Á VOLTAS COA DEMOCRACIA ORGÁNICA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Interpretar a acción política do PP como unha mera consecuencia da crise económica, é rexeitar que tras a austeridade e recortes económicos e sociais, estase a levar a termo unha contrarreforma global de eliminación do conxunto de avances e dereitos democráticos das últimas décadas.

Roubarlle tempo ao tempo, é o título dun bolero romántico, moi en voga, que con mestría interpreta Café Quijano, pero tamén tería de ser o empeño que debese de impoñerse todo político para levar a bo termo os compromisos electorais que lle conduciron ao poder, marxe merecida sempre que o seu discurso se sustente invariable, pois se pasadas as eleccións decidise mudar de mensaxe, é obvio que mais que roubarlle tempo ao tempo, o seu, sen a mínima moratoria sería que liase os trastes levando consigo a composición da súa partitura apócrifa como fondo musical á merecida marcha que o acompañe na dimisión.

.

É de sinalar que en política, contra inconsecuentes pretensións, a lexitimidade democrática tan só a outorgan as urnas cando politicamente se manteñen as obrigas contraídas no proceso electoral, sen alteracións, involucións nin adulteracións clandestinas, e só quen satisfaga esa prevalencia pode arrogarse autenticidade representativa, debendo ser desaloxados da vida política aqueles que non afiancen esta premisa; pois por integridade e limpeza democrática, non debe ser exercido o poder por quen o alcanza mediante malas prácticas ou a través do estraperlo electoral.

Cando isto acontece non han  caber tolerancias, sendo obrigado entón tomar implicación activa para o restablecemento dunha cultura electoral sustentada en valores, regras e principios, cuxa primeira medida por saúde democrática, debe consistir en consumar a eliminación e o relevo dos que teñen por todo ideario a mala praxe de exercer politicamente como infames e enganadores.

Todo isto vén a colación porque, o PP a pesar de que a Lei de Partidos, establece que os programas electorais teñen que cumprir a Constitución, o certo é, que nas eleccións de Novembro de 2011, co claro obxectivo de modificar a opinión pública e deste xeito vencer nas devanditas eleccións e facerse co Goberno do país, non dubidou en mentir descaradamente por medio dun falso programa electoral, feito, que limitou a recepción a unha información veraz, e tal impedimento supuxo a vulneración dos dereitos fundamentais establecidos tanto no artigo 20.1.d como por extensión no artigo 23.1 da Constitución.

Tendo de engadir a iso que aquela manobra ademais de coartar a liberdade de elixir libremente os representantes cidadáns, tivo por agravante engadida, que foi o agora renegado Rajoy, quen como candidato, comprometeu ante os electores que aquel programa electoral sustentaría a súa acción de Goberno; resultando polo tanto unha afronta democrática que quen non limitou os seus actos ao acatamento da Constitución veña agora a erixirse en adaíl desta, e para mais desvergonza, teña a ousadía de arrogarse lexitimidade de representación.

Pero se grave foi a emisión de falsa información para vantaxosa obtención de rendementos electorais, moito mais tortuoso foi traizoar o electorado facendo transitar aqueles votos roubados no pútrido instrumento das urnas, en dirección oposta ao seu propósito, e así nunha faena de depreciación democrática en vez de satisfacer o mandato popular, contra todo prognóstico foron usados para favorecer as turbias manobras dos poderes fácticos e dos mercados financeiros. 

O quizais seria mais acertado dicir, se me permiten a hipérbole, que este Goberno nos está a conducir á involución, por canto as súas prácticas políticas mais que axustadas a regras democráticas son o tránsito directo cara a episodios do mais severo franquismo.

Coa estulticia dos seus dirixentes e o desvarío político, de forma irresponsable, o PP está a promover o dereito de insurrección, pois o espolio xeneralizado fai que ao pobo damnificado, farto de menosprezos, esgóteselle a paciencia e exteriorice a súa indignación como reacción correctiva cara a quen a propio intento, opta por afundir un proxecto de país en favor dun proxecto de poder, e cando en razón a iso a tensión se torna extrema, e o Goberno coas súas políticas insiste en contravir a orde constitucional, nese momento, máis alá da simple manifestación de descontento, aos afectados asístelles pleno dereito á desobediencia e á insurrección ao obxecto de restituír a orde alterada por esa transgresión, toda vez que coa Constitución na man, as drásticas políticas do executivo de Rajoy estarían fóra da lei.

