IMPRESCINDIBLE PARA O EMPREGO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A través dunha formación especializada e cualificada, ademais de evitarse o desemprego optimízanse os recursos e as condicións necesaria para acadar a creación de emprego.

Que a formación é peza clave na xeración de emprego é un todo incuestionable, agora ben, iso é así só cando o seu contido instrutivo se cingue a regras de especialización e axústase a variables de carácter estratéxico, de tal forma que o seu contido ademais do puramente docente teña en conta igualmente as necesidades e prioridades que demanda o mercado laboral.

Pois de non cumprir con estes requisitos, a formación, mais que un medio para alcanzar a empregabilidade, ademais dunha absoluta perda de tempo resultará ser un inútil modo de gastar a pólvora en salvas, pois ao converterse na solución de nada, producirá o efecto oposto ao seu propósito inspirador e por falta de resultados o único que logrará será acrecentar os índices de paro, e mentres, continuará proxectando o desencanto e a frustración entre os destinatarios.

Lamentablemente isto é o que verdadeiramente está a acontecer, e por mais mensaxes de optimismo que nos queiran trasladar, a realidade pinta en negativo á vez que nos empraza a asumir que a tempo presente, a influencia da formación no emprego é totalmente inexistente, téndose  de afirmar ao respecto que a 9 de cada 10 concorrentes a cursos de especialización, o contido destes non satisfixo en nada as súas expectativas, é dicir, non produciu reacción positiva na súa situación laboral.

Iso débese ao empeño en manter vixente un modelo falido, ese estándar de formación para o emprego afrontada de forma tripartita polo goberno, a patronal e os sindicatos, que actualmente, ademais de estar descontextualizada da realidade do mercado laboral esqueceu a súa verdadeira finalidade, ao desenvolverse sen o axuste que impón o novo mercado de traballo cunha estrutura produtiva exposta a constante cambio e permanente transformación.

A pesar da súa notoria disfuncionalidade, a continuidade deste adulterado sistema mantense soportado nun trasfondo alleo ao meramente educativo, que dito sexa de paso importa ben pouco; pero tal afirmación non debe resultar nada novo, habida conta que a formación para o emprego leva 20 anos comportándose como un negocio sen límites, a través dun combinado xogo de poderes onde os distintos actores entran en pugna, non para mellorar a calidade do servizo, senón para o só efecto de conseguir a maior cantidade posible de fondos públicos co exclusivo destino de satisfacer o seu lucro persoal.

E iso é así aínda que en descarga, os corruptos protagonistas busquen a impunidade facendo crer que a recadación dos seus excesos é utilizada para a non menos delituosa función de complementar o financiamento das entidades patronais e das organizacións sindicais de pertenza.

Ante a avultada bolsa de fraude xerada polo uso arbitrario dos fondos de formación, por actualidade mediática, é de significar o escándalo que estes días en competencia delituosa veñen protagonizando as mafias dirixentes dos sindicatos e a patronal, e cuxo importe acumulado por exorbitante volume ten de ser cifrado en millóns de euros, e este indebido xeito de enriquecemento, tomando apropiación indebida do diñeiro dedicado a formar xente para sacalos do paro, materialícea quen sexa, ademais dunha canallada é unha práctica que supera a peor das indecencias.

Por iso, temos  de decatarnos que nesta armazón de corrupción non son as institucións as artífices do delito, senón os mestres de cerimonia que conforman a súa cúpula directiva, de aí o craso erro que supón neste caso confundir a parte co todo, e infectar de culpabilidade tanto á colectividade de empresarios coma á afiliación sindical, cando estes colectivos e as súas entidades de participación son parte allea á comisión duns feitos delituosos, cuxo groso de fondos corruptos, teñen por único destino o enriquecemento duns degradados dirixentes, quen agora, a través de subterfuxios intentan camuflar o seu indigno proceder.

