EMPREGO, UN OBXECTIVO QUIMÉRICO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

 O Estado actual, mais que o conxunto dunha sociedade política e xuridicamente organizada capaz de impoñer a autoridade da lei, é un monopolio en mans dos mercados financeiros .........

A pouco que pasen os días e o estío vaia chegando á súa fin, tamén o barómetro estatístico verase afectado polo cambio estacional, e o descenso do mercurio non só influirá na térmica ambiental, senón tamén no desemprego, cuxa alteración revelará que aquela alardeada reactivación de meses atrás, lonxe de supoñer un cambio de tendencia no mercado laboral como indebidamente apuntaba o Goberno, a realidade é que tal espellismo debíase única e exclusivamente ao 'efecto verán', é dicir, ao influxo do arrastre ocasionado pola temporalidade turística e as campañas agrícolas de marcada estacionalidade.

De aí que agora, cando á estatística temos de cepillar o po da contaminación política é obrigado poñer límite á distorsión, pois ao mostrarse a evidencia, os feitos indican que aquela hipotética xeración de emprego foi tan só unha fábula do Partido Popular, un avultado de provisionalidade na marcha imparable da destrución do tecido produtivo, e o que é mais grave, unha mostra incontestable conforme a economía española na súa actual tesitura será incapaz de crear emprego neto en termos desestacionalizados.

A pesar do negativo impacto de resultados e que as previsións non auguran cambios en positivo, lonxe de asumir que pola vía de recortes e axustes é imposible gañarlle o pulso ao desemprego, o presidente Rajoy, inmune á denegación das cifras e presa dun optimismo enfermizo, opta por virarlle as costas á realidade mantendo continuidade co contrasentido, por medio doutra inútil Reforma Laboral e o acompañamento dunha inservible Lei de Emprendedores.

Parches ineficaces, como resulta de todo marco lexislativo que en materia laboral non traia por escolta a garantía de financiamento necesario aos directos axentes de emprego, é dicir, das miles de pemes, autónomos e emprendedores; de tal modo, que mais que ter que debaterse nunha interminable prórroga de subsistencia, poidan cumprir firmemente o seu verdadeiro papel como auténticos dinamizadores da economía e creadores de riqueza e emprego.  

Para maior abundancia temos  de constatar que a actual ausencia de crédito ameaza con afondar o calado da crise en razón a un maior debilitamento do tecido produtivo, cuxo 99% da súa estrutura, está agrupado en micropemes e pequenas e medianas empresas que pola cerrazón bancaria a prestar diñeiro, sumado aos problemas de precariedade financeira que a situación proxecta, acentúan o clima de deterioración; situación que de non se remediar de inmediato aventura o incremento da destrución das actividades empresariais, e por conseguinte, o ascenso dos índices de desemprego.

Unha barbarie inxustificable, dende o punto e hora que isto sucede unha vez producida a capitalización da banca española con inxección de axudas públicas por máis de 40.000 millóns de euros, e que en teoría faría que fluíse o crédito e que a maquinaria da actividade produtiva volvese poñerse en marcha.

A falta de interrelación efectiva entre o rescate bancario e o financiamento empresarial, pon de manifesto que a ollos do neoliberalismo imperante que rexe os destinos do país, a economía real, mais que un obxectivo preferente tende a cumprir unha función accesoria, dada a súa relegación a un segundo plano en vantaxe da economía especulativa como factor dominante.

Toda unha manobra de curtidade que desenmascara a falsidade do dogma neoliberal que formula o rexeitamento da intervención do Estado na economía, por canto, a evidencia pon de manifesto que o Estado actual, mais que o conxunto dunha sociedade política e xuridicamente organizada capaz de impoñer a autoridade da lei, é un monopolio en mans dos mercados financeiros, que carentes de estratexias de emprego impoñen a factura dos seus excesos, e collendo a saco o control, fan que todo funcione en exclusiva vantaxe dos seus propios intereses, contando co beneplácito e a colaboración necesaria do sector maioritario da representación política.

