ABRIR O CADEADO DO 78

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A cidadanía ten de caer na conta que o perigo non está en depositar a confianza en Podemos, senón en seguir outorgándolla aos que ademais de conducirnos á crise arrebátannos o futuro repercutíndonos os seus efectos.

Ao igual que cando a Pandora déuselle por abrir a caixa dos tronos, os males encerrados no seu interior dispersáronse polo orbe chegando a producir un cataclismo, agora ao parecer, cando dende Podemos, Pablo Iglesias avoga por un proceso constituínte para "abrir o cadeado do 78", os vixiantes do sistema afectados na súa continuidade política, son os que alertan do risco de liquidar a Transición, advertindo que toda transformación da orde establecida, ao igual que no referente mitolóxico que antecede, de levarse a termo, tamén nos conduciría á hecatombe.

É manifesto o interese dos que exercen como retribuídos políticos, en traer a colación o espírito da Transición na súa versión mais suxestiva, presentándoa como o pacífico paso que nos conducira da ditadura á democracia e nos abrise a porta á prosperidade e a unha prácida sociabilidade, pero tal relato é a antítese da realidade, pois á marxe do rexistro escrito da historia, o certo é, que por moito que agora invóquense as bondades do sistema, o seu implícito, vén a confirmar que aquela transición á democracia non foi outra cousa que a continuidade do franquismo sen ruptura e que a súa vixencia ademais de inapropiada, a evidencia vén a confirmar que é un todo inservible para satisfacer os grandes desafíos do presente; de aí o esixible dunha "segunda transición" que resolva definitivamente os problemas do país e poña fin á actual deriva involucionista.

Por mais que dende o bipartidismo e o establishment de persuasión mediática pregóese ata a saciedade que a Transición foi un proceso modélico, a verdade é, que tal afirmación dista moito de gardar axuste coa realidade, por canto o seu resultado ten por toda paráfrase o pouco ortodoxo afianzamento dunha democracia limitada e insuficiente, circunscrita no seu alcance á condición reducionista de limitar a participación cidadá ao mero encontro cuatrienal coas urnas, acoutando que a base electoral poida decidir, sen intermediación, sobre cuestións políticas da súa propia incumbencia, ao impedir o propio marco constitucional a posta en práctica de mecanismos de democracia directa, e todo polo interese da clase política dominante de converter a democracia no seu exclusivo monopolio e consolidar así un sistema participativo pensado ex professo no protagonismo dos partidos políticos, é dicir, todo un sinal expositivo do pouco democrática que é a democracia española.

Por se iso fose pouco, ao dito, tense que engadir como agravante de disfuncionalidade o absolutismo do poder económico e a subordinación a este do poder político, un aspecto de dependencia, determinante de ser os consorcios financeiros e a oligarquía económica os que impoñen a súa xerarquía auxiliados en todo momento por un emerxente cuarto poder, que representado polos grandes medios de comunicación non dubidan o mais mínimo na utilización da guerra mediática no ámbito dunha alianza estratéxica, coa finalidade, de manipular o control da sociedade ao só obxecto de neutralizar toda reacción discordante da opinión pública para así manter sen sobresaltos a continuidade dun modelo político corrupto  e un estándar económico fundado sobre uns desmesurados beneficios da casta gobernante.

Ante tan deprimente panorama, a ninguén debe pasarlle desapercibido que a credibilidade da acción do Estado encóntrese baixo mínimos, como, tampouco que se evidencie a descomposición do oficialismo político que conforma a parella bipartidista PP  PSOE, e moito menos, que o réxime sitúese na cota mais baixa da súa credibilidade dende o inicio da Transición; pois o evidente fala por se só, e en razón a iso resulta contrastable o abandono de toda responsabilidade dende o Executivo a asumir como propio o dereito cidadán a unha digna calidade de vida, como igualmente, o derrubamento dun bipartidismo decadente que perde toda hexemonía polo seu entreguismo aos poderes fácticos e  o seu divorcio e distanciamento coa sociedade, sendo ambos os dous aspectos o motivo que fai inservible o actuado e forza que toda solución de país haxa de pasar reflexivamente por suprimir da acción política toda práctica relacionada coa decadencia que acompaña ao actual modelo de Estado.

Os que exercendo o poder durante décadas, achegan agora por todo balance de resultados o correspondente a un país patas arriba, á parte de reflectir a súa negación política, poñen de manifesto as carencias funcionais do réxime do 78, e en consecuencia veñen a xustificar co seu fracaso de acción política o punto final ao "réxime" da Transición, e tacitamente, referendar a proposta de Podemos, que con bo criterio postula o líder desa formación, cuxo obxectivo crucial pasa pola apertura dun proceso constituínte para «abrir o cadeado» da Carta Magna de 1978 e romper cun réxime que se derruba por inútil e infecto, pois só levando a termo esta premisa será posible afrontar unha nova andaina con garantías de futuro.

E COSPEDAL TOLEOU

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De seguir confiando o futuro do país nos de sempre, chegaremos ao máis temible dos desvaríos, que nos conducirá, a ter que rescatar ao poder público dos sumidoiros

Cando prescíndese  da verdade, a liberdade de expresión é tan só unha forma de camuflar a mentira para adulterar a realidade, sendo esta práctica de despiste a utilizada esta semana pola secretaria xeral do PP, María Dolores de Cospedal, quen a pesar de estar xudicialmente no ollo do furacán por unha suposta doazón opaca de 200.000 euros para a campaña do PP das autonómicas en Castela-A Mancha, non reparou en desbarrar ao seu antollo, ata chegar ao despropósito de afirmar para público coñecemento, que a sociedade é tan corrupta como os partidos políticos, engadindo para mais concreción, que o que sucede nas organizacións políticas en materia de corrupción non é un fenómeno intrínseco destas, senón a transmisión reflexa do que acontece no conxunto da sociedade.

É dicir, que a número dous do PP, xusto cando faise público o procesamento por corrupción de varios dos seus correlixionarios na comunidade de Valencia, en vez de tomar medidas disciplinarias e exemplificantes contra os procesados de ter financiado ilegalmente actividades electorais do seu propio partido, perde todo sentido da racionalidade, e nun arrebato de tolería , non se lle ocorre mellor idea que adxudicar á corrupción condición pandémica para estender así a súa afección á totalidade da cidadanía, que perplexa, négase a asumir como propios os desvaríos de Cospedal, visto que tal acusación ao igual que todo o relativo á crise, forma parte da súa estratexia de deseño político consistente en evadir responsabilidades botando a culpa ás vítimas, pois o certo é, que sen ter arte nin parte, son os cidadáns os que evidentemente mais caro pagan a corrupción.

Por máis que se intente implicar indebidamente a terceiros, a corrupción xeneralizada que vive o país é totalmente allea a comportamentos ou actitudes da cidadanía, pero de principio a fin, inherente ao sistema e resultante da maridaxe licenciosa entre política e negocios, cuxa deriva, fixo que o comportamento ético que debese referendar a limpeza e moralidade da función política fose substituída polo relativismo moral, xerando con iso unha relación de vasalaxe endémica, onde a democracia tomou formato de pura aparencia dando entrada no seu defecto a atípicas normas de funcionamento, que por viciadas, xeraron inexorablemente comportamentos corruptos en razón á discrecionalidade dos actos, e ao opaco trasfondo de inxentes cantidades de diñeiro como dinámica de acompañamento.

