MAIS QUE GOBERNADOS, ACURRALADOS!

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos.

Se a teoría sen práctica convértese en pura retórica, a democracia, sen relación fáctica entre as propostas electorais e o empírico de goberno, transfórmase en despotismo, e os perniciosos prexuízos que tal anomalía ocasiona ao estado de dereito veñen sendo unha constante, un quebranto que actualmente domina o funcionamento do noso ordenamento político, poñendo en dúbida a súa solvencia.

Salvando matizadas excepcións, na actividade política xeneralizouse a estafa como norma de comportamento, ata o extremo de converter os procesos electorais nun puro exercicio de estraperlo, cuxo rendemento de resultados garda relación directa cun proceder concreto, tal é, a capacidade de defraudación dos candidatos e organizacións políticas concorrentes.

Así, no contexto desa anomalía, é doado contrastar como os directos beneficiarios da confianza cidadá, unha vez alcanzados os seus furtivos propósitos, lonxe de manter a vixencia dos seus contraídos, sen o mínimo reparo, non dubidan en suprimir toda autenticidade ás súas propostas electorais; sendo o maior expoñente de contraste de tal insolvencia política, o degradante proceder do Partido Popular (PP), quen, nada mais alcanzar o respaldo maioritario das urnas, foille escaso o tempo para converter as súas promesas de campaña nun programa de goberno diametralmente oposto, mutación indicativa conforme tráeo sen conta  toda expresión da vontade maioritaria, e igualmente, actitude demostrativa da súa nula convicción democrática.

É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos, nas institucións de representación e por engadido na propia estrutura e funcionamento do sistema, sendo urxente polo tanto, o establecemento de medidas paliativas, de normas, que impoñan acatamento e disciplina á ortodoxia democrática e erradiquen dunha vez por sempre o acceso ao poder, aos que como agora acontece, mais que lexítimos dignitarios son a nefasta consecuencia do "tocomocho" electoral.

Partindo da premisa que as eleccións son o centro neurálxico da democracia representativa, antóllase obvio, que a celebración dos comicios ademais de cumprir cos obrigados parámetros de limpeza e transparencia, deban dispoñer do acompañamento de tutela xurisdicional efectiva, coa finalidade expresa, de esixir das agrupacións políticas plebiscitarias a materialización daqueles compromisos de campaña contraídos cos votantes.

Por canto, calquera desviación do seu contido, ademais dun engano, polo seu implícito coas urnas tome corpo de infracción, entrañando en se mesmo o incumprimento dun deber electoral, quebranto que non debe saldarse cun simple reproche social, senón coa aplicación de medidas de orde lexislativa que invaliden a consumación dese desfalco político, pauta, que debe vir flanqueada pola rendición de contas con incorporación dos cidadáns máis alá do proceso electoral; dualidade de claves, cuxa aplicación resulta imprescindible para afianzar a estabilidade e a saúde democrática do sistema.

Pero aínda coa función correctora destas medidas, non se logrará conquistar o obxectivo previsto mentres non se erradique a obsolescencia contigua, é dicir, non se consiga desmontar outra das disfuncionalidades do sistema, tal é, o adoutrinamento bipartidista da sociedade e a súa tendencia proclive a adxudicar o poder en sucesión iterativa dos dous principais partidos do país.

Continuidade en alternancia, que por se mesma é un lastre engadido que ocasiona esa partitocracia viciada en esencia, ou o que é o mesmo, a ditadura encuberto que por mutuo interese, sustentan ao unísono as cúpulas dirixentes do PP- PSOE, coa finalidade de seguir subministrando osíxeno a un sistema infecto, e así poder tapar a súa implicación na corrupción extensiva, dar continuidade a seus obscenos privilexios políticos,  e salvagardar o trato preferente adxudicado ás multinacionais, banqueiros e mercados financeiros, etc. Aínda que iso implique, desentenderse da cidadanía, arruinar a pemes e autónomos, e ocasionar que o país entre en quebra e derrúbese.

De aí a evidencia ao sustentar, que tanto a requisa democrática coma a ruindade bipartidista son os fíos condutores que manteñen en activo un sistema obsoleto de funcionamento inservible, e que os políticos provedores das súas corrompidas fontes de alimentación son os causantes da deterioración colectiva, pero mentres a sociedade civil non asuma como propia esta realidade e proceda en consecuencia, a crise seguirá sendo a nosa folla de ruta, e como cidadáns, mais que gobernados seguiremos estando acurralados.

