26 jul 2013

AS ADVERSIDADES DO BIPARTIDISMO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A política que debese ser unha ferramenta transformadora, e ao mesmo tempo protectora dos dereitos sociais, actualmente, non serve para dar solución ás aspiracións da cidadanía pola evidente degradación do sistema bipartidista.


Circunscribir a lexitimidade democrática á soa consideración do resultado duns comicios, ademais dunha irreflexión disparatada é negar o evidente, ou o que é o mesmo, é querer contradicir a quen manteñen que o sistema electoral español dende a súa implantación non serviu para afianzar as institucións do Estado de Dereito, senón que exerceu unha función contraria ao propiciar o declive das súas entidades e desencadear a decadencia democrática.


Un afundimento motivado en exclusiva polo desenvolvemento do sistema electoral, cuxo principal obxectivo dende a súa orixe foi instaurar a prevalencia de intereses dun sector selectivo da clase política, que de forma asidua, impuxo esta arbitrariedade por enriba dos dereitos colectivos da cidadanía.



Tomando lección da historia, é conveniente recordar que cando se inicia a transición democrática, a ferramenta lexislativa en materia electoral aplicada nos primeiros plebiscitos "libres", foi o Real Decreto-Lei de marzo de 1977, marco lexislativo imposto polas cortes franquistas á marxe da oposición democrática da época, coa gravidade engadida que a pesar do tempo transcorrido, no fundamental, aquel mecanismo electoral segue mantendo a súa vixencia e finalidade, que non é outra, que facer prevalecer a gobernabilidade sobre a representatividade, consagrando deste modo o principio conservador do dereito electoral.

Conxuntura que sitúa teoricamente ao bipartidismo como única alternancia posible, de aí, que as forzas políticas (PP-PSOE) beneficiadas por unha representación superior á súa forza real; por inxusto que resulte o sistema, en reciprocidade ao privilexio que tal situación lles confire, non dubidaron en opoñerse á instauración dun sistema electoral alternativo que garantise o principio de pluralidade e o recoñecemento da soberanía popular nos seus xustos termos.

A política que debese ser unha ferramenta transformadora, e ao mesmo tempo protectora dos dereitos sociais, actualmente, non serve para dar solución ás aspiracións da cidadanía, pola evidente degradación do sistema bipartidista, pois o oficialismo político mais que cumprir o mandato dos seus electores, converteuse no aliado natural do poder económico, utilizando o seu fraudulento crédito electoral coa única finalidade de secundar as esixencias dos mercados financeiros no seu empeño por desmantelar o marco de liberdades e suprimir os dereitos conquistados.

Por iso resulta evidente que tras o esgotamento do sistema bipartidista non encontremos nada distinto que a realidade dunha crise económica exponencial mesturada cunha profunda corrupción política, de aí o decadente panorama que preséntasenos e cuxa orixe ten a súa motivación no descrédito de licenciosos comportamentos e desmedidos privilexios desta "casta "política.

Motivos que por excedidos, contrastan coa dolorosa situación que padecen a gran maioría dos cidadáns que fartos de abusos, pacificamente, renuncian á súa pasividade característica para tomar a rúa, facerse oír, e así, mobilizando as conciencias, demandar outra forma de democracia distinta que reporte un Estado distinto, cuxo obxectivo esencial sexan os cidadáns.

Para implantar cambios efectivos na estrutura política, económica e social deste país é inútil demandar a participación política do oficialismo dual que representa a alternancia bipartidista, pois por conduto regulado nada cabe esperar dos partidos beneficiados pola actual conxuntura.

Ningún resultado positivo débese inferir dunhas organizacións políticas acomodadas, que perderon o sentido da decencia e que en crítica correspondencia reaccionan impulsivamente ante a presión da sociedade civil, ao negar lexitimidade democrática ás reivindicacións colectivas da cidadanía, mentres camuflan o incumprimento sistemático de todas as súas promesas electorais ao abeiro da recorrente escusa de ostentar o mandato das urnas.
Cando debesen asumir que a mobilización popular é a réplica á pasividade política, e nunha sociedade democrática, a fórmula de presión necesaria para forzar o cumprimento dos dereitos recoñecidos constitucionalmente.

Polo tanto, actualmente non existen dúbidas para resumir dicindo, que o principal inimigo do estado de dereito é sen dúbida o bipartidismo conxénito, esa alianza de intereses que dende as orixes da transición, vía alternancia política, entre o neosocilismo e o neoliberalismo, repartíronse o desempeño da función executiva do Estado, cuxa prolongada vixencia creou un estado de falsa democracia, onde a relación entre o malestar económico e inestabilidade deu paso a unha profusión de conflitos sociais, coa frustración engadida que supón ver como agora os teus representantes aprópianse da política para poñela ao servizo exclusivo de intereses espurios.

