UN PROTECTORADO NEOLIBERAL

Neste estado de extrema dependencia e  autoritaria hexemonía xermánica, quedan poucas dúbidas para afirmar que o proxecto de Europa é un fracaso estrepitoso, por canto, perdeuse a esencia da súa finalidade, sustentada nun proxecto de cohesión político - social.

Protectorado alemán

"Diga a verdade, é a primeira vez na historia deste país que nos puxeron obrigas". Esta frase acusadora ten a súa paternidade intelectual nun aguerrido Rajoy; sendo proferida a súa locución en foro parlamentario dende o seu escano, cando como xefe da oposición arremetía contra o seu antecesor no cargo, o ex presidente Zapatero, acusándoo de ser o responsable de enterrar a nosa soberanía económica para converternos nun protectorado alemán.

O certo era que a xulgar polas súas palabras, ao líder do PP, agora presidente do Goberno, non lle faltaba razón en censurar a Presidencia de quenda  da UE, por canto, Rodríguez Zapatero finalizaba a súa xestión cun balance desastroso; tanto era así, que poñía termo ao seu mandato semestral deixando ao propio país coa "economía intervida", e iso, a pesar os bos augurios que anticipadamente preconizara a pitonisa oficial do PSOE, Leire Pajínco seu galáctico acontecemento planetario.       

Á marxe do anecdotario do disparate, agora, cando o resultados da política do novo Executivo falan por se sós, é cando o Presidente en vez de predicar co exemplo se empacha de contradicións, asfixiando a súa decaída integridade na incoherencia dos seus anatemas de antano.

E así, o que entón resultaba ser un pernicioso protectorado alemán, a tempo presente, transformouse nun referente de devoción, nun enclave onde a sacerdotisa Merkel predica a doutrina neoliberal que resulta ser o sono da dereita española, de aí, que agora a Rajoy se lle desinche aquel empacho patrio e decida engadirlle crise á crise, renunciando ao principio de soberanía para que o seu Goberno cinga o facer político ao exclusivo ditado do enxame político teutón.

Á parte dos manifestos despropósitos do actual Presidente do Executivo, neste estado de

Pemes sen financiamento

extrema dependencia e autoritaria hexemonía xermánica, quedan poucas dúbidas para afirmar que o proxecto de Europa é un fracaso estrepitoso, por canto, perdeuse a esencia da súa finalidade, sustentada nun proxecto de cohesión político social, entre cuxos obxectivos mais relevantes estaba o reequilibrio económico territorial, é dicir, a eliminación das periferias a través de significativos fondos estruturais coa finalidade de uniformar a riqueza.

Pero o que se presumía factible, aínda cando os primeiros anos de integración achegaba síntomas prometedores; como consecuencia da construción neoliberal do euro e do BCE, quebrouse todo o proceso anterior, e por imperativo dos intereses económicos do Bundesbank - banco central alemán, os países ex periféricos volven a ser considerados no seu termo de orixe, contrariando a lóxica colectiva que presidía as decisións iniciais, circunstancia que impuxo a dinámica de centro-periferia como práctica dominante, co despropósito engadido, que en axuste a este novo formato, inversamente ao imaxinable, quen ostenta o papel de centro non é a Comisión Europea, senón que o pleno dominio recae unilateralmente en Alemaña.

Aquí non caben mais ambigüidades políticas, e polo tanto, ante a ofensiva a que estamos sometidos, os representantes institucionais mais que pregarse a intereses espurios teñen de tomar posición decidida, pois dende a responsabilidade do seu cargo de representación están obrigados a poñer limite a estafa que actualmente sustenta a montaxe da construción dunha Europa, supeditada ao capital financeiro alemán en prexuízo do resto dos estados membro; para evitar con iso que no conflito de compatibilidade forzada entre democracia representativa e neoliberalismo non sexa este o triunfador da contenda, pois os feitos avalan que o neoliberalismo non só é unha concepción política económica, senón tamén, unha filosofía política e ideolóxica que perturba todas as dimensións da vida social.