Por iso, para que estes estamentos de representación retomen unha función estable dentro do sistema e recuperen a confianza perdida, non queda outra que afrontar unha renovación exhaustiva da súa estrutura xerárquica, expurgando de raíz todo o lastre que as invade, e só dende a consumación desa premisa poderán afrontar unha nova andaina en clave de solvencia., pois toda solución á crise de representación pasa forzosamente por erradicar a impunidade dos corruptos.

Só dende o escenario resultante será posible adxudicar á formación para o emprego a natureza da súa relevancia, pois cesando o mal uso dos fondos consignados, axustando o contidos da súa finalidade á nova conxuntura e posibilitando reformas en avaliación permanente de resultados, ambas as dúas e institucións estarán en condicións de cumprir con eficacia un papel preponderante coa finalidade de que o sistema de formación para o emprego teña os resultados desexados.

                                                                                                                       

FENE E A TRAMA DE VENDEX

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Cando no ano 2000 o titular da firma Vendex  movíase ás súas anchas polo municipio de Fene cometendo un delito ecolóxico de primeira magnitude, os responsables políticos de velar polo cumprimento da disciplina ambiental, en vez de proceder en consecuencia dedicábanse a mirarse o embigo.

Puidera ter sucedido en calquera outro lugar, pero como as desgracias nunca veñen soas, unha vez máis, o novo escándalo do día ten que acontecer no concello do esperpento.

Si, xustamente aí, o da carallada do naval; nese municipio que ao igual que ten un estaleiro para non facer barcos, por idéntica contradición, ante un acto delituoso, en vez de proceder acorde a disciplina legal, dedícanse a colgar o marco lexislativo nas paredes da casa consistorial, e estas sincrónicas incongruencias tan só pódense reunir no coruñés termo municipal de Fene, onde por circunstancias sobrevidas, sen risco a erro, pódese afirmar que tanto o endóxeno coma o exóxeno van da man e circulan en idéntica dirección.

Vén a conto esta introdución en razón á actualidade desatada pola trama corrupta da operación "Pokémon", e en concreto, pola implicación como protagonista no enredo do presidente da mercantil Vendex, quen á hora da verdade resulta ser tamén o promotor en cuberto da quebra empresarial da fábrica Rubber con asentamento nesa localidade.

Unha turbulenta actuación que para público coñecemento no ano 2002 fose declarada xudicialmente fraudulenta, sen que ao parecer, tan polémicos antecedentes resultasen óbice nin atranco para que este transgresor profesional seguise o seu desenfreo mercantil, estendendo as súas malas artes ao espazo da administración pública, para cuxo acceso e finalidade contou co cómplice beneplácito duns delincuentes comúns, iso si, revestidos de credencial político - institucional.

Para coñecer o alcance colateral daquela quebra simulada e a súa afección no ámbito da localidade, non só débese traer a colación a transparencia repercutida dos prexuízos laborais, senón tamén, a opacidade e inhibición institucional mantida na esfera ambiental.

Pois contrariamente ao desleixo sostido pola Administración, cando en outubro do ano 2000, o perverso instigador presentaba ante o xulgado de garda de Ferrol unha solicitude de quebra para proceder á liquidación da planta fabril, ao día seguinte destes feitos, non mais tardar, era obrigado que en concorrencia o conxunto de organismos con competencia en materia procedesen coordinadamente coa finalidade de incoar o procedente expediente por delito ecolóxico; toda vez que con aquel trámite dirixido a lapidar a actividade industrial, o abasto de pneumáticos existentes na planta destinadas ao recauchutado, con tal acción suspensiva, toda esa provisión de material transformouse de facto nun vertedoiro ilegal.

Pero o que tiña que ter sido non foi, e a pasividade interventora derivou nun serio problema ambiental que pasados 14 anos por acumulada neglixencia e implicación política de todo signo, fixo que o recinto da antiga planta de recauchutados Rubber, sexa ao día de hoxe o mais perigoso depósito de pneumáticos de toda a xeografía galega.

