OS OUTROS SANTOS INOCENTES

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Se este 28 de decembro, dás por caer na conta que o acceso ao traballo e á vivenda deixou de ser unha atribución constitucional, e que ademais acernaron o dereito á sanidade, á xustiza e á educación, non te quedará outra, que deixar de exercer de Santo Inocente e enfrontarte abertamente a quen en propio beneficio está a roubar os teus dereitos inalienables.

Hoxe, xa entreabrida a porta de fin de ano, vivimos unha data heteroxénea, unha xornada onde os medios de comunicación aproveitan para coar o cazapo e facelo pasar como noticia certa, tempo, que outros utilizan para dar renda solta ao seu singular sentido do humor, e o mesmo día que os integristas do nacional catolicismo monopolizan ortodoxia para dar outra volta de rosca á súa interesada cruzada de axitación e propaganda antiabortista, é dicir, toda unha métrica combinada de diversidade característica, unha mostra variada que pon de manifesto as distintas sensibilidades que rodean a conmemoración daquel episodio haxiográfico do cristianismo sobre a matanza dos nenos de Xudea que instigara un desalmado Herodes, co fin de exterminar ao aínda recén nacido Xesús de Nazaret.

Para acentuar esa pluralidade distintiva, tampouco serei eu quen hoxe veña  en dar sentido estrito á festividade litúrxica instituída polo Papa Pio V, aínda cando, por entender que a actualidade o require, si traio a colación aos Santos Inocentes, pero a outros mártires distintos aos da celebración deste día, os maxistralmente creados por Miguel Delibes na súa extraordinaria novela que con idéntico título levara Mario Camus á pantalla, na que foi e segue sendo unha das mellores películas do cine español.

Novela e filme que ilustran de forma realista a España franquista dos anos 60, constituíndo o seu contido unha denuncia contra a ostensible política de marxinación que na sociedade daquel tempo tivo especial repercusión sobre a vida dos menos favorecidos; lesiva influencia, que agora, 53 anos máis tarde, en figurante democracia e con cambiantes protagonistas, de súbito, mais que mostrarse como o reflexo dunha época superada, coa irrupción do novo Executivo do Partido Popular pasou a tomar categoría de plena actualidade e a mais completa das vixencias.

É coma se a contraxeito, fose actualmente a ironía quen marcara a dirección do noso futuro, impoñendo por obrigado itinerario unha adversa viaxe a aquel tempo pretérito, facendo que os fantasmas da época negra da nosa historia tomen corpo de realidade en pleno século XXI, e así, se naquel entón era o ritmo da ditadura e o absolutismo da oligarquía quen marcaba a pauta de regresión aos Santos Inocentes da época, aos damnificados do tempo presente, é a asimetría democrática e os mercados financeiros coa colaboración política necesaria, quen impoñen a instauración dunha nova orde autocrática cuxa hostilidade ocasiona o pesadume na poboación mais exposta, ou o que é o mesmo, na ampla comunidade que agrupa a nova versión destes outros Santos Inocentes.

De aí que cando para desgracia social a dereita mais reaccionaria de toda Europa exerce función de goberno e decide desmontar os elos da cadea que sustentara a sociedade do benestar, a brusca perda daqueles dereitos adquiridos, fai que o oficialismo relixioso que rodea esta celebración tome carácter accesorio, e moi especialmente a cruzada antiabortista de quen tras o seu finxido empeño por preservar a vida, manteñen aberta complicidade coas antisociais medidas do goberno que paradoxalmente afectan á subsistencia social como forma e acción de vivir.

Sendo o testemuño destes escamoteos, quen por translación no tempo fan obrigado rememorar aquela película de Camus, e especialmente a repercusión da súa influencia no profuso colectivo que integran os novos Santos Inocentes, a quen ademais de subtraerlles o futuro inténtanlles agora arrebatar a dignidade.

Pois a partir do golpe de estado global causante da eclosión da crise de deseño do 2008, inténtase por todos os medios forzar a capitulación dos dereitos civís e laborais de pertenza en asunción ás presións impostas pola nova orde mundial, contando coa  man interventora do actual Executivo do Partido Popular, organización política que a xulgar polos feitos, vén disposta a estender o estado de pánico e con iso reducir a resistencia a mínimos para rebaixar a conflitividade social, e lograr con iso, que a única reivindicación admisible se reduza a sobrevivir en mimética correspondencia ao comportamento daqueles submisos xornaleiros que con toda crueza creara en tinta e papel o mestre Delibes.

Pero os instigadores políticos da situación, antes de cantar triunfo deberan saber que non son bos tempos para o conformismo, e polo tanto, que o futuro das persoas nin é negociable nin admite renuncia de tipo algún, e que toda medida imposta contravindo os dereitos establecidos no ordenamento constitucional contará coa réplica acorde, pois como no desenlace da novela de referencia, cando o poder despreza os dereitos fundamentais e o abuso faise intolerable, ata os Santos Inocentes reaccionan en clave de escarmento.

CAGAN POR NÓS, E DISQUE SARABÍA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Dende a perspectiva de dereitos sociais, o ano que estamos a despedir resulta totalmente fatídico, pois as políticas de austeridade aplicadas polo PP, causaron empobrecemento, inseguridade económica, unha situación de vulnerabilidade crecente e un incremento das desigualdades, que nos sitúan nun punto de difícil retorno.

Por basto que aparente o título, cando a tempo de quitarche o paraugas déixanche caer enriba un trebón de inmundicia, ante tal situación, ningunha expresión de protesta debe tomarse por grosaría, pois o bo dicir, non consiste en protexer inmaculada a arquitectura do léxico, senón, utilizar a expresión mais apropiada para referir con maior fidelidade a realidade que che prexudica, e neste caso, cando a meteoroloxía política transita entre o fétido e o cotroso requirindo tapar o nariz, mais que edulcorar a linguaxe, é tempo de chamar ás cousas polo seu nome, pois por mais exquisiteces que simulemos cando o que está a caer é merda, o normal é,  que a expresión literal atenda a tal eventualidade sen que caiban pinceladas. 

Por iso, porque a realidade o evidencia e os estudos de opinión pública o referendan, cumpre dicir, que para o ámbito da España social, o estado de degradación política no que está sumido o Partido Popular derivou por contaxiar ao país ata a súa medula, de aí, que ademais de ser responsable de arruinar o presente da colectividade é tamén o causante de truncar as súas expectativas de futuro, como igualmente, de promover e impulsar a corrupción e a súa escandalosa actualidade. Perniciosas influencias, que por manifesta tolerancia, coma se dunha ironía democrática se tratase, orientan conducirnos cara á dramática situación de ter que repetir un novo ciclo do franquismo na súa fase mais recalcitrante.

Unha fatídica situación de decadencia e de progresiva deterioración, e iso é así, por mais que os directos artífices, intenten agora camuflar o seu papel protagonista por medio de inculpacións de despiste, adxudicando a raíz dos males a imaxinativos especuladores interesados en desestabilizar e crear alarma social entre a poboación; todo un engano, un estrataxema de distracción da mais reaccionaria dereita europea, dun PP autocrático, que contra vento e marea prosegue no seu afán de reducir a cinzas o marco constitucional, para despois, rematar por restrinxir a liberdade de pensamento e confinar os dereitos individuais.