E así foi como dende que a principios dos 80, cando o caso Flick e as contratas de recollida de  lixos do Concello de Madrid marcasen o arranque da corrupción, transcorridos 35 anos, resultase que dende entón non deixase de reproducirse e crecer en dimensión, e iso, en razón a que a súa xénese arraigou en hábitos antidemocráticos e conducida pola oligarquía do franquismo sociolóxico seguiu dominando a actualidade como referente do capitalismo mais intransixente disposto a prescindir da democracia, pero casualmente, non así desa corrupción pola vantaxosa achega desta aos seus espurios intereses.

Unha situación que por anómala vese agora alterada, xusto cando a crise fai mudar a percepción social, política e económica do país, e a entrada en escena de Podemos vén de alterar a actual correlación de forzas dificultando a continuidade do sistema, ou o que é o mesmo, revelándose como un serio perigo para a sucesión do bipartidismo.

Resultando polo tanto un absurdo, que a agora Presidenta de Castela - A Mancha, opte por practicar cerimonias de confusión coa única finalidade de implicar á cidadanía en actos de corrupción, cando tan só pode adxudicárselle a condición de corrupto a quen tira proveito doloso dunha situación, en razón a  ostentar un cargo público ou por ter conferida relevancia social para lucrarse a través de artimañas, e ese conxunto de condicións características, para nada gardan correspondencia co común dos cidadáns pero o seu axuste debido co corrupto político que no actual estado de cousas é ao que hai que perseguir, porque contrariamente ao seu parecer, a corrupción non é patrimonio de todos, senón reserva exclusiva de quen se conduce como tal.

Non sendo de recibo, que os que teñen no seu haber o historial mais turbio da corrupción do país eríxanse agora en redentores, máxime cando resultan ser os mesmos que néganse a recoñecer as súas propias impudicias, as dun partido e un goberno que tocado polo escándalo mantén nos seus cargos a sinistros protagonistas, furtando aos xuíces a capacidade de impartir xustiza en determinados delitos, e entre outras anormalidades, permitindo todo tipo de subterfuxios para satisfacer o seu financiamento político. unhas actitudes que por inadecuadas converten a democracia que tanto custou lograr, nunha maldita pantomima.

Obviamente sobra dicir que non é Cospedal nin os seus, os apropiados para afrontar de modo ningún o cambio necesario que a situación require.

PEMES E AUTÓNOMOS NA ENCRUCILLADA

Toda recuperación pasa por vigorizar a pemes e autónomos, a través da transformación radical do sistema, que por efectivo, garanta o desempeño da súa actividade.

Que dende o 78 foron os grandes hólding empresariais os que marcaron a folla de ruta aos distintos gabinetes políticos que en alternancia aparentaron estar a dirixir o país, é unha realidade que por evidente non admite cuestionamento ningún, como igual de incontestable é, que dende o 2011 cando Rajoy instálase na Moncloa eses mesmos exercentes do poder na sombra, é dicir, os donos do Ibex 35, bateron todo récord ao incrementar nun 71% as súas respectivas fortunas, e iso en razón á benevolencia fiscal que gozan os membros desta elite empresarial ao estar suxeitos a unha tributación preferente, de tan só, un 6% dos seus beneficios, coa tolerancia engadida que non satisfeitos con este trato vantaxoso, o 94% destas firmas, burlaron as súas obrigas dedicándose a eludir impostos en paraísos fiscais, sendo a cantidade do evadido superior de sobra ao noso produto interior bruto (PIB).

Resultando paradoxal polo tanto, que mentres pechaban o exercicio do ano pasado cunhas ganancias acumuladas de 17.700 millóns de euros, a contía do peso laboral do selectivo grupo das 35 empresas máis poderosas do país, lonxe de manter tendencia alcista, reducíase nun 8,9%, situando así o seu xa exiguo teito potencial de emprego en 1,23 millóns de traballadores, sen que tal diminución afectase no mais mínimo ao movemento de rotación das porta xiratorias polas que os políticos en retirada acceden aos seus consellos de administración, exhibindo por todo currículo de cualificación o inventario duns servizos prestados á causa, para así facilitar que uns mangantes polo feito de non facer nada, en contraprestación, perciban uns emolumentos de escándalo.

  

En contraposición, a maioría da estrutura empresarial do país conformada por microempresas, pemes e autónomos que vocacionalmente exerceron de referentes xeradores de riqueza e actividade laboral, aínda sendo os chamados a sacarnos da crise, insólitamente, agora aparecen como os grandes marxinados da situación e todo como consecuencia dun feito concluínte, tal é, que a maioría das medidas aprobadas polo Executivo durante a actual lexislatura, pola súa tendencia proclive a devorar a economía real, mais que favorables para a estabilidade mercantil, resultaron un impedimento para a súa estabilidade e reactivación, e todo, porque esas políticas gobernamentais de aplicación tiveron por obxectivo preferente satisfacer aos lobbys das grandes corporacións, aínda que iso, implicase deixar á marxe aos que son os verdadeiros impulsores da dinamización e a creación de emprego.

E así, tal foron os resultados, que como consecuencia dun inadecuado ámbito político, normativo e administrativo, o tecido produtivo español cuxo 99,8% encadra a estes grupos da actividade empresarial, resultou ser o peor parado da crise, confirmando tal aserción o feito que ata a data se viron forzados a cesar a súa actividade 265000 pemes e 325000 autónomos, sen que a pesar de tal revés, este conglomerado perdese a súa función propulsora da economía e o emprego, como pon de manifesto en primeiro termo, o feito de seguir achegando actualmente o 65% do PIB nacional, e en segunda expresión, a realidade de estar a dar emprego a 9,02 millóns de persoas, que en índice porcentual, vén a representar ao 75% dos empregos efectivos do país.

Pero se tal realidade debese ser recoñecida e considerada, o certo é que en vez de obter a debida correspondencia reciben por toda resposta a falsidade política, e valla como contraste, a peripecia de enmascarar novas subas de impostos tras a aparencia dunha rebaixa fiscal, como de xeito  furtivo intentan coar agora adxudicando condición vantaxosa ás novas retencións no IRPF dos autónomos; un novo expoñente de impostura que delata unha vez máis a insolvencia das proclamas emitidas dende as filas do Goberno coa intención de facernos tragar coa falacia de indicios de recuperación.

Nun país onde política e financeiramente non se aplica igualdade de trato aos axentes que desempeñan a actividade empresarial, os excluídos, chámense Pemes e autónomos, verán lastrado a súa capacidade operativa en razón inversa ás concesións outorgadas aos agraciados, que non son outros que a xa referidas empresas do IBEX 35, sendo os desequilibrios xerados por tal discriminación a principal causa na disfuncionalidade dos afectados; téndose  de engadir a iso os prexuízos por indefensión, causados pola deserción dunhas asociacións empresariais que creadas para defender a libre empresa, optaron por abandonar o seu labor, con renuncia expresa a exercer toda acción reivindicativa e converterse así en plataformas inútiles a teor do seu papel dependente como correas de transmisión de intereses políticos.