UNS PRESUPOSTOS DE MAIS RECESIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Uns presupostos que levan imprimido a marcación da economía especulativa na súa portada e a letra dos mercados financeiros e a banca na súa redacción, ao igual que estimulan as políticas de austeridade, tamén prorrogan a recesión

Lonxe de tratarse dunha diminución pasaxeira da actividade económica, neste país, a recesión eternízase co paso do tempo, e todo, como consecuencia do seu carácter consubstancial coa defensa que o actual Executivo do PP mantén en relación ás políticas de austeridade, engadindo a iso, a complicidade de facer seus os intereses particulares dos mercados financeiros e a banca, obxectivos, que a pesar da súa perniciosa influencia, son maquillados co enganoso afán de outorgarlles condición de aparente utilidade para a reactivación económica, así como, excelencias repercutidas para suposta vantaxe do interese xeral do país.

Falsificadas e inconsistentes calidades, pois se evidente foi o papel da banca e os mercados financeiros como principais causantes da crise, non é menos certo, que a estrita austeridade non fixo mais que acrecentar a súa dimensión ao impedir toda probabilidade de reactivación e crecemento.

De aí que, ante a prevalencia de tan enganadores propósitos, só caiba cualificar como parodia as afirmacións de acompañamento realizadas por destacados membros do Goberno, cando, sen reparo nin continencia, a viva voz, manifestan que os Presupostos Xerais do Estado - (PGE / 2014), marcan o fin da recesión, o arranque da reactivación económica e a demostración que as políticas do goberno están a dar os seus froitos.

Excesivo disparate para un só titular, e ademais, mostra evidente que non só sufrimos unha crise económica, senón que, tamén padecemos unha crise dirixente, a protagonizada por uns confabulados políticos, que faltos de todo remedio, proseguen agora coa frívola obsesión de inverter con falsidades a realidade dunha complexa situación.

Sumidos no período mais crítico da historia recente, cando despois das drásticas medidas de axuste na esfera social, correspondería darlle unha oportunidade ás políticas de crecemento, lonxe de versións opostas, o goberno do Partido Popular (PP), mantén a súa obstinación de proseguir coa redución do gasto público e o afondamento no sistema neoliberal, e esa que non outra, é a verdadeira interpretación que se desprende do proxecto destas contas anuais, que para nada son expresivas de poder deixar atrás a recesión.

Resultando obrigado confirmar que estamos ante un documento presupostario en clave continuísta, exento de cambios substanciais, sen expresión innovadora, nin modelo condutor á transformación económica; sendo a súa nota dominante o baleiro de formulacións alternativas á crise; condición indicativa que pon de manifesto que este proxecto de presupostos, sen establecer solución ningunha á problemática actual, si recalca a gravidade dun futuro pouco esperanzador, e iso é así, por mais difusión que prediquen eses iluminados que contra a dominante escuridade anuncian percibir luz ao final do túnel.

Suprimindo toda proclama publicitaria de apoloxía á confusión, é manifesto que, o proxecto de Presupostos Xerais do Estado para 2014, no que ao aspecto da economía produtiva se refire, non establece contención á evolución da crise, e tal carencia é sen dúbida o maior freo para a reactivación e a xeración de emprego; aspecto agravado en maior medida, ao ignorar no seu contido a obrigada transformación que precisa o modelo produtivo, como imprescindible remedio para cimentar un renovado e alternativo modelo de desenvolvemento; carencia acrecentada coa desatención ás necesidades en I+D+i civil, cuxa consideración resulta inevitable, para lograr a necesaria correlación entre o posicionamento competitivo e o impulso á innovación.

Tendo de acumular ao anterior, a total carencia de medidas para a estimulación do crédito,cuxa fluidez, é imprescindible para alentar o crecemento sostible; ao igual, que para a pervivencia e estabilidade das pemes e autónomos que conforman a hoxe debilitada estrutura produtiva. 

Singular limitación, máxime, cando actualmente é o propio Goberno quen ostenta a propiedade da terceira parte de todo o sistema financeiro do país.

De aí que á parte de non merecer nin a mínima credibilidade, resulte un completo contrasentido definir como presupostos da "recuperación", aqueles que ademais de seguir afondando nos recortes, pechan o circuíto do crecemento e a expansión. 

Uns presupostos como os presentes, que levan imprimida a marca da economía especulativa na súa portada e a letra dos mercados financeiros e a banca na súa redacción, obviamente, non conteñen directivas de estimulo para recuperar a función social da economía, pero si impulsos ás políticas de austeridade que defende o Partido Popular (PP) e que tan bos resultados depara aos seus protexidos, que en síntese son o verdadeiros instigadores da situación.