De aí que para rescatar a democracia e alcanzar unha nova orde electoral, previamente, haberá que derrotar o bipartidismo  como principal inimigo a bater.

19 jul 2013

APOLOXÍA DO HERMETISMO

PUBLICADO 20/07/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

En política hai excesos imperdoables e os que incorren en prácticas corruptas non deben ter rexeneración posible.

Ironicamente, mentres o PP promove no Parlamento a Lei de Transparencia que supostamente persegue erradicar o escurantismo institucional, o Presidente do executivo négase a comparecer nesta cámara de representantes, para dar explicacións sobre as graves acusacións destapadas en sede xudicial polo ex tesoureiro popular Luis Bárcenas, nunha nova versión dos feitos que nos depara este elo do Gürtel, alentado esta vez o inesperado ingreso en prisión do seu principal protagonista.

Trátase de impactantes revelacións que supoñen un xiro copernicano ao declarado anteriormente, por canto o seu contido lonxe de ambigüidades incribles, destapa unha nova versión mais verosímil dos feitos, que resulta ser especialmente demoledora para o líder de Xénova 13 ao atribuírlle a percepción de sobresoldos en diñeiro negro, como tamén, ter tolerado o financiamento ilegal do partido conservador. Aspectos que por hixiene democrática o señorRajoy, en primeira instancia estaría obrigado a explicar con luz e taquígrafos ante o poder lexislativo, á marxe das decisións que sobre o particular decidira o poder xudicial, pois de confirmarse a veracidade das devanditas confesións, é evidente que tería incorrido en encubrimento, branqueo e tráfico de influencias.

A actual reacción á defensiva do máximo executivo do Estado, delata que é agora cando estamos ante a auténtica versión dos feitos, de aí, o radical cambio de posición mostrado, despois de cinco anos consecutivos defendendo publicamente a inocencia do seu ex correlixionario e a súa calidade de home honrado.
Sendo agora, en coincidencia co destape de inconvenientes secretos cando o Presidente decide mudar a versión de outrora para subscribir a teoría da chantaxe; toda unha clara manobra de evadir responsabilidades, mentres toma bautismo de hipocrisía ao tempo que, nun alarde de grandilocuencia manifesta que o Estado de dereito non se somete a chantaxe.

Afianzarse nun triunfo electoral desvalorizado, mentres se subestima un crecente clamor cidadán de réplica, non é propio de políticos intelixentes, mais ben, é unha mostra de insensatez de quen a través do engano e subterfuxios aposta por secuestrar a vontade dos electores ao tempo que desoe o descontento social coa malsá intención de desvirtuar a democracia.
Nociva tentativa de alterar a normalidade, para no medio da desorde oficializar a corrupción como norma de goberno; práctica estendida que aínda emanando do bipartidismo ten actualmente no PP o seu principal artífice; en razón a un acumulado de alarmantes prácticas que pola súa superada dimensión culminou os límites do escándalo para tomar escala de alarma social de primeira magnitude, nun contexto de frustración colectivizada. onde as palabras política e honradez se fan totalmente incompatibles.

E é nese marco de complexidade, exhibindo un irresponsable optimismo, onde o presidente Mariano Rajoy maltreito polos receos da corrupción, deambulando, transita ao fío dun grave conflito institucional que por carencia de responsabilidade ameaza con encistarse e poñer en serio perigo a estabilidade e gobernabilidade do país.
Non deberamos identificar a situación como un caso mais de corrupción, ou un escándalo que destapado polos medios de información acaba nos tribunais. Aquí a cousa é distinta e maior a súa envergadura, como o demostra o feito de estar ante a singularidade dun caso excepcional que afecta a multitude de lideres do partido do goberno, coa agravante incluída que entre os afectados está o propio presidente do Executivo.

Por máis afección que a falta de escrúpulos ocasione nas filas conservadoras, nada será comparable co prexuízo que eles causaron na estabilidade política do país, que mais que menos, era o mais importante baluarte fronte á crise, ao que haberá que engadir igualmente a depreciación da credibilidade ante o exterior. Sendo por iso agora indistinto, que consumada a quebra, Rajoy explique ou cale o que negociaba con Bárcenas.

En política hai excesos imperdoables e os que incorren en prácticas corruptas non deben ter rexeneración posible, e iso tamén deberan sabelo os máximos responsables da patronal, pois por mais que acudan en auxilio e outorguen cobertura de referendo ao actual xefe do Executivo, teñen de asumir, que despois da súa lamentable odisea sempre será un presidente baixo sospeita, que polo ben do país e limpeza democrática, non lle queda outra que presentar a súa dimisión e convocar novos comicios para que o pobo poida elixir a uns representantes fiables e confiables.