Situación atípica cuxa corrección política non pasa en modo ningún por un cambio de siglas ou de caras que defendan idéntico modelo, senón, por unha transformación radical do sistema que restableza a economía real como referente e a actividade produtiva como obxectivo, e devolva a autónomos e pemes o seu papel protagonista, pois sen eles, toda aparencia de melloría será puro desvarío.

6D: A CONSTITUCIÓN INCONEXA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

  

Cando a actual Constitución non se cumpre, nin os poderes públicos garanten os dereitos que proclama, a dúbida é saber entón que carallo hase celebrar o día 6 de decembro.

Se de orixe toda Lei de Leis elabórase coa finalidade de convertela na ferramenta de estruturación xurídica do Estado, este ademais de competente, ten de estar preparado e adaptado debidamente, e para que isto aconteza é imprescindible contar co parecer dos cidadáns que conforman o groso da sociedade, atendendo igualmente á súa diversidade, a súa singularidade e todo o circundante coa súa propia idiosincrasia; aspectos que en modo ningún foron considerados á hora de confeccionar a Constitución de 1978, que precisamente, redactouse dende o exclusivismo das formacións políticas, por e para elas mesmas, con total exclusión participativa dunha cidadanía que sendo utilizada politicamente cando interesa, neste caso, non só situóuselle á marxe de toda intervención senón que mesmamente foi tratada coma se dun colectivo perturbador se tratase.

E daqueles vimbios estes cestos, non podendo producirse polo tanto outro resultado que unha Carta Magna de inútil funcionalidade para o interese xeral, que non obstante, proporcionou favorables resultados nos intereses dos autores intelectuais desta, é dicir, dos dous partidos políticos que en alternancia viñeron a conformar a liñaxe do poder, a través de prácticas constituíntes pouco ortodoxas que botaron a perder co principio fundamental que debe preservar todo marco constitucional que se prece, coando así no seu poder exercer libremente a colonización bipartidista do réxime, aínda cando tal desatino restou eficacia ao seu contido á vez de xerar degradación no funcionamento das institucións e por derivación na marcha do sistema, cuxas consecuencias repercutidas, non foron outras que a proliferación da corrupción e a total ausencia de democracia.

Iso é a causa de que a actual Constitución sexa un todo inservible, por pésima, obsoleta e inoperante, e polo tanto, razón sobrada para desbotala e afrontar un Novo Proceso Constituínte que permita iniciar no país unha etapa de auténtica democracia, á marxe do esperpento que levamos padecendo por imperativo da casta política, para así, dende un  envorcamento á situación poñer as institucións ao servizo do pobo, e con iso, deixar sen efecto o trato preferente outorgado aos intereses da elite económica de filiación franquista, e dende esa premisa, partindo da separación efectiva dos tres poderes do Estado, tras o correspondente debate e participación popular culminar coa elaboración e ratificación dunha Nova Constitución.

Sabido é que un proceso constituínte difire no substancial dunha reforma constitucional, e non tan só no referente ao alcance e magnitude do cambio, senón, especialmente polo diferente protagonismo que exercen os cidadáns entre un e outro escenario, pois mentres na reforma constitucional o seu papel limítase a pronunciarse sobre un contido xa concertado, o proceso constituínte require da súa función protagonista e da súa participación activa, correspondéndolles a eles polo tanto, decidir a quen e como debe cambiar a Constitución, e todo isto remitido ao uso da súa liberdade e a súa conciencia.

Xa que logo, agora cando cúmprense 36 anos dende a ratificación en referendo da que fose norma suprema do ordenamento xurídico do país, asumindo que o paso do tempo transformou o seu contido no maior engano sufrido polo pobo español en toda a súa historia, a reacción en primeiro termo non debe presentar dúbida ningunha toda vez que a recondución da situación pasa inexorablemente porque os cidadáns optemos por tomar o relevo xerárquico en prol de cambiar a degradante realidade que estamos a vivir, pois ou ben decidimos ser os protagonistas do cambio necesario liderando un proceso constituínte, ou asumimos como ata agora a tutela dunha minoría dedicada a defender en preferencia os intereses espurios do séquito podente.

Polo tanto, cando o malestar cidadán deixa translucir a derruba do modelo de Estado, nin cabe espazo para o despiste nin moito menos marxe para reprodución de erros, tendo de concluírse que na actual conxuntura a Carta Magna vixente ten esgotado o seu percorrido, sendo obrigado arrancar ipso facto con ese auténtico proceso constituínte que máis alá de adecuarse a composturas ou xiros constitucionais, cancele toda conexión co pasado ao efecto de articular sen dependencias un procedemento que conforme o marco, social, económico e político máis igualitario, equitativo e esencialmente democrático.

Sendo necesario para alcanzar o obxectivo previsto, xerar a hexemonía social conveniente sen que a lexitimidade do referido proceso constituínte poida radicar no poder político implantado en razón á súa baixa intensidade democrática, á súa tendencia bipartidista e á súa notoria exclusión cara á participación cidadá, resultando recomendable en boa lóxica, mais que celebrar o día da Constitución, aprender dos erros e da experiencia daquel decembro do 78.

A CORRUPCIÓN CHAMA AO ADIANTO ELECTORAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante a desbordante propagación dos casos de corrupción, a situación esixe convocatoria de eleccións anticipadas, para con iso, dar entrada a unha representación política renovada que afronte con solvencia a obrigada rexeneración democrática.

Cando se perden as chaves nun sitio escuro, é unha estupidez intentar encontralas baixo un farol porque se vexa mellor, de aí que tomando semellanza de tal despropósito, caiba referir, que idéntica necidade infire pretender achar o futuro onde non existe porvir; o que levado a termos de realidade cotiá, equivalería a seguir reincidindo na insensatez de manter a confianza electoral, en quen, dende a súa política de espellismos intenta convencernos que hai luz de futuro ao final do túnel, cando tal refulxencia corresponde á dun tren desbocado  que nos vén de fronte, custa abaixo e sen freos.

Prácticas de fascinación e engano, que foron o facer habitual da liñaxe promotora da estafa do 78, quen dende aquela ata hoxe, ademais de poñer o país patas arriba, converteron a democracia nun bordel de corrupción no que a política tivo por única e exclusiva función a de exercer de proxeneta.

Por iso que despois de 36 anos de constante degradación, teñamos de adherir etiqueta de humor negro ao feito de ver como uns miserables con escano postúlanse para arranxar a corrupción, e iso por constituír tal simulacro un insólito exercicio de rexeneración ao ser os propios pervertidos os que auto - outórganse absolución; un todo inaudito, por canto os corruptos deberan  ter vetado todo acceso ao zafarrancho político que con toda urxencia e por hixiene democrática ten de afrontar este país.

