historial de fracasos, e á vez, atribuírse ante o electorado habilidades innatas para arranxar en dúas patadas todos os problemas habidos e por chegar.

De aí que deixando á marxe puntuais excepcións, que "habelas hailas", cabe manifestar sen risco a equívoco, que os membros deste gremio de verborrea irrefreable, ademais dun expoñente de negación son uns completos atorrantes, uns subordinados que instalados na súa conxénita falsidade non son quen de asumir o feito de non ter nin capacidade nin solución de nada, como tampouco, aceptar que polos seus repetidos embustes e adulteracións da realidade botaron a perder coa súa escasa reputación, ata dexenerar na total perda da confianza cidadá e o imparable descenso da súa minguada credibilidade electoral.

Por iso, cando tras trinta e cinco anos de quebranto político chegaron a converter a democracia na primeira vítima da desigualdade; ante semellante deriva, é de todo punto inaceptable proseguir coa condescendencia de outorgar a estes irresponsables outra nova oportunidade; pois resulta unha insensatez persistir no empeño de manter a confianza nos artífices do declive que estamos a sufrir, máxime cando é de sobras coñecida a súa notoria ineptitude ao igual que a súa carencia executiva para afrontar con rigor a obrigada rexeneración que demanda a saúde democrática do país.

Chegamos a unha situación límite onde a política deixou de ter poder e o poder carece de control político, e ante esta tesitura, non queda outra que mudar o degradado ecosistema de representación liquidando a continuidade do bipartidismo arbitrario, que en se mesmo, é o maior dos males do actual modelo e a cara oposta á democracia representativa, como así o avala a permanente implicación do PP e PSOE na coalición de elites económicas e sociais que dende a Transición dominou ao seu antollo os destinos do noso país, sendo esa conxunción de cuño oligárquico o factor determinante da coincidencia extrema entre as políticas económicas deste dueto partidista, como tamén o fundamento que referenda a alternancia de goberno que con temporalidade intermitente asumen ambas as dúas siglas.

De aí que a reconstrución do espazo público democrático, en todo momento, ten de pasar por asumir que a democracia sexa unha aposta radical pola igualdade, que nunca a reserva preferente de elites podentes, e só poñendo en práctica este precepto seremos capaces de frear a vixente tendencia cara ao crecemento da disparidade, que vén impoñendo o goberno da oligarquía económica tras o parapeto da pantalla política do bipartidismo; pois só devolvendo á democracia o seu principal signo de identidade poderemos contar coa representación dunha clase política renovada capaz de falar en idéntica linguaxe que a xente, e en consecuencia disposta para resolver os problemas reais do conxunto da cidadanía.

Agora que as circunstancias económicas baixaron a carteleira do vodevil da fantasía, botando por terra a solvencia dunha falsa democracia que por mais publicidade enganosa que se lle queira adxudicar o estrepitoso do seu fracaso fala por se mesmo, ao non satisfacer no mais mínimo a protección das garantías fundamentais nin asegurar para nada o benestar colectivo; ante esta situación tan desigual, e despois de contemplar tan sinistro balance, só a quen milita na estupidez pódeselle ocorrer a desafortunada idea de seguir prestando apoio electoral aos activistas da clase política culpable do actual desastre, sen darlle unha oportunidade á rexeneración participada por xente de refresco no poder, máis íntegra, cualificada, ecuánime e de probada honestidade.

Con todo, non debemos esquecer que aínda sendo notorio o derrubamento do bipartidismo, a súa reacción neutralizadora non se fará esperar polo seu empeño en proseguir alternándose no poder, e só dende a conformación dun suxeito político alternativo ao neoliberalismo, estarase en condicións de conseguir unha maioría suficiente para gobernar, quórum, cuxa consecución pasa forzosamente pola unidade política a través dunha Fronte Popular como única solución para poder alcanzar esa maioría electoral, e con iso, iniciar un Proceso Constituínte a través do que decidir o modelo de Estado e as regras democráticas sobre as que construír o noso futuro.

Pero sen levar a termo a referida unidade de acción, sen a conformación dun bloque político - social de transformación da sociedade, independentemente,  o mais vantaxoso resultado electoral que se acade  seguirá a ser   osíxeno para o bipartidismo.


11 jul 2014

UNHA REXENERACIÓN SIMULADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia



Resulta inadmisible toda  formulación  de rexeneración democrática  que non veña precedida  da erradicación de todo  síntoma  de dexeneración  política, e nesta relación de reciprocidade,  ten o PP o infranqueable impedimento da súa propia corrupción.