FERROL, NO FUTURO DO NAVAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Na actual conxuntura, mentres o sector público naval non desterre a intervención política como exclusiva  norma de funcionamento e oriente o seu futuro acorde a canons empresariais, será de todo punto imposible falar  da súa reactivación.

Pretender examinar o difícil momento que está a atravesar o sector naval da ría de Ferrol, limitando toda análise ás continxencias do último bienio, ademais de resultar un despropósito delata un intento interesado de circunscribir ao marco da actualidade as causas dun problema de turbia historia e longo recorrido, coa absurda pretensión que teñen algúns, en concentrar nos feitos recentes toda carga de culpabilidade.

Un estúpido simulacro cuxa paternidade recae nos que despois de involucrarse ata as cellas, agora, cando as consecuencias dos seus nefastos manexos indican que a saúde do sector está en fase terminal, intentan sacudir a súa implicación nos feitos acusando os seus rivais de tan complexa situación, para dese xeito, poder evadirse de toda responsabilidade.

Clásico proceder de quen defende que o mellor medio de alcanzar o seu obxectivo de inocencia é tomar o camiño oposto á verdade.

O certo é que nesta bisbarra, sumida nunha crise extensiva dende trinta anos atrás como consecuencia dunha degradante reputación, resulta evidente que fáltalle dignidade dirixente e sóbranlle impostores, pois o persistido castigo ao seu principal sector produtivo foi e segue sendo unha manobra sen rexeitamento endóxeno, un atropelo consentido por uns representantes institucionais que no transcurso dos distintos ciclos de alternancia política, entre o PSOE e o PP, uns e outros, antepuxeron o mandato das súas siglas militantes a obrigada esixencia e defensa dun plan de futuro e continuidade dos estaleiros; renuncia persistida, que sen ningún xénero de dúbida foi o factor desencadeante da situación extrema na que actualmente está inmerso o sector.

Aí estivo presente o demérito duns parlamentarios incursos en fraude electoral, a deserción duns alcaldes afíns á vendeta, a degradante implicación sindical, como, tamén o camaleónico comportamento da representación empresarial; participantes, que lonxe de favorecer o oportuno ambiente de rehabilitación cumpriron a función oposta como colaboradores necesarios para consumar o actual estado de degradación.

Por iso que á vista dos feitos e despois de trinta anos consecutivos de nefasta xestión publica e un balance de resultados impresentable, é obrigado poñer remedio a esta situación decadente, solución, que inescusablemente pasa por blindar a administración das factorías do poder político, ao igual que de interferencias exóxenas, coa finalidade de establecer a súa traxectoria funcional, acorde ás directrices e a disciplina que rexen o funcionamento de toda empresa privada, establecendo unha dirección que recaia nun staff corporativo politicamente imparcial, conformado por representantes de prestixio que reúnan ademais dos requisitos profesionais apropiados, experiencia probada no sector e cuxa continuidade non se vexa alterada por avatares de índole electoral senón por índices de eficiencia  de  resultados e garantida solvencia.

Debe entenderse que a variabilidade cíclica do sector naval non pode continuar agravada por refachos electorais, que en reducida temporalidade motiven cambios na súa dirección executiva, pois as súas especiais características, requiren que a singularidade desta actividade mercantil lonxe de estar suxeita a alteracións por metamorfose política, desenvólvase nun marco de estabilidade e persistencia executiva como método de eficacia e único sistema efectivo de proxectar confianza na relación cos mercados, para así, poder sortear con éxito as dificultades de acceso ás fontes de contratación.

Un novo rumbo que resulta imprescindible para dar sentido empresarial a esta actividade, e evitar con iso que o goberno correspondente converta a xerarquía do seu control público nun activo político coa finalidade de conseguir rendementos electorais, por medio de enganosas promesas sen fiabilidade nin contrapartida de solvencia, como demostra o acontecido recentemente co cada vez mais cuestionado contrato con Pemex e a cada vez mais incerta construción do comprometido dique flotante, ou precedentemente, co frustrado compromiso de levantamento daquel veto de castigo, limitativo de todo acceso á construción naval convencional, e que contra todo prognóstico foi prorrogado coa aquiescencia insólita dunha ampla fracción da representación sindical.

De aí, que non caiban evasivas á responsabilidade nin tampouco prorrogas á insolvencia, pois queda visto que a eliminación do problema non se evita con improvisacións, nin tampouco tirando do receitario da sucesión política; o futuro do sector naval pasa por asumir erros de enfoque e establecer como única solución a súa privatización xestora, non sendo de recibo, manter por mais tempo a deficiente función de executivos inútiles nin de directivos de aparencia, cuxa nefasta xestión é a causa promotora da extrema situación que estamos a padecer, onde a absoluta carencia de carga de traballo ameaza con extinguir a continuidade e pervivencia deste sector estratéxico.

