SALVAR AO INTENDENTE MR

PUBLICADO 26/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Para saír do labirinto, é necesario preguntarse . ¿De onde  proveu o diñeiro  que alimentaba  a suposta caixa B que  administraba o tesoureiro do PP?. Despexar esta incógnita ten  de ser  o factor esencial para chegar ao fondo do asunto.

Nunha das súas frases soadas o certeiro Mario Benedetti, viña a dicir. "Cando criamos ter todas as respostas, de súpeto, cambiaron todas as preguntas". Pois xustamente iso, variar o cuestionario é o obxectivo  que se marca o  PP ao incluír por sorpresa e con carácter retroactivo, a realización dunha auditoría externa como  nova materia,  nun  claro  intento de gañar  tempo e dificultar a resolución a curto prazo, do conflito  de corrupción  destapado por un temido  Bárcenas.  

Aquel tesoureiro do partido conservador, que  ao parecer, agora cando a man da   xustiza pulsa o timbre da súa porta e os  da casa  abandónanlle á súa sorte, el, desconforme, revólvese ameazante, mostrándose  disposto se cadra, a levar por diante  ao conxunto  da  cúpula "popular".   

Pero que ninguén  perda os estribos  que o bo está por vir, pois isto, só é  a  refrega   que antecede a toda guerra.  ! Se en política detona a   corrupción, benvido  o zafarrancho..!

Os 22 millóns  de euros que o referido implicado rmantivo  depositados na banca helvética, é evidente que non saíron  do  seu soldo de senador, pero  si do posto de tesoureiro que desempeñaba en Xénova 13, e todo indica que esa contía  formaba parte doutros  moitos millóns  de diñeiro  sen control contable, circunstancia, que ademais  de posibilitar  o desvío e apropiación sen deixar  rastro,  pola súa opacidade, tamén alimenta   a sospeita  que as irregularidades no financiamento do Partido Popular  formaban parte da  orde do día. Máximo cando as pistas  apunta a deducir que o monto global  das percepcións en B,  que pasaron  polas mans deste  receptor, superan con fartura    os 75 millóns de euros. .

Para saír do labirinto desta turbia  capitalización económica, é necesario preguntarse . ¿De onde  proveu o diñeiro  que alimentaba  a suposta caixa B que  administraba o tesoureiro do PP?. Despexar esta incógnita ten  de ser  o factor esencial para chegar ao fondo do asunto; pero   iso non se logra con absurdas auditorías sobre unha  contabilidade expurgada, como tampouco  en foro parlamentario promovendo parodias de amnistía fiscal, nin moito menos a través de abstraccións,  co  intento de facer crer á cidadanía  que tras da  monumental algarabía, só existe a identidade e a culpa dun caixeiro corrompido. 

Alucinante  forma de negar   todo vínculo de relación  entre o receptor  do diñeiro, os destinatarios  da repartición  e a trama de corruptores. Penoso  vodevil onde os actores protagonistas  empéñanse en adxudicar a autoría unilateral dos  feitos a un  pérfido  Bárcenas, mentres  proclaman  aos catro ventos  que a súa  organización política  é allea ao sucedido. Insólita evasión que por disparatada forza crear un nexo de equivalencia para asimilar  ao  ex tesoureiro "popular" co   incauto electricista que subtraeu  o  Códice Calixtino.  

!Isto é realmente patético!

É por tanto preciso concretar,  que a corrupción é un virus político  que contaxia  os procesos de contratación pública e cuxa consecuencia non é outra que a apropiación indebida dos fondos que achegan os contribuíntes, debéndose  matizar que a estendida propagación do contaxio  obedece á carencia do  antídoto apropiado. Condición oportuna para prescindir dos procedementos administrativos regulamentados, como tamén,  para  burlar os controis establecidos e posibilitar con iso   que os potenciais corruptos campen ás súas anchas.

Agora ben, politicamente sen ostentar cargo institucional   é imposible tomar partida e contrapartida  en operacións  de corrupción, e por tanto, o tesoureiro do PP, de ter recibido diñeiro desa procedencia, sería o suxeito receptor do lucro proveniente de turbias operacións promovidas directamente por políticos  do PP, quen  de seu serían os  auténticos  corrúptos. 