Dende o inicio da crise, os cidadáns que esporadicamente botáronse á rúa denunciando a dexeneración do sistema, na súa gran maioría, fixérono entoando voz en berro, o lema, "chámano democracia e non o é"; slogan, que por mais esaxerado que puidese parecer, a realidade dos feitos puxo de manifesto a contundencia da súa veracidade, pois aínda resultando esaxerado dicir que vivimos nunha ditadura, non é menos certo, que nun país que se esmera en outorgar protección aos enganadores en detrimento dos seus damnificados, nese estado de cousas, cun poder político secuestrado e pregado aos intereses económicos das elites financeiras, iso que dan en chamar democracia é de todo punto unha completa falacia, aínda cando, por puro formalismo a cidadanía poida exercer seu dereito electoral.

O certo é que o actual estado de degradación democrática, lonxe de adecuarse aos postulados que interesados analistas circunscriben ao derrubamento da bonanza económica, o feito innegable é que a súa orixe vai moito mais alá, tanto, que en axeitada temporalidade, para dar coas súas causas, teremos  de remitirnos ao contexto doutro tempo político en estrita coincidencia coa transición, pois foi nese momento histórico cando sen mediar cambios no esencial, a través de maquillados retoques de aparencia, os partidos políticos alleos ao réxime, en contrapartida á súa legalización optaron por desbotar a ruptura sen establecer maiores esixencias, sendo así como a oligarquía do franquismo sen cambiar de identidade seguiu a exercer  idéntica función despois daquela perniciosa metamorfose.

Foron aqueles feitos os que frustraron de partida a viabilidade dunha democracia que puido ser e non foi, por canto, tanto a incorrección do modelo de transición aplicado coma as súas circunstancias derivadas, situaron toda hipótese democrática en permanente risco involutivo, ao ser os mesmos oligarcas de sempre quen seguiron mantendo o pleno poder do aparato do Estado, que en todo momento foi superior á comparativamente insignificante influencia exercida polo executivo político de correspondencia.

É dicir, que á marxe de prácticas de fantasía ou ilusionismo, o certo é que o poder real dista de ser o político, e así, os distintos gobernos do bipartidismo lonxe de exercer categoría ningunha de mandato, dedicáronse a cumprir exclusivamente como subordinados daquela  oligarquía económica que sostivera ao franquismo, que en síntese, foi e segue a ser o verdadeiro poder real do noso país.

Atendendo a esa mais que evidente conduta de submisión, resulta sorprendente o recente alarde de sublevación contestataria proclamado por un descoñecido Rajoy, quen, aproveitando unha orquestrada campaña de imaxe, para sorpresa de propios e estraños, erixido en adaíl do contrasentido, non reparou o mais mínimo en ofertar medidas de rexeneración democrática, delatando con iso ademais dun alto grao de descaro, inobservancia plena ao mínimo código de conduta, pois ademais da cesión ante a presión dos mercados financeiros, é de todo punto sabido a súa implicación como máximo dirixente do PP no mais soado escándalo de corrupción, e ambos os dous aspectos no seu conxunto poñen de manifesto o trasfondo electoralista que esconde a súa cacarexada oferta rexenerativa.

O que intencionadamente despista o presidente Rajoy, é que todo suposto de rexeneración democrática leva implícito un recoñecemento de dexeneración política, pero ao parecer, entrar a afondar nese aspecto é algo que non interesa nin preocupa o mais mínimo ao entender que non é ese o obxecto do debate, e ao respecto, para despexar toda incógnitas ten de precisar que o goberno do Partido Popular coa súa cabeza visible á fronte, formalmente non pretende rexeneración ningunha, senón retroceder a formas políticas do pasado, e cando isto acontece, mais que estar a asistir ao restablecemento dunha verdadeira orde democrática, clandestinamente, estase a promover a estabilidade da corrupción en todas as súas formas posibles.

Por iso, aínda que se empeñen en manifestar que non hai electoralismo na súa formulación, o certo é, que a finalidade desta estratexia rexenerativa non é para nada unha reconsideración de postulados políticos, senón unha nova argucia electoral, unha manobra, cuxa única finalidade é frear os malos augurios que lles depara o ecosistema político, ao reafirmar o cada vez mais evidente final do bipartidismo. Pero equivócanse de plano ao pensar que con actitudes testemuñais como a redución do número de aforados, a diminución de representación parlamentaria ou o cambio de modalidade na elección dos alcaldes, teñen o tema resolto; pois a esixencia é outra e diametralmente distinta, e pasa esencialmente polo restablecemento e afondamento da democracia que se dexenerou, limpando as institucións do Estado de corrupción para que sexa a decencia un valor presente ao inicio do mais que obrigado Proceso Constituínte. 

E mentres iso non aconteza, é de todo punto evidente que a degradación política manterá o seu ritmo ascendente.