Cando despois de enganar o electorado, as consecuencias do desfalco democrático afectan perniciosamente a dereitos fundamentais da cidadanía como o traballo, a educación e a sanidade, unicamente un infame en vez de proceder en emenda, intenta aplacar a rebeldía a través do pau e tente teso dunha lei "mordaza", proceder característico de quen decide sustentarse no poder a base de represión; unha deriva involucionista que ningún demócrata que se prece debe estar disposto a transixir.  

DERROCAR Á DITADURA INVISIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Se a pesar da que está a caer, o resultado dos próximos comicios reafirma a consolidación do actual escenario político, non existirá mais culpabilidade que a dun electorado perverso.

Cando nos comicios do 2011 o PP alcanzou o triunfo electoral adxudicándose unha maioría super folgada nas urnas, é máis que sabido que tanto a nosa economía coma a da Unión Europea xa estaban inmersas na recesión causada polo estalido da burbulla inmobiliaria, que fronteiras dentro fóra alentada e favorecida polo ex presidente Aznar que para efectos internos foi o principal causante do posterior desastre.

Aquela arrevesada situación a pesar da súa notoriedade, por miopía política, un PSOE alternante negouna  porfiadamente, sendo a súa obstinación por ocultar a verdade, ademais dunha insensatez, o estigma que alimentou a desconfianza e o escepticismo dunha masa electoral aclimatada á cultura do Estado do Benestar, que perceptora do pervertido hipnotismo socialista e do shock traumático que se aveciñaba, inxenuamente, lonxe de buscar alternativa electoral en fontes do progresismo, optou maioritariamente por deixarse marabillar polos cantos de serea dunha reaccionaria dereita "popular".

Se o insensato referendo dese electorado crédulo foi a clave do avultado resultado do PP naqueles comicios, non é menos certo, que tamén foi ese mesmo apoio quen polo talante involutivo do receptor e polas súas malas praxes na administración do poder, propiciou a quebra institucional, e en suplencia, impuxo a instauración dunha ditadura invisible, ese modelo que disfrazado de democracia ademais de suprimir as aspiracións colectivas, comandou os designios do país e cuxa rancia repercusión conduciu ao menoscabo da totalidade das garantías constitucionais afectando por un igual tanto ao marco das liberdades coma aos dereitos fundamentais.

Aí temos como mostra, o espírito totalitario das leis en tramitación como a xeneralizada supresión da ecuanimidade, unha situación de deterioración colectiva, onde á masiva perda de emprego lle seguen as prácticas de desafiuzamento, as desigualdades na distribución da renda e demais prexuízos agregados que sitúan ao quórum social no albor da pobreza e en estado de exclusión, nunha posición extrema que sen mais paliativos esixe con urxencia un proceso de catarse integral como único procedemento efectivo para alcanzar a restitución dunha democracia perdida.

En consecuencia, non deben caber mais tolerancias cos que utilizan a política para beneficio duns poucos, sendo obrigado erradicar a dominante pasividade reinante para dar paso á potenciación dunha conciencia crítica, e recuperar con iso os valores caídos en desuso, para así, espertar a adormecida indignación colectiva como réplica á inxustiza imperante, coa firme decisión de quebrantar as normas e as leis impostas polos artífices políticos desta perniciosa ditadura invisible, sen descartar cantas accións sexan necesarias para garantir o cumprimento do espírito e a letra do marco constitucional e a restitución duns proscritos valores democráticos; se ben para alcanzar esa meta, ademais de cordura electoral, é imprescindible superar as insuficientes formas dunha simple democracia espectadora para progresar cara a unha verdadeira democracia participativa.

