29 nov 2013

OS PEREGRINOS DA DISTRACCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Mais que deambular polo anacronismo, por pura estratexia de efectividade, as reivindicacións de reactivación do sector naval teñen  de implicar directamente ao Executivo, para que así, de forma inmediata véxase na  obriga  de   tomar cartas no asunto.


No ámbito relixioso hai crentes extremadamente místicos que por non involucrar a Deus nas súas desgracias, toman por beata decisión a inútil tarefa de ir golpear a aldraba á porta de San Pedro.

Xustamente este é o proceder reflexo que na bisbarra de Ferrolterra, desempeñan actualmente, os devotos Alcaldes do PP e demais servos do rabaño conservador, cando deciden marchar en peregrinación cara á Vila e Corte en pregaria de remedios para garantir a solidez das dúas instalacións navais da ría, e unha vez alí, en vez de acudir á sede da chancelaría apostólica de Moncloa e facer tocar as campás a rebato en sinal de emerxencia, contra toda lóxica, deciden usar o despiste doutrinal, e en súplica de indulxencia ir pulsar o timbre á sancristía  catedralicia da SEPI.

Visto semellante proceder, despois do longo tránsito de reconversión, cando debesen estar vacinados de estupidez política, agora, vai resultar que esta tropa, lonxe de tomar encontro coa sensatez e facer valer a súa condición de lexítimos representantes defendendo a continuidade do sector e o mantemento do emprego, a través do seu rocambolesco galimatías, o único que veñen a revelar é que detrás do seu ensaiado simulacro non existe outra finalidade que cubrirlle as costas ao actual Executivo.

E así, mentres que coa súa táctica de confusión cargan tintas de inculpación cara a terceiros impropios, con tan sibilino proceder veñen a exculpar aos responsables políticos directos e únicos causantes da situación, posibilitando que Rajoy á fronte, asistido polo seu gabinete, poida concluír sen impedimentos o último capítulo da reconversión, cuxa culminación traerá implícito a destrución integral do emprego existente e por conseguinte o peche a cal e canto de ambas as dúas factorías..

Por iso que agora, en pleno ecuador da lexislatura, cando os resultados do Goberno mídense en escala de mentiras e incumprimentos, resulta un completo descaro que os directos responsables queiran evadir os vínculos políticos concertados cos electores, poñendo por chibo expiatorio á Sociedade Estatal de Participacións Industriais (SEPI), que aínda sendo un organismo de nula eficacia, non resulta de recibo, transmitirlle como propias as responsabilidades que envolven o actual fracaso político.

De aí a incongruencia que supón o proceder destes gregarios comarcais que en vez de esixir da curia política resolucións ao respecto, nunha manobra de desconcerto, xogan a perder os papeis, e nesa tesitura deciden facer cargar toda responsabilidade sobre uns incautos sancristáns.

Un modo pouco ortodoxo de encubrir cataduras dunha realidade política arrevesada, que por resultar incómoda para os seus protagonistas leva implícita a ocultación da verdade ao igual que a finalidade dos seus propósitos, e así é, como lonxe da debida transparencia imponse o ocultismo na xestión dos procedementos clave para a continuidade do sector, de aí, o total descoñecemento que rodea a construción do comprometido dique flotante, ao igual que a total desinformación sobre as negociacións coa Unión Europea para o levantamento do veto á construción naval civil, ou o enigmático estado do contrato coa mexicana Pemex

Despois de 30 longos anos percibindo idéntico comportamento e un grao de deterioración en progresión crecente, ante este escenario, cando a conivencia é manifesta e a artimañas insostibles non debe quedar mais espazo para a confabulación, pero si argumentos e razóns sobradas para promover a confrontación social, pois non temos  de esquecer, que os sucesivos plans de axuste impostos en ambos os dous estaleiros, ao igual que a aplicación das directiva que poñía fin á construción naval convencional e a súa posterior exclusión do mercado offshore, foron levadas doadamente a termo, como actualmente pode acontecer, ao contar coa degradante figura dos colaboradores necesarios.