A pesar de todo, aínda sabendo que o oposto á corrupción  é a transparencia, a cúpula do PP segue no seu ritual  de rexeitar esa evidencia, apostando pola   continuidade e a blindaxe  contra as acusacións,  sen medir o risco que representa enfrontarse ao sentir maioritario da  cidadanía, que a seu xuízo de valor  sitúan  aos políticos, os partidos e a política en xeral como o  terceiro problema do país, seguidos en cuarto lugar  pola  corrupción e a fraude. Por iso é polo que esa manobra    de ocultación  poida resultar  demoledora, pois todo apunta a concluír, que ante o electorado, negar a corrupción equivale a compartila. 

Pero ao parecer a estratexia na  sede central do PP, circula en dirección oposta ao procedente, extremo que  orienta a pensar que a dimensión do escándalo  supera  as sospeitas mais pesimistas  e que o recoñecemento da realidade afectaría directamente  á  cúpula  do partido causando efectos devastadores. Sendo tan comprometido inconveniente a causa para chamar a formar,  ordenando  pechar filas  e  ditando a consigna de salvar  ao intendente MR.  

RAJOY QUÉRESE REXENERAR.

PUBLICADO 19/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Non son os cidadáns quen  tomaron distancia da clase política, mais ben ao contrario, pois salvo raras excepcións, é a  clase política quen cos seus actos expresa constantemente non ter  apego  algún aos cidadáns.

A perda de confianza nas institucións e o desapego á clase política por parte dos cidadáns  fai que  o grao de desafección dispárese  e salte a alarma entre os afectados, como resulta ser  o caso do Presidente do goberno,  quen nun  só ano de mandato,  baixou a súa  valoración cidadá até un 2,78. A peor cifra de avaliación adxudicada a un presidente  desde o arranque democrático, sen que a ninguén con dous dedos de fronte  se lle escapen as razóns de tan agudizada caída.

Pero polo visto,  o  que para profanos  é un clamor a voces, ao parecer, para eruditos  implicados resulta  ser unha complexidade; e  así,  ante o dilema, nun intento de descifrar  tan aparente incógnita, por decisión do Executivo  a  vicepresidenta  Sáez de Santamaría, encarga ao Centro de Estudos Políticos e Constitucionais (CEPC), un  plan para frear a actual deterioración,  co  fin de devolver a proximidade  dos electores  ás filas conservadoras,  e  do mesmo xeito, rescatar a confianza que os cidadáns  perderon nas institucións. 

Á marxe do figurado ton menor que envolve esta decisión, o certo é, que tras ese sibilino plan, se oculta a estratexia de soporte dunha campaña deseñada para prestixiar a imaxe do Executivo, e paliar con iso, o severo desgaste político ocasionado pola culminación do despezamento do país, co obxectivo posto nunha virtual recuperación desa multitudinaria masa electoral que lle volveu as costas a este goberno de chatarreiros..

Pero se censurable  é a finalidade   desta simulación, moito mais o é, que para propósitos de marcado corte  partidista, utilícense  fondos  públicos botando man de organismos do Estado como resulta ser a institución  destinataria do encargo. Claro que por estratexia de tapadeira,  a iniciativa farase extensiva a través da formal denominación  de "renovación democrática", ou algo  similar, coa intención de ampliar o marco de acollida  e implicar aos socialistas (tamén  minguados de prestixio), e  así, conxuntamente, en amor e compañía  acordar un texto lexislativo  e vender unha rexeneración ficticia  tras a camuflaxe  dun  pacto de estado.

Dicía o falecido líder do pensamento moderno Aldous Huxley, que na vida real, a farsa existe unicamente para os espectadores, nunca para os actores........., e a xulgar polo visto, coa súa apreciación  é manifesto que a este intelectual asistíalle enteiramente a razón.

De aí  a actual  estrataxema do executivo de Rajoy, que non é outra, que inmunizarse   ante a avalancha  de reaccións de réplica social contra a súa disparatada acción de goberno, e para iso, no canto de asumir o erro das súas políticas  e proceder vía emenda, dá continuidade á  súa doutrina de estreiteza  e guillotina, marcándose á vez como medida paliativa, o absurdo intento de recobrar o prestixio político, virtude   que  paradoxalmente nunca ostentou.