Polo tanto, conducidos por un goberno en funcións, carentes de autonomía financeira, perdido o dereito a decidir e cun Estado que mais que unha solución resulta ser un problema; sumado a iso o afianzamento do modelo neoliberal onde prevalece a protección dos capitais nacionais e estranxeiros en detrimento do dereito ao traballo, nese contexto enrarecido, é indubidable que por mais medidas lexislativas que se formulen en materia laboral por mais mensaxes propagandísticas que se emitan, cada día que transcorra con este lastre ás costas, a creación e estabilidade no emprego mais que unha posibilidade se antolla unha quimera, salvo que a maioría social aposte pola erradicación do neoliberalismo a través da substitución política e a derrota dos mercados  especulativos.

DO FUME Á DIGNIDADE

É de todo punto inadmisible que despois de estar a mirar para outro lado dende a instauración da democracia, de non ter tomado cartas no asunto nin establecido en tan longo período un marco estable de relacións bilaterais e estratéxicas....

En política, o feito de excederse en sutileza, mais que unha mostra de enxeño é unha etiqueta de estupidez, e esa equivalencia de analoxía é aplicable aos que poñen todo o seu empeño en camuflar a realidade desviando a atención da opinión pública mediante estratexias de distracción, para así manter o interese dos cidadáns lonxe dos verdadeiros problemas do país.

Se primeiro excedéronse acentuando a crise económica para impoñer como mal menor a renuncia aos dereitos sociais e a aceptación forzada do desmantelamento dos servizos públicos, agora, para paliar o deslustre que lles ocasiona unha infecta corrupción, quérennos convencer que está de moda ser estúpido para que nos adecuemos a ese estado de modernidade asumindo o papel de idiotas, e así, tras un rexistro emocional de rancio avoengo patriótico decidamos secundar a esperpéntica liorta desatada contra Xibraltar.

Ese conflito de deseño político creado á medida polo PP, coa única finalidade de envolver en fume os seus propios desmandos e propagar dese modo un proselitismo de consumo interno; toda unha estratexia de marcadas reminiscencias goebbelianas con localización nas antípodas do recomendable protagonismo diplomático.

Polo tanto non caben interpretacións nesgadas, pois aquí non existe outra realidade que unha desavinza prefabricada, un ridículo intento de causar un curto circuíto no sentido crítico dos individuos, ou o que é o mesmo, a posta en funcionamento dunha ferramenta de manipulación cuxa única finalidade é obter lealdades políticas aproveitando para iso a rendibilidade que adoita achegar a credulidade dos inxenuos.

Con todo, neste asunto o verdadeiramente problemático e ata notoriamente perigoso, non é o propio litixio en se mesmo, senón a sobredose de fanatismo de acompañamento, que de non se poñer remedio pode derivar en situacións de maior complexidade con risco inducido á violencia, extremo que resultaría impropio nunha conflagración destas características, pero de alto risco previsible cando en vez de estar dirixidos por lideres sensatos e emocionalmente estables, a dirección é conducida por uns axitadores de masas proclives ao enaltecemento de radicalismos, pero que en situación extrema, son totalmente incapaces de garantir a estabilidade e o control da situación.

É de todo punto inadmisible que despois de estar a mirar para outro lado dende a instauración da democracia, de non ter tomado cartas no asunto nin establecido en tan longo período un marco estable de relacións bilaterais e estratéxicas cos mandatarios do outro lado da reixa, sexa agora, en coincidencia coa situación de maior degradación e corrupción política e económica que vive o noso país, cando tarde mal e arrastro dispáranse as alarmas da preocupación contra unha situación de feitos consumados, cando o seu sería poñer fin á escalada de despropósitos e establecer no tempo unha axenda de diálogo como vía de solución.

O goberno de Rajoy debe subtraer escalada ao conflito deixando á marxe pendencias e refregas belixerantes, para conducirse a un encontro coa sensatez, e así reverter a orde de preferencias no facer político, cuxo protagonismo, en modo algún pode ser ostentado por esta trangallada xibraltareña, debendo orientar a acción representativa á resolución das demandas perentorias do país, cuxos expoñentes mais significativos non só radican nos numerosos escándalos de corrupción senón tamén na inestabilidade política co engadido da grave recesión e desemprego que afecta a amplos sectores da maioría cidadá.