De aí que tras esa dose de disimulo, se lles antollase un empacho de descaro, degustación, que tivo por protagonista ao propio Presidente Rajoy, quen tomando unha vez mais a fraude por monteira e aos cidadáns por idiotas, esta mesma semana satisfixo a súa desvergonza, cando sen o menor reparo puxo de manifesto que non existen datos para afirmar que no país está a aumentar a desigualdade; é dicir, unha declaración meritoria dunha cátedra á insolencia, por canto é farto sabido que España, é o país con maior desigualdade social da eurozona, como poñen de manifesto os 3.250.000 persoas, que no noso país, están en risco de exclusión e pobreza extrema.

Claro que se quen nega esta realidade é o mesmo que reside no círculo vicioso da mentira, e politicamente exerce de mitómano patolóxico deformando a realidade para tapar as súas propias implicacións coa corrupción, entón é cando a falta de rigor deixa paso a unha ferinte fantasía, e o mais grave politicamente, cando a falta de código de conduta vén a referendar como norma a perversión e a decadencia.

O problema de gobernar a golpe de mando dos mercados financeiros, ocasiona que os fundamentos que sustentan o estado social de Dereito rematen no colector como un simple desperdicio, e que a perda de sensibilidade social se converta en hipocrisía política; se así non fóra, o PP tería que asumir que os recortes sociais e as medidas de contención do déficit público que están a aplicar, son a principal causa do actual estado de degradación, deste proceso de empobrecemento paulatino que provoca un circuíto de miseria situando a mais dun terzo da poboación fóra de xogo, descartada do crecemento e sen trazas de futuro. Como tamén o motivo do aumento da pobreza severa que nesta España "democrática" xa sitúa a 630.000 fogares en estado de quebra familiar por total falta de ingresos nin prestacións. 

Para inverter a tendencia, é incuestionable que toda fórmula dirixida a atenuar as desigualdades, pasa obrigatoriamente, por incrementar a oferta activa de postos de traballo e facer crecer o montante da poboación empregada; medidas fundamentais que para afianzar o obrigado reequilibrio, teñen  de contar así mesmo co acompañamento dunha alza salarial, a depreciación das rendas do capital e a aplicación dunha política fiscal progresiva, non existindo solución alternativa a tal formulación; pero a verdadeira complexidade das devanditas medidas non é a súa propia finalidade, senón a oposta vontade política para levalas a termo, por canto o seu contido é o reverso das actuais medidas que está a impoñer o goberno.

Por iso que mentres a vontade de cambio non sexa manifesta, non intenten vender por sarabia o que é unha puta merda.

Á xente de ben, Bo Nadal

AS IRREVERENCIAS NAVAIS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A continuidade e futuro do sector público naval, formalmente debera estar a expensas de decisións políticas, pero a xulgar polos feitos, é a dinámica dos mercados á marxe da política, quen impón as regras de funcionamento e a súa ordenación sectorial.

Mentres a xestión dos estaleiros adscritos á súa competencia resulta desastrosa: inactivos, sen traza de pedidos e á cola do sector; o nefasto ministro Montoro, lonxe de tomar encontro coa realidade e poñer remedio a esta grave situación, por toda resposta, nun novo arrebato de excentricidade, opta por enarborar o estandarte do triunfalismo electoral e profetizar de forma insolente, que o PP gañará as eleccións porque "os mercados non son gilipollas".

Por non variar de extravagancia, de novo este señor, vén a transmitir outra solemne estupidez co ánimo de eludir a súa responsabilidade política, pois pola nefasta acción de goberno do PP, resulta de todo punto inaudito imaxinar a posibilidade que esta formación volva obter a confianza dos votantes para poder incautarse do poder executivo, salvo, que no seu índice de disparates lexislativos, o goberno conservador, teña en cernes unha reforma da Lei Electoral, onde decidan derrogar o voto cidadán, e en suplencia, outorgar a condición de exclusivos electores a eses mercados afíns que tanto gusta de eloxiar este axitador. 

Xustamente, eses operadores que sinala o ministro como os socorristas que manterán a prórroga da súa formación en primeira liña do candeeiro político, paradoxalmente agrupan ese colectivo de intereses cuxas prácticas mercantís pouco ortodoxas, en boa medida, son as causantes de provocar a situación de precariedade, que por exemplo, sofre o mercado de construción do sector naval, e por engadido, culpables igualmente que a carteira de pedidos dos estaleiros públicos marque un récord de mínimos no seu histórico de contratación.

Complicada situación que mais que frivolidade política, demanda responsabilidade resolutiva a través de decisións de urxencia, aplicando ao efecto medidas de  constrinximento que eviten o ocaso deste sector estratéxico, por canto, as atraentes expectativas de desenvolvemento que se prognostican no contexto do mercado mundial, rompen a tendencia adversa do último ciclo, augurando un futuro prometedor, que abre oportunidade ao relanzamento, ocasión que de manter o actual estado de renuncia pode desaproveitarse e converterse na trangallada que motive quedar descolgados a e á marxe de poder aproveitar esta nova oportunidade de recuperación e afianzamento do sector.

De aí que mais que exhibicións de idolatría para cos "mercados non gilipollas", este mameluco metido a ministro, debera cesar con esas bravatas e poñer límite á súa arrogancia característica, a esa arrevesada conduta, que tomou por práctica de actuación dende o seu nomeamento, e que co paso do tempo, en vez de evolucionar a positivo derivou cara a actitudes de incompetencia e ruindade, sendo a hemeroteca o mais fiable delator desta realidade ao poder falar do pasado en termos de actualidade.

E é así como podemos percibir ás claras a que está a liar este señor, que vén a ser o mesmo, que en papel de oposición cargaba as súas críticas contra a representación executiva do goberno anterior polos nulos resultados de contratación, e cando agora por alternancia política ostenta a máxima xerarquía do sector e as cifras do seu empeorado balance superan en negativo as do seu antecesor no cargo, é nesta comprometida tesitura cando este individuo se desprende do código de conduta e en vez de asumir o fracaso das súas accións, de súbito, a través dunha manobra de sálvese quen poida, escapule toda culpa mentres tira de exterminio contra o seu lugartenente na presidencia de Navantía, cuxa cabeza rodará mais pronto que tarde.

Fatal desenlace que sen ser a solución de nada, como sempre acontece en política, toma por vítima propiciatoria a quen indebidamente sufrirá as consecuencias da neglixente xestión do principal responsable e directo causante a extrema situación que padece o sector, é dicir, a persoa do ministro Montoro, ese fascinado e ostensible amigo dos "mercados non gilipollas".

Aquel que en plena campaña electoral anunciase a bombo e prato que poñería remedio á gran seca contractual do goberno socialista, declaración en clave de optimismo, que se corresponde coa tamén realizada en sesión de control parlamentario, cando xa como ministro, sen detallar encargos, non dubidou en elevar a fantasía á realidade dando por certo a existencia de importantes contratos asinados por Navantía; ou a mesma persoa, que segue alimentando ambigüidades xogando ao gato e ao rato coa construción do dique flotante; ese home pouco serio, que sen inmutarse é capaz de tirar do cinismo e confirmar a existencia de alta ocupación no naval ferrolán, cando se estaba a concluír a última unidade de contratación e apestaba a baleiro a carteira de pedidos, etc., etc.