Por iso mais que dar continuidade a tan perigosa deriva, estratexicamente, o obrigado sería establecer un consenso para que a UE afrontase de partida a reformulación do seu deseño e a pluralidade da súa finalidade, suposto contrario, a democracia terá os días contados e o futuro de Europa terá alcanzado a súa mais que probable disolución.

Xuventude vía emigración

Nesta dirección, resulta un anacronismos relegar o relevante ao plano do accesorio, e en vez de forzar a restitución dos valores democráticos, caer na complicidade de validar a disfuncionalidade existente e a primacía dominante, a través de absurdas estratexias, como o pacto referendado por PP, PSOE, CiU, PNV, UPyD, CC e UPN, cara ao Consello Europeo, clausurado onte, cuxo contido foi un novo brinde ao sol, onde as reivindicacións formuladas sobre a unión bancaria, o financiamento das pemes e o plan de emprego xuvenil, unha vez máis quedaron nunha lista de bos propósitos por obra e graza  da intransixente austeridade neoliberal do   protectorado amigo da emperatriz Merkel.

PEMES E AUTÓNOMOS, ÚNICO REMEDIO

PUBLICADO 22/06/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

A CEOE lonxe de significarse como o referente do vangardismo empresarial no sentido colectivo e plural, funciona como un lobby das grandes empresas, e  fala por boca "do Ibex 35".

O escándalo aínda recente de Gerardo Díaz Ferrán, expresidente da CEOE, quen a semana pasada foi inhabilitado pola Xustiza durante 15 anos para representar ou administrar bens alleos, sumado, á desvergonza demostrada por quen fose vicepresidente da entidade,Arturo Fernández, quen en razón a denuncias cursadas polos seus propios traballadores se viu forzado a abandonar o cargo por incorrer en prácticas salariais pouco ortodoxas; foron senllas perversións que por excedidas, fixeron saltar a barreira da camuflaxe poñendo ao descuberto un conflito que por mais condición de actualidade que aparente, a súa matriz, é tan antiga como a propia institución.

Á marxe da probada proximidade de ambos os dous personaxes ás filas do PP, resulta evidente, que durante o exercicio de mando destes dous representantes no foro empresarial da CEOE, déronse cita ao completo todas as terminais da corrupción, entrelazándose turbias conexións entre a opacidade dos paraísos fiscais co non menos velado financiamento dos partidos políticos. Unha turbia deriva que veu a agrandar o desprestixio dunha institución, que a pesar da súa cuestionada lexitimidade, ten atribuída en exclusiva a representación patronal do país.

É nesta tesitura cando o actual presidente da organización Juan Rosell, trata de atallar ese desprestixio interno a través dunha modificación estatutaria, coa aprobación dun código de boas prácticas para que a transparencia e a ética estean presentes no conxunto de actuacións da patronal; referendo alcanzado co apoio maioritario dos asistentes á Asemblea Xeral clausurada o martes pasado, éxito que ao final será unha ratificación de pura formalidade con nulo valor efectivo e que por conseguinte, para nada alcanzará o obxectivo desexado polos promotores da iniciativa.

Iso débese a que a CEOE lonxe de significarse como o referente do vangardismo empresarial en sentido colectivo e plural defendendo as distintas sensibilidades na súa relación coas institucións, funcione tan só como un lobby de grandes empresas, cuxos membros falan por boca "do Ibex 35".

Práctica de representación que deixa á marxe a un colectivo de tres millóns de traballadores

autónomos ao igual que aos tres millóns duascentas mil Pemes, sendo significativo que mentres a CEOE avala as medidas do goberno e considera que a economía iniciou a súa recuperación, no extremo oposto, son estes dous colectivos os que lonxe de sumarse a ese optimismo esixen do goberno unha rebaixa de impostos e medidas financeiras que posibiliten a creación de actividade. Toda un reflexo de dúas realidades encontradas que por dispares en modo algúns poden ser resoltas no contexto artificioso dunha uniformidade prefabricada.