Agora, esa función colaboracionista é a encomenda que ten asignada ese colectivo de representantes corporativos do PP, que pola súa regresiva actitude mais que merecer recoñecemento social, deben recibir a mais enérxica reprobación, pois coas súas manobras de deseño direccional, está claro, que non é a solución ao problema o que perseguen, senón, evitar coa táctica do dobre xogo que o nulo resultado da xestión do seu partido para co naval derive en prexuízo do seu capital electoral.

Nesta bisbarra, o histórico do naval está salpicado de inflexións perniciosas por un compendio de corrupción política en beneficio de acólitos de toda casta, cuxa repercusión causou no sector uns prexuízos irreversibles, razón sobrada para poñerse en garda e evitar con iso que outra vez vólvase repetir o ciclo.

22 nov 2013

TRAGAR CON RODAS DE MUIÑO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

No momento que por acción ou omisión admitamos que a España corrupta eríxase na redentora do país, daquela, pasaremos a ser os directos responsables de que a nosa democracia teña os días contados.

Dicir que actualmente, España é unha democracia, resulta como mínimo unha afirmación altamente arriscada, unha manifestación insólita que se debate entre o cómico e o tráxico, pois o certo é, que sen Estado de dereito non existe democracia, e neste país, lonxe de garantir ese principio fundamental e protexer a súa condición de patrimonio común en prol de avanzar cara á normalización e a consolidación do sistema, o novo Executivo do PP, remiso con esta asunción, nunha manifestación fidedigna da súa retrógrada cultura e práctica política, decide saldar este referente de ordenamento e convivencia, e impoñer ao seu antollo a supresión dos dereitos e liberdades cidadás.

De aí a alarmante deriva cara a postulados de involución, sendo o mais grave, que tan temeraria orientación vénse perpetrando dende o posto de mando da democracia; pois é ao abeiro da oficialidade do sistema dende onde estase a levar a termo a grande esquilma da orde establecida, cuxa única finalidade, non é outra que forzar un estilo de sociedade mais tradicionalista mediante a imposición de reaccionarios  envorcamentos políticos, co obxectivo, de instaurar como patrón de convivencia un modelo guiado polas rancias normas do pasado.

É dicir, que mentres a sociedade se sume no embeleco das súas penurias, o fascismo está a despintar a cara utilizando para iso o espello público da democracia, e tan rebuscada manobra, é canto menos unha maquinación para botarse a tremer.

Polo tanto, a tempo presente neste país, por mais robustez que lle queiramos outorgar a este réxime, o certo é que a súa raizame democrática é unha completa mascarada, que mantén por única formalidade un testemuñal encontro coas urnas, concorrencia, que paradoxalmente resulta ser a fonte de rendementos electorais para entronizar e revestir de atribucións aos mesmos políticos que unha vez instalados no poder, mais que tomar vinculo co mandato do sufraxio fan caso omiso da vontade popular, e dende o seu carácter totalitario proseguen o seu incesante camiño cara ao absolutismo.

Hai forzas políticas que como o PP, son incapaces de aceptar a democracia como un estilo de vida asentado na consideración da dignidade humana, as liberdades e os lexítimos dereitos de todos e cada un dos membros da colectividade, e esa negación seguirá invariable nos seus principios, porqué, por mais que formalmente participe en democracia, a sobrecarga excedida das súas orixes políticas impídelle deixar o lastre da ditadura, que se queira que non, é a auténtica doutrina dos seus actos e o verdadeiro berce da súa liñaxe.

Proba diso é a súa inalterable negativa a condenar os excesos do franquismo e aos seus acólitos apoloxistas, como a súa obstinación enfermiza por impoñer o espírito do retroceso, ao igual que o seu habitual instinto a utilizar a xerarquía do poder para promover atrocidades lexislativas amparadas na imposición do ordeno, mando e fago saber, cuxa mostra mais recente é o anteproxecto da mal chamada Lei de Seguridade Cidadá, unha nova normativa de corte "preconstitucional", que promúlgase como ferramenta de represión coa exclusiva finalidade de acernar as reivindicacións cidadás e impedir saír á rúa en defensa dos dereitos que confire o propio marco constitucional.