Cando isto acontece, e a actitude executiva do mais directo responsable do naval público, resulta ser un expoñente de arbitrariedade e de antítese resolutiva, entón, á par de pecharse toda expectativa de solución, percibes, como no teu caso o ministro, "si che trata de gilipollas".

CONVERTER A CONSTITUCIÓN NO FELPUDO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Detrás do medo duns a reformar a Constitución ocúltase o empeño doutros por rematar con ela, e actualmente, son estes últimos quen levan a dianteira, de aí que ao presente, a Carta Magna como norma suprema do Estado, mais que languidecer, sucumbe.

Se oficialmente onte celebrouse no país un novo aniversario da festividade constitucional, hoxe como día despois, en razón á que está a caer, resulta de todo obrigado por vinculada inmediatez, reivindicar esta data como xornada de reflexión, ao só obxecto, de despexar a incógnita e saber que parte do cumprimento da Carta Magna estivemos a celebrar, ou se o que verdadeiramente festexamos, foi o obxectivo inverso, é dicir, enaltecer a súa vulneración.

Non sempre a dúbida é orixe da verdade, pero en democracia, cando un grupo político pasa polo forro o seu programa electoral, o só feito dese degradante proceder, mais que unha disxuntiva é unha afronta á cidadanía que vén a corroborar que chegada a situación, idéntico proceder dispensará cara ao marco constitucional, e neste caso, para que non caiba dúbida a ratificación a tal afirmación está referendada pola propia realidade dos feitos.

Pois no actual contexto, a aplicación arbitraria do texto constitucional constitúe unha transgresión da norma suprema do ordenamento xurídico, en razón que a imposición de deberes imprevistos entra en contraposición coa supresión xeneralizada de dereitos recoñecidos, disparidade, que revela a existencia dunha mutilación en cuberto desta norma suprema que afecta tanto á súa letra coma ao seu espírito, e que por detracción de dereitos e liberdades pon en serio perigo non tan só a estabilidade democrática, senón tamén a propia pervivencia do Estado de Dereito.

Non é ningunha novidade afirmar que a maioría política do PP, xurdida dos últimos comicios e teoricamente suxeita á Constitución, dende o mesmo día do seu desembarco no poder, desatendeu o mandato da vontade dos electores, e esa infracción levou implícito que as garantías constitucionais non quedasen aseguradas, toda vez que o Goberno conservador, lonxe de velar pola digna calidade de vida dos cidadáns e promover a equidade social como norma de convivencia, apostou por antepoñer o seu apoio a intereses privados en detrimento do ben público, ensanchando con iso as diferenzas entre ricos e pobres, é dicir, levando a termo unhas políticas de goberno en dirección inversa co que ordena esa Constitución que eles mesmos xuraron cumprir e acatar ao tomar posesión dos seus cargos.

Por iso que nada habería que celebrar, pois a Lei de Leis española está, si non morta, en fase terminal, por canto, a tempo presente non pode garantir o cumprimento de ningún dos dereitos que formalmente nos ten outorgado como cidadáns, motivo que converte o seu contido nun declarativo de intencións de carácter testemuñal, e iso é así, despois da intervención express de setembro de 2011, cando sen consultar aos cidadáns, a maioría política do parlamento a entregaron como unha prostituta aos mercados financeiros promotores da crise a través daquela escandalosa modificación do seu artigo 135; desafortunada decisión que ademais de acernar o conxunto de dereitos fundamentais fixo desistir de calquera indicio de soberanía económica, e por conseguinte do control democrático da economía.

Ante tal involución, cando a sabendas que non só temos hipotecado o Estado senón tamén a súa Constitución, fronte tan nefasta realidade, resulta cómico aínda sendo tráxico, ese alarde de patriotismo enfermizo esixindo disciplina constitucional, ou esa advertencia ameazante contra todo opositor ao actual estado de artificialidade.

Empeño cuxa única finalidade, é manter o disfrace a unha perigosa acción de goberno que paulatinamente nos conduce cara á deriva antidemocrática e camiño á insensatez preconstitucional, coa única finalidade que non é outra que a creación dun ambiente acorde á súa inspiración política e alleo polo tanto ao marco de dereitos e liberdades, por ser ben sabido que a democracia non é sitio para fascistas.

Así pois, como referendo dese escabroso propósito ademais do acoso e asedio á Carta Magna, temos de sumar a cadea de desmandos emprendida polo PP, empezando pola regresiva Lei de Seguridade Cidadá, para seguir coa reaccionaria reforma do Código Civil, continuando coa aberrante Lei de Educación, para proseguir coa leonina Reforma Laboral, sen esquecer a inapropiada Reforma Sanitaria nin as sórdidas medidas fiscais, é dicir, que a supresión en cuberto do marco constitucional conta coa escolta dun bloque de medidas lexislativas que á parte de amordazar a liberdade de expresión nos sitúan en espazo inmediato anterior á transición democrática.

Grave situación que un verdadeiro demócrata mais que celebrar debe combater, deixando para renegados o fariseísmo institucional de converter a Constitución no felpudo da porta de acceso á regresión. Por iso onte, a xente de ben, nada houbo de celebrar.

OS PEREGRINOS DA DISTRACCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Mais que deambular polo anacronismo, por pura estratexia de efectividade, as reivindicacións de reactivación do sector naval teñen  de implicar directamente ao Executivo, para que así, de forma inmediata véxase na  obriga  de   tomar cartas no asunto.

No ámbito relixioso hai crentes extremadamente místicos que por non involucrar a Deus nas súas desgracias, toman por beata decisión a inútil tarefa de ir golpear a aldraba á porta de San Pedro.

Xustamente este é o proceder reflexo que na bisbarra de Ferrolterra, desempeñan actualmente, os devotos Alcaldes do PP e demais servos do rabaño conservador, cando deciden marchar en peregrinación cara á Vila e Corte en pregaria de remedios para garantir a solidez das dúas instalacións navais da ría, e unha vez alí, en vez de acudir á sede da chancelaría apostólica de Moncloa e facer tocar as campás a rebato en sinal de emerxencia, contra toda lóxica, deciden usar o despiste doutrinal, e en súplica de indulxencia ir pulsar o timbre á sancristía  catedralicia da SEPI.

Visto semellante proceder, despois do longo tránsito de reconversión, cando debesen estar vacinados de estupidez política, agora, vai resultar que esta tropa, lonxe de tomar encontro coa sensatez e facer valer a súa condición de lexítimos representantes defendendo a continuidade do sector e o mantemento do emprego, a través do seu rocambolesco galimatías, o único que veñen a revelar é que detrás do seu ensaiado simulacro non existe outra finalidade que cubrirlle as costas ao actual Executivo.