Xa que logo, ao non haber cancha para mais ambigüidades, xeneralizar que a corrupción é parte intrínseca do poder político, por evidente, non só resulta xusto senón tamén conveniente, pois o certo é que dende o alumeamento da Transición a prostitución institucional leva décadas infectando politicamente a hexemonía intercambiable do PP e o PSOE, sen que ambos os dous contaxiados, en tan longo período fixesen o mais mínimo por lograr a súa erradicación, sendo iso unha realidade contrastable, que por se mesma dende a imparcialidade é imposible refutar e  vén a evidenciar que a descomunal carga de decadencia que padece o sistema lastra toda bagaxe política suprimindo validez a calquera ensaio rexenerador, xa que ademais de soar a reacción tardía, no seu caso, os remedios paliativos son mais lentos que os males suscitados.

O feito que a corrupción pasase a ser tamén o síntoma e non só o problema, provocou a coexistencia entre o endémico e o epidémico, de aí non só o seu enraizamento nas engrenaxes da política, senón igualmente a proliferación de casos aflorados nos últimos anos que ademais de suscitar un incremento da alarma social xeraron á vez un estado de indignación xeneralizada, e todo, como consecuencia da permisividade ou conivencia política dunha clase dirixente que cos seus comportamentos deshonestos permitiron a manipulación e alteración dos procedementos administrativos, distraendo así, o uso de recursos públicos en beneficio de intereses privados e dos seus propios, aínda a sabendas que coas súas turbias prácticas estaban a subtraer a calidade de vida e o benestar da cidadanía á par de reducir os niveis de desenvolvemento económico e social.

E cando os indicadores veñen a referendar que a corrupción é expresamente política. e que a súa repercusión afecta aos centros de decisión do poder, por tan negativa influencia, é recomendable que en evitación de transmisión inducida, toda orientación rexeneradora proveña de fontes alleas ao núcleo de contaxio, debendo ser as urnas nun adianto electoral os que por saúde democrática suplan en procedencia o forzado silencio que debe impoñérselle aos afectados órganos de decisión, cuxo alcance en repercusión a tempo presente, alcanza ao PP e PSOE pola súa condición involucrada e implícita en actos de corrupción.

Sendo a erosión do bipartidismo sumada á vertixinosa sucesión de escándalos de corrupción política, factores indicativos de ter chegado ao punto de non retorno, e xustificación abondo no seu caso para deixar sen efecto a actual folla de ruta en materia de rexeneración democrática.

E iso ten de  ser así, á vista do inadecuado protagonismo resolutivo que ostentan os que politicamente aparecen como corruptos ante a opinión pública, por ser tal dicotomía un contrasentido que obriga recondución; e esa non  ten de ser outra que pospoñer a toma de decisión sobre o particular en suxeición ao adianto das eleccións xerais, para unha vez celebradas e realizado o escrutinio  sexan os novos cargos electos con lexitimación renovada, quen afronten coa debida solvencia a elaboración e posta en practica dun novo marco normativo, que logo da expurga e expulsión dos implicados, restitúa á política a confianza perdida, pois suposto contrario a actual estrutura do poder político continuará a súa derruba progresiva.

O EFECTO BOLBORETA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Só a través dun cambio a xeito do "efecto bolboreta" poderase subverter a actual situación política, e afrontar con iso, cambios radicais na política económica e social que nos conduzan a unha nova realidade de país.

Se aquel PSOE que fose apeado do poder no 2011 deixou ao país sumido nunha crise galopante, tres anos despois un PP alternante no Executivo, que en vésperas electorais postulouse como solución, non só non a foi, senón que superou de sobra o desvarío do seu antecesor ata o extremo de afundirnos no caos.

Esa é a única realidade por mais alardes de crecemento que invoque o presidente Rajoy, quen xa aos seus anos, de ter exercido o seu deber de representación correctamente e non como emisario da armazón financeira, debese saber que a métrica sobre a evolución da economía do Estado, para nada é fiable, cando o seu reflexo atende en exclusiva á bonanza das contas de resultados dos mercados especulativos, mentres que obstaculizando o encontro coa realidade, elúdese como é o caso, todo indicador relativo á mala situación dunha economía real en proceso de afundimento, á situación dun mercado laboral estancado no desemprego e a unha asfixia por estrangulamento que coloca en fase terminal ao estado do benestar.

Por iso ante a evidente adulteración da realidade, á vista dun escenario que non pode ser mais desolador, dende unha visión neutral da situación é obrigado referir, que para nada  pódese outorgar fiabilidade ás afirmacións do Xefe do Executivo ao proclamar que os síntomas de recuperación económica son un triunfo da austeridade, por ser tal afirmación ademais dun disparate, outra das "verdades incertas" da ortodoxia neoliberal, que paradoxalmente, dáse de fociños co feito verídico dunhas previsións mais fiables, que para mal de todos, veñen a indicar o retorno a unha a nova etapa de recesión que inducida pola ausencia de iniciativas de crecemento agudizará o actual colapso a nivel financeiro, económico, e social.

Previsións nada prometedoras que levan camiño de conducirnos a unha gran depresión, de persistir na actual dinámica e seguir concentrando a renda nos petos duns poucos acaparadores a custa do empobrecemento do resto da poboación, máxime se os artífices de acentuar aínda mais a brecha entre ricos e pobres, coinciden en ser os condutores que nos levaron cara ao caos, eses membros do PSOE e PP xornaleiros do capital, que tras tres décadas de opacidade seguen suspendendo en transparencia ao tempo de vivir alleos á realidade e ao sentir maioritario da sociedade.

Antagonismo, que vén a constatar, que no marco da actual conxuntura política, a desorde, nin ten prescrición coherente nin tampouco tratamento predictivo, e todo, porque eses políticos encargados de rexer os destinos do país non están polo labor de modificar a súa conduta, como tampouco, se someter ao obrigado proceso de rehabilitación que a situación require; unha cerrazón que chega ao estado de radicalización cando a presión social insta cambios de políticas, pois ao momento que isto acontece a reacción non se fai esperar, por ser cando as hostes do bipartidismo perden a compostura e mostran a súa mais agresiva hostilidade.

Anomalía normalizada que vén a desencadear o "efecto bolboreta" no contexto dun país que é fiel estampa da "teoría do caos"; un fenómeno que perde a súa proximidade coa imaxinación para formar parte do cálculo de probabilidades, e así indicar que a súa entrada en escena lonxe de producir evolución positiva ao sistema, neste caso, o efecto do aleteo da bolboreta mais que prodigar a estabilidade, virá a sementar o desconcerto e o pánico nas filas políticas do oficialismo dun bipartidismo periclitado nas súas capacidades, ao tempo de propiciar a descomposición do colapsado réxime da Transición, forzando igualmente a caída da envilecida casta dirixente.

Efectos que para mal da estirpe persistida no poder, traerá consigo vertixinosos cambios e aires renovados no  facer político, que devolverán a confianza e a esperanza perdida á cidadanía, mudando á vez, a correlación entre forzas políticas por variación na tendencia electoral.

Indicando ao respecto, que o motivo que propicia o referido cambio de ciclo político por decaemento da opulencia electoral dos que ata agora ostentaron o poder, hai que buscalo na corrupción extensiva que sen dor dos pecados nin propósito de emenda é o reflexo degradante dos seus propios actos, sumando a iso, o feito de ter secuestrada a política ao obxecto de excluíla do interese xeral e poñela a disposición de intereses espurios.