Impropia dun sistema democrático esta nova "lei de pau e tente teso" vén a corroborar que o PP, non satisfeito con desmantelar o estado do benestar e arruinar o presente e o futuro da maioría social, agora, cando o resultado da súa nefasta xestión se traduce nun agravamento da crise, noutra volta á rosca do autoritarismo, anuncia a súa determinación de amordazar as liberdades e criminalizar todo acto de protesta, prohibindo ao efecto, canta réplica se formule contra as súas políticas de degradación e fustrigamento social.

Resultando aberrante que mentres se causa tal agresión contra os inocentes, o goberno de Rajoy dedíquese a mirar cara a outro lado revestindo de impunidade aos verdadeiros responsables do desastre, a esa infecta trama de corruptos e estafadores que ademais de infamar a función política teñen no seu haber a condición de receptores de sobresoldos en B, o financiamento político ilícito, o arriscado borrado de ordenadores, o comprometido intercambio de SMS, a formalización de liquidacións diferidas, etc., é dicir, un rosario de infamias institucionais que pola súa gravidade son o principal detonante da estendida alarma social e o verdadeiro perigo publico para a estabilidade democrática.

Por iso que á parte dunha desvergonza, aparente surrealista que os autores desas ruindades veñan de ser os mesmos, que os que agora disfrazados de integridade, a través desa nova Lei de Seguridade Cidadá, queiran facernos tragar con rodas de muíño.



13 nov 2013

DOUS ANOS DE IMPOSTURA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia


Dous anos despois do atraco electoral cometido por Rajoy, á deterioración das condicións socios económicas dos cidadáns, hase de engadir, un descenso crecente na calidade democrática do país.

O vindeiro mércores cúmprese o bienio da grande impostura, pois foi o 20 de novembro do 2011 cando se celebraron as undécimas eleccións xerais dende a transición; uns comicios marcados pola asimetría electoral, ao ser nesa coincidente xornada, cando o PP, por medio dunha fraude, fíxose co poder de goberno engaiolando á cidadanía a través dunha oferta programática sustentada na mentira; e nunha democracia que se prece, iso é materia abondo para precisar que todo triunfo nas urnas sustentado na falsidade outorga exclusivamente aos vencedores o descrédito dun poder ilexítimo, e polo tanto, unha xerarquía de nula legalidade.

De aí que proceda confirmarse que foi unha canallada política apropiarse indebidamente da vontade popular ofertando o que o pobo quería e desexaba escoitar, máxime cando no seu trasfondo de partida, os do séquito da gaivota, tras unha estratexia premeditada escondían a súa verdadeira finalidade, tal era, utilizar sibilinamente a artimaña  electoral do engano masivo para así cativar o voto nas urnas, peza clave na súa conquista do poder, e así, unha vez logrado o obxectivo, dar o cambiazo para facer xusto todo o contrario.

E así foi como a través da posterior acción de Goberno, o PP incumpriu a totalidade daquel programa electoral de compromiso, ou o que é o mesmo, rompeu unilateralmente aquel contrato social que tiña establecido coa cidadanía a través do seu corpo electoral, e ese cúmulo de infraccións, ademais dunha mofa sen precedentes contra o electorado, representa unha deslexitimación dos resultados obtidos e unha violación do principio de boa fe que  a mais de imperar no Dereito, preside a dinámica social, circunstancia que veu de  sitúar a calidade democrática do país baixo mínimos.

Por iso, cando estamos ás portas de cumprir dous anos daquel pestífero  triunfo electoral do 20-N, lonxe do efecto milagroso que preconizaba Rajoy coas súas receitas, aquel sismo electoral do PP, mais que achegar sinerxías favorables ao futuro do país, causou un "tsunami azul" de consecuencias desvastadoras, como o evidencia a deprimente realidade que nos toca vivir, condición reveladora, conforme, nos seus dous anos de lexislatura o Executivo conservador, non só non mellorou a situación senón que empeorou a pasos axigantados, chegando ao extremo da negación política, de converternos no Estado europeo con peor prognóstico para os próximos cinco anos.