E así, mentres que coa súa táctica de confusión cargan tintas de inculpación cara a terceiros impropios, con tan sibilino proceder veñen a exculpar aos responsables políticos directos e únicos causantes da situación, posibilitando que Rajoy á fronte, asistido polo seu gabinete, poida concluír sen impedimentos o último capítulo da reconversión, cuxa culminación traerá implícito a destrución integral do emprego existente e por conseguinte o peche a cal e canto de ambas as dúas factorías..

Por iso que agora, en pleno ecuador da lexislatura, cando os resultados do Goberno mídense en escala de mentiras e incumprimentos, resulta un completo descaro que os directos responsables queiran evadir os vínculos políticos concertados cos electores, poñendo por chibo expiatorio á Sociedade Estatal de Participacións Industriais (SEPI), que aínda sendo un organismo de nula eficacia, non resulta de recibo, transmitirlle como propias as responsabilidades que envolven o actual fracaso político.

De aí a incongruencia que supón o proceder destes gregarios comarcais que en vez de esixir da curia política resolucións ao respecto, nunha manobra de desconcerto, xogan a perder os papeis, e nesa tesitura deciden facer cargar toda responsabilidade sobre uns incautos sancristáns.

Un modo pouco ortodoxo de encubrir cataduras dunha realidade política arrevesada, que por resultar incómoda para os seus protagonistas leva implícita a ocultación da verdade ao igual que a finalidade dos seus propósitos, e así é, como lonxe da debida transparencia imponse o ocultismo na xestión dos procedementos clave para a continuidade do sector, de aí, o total descoñecemento que rodea a construción do comprometido dique flotante, ao igual que a total desinformación sobre as negociacións coa Unión Europea para o levantamento do veto á construción naval civil, ou o enigmático estado do contrato coa mexicana Pemex

Despois de 30 longos anos percibindo idéntico comportamento e un grao de deterioración en progresión crecente, ante este escenario, cando a conivencia é manifesta e a artimañas insostibles non debe quedar mais espazo para a confabulación, pero si argumentos e razóns sobradas para promover a confrontación social, pois non temos  de esquecer, que os sucesivos plans de axuste impostos en ambos os dous estaleiros, ao igual que a aplicación das directiva que poñía fin á construción naval convencional e a súa posterior exclusión do mercado offshore, foron levadas doadamente a termo, como actualmente pode acontecer, ao contar coa degradante figura dos colaboradores necesarios.

Agora, esa función colaboracionista é a encomenda que ten asignada ese colectivo de representantes corporativos do PP, que pola súa regresiva actitude mais que merecer recoñecemento social, deben recibir a mais enérxica reprobación, pois coas súas manobras de deseño direccional, está claro, que non é a solución ao problema o que perseguen, senón, evitar coa táctica do dobre xogo que o nulo resultado da xestión do seu partido para co naval derive en prexuízo do seu capital electoral.

Nesta bisbarra, o histórico do naval está salpicado de inflexións perniciosas por un compendio de corrupción política en beneficio de acólitos de toda casta, cuxa repercusión causou no sector uns prexuízos irreversibles, razón sobrada para poñerse en garda e evitar con iso que outra vez vólvase repetir o ciclo.

TRAGAR CON RODAS DE MUIÑO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

No momento que por acción ou omisión admitamos que a España corrupta eríxase na redentora do país, daquela, pasaremos a ser os directos responsables de que a nosa democracia teña os días contados.

Dicir que actualmente, España é unha democracia, resulta como mínimo unha afirmación altamente arriscada, unha manifestación insólita que se debate entre o cómico e o tráxico, pois o certo é, que sen Estado de dereito non existe democracia, e neste país, lonxe de garantir ese principio fundamental e protexer a súa condición de patrimonio común en prol de avanzar cara á normalización e a consolidación do sistema, o novo Executivo do PP, remiso con esta asunción, nunha manifestación fidedigna da súa retrógrada cultura e práctica política, decide saldar este referente de ordenamento e convivencia, e impoñer ao seu antollo a supresión dos dereitos e liberdades cidadás.

De aí a alarmante deriva cara a postulados de involución, sendo o mais grave, que tan temeraria orientación vénse perpetrando dende o posto de mando da democracia; pois é ao abeiro da oficialidade do sistema dende onde estase a levar a termo a grande esquilma da orde establecida, cuxa única finalidade, non é outra que forzar un estilo de sociedade mais tradicionalista mediante a imposición de reaccionarios  envorcamentos políticos, co obxectivo, de instaurar como patrón de convivencia un modelo guiado polas rancias normas do pasado.

É dicir, que mentres a sociedade se sume no embeleco das súas penurias, o fascismo está a despintar a cara utilizando para iso o espello público da democracia, e tan rebuscada manobra, é canto menos unha maquinación para botarse a tremer.

Polo tanto, a tempo presente neste país, por mais robustez que lle queiramos outorgar a este réxime, o certo é que a súa raizame democrática é unha completa mascarada, que mantén por única formalidade un testemuñal encontro coas urnas, concorrencia, que paradoxalmente resulta ser a fonte de rendementos electorais para entronizar e revestir de atribucións aos mesmos políticos que unha vez instalados no poder, mais que tomar vinculo co mandato do sufraxio fan caso omiso da vontade popular, e dende o seu carácter totalitario proseguen o seu incesante camiño cara ao absolutismo.

Hai forzas políticas que como o PP, son incapaces de aceptar a democracia como un estilo de vida asentado na consideración da dignidade humana, as liberdades e os lexítimos dereitos de todos e cada un dos membros da colectividade, e esa negación seguirá invariable nos seus principios, porqué, por mais que formalmente participe en democracia, a sobrecarga excedida das súas orixes políticas impídelle deixar o lastre da ditadura, que se queira que non, é a auténtica doutrina dos seus actos e o verdadeiro berce da súa liñaxe.

Proba diso é a súa inalterable negativa a condenar os excesos do franquismo e aos seus acólitos apoloxistas, como a súa obstinación enfermiza por impoñer o espírito do retroceso, ao igual que o seu habitual instinto a utilizar a xerarquía do poder para promover atrocidades lexislativas amparadas na imposición do ordeno, mando e fago saber, cuxa mostra mais recente é o anteproxecto da mal chamada Lei de Seguridade Cidadá, unha nova normativa de corte "preconstitucional", que promúlgase como ferramenta de represión coa exclusiva finalidade de acernar as reivindicacións cidadás e impedir saír á rúa en defensa dos dereitos que confire o propio marco constitucional.

Impropia dun sistema democrático esta nova "lei de pau e tente teso" vén a corroborar que o PP, non satisfeito con desmantelar o estado do benestar e arruinar o presente e o futuro da maioría social, agora, cando o resultado da súa nefasta xestión se traduce nun agravamento da crise, noutra volta á rosca do autoritarismo, anuncia a súa determinación de amordazar as liberdades e criminalizar todo acto de protesta, prohibindo ao efecto, canta réplica se formule contra as súas políticas de degradación e fustrigamento social.