Actitudes que por excedidas, espertaron a réplica cidadá traendo consigo a posta en práctica de duplicidade de "efectos bolboreta", afianzados no fortalecemento da xustiza, a igualdade e a solidariedade, dotados de suficiente enerxía cinética para darlle un xiro diametral á situación e impoñer outro modelo de realidade política, cuxa consecución ten por broche final a mais que anunciada rebelión electoral.

EMPREÑAR POLAS ORELLAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Dar credibilidade ao facer político do bipartidismo, é divorciase da obxectividade, e así, dar cancha aberta ao absurdo, ata acadar a excentricidade de empreñar polas orellas.

Contrariamente a toda manifestación estatística, empreñar polas orellas foi sen dúbida a modalidade de embarazo mais prolífica do país, coa peculiaridade engadida, que non só eran as femias as xestantes senón tamén os membros do xénero oposto, e a singularidade, que nesta dualidade fecunda, a preñez era concibida en exclusiva por exaculación política subliminal, para xerarse durante catro longos anos no encéfalo dos encintados ata chegar ao alumeamento, cuxa eclosión producíase no insólito quirófano que conformaba o constrinxido prisma dunha urna electoral.

Sendo así como dende a orixe da "Transición" e ata este tempo de desencanto, a credulidade dunha cidadanía proclive ao orgasmo político, facilitou a transformación do seu miolo en placenta embrionaria do voto electoral, que paradoxalmente, xusto celebrados os comicios e satisfeita a súa utilización para inclinar a balanza de resultados, era desbotado repetidamente tras cada plebiscito para converterse así no planificado aborto do día despois.   

                                                                                                                                 

Feitos que ademais de supoñer unha manipulación psicolóxica dos votantes, converteron cada proceso electoral no cuarto escuro da democracia, e ao cerebro do electorado, na caixa negra do facer político.

Por iso, cando chegada a hora da verdade eses mesmos electores viron afectados no esencial os seus dereitos fundamentais, a renuncia a toda servidume electoral tornouse nun todo ostensible, e o rexeitamento á continuada fecundación auricular tomou condición de contestatario radicalismo. 

Sendo casualmente no contexto do actual escenario político, onde a inmensa maioría dos outrora fertilizados polo sistema, agora afectados nos seus intereses polos problemas da recesión e as nefastas medidas dos dous gobernos que en alternancia xestionaron o país, quen, defraudados nos seus intereses, frustrados pola crecente desigualdade e anoxados pola interminable proliferación de casos de corrupción, decidiron rematar coa súa continuidade no simulacro de trinta e cinco anos de estabilidade para apostar abertamente polo cambio, e así, dar un xiro radical ao degradado panorama político español.

Así foi como a estabilidade que mantiña o bipartidismo PP - PSOE ao desencadearse a crise no 2007, cando entre ambos os dous partidos repartíanse o 77,1% do electorado, sete anos despois, cáesen ao reducir nun terzo a súa base electoral que hoxe en día suma no seu conxunto o 51,4% do total, nunha pronunciada tendencia a seguir caendo.

Expresión manifesta que revela a entrada en escena dun modelo de funcionamento contraposto ao actual, que ademais de poñer fin ao bipartidismo, sexa clave para o apoxeo doutras alternativas políticas mais acordes cunha nova realidade, e  á parte de dar acceso á implantación doutro estilo na relación electoral convértase en porta de entrada a unha forma distinta de facer política.

Sen conducirnos por esta dirección, resultará totalmente inviable erradicar as servidumes existentes e desenredar a redes clientelares nacidas conxuntamente no seo do bipartidismo corrupto, por ser esa traxectoria igualmente condición " sine qua non" para afrontar de forma efectiva o procedemento de rexeneración democrática que o sistema político necesita para facer que o país sexa capaz de rescatar o seu presente ao mesmo tempo que afrontar con plena solvencia o seu futuro. 

E iso ten  de ser así por exercicio de compromiso con nós mesmos, pero tamén, por actitude de responsabilidade en evitar ser copartícipes en silenciar as demandas cidadás, e sortear que por tácito comportamento, síganse outorgando inmerecidos privilexios a unha infame casta política, ao manter a continuidade á súa blindaxe de impunidade.

De aí que despois de trinta e cinco anos de ser enganados repetidamente polos membros do bipartidismo en toda campaña electoral, a estas alturas xa deberamos estar de volta da nula credibilidade que merecen os seus integrantes, e saber polo tanto, que no seu facer político, o importante, non é para nada o que digan, senón o que deixan de dicir, e nese sentido, rexeitar con contundencia as súas mentiras e enganos como forma de declinar a realidade.

Para tal efecto, dende todo punto de vista deberamos ter asumido, que a rexeneración do sistema ten de ser incompatible con toda conduta de mitomanía polo seu enganche patolóxico coa mentira, pero tamén, coa credulidade de quen por asunción prodiga a farsa, e en vez de facer oídos xordos ante a falsidade opta por outorgar certeza ao inaudito, ata chegar ao feito absurdo de empreñar polas orellas.

ÉRAMOS POUCOS E CHEGOU O TTIP

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Intentar instaurar o TTIP, seguindo a dirección oposta a todo aquilo polo que xeracións enteiras loitaron durante décadas, é pretender que o sistema económico pase a funcionar definitivamente á marxe de todo control democrático.

Por se acaso non fose suficiente coas armas utilizadas polo neoliberalismo desregulador no seu ánimo de controlar a economía, as grandes multinacionais reforzan agora o seu arsenal de combate instaurando ao efecto un novo Tratado Europa - EE.UU. de Libre Comercio, (Transatlantic Trade and Investment Partnership- TTIP), que revestido de total opacidade, mais alá que funcionar como unha norma de relación comercial á vella usanza, fai que esta nova figura lonxe dunha regra de conduta de comercio sexa un instrumento demoledor, un sinal ben visible da capitulación do poder político, que de forma inédita, exerce o papel de contrapoder, marcando así por todo obxectivo, garantir as excedidas ambicións dos inversores sobre os dereitos esenciais da cidadanía.

Por iso, a pesar do mutismo e a confidencialidade que rodea as negociacións a porta pechada entre Washington e Bruxelas, a súa celebración no hermetismo, é expresión dabondo para tomar razón do alto risco que representa un Tratado destas características e a lesiva repercusión dos seus efectos para coa poboación, o medioambiente e a economía; apuntando os feitos a deducir que as vontades políticas parezan estar compradas de antemán, e iso, a xulgar pola ausencia de todo espírito critico e a manifesta permisividade en depositar maior concentración de poder nas mans das elites financeiras de ambos lados do Atlántico, aínda cando, tal outorgamento arrastre consigo a complexidade de deixar o futuro dos países afectados e o porvir das súas xentes a expensas da parcial decisión das grandes empresas transnacionais.

Toda unha amalgama de cuestións críticas, cuxos prexuízos agravarán en maior medida os seus efectos nos países que como o noso están expostos a mais alto risco, en razón á debilidade intrínseca que induce a súa propia adscrición periférica no contexto do actual marco da Unión.