SEN EMPRESAS NON HAI EMPREGO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A situación do país é anacrónica, pois mentres os partidos políticos terán incrementado os seus orzamentos  o ano que vén nun 27,9 por cento, a noticia oposta indica, que a cifra de emprendedores descendeu ata situarse en niveis do ano 2004.

Non cabía agardar outro resultado distinto, pois o incremento do paro durante o mes de setembro era un todo esperado; cifra que veu a corroborar que para nada se inverteu a tendencia á destrución de emprego, desautorizando así mesmo a euforia do Goberno, que lonxe de interpretar o descenso dos últimos meses en axeitados termos de estacionalidade, empeñouse ata a saciedade en traducir os datos dese habitual xiro de tempada en todo un síntoma de reactivación.

Se en toda acción de goberno non resulta recomendable negar a evidencia, a situación chega á estupidez política cando os gobernantes foxen da realidade porfiando en repetir os seus erros, e xustamente esta é a actitude na que incorre o Executivo do PP á hora de avaliar o negativo alcance das súas medidas de emprego, pois en vez de asumir sen mais paliativos a súa adversa repercusión e proceder vía emenda, os seus membros, nun embate de prepotencia deciden sacar peito alardeando de ter no seu haber os mellores datos de evolución estatística dos últimos tempos, é dicir, a actitude propia de quen en vez de tomar contacto coa racionalidade, opta pola dirección oposta apostando pola necidade como referendo á súa nefasta política laboral.

Por mais suplantación de competencias que se pretenda, os feitos demostran que non é o Consello de Ministros o referente de xeración de emprego, senón as empresas e os empresarios; pero para que o papel dos axentes empresariais poida levarse a termo, as medidas políticas de acompañamento teñen de estar dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos de austeridade radical ou coa obstrución das fontes de financiamento, por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos que ademais de disparar o índice de desemprego acrecentan a volatilidade da taxa de paro.

Para reorientar as políticas de emprego é ineludible un cambio de enfoque, unha mudanza de perspectiva que pasa por tomar nota fidedigna da realidade, por asumir que dende a aparición da crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. 

Todo un estrago na estrutura produtiva, que maiormente, veu provocada polas sucesivas medidas de austeridade impostas dende o Goberno coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible finalidade de postulados produciu o efecto contrario provocando unha parálise no crecemento; arrevesada reacción, que ademais de socavar os alicerces do tecido produtivo incrementou aínda máis o xa elevado nivel de desemprego.

Atendendo a esta conxuntura, resulta irrefutable concluír que o desorbitado desemprego que padece o país, non é algo illado nin o fluxo dunha eventualidade incidental, senón a consecuencia directa dun xeito equívoco de concibir o desenvolvemento económico, de aí a súa complexidade; pois non se debe obviar que as súas causas son efecto directo do desmantelamento empresarial suscitado polo inadecuado tratamento aplicado á recesión económica.

Desatinos que derivaron nunha fatal combinación, cuxa emenda obriga a establecer remedios integrais, é dicir, respostas sistémicas de crecemento, pois á marxe de anecdotarios como a inútil reforma laboral, débense aplicar fórmulas efectivas capaces de motivar a reactivación, e ese que non outro ten de ser o camiño a seguir, xa que lonxe de toda conxectura termos de sentenciar que sen empresas non hai emprego..

Nesta liña, os pasos deben dirixirse a forzar un cambio no patrón de crecemento da nosa economía, que por eficacia funcional, obrígase a contar co acompañamento dun plan de ordenamento e diversificación dos sectores produtivos, e a implícita transformación das canles de financiamento das actividades empresariais, unha nova programación de estabilidade, que deixando atrás a actual deterioración, facilite a consolidación de alternativas de evolución. 

Esta resolución é obrigada, como réplica social ás rexeitables e infrutuosas medidas políticas aplicadas polo Executivo do PP, que no transcurso do seu mandato, non fixo mais que promover a "economía de casino" favorecendo a especulación financeira dos mercados e das entidades bancarias en detrimento da economía produtiva, en cuxo ámbito a destrución de emprego tomou idéntica sorte que o derrubamento empresarial.

O obxectivo non se formula doado, debendo asumirse que isto non se resolve a curto prazo, pero tamén admitindo que de persistir na tónica actual, o longo prazo será o punto de encontro dun deserto empresarial, onde a falta de solucións de emprego mesturarase coa pobreza, forzando o tránsito colectivo ao camiño da emigración.