De aí que o dispendio de optimismo teña as súas matizadas reservas, e así, cando o presidente do Goberno, Mariano Rajoy, e os empresarios de elite, encabezados polo líder da CEOE, Juan Rosell, coinciden en manifestar que o peor da crise económica está superado e que a necesidade de afondar nas reformas iniciadas debe seguir o seu ritmo, tal percepción, non deixa de ser unha distorsión, un calculado deseño participado conxuntamente por un selectivo bloque empresarial en combinación co goberno conservador do PP, co obxectivo de alterar a realidade nun imprudente intento de encubrir o evidente

Pero o certo é, que tras ese finxido entusiasmo a certeza se encarga de espir as aparencias para situarnos ante unha realidade oposta, cuxos efectos indican que o derrubamento da estrutura empresarial mantén a súa tendencia ascendente, sinalando para o efecto, que xa son mais de 425000 o número de pemes e autónomos que tiveron que botar o peche nestes anos de crise, aínda cando a recén aprobada Lei de Emprendedores formalmente establece para ambos os dous colectivos medidas de axuda, estímulos e bonificacións fiscais, para mitigar os efectos da crise.

A pesar do contido do novo marco lexislativo, por consentida permisividade do Goberno coas entidades bancarias responsables da crise, son estas, as que  esta vez coa súa dinámica de retención financeira seguen sendo o factor de constrición, e responsables do continuo desmantelamento do tecido produtivo.

Por iso ante esa actitude e á marxe do permanente escamoteo manifestado pola CEOE, o certo é, que as Pemes e os autónomos son a forza motora da nosa economía e os principais xeradores de emprego, por iso resulta necesario que de forma inmediata se establezan medidas de calado na dirección de salvar a obtención de crédito e liquidez. E sobre calquera outra medida, esa ten de ser a resposta debida para lograr a recuperación económica.

MAIS QUE UN PACTO, UN DESIDERÁTUM

PUBLICADO 15/06/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Resulta un exercicio de frivolidade que en vez de abordar con determinación os grandes males estruturais da nosa economía, os membros da alternancia bipartidista intenten agora despistar a  vasalaxe que gardan aos mercados financeiros.

A crise, oficialmente recoñecida polo seu compoñente económico, tivo na destrución do sector da construción o seu factor desencadeante como consecuencia da política especulativa dos empresarios e a anómala xestión das entidades financeiras; colectivos, que gorecidos na permisividade urbanística que representaba a aprobación da Lei do Solo do PP, asumida en prorroga polo PSOE, fixo que durante unha década, a irracionalidade do referido marco lexislativo se convertese en fío condutor da apoteose inmobiliaria xerando a reprodución expansiva dun modelo de urbanismo inadecuado.

Todo iso, coa aquiescencia dos dirixentes dos gobernos de dual signo político, os que, a pesar da desaconsellable advertencia de expertos analistas, en vez de proceder en cautela tomando nota de dominio, fixeron oídos xordos sobre os riscos que se estaban a acumular. Errónea conduta que por se mesma foi a peor das decisións posibles.

Por iso que en razón ás súas actitudes irresponsables e desprevidas, hase de sinalar, que en primeiro termo foron as autoridades políticas os directos responsables do estalido da crise, pois a pesar do risco que tal permisividade entrañaba, admitiron que aumentase o endebedamento en beneficio da banca, e cando o erro debese ser referente de emenda, en vez de proceder en consecuencia apostaron por manter unha situación de persistencia, de aí, que contra todo prognóstico e a pesar da negación de resultados, na actualidade, sigan mantendo a absurda pretensión de intentar saír da crise sen acometer as reformas estruturais que desencadearon a súa xénese.