Ese que non outro, debe ser o único desenlace posible para os que se dedicaron a impulsar a apoloxía do hermetismo.







12 jul 2013

AS VANTAXES DOS CORRUPTOS

PUBLICADO 06/07/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
O grao de deterioración que vive o país, institucións, representantes e demais aparellos da trama,  fai pensar que aquela transición da ditadura á democracia, aquel proceso definido como modélico e homologable a calquera democracia consolidada, non foi mais que un alarde publicitario.


Hai acontecementos históricos, que lonxe de converterse en referentes da posteridade quedan relegados ao papel testemuñal dunha eventualidade inadvertida, mentres outros episodios por remoto que sexa a súa orixe, en consonancia á carga de impacto coa actualidade e analoxía con feitos presentes, mais que un distraído espazo entre as liñas do sucedido,  manteñen plena vixencia como modelo  de contraste, para converter o pasado en prólogo inequívoco do noso futuro.

Pero aínda cando toda regra ten as súas excepcións, a corrupción por inxustificable, nin dispón de marxe de presunción nin tampouco admite absurdos amparos de procedencia, de aí, que resulta unha estupidez irnos cinco séculos atrás e botar man da arraigada tradición picaresca do país para establecer connotacións entre aquel sub - mundo marxinal do furto e o engano, cos notorios casos de corrupción e enriquecemento ilícito protagonizados na actualidade por un amplo elenco da clase política.

Pois tal correlación á parte de desafortunada, é un intento absurdo de equiparar a repercusión dunha reprochable picaresca co efecto demoledor da corrupción institucional, unha perversión que salpica á case totalidade das formacións políticas no contexto dunha complexa ensamblaxe, que ademais de poñer en cuestión a credibilidade dos representantes públicos, xerando dubidas de estabilidade no propio sistema, pola alarma social e o prexuízo engadido, que mais que unha lenda negra converte á corrupción nun  problema transcendente e a segunda preocupación dos cidadáns.

O grao de deterioración que vive o país, institucións, representantes e demais aparellos da trama,  fai pensar que aquela transición da ditadura á democracia, aquel proceso definido como modélico e homologable a calquera democracia consolidada, non foi mais que un alarde publicitario, un trámite de autosatisfacción, en síntese, a xulgar polos feitos, mais que o logro dunha conquista de transformación social foi unha prorroga dos peores hábitos do réxime absolutista precedente.

Un réxime democrático que se prece, non pode a ningún efecto ser relegado a un segundo plano da súa propia esencia, sendo inadmisible que mentres é cuestionada a vontade popular, as organizacións políticas que debesen cumprir a función de garante das demandas dos seus representados, lonxe de actuar en consecuencia acatando o mandato electoral, opten pola reprodución dunha segunda ditadura, coa única finalidade de deixar bo recado as vantaxes das organizacións de pertenza, a das súas bases militantes e demais achegados, implantando ao efecto un sistema de captura de rendas, onde o interese particular dos seus obxectivos sitúese por enriba do interese xeral da colectividade.

Estas prácticas pouco ortodoxas á parte dun expoñente expresivo da tendencia política á corrupción, é un referente inequívoco do malestar que produce a indignación, e o caldo de cultivo apropiado para que unha nova xeración con diferente compresión política e mentalidade renovada sexa capaz de facer posible un cambio de rumbo 
coa posta en marcha doutra transición, que en boa lóxica, deberá implementarse coa necesaria reforma da constitución para adecuar o seu contido ao desfase causado pola prolongada temporalidade da súa vixencia e a necesaria adecuación aos novos tempos.

Outra das razóns que demandan a renovación integral da cúpula política, é sen dúbida, poñer fin áinterminable historia de turbio financiamento dos partidos políticos, que en se mesma, polo seu carácter estrutural é o río revolto que concentra os maiores casos de corrupción e cuxa erradicación se antolla farto difícil pola dificultade que leva consigo o desmantelamento dunha complexa armazón na mentalidade duns presuntos implicados que a pesar das súas connotacións, sosteñen, que os seus excesos son a forma habitual de facer política.

De aí que non abonde en exclusiva cunha metamorfose de renovación de cadros, 
non 
podemos esquecer que o financiamento irregular dos partidos é tan antigo como a instauración da democracia e que a súa defectuosa disfunción temos de buscala na mala praxe dos propios políticos e as súas e organizacións, mais proclives a seguir desenvolvendo a súa actividade na contraposición xurídica, deixando a porta aberta ao chalaneo e o tráfico de influencias


Xa que logo, é obrigado tomar conciencia, asumindo, que a única finalidade da corrupción política é acumular poder económico, e en razón a iso, a súa continuidade só traerá consigo a prórroga do desprestixio político e a destrución da democracia.