Para tal efecto, en materia de corrupción considerando que no actual contexto tanto o Goberno de Mariano Rajoy coma o propio Partido Popular están no ollo do furacán pola súa presunta implicación en feitos desta orixe, en razón a iso e por hixiene democrática, é condición sine qua non que logo da investigación debida purifíquense responsabilidades facendo caer nos implicados todo o peso da lei con renuncia implícita se fose o caso.

Pois aínda sendo indiscutible que a política é parte innata da nosa existencia, non é menos certo, que a presenza da corrupción é o factor desencadeante da crise do sistema que motiva a crecente desconfianza nos políticos, partidos e institucións, cuxa consecuencia final é a ruptura entre representantes e cidadáns. Desencontro que non se resolve con tácticas de distracción nin defendendo aos infractores das poutas mediáticas senón cun rescate da integridade e rexeneración que devolva á función política a dignidade perdida.

E por mais enredos e voltas que lle queiran dar, mentres isto non aconteza, a degradación política manterá a súa tendencia crecente

UN CAMIÑO A NINGURES

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

De aí, que por xusto encadre haxa de concibirse ao neoliberalismo non tan só como unha ideoloxía económica, senón ademais, como un pensamento fundamentalista da vida con tendencia perturbadora, que polo seu carácter excluínte e marcadamente absolutista.

Quen fose destacado adaíl do neoliberalismo, o economista Milton Friedman, a pesar que de labios a fóra preconizaba a ausencia de toda intervención estatal na economía, curiosamente, a título persoal non predicaba co exemplo facendo caso omiso dos seus propios postulados, e así en práctica inversa, durante toda a súa vida profesional non dubidou en acollerse ás subvencións do estado de Illinois, para sufragar economicamente o desenvolvemento da súa actividade docente na "escola de Chicago", é dicir, unha mostra de perversión dun personaxe incoherente, a do teórico neoliberal cargado de contradicións que sen acudir a axudas do estado tería arruinado a súa función mercantil ás primeiras de cambio.

Irónico contrasentido de quen en vida ostentara a paternidade do moderno neoliberalismo económico; esa predicada doutrina que tras as súas hipotéticas vantaxes, enmascara un transfondo reaccionario que ademais de desvalorizar o sistema democrático, induce a incautación do aparato do estado, abrindo vía libre á liberalización de todo o público e a conversión dos recursos sociais en amortización financeira.

Eses expoñentes son o vivo reflexo da realidade extensiva que actualmente domina o panorama socio económico do noso país, cuxo afianzamento conta coa participación dunha xeración de substitución, herdeira dogmática das teses do autor neoiorquino, refírome aos membros do neoliberalismo español, ou o que é o mesmo, ese agrupado de paridade ideolóxica no que conflúe un reconvertido socialismo e unha dereita recalcitrante, digamos PSOE e PP.

Pois por desconcertante que aparente, estas organizacións a pesar de manter ante os electores a ficción das súas diferenzas a través de recias rivalidades retóricas, o certo é que as dúas correntes políticas son simplemente axentes intercambiables que en razón á súa capitalización electoral, alternativamente, veñen sendo utilizadas polo neoliberalismo como colaboradores necesarios, coa exclusiva finalidade de levar a termo o seu perverso obxectivo, que non é outro, que crear unha sociedade de desigualdades, onde pequenas elites económicas sexan os únicos favorecidos a custa de estender a pobreza á gran maioría social.

De aí, que por xusto encadre haxa de concibirse ao neoliberalismo non tan só como unha ideoloxía económica, senón ademais, como un pensamento fundamentalista da vida con tendencia perturbadora, que polo seu carácter excluínte e marcadamente absolutista, resulta totalmente contraproducente para a estabilidade do país e altamente pernicioso para a súa saúde económica e democrática.