Dicir ao efecto, que actualmente nesa localización deposítanse ao redor de 60.000 toneladas de pneumáticos abandonados, ou o que é o mesmo miles de rodas desbotadas, amoreadas nunha zona de 5700 m2, e a escaso medio quilómetro da zona urbana da vila, que ademais da afección por impacto paisaxístico, a degradación química parcial dese material pon en grave risco a estabilidade dos recursos naturais da zona. afectando nocivamente ao solo, o subsolo, e á totalidade do medio hidrobiolóxico.

Tendo de engadir a iso que por situación anexa a unha frondosa masa forestal, un suposto incendio obrigaría á total evacuación da veciñanza da localidade, por canto a nube tóxica de combustión das rodas almacenadas sería altamente perigosa para a saúde humana ao causar afección ao sistema respiratorio, afogos inmediatos, insuficiencia cardíaca, asma e ata cancro pulmonar.

Pasado o tempo e persistida tan alarmante situación, os feitos veñen a corroborar que dende os distintos organismos e escalas da administración, en vez de esixir e vixiar o cumprimento da lei, por omisión de atribucións e ao non facer pagar aos culpables, a propia dirección política converteuse en responsable directa da comisión dun delito ecolóxico de primeira magnitude, que á marxe da obrigada rendición de contas e expurga por responsabilidades, esixe en primeiro termo e sen mais dilación a súa recondución en prol de alcanzar a urxente erradicación de tan daniña realidade.

Solución que pola complexa titularidade xurídica do espazo de localización e o elevado custo de eliminación, debese ser afrontada e sufragada conxuntamente polas Administracións de confluencia, con reversión de custos diferidos á órbita da trama Vendex como causante  de tan delituosa  situación.

CORRUPCIÓN: CORRUPTORES E CORRUPTOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

En boa medida a avalancha dos casos de corrupción vén propiciada polo relevo de funcionarios da Administración, que suplidos por eventuais ou cargos de confianza, por factores de dependencia e fidelidade partidista, son forzados politicamente como avalistas de ilegalidades.

A corrupción non ten límite, esa progresión de inmoralidade dual entre corruptor e corrupto que á marxe da lei beneficia a ambas as dúas partes en prexuízo colectivo da sociedade, resulta incesante  pola tolerada condescendencia política, a sustentada impunidade e a escaseza de conciencia social; de aí que ese cancro endémico mudase con compracencia combinada ata transformarse nunha compartida norma de conduta, nunha práctica asociada á función política.

Sendo por iso que a "contracultura da corrupción" favorecida pola influencia dos perceptores de prebendas, chegou a enraizar na propia estrutura do Estado ata o extremo de socavar a vida institucional do país e transgredir o ordenamento instaurado, nun proceso de vulneración continuada do Estado de Dereito; e todo este atropelo, polo ambicioso obxectivo duns desalmados empeñados custe o que custe en obter un proveito alleo ao ben común.

De aí que pola súa condición sistémica e estrutural, sexa unha equivocación intentar combater a corrupción coa intervención exclusiva de xuíces e a aplicación estrita do Código Penal, pois cando unha situación excédese de escala e vaise fóra de nai, a gravidade da súa deriva esixe outras medidas paliativas que poñan remedio ao extravío, toda vez que nos grandes escándalos de corrupción, chegado ao alcance da actual dimensión, á marxe da súa condición de testemuño exemplificante, a aplicación do proceso penal resulta totalmente ineficaz para atallar tal nivel de transgresión.

Como tampouco resulta válido para remediar a mais difundida corrupción de baixa intensidade, esa práctica cotiá que acaba por corrompelo todo; porque ademais da amplitude do seu ámbito e a súa notoria intensidade, insólitamente, a gran maioría deses turbios comportamentos aínda escandalizando o país e sementando alarma social, nin sequera son considerados delituosos.