Agora ben, iso será farto difícil mentres perviva a condescendencia cos manipuladores políticos e sígase outorgando crédito electoral ás súas insolvencias, podendo afirmarse que non existirá recondución posible se non se dá unha transformación na mente dos votantes para adaptar o seu parecer a unha nova forma de pensar, pois resulta evidente que na actual tesitura o valor que se esconde detrás de cada voto é un todo inservible á hora de limpar o sistema e as institucións de políticos infectos, e isto está intimamente ligado coa decadencia moral, política e económica que acurrala o país.

É por iso, que por mais vontade popular que secuestrase nas urnas, o PP, polo seu propio credo ideolóxico e as súas connotacións cos escándalos e a corrupción, politicamente é a opción menos apropiada para poñer remedio á situación extrema que vive o país, toda vez que os seus obxectivos, lonxe de atender ás aspiracións dos electores responden en exclusiva ao mandato e intereses da elite financeira, de aí que haxa de facerse caso omiso cando o Presidente Rajoy na súa conversación doutrinal chega a confirmar, que a economía saíu da trincheira e combate na fronte da recuperación, cando é de todo punto notorio que a propia crise institucional impide alcanzar tal posibilidade.

En razón ao exposto, cando avecíñase un novo proceso electoral é tempo de reflexión e momento apropiado para descolgarse dese neoliberalismo confuso, época tamén de mudanza para desbotar a coacción ao voto útil e decidirse por poñer en valor principios éticos, votando ao partido de ideoloxía acorde, combatendo así trinta e cinco anos de putocracia bipartidistas e evitando a indixestión de tragar por democracia esta esperpéntica ditadura invisible.

A CORRUPCIÓN NÉGASE A ABORTAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Mentres que a indignación cidadá  non vaia  seguida  dunha rendición de contas nas urnas, a moi  preñada  corrupción política,  seguirá co embarazo do seu tarado procreo  rexeitando o abortar.

Segundo o último barómetro do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), a preocupación dos cidadáns pola corrupción consolídase como o segundo problema de inquietude tras o paro, non obstante, aínda que o alcance da súa envergadura é descomunal, é obrigado matizar que á marxe dun superior eco mediático, na actualidade, non existe maior grao de corrupción que o de tempos pretéritos; o que si acontece, é que agora a cidadanía terriblemente afectada nos seus propios intereses polo impacto da crise e pola repercusión dos seus efectos, con manifesta indignación rexeita asumir como propias as consecuencias transcendidas, e ese que non outro é o motivo da súa actual negativa a seguir encubrindo o que durante tres décadas veu de permitir facendo mutis polo foro.

Noutras palabras, a expresada preocupación de agora é en exclusiva unha actitude de protesta testemuñal fronte ao dano recibido, e polo tanto a condena aos extravíos desta mafia corrupta, salvo en contadas excepcións, é mais un rebote pola influencia dos prexuízos da crise económica que unha expresión de rebeldía alzada dende unha conciencia crítica.

O drama da corrupción cuxa orixe inténtase restrinxir a uns escándalos de actualidade, vai moito mais alá de tal consideración, pois o feito certo é que estamos ante unha transferencia do franquismo que despois de burlar todos os filtros da transición logrou arraigarse como parte estrutural da democracia, ata o extremo de consolidar a súa institucionalización, e iso motivou que dende a oficialidade do novo sistema, as malas praxes do continuísta e sempre dominante poder económico do antigo réxime (verdadeiro poder de Estado), fixese creba nunha clase política disoluta, sendo esa a causa fundamental que ocasionou que no transcurso de trinta e cinco longos anos, á marxe de siglas partidistas, a case totalidade do sistema político do país aparecese abertamente connotado coa corrupción.

Mostra diso é a interminable sucesión e diversidade de escándalos que aínda con desigual ganduxo chegaron ao extremo de uniformar patróns de distinta identidade, sendo mostra tanxible de tal complexa concorrencia o caso Filesa e a trama Gürtel; fitos de referencia dunha estendida e inacabable relación de escándalos intermedios (Campión, Palma Arena, ERE de Andalucía, Malaia, Pokemon,  Noós,  Pallerols,  Brugal, Pretoria..... ), que conxuntamente, sen distingo de implicación hai que circunscribir nunha coincidente defraudación da confianza pública, que en suma é o auténtico punto de arranque da corrosiva corrupción política, desa maquinación subversiva que ademais de desvalorizar o entusiasmo colectivo pola democracia pon en serio perigo a estabilidade do Estado de Dereito.