É evidente que estes prosélitos do credo neoliberal foron os causantes da crise, de aí que supoña un contrasentido que como culpables do caos, agora, sigan á fronte da función política defendendo intereses minoritarios ligados aos seus aliados capitalistas, destinando miles de millóns de euros de diñeiro público a salvar ás entidades bancarias copartícipes da hecatombe, mentres non reparan en reducir o estado social a mínimos á vez que escamotean recursos de apoio ao fortalecemento do tecido empresarial e do emprego.

Unhas políticas de axuste que sen ser a solución de nada veñen a incitar a gravidade dos problemas existentes para desembocar nunha crise social de múltiples consecuencias; onde á depresión económica se lle suma a psicolóxica, sendo o abismo do desemprego, a degradación dos desafiuzamentos e o atraco aos preferentistas, expoñentes dos seus lesivos efectos que conxuntamente á afección repercutida en sanidade e cultura confórmase o mapa actualizado da crua realidade española.

Para maior complexidade é perceptible que o neoliberalismo como ideoloxía é inherentes da corrupción, e non soamente no plano individual, senón que o propio sistema que esa ideoloxía propicia é factor desencadeante de corrupción colectiva, cuxa proliferación se estende por igual dende o goberno ata o conxunto de expresións do sistema, abranguendo na súa afección dende o mundo empresarial ata os partidos políticos. Todo un referente de decadencia e de perda de principios éticos que rompe a cohesión social e debilita a institucionalidade, deixando relegada a democracia a un mero referente electoral, onde paradoxalmente os compromisos non toman condición de obrigas.

Por iso que os electores teñen a chave do cambio se queren erradicar o favorable statu quo duns poucos en vantaxe do interese colectivo, tomando para iso parte activa nunha rebelión pacifica pero belixerante, orientada a suprimir da actualidade política a ideoloxía excluínte do neoliberalismo, e a arma mais contundente para lograr tal finalidade é a emisión dun voto de conciencia e eficacia probada, para así evitar que os adictos a reproducir o despropósito de Milton Friedman sigan a conducirnos en dirección contraria ao futuro.

O FUTURO TEN A PALABRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Un cambio, no bo sentido de rescatar a democracia para inverter os termos de funcionamento, e dende a nova orde, dunha vez por sempre poñer a política a servizo protagonista dos cidadáns.

Se os electores deciden ir ás urnas sen ter que tapar o nariz, é de imaxinar que o bipartidismo en España teña tocado teito, e iso non só pola estendida corrupción que salpica aos dous grupos políticos do "club dos infectos", senón tamén, polo incumprimento continuado de ambas as dúas organizacións coas expectativas dos seus votantes, tendo de engadir igualmente a insolvencia executiva dos seus gobernos de alternancia; conxunto de aspectos determinantes da crise sistémica na que está sumida a maioría política do país e por derivación as institucións da súa dirección.

É máis que notorio que os membros deste referente de dualidade política gastan as súas enerxías en cuestións de escasa importancia pública, fuxindo de afrontar os asuntos relevantes ou no seu defecto convertendo as alternativas en conflitos, e mentres tanto entréganse á promoción de banalidades e ao absurdo exercicio de confundir a vaidade coa autoestima.

Todo un problema de fondo que irremediablemente polas súas características, sitúa ao país nun estado de bancarrota política, nunha  quebra onde o poder de goberno claudica ante uns poderes fácticos, financeiros e económicos, plasmando a evidencia que España foi entregada á voracidade dos especuladores, coa agravante que mentres isto acontece vemos aos nosos representantes submisos ante o imperativo dos mercados, transixindo abertamente como se está a danar a soberanía do Estado e como se violenta a vontade democrática dos cidadáns, , asumindo con toda normalidade, como se consolida o aumento da degradación e as desigualdades sociais..