Circunstancia que pon de manifesto a falacia que acompaña as supostas virtudes que reporta o TTIP, cando interesadamente é vendido á cidadanía como receita infalible para mellora do crecemento económico e a creación de emprego, aínda sabendo que o que verdadeiramente esconde a filosofía deste acordo comercial son simples promesas infundadas, que de ningún xeito, atenden a satisfacer expectativas distintas das puramente restritivas, que ademais de garantir ás corporacións promotoras máis dereitos que ás persoas, favorezan igualmente reformar o mercado laboral e a políticas social a favor dos intereses destas firmas transnacionais, aínda que iso veña a  representar unha seria ameaza para a saúde da democracia e do propio Estado de Dereito.

Xa que logo, hase de afirmar en consecuencia que o único certo nesta odisea, é, que os verdadeiros efectos da aplicación do TTIP, virán danar severamente a capacidade dos países afectados na súa loita contra a crise financeira e económica, extremo que pon de manifesto que o seu implícito para nada resulta ser a solución aos nosos problemas, pero si o marco de oportunidade que gratuitamente bríndaselle ás grandes multinacionais favorecendo a  súa tendencia ao exterminio das empresas locais competidoras, grazas á vantaxe engadida que repórtalles a excepcionalidade dunha situación preferente no contexto da economía de escala.

Pero malia o involutivo dunha situación na que o poder lexislativo e xudicial pasa ao control dos promotores deste tratado de conveniencia, á vez que o Estado convértese definitivamente no monicreque ao que moven os fíos as mesmas multinacionais e os especuladores financeiros; cando a reacción política a semellante afronta non se debese facer esperar, sorprendentemente, unha gran parte dos hipotéticos representantes da cidadanía pertencentes ás formacións PP, PSOE, UPyD e CIU, esquecendo que a soberanía reside na cidadanía, sitúanse ao unísono a favor tan desatinado concerto ao tempo de dedicarse a ocultar de xeito deliberado toda información sobre o particular, nun claro intento de negar a existencia do problema e desposuír  con iso aos cidadáns o dereito a decidir sobre o mesmo.

É por iso que a situación específica de España caso de chegar a aprobarse o Tratado nos

términos previstos, considerando entre outras causas, a escaseza da súa estrutura produtiva e a limitación do seu grado de desenvolvemento, contra toda hipótese positiva, os prexuízos económicos e sociais inducidos á súa cidadanía causarían un notable impacto negativo, superior con fartura ao repercutido no seu caso á gran maioría dos seus homólogos na Unión.

Por iso tense de erradicar a actual tendencia á confusión, ese empeño en seguir vendo beneficios onde non os hai mentres ignóranse os riscos efectivos, pasando alternativamente a informar á poboación para unha vez tomado coñecemento, democráticamente, sexan eles quen decidan.

ESPAÑA CHEIRA QUE APESTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De non erradicar ao bipartidismo nos próximos comicios, a continuidade da incompetente e corrupta casta política, rematará por arruinar a ESPAÑA para varias xeracións.

En termos xerais a corrupción política é o peor xeito de utilizar o poder público de forma clandestina, coa finalidade posta na consecución a todo prezo de vantaxes espurias; é dicir, a corrupción é un fenómeno de relaxamento moral que por proveito exclusivo duns depravados personaxes, está a causar graves prexuízos non tan só a quen directamente padecen os seus efectos, senón tamén, ao ambiente social na que se desenvolve; coincidindo o maior apoxeo desta eiva co debilitamento crecente das institucións políticas.

Pois de feito, a corrupción non é nin máis nin menos que o produto final dunha situación degradada politicamente, cuxo decaemento reflicte a actual situación dunha aldraxada España, que máis que admitir remodelacións imposibles ou patéticas peticións de perdón, pola súa gravidade, esixe pasar de inmediato ao mais alá dunha acción directa, onde a desinfección e hixienización do sistema sexan o obxectivo perentorio de expurga, que poña punto final ao actual estado de degradación, e con iso, déase acceso a unha nova xeración de políticos que forxando ilusión e expectativas sexan capaces de satisfacer as inquietudes da sociedade, para así converter o actual estado de indignación no cambio positivo que o país evidentemente necesita.

Esixencia obrigada pola corrupción xeneralizada dos partidos políticos como o PP e o PSOE, que nacidos na probeta da transición, na actualidade, pola súa notoria vinculación con esta perversión, é imposible recobrar como opción política viable, dada a súa insolvencia para desempeñar democraticamente o poder público, e por iso, xustificación sobrada para situalos electoralmente á marxe dos ámbitos de representación.

Circunstancia que en vía de recondución, facilite alternativamente a entrada en escena a novas formacións políticas que a diferenza das xa referidas, libres de todo lastre e turbias dependencias, traian consigo novos proxectos de futuro capaces de afrontar e resolver os graves problemas da nosa sociedade, cumprindo coa súa función innovadora as necesidades básicas que demandan asiduamente a gran maioría dos gobernados.

Pero se percibimos o alcance da corrupción na súa verdadeira magnitude, como un conxunto de formas delituosas utilizadas por uns delincuentes políticos para apoderarse indebidamente do alleo mediante a violación da lei e o menoscabo dos dereitos colectivos, e se a iso engadimos como factor de contraste, as declaracións do presidente do Tribunal Supremo e do Consello Xeral do Poder Xudicial, Carlos Lesmes, advertindo que España non está preparada para loitar contra esta corrupción que nos asedia, sinalando a liña seguida, que o propio marco legal de aplicación, non dá resposta ás novas formas de criminalidade, ao non ser para nada o adecuado para combater aos grandes defraudadores por estar pensado para delitos menores, propios de "roubagaliñas".

Ante tal disxuntiva antóllase inverosímil poder erradicar a corrupción dende a formalidade xurídica do propio sistema, por canto, só poderíase rematar con ela se o castigo tivese forza disuasoria para evitar a súa práctica; pero na nosa realidade sociolóxica todo apunta a deducir que a corrupción está por enriba da lei e non polo defectuoso do sistema legal como resulta ser o caso, senón tamén, porque a norma xeral é que a maioría das leis fanse para beneficio dos poderosos que ante a lei teñen un plus de inocencia, que asemade vén a confirmar que en modo ningún a xustiza sexa igual para todos.

Cada vez é mais perceptible que os partidos políticos "tradicionais" convertéronse en organizacións proclives á práctica do delito, que utilizando a súa situación no poder, inflúen para estender a corrupción a todos os ámbitos da administración, coa agravante da súa incorporación ao circuíto da delincuencia organizada, sen que a pesar dos testemuños sobre as súas lesivas prácticas, os medios de loita ao alcance afrontasen aínda este fenómeno coa contundencia que require a gravidade dos seus actos.

De aí que agora, lonxe de toda dúbida, as organizacións políticas PP e PSOE, artífices de converter ao país na actual ruína, non sexan para nada os indicados para dar o cambio de rumbo necesario, pois resulta mais que evidente que o bipartidismo existente, ademais de máximo responsable do actual estado de degradación, son a relación conexa do distanciamento existente entre representante e representado, á marxe que o seu carácter de duopolio no poder, delata a relación entre a corrupción política, a desestabilización económica e a total carencia de solucións á problemática.