5 jul 2013

EN CORRUPCIÓN, NON HAI FUTURO

PUBLICADO 06/07/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Iso ten  de ser así, porqué tamén os moi patriotas ademais de   entoar o seu himno deben lavar a bandeira.

Hai coincidencias reveladoras, concorrencias que por confusas, poñen de manifesto a difícil relación entre ética e política; son situacións que deixan ao descuberto a falta de escrúpulos da clase política, quen salvando matizadas excepcións, mais que identificarse con accións de correcta actitude en proveito do interese xeral; independentemente das ideas, os seus protagonistas, funcionan como un colectivo de individuos despolitizados, unha casta corporativa cohesionar, cuxa única pretensión é a autoperpetuación no cargo, para dende tal vantaxe exercer en exclusiva a defensa dos seus propios intereses.

Indecente conduta de quen, ademais de abandonar o seu compromiso de representación, prodiga o triunfo do ilícito facilitando que se impoña a barra libre da corrupción, que polo relaxamento dos principios éticos e a violación do deber institucional ten alcanzado carácter orgánico.

Por iso que na actualidade, cando xudicialmente faise patente a identidade corruptora e corrompida e, aínda a sabendas de estar ante unha práctica contraproducente para o desenvolvemento económico e social do país; as forzas políticas involucradas, lonxe de recoñecer a súa implicación nos feitos e evacuar responsabilidades a través de accións de loita contra esta pandemia; a pesar da contundencia do evidente, proseguen na súa obstinación de negar a súa existencia, sen caer na conta, que ocultar a corrupción é idéntico a compartila.

Nin que dicir ten que tras esa negativa a cambiar o estado das cousas, subxace o irrenunciable empeño en manter a opacidade como regra de competencia co fin de proseguir a actual dinámica de adxudicación nos procesos de licitación pública, dando continuidade á abusiva figura do concurso fronte á poxa, e iso, en razón a que o concurso por ben estructurado que estea, sempre ofrece unha marxe de discrecionalidade á hora de avaliar os seus contidos cualitativos, extremo que facilita, que políticos e funcionarios implicados no procedemento poidan dirixir ao seu criterio o sentido da adxudicación.

Interesado formato polo tanto, para os que perseguen utilizar esa discrecionalidade en beneficio propio, pero fatalmente pernicioso, cando o manexo de tal recurso non conta con sistemas de control axeitados e por excedido atropelo pasa a converterse no detonante da corrupción.

De aí que sexa esta e non outra, a razón mais relevante pola que  a contratación pública deba identificarse como a actividade de goberno máis vulnerable á corrupción, e a causa principal deste problema é sen dúbida a concentración do poder político.

Por iso, que aínda que Rajoy negue que España é un país corrupto, ou manifeste que tal afirmación é terriblemente inxusta por inadecuada e aleatoria, o certo é, que o noso país ten 1.661 causas xudiciais abertas por corrupción política.

Tamén cando as grandes construtoras aseguran que calquera relación do seu colectivo con presuntos casos de corrupción é unha infamia máis contra o sector que nada ten que ver coa realidade; están a ocultar que algunhas destas empresas construtoras, ademais de aparecer como doadores de grandes sumas, fixeron ingresos directos en contas abertas por Luis Bárcenas en Suíza, como pagamento de peaxe polos lucrativos contratos públicos que lonxe de lograrse por conduto regulado, foron "adxudicados a dedo" por administracións gobernadas polo Partido Popular e, cuxa contía excede os 6600 millóns de euros.

De aí, que ante a contundencia das probas sexa totalmente inaceptable que os directos
implicados, en vez de afrontar a realidade dos feitos e poñer remedio á situación, intenten aliviar responsabilidades a través de versións absurdas para convencernos da súa inocencia, cando o camiño pasa pola instauración dun cambio dirixido a reconquistar a honestidade na función pública; pois a persistencia da corrupción ademais de crear inestabilidade política deteriora o ámbito das actividades económicas afectando a factores claves na saída da crise e moi especialmente ás Pemes, motores de desenvolvemento e de creación de emprego, pero extremadamente vulnerables cando entra en xogo a corrupción.

En liña ao exposto, é deducible que ante a complicación que representa o fenómeno da corrupción resulte imprescindible que expertos en materia afronten con urxencia a redacción dun estudo analítico, que aborde a súa natureza e efectos, e a seguinte paso, utilizar as conclusións para elaborar unhas directrices practicas coas que afrontar o seu proceso de erradicación e o rescate parello da transparencia democrática, poñendo especial énfase en recuperar o concepto de servizo público que debe cumprir a  función política.

Iso ten  de ser así, porqué tamén os moi patriotas ademais de entoar o seu himno deben lavar a bandeira.