Drama que agravou 20 meses atrás en coincidencia co triunfo electoral dun "rexistrador taciturno", que tras o seu neoliberalismo de deseño, decidiu outorgar mais cota de poder aos mercados en detrimento do dereito cidadán, destinando todo o que o Estado aforra en recortes sociais a satisfacer unha débeda pública desbocada; decisión contextualizada no marco dunha política de radical austeridade que mais que unha solución de futuro afundiunos na crise de forma irremediable, de aí o noso cambio de posición, mostrando unha desvalorizada situación no contexto internacional, onde a marca España pasou de ostentar o cuarto posto na economía da zona euro, despois de Alemaña, Francia e Italia, ata nosa actual posición na peor das encrucilladas.         

Nesta alteración, os testemuños de irracionalidade non se fixeron esperar e as incongruencias prodigáronse por todas as partes tomando protagonismo de actualidade, e así, mentres o presidente Rajoy alardeaba de resultados destacando a tendencia positiva das súas políticas na creación de emprego, ao unísono, dunha parte Chistine Lagarde directora do Fondo Monetario Internacional (FMI), e doutra Olli Rehn vicepresidente da Comisión Europea (CE), chafaban a mensaxe propagandística do Presidente, a través dunha iniciativa sobre a potenciación do mercado laboral, consistente, en rebaixar os soldos o 10% a cambio do cal as empresas se comprometeran a forxar emprego.

Esta formulación ademais dunha imposición de xerarquía, non deixa de ser un ofrecemento envelenado, unha nova argucia dos mercados financeiros, cuxa única finalidade non é outra, que garantirse o cobramento urxente dunha débeda publica especulativa, próxima ao billón de euros e os seus respectivos intereses, sen risco a detraccións que supoñería o establecemento de iniciativas evolutivas e políticas activas de emprego; pero o que tamén despréndese do propósito de ambas as dúas institucións, é o fracaso das políticas do neoliberalismo austericida, apadriñadas polo oficialismo bipartidista, que pola súa cerrazón ao crecemento, ademais de impedir o saneamento das contas públicas fan que se afunda a economía e o emprego. 

Polo tanto, non é tempo de panos quentes, agora a corrección de erros sistémicos obriga asumir as súas causas promotoras, admitindo a desconexión do mundo político coa sociedade civil, ao igual que o entreguismo do bipartidismo ante a presión especulativa dos mercados financeiros, e dende esa realidade, afrontar a transformación necesaria cara a un novo sistema institucional onde non caiban oportunismos nin demagoxias populistas dos que manexan os fíos pro domo sua e dos seus directores monetarios. 

Un cambio, no bo sentido de rescatar a democracia para inverter os termos de funcionamento, e dende a nova orde, dunha vez por sempre poñer a política a servizo protagonista dos cidadáns.

Para alcanzar este obxectivo é imprescindible que a sociedade como colectivo se desprenda de indolencia e decida tomar compromiso polo seu futuro, aceptando ser parte activa da confrontación histórica, e convencerse que da súa implicación depende a derrota dun bipartidismo cómplice, finalidade crave para combater sen escudo aos que despois de xerar a crise fixeron desta o seu mais perfecto negocio a custa de sumir ao conxunto da sociedade na miseria colectiva

E DAMOCLES ENFUNDOU A ESPADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Mais que nunca, o país necesita e merece ser gobernado por xente decente, pois xa abonda de estar dirixido por individuos sen código de conduta ou indiferentes ás regras democráticas.

Na metáfora, Damocles, cando viu que a espada pendía ameazante sobre a súa cabeza suxeita exclusivamente polo fráxil pelo da crina dun cabalo, o pánico causoulle efecto na súa apetencia de influxo e ante o risco dun tráxico desenlace, decidiu renunciar ao desfrute das excelencias que acompañan o exercicio do poder, rexeitando de plano o sono de converterse nun mandatario.

Pero o que fora unha anécdota moral utilizada historicamente para advertir das implicacións que acompañan ao liderado, nos nosos días, aquela alegoría exemplificante quedou sobresida; agora, os profesionais da xerarquía despistaron todo temor ao risco por alcanzar a hexemonía, pois onde figurativamente pendía o perigo daniño dunha folla de aceiro, hoxe triunfa o demérito en prácida avinza cunha tolerada e masiva corrupción.