4 jul 2014

AFÓRAME OUTRA VEZ

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia


Toda medida que implique infracción do principio de igualdade debe resultar inapropiada nun Estado de Dereito, e por iso, o privilexio de aforamento ten de erradicarse sen excepción, pois á parte dunha aberración democrática é unha insensatez xurídica.

Escoitar o propagado desatino que todos somos iguais ante a lei, mentres resulta público e notorio que máis de 10000 personaxes da distinguida elite social, incluídos a prole parlamentaria, gozan de privilexios procesuais e penais vía aforamento; fai que dar oídos a tal afirmación, ademais de supoñer unha ironía, sexa unha tomadura de pelo inadecuada dun país democrático e mais acorde á adulteración pretérita do Spain is different; analoxía, que por apropiada vén a trasladar a escasa fiabilidade que debe outorgárselle, a quen, para amparar os seus privilexios a través de artificios, empéñanse en desfigurar a realidade ante a cidadanía, cando é farto sabido que a coñecida afirmación de igualdade ante a lei é unha mera formalidade coloquial tan repetida como falsa, de aí a necesidade de discernir entre a verdade e a retórica.

Esa prevalencia outorgada á cúpula dominante do país, aínda sendo agora cando salta á palestra como consecuencia do proceso de reaforamento concedido vía expresa ao ex rei tras deixar o seu real cargo, o certo é, que tal prerrogativa foi instaurada no seu día de forma deliberada por parte dos constituíntes, coa expresa finalidade de variar as regras de competencia xudicial en favor dese corpo social selectivo participado pola "aristrocracia" dos tres poderes clásicos (lexislativo, executivo, e xudicial), para chegado o caso, lonxe de quedar sometidos á pauta que rexe para o resto dos cidadáns vía xulgados de instrución, reservarlles o dereito distintivo de ser procesados e xulgados por determinados tribunais expresamente sinalados, é dicir, outro lastre mais da transición, ou o que é o mesmo, o mantemento en equivalencia dos distingos daquela España do franquismo.

Quizais por non ser dado a tragar con rodas de muíño, tampouco son conforme en consentir o interese dalgúns por perturbar o principio de igualdade sen xustificación motivada, non podendo asumir polo tanto, que as normas procesuais que en boa lóxica son establecidas como directivas de aplicación para esclarecer a verdade con plenas garantías, teñan que ser alteradas para satisfacer vantaxes específicas das castas do poder, toda vez que nunha democracia formal e realmente representativa, en boa lóxica ha de rexer o principio de homoxeneidade, e iso só será así, cando se asuma por irrenunciable que a verdade xurídica non pode ter carácter parcial nin versión diferenciada entre ámbitos cidadáns, e só dende esa percepción entenderase o aforamento como un privilexio excluínte que mingua garantías e dereitos ao resto da maioría desaforada.

Actualmente a deterioración vai in crescendo, ao poder comprobar como os aforados son un espécime exclusiva do noso hábitat, unha pandemia xenuína restrinxida ao marco territorial do solo patrio, unha singularidade, que converte o tan levado privilexio de aforamento nun precepto de excepción no resto do ámbito europeo, ata o extremo que a devandita práctica toma marchamo de exclusividade española; resultando de todo punto paradoxal que a consolidación dese monopolio de salvagarda de capitostes, se efectúa a libre determinación do país outorgante, sen que neste caso, medien esixencias restritivas como os recortes impostos a outros dereitos sociais polas directivas  da Unión.

Con todo, o que resulta extremadamente curioso é a dualidade de liderado que ostenta o noso país no ámbito da UE, e así, ao tempo de encabezar con notoriedade o ranking relativo ao multitudinario aforamento, tamén o capitaneamos no que respecta á corrupción política, esa estendida patoloxía en fase de empeoramento incesante e que pola blindaxe que representa esa desmesurada activación de aforamentos e a repercusión das excepcionalidades xurídicas de acompañamento, cada día faise mais difícil combater.


Ao fío do exposto, é mais que evidente que a clase que domina a maioría política, dende o inicio da transición dedicouse a utilizar a institución lexislativa coa finalidade de establecer un status favorable ás súas proteccións, e diferenciado polo tanto, do interese xeral do resto dos cidadáns, facéndose patente a través da estridencia política, a súa arbitrariedade e desvío de poder, cuxo resultado final resúmese, na violación do principio democrático fundamental de igualdade ante a lei, como tamén en subverter a separación de poderes, supeditando ao Poder Lexislativo e ao Poder xudicial, por parte do Poder Executivo.

De aí que a estas alturas non caiban medias tintas e que a única solución ao problema pase pola absoluta anulación das vantaxes outorgadas, que forzosamente, ten de conducir á supresión ao completo de toda condición de aforamento, como punto de partida, para substituír o sistema político establecido por outra forma de facer política, onde sexa a protección ao cidadán a que elimine as dispensas da casta dominante.