Así, o notorio desleixo e falta de reacción política, foi a escusa apropiada para que "a presión

dos mercados financeiros" levase a cabo o que sempre ambicionara esta elite dominante, tal era, ostentar o ámbito exclusivo do poder de Estado, para así dende a xerarquía de mando, impoñer o seu libre albedrío coa única finalidade de prodigar que o investimento nos sectores especulativos fora a directriz preferente en detrimento da economía produtiva.

Pero por mais empeño que os representantes políticos do PSOE e PP poñan en disfrazar a realidade e por mais sutilezas que ambas as dúas formacións empreguen en camuflar a súa obscena reforma constitucional de blindaxe oportunista  dos mercados especulativos; o que supera a desvergonza política, é, que os nosos representantes democráticos adxudiquen aos electores o papel de chibo expiatorio, chegando ao extremo, de esixir aos que non tiveron responsabilidade na orixe da crise, que paguen os pratos rotos, facéndoos asumir ao efecto o financiamento xeral. da débeda mediante políticas de austeridade ao só obxecto que as clases de renda alta non teñan que contribuír ao soporte do Estado.

Desafortunados plans de axuste, cuxo contido ademais de insolidario, lonxe de desempeñar un efecto estimulante cumpre a función oposta, provocando de forma inevitable a deriva da economía cara ao desastre.

En liña ao exposto, resulta un exercicio de frivolidade que en vez de abordar con determinación os grandes males estruturais da nosa economía, os membros da alternancia bipartidista intenten agora despistar a vasalaxe que gardan aos mercados financeiros, a través dunha montaxe de evasión, consistente na posta en escena dun pacto de conveniencia política entre Rajoy e Rubalcaba, a través dun armisticio exento de contidos transcendentes, pero con altas doses de valor simbólico, que para nada acelerará a recuperación, nin exercerá función revulsiva de ningún tipo. 

Mais ben acentuará a prórroga do estado de precariedade existente, dilatando a posta en marcha da mais que necesaria proposta de resolución integral, determinación obrigada pola situación dunha economía, que mais que arranxos puntuais, precisa a substitución completa dunha maquinaria que non funciona.

Xa que logo, resulta inaudita a estendida incongruencia ideolóxica de quen exercen de valedores do dogma neoliberal, e á vez, nun exercicio de disparatada dicotomía, intentan atribuírlle a este mesmo modelo político a calidade de xerador de emprego sen ningunha base empírica de sustento, cando é farto sabido, que en tal doutrina, un elemento crave no crecemento do sector financeiro de carácter especulativo foi a polarización das rendas do capital a custa dunha redución das rendas do traballo. Circunstancia que por derivación induciu unha lesiva repercusión na economía produtiva que levou engadido a mingua de emprego, para converterse en mostra concluínte, conforme sen a erradicación do devandito dogma é imposible afrontar con éxito a saída da crise.

RESCATAR AO SECTOR NAVAL

PUBLICADO 08/06/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia

Cando o próximo mércores cúmpranse 28 anos da sinatura da acta de adhesión á CEE, lonxe de  prometedores vaticinios,  a bisbarra de Ferrol estará en folga xeral.

Cando en 1984 o ministro socialista Carlos Solchaga, manifestaba que o decreto de reconversión naval aprobado polo primeiro Executivo de Felipe González, non atendía ao capricho daquel goberno senón que obedecía ex profeso á dramática situación do sector naval en España, era evidente que o entón titular da carteira de Industria estaba a mentir descaradamente, e que tras as súas declaracións de despiste ocultábase a verdadeira realidade, que non era outra, que a aceptación en cuberto das condicións de inferioridade impostas polos membros do club europeo á nosa industria naval no transcurso da negociación de adhesión do país á Comunidade Europea, ao só obxecto de suprimir a competencia española en vantaxe e defensa das súas propias factorías navais. 