Resultando aberrante que mentres se causa tal agresión contra os inocentes, o goberno de Rajoy dedíquese a mirar cara a outro lado revestindo de impunidade aos verdadeiros responsables do desastre, a esa infecta trama de corruptos e estafadores que ademais de infamar a función política teñen no seu haber a condición de receptores de sobresoldos en B, o financiamento político ilícito, o arriscado borrado de ordenadores, o comprometido intercambio de SMS, a formalización de liquidacións diferidas, etc., é dicir, un rosario de infamias institucionais que pola súa gravidade son o principal detonante da estendida alarma social e o verdadeiro perigo publico para a estabilidade democrática.

Por iso que á parte dunha desvergonza, aparente surrealista que os autores desas ruindades veñan de ser os mesmos, que os que agora disfrazados de integridade, a través desa nova Lei de Seguridade Cidadá, queiran facernos tragar con rodas de muíño.

DOUS ANOS DE IMPOSTURA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Dous anos despois do atraco electoral cometido por Rajoy, á deterioración das condicións socios económicas dos cidadáns, hase de engadir, un descenso crecente na calidade democrática do país.

O vindeiro mércores cúmprese o bienio da grande impostura, pois foi o 20 de novembro do 2011 cando se celebraron as undécimas eleccións xerais dende a transición; uns comicios marcados pola asimetría electoral, ao ser nesa coincidente xornada, cando o PP, por medio dunha fraude, fíxose co poder de goberno engaiolando á cidadanía a través dunha oferta programática sustentada na mentira; e nunha democracia que se prece, iso é materia abondo para precisar que todo triunfo nas urnas sustentado na falsidade outorga exclusivamente aos vencedores o descrédito dun poder ilexítimo, e polo tanto, unha xerarquía de nula legalidade.

De aí que proceda confirmarse que foi unha canallada política apropiarse indebidamente da vontade popular ofertando o que o pobo quería e desexaba escoitar, máxime cando no seu trasfondo de partida, os do séquito da gaivota, tras unha estratexia premeditada escondían a súa verdadeira finalidade, tal era, utilizar sibilinamente a artimaña  electoral do engano masivo para así cativar o voto nas urnas, peza clave na súa conquista do poder, e así, unha vez logrado o obxectivo, dar o cambiazo para facer xusto todo o contrario.

E así foi como a través da posterior acción de Goberno, o PP incumpriu a totalidade daquel programa electoral de compromiso, ou o que é o mesmo, rompeu unilateralmente aquel contrato social que tiña establecido coa cidadanía a través do seu corpo electoral, e ese cúmulo de infraccións, ademais dunha mofa sen precedentes contra o electorado, representa unha deslexitimación dos resultados obtidos e unha violación do principio de boa fe que  a mais de imperar no Dereito, preside a dinámica social, circunstancia que veu de  sitúar a calidade democrática do país baixo mínimos.

Por iso, cando estamos ás portas de cumprir dous anos daquel pestífero  triunfo electoral do 20-N, lonxe do efecto milagroso que preconizaba Rajoy coas súas receitas, aquel sismo electoral do PP, mais que achegar sinerxías favorables ao futuro do país, causou un "tsunami azul" de consecuencias desvastadoras, como o evidencia a deprimente realidade que nos toca vivir, condición reveladora, conforme, nos seus dous anos de lexislatura o Executivo conservador, non só non mellorou a situación senón que empeorou a pasos axigantados, chegando ao extremo da negación política, de converternos no Estado europeo con peor prognóstico para os próximos cinco anos.

Isto empeza ser alarmante en dobre sentido, pois se en vez de erradicar a degradación socio - económica, píntana de cor estabilidade, e o exercicio da política deixa de actuar en defensa do interese cidadán para converterse en aliada dos poderes fácticos; entón cando isto acontece, é evidente que a política mais que a solución resulta ser o problema, e se para maior escarnio, quen exerce o poder político toma os electores por imbéciles e submisos suxeitos das súas mentiras, ese protagonista, mais que un gobernante resulta ser un completo provocador. Nefasto papel desempeñado á perfección polo presidente Rajoy, cuxas prácticas de goberno anuncian a súa malévola finalidade, que non é outra, que utilizar o rendemento que lle achegaron as urnas para finalidade distinta aos dereitos do electorado, tal é, consolidar a primacía dos mercados financeiros e a banca e igualmente recortar as liberdades democráticas.

Xa que logo,encol deste bienio do PP á fronte do goberno, o electorado debera adoutrinarse e tirar conclusións, no sentido de asumir que tan preocupante é a crise económica, como a miseria que induce a mentira, toda vez que por mais formulacións alternativas que se establezan, sen o acompañamento da verdade non hai solución posible, e este condicionante debera ser un límite insalvable para o desembarco político de demagogos, e un deslinde para mentireiros profesionais metidos a políticos, cuxa única achega á sociedade é a súa degradante actividade como licenciados da mentira.

Condición característica do goberno de Rajoy, que por incumprimento xeneralizado do seu programa electoral perdeu toda credibilidade, sendo agora totalmente inverosímil ser crido aínda que digan a verdade; pois nunha democracia representativa, deixan de ser fiables os que acceden ao poder mediante a utilización de artificios e embustes, e neste caso, o sucedido co goberno do PP, quebra o principio de representatividade, cancelando asemade a lexitimidade que os votantes lle outorgaran, e iso ten de ser así, porque neste caso, a base de relación entre representantes e electorado rompeu en razón ao incumprimento da representación política, cuxa agravante, é facer pagar o cidadán por algo que nin sequera votara.

Infame proceder, pois a súa única finalidade é garantir un negocio político, tal é instalarse no poder a través da utilización do engano, e polo tanto, ante estás prácticas vexatorias aos directos afectados asístelles o lexítimo dereito a rebelarse.

O XORNALISMO NA ENCRUCILLADA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A escasa fiabilidade que acompaña a práctica xornalística dos grandes medios da prensa escrita, é consecuencia directa, da interferencia que exerce o tándem político - financeiro, na súa interesada porfía por controlar a mass media.

Ao parecer, o que noutros países é unha estendida práctica do bo facer xornalístico en materia política, aquí, a utilización do "Fact Check" resulta un procedemento inusual, dedicándose a maioría dos profesionais do ramo a transcribir literalmente as declaracións do político de quenda, sen tan sequera contrastar datos nin verificar, se o contido do que di acomódase a un feito certo, ou se inversamente, correspóndese coa viva reprodución dunha mentira.

É evidente que ese exercicio de transcrición a tempo real limítalles a necesaria interpretación do que están a oír, e por conseguinte, a dominante presión que rodea a inmediatez informativa, impídelles deducir que polo xeral, cando os políticos din unha cousa, tras o interesado lado bo do que divulgan, sempre queda oculta a auténtica realidade, e ese é o motivo polo que, frecuentemente, ao ler a prensa mais que percibir no seu contido o rigor xornalístico notemos un marcado tufo a panfleto político.

Pero esta deriva mais que tomar tendencia cara á corrección revela con agravarse, por canto coa crise económica facendo estragos na capacidade adquisitiva das familias e o paro situado en cifras inauditas, neste clima de restrición, os xornais deixaron de ser unha prioridade para os consumidores, coa detracción de ingresos que tal situación induce á actividade,

Se a iso engadimos, que por idéntica consecuencia as empresas xa non se anuncian como antes, e que a devandita mingua propiciou unha caída en publicidade do 60% nos últimos catro anos; resulta indubidable que o financiamento externo, as subsistentes subvencións institucionais coa publicidade de acompañamento e o agregado da propaganda política, veñen a converterse no pábulo de pervivencia que sustenta este sector mediático.