Isto empeza ser alarmante en dobre sentido, pois se en vez de erradicar a degradación socio - económica, píntana de cor estabilidade, e o exercicio da política deixa de actuar en defensa do interese cidadán para converterse en aliada dos poderes fácticos; entón cando isto acontece, é evidente que a política mais que a solución resulta ser o problema, e se para maior escarnio, quen exerce o poder político toma os electores por imbéciles e submisos suxeitos das súas mentiras, ese protagonista, mais que un gobernante resulta ser un completo provocador. Nefasto papel desempeñado á perfección polo presidente Rajoy, cuxas prácticas de goberno anuncian a súa malévola finalidade, que non é outra, que utilizar o rendemento que lle achegaron as urnas para finalidade distinta aos dereitos do electorado, tal é, consolidar a primacía dos mercados financeiros e a banca e igualmente recortar as liberdades democráticas.

Xa que logo,encol deste bienio do PP á fronte do goberno, o electorado debera adoutrinarse e tirar conclusións, no sentido de asumir que tan preocupante é a crise económica, como a miseria que induce a mentira, toda vez que por mais formulacións alternativas que se establezan, sen o acompañamento da verdade non hai solución posible, e este condicionante debera ser un límite insalvable para o desembarco político de demagogos, e un deslinde para mentireiros profesionais metidos a políticos, cuxa única achega á sociedade é a súa degradante actividade como licenciados da mentira.

Condición característica do goberno de Rajoy, que por incumprimento xeneralizado do seu programa electoral perdeu toda credibilidade, sendo agora totalmente inverosímil ser crido aínda que digan a verdade; pois nunha democracia representativa, deixan de ser fiables os que acceden ao poder mediante a utilización de artificios e embustes, e neste caso, o sucedido co goberno do PP, quebra o principio de representatividade, cancelando asemade a lexitimidade que os votantes lle outorgaran, e iso ten de ser así, porque neste caso, a base de relación entre representantes e electorado rompeu en razón ao incumprimento da representación política, cuxa agravante, é facer pagar o cidadán por algo que nin sequera votara.

Infame proceder, pois a súa única finalidade é garantir un negocio político, tal é instalarse no poder a través da utilización do engano, e polo tanto, ante estás prácticas vexatorias aos directos afectados asístelles o lexítimo dereito a rebelarse.


8 nov 2013

O XORNALISMO NA ENCRUCILLADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia


A escasa fiabilidade que acompaña a práctica xornalística dos grandes medios da prensa escrita, é consecuencia directa, da interferencia que exerce o tándem político - financeiro, na súa interesada porfía por controlar a mass media.

Ao parecer, o que noutros países é unha estendida práctica do bo facer xornalístico en materia política, aquí, a utilización do "Fact Check" resulta un procedemento inusual, dedicándose a maioría dos profesionais do ramo a transcribir literalmente as declaracións do político de quenda, sen tan sequera contrastar datos nin verificar, se o contido do que di acomódase a un feito certo, ou se inversamente, correspóndese coa viva reprodución dunha mentira.

É evidente que ese exercicio de transcrición a tempo real limítalles a necesaria interpretación do que están a oír, e por conseguinte, a dominante presión que rodea a inmediatez informativa, impídelles deducir que polo xeral, cando os políticos din unha cousa, tras o interesado lado bo do que divulgan, sempre queda oculta a auténtica realidade, e ese é o motivo polo que, frecuentemente, ao ler a prensa mais que percibir no seu contido o rigor xornalístico notemos un marcado tufo a panfleto político.