           

Contra esa falsa proclama de desapego,  dicir,  que non son os cidadáns quen  tomaron distancia da clase política, mais ben ao contrario, pois salvo raras excepcións, é a  clase política quen cos seus actos expresa constantemente non ter  apego  algún aos cidadáns. Apoia esta apreciación a prevalencia  das  prerrogativas outorgadas aos  políticos en contraste  co  regateo  mostrado  por estes cara aos  dereitos  básicos da maioría social.

Por iso, todo apunta a desconfiar  que o Presidente e os seus adxuntos extraviasen o seu código ético, pois de non botar man de tal sospeita, non se alcanza  entender  ese empeño en dispor  dun  plan para  rexenerar unha situación que facilmente se tería remediado  rescatando a decencia e a honradez. Claves efectivas pero diametralmente opostas a esa receita de evasión que  agora  promoven finxindo ser vítimas de incomprensión.

En política débese ser serio, pois ademais dunha pauta gratuíta é unha práctica hixiénica e saudable e o mellor antídoto á falsidade, esa praga tristemente enraizada na clase política como recurso dominante e causa conxénita do seu desprestixio.

Rajoy ten que deixarse de lerias e asumir que non se pode outorgar confianza a quen accedeu ao poder amparado na mentira do engano electoral, nin tampouco, a quen goberna para os mercados en detrimento da sociedade, nin moito menos, a quen agranda a súa incapacidade suprimindo o estado do benestar coa eliminación engadida das garantías constitucionais dos cidadáns.

En razón a iso e por saúde democrática, resultaría temerario seguir confiando a reconstrución do país aos artífices da súa destrución, que para maior gravidade conclúen ser os mesmos que satisfán o  soño  nese constante pesadelo de escándalo e corrupción.

ASTANO, UN HIMNO AO DESEMPREGO

PUBLICADO 12/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Os catro inquilinos con estadía  na Moncloa desde  1983   até hoxe en día, como asemade as  formacións políticas do PP e PSOE, mutuamente, son culpables do  declive  que afonda á factoría   Astano.   

Entramos ao sexto ano de recesión, período crítico que na ferrolá  ría dos estaleiros tórnase nun máis difícil ao chover sobre mollado, pois desde o inicio da  reconversión do sector naval, o que fose  principal motor industrial da comarca cumpre trinta  anos  sometido a unha  diminución permanente  da actividade económica  que historicamente foi sostén de progreso e desenvolvemento. Agora, mentres 20.465 parados agardan inutilmente unha resposta  ás súas demandas de emprego, o emblemático  pórtico de Astano,  signo do apoxeo  do estaleiro,  converteuse nun tótem estático,  unha  inútil mole de dúas patas como réplica dual do degradante papel do bipartidismo  político, principal  culpable de manter ociosa esta planta naval en tanto  o desemprego rompe o teito do verosímil.

Faise  obrigado lembrar  que o despropósito desátase en 1983, cando por peaxe de entrada,  a UE esixe a España reducir  a capacidade de construción naval e o goberno socialista de González,  resolve  tal esixencia á conta de     sacrificar  Astano, e así por interesada discriminación, o mellor e mais competitivo estaleiro do país  queda excluído  do mercado civil, limitando a súa  actividade ao  mercado off-shore, restrición establecida á temporalidade límite do fin de ano do 2007.

Dicir, que aquela decisión de castigo supuxo o primeiro recorte da masa laboral da factoría, minguando  o seu persoal operativo de sete mil a dous mil traballadores. Primeiro trancazo asestado coa conivencia  dos  dirixentes  locais, sendo o proceso de fixación    de excedentes un repugnante episodio  onde o nepotismo político e sindical xa destapaba  notorios  síntomas de  complicidade.