Agora ben, esa dependencia económica non é gratuíta senón que ten o seu custo que non só inflúe na liberdade de expresión, senón que o seu alcance, toma rango de auténtica directiva editorial, impedindo que o "Fact Check" adquira proxección no quefacer xornalístico, polo prexuízo que a súa aplicación causaría nos corruptos intereses dun amplo sector da actividade política, como tamén, polo inconveniente que tal método suscitaría no degradante obxectivo que manteñen as dúas principais formacións políticas (PP- PSOE), empeñadas en impoñer como prototipo informativo o modelo que correspondería a unha sociedade desinformada.

Polo tanto é obrigado sinalar, que a perda de imparcialidade das escasas empresas editoriais que aínda non sucumbiron á absorción do poder financeiro, supón unha nova ameaza para a boa praxe xornalística, e a permisividade a esta irrupción acentuará a depreciación da escasa marxe de credibilidade do sector, cuxa consecuencia fará decrecer aínda mais os seus índices de fidelización, xa que non debe pasar desapercibido que aos lectores de prensa ademais das limitacións que lles impón a crise, tamén se lles fai custoso pagar por recibir unha información adulterada da que apenas se fían.

Cando a actualidade mais candente xira entorno ao sector financeiro, que para público coñecemento, a tempo presente agrupa ao conxunto dos actuais donos dos medios de comunicación tradicionais, é obvio que ninguén nos seus cabais asumise, que eses medios informativos con marca de identificación bancaria poidan informar libres de subordinación sobre asuntos de afección directa a ese gremio, ou o que é o mesmo, de cuestións xornalísticas quentes conexas coa órbita das finanzas, como resultan ser, as participacións preferentes e outros produtos tóxicos, o rescate bancario e os seus prexuízos ao benestar, o drama dos desafiuzamentos e a súa repercusión social, etc.

Pois son esas colisións, conxuntamente cun acelerado proceso de transformación e a falta de credibilidade, as causas fundamentais que motivaron o decaemento daquela estrutura xornalística que durante tres décadas continuadas moldeara a opinión pública do país, e que por esa alteración de dominio, lonxe de alcanzar unha solución de continuidade, si logrou a función oposta, pois con aquela absorción bancaria e o intrusismo político, a industria da prensa sen conseguir garantir a confianza informativa, si foi capaz de amortizar a súa reputación de outrora

Xa que logo, o secuestro dos medios informativos por parte do tándem político-financeiro, está a limitar o seu normal funcionamento, ao constrinxir a liberdade de expresión e poñer atrancos á emisión informativa, por iso, quen aspire a alcanzar notoriedade profesional no novo devir xornalístico, debe plantar ruptura co presente para asumir a convivencia con realidades incomodas e rexeitar a imposición de mirar cara a outro lado.

SER EMPRESARIO, TAREFA IMPOSIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

A volta á economía real é a única solución para evitar a destrución á que nos conduce a economía especulativa, e iso non é posible sen o rescate do tecido empresarial.

Afirmar que os vaivéns do mercado laboral son a principal consecuencia das flutuacións da actividade empresarial, é unha aserción de pura lóxica, de aí que resulte consecuente confirmar que a creación ou a destrución de emprego, depende case en exclusiva do estado de saúde que manteña no seu conxunto a estrutura produtiva.

Así pois, pola súa implicación no desenvolvemento, a produción e o emprego, débese asumir que a posta en activo, a diversificación e a ampliación dos recursos empresariais, son factores esenciais e pedra angular que debe sustentar toda acción política de reactivación económica, pois caso contrario, por mais euforia estatística que se proclame para autenticar como positivo a realidade dun crecemento ficticio, non se logrará terxiversar a evidencia; pero lamentablemente, si conseguirase ampliar no tempo o período de contracción da economía.

Máxime, ao contrastar como os activistas da especulación (mercados financeiros e banca), responsables da crise, a pesar da súa implicación nesta, sigan levando a voz cantante ata o extremo de marcar ao teórico Goberno democrático as políticas económicas do país, e esta circunstancia, ademais de evidenciar para quen goberna o actual Executivo "popular", de igual forma, fai descifrable o porque da específica reactivación da economía financeira, como tamén, a causa instigadora da recesión xeral da economía produtiva, que a tempo presente, prosegue empantanada e cun 26% de paro.

Como queda visto, a pesar da súa mala praxe, non só son os axitadores financeiros os directos responsables de favorecer a consolidación das súas dinámicas especulativas, senón o Goberno do PP, porque é este, e non aqueles, o que ten o deber de velar polos intereses dos seus cidadáns, e do cumprimento desa obriga, tería de xurdir un cambio nas regras de xogo, cuxa repercusión ademais de pararlle os pés aos mercados financeiros, incluiría a imposición da economía produtiva como norma de conduta, e todo iso, en detrimento da dilatada práctica de estraperlo que dende o estalido da globalización vén dominando con grande alcance o degradado exercicio da rutina bancaria.

A urxencia en afrontar un radical cambio de pautas non admite dilación, pois o grao de controversia e alarma social que está a xerar tan turbia operativa económica, veñen a situala ao bordo da obscenidade, por non resultar nin minimamente decoroso que en plena recesión, os que fosen rescatados do pozo da quebra con diñeiro público, prosigan agora a súa escandalosa especulativa de antano.

Iso alomenos é o que se deduce dos resultados acumulados do sector bancario referidos ao peche do terceiro trimestre, e cuxa cantidade rexistra nos nove primeiros meses do presente exercicio, un beneficio neto superior aos 7.000 millóns de euros, ou dito noutras palabras; mentres á economía produtiva representada polo colectivo empresarial (pemes - autónomos), péchaselle a vía de acceso ao crédito, as entidades artífices desa limitación, incrementan as súas ganancias nun 78,9%, resultando especialmente significativo para os efectos de contraste, comprobar como ao mesmo tempo, o crédito ás empresas agudízase ata se derrubar e caer a mínimos dende o 2006.

Todo un síntoma de incongruencia, por canto, seguindo as pautas impostas polos profesionais da especulación, lonxe de toda fantasía de reactivación, o país está condenado a seguir ancorado na crise económica sen visos de solución, nin posibilidade real de recuperación.

Queda visto que non eran os bancos a quen tocaba rescatar, e moito menos utilizando fondos públicos e garantías do estado, xa que  resulta evidente, que a intervención destes na economía sempre deriva cara a tendencias viciadas de nulo proveito para o interese xeral.

O seu dende a orixe da crise, era dar trato preferente á restitución empresarial e primar de forma efectiva e real as iniciativas emprendedoras, e é aí onde debesen ser utilizados os malgastados fondos económicos estatais absorbidos pola banca, para así poder consolidar unha estrutura empresarial sólida e estable, pois debemos asumir consecuentemente, que nun país sen empresas se poderá xerar especulación por parte dos mercados financeiros, pero o que nunca se logrará será xerar riqueza nin crear emprego.