Pero esta deriva mais que tomar tendencia cara á corrección revela con agravarse, por canto coa crise económica facendo estragos na capacidade adquisitiva das familias e o paro situado en cifras inauditas, neste clima de restrición, os xornais deixaron de ser unha prioridade para os consumidores, coa detracción de ingresos que tal situación induce á actividade,

Se a iso engadimos, que por idéntica consecuencia as empresas xa non se anuncian como antes, e que a devandita mingua propiciou unha caída en publicidade do 60% nos últimos catro anos; resulta indubidable que o financiamento externo, as subsistentes subvencións institucionais coa publicidade de acompañamento e o agregado da propaganda política, veñen a converterse no pábulo de pervivencia que sustenta este sector mediático.

Agora ben, esa dependencia económica non é gratuíta senón que ten o seu custo que non só inflúe na liberdade de expresión, senón que o seu alcance, toma rango de auténtica directiva editorial, impedindo que o "Fact Check" adquira proxección no quefacer xornalístico, polo prexuízo que a súa aplicación causaría nos corruptos intereses dun amplo sector da actividade política, como tamén, polo inconveniente que tal método suscitaría no degradante obxectivo que manteñen as dúas principais formacións políticas (PP- PSOE), empeñadas en impoñer como prototipo informativo o modelo que correspondería a unha sociedade desinformada.

Polo tanto é obrigado sinalar, que a perda de imparcialidade das escasas empresas editoriais que aínda non sucumbiron á absorción do poder financeiro, supón unha nova ameaza para a boa praxe xornalística, e a permisividade a esta irrupción acentuará a depreciación da escasa marxe de credibilidade do sector, cuxa consecuencia fará decrecer aínda mais os seus índices de fidelización, xa que non debe pasar desapercibido que aos lectores de prensa ademais das limitacións que lles impón a crise, tamén se lles fai custoso pagar por recibir unha información adulterada da que apenas se fían.

Cando a actualidade mais candente xira entorno ao sector financeiro, que para público coñecemento, a tempo presente agrupa ao conxunto dos actuais donos dos medios de comunicación tradicionais, é obvio que ninguén nos seus cabais asumise, que eses medios informativos con marca de identificación bancaria poidan informar libres de subordinación sobre asuntos de afección directa a ese gremio, ou o que é o mesmo, de cuestións xornalísticas quentes conexas coa órbita das finanzas, como resultan ser, as participacións preferentes e outros produtos tóxicos, o rescate bancario e os seus prexuízos ao benestar, o drama dos desafiuzamentos e a súa repercusión social, etc.

Pois son esas colisións, conxuntamente cun acelerado proceso de transformación e a falta de credibilidade, as causas fundamentais que motivaron o decaemento daquela estrutura xornalística que durante tres décadas continuadas moldeara a opinión pública do país, e que por esa alteración de dominio, lonxe de alcanzar unha solución de continuidade, si logrou a función oposta, pois con aquela absorción bancaria e o intrusismo político, a industria da prensa sen conseguir garantir a confianza informativa, si foi capaz de amortizar a súa reputación de outrora

Xa que logo, o secuestro dos medios informativos por parte do tándem político-financeiro, está a limitar o seu normal funcionamento, ao constrinxir a liberdade de expresión e poñer atrancos á emisión informativa, por iso, quen aspire a alcanzar notoriedade profesional no novo devir xornalístico, debe plantar ruptura co presente para asumir a convivencia con realidades incomodas e rexeitar a imposición de mirar cara a outro lado.

1 nov 2013

SER EMPRESARIO, TAREFA IMPOSIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A volta á economía real é a única solución para evitar a destrución á que nos conduce a economía especulativa, e iso non é posible sen o rescate do tecido empresarial.


Afirmar que os vaivéns do mercado laboral son a principal consecuencia das flutuacións da actividade empresarial, é unha aserción de pura lóxica, de aí que resulte consecuente confirmar que a creación ou a destrución de emprego, depende case en exclusiva do estado de saúde que manteña no seu conxunto a estrutura produtiva.