Chegada a etapa Aznar, o tratamento aplicado á factoría de Fene  no que a marxinación se refire, non difire do seu antecesor socialista, pois foron os populares quen despois de asumir compromiso coa UE vinculándose  a pechar toda liña de axudas estatais aos estaleiros públicos, incumpriron aquel acordo facendo todo o contrario, maquillando  as axudas  a través dunha torpe operación de fusións e absorcións sectoriais que supuñan unha infracción do pactado. Tal  quebranto propiciou   a incoación de senllas  investigacións cuxa resolución recaeu no 2004 cando   a UE  resolve  como ilegais as  axudar concedidas, das cales, paradoxalmente,  Astano  non percibira contía algunha.

Aquela neglixencia,  reflexo  acorde  do  facer político do  PP, era unha nova oportunidade que abría a porta aos intereses doutros territorios, dispostos a proseguir co seu empeño en liquidar toda actividade  fabril  da mais valiosa factoría naval do país.

De novo  por alternancia electoral, é  o socialista Zapatero  quen previo acordo cos  sindicatos estatais, pacta con Bruxelas  a non devolución das axudas outorgadas polo seu predecesor  popular,  a cambio,  da disgregación  do anterior grupo naval  e a súa conversión na actual Navantía, cuxa actividade  quedaba restrinxida  á construción de buques militares. No devandito pacto explicitamente prohíbeselle a Astano  toda construción civil, non podendo sequera   acollerse  ao  20 por cento da cota outorgada a Navantia, engadindo  como colofón a prórroga do veto que do  ano 2007 amplíase até  o 2015.

Aquelas medidas  trouxeron  consigo, ademais dunha nova  diminución de emprego, a  redución  á mínima  expresión da  súa potencialidade como estaleiro, e mentres isto ocorría, os sindicalistas coautores,  celebraban con xúbilo  o premio dunhas prexubilacións  de luxo que pechaba a porta ao futuro, sendo aquel presidente quen atrancaba aínda mais todo rexurdimento ao incumprir o seu deber de impulsar o levantamento do veto que comprometera en sede parlamentaria.

Nese baile de sucesión política,  a finais do 2011 é  de novo o PP liderado por Rajoy quen toma o mando  do executivo, despois de ter asumido electoralmente o que o seu ascendente socialista negase acometer;  comprometendo non só a deixar sen efecto as limitacións do  veto,  senón que ampliaba  a súa oferta ao envorcar apoio incondicional   á  construción dun  dique flotante, artefacto estratéxico  para reforzar a oferta  de contratación da factoría.

Transcorrido un ano de mandato  con maioría absoluta  e o referendo  dun  reelixido Feijóo, o certo é,  que o resultado dun novo incumprimento  pasou de mera presunción a unha rotunda evidencia, cuxa finalidade á marxe das aparencias, non é outra, que acentuar a inviabilidade  a toda posibilidade  de recuperación e  así concluír o proceso de liquidación  iniciado  trinta anos atrás. 

Este corolario  de tres décadas   cumpre o único propósito  de correr o veo e destapar  dunha vez por todas   o xogo de barullo que manteñen o PSOE e  o PP, e cuxa estratexia consiste en utilizar a mudanza política como variable de opinión, en función  ao papel  de goberno ou oposición. Basta manobra  duns insolventes que sen resultado algún  dedícanse a enredar  desde Madrid o futuro dun estaleiro cuxa continuidade, como todo en España, depende en exclusiva  das decisións de Berlín. Xa que logo, Astano ha seguir a ser  un macabro himno ao desemprego...!

MARIANO, HALO DE EXPLICAR...!

PUBLICADO 05/01/2013 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O emprego  ten de ser a  prioridade absoluta sobre calquera  outra formulación de reactivación económica.

Xa estamos metidos de cheo no  2013, ano do desconcerto. Esa debe ser  a etiqueta determinante deste novo período, se facemos caso do balance de peche de exercicio do presidente  Rajoy, quen nunha intervención infestada de incoherencias,  como prognóstico,  precisou entre outras lindezas,  que a  nova anualidade sería  o  comezo da creación de emprego, mentres  a continuación, ás preguntas  dos xornalistas  negaba resposta  á probabilidade  de que o paro  alcanzase o seis millóns de afectados.