Por iso que a sinatura daquel "tratado de subordinación" cuxa acta foi referendada o 12 de xuño de 1985, mais que unha panacea, foi o principio do fin do sector naval; pois aínda cando o intrigante ministro enganosamente mantiña por teoría que a culminación dos seus axustes era a táboa de salvación do sector e a garantía de sobrevivenza no ámbito da competencia internacional, o certo foi que aquelas previsións tiveron a súa inequívoca réplica no tempo que todo o aclara.

Así, cando o próximo mércores cúmpranse 28 anos da signatura da acta de adhesión á CEE,

en vez de prometedores vaticinios, nesa coincidente data, a bisbarra de Ferrol estará en folga xeral, nun acto de protesta, onde esta vez a resposta de rexeitamento á crise de austeridade mesturarase coa reprobación para cos efectos daquela fatídica decisión, cuxa única tradución a tempo presente, é a duns estaleiros sen barcos nas gradas nin carteira de contratación, unha situación concluínte que se as medidas paliativas fanse esperar e non se toman coa celeridade debida as determinacións oportunas, fatalmente, é mais que probable que o sector entre en conta atrás e haxa que certificar a súa expiración por puro decaemento.

Xulgando o facer político que acompañou os ciclos do proceso que nos conduciu a este negativo balance, evidénciase sen ningún xénero de dúbida que en tan dilatado periplo, os grupos políticos (PP - PSOE) que por alternancia ostentaron o poder executivo, foron un completo desastre á vista do seu desleixo por defender a relevancia estratéxica do sector naval do noso país ante as institucións comunitarias, e ter tragado cunhas imposicións de todo punto inaceptables.

Se á visible limitación dunha clase política remisa a forzar a flexibilización das lesivas directivas de acompañamento, engadimos o feito contrastable que a Comisión Europea màs que sensibilizarse coa situación mantivo por única finalidade restrinxir á mínima expresión a capacidade produtiva do sector naval español, é doadamente deducible a inviabilidade do cambio necesario, para que o sector recupere o espazo vital perdido e poida así competir en pé de igualdade no mercado mundial da construción naval.

Pero se iso non fose complexidade abondo para o sector, os reveses fanse mais notorios e os riscos acumúlanse, ao someter a complexidade do conflito á mais que probable influencia da férrea política de austeridade, imposta estratexicamente como medicina aos problemas das economías periféricas e cuxa aplicación ao sector, mais pronto que tarde, será forzada polos lobbys centroeuropeos co fin de acelerar o gran desastre do naval español, e así, aproveitar a conxuntura da desfeita para repartir a cota de mercado entre os estaleiros alemáns e holandeses, seguindo idéntico procedemento de acoso que o xa ensaiado no seu día contra ao réxime de tax lease.

Manobra impropia entre membros da Unión, pero de proveitoso interese para os promotores da operación, como o demostra o feito de ter enchido as súas gradas e que os estaleiros de ambos os dous países, estean a fichar os profesionais cualificados, a traballadores parados no sector naval español con alto grao de especialización para afrontar a execución da súa dimensionada carteira de pedidos.

Chegado a este extremo son inadmisibles as fraquezas, sendo obrigado tomar nota de identidade colectiva e dende a uniformidade facer unha defensa enérxica do noso sector naval, pois ademais do seu carácter estratéxico, é o motor dunha morea de cidades e bisbarras e o sustento de máis de 86.000 familias, razón abondo para rexeitar de plano a actual conivencia política e a intromisión da Comisión Europea en tendenciosas guerras comerciais.

Polo tanto, hase de entender que agora xa non se trata de debater sobre o levantamento do veto, senón, en deixar sen efecto a incongruente e restritiva regulación en materia naval, para que sexa o libre mercado a única directiva reguladora, e esa que non outra ha de ser a esixencia que o noso Estado ten que defender contundentemente, co fin de retomar ao completo esta actividade que por necesaria resulta irrenunciable. 

E  no  apoio deste rescate non terán de caber fisuras.