Polo tanto, tense que dar por certo que a tolerancia asentida durante anos fixo que a tempo presente a corrupción estea incrustada na medula do sistema, pero tamén débese asumir que inversamente ao debido, en vez de mitigar os seus prexuízos, a permisividade política seguiu prodigando a súa proliferación, como o testifica a interminable implicación en actos ilícitos de multitude de suxeitos connotados con distintos niveis ou esferas da administración e especialmente con aqueles que por vulnerabilidade afectan á contratación pública, onde a xulgar polos feitos o actual marco xurídico resulta canto menos insuficiente, pois non resolve en modo ningún as numerosas deficiencias nos mecanismos de control.

De aí que para eliminar o habitual saqueo dos corruptos políticos, haxa de inverterse o actual ordenamento co fin de suprimir os seus colaboradores na comisión do delito, obxectivo, que pasa obrigatoriamente polo establecemento dunha función pública moito máis ríxida, pois iso é o obrigado cando quen debese velar polo cumprimento da disciplina legal non é capaz de comportarse debidamente nun ámbito de confianza e liberdade, e tal decisión arrastra consigo como esixencia, que todo posto de responsabilidade na xestión da Administración recaia exclusivamente en funcionarios públicos de carreira encargados do control e a fiscalización dos procedementos, sen cuxo visto e prace, nin poidan progresar os expedientes nin tampouco sexa posible a aprobación do gasto. 

Medidas cuxo implícito terá que causar forzosamente a exclusión inspectora do persoal eventual ou de confianza, que colocado a dedo, veñen de xestionar a tramitación dos procedementos con participación resolutiva nas mesas de contratación.

Se a complicidade política coa corrupción é unha evidencia, cando dende a cúpula da patronal se axuízan os escándalos de corrupción como unha catástrofe, o certo é que polo regular tal manifestación é puramente unha formalidade declarativa, que tras de si, mais que unha crítica de condena a esas prácticas infectas esconde un actitude de dobre moral sen propósito de emenda, actitude, que atribúe aos representantes do colectivo empresarial a condición de copartícipes como así mesmo cómplices dos corruptores que se abeiran nesas entidades disfrazados de empresarios.

Dende a representación empresarial deberan saber que arbitrariamente a corrupción se centra moito nos corruptos e pouco nos corruptores, e pola parte que lle afecta está obrigada en dar un paso adiante no seu compromiso anticorrupción e apostar de forma decidida polas boas prácticas asociativas, excluíndo do seu foro os corruptores, pois de non o facer, non só estaría a amparar os malos hábitos empresariais senón que viría a acernar a libre competencia prexudicando con iso a outros empresarios competidores que por código de conduta non recorren a eses procedementos ilícitos.

É incuestionable pois, que para erradicar a corrupción non ten de quedar soa a xudicatura loitando contra esta causa, sendo preciso por obrigada colaboración, que as asociacións empresariais na parte que lles toca se involucren nesta loita ata lograr darlle un xiro a tan complexa realidade.

O PARO, UNHA DEPRIMENTE REALIDADE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Ao igual que sen un cambio radical non se pode saír da crise, de manter a austeridade como fórmula de solución ao desemprego, por mais declaracións de optimismo que emita o Goberno, o índice de paro proseguirá o seu ritmo ascendente.

Cando ao ano de ser rescatada con diñeiro público, a banca proxenitora da crise redobra de xúbilo alardeando ter multiplicado por catro os seus beneficios no último exercicio, non pense ninguén que tal dato indica que a economía do país teña saído do atranco, o único que vén a incriminar esa conta de resultados é a política levada a termo polo actual executivo dende a orixe da lexislatura, por canto, ao patrocinar que a especulativa bancaria prosiga o seu desenfreo a custa de financiar ao propio Estado, favorecendo esa práctica oportunista, ademais de promover unha competencia desleal, Rajoy e o PP están a contribuír a que a inhibición bancaria cara á economía produtiva motive unha situación de inanición financeira, cuxa deriva, trae implícito a destrución en cadea do tecido empresarial provocando por engadido a absoluta inviabilidade de rehabilitación do mercado laboral e por conseguinte a imposible creación de emprego.