Así pois, pola súa implicación no desenvolvemento, a produción e o emprego, débese asumir que a posta en activo, a diversificación e a ampliación dos recursos empresariais, son factores esenciais e pedra angular que debe sustentar toda acción política de reactivación económica, pois caso contrario, por mais euforia estatística que se proclame para autenticar como positivo a realidade dun crecemento ficticio, non se logrará terxiversar a evidencia; pero lamentablemente, si conseguirase ampliar no tempo o período de contracción da economía.

Máxime, ao contrastar como os activistas da especulación (mercados financeiros e banca), responsables da crise, a pesar da súa implicación nesta, sigan levando a voz cantante ata o extremo de marcar ao teórico Goberno democrático as políticas económicas do país, e esta circunstancia, ademais de evidenciar para quen goberna o actual Executivo "popular", de igual forma, fai descifrable o porque da específica reactivación da economía financeira, como tamén, a causa instigadora da recesión xeral da economía produtiva, que a tempo presente, prosegue empantanada e cun 26% de paro.

Como queda visto, a pesar da súa mala praxe, non só son os axitadores financeiros os directos responsables de favorecer a consolidación das súas dinámicas especulativas, senón o Goberno do PP, porque é este, e non aqueles, o que ten o deber de velar polos intereses dos seus cidadáns, e do cumprimento desa obriga, tería de xurdir un cambio nas regras de xogo, cuxa repercusión ademais de pararlle os pés aos mercados financeiros, incluiría a imposición da economía produtiva como norma de conduta, e todo iso, en detrimento da dilatada práctica de estraperlo que dende o estalido da globalización vén dominando con grande alcance o degradado exercicio da rutina bancaria.

A urxencia en afrontar un radical cambio de pautas non admite dilación, pois o grao de controversia e alarma social que está a xerar tan turbia operativa económica, veñen a situala ao bordo da obscenidade, por non resultar nin minimamente decoroso que en plena recesión, os que fosen rescatados do pozo da quebra con diñeiro público, prosigan agora a súa escandalosa especulativa de antano.

Iso alomenos é o que se deduce dos resultados acumulados do sector bancario referidos ao peche do terceiro trimestre, e cuxa cantidade rexistra nos nove primeiros meses do presente exercicio, un beneficio neto superior aos 7.000 millóns de euros, ou dito noutras palabras; mentres á economía produtiva representada polo colectivo empresarial (pemes - autónomos), péchaselle a vía de acceso ao crédito, as entidades artífices desa limitación, incrementan as súas ganancias nun 78,9%, resultando especialmente significativo para os efectos de contraste, comprobar como ao mesmo tempo, o crédito ás empresas agudízase ata se derrubar e caer a mínimos dende o 2006.
Todo un síntoma de incongruencia, por canto, seguindo as pautas impostas polos profesionais da especulación, lonxe de toda fantasía de reactivación, o país está condenado a seguir ancorado na crise económica sen visos de solución, nin posibilidade real de recuperación.

Queda visto que non eran os bancos a quen tocaba rescatar, e moito menos utilizando fondos públicos e garantías do estado, xa que  resulta evidente, que a intervención destes na economía sempre deriva cara a tendencias viciadas de nulo proveito para o interese xeral.
O seu dende a orixe da crise, era dar trato preferente á restitución empresarial e primar de forma efectiva e real as iniciativas emprendedoras, e é aí onde debesen ser utilizados os malgastados fondos económicos estatais absorbidos pola banca, para así poder consolidar unha estrutura empresarial sólida e estable, pois debemos asumir consecuentemente, que nun país sen empresas se poderá xerar especulación por parte dos mercados financeiros, pero o que nunca se logrará será xerar riqueza nin crear emprego.

Por iso, cando a disxuntiva é o futuro, hai que empezar por estabilizar o presente, e nese labor o sector empresarial non debe asumir mais concesións, pois o seu papel protagonista na sociedade lle demanda un comportamento acorde, que pasa inescusablemente por esixir o seu recoñecemento social e un trato consecuente a este, para poder materializar o seu funcionamento, no bo sentido, que ser empresario é un aliciente e non unha tarefa imposible.