Unha complexidade cuxa única resolución pasa irremediablemente por facer falar ás urnas.

NIN DEREITAS NIN ESQUERDAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Converter a indignación social en poder político, ten de ser a alternativa a seguir para substituír ao bipartidismo corrupto, e con iso, desbotar dunha vez por sempre o falso paradigma da Esquerda e a Dereita.

O que ata agora viña sendo de uso frecuente para posicionar formulacións e postular ideoloxías, na actualidade, aquela división de sensibilidades políticas xurdidas da revolución francesa e que chegara aos nosos días encadrando os idearios políticos como de Esquerda ou Dereita, entrou en extinción, dando paso a un novo ordenamento conceptual, cuxa diverxencia protagonista a conforman dunha parte os que veñen dispostos a cambiar a política para mellorala, e no extremo oposto, os que como ata agora apostan pola continuidade de que todo permaneza igual, para así seguir gozando de privilexios.

Dito isto, é obrigado referir que no contexto social en que nos movemos, tomando lección do noso último ciclo "democrático", dicir que representa un contrasentido manter vixente o espectro político de esquerdas e dereitas, cando o certo é, que os referentes de ambos os dous paradigmas foron a constante de alternancia no devir do país, e polo tanto, expresión manifesta que tanto a dereita da Gürtel coma a esquerda dos EREs, polos seus actos e sen distingos, son expresión de equivalencia nunha corrupción extensiva que con idéntico signo e análoga dimensión, o seu quebranto, foi factor desencadeante da crise, e causante de ter conducido a España cara ao desprestixio internacional, de motivar un desemprego masivo e ternos sumido na mais absoluta pobreza e inmersos na inxustiza.

A etiquetaxe ideolóxica de esquerda - dereita que xa nin respectan os mesmos partidos que a proclaman, entrou en caducidade, e todo, como consecuencia da súa propia disfuncionalidade, de aí que agora para eficaz resolución dos problemas do país, estes teñan de ser afrontados dende parámetros de renovación, desbotando o ofrecemento de opcións saldadas que xa resultasen adversas como alternativa ao cambio necesario; sen que ante tal disxuntiva caiba admitir o amedrentamento que sen dúbida utilizarán os gardiáns do sistema, ameazando dos perigos que entraña votar á marxe do actual encadre, ou o que é o mesmo, advertindo dos riscos que representa optar electoralmente por alternativas alleas ao bipartidismo.

Pero a pesar das exhortacións que promulguen, mais que nunca, a cidadanía está obrigada a tomar medida da realidade, para percibir que nun país como o noso, onde son os mercados quen impoñen o que ha de facer o goberno, e no que o suposto Executivo asume a plena satisfacción o papel de gregario, saber que tan denigrante actitude, entre outros contraproducentes efectos, induce que a democracia languideza, a política en sentido expreso desvalorícese e o resultante acoutamento das ideoloxías faga que por extinción sexa innecesaria manter a liña divisoria que no seu momento deslindaba a dicotomía entre dereita e esquerda.

Todo un galimatías que dexenerou nunha crise de valores, cuxos protagonistas non son outros que os dous partidos que en suplida alternancia tomaron control formal do Goberno, e que agora, intentan evadir responsabilidades tras manobras de continuidade, aparentando estar a facer cambios que necesita o país, ao só obxecto, de utilizar a dinámica da argucia para seguir estafando os seus tradicionais electores.

O epicentro dos males do noso sistema está localizado no ámbito que conforma o tándem PP-PSOE, sen que neste caso, o concepto asociado de dereita e esquerda política mais que ser significativo de posturas ideolóxicas, sexa a nota discordante das contradicións que envolve a devandita conceptualización; pois en ambos os dous casos, exigua ou nula ideoloxía política pódeselle adxudicar a ningún dos dous partidos que veñen dando acubillo nas súas filas ao groso da corrupción do país, un inxustificado amparo que mais pronto que tarde rematará por dinamitar a unha e outra formación por manter no seu foro a uns cadros militantes que pola escuridade dos seus actos, evidencian ser amizades perigosas para a democracia.

Chegamos a tal punto de detrimento que a degradación superou todo límite tolerable, ata o extremo, que a situación política do país raia no dramático, e polo tanto, mais alá que activar unha vez mais o trillado procedemento de rexeneración democrática, o que demanda a situación á maior urxencia é un rescate político en toda regra, coa finalidade de paralizar viciadas frouxidades e orientar os obxectivos a conseguir que a acción do Estado sexa desempeñada en beneficio da sociedade; convertendo a indignación en cambio político e facendo que determinadas forzas minoritarias logren captar o voto descontento de Xénova e de Ferraz. 

E iso ten de ser así, contando co referendo da vontade popular á marxe do falso arquetipo da Esquerda e a Dereita, pois se en realidade preocúpanos o futuro,  temos  de evitar por todos os medios volver a repetir os erros do pasado.

NA POLÍTICA SI HAI EMPREGO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O peor lastre do  país, constitúeo, unha caste política que no canto de pugnar  por recuperar a prosperidade, aposta pola   ignominia de arruinar á cidadanía  ao só efecto de abeirar aos enchufados.

Añadir leyenda

Exceptuando os escasos referentes que fan gala de solvencia e honradez, se nos pregamos á realidade dos feitos, non queda mais remedio que adherirse aos que dende a censura sosteñen por corrente de opinión, que nos últimos tempos só se dedican á política profesional, aqueles que puxeron de manifesto non servir para outra cousa; sendo polo tanto esa prolífica mediocridade a principal causa da depreciación da auténtica función política, como tamén, a motivación de que esta deixase de ser unha actividade decente para converterse nunha factoría incesante de  desvergonzados.

Os que peiteamos canas e en correspondencia somos testemuñas da historia recente do noso país, no transcurso destes anos de "democracia", vimos transitar polo circuíto político a infinidade de personaxes de toda casta, se certo é que entre todos eles, contados son os casos que brillaron con intensidade abondo como para ser botados en falta, unha vez que deixaron de ser obxectivo dos focos das cámaras e fosen desatendidos pola caterva de sicofantas mediáticos que interesadamente maquillaban a súa inutilidade para difundila como mérito.

A diferenza no tempo, reflicte que mentres os antecesores políticos, unha vez perdida a súa estrela, retornaban á anterior actividade profesional, agora, os novos decaídos políticos, lonxe de volver ás súas antigas ocupacións, como a abstinencia do poder non se remedia con metadona, os mais afortunados, superan a porta xiratoria que os acomoda nos consellos de administración dunhas multinacionais favorecidas polo presuposto público, en tanto os menos distinguidos son colocados como satélites do poder en institucións periféricas, sen que o seu novo destino ou colocación veña recoñecido por méritos ao uso en calquera outra profesión.

A política tense convertido nunha pirámide clientelar a causa do descarreirado funcionamento do sistema bipartidista, que vén utilizando a función pública para satisfacer favores no seu ámbito intrínseco, enchufando a membros das súas organizacións, camarillas e falsos asesores en beneficio partidista, manipulando para iso de forma directa ou diferida, enormes recursos do Estado a través de prácticas de nepotismo á carta que a pesar da súa traza vituperábel, paradoxalmente, seguen destruíndo o sistema dende a legalidade, habida conta que contra todo prognóstico, tales manexos non constan tipificados como delito, sendo a devandita tolerancia, conxuntamente co feito de suplantar a democracia representativa pola actual ditadura dos mediocres, o gran perigo que ameaza con consolidar o desastre e conducirnos con iso a unha  desfeita de maior escala.