Todo un turbio proceder dos representantes institucionais, coa sórdida finalidade de satisfacer o seu ilexítimo enriquecemento persoal, ánimo lucrativo que ao parecer é o único centro de censura dos casos de corrupción, e cuxa reprobación desaparece para as mesmas voces críticas cando a infracción cometida reporta algún tipo de vantaxe para a comunidade, pois ao producirse tal circunstancia, acontece, que todos os actos de corrupción derivados dunha conduta ilegal pasan a tomar condición de inadvertidos ou son percibidos como inocuos; todo un expoñente de excedida tolerancia que dá cabida a comportamentos de dobre moral e de adulteración democrática que sen atenuante que valla veñen a delatar a mala pedagoxía da nosa cultura política.

A corrupción non ten distingos nin cor política, e mal imos se optamos por tomar percepción obxectiva deste flaxelo á marxe dunha perspectiva global adxudicando categorías de admisión ou reprobación dos feitos de forma aleatoria, pois se mire por onde se queira, tan corruptos son os numerosos actos de trasfondo lucrativo, como as prácticas de extorsión, sen excluír o favoritismo na contratación pública ou o tan levado nepotismo, ese trato preferencial reservado a membros da familia política sen cualificación de idoneidade para o cargo. 

Non debendo obviarse ademais que a corrupción é tanto mais profunda e xeneralizada cando se orixina no seo dunha sociedade en crise cunha economía en receso e improdutiva, o que en síntese vén a ser o vivo reflexo da nosa realidade como país.

É de precisar polo tanto, que dende a instauración da democracia a degradación política creceu en paralelo a unha corrupción ascendente, e se os que agora manifestan o seu malestar critico a través do barómetro de opinión, a tempo debido fixesen pagar nas urnas as extralimitacións perpetradas polos culpables, teñan por seguro que ademais de pecharlle a porta á crise evitariamos ter levado a democracia a tan extrema degradación; por iso non caben mais declarativos de lamentación nin distingos de excepción, pois o seu e axeitado cara a futuros comicios, é tomar conciencia do sentido do voto ao só efecto de instaurar unha nova orde e evitar así que por un inadecuado sufraxio cidadán, sigan sendo as urnas as obrigadas a indultar aos corruptos e á súa maldita corrupción.

UN PAÍS EN APÓCRIFA REACTIVACIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Non só é  o neoliberalismo, en España a situación é moito mais alarmante, pois ao crecemento do desemprego e a pobreza temos de engadir a supresión de dereitos e liberdades.

Como opción persoal, se alguén quere levarlle a contra á realidade, a pesar do incorrecto de tal decisión está no seu dereito de facelo, por canto trátase dun exercicio de libre albedrío e sobre todo dunha práctica moi servizal para quen lle praza actuar como un parvo ou lle agrade tirar da quimera para satisfacer a súa vaidade; agora ben, unha cousa é o narcisismo disoluto e outra distinta elevar o egocentrismo enfermizo a rango doutrinal para facer tragar aos demais con tan anacrónica excentricidade, e isto por incrible que resulte é a tendencia que vén seguindo o PP e os seus acólitos cando a través de artificios, intentan vendernos fume, enganosamente etiquetado de aparente realidade.

É perceptible que quen no seu día utilizou as malas prácticas e a mentira para acceder ao poder, actualmente por aquilo do afianzamento, mais que mudar de hábitos manteña idéntico proceder, pois se así non fóra a seriedade faríase notar na función do actual Executivo, e, non obstante lonxe de todo cambio, cando o país segue en caída libre, os membros do gabinete con Rajoy á fronte optan pola artimaña de inverter a realidade dos feitos camuflando unha nova etapa de recortes tras unha anunciada chegada de crecemento, proclama, que por inverosímil fai que percibamos con mais intensidade se cadra, que o futuro do país mais que estar en mans duns dirixentes de solvencia probada está a expensas da temeridade que instrúe un fato de completos incompetentes que sen ser solución a nada si acentúan complexidade á situación.