Por iso, que afirmar que a democracia en España foi derrotada antes de iniciar a súa andaina, mais que unha expresión extravagante é unha apropiada resposta á realidade, unha referencia precisa do evidente; pois a estas alturas, é manifestamente perceptible que os que tomando a testemuña da autocracia comprometéronse a abordar o cambio político, salvo honrosas e minúsculas excepcións, os figurantes, foron o peor de cada casa. 

Sendo atroz consecuencia de tal afirmación, un comprometido historial de 36 anos de permisividade a unha perversión continuada e crecente, que en toda aparencia, sen distingo nin confusión, mais que o esperado cambio positivo foi a prórroga mimética dos trazos mais característicos da ditadura franquista.

Nunha democracia ecuánime, seria impensable imaxinar que fosen as urnas quen prodigaran a crispación e o estado de involución, quen primaran os hábitos degradantes e a vitoria "contra natura" da peor ralea política, e iso por insólito que resulte, é o que repetidamente, por mala praxe e manipulación electoral vén acontecendo no noso ordenamento.

Alarmante tendencia que urxentemente é obrigado investir por imperativo de rexeneración, para así, dunha vez por todas erradicar os malos hábitos políticos, situando aos titulares da decadencia e as súas organizacións de pertenza no ámbito da marxinalidade, que por saúde democrática lle pertence a quen son os principais culpables do actual estado de prostración.

Mais que nunca, o país necesita e merece ser gobernado por xente decente, pois xa abonda de estar dirixido por individuos sen código de conduta ou indiferentes ás regras democráticas; de representantes do arco parlamentario que tras as siglas dos seus partidos, sen o mínimo pudor, utilizan fraudulentamente os rendementos electorais para impregnar a política de indecencia e inmoralidade.

É moita hora de hixienizar a esterqueira política, cuxa inmundicia salpica por un igual tanto ao PSOE coma ao PP; é unha emerxencia poñer punto final aos continuos e vergonzosos casos de corrupción que próximos aos dous millares teñen no Bárcenas e os EREs os referentes de actualidade; todo un cóctel explosivo que de non se desactivar a tempo, mais pronto que tarde, polo arrastre das súas consecuencias, ademais de levar ao país á mais profunda ruína económica e institucional, ameaza con provocar un conflito social de primeira magnitude con risco implícito de revoltas violentas.

Agora son inútiles as pantomimas parlamentarias, de aí que resulte esperpéntica a última sesión da cámara, un insólito debate entre corruptos, onde o pestilente mesturouse co vomitivo. Un finxido enfrontamento entre o PP e o PSOE, cando a percepción xeneralizada é que entre eles non existe distinción e que ambas as dúas organizacións, conxuntamente, conforman a mais infecta casta política imaxinable.

Por iso aínda que ambos os dous neguen implicacións, e obxecten entoar un mea culpa, mea máxima culpa,. o certo é, que o veredicto cidadán xa está emitido e ao seu ver os desenganados electores manifestan unha total retirada de confianza por perda de credibilidade. 

De aí que Rubalcaba e Rajoy co seu "duelo de titáns", poderán negar en sede parlamentaria o a todas luces  evidente, poderán enganarse a se mesmos; pero xamais convencerán os millóns de electores que abriron unha brecha coas súas formacións, dando unha resposta de indignación e rexeitamento cidadán, que prognostica cambios radicais nos resultados das próximas citas coas urnas, un derrubamento que ameaza a omnipotencia dun desastroso bipartidismo.

Con todo, o grave desta corrupción "en diferido" non é tan só ser o punto de encontro da degradación política, senón ademais a repercusión do seu custo social, e o impacto dos seus efectos na calidade de vida dos cidadáns, por ser aspectos influentes no deseño dun futuro de progreso.

O actual estado de crispación ten por único remedio un proceso de rexeneración política, e para iso, é condición "sine qua non" que a espada volva pender sobre a cabeza de Damocles.