Por iso, cando a disxuntiva é o futuro, hai que empezar por estabilizar o presente, e nese labor o sector empresarial non debe asumir mais concesións, pois o seu papel protagonista na sociedade lle demanda un comportamento acorde, que pasa inescusablemente por esixir o seu recoñecemento social e un trato consecuente a este, para poder materializar o seu funcionamento, no bo sentido, que ser empresario é un aliciente e non unha tarefa imposible.

MAIS QUE GOBERNADOS, ACURRALADOS!

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos.

Se a teoría sen práctica convértese en pura retórica, a democracia, sen relación fáctica entre as propostas electorais e o empírico de goberno, transfórmase en despotismo, e os perniciosos prexuízos que tal anomalía ocasiona ao estado de dereito veñen sendo unha constante, un quebranto que actualmente domina o funcionamento do noso ordenamento político, poñendo en dúbida a súa solvencia.

Salvando matizadas excepcións, na actividade política xeneralizouse a estafa como norma de comportamento, ata o extremo de converter os procesos electorais nun puro exercicio de estraperlo, cuxo rendemento de resultados garda relación directa cun proceder concreto, tal é, a capacidade de defraudación dos candidatos e organizacións políticas concorrentes.

Así, no contexto desa anomalía, é doado contrastar como os directos beneficiarios da confianza cidadá, unha vez alcanzados os seus furtivos propósitos, lonxe de manter a vixencia dos seus contraídos, sen o mínimo reparo, non dubidan en suprimir toda autenticidade ás súas propostas electorais; sendo o maior expoñente de contraste de tal insolvencia política, o degradante proceder do Partido Popular (PP), quen, nada mais alcanzar o respaldo maioritario das urnas, foille escaso o tempo para converter as súas promesas de campaña nun programa de goberno diametralmente oposto, mutación indicativa conforme tráeo sen conta  toda expresión da vontade maioritaria, e igualmente, actitude demostrativa da súa nula convicción democrática.

É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos, nas institucións de representación e por engadido na propia estrutura e funcionamento do sistema, sendo urxente polo tanto, o establecemento de medidas paliativas, de normas, que impoñan acatamento e disciplina á ortodoxia democrática e erradiquen dunha vez por sempre o acceso ao poder, aos que como agora acontece, mais que lexítimos dignitarios son a nefasta consecuencia do "tocomocho" electoral.

Partindo da premisa que as eleccións son o centro neurálxico da democracia representativa, antóllase obvio, que a celebración dos comicios ademais de cumprir cos obrigados parámetros de limpeza e transparencia, deban dispoñer do acompañamento de tutela xurisdicional efectiva, coa finalidade expresa, de esixir das agrupacións políticas plebiscitarias a materialización daqueles compromisos de campaña contraídos cos votantes.

Por canto, calquera desviación do seu contido, ademais dun engano, polo seu implícito coas urnas tome corpo de infracción, entrañando en se mesmo o incumprimento dun deber electoral, quebranto que non debe saldarse cun simple reproche social, senón coa aplicación de medidas de orde lexislativa que invaliden a consumación dese desfalco político, pauta, que debe vir flanqueada pola rendición de contas con incorporación dos cidadáns máis alá do proceso electoral; dualidade de claves, cuxa aplicación resulta imprescindible para afianzar a estabilidade e a saúde democrática do sistema.

Pero aínda coa función correctora destas medidas, non se logrará conquistar o obxectivo previsto mentres non se erradique a obsolescencia contigua, é dicir, non se consiga desmontar outra das disfuncionalidades do sistema, tal é, o adoutrinamento bipartidista da sociedade e a súa tendencia proclive a adxudicar o poder en sucesión iterativa dos dous principais partidos do país.

Continuidade en alternancia, que por se mesma é un lastre engadido que ocasiona esa partitocracia viciada en esencia, ou o que é o mesmo, a ditadura encuberto que por mutuo interese, sustentan ao unísono as cúpulas dirixentes do PP- PSOE, coa finalidade de seguir subministrando osíxeno a un sistema infecto, e así poder tapar a súa implicación na corrupción extensiva, dar continuidade a seus obscenos privilexios políticos,  e salvagardar o trato preferente adxudicado ás multinacionais, banqueiros e mercados financeiros, etc. Aínda que iso implique, desentenderse da cidadanía, arruinar a pemes e autónomos, e ocasionar que o país entre en quebra e derrúbese.

De aí a evidencia ao sustentar, que tanto a requisa democrática coma a ruindade bipartidista son os fíos condutores que manteñen en activo un sistema obsoleto de funcionamento inservible, e que os políticos provedores das súas corrompidas fontes de alimentación son os causantes da deterioración colectiva, pero mentres a sociedade civil non asuma como propia esta realidade e proceda en consecuencia, a crise seguirá sendo a nosa folla de ruta, e como cidadáns, mais que gobernados seguiremos estando acurralados.

UNS PRESUPOSTOS DE MAIS RECESIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Uns presupostos que levan imprimido a marcación da economía especulativa na súa portada e a letra dos mercados financeiros e a banca na súa redacción, ao igual que estimulan as políticas de austeridade, tamén prorrogan a recesión

Lonxe de tratarse dunha diminución pasaxeira da actividade económica, neste país, a recesión eternízase co paso do tempo, e todo, como consecuencia do seu carácter consubstancial coa defensa que o actual Executivo do PP mantén en relación ás políticas de austeridade, engadindo a iso, a complicidade de facer seus os intereses particulares dos mercados financeiros e a banca, obxectivos, que a pesar da súa perniciosa influencia, son maquillados co enganoso afán de outorgarlles condición de aparente utilidade para a reactivación económica, así como, excelencias repercutidas para suposta vantaxe do interese xeral do país.

Falsificadas e inconsistentes calidades, pois se evidente foi o papel da banca e os mercados financeiros como principais causantes da crise, non é menos certo, que a estrita austeridade non fixo mais que acrecentar a súa dimensión ao impedir toda probabilidade de reactivación e crecemento.

De aí que, ante a prevalencia de tan enganadores propósitos, só caiba cualificar como parodia as afirmacións de acompañamento realizadas por destacados membros do Goberno, cando, sen reparo nin continencia, a viva voz, manifestan que os Presupostos Xerais do Estado - (PGE / 2014), marcan o fin da recesión, o arranque da reactivación económica e a demostración que as políticas do goberno están a dar os seus froitos.

Excesivo disparate para un só titular, e ademais, mostra evidente que non só sufrimos unha crise económica, senón que, tamén padecemos unha crise dirixente, a protagonizada por uns confabulados políticos, que faltos de todo remedio, proseguen agora coa frívola obsesión de inverter con falsidades a realidade dunha complexa situación.

Sumidos no período mais crítico da historia recente, cando despois das drásticas medidas de axuste na esfera social, correspondería darlle unha oportunidade ás políticas de crecemento, lonxe de versións opostas, o goberno do Partido Popular (PP), mantén a súa obstinación de proseguir coa redución do gasto público e o afondamento no sistema neoliberal, e esa que non outra, é a verdadeira interpretación que se desprende do proxecto destas contas anuais, que para nada son expresivas de poder deixar atrás a recesión.