Polo tanto, non se deben silenciar actitudes enganosas dos que se dedican a alimentar falsas expectativas versionando ao seu antollo a realidade, pois na actual conxuntura, mentres se manteñan a simulación como práctica política é farto improbable que poida darse o mínimo síntoma de reactivación, e iso é así por mais mensaxes subliminais que difunda un estrafalario Rajoy, por canto, intentar cambiar o país asumindo como propias as directrices impostas polos mercados financeiros, mais que preservar o funcionamento positivo da economía é apostar pola súa retracción, sendo tal práctica un distintivo de quen voluntariamente, ás costas dos seus electores, exerce gustosamente como fillo adoptivo dos proxenitores da crise.

Cando a estrutura produtiva do país se afunde no vórtice causado polos artífices da regresión económica, é unha entelequia do PP anunciar visos de solución, e cando iso prodúcese nun escenario como o actual onde cada día pechan ao redor de 200 pequenas e medianas empresas e destrúense 2.300 postos de traballo, entón, soster tal afirmación hase de percibir como unha falacia con ánimo terxiversador, cuxa única finalidade non é outra que escapulir o fracaso das súas políticas de reactivación como o indican as 680.000 firmas mercantís que cesaron a súa actividade e as 994.000 persoas que perderon o emprego, e todo, durante o bienio negro do mandato conservador, deterioración laboral á que en idéntico período hai que engadir os 198.000 mozos dados de baixa do paro polo seu "espírito aventureiro", por ese impulso á excursión, que equivocadamente, durante anos dimos en chamar  emigración.

Mentres isto acontece e a cultura da produción e o emprego seguen a rentes do solo, a súa antónima, a "economía de casino" non cesa de festexar excedidos beneficios e desorbitados estipendios especulativos, logrados, a custa de apropiarse do produto dunha arbitraria austeridade e dos recortes aplicados á política do benestar, sendo un referente de tan escandaloso escamoteo a vantaxosa situación da banca xenuína, quen en coincidencia co rescate europeo de 41.000 millóns e ao mesmo tempo de recibir a inxección de 108.361 millóns de axudas públicas, tan só no ano 2013 chegou a duplicar os seus beneficios embolsando ata o terceiro trimestre a nada desdeñable contía de 6.702 millóns de euros.

Incoherente paradoxo, máxime se este resultado prodúcese cando a banca pecha a billa ás empresas e ábreo ás Administracións Públicas a través dunha desacertada decisión de parcialidade económica, por canto ao dar preferencia a ese xiro, nove de cada dez empresas víronse afogadas pola restrición crediticia desas entidades financeiras ás que o Goberno con calculada permisividade lles autoriza que superen ás súas anchas á marxe de toda regulación, sen gardar disciplina de conduta nin cumprir co obxectivo da súa función social.

A gradual deriva do PP cara a postulados de ultra dereita fai que as súas políticas por reaccionarias asusten ao medo e apesten a involución, de non ser así, haberían de entender que a verdadeira dinamización só ten na economía produtiva o seu aliado natural e que toda versión allea a esta alianza surtirá efecto contrario ao previsto conducindo cara a un permanente estado de recesión, complexidade, que motivará que o país siga o seu ritmo endemoñado cara ao desastre, e todo, pola absurda pretensión de quen intenta poñer remedio á crise a golpe dunha apócrifa reactivación.

UN PARLAMENTO CAMIÑO DO BORDEL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Mentres que á xeneralidade depréciaselle a súa capacidade adquisitiva, a prole política négase a perder o privilexio da pensión máxima; e aínda custando entendelo, polo visto, isto resulta ser  a esencia da grandeza democrática.

Non serei eu quen a sabendas, exerza de fillo de mala nai calando o que é obrigado pregoar aos catro ventos con ampliada megafonía, tal é, o último escarnio dos gremialistas da política, a actitude pouco exemplificante e manifestamente insolidaria demostrada polos que en lugar de predicar co exemplo ante a cidadanía que os elixiu como lexisladores, agora chegada a hora da verdade cando a situación esixe coherencia, as súas señorías sen o mínimo pudor e en escandalosa irmandade grupal, deciden colocarse o anteface de salteadores e en correspondencia a tal condición proceder como auténticos foraxidos.