O nulo sentido da democracia e a anteposición dos seus propios intereses e os dos seus partidos políticos sobre os da cidadanía, e a total despreocupación polo ben común, ponse de manifesto cando na súa política de drásticos recortes non entra nas súas previsións o recorte que máis necesita o país, que non é outro, que a expurga de 400000 enchufados políticos e a súa cuadrilla de parentes e achegados que colocados a dedo nas distintas administracións, polo seu carácter innecesario e prescindible, máis alá de engordar artificialmente a dimensión do aparato administrativo do Estado non achegan nada positivo ao conxunto da colectividade.

Eliminación que levada a termo, erradicaría o peor lastre imaxinable que sofre o país, ao limpar toda a morralla política, esa praga ineficiente que abarrota innecesariamente o sector público; logrando con iso sen mais traumas a terceiros, ademais de devolver as augas á súa canle, equilibrar as contas públicas á par de afrontar con total solvencia a redución dun galopante déficit público.

Resulta inadmisible seguir sostendo unha función pública sobredimensionar ou aplicando tímidos axustes de conveniencia para dar o pego, e así continuar proporcionando cobertura ás apetencias desa maraña de vividores políticos, cando ademais do prexuízo repercutido á sociedade no seu conxunto, as empresas como motores da economía e o emprego, moi ao seu pesar, vense obrigadas a sucumbir ante a aplicación dunha excedida presión fiscal, cuxa finalidade efectiva, reflicte non ser outra que satisfacer o gasto publico - político do pozo sen fondo desa administración paralela, tendo de  engadir a iso, os miles de entes e empresas públicas, que tomadas ao asalto pola horda política vén a situar a contía de enchufados no mais alá do imaxinable e na mais estrita opacidade.

A tal ver, despois de sete lustros de monopolizar a cousa publica, non debe existir a mínima dúbida en afirmar que a casta política é con moito o verdadeiro drama de España e que polo tanto, todo proceso de hixienización pasa ineludiblemente, por arrebatar o poder aos que fixeron do país o seu propio casal.

RESPONSABLES SUBSIDIARIOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os altos niveis de corrupción que sofre o país non se mitigan con inútiles iniciativas de rexeneración democrática, senón, obrigando aos partidos políticos a contraer responsabilidade subsidiaria do defraudado polos seus secuaces.

Malia que o Goberno de Mariano Rajoy insiste constantemente en transmitir todo o contrario, se nos remitimos ao contido do Barómetro que acaba de publicar o Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), correspondente ao mes de setembro, chegaremos á conclusión que o seu implícito vén a indicar que a inmensa maioría da cidadanía farta de promesas incumpridas e de sacrificios estériles, xa non cre para nada nas mensaxes de recuperación económica que asiduamente son enviados con ánimo publicitario dende as filas do Executivo.

Así é que dous de cada tres enquisados, manifestan que non só perderon toda fe na melloría da situación, senón, que a frustración causada polas inadecuadas políticas aplicadas, estendeu o nivel de pesimismo, ata o extremo, de percibir os consultados que a devandita realidade mais que apuntar tendencia proclive á melloría, expresen que ao seu entender agravarase substancialmente de aquí a un ano vista; sendo polo tanto practicamente virtual o número de cidadáns que demoscópicamente consideran a situación económica como aceptable ou que no seu caso enxergan algunha posibilidade de reactivación.

Pero se os datos do futuro económico predinse borrascosos, idéntico prognóstico augura a cidadanía para o desemprego, que ao seu xuízo mantense como o principal problema de preocupación, e que a pesar dun exiguo descenso, segue ostentando a posición de máximos históricos; unha situación que persiste e proseguirá invariable en tanto que o Goberno siga suplantando cometidos e arrogándose atribucións en materia de creación de emprego, cando tal obxectivo non é para nada a súa tarefa, senón que a súa función debera cinguirse expresamente ao establecemento dun marco institucional favorable, capaz de estimular a  inversión produtiva e imprimir un cambio de rumbo á errónea dirección que tense levado a termo ata o de agora. 

Debendo en todo caso facilitar o liderado e o papel protagonista aos auténticos operadores da iniciativa empresarial, que non son outros, que os acreditados motores na creación de riqueza e emprego cuxo principal referente vén a recaer nos autónomos e as Pemes.

Pois resulta un todo evidente, que seguindo o actual modelo e as propostas levadas a termo pola clase política dominante, poderase enmascarar o problema; pero será completamente improbable que ao abeiro de tales medidas póidase reducir no mais mínimo a taxa de paro que rexistra a nosa economía.

Se todo o anterior ten efectos exasperantes, hai un aspecto neste último Barómetro do (CIS, que antóllase totalmente espiñento, tal é, o feito de ter subido máis a preocupación cidadá pola corrupción que polo paro, ao supoñer tal contraste unha expresión inequívoca que converte a España nun labirinto de complexidade, dado o fracaso demostrado polo Goberno na xestión do Estado, pois ao tempo de meter man dura aos dereitos fundamentais da cidadanía, non reparou o mais mínimo en seguir outorgando carta branca ao desenfreo político; e toda esa consolidación de disparidade formando parte dunha maraña de degradación,donde, como diría Frank Herbert, "a corrupción leva infinitos disfraces".

Por iso que fiar credibilidade ás enquisas do CIS, como centro demoscópico do Goberno, cando é farto sabido que despois do impecable traballo dos técnicos o seu contido é manipulado tendenciosamente polos cargos políticos dese instituto, resulta canto menos un exercicio de inxenuidade, máxime, cando tras a maquillaxe aplicada, os seus prognósticos non deixan de ser simples presaxios exentos de toda fiabilidade.

O seu sería concluír que a identidade real do país, mais alá de formulismos democráticos atende en exclusiva a un réxime de corrupción extensiva que amparada tacitamente por uns partidos políticos gangrenados, a súa repercusión, ademais de causar a catástrofe económica, xeneralizou o desemprego e creou desprotección total na cidadanía; co prexuízo engadido, que o dereito penal resulta arma insuficiente e insatisfactoria para combater eficazmente a súa erradicación.

Tráxicas derivacións que en modo ningún serán resoltas a través de enganosas pantomimas de rexeneración democrática, pois toda iniciativa correctora, o é tan só, ao acredita a súa plena eficacia. 

E cando a corrupción en vez dun delito pasa a ser a grande escusa de financiamento político, cando os niveis superiores e intermedios da administración están tomados por atracadores afíns e a universalización da deshonestidade alcanza directamente aos cargos políticos, chegado a este extremo, non hai mais remedio que obrigar que os partidos políticos sexan responsables subsidiarios das turbiedades e do diñeiro defraudado polos seus militantes e protexidos, desempeñando así función de sentinela que polo risco repercutido convértase na solución efectiva para extirpar esta pandemia.