Resultando obrigado confirmar que estamos ante un documento presupostario en clave continuísta, exento de cambios substanciais, sen expresión innovadora, nin modelo condutor á transformación económica; sendo a súa nota dominante o baleiro de formulacións alternativas á crise; condición indicativa que pon de manifesto que este proxecto de presupostos, sen establecer solución ningunha á problemática actual, si recalca a gravidade dun futuro pouco esperanzador, e iso é así, por mais difusión que prediquen eses iluminados que contra a dominante escuridade anuncian percibir luz ao final do túnel.

Suprimindo toda proclama publicitaria de apoloxía á confusión, é manifesto que, o proxecto de Presupostos Xerais do Estado para 2014, no que ao aspecto da economía produtiva se refire, non establece contención á evolución da crise, e tal carencia é sen dúbida o maior freo para a reactivación e a xeración de emprego; aspecto agravado en maior medida, ao ignorar no seu contido a obrigada transformación que precisa o modelo produtivo, como imprescindible remedio para cimentar un renovado e alternativo modelo de desenvolvemento; carencia acrecentada coa desatención ás necesidades en I+D+i civil, cuxa consideración resulta inevitable, para lograr a necesaria correlación entre o posicionamento competitivo e o impulso á innovación.

Tendo de acumular ao anterior, a total carencia de medidas para a estimulación do crédito,cuxa fluidez, é imprescindible para alentar o crecemento sostible; ao igual, que para a pervivencia e estabilidade das pemes e autónomos que conforman a hoxe debilitada estrutura produtiva. 

Singular limitación, máxime, cando actualmente é o propio Goberno quen ostenta a propiedade da terceira parte de todo o sistema financeiro do país.

De aí que á parte de non merecer nin a mínima credibilidade, resulte un completo contrasentido definir como presupostos da "recuperación", aqueles que ademais de seguir afondando nos recortes, pechan o circuíto do crecemento e a expansión. 

Uns presupostos como os presentes, que levan imprimida a marca da economía especulativa na súa portada e a letra dos mercados financeiros e a banca na súa redacción, obviamente, non conteñen directivas de estimulo para recuperar a función social da economía, pero si impulsos ás políticas de austeridade que defende o Partido Popular (PP) e que tan bos resultados depara aos seus protexidos, que en síntese son o verdadeiros instigadores da situación.

FERROL, NO FUTURO DO NAVAL

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Na actual conxuntura, mentres o sector público naval non desterre a intervención política como exclusiva  norma de funcionamento e oriente o seu futuro acorde a canons empresariais, será de todo punto imposible falar  da súa reactivación.

Pretender examinar o difícil momento que está a atravesar o sector naval da ría de Ferrol, limitando toda análise ás continxencias do último bienio, ademais de resultar un despropósito delata un intento interesado de circunscribir ao marco da actualidade as causas dun problema de turbia historia e longo recorrido, coa absurda pretensión que teñen algúns, en concentrar nos feitos recentes toda carga de culpabilidade.

Un estúpido simulacro cuxa paternidade recae nos que despois de involucrarse ata as cellas, agora, cando as consecuencias dos seus nefastos manexos indican que a saúde do sector está en fase terminal, intentan sacudir a súa implicación nos feitos acusando os seus rivais de tan complexa situación, para dese xeito, poder evadirse de toda responsabilidade.

Clásico proceder de quen defende que o mellor medio de alcanzar o seu obxectivo de inocencia é tomar o camiño oposto á verdade.

O certo é que nesta bisbarra, sumida nunha crise extensiva dende trinta anos atrás como consecuencia dunha degradante reputación, resulta evidente que fáltalle dignidade dirixente e sóbranlle impostores, pois o persistido castigo ao seu principal sector produtivo foi e segue sendo unha manobra sen rexeitamento endóxeno, un atropelo consentido por uns representantes institucionais que no transcurso dos distintos ciclos de alternancia política, entre o PSOE e o PP, uns e outros, antepuxeron o mandato das súas siglas militantes a obrigada esixencia e defensa dun plan de futuro e continuidade dos estaleiros; renuncia persistida, que sen ningún xénero de dúbida foi o factor desencadeante da situación extrema na que actualmente está inmerso o sector.

Aí estivo presente o demérito duns parlamentarios incursos en fraude electoral, a deserción duns alcaldes afíns á vendeta, a degradante implicación sindical, como, tamén o camaleónico comportamento da representación empresarial; participantes, que lonxe de favorecer o oportuno ambiente de rehabilitación cumpriron a función oposta como colaboradores necesarios para consumar o actual estado de degradación.

Por iso que á vista dos feitos e despois de trinta anos consecutivos de nefasta xestión publica e un balance de resultados impresentable, é obrigado poñer remedio a esta situación decadente, solución, que inescusablemente pasa por blindar a administración das factorías do poder político, ao igual que de interferencias exóxenas, coa finalidade de establecer a súa traxectoria funcional, acorde ás directrices e a disciplina que rexen o funcionamento de toda empresa privada, establecendo unha dirección que recaia nun staff corporativo politicamente imparcial, conformado por representantes de prestixio que reúnan ademais dos requisitos profesionais apropiados, experiencia probada no sector e cuxa continuidade non se vexa alterada por avatares de índole electoral senón por índices de eficiencia  de  resultados e garantida solvencia.

Debe entenderse que a variabilidade cíclica do sector naval non pode continuar agravada por refachos electorais, que en reducida temporalidade motiven cambios na súa dirección executiva, pois as súas especiais características, requiren que a singularidade desta actividade mercantil lonxe de estar suxeita a alteracións por metamorfose política, desenvólvase nun marco de estabilidade e persistencia executiva como método de eficacia e único sistema efectivo de proxectar confianza na relación cos mercados, para así, poder sortear con éxito as dificultades de acceso ás fontes de contratación.

Un novo rumbo que resulta imprescindible para dar sentido empresarial a esta actividade, e evitar con iso que o goberno correspondente converta a xerarquía do seu control público nun activo político coa finalidade de conseguir rendementos electorais, por medio de enganosas promesas sen fiabilidade nin contrapartida de solvencia, como demostra o acontecido recentemente co cada vez mais cuestionado contrato con Pemex e a cada vez mais incerta construción do comprometido dique flotante, ou precedentemente, co frustrado compromiso de levantamento daquel veto de castigo, limitativo de todo acceso á construción naval convencional, e que contra todo prognóstico foi prorrogado coa aquiescencia insólita dunha ampla fracción da representación sindical.

De aí, que non caiban evasivas á responsabilidade nin tampouco prorrogas á insolvencia, pois queda visto que a eliminación do problema non se evita con improvisacións, nin tampouco tirando do receitario da sucesión política; o futuro do sector naval pasa por asumir erros de enfoque e establecer como única solución a súa privatización xestora, non sendo de recibo, manter por mais tempo a deficiente función de executivos inútiles nin de directivos de aparencia, cuxa nefasta xestión é a causa promotora da extrema situación que estamos a padecer, onde a absoluta carencia de carga de traballo ameaza con extinguir a continuidade e pervivencia deste sector estratéxico.