Descaro, ese é o epíteto mais livián que merecen os que ante a reforma das pensións aprobada polo Congreso, silenciaron ao unísono as súas prerrogativas en materia; pois curiosamente aí confabuláronse todas as siglas políticas non existindo nin diverxencia de criterios nin apuntamentos de exclusión, e é por iso que ningún dos membros da cámara parlamentaria deixou entrever disparidade ningunha, e así foi, cando no transcurso do debate ninguén das súas señorías propuxo emenda correctora á súa actual situación de privilexio, a esa inxustificable dispensa pola que os nosos representantes conseguen o acceso á pensión máxima con só sete anos de cotización, que poden, mesmo compatibilizar con outras pensións, mentres que ao común dos cotizantes se lles mide con diferente vara dun restrinxido patrón de aplicación.

Pero a cousa non queda aí, senón que ademais todos os membros desa fauna política, sen excepción de hábitat, especie ou pedigree, apostan por manterse á marxe da lesiva influencia que ha de soportar o resto da cidadanía como consecuencia da peaxe imposta pola crise inducida, tal é así, que mentres isto acontece, eles, polo mero feito de ser políticos, non só non sofren en pé de igualdade as consecuencias do sacrificio repercutido ao resto da comunidade, senón que seguen gozando de escandalosas prebendas, como ter a vantaxe engadida que o 30% das súas retribucións salariais estean exentas de tributación.

Non caben polo tanto astucias políticas nin suxestións de fascinación electoral cando a incongruencia dos feitos pechou vía a toda xustificación, pois aínda sendo certo que a norma vixente dende principios de ano foi aprobada en solitario por un porfiado PP, como queda dito, non é menos certo, que durante a súa tramitación ningún dos partidos da oposición, mostrou o mínimo xesto de rexeitamento para erradicar a continuidade deses privilexios políticos, cuxa vergonzosa repercusión reverte como escandalosa preeminencia en favor do conxunto dos membros do arco parlamentario.

Significando tal arbitrariedade un expoñente de desigualdade sistémica, pois idéntica actitude foi a sostida polo oficialismo político, cando na anterior lexislatura o goberno do PSOE ademais de atrasar a idade de xubilación aos 67 anos e conxelar as pensións, tamén naquela ocasión, foron eses mesmos parasitos da política os que lonxe de asumir como propios o duros recortes aplicados, optaron por salvar as súas prerrogativas a custa de incidir unha maior repercusión de cargas á cidadanía.

É dicir, que en todo momento mentres se reduce a capacidade adquisitiva do sistema de pensións, á par, uns beneficiarios de excepción co seu silencio cómplice manteñen intactas as súas extraordinarias pensións políticas.

Ante o desaprehensivo comportamento dos nosos directos representantes, a ninguén debe estrañar que a cidadanía, en consecuencia á súa actitude, mostre total falta de credibilidade cara á súa función política, e iso, polo cansazo que representa o desvío de conduta duns representantes que lonxe de manter correspondencia coa realidade, apostan por instalarse nun mundo especial rodeados de vantaxes, distincións e dotados dunha vergonzosa impunidade, situación, que remata por detraerlles todo mérito para situalos á marxe das solucións que precisa o país e transformalos en parte conxénita do verdadeiro problema.

Por iso, resulta anacrónico que cando o rexeitamento cidadán e a resistencia popular fronte á situación de desigualdade social faise mais patente, estes directos representantes, os obrigados a tomar liderado das correntes sociais indignadas e formular un cambio de rumbo mais social e democrático, por eses factores de dependencia e implicación, encóntranse cativos da súa propia deslexitimación e polo tanto impedidos para reverter a situación.

Desfase que pon de manifesto o bloqueo existente entre a maioría social e o corporativismo desa adulterada clase política, cuxa situación por saúde democrática demanda urxente renovación e rexeneración colectiva, para evitar a tendencia crecente a converter o Parlamento nun degradante bordel.