Pero con todo, tendo carácter determinante non debemos circunscribir en exclusiva os motivos do paro ao fracasado sistema bancario, pois aínda sabendo que a súa prelación oriéntase á actividade especulativa con declinación a intervir na economía real e a financiar proxectos empresariais; existen outros hándicaps de acompañamento que conxuntamente compoñen o combinado explosivo que nos conduciu e nos mantén na caótica situación de desemprego que padecen 6 millóns de cidadáns, contía que mais que decaer apunta a unha clara tendencia ascendente.

Causas que en modo ningún debéranse tapar coa recorrente escusa dunha infundada rixidez do mercado de traballo ou a posta en práctica dunha errónea reforma laboral, cando os verdadeiros impedimentos á marxe dos factores netamente financeiros, xiran en torno a inconvenientes doutra índole, como resulta ser a inutilidade en afrontar como país unha reorganización profunda do noso sistema económico e a diversificación dos sectores produtivos, unha limitación agravada pola suspensión do papel dinamizador que para a economía e o emprego ostentaran as Pemes e os autónomos, ao que hai que engadir, o escurantismo na contratación pública, e a mais non poder a corrupción política, cuxa repercusión produciu un cataclismo na estabilidade do país, que claramente, ademais de ocasionar unha degradación política de primeira orde, foi e é o principal escollo que impide a reactivación económica e a creación de emprego.

Partindo da premisa que o prestixio da democracia depende da exemplaridade dos comportamentos políticos e a rectitude das institucións públicas, no actual estado de cousas, é difícil asumir a fiabilidade de calquera cambio a positivo cando a súa autoría intelectual vén a recaer en individuos de moralidade despistada, ou en suxeitos de baixa ralea aos que non lles interesa o mais mínimo nin a rexeneración democrática, nin a supresión do nepotismo, como tampouco o cesamento da corrupción ou a imposición de medidas de transparencia contractual, por canto a súa acción política remítese en exclusiva á continuidade dos seus privilexios lucrativos e paradoxalmente este perfil de conduta é a referencia dominante entre os que para desgraza colectiva teñen entre os seus cometido dar solución a un problema que como o desemprego, nin senten como propio nin lles afecta aos seus intereses.

Por esa falta de sensibilidade e as contraditorias políticas de aplicación, resulta unha canallada estar a alimentar falsas expectativas ao asegurar que no 2014 haberá creación neta de emprego, cando tal afirmación é unha completa falacia se persisten as actuais políticas de corte neoliberal, sendo a mais contundente réplica a tal estimación, a taxa de paro en torno ao 27%, toda unha mostra evidente do fracaso resultante dunha austeridade férrea que pode ser a ferramenta para seguir enriquecendo á banca, pero para nada a solución apropiada para aumentar a actividade económica, tal é así, que dende a entrada en vigor do programa de austeridade imposto pola troika (Comisión Europea, BCE, FMI), na primavera do 2010 ata finais do 2013, non se logrou ningún resultado positivo en termos de mercado laboral, é mais, é de referir que no devandito período, perdéronse 1,6 millóns de empregos, ou o que é o mesmo un 8,5% da ocupación total existente naquel entón.

Todo iso indica que se a degradación política é o lastre, a austeridade ven de ser o obstáculo para poñer remedio ao problema do desemprego, e sen apostar por un cambio radical cara á rexeneración democrática e a instauración de políticas de crecemento, malia o chorro propagandístico do Goberno, esa interpretación de melloría puntual que deducen dos indicadores macroeconómicos, mais que un preámbulo á prosperidade será unha prorroga ao continuísmo no desemprego, de aí que resulte incongruente seguir alimentando abstraccións, pois só dende a estabilidade política e a reactivación do tecido produtivo vía pequenas e medianas empresas, e autónomos, encamiñarase un tránsito fiable e efectivo cara á creación de emprego. 

Sendo toda formulación oposta unha pura estrataxema.