Mariano, parece que o evidente non é o seu forte !. Polo visto, o seu son as falacias de ligazón, é dicir, utilizar premisas faltas  de conexión lóxica con respecto ás  conclusións; pois resulta un todo antagónico a confluencia entre crecemento positivo do emprego  e o incremento negativo do paro.

Unha de dúas, ou sobe o emprego ou faino o paro, tendo en conta que a concorrencia de ambos os factores máis que improbable é imposible. 

Debera  ter presente que  cando  unha algarabía deste xénero tomaba protagonismo escénico, era cando Platón adoitaba dicir que; ...os razoamentos, como os homes, a miúdo son hipócritas.

Quen desde estas liñas rexeita ese engano  colectivo que vén de proxectarse desde o Executivo, faino, para evidenciar que tras ese enfoque   de confusión da realidade, téntase facer tragar  á poboación coa falsidade de recortes e  austeridade atribuíndolles calidade milagrosa,  capaz de restablecer  os anteriores niveis de ocupación  e emprego. Rexeitable manobra utilizada para alimentar  falsas esperanzas nos destinatarios, cando saben de antemán  que o  conxunto de reformas lexislativas que se puxeron en práctica vía de urxencia, tiveron por única finalidade  anular a estrutura material do benestar, como asemade,  acoutar as liberdades colectivas e individuais  co  obxectivo  de someter  toda  rebeldía e poder impor así un clima predisposto á resignación.

Polo visto, Rajoy e os seus  adxuntos pensan  sacarnos da crise sen variar  de modelo económico; formulación equívoca, tan insólita como quen decide afrontar unha fuxida cara adiante tentando escapar a toda celeridade da  súa propia sombra.

É obvio que a actual situación  dista moito de ser un referente mais na reiteración das crises cíclicas. Esta vez  encallamos  nos escollos  da economía neoliberal, e así, nun  tempo record, pola súa propia influencia  e consecuencia  dunha deficiente xestión  política,  vémonos abocados  a un  "cambio de ciclo" , cuxas características difiren no substancial  do modelo precedente. Avatar, que recomenda  refugar os empachos  de esplendor  de épocas pasadas para  asumir unha nova realidade  cuxa complexidade desvanece toda posibilidade dunha  solución convencional.

O actual  crack, representa  un punto de inflexión cuxa notoriedade se fai patente ao verificar a configuración  do  mercado laboral  en contraste co desequilibrio existente entre as  actividades dos distintos sectores produtivos.

Mostra que por si soa, adultera  toda solvencia  ás acesas proclamas  que prodiga o Executivo  coa finalidade de alimentar expectativas sobre  a creación de emprego, e cuxas previsións, se contradín  en contraste coa  evolución  da  estatística  intersectorial.

Así, cabe referir  que  no transcurso do  período comprendido  entre o 2007 e o  2012, o sector primario mostrou un decrecemento que pasou do 4,31%  ao 4,20%, idéntica tendencia reflectiu  a actividade industrial  que reduciu o seu índice ao pasar  do 15,88% ao 13,99%, mesmo rumbo que o tomado polo sector da construción que como consecuencia do desastre inmobiliario  disparou o seu diferencial caendo do 13,24% até  o 6,84%. Comportamento distintos  dáse  no  sector servizos, un caso que se agrava por hipertrofia , ao  pasar do  66,54% da poboación ocupada a 74,94%.

Nesta  conxuntura  a  preferencia está marcada,  tendo de ser o  emprego  a  prioridade absoluta sobre calquera  outra formulación de reactivación económica; por iso,  vistas as referencias estatísticas que anteceden;  como condición previa, é evidente por necesario  o reaxuste urxente da estrutura produtiva. Un reordenamento sectorial,  que terá de   producirse  compaxinando tal decisión  co fomento da eficiencia produtiva  e o investimento en  novas tecnoloxías, por ser factores craves nun proceso de modernización  ineludible para acadar a  reactivación do emprego  conxuntamente  co impulso  do modelo de crecemento  que a nova situación  demanda.

Por iso, halo de explicar Mariano, pois a verdade que de súpeto  faise  difícil entender  esa versión oculta de como crear emprego utilizando  como  método a inercia  da  xeración espontánea.